Lögberg - 12.08.1915, Side 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 12. ÁGÚST 1915.
Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
Eg held, annars a8 þau búi yfir einhverju leynd-
armáli. Anstruther var hátt' settur i hemum — nú
sem stendur er hann fyrirliöí riddarasveitar héraös-
ins — og þó hann heiti Robert, þá hefi eg oft heyrt
Mrs. Anstruther kajja hann “Jenks” og drengurinn
þeirra heitir Robert Jenks Anstruther. Elsku Helena,
gerðu þaö nú fyrir mig, aö spyrjast fyrir um þau í
borginni. Sérstaklega langar mig a<5 fá að vita hvaða
manneskja þessi “Jenks” er — þetta er voðalegt nafn.
Eg er viss um að þú finnur eitthvað skrítið og kann-
ske merkilegt, því Mrs. Anstruther var Miss Iris
Deane, baróns dóttir og Anstruthers ættin er vel
þekt í Yorkshire. Það er enginn Jenks í 'hvorugri
ættinni; það skal eg ábyrgjast.
Eg held eg geti gefið þér aðra ofur litla bendingu.
Það kom nokkuð ákaflega skrítið fyrir á veiðimanna
dansleiknum hérna í vikunni sem leið. Anstruther
fer venjulega á vetuma með fjölskyldu sína til Kína
eða undra eyjunnar. En i vetur voru þau kyr heima
og Mr. Anstruther varð M. F. H. (skammstafaður
virðingar titill), þvi hann er sannarlega ákaflega
mikill “sports”-maður og gerir mikið gdtt.
Jæja, élsku Helena. Þú manst eftir Dodgson
fjölskyldunni; maðurinn rekur Piér fataverzlun. Hann
hefir mikið látið á sér bera í samkvæmislífinu og bauð
Lord Ventnor á dansleikinn. Það lítur út fyrir, að
Ventnor hafi ekki vitað, að Anstruther var orðinn
M. F. H. og Mrs. Anstruther tók auðvitað á móti
gestunum. þegar Lord Ventnor heyrði hennar getið,
var® hann ákaflega reiður. Hann sagðist ekki kæra
sig um að hitta hana 'og fór til London með næstu
lest. Dodgson gramdist þetta óttalega og Mrs. Do(lg-
son kunni sig ekki betur en það að segja J\f rs.
Anstmther upp alla sögu. En hvað heldurðu að hún
hafi sagt — “Lord Ventnor þurfti ekki að vera svona
hræddur. Maðurinn minn hafði ekki veiðina með
sér I”
Eg var ekki héma þegar þetta skeði, en Barker
litli sagði mér að hún hefði verið ákaflega töfrandi
þegar hún sagði þetta. En Barker er asni. Hann
heldur að Mrs. Anstruther sé fegursta konan í
Yorkshire. Þáð er sagt að hún hafi verið ákaflega
skrautlega búin; en eg trúi þvx varla, því venjulega
gengur hún í mjög látlausum búningi. En vel á minst;
eg gleymdi að segja þér, að Anstruther hefir látið
endurreisa kirkjuna okkar. Aðstoðarpresturinn er
auðvitað alveg í sjöunda himni. En mér fellur ekki
við fólk sem er svona örlátt á fé, en forðast að eign-
ast vini. Það er augljóst merki þess, að þau em
hrædd um að eitthvað kvisist um fortíð þeirra.
Blessuð skrifaðax mér nú fljótt. Gleymdu ekki
“Jenks” og “Lord Ventnor”. Mig langar til að frétta
um þá.
Þín einlæg
Matilda.
P.S.—Kannske eg hafi dæmt þau ranglega. Eg
fékk heimboð frá Mrs. Anstruther, rétt þegar eg var
að leggja frá mér pennann.—M.
