Lögberg - 06.04.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
6. APEIL 1916.
3
RICHARD HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
Haiin var naumast búinn aö halla sér aftur á bak,
þegar kolsvartur köttur hoppaði upp á bortSið, stóð
þar kyr með bunguvaxinn hrygg og logandi augu sem
horfðu á mig. Eg hefi séð þúsundir af köttum, kín-
verska, persneska og ástralska villiketti, en engan jafn
viðbjóðslegan og þenna. Þegar hann hafði horft á
mig í meira en rnínútu, fór hann til húsbónda sins og
nuggaði sér upp við hann, stökk svo upp á öxl hans
og horfði á mig þaðan. Dr. Nikóla hefir séð undran
mina, þvi hann brosti, tók köttinn ofan af öxl sinni og
fór að strjúka hann. Þetta var meðal þess ógeðsleg-
asta sem eg hefi séð um mína daga.
“Hr. Hatteras”, sagði hann hægt, “svo þér ætlið
að yfirgefa okkur”.
“Já”, svaraði eg og teygði úr mér af undrun. “En,
hvernig vitið þér það?”
“Eftir sjónhverfingaleikinn—okkur kom saman
um að kalla það svo—sem eg sýndi yður fyrir fáum
vikum, furðar mig að þér skuluð spyrja þann:g. Þér
haíið farseðilinn í vasanum núna”.
Á meðan hann talaði við mig starði hann hvildar-
taust á andlit mitt, eins og hann væri að lesa hugsanir
mínar.
“Mig langar til að koma með fáeinar spurningar
viðvíkjandi þessari sjónhverfingalist”, sagði eg. “Vit-
ið þér að þér vöruðuð mig við yfirvofandi ógæfu, á
þann hátt sem eg fæ eigi skilið?”
“Mér þykir vænt um að heyra það, og eg vona að
það hafi komið yður að gagni”.
“Ó, það gerði mig mjög kviðandi og órólegan, ef
yður er nokkur huggun i þvi. Mig langar til að v;ta
hvernig þér gerðuð þetta?”
“Nafnfrægð min sem töframanns mundi strax
hverfa, ef eg segði yður frá aðferðinni”, svaraði hann
og horfði enn þá fast á mig. En ef þér viljið það, skal
eg gefa yður nýtt sýnishorn af valdi minu. Það skal
vera ný aðvörun. Treystið þér mér nógu vel til að
vilja þiggja hana?”
“Eg ætla fyrst að bíða og sjá hvað það er”, svaraði
eg með varkámi, um leið og eg reyndi að lita af aug-
um hans.
“Jæja, aðvörun mín til yðar er sú—áform yðar er
að fara með “Saratoga” til Ástralíu á föstudaginn, er
það ekki ? Gerið þér það ekki. Ef yður langar til að
lifa, þá gerið það ekki”.
“En hvers vegna á eg að hætta við það?’ hróp-
aði eg.
Hann starði hvíldarlaust á mig í meira en hálfa
mínútu áður en hann talaði. Það virtist enginn mögu-
k;ki vera til að iosna við þessi voðalegu augu, og reglu-
bundna strokið með löngu fingrunum hans um bakið
á þessum viðbjóðslega ketti, svo mér fanst eins og kalt
vatn rynni niður bak mitt. Smátt og smátt fann eg til
svima og eins og einhver svefnhöfgi ásækti mig.
“Af þvi þér viljið ekki fara. Þér getið ekki farið.
Eg banna yður að fara”.
Með mikilli áreynslu reyndi eg að átta mig, stökk
á fætur og hrópaði:
Hvaða heimild hafið þér til að gera hvað helzt
sem er? Eg fer á föstudaginn, hvað sem fyrir kemur.
Og mér þætti gaman að sjá þann mann, sem gæti
hindrað m:g i því”.
Hann hefir vitað að tilraun hans til að dáleiða mig,
mishepnaðist. En hann sýndi enga undrun.
