Lögberg - 08.07.1915, Blaðsíða 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. JULÍ 1915.

»
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Hann tók hana í fang sér og bar hana í sæti.
“Þú hefir veriS dugleg stúlka og ættir skiliö aö
fá góðan kveldmat,” sagði hann.
“En hvaö þú getur talaö glannalega eftir önnur
eins ósköp og á hafa gengið,” sagöi hún i áminning-
arrómi.
“ÞaÖ tekur ekki að láta þaö á sig fá, góöa,” sagöi
hann. “Þú komst svo fljótt auga á óvinina og
hræddir þá svo duglega, aö þeir komust aldrei ná-
lægt mér.”
“Ertu viss um það?”
“Þegar við erum búin að boröa og smakka á siö-
ustu vínflöskunni, þá skal eg segja þér frá viðskift-
um okkar niöri.”
1 “Hvers vegna ekki strax ”
“Vegna þess, aö fyrst verö eg aö komast eítir
hvemig Mir Jan líöur. Eg tróö honum tvöföldum
inn i hellinn, en eg vonast til aö eg hafi ekki meitt
hann.”
“Þú ætlar þó ekki aftur ofan?”
“Eg vonast til að þess þurfi ekki með.”
Hann gekk út á pallbrúnina, dró stigann upp
og hrópaöi?
“Mir Jan.”
“Já, sahib! Lofaö sé nafn hins hæsta að þú
lifir. Eg var meö hryggum huga aö leita þín meöal
hinna föllnu.”
Rödd Indverjans kom frá vinstri hlið og hann
var kippkorn í burtu.
“Hinna fö'llnu. Hafa margir falliö?”
“Fimm, sahib.”
“Getur ekki veriö! Eg skaut blindandi úr marg-
hleypunni og ’lutti aö eins einn rnann meö jámkarl
inum og einn féll út viö skógarbrúnina eftir aö eg
fékkj riffilinn.”
“Þá eru þeir sex, sahib, auk þeirra særöu. Eg
sá fyrir einum svo ungfrúin hlýtur aÖ hafa —”
“Hvaö er hann að segja um mig?” spurði Iris;
hún var nú staðin á fætur og stóö viö hlið elskhuga
síns.
“Hann segir að ræningjarnir hafi alveg mist
móöinn vegna þess að skothríöin dundi á þeim áöur
en þeir bjuggust við að nokkur hefði orðið þeirra
var.”
“Hvernig atvikaöist þaö, aö þú gerðir út af viö
einn ”
“Hann elti mig inn í hellinn. Eg beið hans í
myrkrinu og hann komsti ekki hjálparlaust út.”
“Shabash! (= laglega af sér vikið). Er Taung
S’Ali dauður ?”
“Nei, sahib, ef hann er ekki sá sjötti. E‘g ætla
að fara, og gæta aö því.”
“Þeir kunna aö ráöast á þig.”
“Eg hefi fundiö sverð. sahib. Þú skildir enga
skotstikla eftir hjá mér.”
Jenks sagöi honum hvar skothylkin voru og Mir
Jan fann þau strax. Indverjinn sagöist geta fatiö
með byssuna. Þvi næst fór hann að skoða likið
sem lái lengst i burtu.
Sjómaðurinn stóð með byssuna í höndunum og
var tilbúinn aö hjálpa Indverjanum ef ræningjarnir
réöust á hann. En þeir létu ekki á sér bera. Mir
Jan sagöi aö sá sjötti er fállið hefði væri gamall
trúníöingur. Indverjinn var svo sannfæröur um að
ekki yröu fleiri áhlaup gerö fyr en birti af degi, aö
þegar hann var búinn að ná í marghleypu Jenks,
gekk hann í hægðum sínum út að brunninum til að
sækja vatn.
Þau Iris settust niöur og mötuöust og Jenks sagði
henni hvar komið var, en dró úr tölu þeirfa sem fall-
ið höfðu.