P.P.S.—Eg held eg ætli aldrei að koma þessu
bréfi í póstinn. Eg var búin að loka því, en eg varð
að brjóta það upp aftur til að segja þér að aðstoðar-
presturinn leit inn til mín. Eftir því sem hann sagði
mér um Lord Ventnor, þá held eg að Mrs. Anstruther
hafi ekki sagt meira en hann átti skilið.—M.
ENDIR.
LUKKUHJÓUÐ.
EFTIR LOUIS TRACY.
I. KAPITULI.
Lukkuhjólið snýst.
Það' var í október mánuði. Úfnir skýflókar liðu
með löngu millibili yfir himinhvelfinguna svo sólin
náði að verma köld engi og votar götur eftir regrrið
um nóttina.
Stxmdu eftir dagmál kom ungur maður út
úr Victoriu stöðinni og þræddi sig hröðum skrefum
á milli vagna og aurpolla og stefndi niður á Victoriu
stræti. Hann nam skynlilega staðar þvi hann kom
auga á nýstárlega sýn. Ilinir “atvinnulausu” voru
að koma í langri röð ofan Vauxhall Bridge Road og
stefndu niður á strætið þar sem umferðin var meiri.
Þeir höfðu ekkert fyrir stafni, þurftu því ekki að
flýta sér og fóru í hægðum sínum. Það sáust engin
æðrumerki á manninum sem frá stöðinni 'fcom, þótt
hann tefðist. Hann tók tóbak upp úr vasa sínum,
snéri saman vindling og kveikti i honum.
Hinir “atvinnulausu” héldu leiðar sinnar. Allir
voru þeir í rifnum og óhreinum fötum og andlitin
Lögbergs-sögur
FAST GEFINS MEÐ ÞVf
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
voru föl og vonleysisleg. Þrjú hundruð manns
höfðu! safnast saman fyrir sunnan ána og stöðugt
stækkaði hópurinn. Þegar nokkrar þúsundir voru
komnar saman á árbakkanum, varð lögreglan að
skerast í leikinn og fylgja hópnum út í Hyde Park.
Þar var hverjum þeirn fagnað með hávaða og gaura-
gangi, sem ávítaði stjómina og kendi henni um at-
vinnuleysið.
Lundúnabúar, eins og Richard Royson, stóðu á
gangstéttunum og horfðu á þá. Þeir köstuðu smá-
skildingum í peningabaukana og brostu í kampinn,
þegar þeir báru saman istrubelgina á gangstéttinni og
horuðu hnúaberu ræflana á götunni, því óvíðá ber
jafnmikið á auð og örbyrgð samtimis og í Lundúnum.
En þegar þeir voru búnir að friða samvizku sína með
þvi að gefa fáeina skildinga og svala hláturfýsninni,
er ekki ólíklegt, að sumir hafi vaknað til alvarlegri
hugsana, er þeir lásu orðin á merki Vauxhall flokks-
ins: “Svei ölmusu yðar — oss vantar vinnu,” stóð
þar stórum, hvítum stöfum á rauðum grxmni. Þeir
af áhorfendunum, sem litlu voru betur settir en þeir,
sem í hópnum voru, fanst sem blautri dulu 'hefði
verið kastað á andlitið á þeim.
Slík áhrif höfðu þau á Royson. Hann beygð'i af
Ieið og gekk út á Buckingham Palace Road; þar var
umferðin minni Þungur gremjusvipur hvíldi yfir
andliti hans, en æskufjör skein úr augunum Orð-
in á merki hinna “atvinnulausu” angruðu hann. Þau
höfðú níst sig í gegnum brynju æskunnar og hugar-
flugsins og framtíðarvonanna. Þau voru bergmál af
hans eigin hugsunum. Hinir “atvinulausu” hlutu að
hugsa eitthvaS svipað og hann, Dick Royson, þeir
höfðu farið að finna til síðustu vikurnar líkt og hann.