“Góði vinur minn”, sagði hann hægt og vingjam-
lega, um leið og hann hreinsaði öskuna af smávind-
lingnum, “það er enginn sem reynir að hindra yður.
Eftir yðar eigin beiðni—eg vona að þér viðurkennið
það—gaf eg yður ráðleggingu. Ef þér viljið ekki
fylgja henni, þá snertir það mig ekki. Verðið þér endi-
lega að fara nú? Jæja, góða nótt þá og verið þer sæll.
Eg býst ekki við að sjá yður aftur héma megin við
miðjarðarlínuna”.
Eg þrýsti hendi hans og bauð honum góða nótt,
glaður yfir því að losna við þann eina mann, sem eg
var ofurlitið hræddur við.
Þegar eg var á leiðinni til borgarinnar með lestinni,
fór eg að hugsa um þennan samfund í “Green Sailor”,
og jafnframt um heilan hóp af ráðgátum, sem erfitt
var að skilja. Hvernig fékk Dr. Nikóla fyrst að vita
um nafn mitt? Hvað vissi hann um fjölskylduna
Wetherell? Var hann dularfulla persónan sem Weth-
erell hafði mætt, og kom honum til að flýja England?
Hvers vegna hafði Baxter símað honum að sprengi-
gröfin væri tilbúin? Var eg nýja hættan sem kom í
Ijós fyrir augum þessara tveggja félaga? Hvers vegna
var Baxter kominn til “Green Sailor”? Hvers vegna
varð hann svo hræddur þegar hann sá mig? Hvers
vegna kom Nikóla með svo lélega ástæðif fyrir nær-
veru hans þar? Hvers vegna varaði hann mig við að
fara með “Saratoga”? Og umfram alt, hvers vegna
hafði hann reynt að dáleiða mig, til þess að ná áformi
sinu ?”
Eg spurði sjálfan mig að þessu öllu, en gat ekki
fundið neitt fullnægjandi svar. En eitt var víst, og
það var, að min upprunalega undrun Var rétt. Það
var eitthvað duiarfult viö þetta alt saman. Hvort sem
það kom nú í ljós á föstudaginn eða ekki, fengi eg þá
að vita.
Þegar eg kom til síðustu stöðvarinnar, gekk eg til
hótels míns í nánd við Strand. Klukkan var nærri 12
þegar eg gekk inn i anddyrið, en samt fékk eg tækifæri
til að líta á bréfin. Tvö voru til mín, og þau tók eg
með mér til herbergis míns. Annað bréfið var merkt
“Port Said”, og áritanina hafði kærasta min skrifað.
Eg las bréfið hennar fyrst. Hún sagði að þau væru
komin heilu og höldnu til Suez skurðarins, faðir sinn
jafnaði sig þeim mun betur, sem hann fjarlægðist
Evrópu meira. Hann væri nú næstum jafn góður, en
væri enn jafn ófáanlegur til að viðurkenna mig sem
tengdason. En hún kvaðst engan efa hafa um það,
að sér tækist að ná samþykki hans. Svo segir hún:
“Farjægarnir sýnast vera myndarlegir menn og
konur, að einum undanteknum. Hann heitir Prender-
gast og er fram úr hófi viðbjóðslegur, hárið er snjó-
hvítt og andlitið alt saman bólugrafið. Við fundumst
í Neapel og vorum kynt þar, og síðan er hann ávalt í
nánd við mig. Pabbi gefur honum litinn eða engan
gaum, en eg hlakka til að geta losnað við hann hér”.
Endir bréfsins snerti mig einan, svo braut eg það
saman og stakk því í vasa minn.
Rithöndina á hinu bréfinu þekti eg ekki, hún var
fögur en mér alveg ókunn. Eg opnaði bréfið fremur
forvitinn og leit fyrst á nafnið. Það var: Beckenham.
Það hljóðaði þannig:
“West Cliff, Bournemouth, þriðjudagskveld.