Það mátti lesa þaö sem fram hafði farið milli
ræningjanna í lófa sínum. Þegar þeir söknuöu
Indverjans og vatnsbelgsins, höfðu njósnarar verið
sendir að leita þeirra. Þeir höfðu heyrt óminn af
samtali þeirra Jenks, en þóst of liðfáir, snúið aftur
til félaga sinna og fengið liösauka. Þvi hafði Jenks
og Indverjanum unnist tími til aö gem ráö sín.
Iris virtist langa til að halda áfram samtalinu alla
nóttina. En Jenks fékk hana til að halla höfðinu,
upp að brjósti sér. Vinið, sem hún haföi drukkið
með máltíðinni steig henni til höfuðsins. Hún tal-
aði lægra og lokaðj augunum. Eftir litla stund var
hún sofnuð og hvíldi við brjóst hans! eins og þreytt
bam.
Hann lagöi hana á fatadulur og breiddi ofan á
hana. Svo gekk hann fram á pallbrúnina. Mir Jan
bauðst til að ver á verði fyrir neðan bergið. En Jenks
ráðlagði honum að fara inn í hellinn og hvila sig,
þvi nú væri ekki langt að bíða dagsbirtunnar.
Þegar Jenks var orðirm einn eftir vakandi fór
hann aö hugsa um, hvað næsti dagur mundi bdi-a i
skauti sínu. Hann rifjaði upp fyrir sér viðburöi
síðasta sólarhringsins. Fyrir tuttugu og fimm stund-
um leyndust þau ein, i fylgsni sínu, ræningjarnir
höfðu setið umhverfis stórt bál niður á sléttunni og
Mir Jan hafði þá verið jafn sólginu í blóð hans og
nokkur hinna. Nú var Iris unnusta hans, meira en
tuttugu af óvinunum fallnir í valinn og margir særð-
ir, og Mir Jan orðinn einlægur vinur hans.
Veröldin, sem við lifum i, er undarleg. Mil'li
örvæntingar og gleðiríkra vona er oft ekki nema eitt
fótmál og stundum virðist jafnvel styttra á milli
undirheima kvala og Eden sæiu.
Jenks hafði fulla ástæðu til aö vera innilega þakk-
látur. Hafði ekki sá sem skreytir liljur akursins og
þekkir þarfir bama sinna, bersýnilega rétt honum
hjálparhönd? Brennandi þakklætis andvörp stigu
upp frá brjósti hans og hann bað þess heitt og inni-
lega, að hinum Alvitra mætti þóknast að halda vernd-
arhendi sinni yfir þeim í framtíðinni, eins og að und-
anförnu. Hann hrygðist er hann hugsaði til þess,
hve margir örkumla vesalingar skriðu nú um eyjuna
fögru, og honum hrylti við blóðinu er þar hafði verið
úthelt. Ef mögulegt hefði verið aö fá ræningjana tii
að láta af fyrirætlun sinni, hefði hann veriö fús til
að fyrirgefa þeim banatilræðin og hjálpa þeim til að
lina kvalir þeirra sem særðir voru.
En honum var það um megn. Hann var eins og
peð á litlu skákborði. þar sem siðmenning og harð-
ýðgi berast á banaspjót. Vopnin urðu að ráða
leikslokum.
Þá hvarflaði hugurinn fram í ókomna tímann. Ef
það átti fyrir þeim Iris að Hggja, að komast úr þess-
ari prisund, hvað mundi taka við þegar þau kæmu
aftur til hins siðaða heims? Ekki efaðist hann um
trygð stúlkunnar. Henni mátti treysta. En hvernig
mundi Sir Arthur Deane taka í það, að dóttir! hans
giftist liðsforingja. sem hafði verið rekinn úr stöðu
sinni í hernum? Mir Jan kvaðst hafa farið úr hem-
um með smánar blett á bakinu. Var unt að þvo hann
af ? Mir Jan var að því. Gat Jenks ekki líka þvegið
blettinn af sér? Auðvitað varð hann að neyta annara
ráða, því hann hafði mist mannorð sitt fyrir fram-
burð konu, sem svarið hafði meinsæri. Auðlegð
kom að miklu liði; en til eru öfl sem eru auðlegð
sterkari. Hann afréð að biðja Iris að bíða, þangaö
til hann væri búinn að þvo af sér óhróðurinn, sem á
hann hafði verið borinn að ósekju.