Þaði fanst honum viðbjóð'slegt. Hann mátti ekki til
þess hugsa, að telja sig í flokki þeirra mannræfla, sem
fóru æpandi um götur borgarinnar. Og þegar hann
fór að hugsa um þetta, fanst honum munurinn hljóta
að vera mikill. Hann var tuttugu og fjögra ára
gamall, vel mentaður, af góðum ættum og vel upp
alinn, sex fet og tveggja’ þumlunga hár á sokkaleist-
unum og leikinn íþróttamaður. Munurinn á honum
og hópnum hlaut að vera mikill. En orðin á merki
þeirra — það var þó sem þau væru töluð út úr hans
eigin brjósti.
Það var eins og örlögin rækju hann frá einum
merkisatburðinum til annars. Þegar hann kom út á
Buckingham Palace Road, kvað við hergöngulag svo
hátt, að< hann gleymdi orðunum á rauða merkinu.
Lögregluþjónn stikaði út á götumótin og leit hauk-
fránum augum til beggja hliða. Stórir hópar höfðu
staðnæmst á gangstéttunum. Konur með barnakerr-
ur stóðu fremst á gangstéttunum til þess að þurfa
síður að óttast, að kerrurnar brotnuðu og börnin
meiddust í þrengslunum, og til þess að þær sjálfar
skyldu getað séð alt sem fram fór á strætinu. Öku-
menn stönzuðu án þess þeim væri skipað það1. En
þeir sem voru að flytja fólk niður á járnbrautarstöð-
ina, óku i flugferð, til þess að vera komnir fram hjá,
áður en umferðin yrði lokuð. Og drengir hópuðust
saman úr öllum áttum, blésu í hljóðpipur og göluðu
og görguðu.
Lífvarðarsveit var á leiðinni til konungshallar og
gekk eftir hornablæstri og bumbuslætti, eins og
hennar er siður.
Bumbusláttur hermanna hefir dregið marga unga
menn til framandi landa. Hljóðfærasláttur hermanna
er jafnvel enn áhrifameiri og virðist fegurri vegna
þess, hve skammvinnur hann er. Sá maður er dauð-
ur úr öllum æðum, sem ekki finnur tAugarnar titra
þegar lúðrarnir gjalla. Og ungi maðurinn var ekki
svo langt leiddur. Hann var svo stór vexti, að hann
gat auðveldlega séð alt sem fram fór á strætinu, þótt
hópur stæði á stéttarbrúninni fyrir framan hann.
Hann kærði sig því ekki um að troðast fram í hópinn,
en stóð einn síns liðs upp við búðarglugga og gat
hreyft sig eftir vild. Það virðist í sjálfu sér ekki
merkilegt og varla þess vert að þess sé getið; en af
slíkum smámunum má oft þekkja fólk. Hanri hafði
erft þann sið, að láta fólk ekki gerast of nærgöngult.
Þessar smávægilegu venjur hafa oft mikil áhrif á lif
manna. Og fáir fátæklingar hafa dregið sig lengra
út úr hópi jafningja sinna en Richard Royson gerði
með því að standa efst á stéttinni. Hann vissi það
ekki þessa stundina. Hann hafði lofað að hitta mann
nálægt Charing Cross klukkan ellefu. Vegna þrengsl-
anna ætlaði hann að fara aðra leið, en gat þó ekki
að sér gert að horfa á lífvarðardeildina.
Varðsveitin færðist nær, hún var skrautklædd og
tiguleg. Það var eins og allir væru steyptir í sama
mótinu og hópurinn hreyfðist eins og vél. Þeir báru
sig vel og prúðlega — ekki síður sá sem lægst var
settur en sá, sem æðstur var í tigninni. Þótt sólin
skini skært þessa stundina, voru þeir allir í gráum
yfirhöfnum, því haustnepja lá í loftinu eftir regnið.
Þess vegna var munurinn á útliti þeirra enn minni.