Minn kæri hr. Hatteras! Eg hefi miklar og und-
ar'.egar nýjungar að segja yður. Þessi vika hefir verið
óvanalega þýðingarmikil fyrir mig—getið þér gizkað
á hvers vegna? Faðir minn hefir alt í einu ákveðið
að eg skyldi ferðast. Alt sérstakt i sambandi við ferð-
ina er búið að ákvarða. Þér munuð skilja þetta þegar
eg segi yður það, að hr. Baxter og eg eigum að fara
í næstu viku meö gufuskipinu “Saratoga” til Ástralíu.
Faðir minn hefir símritað Baxter, sem er nú í London,
að hann skuli kaupa farseðla og velja okkur gistiklefa.
Það sem eg helzt óska, er, að þér vilduð verða okkur
samferða. Er það ómögulegt? Getið þér ekki komið
þvi svo fyrir að þér getið það? Við eigum að fara yf-
ir meg nlandið til Neapel og út á skipið þar. Þetta er
uppástunga hr. Baxters, og þér getið ímyndað yður, að
þegar eg hugsa um hvað eg fæ að sjá á leiðiruii, þá
hefi eg ekkert út á þetta fyrirkomulag að setja. Ferð
okkar varir lengi, því við eigum bæði að heimsækja
Ástralíu og Nýja Sjáland, fara þaðan til Honolulu,
þaðan til San Francisco, og svo heimleiðina yfir Banda-
pkin, Canada og til Liverpool.
Þér getið gizkað á hve æstur eg er af voninni um
skemtunina af þessu ferðalagi, og þar eð eg finn að
eg að miklu Ieyti á yður að þakka þessa gæfu, vil eg
lika verða fyrstur til að segja yður frá henni.
Yðar ávalt hreinskilni
Beckenham’*.
Eg las bréfið aftur, og settist svo á rúmið til að
hugsa um það. Nú vissi eg hvernig Nikóla gat vitað
um hina fyrirhuguðu ferð mína. Baxter hafði séð
nafn mitt á farþegalistanum og sagt honum frá því.
Eg fór úr fötunum og lagðist á rúm!ð, en gat ekki
sofið. Eg átti gátu að ráða, sem var óvanalega ill við-
fangs. Hér var hinn ungi markgreifi tældur til að
leggja upp í langa ferð fyrir tilmæli mín.. Þetta var
samsæri af einni eða annari tegund, um það var eg
viss, og ungi maðurinn var takmark þess. Og samt
sem áður hafði eg ekkert við að styðjast, þetta var að
eins ágizkun. Nú var spurningin: átti eg að aðvara
hertogann eða ekki ? Ef eg gerði það, gat verið að eg.
hræddi hann að ástæðulausu, og ef eg gerði það ekki,
en ólán hlytist af, þá gat eg orðið saklaus orsök i mik-
illi og varanlegri sorg fyrir heimili hatys. Margar
stundir hugsaði eg um þessa spurningu, óviss um
hvernig eg ætti að haga mér'. En þegar dagur rann
upp, var eg kominn að þeirri niðurstöðu að segja hon-
um ekkert, en jafnframt að ferðast með sama skipi
og hann, og gefa honum eins nánar gætur og forða
honum frá öllu illu, og eg gæti.
Þegar morgunverðartíminn nálgaðist, fór eg á fæt-
ur eftir þessa þreytandi, svefnlausu nótt, og þrátt fyr-
ir baðið, ,sem eg fékk mér, var eg samt f jörlítill. Eg
gekk ofan, leit á bréfin og fann þar eitt til mín. Eg
gekk inn í borðsalinn, bað um morgunverð og fór svo
að lesa bréfið. Það var frá hertoganum i Glenbarth,
föður unga mannsins:
“Sandbridge Castle, Boumemouth, 3. ágúst.