Engar ömurlegar áhyggjur áreittu Iris; hún sveif
brosandi um sólroðna sæluvelli draumalandsins.
Robert elskaði hana; það var henni nóg. Ástin næg-
ir konum; karlmenn sækjast ejtir metorðum og
frægö.
Hann vakti hana meö kossi. Vel gat viljað til að
það yrði síðasti kossinn sem hann fengi að gefa henni.
Dagsbrúnin var þeim enn hulin, en austurloftið var
orðiö ljósblátt. En þau máttu ekki bíða aðgerða-
laus þar til dagur rynni. Ef ræningjarnir fram-
kværndu fyrirætlanir sínar, þurftu þau margt að
gera áður en þeir kæmu.
Þau sviftu seglinu ofan af föngum sínum og
bygðu skýli úr þeim. íyar átti Iris að láta fyrirber-
ast, svo henni yröi minni hætta búin.
“Til hvers gerirðu þetta?” spurði hún, þegar hún
sá aðfarir hans. Hann sagði henni það. En hún
þyemeitaði að fara að ráðum hans.
“Elsku Robert,” sagði hún; “ef óvinimir komast
á þröskuldinn, ef eg má svo að orði komast, þá þarf
eg sannarlega aö hjálpa þér. Þó lítið lið kunni að
vera að mér, þá ætti eg þó að geta tafið nokkuð fyrir
ef þeir kqma upp í fjórum stigum í senn.”
Haiín sagði henni, að ef til návígis kæmi, þá
mundi jámkarlinn verða henum að, meira liði en
byssan. Hún gæti orðið fyrir ef hún væri fram á
pallinum.
“Jæja,” íhælti hún. “Þegar þú segir mér að
flýja inn í vigið, skal eg samstundis hlýða. Marg-
hleypan getur komið að liði þó eg sé þar.”
Þetta minti hann á aö iflarghleypa hans var ó-
hlaðin. Hann áttj ekki eftir nema fimm af smáu
skotstiklunum. Hann stakk þeirn í byssuna og rétti
Iris hana svo.
“Nú hefirðu ráð á lífi ellefu manna,” sagði hann.
“Reyndu að hitta í hvert skifti ef þú verður að
skjóta.”
Það var svo dimt að hann sá ekki hrygðarsvip-
inn sem færðist eins og dökk slæða yfir andlitið á
henni. Hann einsetti sér að leyfa engum ræningja að
skerða eitt hár á höfði hennar á meðan hann, mátti
hrærast. Ef hann féll þurfti hún að minsta kosti að
hafa eitt skot eftir í byssunni.
Sjómaðurinn var búinh að rýma til á pallinum og
var að leggja rifflana, þar sem hægast var að ná til
þeírra. Þá heyrðu þau að kallað var fýrir neðan
bérgið.
“Mir Jan!” kallaði Iris.
“Hvað er nú að?” spuröi Jenks og teygði sig fram
af brúninni.
“Sahib, þeir eru að koma.”
“Eg er tiibúinn. Flýttu þér aö komast inn í
hellinn.”
Mir Jan hafði farið út úr hellinum án þess að
gera Jenks aðvart. Hann vissi að bezt mundi að
hlýða skipun hans og hvarf. Eftir litla stund heyrðu
þau braka í greinum til hægri handar. Ræningjamir
fóru nær um hve langt byssur Jeuks drógu og héldu
s,ig utan skotmáls.