Þó var munurinn dálítill. Rauðu borðarnir á káp-
um fyrirliðanna vöktu einkum athygli og þá ekki síð-
ur merkisberinn. Hann var enn ekki fullþroska, en
svipurinn var svo alvarlegur, að enginn sem á sá ef-
aðist um, að hann mxmdi fús til að bera merkið hvert
sem þörf landsins krefði. Það var því ánægjulegra,
að sjá alvörusvipinn á andliti hans, er áhorfendur
allir vissu, að í þetta sinn átti hann ekki að bera
merkið nema stuttan spöl. Af því mátti ráða, hve
alvaran mundi mikil ef meira lægi við.
Royson var að bera saman merkisberana, sem
hann hafði séð með minna en fimm mínútna milli-
bili og hugsa umi hve einkennilegt það var, að lög-
reglumenn fylgdu báðum flokkunum. Þá tók hann
eftir því, að honum sýndist hann kannast við merk-
isbera sveitarinnar. Að vísu var erfitt að greina
það, því búningar og limaburður allra var næsta svip-
aður. í stað þess að ganga á eftir hópnum, eins og
hann hafði hugsað sér, þá stilti hann svo til, að ganga
skamt fyrir framan hann. Eftir litla stund sann-
færðist hann um, að hann var í fárra feta fjarlægð
frá gömlum skólabróður sínum. Blóðið hljóp honum
til höfuðsins. Þótt honum þætti gaman að sjá gaml-
an skólabróður, þá fór ónota tilfinning um hann, er
hann sá hve mikið djúp nú var staðfest á milli þeirra.
Hér var “Jack” í lífvarðarsveit konungs, en. “Dick”,
á brún grafar þeirrar, sem Vauxhall hópurinn var
kominn niður í.
Dick Royson komst aftur í ilt skap og 'hann hefði
sjálfsagt bölvað ógæfu sinni ef óvænta atburði hefði
ekki að höndum borið. Leiðin lá um mjótt stræti og
til beggja hliða voru há hús svo glaumur hljóðfær-
anna var enn meiri. Hópur áhorfendanna færðist
nær hermönnunum og strætið varð sem kvikandi
mannhaf. Húfur hermanna, byssustingir og flaggið
gnæfðu yfir alt annað. Ilergöngulagið og hið jafna
fótatak hermannanna hvatti og æsti lýðinn. Gamlir
menn og gráhæ$5ir réttu úr sér og gengu að 'her-
manna sið. Götustrákar settu höfuðin á bak aftur og
flestir mjökuð'ust í sömu áttina.
Þótt þröngt væri á götunni, var rýmt til svo her-
sveitin kæmist leiðar sinnar. Opnum vagni með
tveimur hestum fyrir var ekið út á hliðarstræti á
meðan lífvarðarsveitin fór fram hjá. Royson stóð
andspænis hestunum hinumegin við götuna og snéru
höfuð hestanna að honum. Hann var að horfa á
Hon. John Paton Seymour, gamla vin sinn. En þeg-
ar minst varði tóku báðir- hestamir viðbragð og
prjónuðu upp i loftið. Ökumaður var ekki við' þessu
búinn og féll niður úr sæti sinu. Skríllinn rak upp
óhljóð af ótta og hljóp i allar áttir eins og sprengikula
hefði 'fallið niður á strætið. Hljóðfærin þögnuðu og
flokkurinn stansaði. Hestarnir æddu fram hjá líf-
varðar sveitinni og litlu munaði að þeir lentu á merk-
isberanum. Einn af foringjunum ætlaði að grípa
tauinana um leið og hestarnir hlupu fram hjá, en þeir
liSuðust fram hjá eins og höggormur. Hestarnir
hlupu áfram þangað til vagninn rakst á ljóskers-
staur og braut hann. Annar hestanna kiknaði við er
vagninn rakst á. Kona var í vagninum; hún var að
losa af sér ábreiðumar og ætlaði bersýnilega að
hlaupa út úr vagninum upp á líf og dauða. En hún
hafði ekki tíma til þess. Aftara hjólið vinstra megin
lyftist frá jörðu. Vagninn hefði oltið um í næsta
andartaki, ef Royson hefði ekki verið til staðar. Hann
þreif í hægra hjólið og lyfti vagninum svo honum og
konunni var borgið. Það var laglega af sér vikið og
bar vott um þrek og snarræði. Hann bókstaflega
færði vagninn úr stað um nokkur fet. Þó var ekki
alt þar með búið. í sama bili og hann greip í vagn-
inn náði hann 5 beislistaumana og kifti í þá af svo
miklu afli, að lögregluþjóni og hermanni tókst áð ná
taki á hestunum. Ökumaðurinn hafði ekki meiðst og
kom nú hlaupandi. Með 'honum var maður í loð-
kápu. Royson var í þann veginn að fara að gæta að'
hvernig konunni liði. Þá sagði einhver lágt, rétt við
eyrað á honum:
“Laglega gert, King Dick!”