Kæri hr. Hatteras! Sonur minn segist hafa til-
kynt yður þá nýjung, að hann eigi að ferðast til Ástralíu
í næstu viku. Eg efast ekki um að þetta komi flatt
upp á yður; en það orsakast af óvanalegu sambandi
kringumstæðanna. Fyrir tveim dögum síðan fékk eg
bréf frá gömlum vini, jarlinum frá Amberly, sem, eins
og þér vitið, hefir verið landstjóri nýlendunnar Nýju
Suður-Wales síðustu 5 árin, og hann sagði mér að em-
bættistími sinn tæki enda að 4 mánuðum liðnum. Enda
þótt hann hafi ekki séð son minn síðan hann var tveggja
ára gamall, er mér þó ant um að sonur minn geti farið
til Ástralíu meðan þessi vinur minn stendur þar fyrir
stjórn. Af þessu kemur þetta skyndilega áform. Eg
hefði helzt viljað sjálfur fara með syni mínum, en
mjög áríðandi viðskifti krefjast veru minnar hér, skil-
yrðislaust. Eg sendi Baxter með honum, og hefi gef-
ið honum meðmæli til ýmsra voldugra manna, og ef
svo bæri undir að þér gætuð veitt þeim aðstoð, mynduð
þér stórkostlega auka þá þakklætis skuld, sem eg er í
við yður.
Eg er. kæri herra Hatteras,
yðar mjög vinveitti
Glenbarth”.
Þegar eg hafði neytt morgunverðar, svaraði eg
báðum þesusm bréfum og sagði þeim, að það væri
áform mitt að fara með þessu skipi, og lofaði að gera
alt, sem í mínu valdi stæði, til þess, að ferð unga manns-
ins yrði eins þægileg og óhult og mögulegt væri.
Það sem eftir var morgunsins notaði eg til að skrifa
kærustu minni, sagði henni að eg væri í þann veginn
að fara aftur til nýlendanna, og einnig frá öllu því sem
fyrir mig hefði kofnið síðan hún fór.
Síðari hluta dag's kvaddi eg viðskiftavini mína, sem
eg hafði kynst í London, og um kvöldið gekk eg í síð-
asta sinn i leikhúsið.
Morguninn eftir, þegar klukkuna vantaði 5 minút-
ur í 11, sat eg í fyrstu raðar vagni i vesturengelsku
hraðlestinni, sem var á leið til Plymouth, þar sem eg
ætlaði út i skipið sem fara átti til Ástralíu. Enda þótt
stöðvarpallurinn væri troðfullur af fólki, var eg enn
þá einsamall i mínum klefa, og gladdist yfir því með
sjálfum mér, en alt í eintt kom jambrautarþjónn inn
til min með tösku, sem hann lét í hornið beint á móti
mér. Fáum augnablikum síðar, einmitt þegar lestin
rann af stað, stökk maður inn í klefann, gaf þjóninum
vikaskilding og lét körfu í sætið. Lestin var að hálfu
leyti farin frá stöðinni, þegar hann snéri sér við, og
grunur minn reyndist réttur. ;Þetta var Nikóla.
Enda þótt hann hafi hlotið að vita hver ferðafélagi
hans var, lét hann þó eins og hann yrði alveg hissa.
“Hr. Hatteras”, sagði liann, “þetta held.eg sé sá
óviðbúnasti samfundur, sem eg hefi átt á æfi minni”.
“Því þá það?” spurði eg. “Þér vissuð að eg ætlaði
til Plymouth i dag, og ef þér hefðuð hugsað um það
eitt augnablik, máttuö þér vita, að þar eð gufuskipið
fer kl. 8 i kvöld, mudni eg taka morgunlestina, sem
kemur þangað kl. 5. Er það of mikil forvitni að spyrja
hvert þér ætlið ?”
“Eg ætla til Plymouth, eins og þér”, svaraði hann,
um leið og hann tók körfuna og lét hana á gólfið, tók
svo franska skáldsögu úr vasa stnum. “Eg á von á
gömlum vin frá Indlandi, sem kemur til Plymouth i
kvöld. Eg kem til að finna hann’.