Von bráðar barst sterkur en þægilegur reykjar-
ilmur með morgungolunni að vitum þeirra. Ræn-
ingjarnir höfðu kveikt stórt bál. Hitann lagði jafn-
vel einnig upp á pallinn til þeirra; en mínútumar
liðu, dagsljósið færðist yfir hvelfinguna og óvinirn-
ir höfðust ekki að.
Iris var dauf í bragði og föl í andliti, en sagði þó
brosandi;
“Þetta virðist ekki ætla að verða mjög hættulegt
áhlaup. Reykjarlyktin minnir mig á matargjörð.”
“Eg er hræddur um að hert verði á hnútunum'
áður en lýkur, elskan mín. En þeir fara heimskulega
að ráði sínu. Þeir hefðu átt að þreyta okkur með
umsát og árásum í dag, en kveikja ,ekki upp eld fyr
en í kveld. Ef þeir ætla að bræla okkur eins og
melrakka í greni, þá hefði reykurinn komið þeim að
betra liði að næturlagi.
Á meðan þau voru að tala um þetta, gaus upp
þykkur reykjarmökkur, líkt og þmmuský legöist yf-
ir bergið og huldi himinn og hauður. Reykurinn var
svo rammur, að þeim lá við köfnun. Ræningjarnir
höfðu kastað þangi á glæðurnar. Mir Jan var svo
heppinn að hdlirinn var1 svo langt í burtu, að reyk-
urinn fór fyrir ofan hann; annars hefði hann eflaust
kafnað.
- “Legstu niður!” hrópaði Jenks.1 Svo rennvætti
hann jakka og lét hana halda honum fyrir vitunum;
svo hún mætti draga andann. Hún hnýtti ermunum
saman fyrir aftan hnakka. Jenks fór að dæmi henn-
ar. Þeirn varð hægara um andardráttinn og gátu þó
beitt höndunum.
Reykjarmökkurinn þykknaði með hverri mínútu
sem leið, Bálið var fyrir norðan þau. Vegna, hall-
ans sem á pallinum var, svo og þess, að reykur stíg-
ur jafnan hærra því meir sem hanni fjarlægist upp-
tök sín, var miklu minni reykur á suður brún palls-
ins en að norðan verðu. Sjómaöurinn hafði vit á að
færa sér þetta í nyt. Ef unt var að hlaða skjólgarð
á nyrðri brún pallsins, mundi vistin skána. Hann tók
járnkarl, stakk honum niður í sprungu og festi segl-
ið á hann. Reykurinn á pallinum minkaði til rnuna
við þetta, svo þau áttu hægt með að draga andann
og gátu jafnvel talað saman. Reykjarmökkurinn
mjakaðist eins og geygvænleg forynja fram hjá pall-
inum og yfir höfuð þeirra, en gat ekki unnið þeim
verulegt mein.
“Við höfum sigrað í fyrstu atrennunni.” hvíslaði
hann að Iris.
En þau sáu ekkert, hvorki upp né niður né til
hliðar. Loftið var heitt og fult af ryki. Það var
eins og þau væru lokuð í göngum, langt niðri i iðrum
jaröar. Jenks gægðist yfir seglið. Honum virtist
hann sjá hreyfingu niður á sandinum svo hann
skaut nokkrum skotum. Honum var svarað með
kúlnahríð sem dundi á berginu. Ræningjamir voru
betur undir áhlaupið búnir en Jenks bjóst við. Öll-
um skotvopnum hafði verið safnað á einn stað, svo
fjarri að þar varð reyksins lítið vart. Nokkrir beztu
skotmennimir voru sendir þangað og skyldu þeir
halda hþfiskildi, með skotum, yfir þeim ,sem réðu
til uppgöngu á pallinn.
Endi á illa gerðum stiga færðist nú upp úr
reykjarmekkinum og lagðist á pallbrúnina. Þeir
sem höfðu reist hann upp hörfuðu lítið eitt frá.