Það var John Seymour, sem þetta mælti. Hann
stóð hreyfingarlaus einsog myndastytta út á miðri
götu. í annari hendi hélt hann flaggstönginni en
hinni nöktu sverði Royson hafði fáum mínútum áð-
ur verið að bölva örlögunum. En þegar hann heyrði
viðurnefnið, sem hann hafði haft í skóla, þá brosti
hann, þótt nú væru fimm ár liðin síðan hann hafði
síðast heyrt það.
Frekar gátu þeir ekki talast við. Lífvarðarsveitin,
varð^ að hálda til konungshallar. Örfá óljós skipun-
arorð heyrðust, varðsveitin lagði aftur á stað, bumb-
urnar voru barðar með nýju fjöri og strætjð smá-
tæmdist, þangað til eftir voru aðeins örfáir forvitnir
glápar, sem störðu á brotinn vagninn og skjálfandi
hestana. Þegar lúðraþyturinn kvað aftur við, ætluðu
þeir að þjóta af stað. En þeir voru í traustum 'hönd-
um, því Royson hélt í taumana og ökumaður virtist
tilbúinn að snúa af þeim höfuðin, ef þeir hreyfðu sig.
“Eg skil ekki hver skrattinn hljóp í þá,” sagði
hann við lögregluþjóninn. “Þeir hafa aldrei látið
svona áður. Þeir eru venjulega hægir og spakir eins
og sauðir.”
“Of feitir,” svaraði lögregluþjónninn með spekings-
svíp. “Þeir hefðu gott af því að fá meira að vinna og
minna að eta. Hvað heiturðu og hvar áttu heima?
Þú verður að borga fyrir ljóskersstaurinn. Það
kostar talsvert að gera riddara áhlaup á Buckingham
Palace Road.”
Tilheyrendurnir kímdu að spaugi lögregluþjóns-
ins. En Royson var að hlusta á fjöruga samræðu,
sem íór- fram á bak við hann.
“Meiddirðú þig nokkuð?” spurði maðurinn í loð-
kápunni; hann var að tala við konuna í vagninum.
Það var auðheyrt að hann var vitlendingur, þótt hann
talaði vel ensku.
“Ekki hið minsta, þakka þér fyrir,” sagði konan.
Röddin var skær og hljómfögur, en þurleg. Konan
meinti ber^ýnilega með þremur síðustu orðunum:
“þér að þakkalausn.” Hún var samt ekki reið og
þess vegna var hún kurteis.
“En þvi i ósköpunum hljópstu ekki út úr vagnin-
um, þegar eg kallaðr í þig?” sagði maðurinn.
“Af því þú kastaðir ábreiðunum ofan á fæturna á
mér, svo eg gat ekki hreyft mig.”
“Gerði eg það? Ach, Gott! Hélztu þá að' eg
hefði flúið til að bjarga sjálfum mér, en látið mér á
sama standa um þig, þegar hættan var mest?”