Eg varð glaður við að heyra að hann ætlaði ekki
með “Saratoga”, og þegar við höfðum skifzt á fáein-
um kurteisum orðum um veður og vind, þögnuðum við
báðir. Eg var grunsamur og hann var of hygginn til
að sýna sig vingjamlegan. Lestin fór fram hjá
Wimbledon, Clapham, Sarbitan, Wrybridge og Wo-
king, og vorttm komnir á móts við Bosingbroke áður
en við töluðum saman. Þegar við vorum líka komnir
fram hjá þeirri stöð, tók Nikóla körfuna og opnaði
hana. Upp úr henni kom svarti kötturinn, sem eg
hafði áður séð, og virtist nú stærri og tryHingslgeri við
dagsljósið en hann áður sýndist.
Hæfileikar þessa manns til að ná vináttu' annara
voru svo aðdáanlegir, að þegar við vorum komnir til
Andover Junction, hafði samtal okkar gert mig svo
glaðan, að eg gleymdi öllum illum grun um hann, og
var farinn að hugsa með sjálfum mér, að þessi jám-
brautarferð væri sú skemtilegasta, sem eg hefði nokk-
uru sinni átt.
í Salisbury fengum við matarkörfur inn í klefann,
og auk þess tvær flöskur af kampavíni, sem samferða-
maður m:nn borgaði, þrátt fyrir mótmæli mín.
Þegar lestin rann í gegn um hinn indæla dal, þar
sem smábæimir Wilton, Dinton og Tisbury standa,
fullvissuðum við hvor annan um vináttu okkar og
vorum orönir hinir beztu vinir.
En þegar við fórum fram hjá Exeter, var mig fariö
að syfja og þrótturinn að réna, og áður en lestin nam
staðar í Phehampton, var eg sofnaður.
■ Eg man ekkert meira um þessa óhappa ferð, já,
eg mundi ekkert fyr en eg vaknaði í herberginu nr.
37 í “Ship and Vulture” hótelinu í Plymouth.
Só’.in sendi geisla sína gegnum gluggann, og við
rúmið stóð roskinn maður með hvitt hár, rjóður í fram-
an, hann hélt hendi sinni um úlnlð minn og horfði á
mig. Hjúkrunarkona í sjúkrahússbúningi stóð viö
hlið hans.
“Eg held honum fari nú að batna”, sagði hann við
hana. “en eg kem seinna í dag til að líta eftir honum”.
“Bíðið þér ögn”, sagði eg lágt. “Viljið þér gera
mér þann greiða að segja mér hvar eg er og hvað að
mér gengur?”
“Mér þætti vænt um að geta það”, svaraði læknir-
inn. “Eg held að yður hafi verið gefið eitur, á miög
óvanalegan og lævísan hátt. En hvaða eitur það hefir
verið, og hver hefir gefið yður það, og af hvaða ástæð-
um, get eg ekkert um sagt. Eftir því sem hóteleigand-
inn hefir sagt, voruð þér fluttur hingað frá járnbraut-
arstöðinni í gærkvöldi i vagni, og með yður var maöur,
sem hitti yður af tilviljun i þeim klefa, sem þér höfðuö
verið í frá London. Ástand yðar var svo grunsamt,
að eg var sóttur og þessi hjúkrunarkona fengin. Nú
vitið þér alt”.
“Hvaða dagur er þetta?”
“Laugardagur ? Þá er eg kominn of seint til að
ná í “Saratoga”. Látið mig fara héðan undir eins, og
segið hóteleigandanum að senda boð eftir lögregluum-
sjónarmnninum. Tsg verð að komast að því rétta í
þessu efni”.
Eg settist upp í rúminu, en varð feginn að leggjast
niður aftur, svo máttlaus var eg. Eg leit á læknirinn.
“Nær verð eg fær um að ferðast?”
“Þér verðið að hvíla yður í þrjá daga”, svaraði
hann, “og svo skulum við sjá hvað við getum gert”.
“Þrjá daga ? Og svo tvo og hálfan dag yfir megin-
landið, það verður fimm og hálfur—eða, segjum sex
dagar. Gott, eg næ gufuskipinu í Neapel, og þá, dr.