Jenks stjakaði með járnkarlinum af öllu afli við
stiganum svo hann féll og hópurinn sem stóð fyrir
neðan hrökk til hliðar svo Mir Jan gat sent þeim
kveðju sína.
“Þetta var fallega gert,” kallaði Iris.
Jenks leit snögglega til hennar; hann kannaðist
ekki við málróminn. Hún var náföl, en engan ótta
sá á henni. Augun virtust smærri en að vanda, nef-
ið þandist út er hún dróg andann, varimar vom harð-
lokaðar og spékoppar í kinnunum. Hún var dóttir
víkingaaldarinnar. Þar sem hún lá á öðru hnénu,
með sina marghleypuna í hvorri hendi, virtist hún
samboðin manni þeim, sem hafði lagt líf sitt í söl-
urnar fyrir hana.
Hún tók eftir að hann leit á hana.
“Viö sigrum!” hrópaði hún aftur og brosti, ekki
eins og konur brosa að jafnaði, heldur eins og vík-
ingar brostu þegar bardaga var von.
En nú máttu þau ekki eyða tímanum í óþarfa
mas. Þrír1 stigar voru samtímis reistir upp og lagð-
ir að pallinum. Þeim var haldið svo fast, að Jenks
gat ekki hrundið þeim til hliðar. Sá fjórði komi litlu
seinna. Hefði nú ekki veriö rúm fyrir meira en einn
í viðbót, en Jenks vissi að hann var ekki til.
Sjómaðurinn hafði nú báðar hendur á jánþcarl in-
um. Skothríðin hætti. í sama bili gægðist maður
með djöfullegu heiftarglotti upp yfir pallbrúnina.
Hann var í stiganum sem næstur vár Iris.
“Skjóttu ekki!” hrópaði Jenks, og högg reið á
höfuð mannsins. Tveir aðrir komu i ljós. Nú
þurfiti bæði byssu og járnkarl. Þeim sem fyrir neð-
an voru varð ógreið uppgangan, er sitt hræið hékk í
hverjum stiga. Jenks hljóp að fjórða stiganum. Þar
var maður við mann, eins langt og hann sá fyrir
reyknum. Tóm vatnstunna stóð á pallinum hjá hon-
um, Það var óliðlegt vopn. En sjaldan hafði Jenks
hæft markið betur, en þegar hann hvolfdi henni yf-
ir. úfinn og öhreinan kollinn á þeim sem efstur var í
stiganum.
Skothríð kvað við frá sléttunni og ktila reif af hon
um hattinn. Aftur réðst hópur til uppgöngu með
ryðuga rýtinga á milli tannanna. Þeir urðu að sigra,
hvað sem það kostaði. Tvær manneskjur gátu ekki
til lengdar varist fimintiu blóðþyrstum morðvörgum.
Jenks þóttist sjá hvernig fara mundi. Hann varð
að standa fram á brúninni. Kúlur óvinanna gátu
því hitt hann í höfuð eða brjóst á hverri stundu. En
Iris! Hvað yrði þá um hana? Hún hafði tekið eftir
hvað ógætilega hann fór.
“Varaðu þig! Stattu ekki svona framarlega!”
æpti hún. “Þeir komast áldrei upp á pallinn!”
í sama bili heyrðist dynur mikill í lofti, eins og
þruma klyfi björgin. Vein hinna særðu, hróp óvin-
anna og kúlnaþyturinn druknuðu í hávaðanum.
Hvinurinn fór harðara en fugl flygi, og áður en sjó-
maðurinn trúði sínum eigin eyrum — þvi hann vissi
af hverju hávaðinn stafaði — datt sprengikúla niður
rétö fyrir framan hellisdymar og blýregn steyptist
yfir slakkann.