“Nei, nei. Það datt mér ekki í hug, baróri von
Kerber. Þetta var auðvitað óvænt slys og þú hélst
að eg hlypi niður eins og þú. Eg reyndi tvisvar að
iosa mig, en misti jafnvægið í bœði skiftin. Við höf-
um enga ástæðu til að atyrðast. Eg held að Spong
hafi sofnað'. En í stað þess að rífast um hvað við
hefðum átt að gera, þá ættum við sannarlega heldur
að þakka manninum, sem hjálpaði okkur, fyrir hand-
takið.”
’Það var eins og gremjan hyrfi úr málrómnum við
að segja þetta. Ef til vill hafði hún ekki búist við
að barónninn væri mikil hetja. Honum virtist sáma
það, hve róleg hún var, en honum var ant um áð sýna
það og sanna, að hann ætti að engu leyti sök á slysinu.
“Eg ætlaði að1 ná í höfuðið á hestunxim; þess
vegna hljóp eg út úr vagninum,” sagði hann. “En eg
missteig mig og var því nær fallinn. En hvers vegna
skyldum við sitja hér? Við verðum að fá annan
vagn. Eða kannske þú viljir heldur fara með jám-
brautarlestinni ”
“Nei, nei. Náðu heldur í kerru.”
Hestarnir voru nú orðnir svo rólegir að Royson
þorði að láta ökumanninri taka við taumunum. Þá
vanst honum timi til að snúa sér við og líta á konuna.
Hann sá að hún var ung og lagleg, en loðkápan huldi
andlitið að mestu leyti. Föt hans og kápa voru öt-
uð götuauri, svo hann átti erfitt með að gefa sig á tal
við konuna, því hann var að eðlisfari óframfærinn
þegar konur áttu í hlut. Henni var; einnig af eðli-
legum ástæðum stirt um málið.
“Eg get ekki þakkað þér einsog þú átt skilið,”
sagði hún. Hann tók þegar eftir, að hún var mó-
eygð^ “Eg held -r- þú hafir bjargað lífi minu. Eg
er viss urri að þú gerðir það. Viltu—koma—þajigað
sem eg-til tek; eg skal gefa þér hús númerið. Mr.
Fenshawe verður ekki í rónni, ef hann fær ekki að
þakkal þér fyrir hjálpina.”
“Láttu niig sjá um það, Miss Fenshawe,” greip
barónninn fram í og var lítið eitt blesmæltur, þótt
hann að öðru leyti talaði góða ensku. “Hér er nafn-
spjald mitt,” hélt hann áfram og leit þakklætisaugum
á Royson. “Komdu klukkan sjö í kveld; þig mun ekki
iðra þess.”
Hann vissi ekki hve konan hafði verið hætt kornin.
Hann hélt, að þegar vagninn rakst á ljóskersstaur-
inn, hefðu báðir hestanir stansað og að ungi maður-
inn, sem nú starði á hann, hefði að eins náð i taum-
ana og ekki gert annað.
Royson lyfti hattinum og kvaddi konuna. Hún
var nú komin ofan úr vagninum og átti erfitt með
að halda fötunum upp úr bleytunni.
“Eg er feginn að mér tókst að hjálpa þér,” mælti
hann. Þegar hann hafði þetta mælt mundi hann hafa
farið, ef von Kerber hefði ekki tekið i handlegginn á
honum.
“Þú tókst ekki við nafnspjaldinu rnínu,” sagði
hann með: yfirlætissvip.
Gremjan sem ólgað hafði í brjósti Roysons um
morguninn, hafði lækkað þegar hestarnir fældust; nú
kom hún aftur upp á yfirborðið. Barónninn var hár
vexti, en Royson var þó stærri. Og 'hann tók ekki
eftir því, hve köld fyrirlitning var í málrómnum þeg-
ar hann svaraði:
“Eg kæri mig ékkert um ölmusu, mig vantar
vinnu.”
Samstundis tók hann eftir bráðræði sínu. Hann
hafði sokkið niður i dýki Vauxhall flokksins. Hann
hafði jafnvel stolið orðtæki þeirra. Sjálfsfyrirlitn-
ingin rak gxtemjuna á flótta. Og barónninn hélt, að
hann skildi hvernig ástatt var fyrir manninum.