Nikóla, ef þii ert á skipinu, sem mig grunar að nú sért,
máttu gæta þin”.
VII. KAPÍTULI.
Port Said og reynsla okkar þar.
Það vildi svo heppilega til, að kl. hálf tvö síðari
hluta hins sjöunda dags, eftir að eg hafði mætt Nikóla
á hraðlestinni, haföi eg ferðast yfir meginlandið, og
stóð og horfði á fjörðinn við Neapel. Til hægri hand-
ar var hæðin San Martina, bak við mig var Capo di
Monte, og i fjarlægð til suðurs var Vesúvíus.
Ferðin frá London var vanalega álitin löng og leið-
inleg, að minsta kosti fanst mér það, því eg var enn
ekki jafn fríksur orðinn eftir veikina og eg áður var.
Það fyrsta sem eg þurfti aö gera, eftir aö eg kom
til Neapel, var að finna rólegt hótel, þar sem eg gæti
hvílt mig og náð betri kröftum, því skipiö ætlaði ekki
fyr en um miðnætti, og eg vildi ekki fara út á það, fyr
en dimt væri orðið.
Á mínútunni kl. 8 kom eg út í skipið, og gekk strax
að dyrum fyrsta salsins. Eg kallaði á frammistöðu
manninn til að vísa mér á klefa minn, fékk svo far-
angur minn fluttan þangað inn, og byrjaði strax á þvi
að koma öllu eins vel fyrir og eg gat. Ekkert sá eg
til vina minna,, enda komu þeir ekki fyr en með siðasta
bátnum, þá mætti eg Beckenham lávarði á þilfarinu,
og varö hann heldur glaður við að sjá mig.
“Hr. Hatteras”, sagði hann, og rétti mér hendi sina,
“þessi samfundur var alt sem mig skorti til að vera
fyllilega ánægður. Eg vona að klefinn yðar sé nálægt
okkar”.
“Eg er á bakborða, rétt við matgeymsluklefann.
En segið mér frá sjálfum yður”, svaraöi eg og þrýsti
hendi hans. “Eg vona að þér hafið átt. þægilega ferð
yfir meginlandið ?”
“Ágæta”, svaraði hann. “Viö dvöldum einn dag í
París og annan i Rómaborg, og siðan við komum hing-
að, höfum við flækst um alt og séð alt, alveg eins og
enskir feröalangar”.
Nú kom hr. Baxter og heilsaði mér, miklu vin-
gjarnlegar en eg átti von á. Stundu síðar, þegar við
komum að káetustiganum, sagði hann:
“Eftir því sem lávarðurinn sagði mér, hélt eg þér
munduð fara út á skipið í Plymouth, en hafi eg séð
rétt, fóruð þér ekki út á það fyr en í kvöld”.
“Alveg rétt. Eg fór yfir meginlandið eins og þið,
og sté á skipsfjöl fyrir svo sem tveim stundum”.
Nú sagði Markgreifinn:
“Hvað er orðið af öllum mönnunum, hverra nöfn
eg sá á farþegalistanum?”
Þeir eru allir háttaðir”, svaraði eg. “Það er orðið
framorðið, og ef mér skjátlar ekki, fer skipið af stað
að fám mínútum liðnum”.
“Þá b;ð eg yður að afsaka mig litla stund, meðan
eg gegn ofan til að láta Baxter vita hvar eg er”.
Eg stóð kyr og horfði á Ijósin á landi. Bátarnir
fóru frá skipinu, og akkeriö var dregið upp. Fimm
mínútum síðar stefndi skipið til hafs. Eg stóð við
borðstokkinn, horfði á hverfandi landið, gamla Vesú-
vius og “stóra bjöminn” á noðrlæga himninum. Eg
var glaður yfir þvi að eg var á heim'.eiö aftur.
Gufuskipið rann áfram næstum hreyfingarlaust, og
45 mínútum síðar vorum við komnir á móts við Capri.