Jenks hafði tæplega unnist tími til að skipa Iris
að leggjast niður, áður en kúlan sprakk. Hann vissi
ekki hver hafði sent hana, en hann vissi að hún hafði
sprungið á meðal óvinanna, drepið og sært marga og
fylt þá óhug og ótta sem eftir lifðu. Hann þaut fram
á brúnina til að gæta að, hvort ræningjarnir hefðu
ekki gripið tækifærið að gera þeiin óvænta árás.
Engin manneskja sást í stigunum. En hann
heyrði stunur og andvörp, fótatak og köll í fjarska.
“Sahib!” kallaði Mir Jan; hann hafði árætt að
skríða úr fylgsni sínu, eftir að kúlan sprakk.
“Já,” svaraði Jenks.
Indverjanum var svo mikið niðri fyrir, að hann
gat varlaNcomið orðum að þvi sem hann vildi segja.
Sjómaðurinn spurði hann nokkurra spurninga, til að
fullvissa sig um að Mir Jan skjátlaðist ekki.
Þá gekk hann aftur til stúlkunnar, vafði hand-
leggjununf utan um hana, þrýsti henni að sér og
hvíslaði:
“Okkur er borgið, elskan mín! Það er komið
herskip og tveir bátar hlaðnir soldátum em á leiðinni
til lands.
Hiin svaraði, sigri hrósandi;
“Þeir hefðu aldrei getað sigrað okkur .Robert.
Drottinn héit hlífiskildi yíir okkur. Robert, elsku
Robert, eg er svo glöð og svo þakklát.”
XV. KAPITULI.
Erfitt aS þóknast öllum.
Reykurinn var enn svo þykkur ,að þau sáu ekki
niður í slakkann. Jenks þorði ekki að skilja Irii
eina eftir á meðan svo stóð og hann þorði ekki heltl-
ur að láta hana fara miður, því skeð gat að önnur
k-úla yrði send á land og þá var Iris meiri hætta búin
ef hún var niðri. En eitthvað varð til bragðs að
taka.
Jenks kallaði því til Alir Jan;
“Veifaðu hattinum, ef þú héldur að skipverjar
geti komið auga á þig.”
“Þess þarf ekki, sahib; okkur er borgið,” sagði
Mir Jan glaðlega. “Annar báturinn er rétt kominn
að landi. Mér sýnist þeir vera í enskumi einkennis-
fötum. Ræningjarnir eru allir horfnir.”
Jenks fór að engu óðslega. Ekkert var unnið við
að hrapa að neinu. Eitt^spor, stigið í ranga átt, gat
verið nóg til að ónýta margra vikna starf.
Mir Jan hoppaði og dansaði og réði sér varla af
kæti.
“Þeir hafa séð að ræningjamir eru á leið til báta
sinna,” kallaði hann, “og annar báturinn heldur nú
þangað. Þeir ætla ekki að láta þá komast undan
með svo hægu móti. — Nú er þriðji báturinn að
leggja frá skipinu.”
Þegar Iris fékk þetta að vita, vildi hún endilega
fá að komast sem fyrst niður.
“Betra að bíða hérna, góða,” sagði hann. “Það
getur vel skeð að óvinirnir leggi á flótta undan her-
mönnunum og fari hér um og nú vil eg ekki leggja
þig í hættu að óþörfu. Bátarnir koma að landi inn-
anj skamms og þegar þeir eru komnir ■ er hættulaust
aö fara niður.”
Aftur kvað við fallbyssuskot frá skipinu. Iris
hnipraði sig saman, en Jenks brosti. Hann vissi að
kúlan mundi hafa komið löngu áður en þau heyrðu
skothvellinn, ef henni hefði verið beint að þeim.
“Þeir eru að skjóta á báta ræningjanna,” sagði
hann.
Enn þá heyrðust tvö skot. Gestirnir ætluðu ber-
sýnilega að láta til skarar skríða.
“Veslings mennimir!” sagði Iris. “Má ekki lofa
þeim sem ekki hafa fallið að komast undán?”