“Jafnvel þó svo sé,” mælti hann lágt, “þá geturðu
samt tekið við' nafnspjaldi mínu. Eg get útvegað þér
vinnu. Þáð er vinna fyrir mann sem hefir vit og
þor, já?”
Það er algengt ráð, til að auka áherzlu þess sem
sagt er, að haga orðum sínum þannig, að í þeim geti
falist spurning. Von Kerber notaði sér þetta og leit
auk þess íbyggilega á Royson,. En Royson var svo
sneyptur fyrir að hafa hlaupið jafn óþægilega á sig
og hann hafði gert, að hann tók ekki eftir því sem
á bak við lá. Hann þreif nafnspjaldið og leit á Miss
Fenshawe; hún var að gæla við hestana. Það jók
gremju hans, að hún lét sem hún vildi hvergi koma
nærri. Hún ‘hafði auðvitað heyrt hvað hann sagði
og taldi hann i flokki hinna “atvinnulausu”. Og
hann átti það líka sannarlega skilið. Hann skildi ekki
hvernig hann hafði getað hagað sér svona dónalega.
En hann hafði engan grun um það, að hvert orð sem
hann sagði, hvert viðvik sem ‘hann gerði voru mikils-
verðir þættir og höfðu ómetanlega þýðingu fyrir lífið
sem lá fram undan honum.
Hann flýtti sér í burtu, í þungum, sorgbitnum
hugsunum. Aður eri hann varði, var hann kominn
inn fyrir hliðið á skemtigarðinum. Hann gekk fram
á vatnsbakkann, vætti vasaklút sinn og strauk af sér
verstu aursletturnar. Honum hlýnaði svo í huga á
meðan hann var að þvi, að hann brosti. En hann
brosti ekki beinlínis af gleði, heldur af áriægju yfir
því, sem Seymour hafði sagt.
“King Dick!” tautaði hann í hálfum hljóðum.
Timamir hafa breyst síðan eg heyrði það nafn síðast.
Það skeður margt á fimm árum.”
En það þarf ekki fimm ár til. Margt getur skeð
á fimm sekúndum. En vér erum oft svo heimsk, að
vér tökum ekki eftir því sem fram fer.
Royson tók eftir þvi, að klukkan var því nær
ellefu þegar hann loksins var búinn að strjúka svo
vel af sér sletturnar, að hann gat látið sjá sig. Þegar
hann lagði aftur á stað þangað sem hann hafði ætlað
sér, heyrði han hljóðfæraslátt hermannanna. Þeir
voru nú á leiðinni frá höllinni. Hann gekk eftir
vatnsbakkanum og kom þangað sem ferðinni var
heitið, þegar klukkan var tíu mínútur í tólf.
Hann hafðí sótt um einkaskrifara stöðu og hafði
það verið aðalskilyrðið, að hann kynni frönsku til
hlitar. Maðurinn sem tók á móti honum var lágur
vexti með vangaskegg, mjög snyrtilega búinn og hjól
liðugur í hreyfingum. Það var auðséð, að hvorugum
leist á annan. Dick Royson var ekki nærri nógu
heflaður og strokinn til að fullnægja þeim kröfum,
sem þingmaður gerir til skrifara síns.
AJARKET ETOTBL
Viö sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O'CONNELL.
Furniture
Overland
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
ER SVALANDI
VIÐ ÞORSTA—
I merkur- eða pottflöskum, hjá
vínsölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
Isabel CieaningSf Pressing
Establishment
J. W. QUINN, cigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 03 isabel St.
Korni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.\
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólaísson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon,- Sask.
Olg. Friðriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
Siguröur Jónsson, Bantry, N.D.
Aðeins $2.00 á
ári fyrir Lögberg
og premíu þar að auki
stærsta íslenzka
fréttablað í heimi
gjörist kaupandi þess.