JYJARKET JJOTEL
viö sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextíu manns geta fengið aSgang
aS læra rakaraiSn undir eins. Tl!
þess aS verSa fullnuma þarf aS ein»
8 vikur. Ahöld ökeypis og kaup
borgaS meSan veriS er aS læra. Nem-
endur fá staSi aS enduSu n&mþ fyrir
$15 til $20 á viKu. Vér höfum hundr-
uS af stöSum þar sem þér getiS byrj-
aS á eigin reikning. Eftirspum eftlr
rökurum er æfinlega mikil. SkrifiC
eftir öKeypis lista eSa komiS ef þér
eigiS hægt meS. Til þess aS verSa
göSir rakarar verSiS þér aS skrifast
út frá Alþjóða rakarafélagf..„.
Internatlonal Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viS Main St., Winnipeg.
ii!. f í í i i i <r i; >’ • ’ i, • v ■ ' v. í L
n1 ? r ■ C' s" 1 : ,i . n •
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Shor. 3019 588 Sherbrooke St.
Bjór sem vert er að biðja um og
bjór sem vert er að hafa á heimili
á v alt

1 merkur- eða pottflöskum, hjá
vínsölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
Isabel CleaningS Pressing
Establishment
J. W. QUINN, eieandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St.
“Eg veit ekki; við fáum ekki að gert. Þeir sem
lifandi finnast á eyjunni veröa líklega fluttir til meg-
inlandsins og hengdir fyrir glæpi sína. Okkur má
því einu gilda hvernig þeir hverfa úr sögunni.”
Iris varð fegnari en frá megi segja að ekki
heyrðust fleiri skot. Mir Jan sagði að nú væri hóp-
ur sjómanna komimi á land. Þegar Iris heyrði það,
var eins og hún breyttist skyndilega, því hún fékk
ný viðfangsefni að hugsa um. Hún laugaöi andlitiö
i vatni og leitaöi að pilsinu, sem hún var fyrir löngu
hætt að vera í.
Skömmu seinna heyrðist fótatak i fjörunni; það
færðist nær. Foringi kallaði til Indverjans á bjög-
uðu Hindúamáli: / .
“Heyrðu Móri!” sagði hann; “er nokkur hvítur
maður á eynni?”
| Jenks hrópaði fullum hálsi:
“Já, við erum hér tvö, uppi á klettinum fýrir of-
an höfuðið á ykkur. Við komum strax.”
Hann losaði kaðalstigann og kastaði honum nið-
ur. Iris var óhraustleg og skjálfandi.
“Farðu gætilega, góða,” hvíslaði hann. “Haltu
þér! En vertu ekki hrædd! Eg verð í stiganum rétt
fyrir neðan.”
Það var ekki óþarft að gæta allrar varúðar. Hún
var svo óstyrk, að ef hann gætti ekki allrar varúðar,
var henni hætta' búin. En hún var öruggari og
ánægðari er hún vissi að elskhugi hennar var nær-
staddúr. Þegar þau voru þvi nær komin niður,
heyrðu þau mann æpa fyrir neðan. Jenks stansaði
og Ieit niður.
Særður ræningi hafði legið hjá einum stiganum
og séð1 þegar þau komu niður. tlann hafði sverð í
vinstri hendi en um hægri hendina var vafið um-
búðum. Hann gat ekki risið á fætur, en tókst að
skríða að kaðalstiganum. Þetta var tTaung S’Ali.
Hugðí hann að hefna hrakfara sinna geypilega. Er
ekki ólíklegt að honum hefði tekist það, því Jenks
hafði allan hugann á Iris, ef Indverjanis, hefði ekki
notið við. Hann hafði tekið eftir ræningja höfð-
ingjanum og veitti honum áverka svo stóran með
byssuskaftinu, að hann virtist hníga dauður til jarðar.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wiam, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkipk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.