Meðan eg stóð og horfði á þessa fögru ey, kom Back-
enham gangandi til mín. Þegar hann fói' að tala, vissi
eg að hann var eins kátur og áður, hann talaði hlýlega
um þá ánægju, sem hann bjóst við að fá af ferðinni.
“En eruð þér viss um að þér reynist eins vel og
góður sjómaður?” spurði eg.
“Eg hefi oft verið á skemtiskipi minu í vondu
veðri, og aldrei fundið til sjósóttar, svo að því leyti
hefi eg ekkert að hræðast. En nær komum við til Port
Said?”
“Eftir hádegi á fimtudaginn, ef alt gengur vel”.
“Viljiö þér leyfa mér að verða yður samferða, ef
þér farið á land? Eg ætla ekki að gera yður ómak,
en eftir því sem þér hafið lýst plásisnu fyrir mér, vil
eg helzt sjá það í samfylgd yðar”.
“Eg skal með ánægju taka yður með mér, ef Baxter
leyfir það”, svaraði eg. “Við verðum liklega að skoða
hann sem umsjónarmann yðar”.
“Ó, eg held við þurfum ekki að óttast að hann neiti
mér þeirrar ánægju. Hann er mjög góður og lætur
mig ráða hegðan minni að mestu leyti”.
“Hvar er hann núna?”
' “Hann er niðri og liklega sofnaður. Hann hafði
i mörgu að snúast og áleit bezt að hátta áður en skipið
legði af stað. En það er líklega bezt að eg fari nú.
Góða nótt!” \
“Góða nótt!” svaraði eg, og hann fór.
Þegar eg var orðinn einn, fór eg að hugsa um
Phyllis og framtiðina, og þegar eg var búinn að reykja
úr pípunni minni háttaði eg. Sá sem svaf í sama klefa
og eg, var gamall og feitur, enskur kaupmaður, sem
nú var á ferð til Ástraliu til að heimsækja umboðs-
menn sina þar. Eg var svo heppinn að fá neöra rúm-
ið, og þegar eg var lagstur út af, sofnaði eg strax,
og svaf þangað til frammistöðumaöurinn vakti mig
kl. hálf átta morguninn eftir. Fyrst baðaði eg mig og
svo klæddi eg mig í fötin. Félagi minn var nú líka
vaknaður, en hann var sjáanlega ekki fús til að byrja
á samræðum, og virtist hejdur ekki að vera vel frískur.
Það var allmikill öldugangur og skipið ruggaði
mikiö.
“Eg óska yður góðs morguns”, sagði kaupmaður-
inn. “Hvemig líður yður í dag?”
“Ágætlega”, svaraði eg, “og eins svangur og bjam-
dýr”.
Hann hallaði sér aftur á bak á koddann og sagði:
“Ó, guð—”; svo varð alger þögn. Eg rakaði mig, lauk
svo við að klæða mig, lét á mig hattinn og gekk upp á
þilfar.
Morguninn var reglulega fagur. Þilfarið gljáði i
sólskininu, sjórinn blár og loftið svo hreint, að maður
sá strendur Italíu, þó þær væru í margra milna fjar-
lægð. Eg var búinn að komast eftir því að Nikóla
var ekki á skipinu, og fants mér það undarlegt. Fór
eg svo að ganga aftur og fram um þilfariö og hugsa
um þá Nikóla og Baxter, en þegar eg eitt sinn kom að
dyrum reykingasalsins, kemur Baxter þar til mín og
réttir mér hendi sína brosandi.
“Góðan daginn, hr. Hatteras”, sagði hann galðlega,
“þetta er sannarlega ágætur morgun. Mér finst að
sjávarloftið hafi breytt mér í nýjan og f jörugan mann”.
“Mér þykir vænt um að heyra það, en hvemig lið-
ur okkar unga vin?” spurði eg.
“Honum líður alls ekki vel”.
“Ekki vel? Þér álítið þó ekki að hann sé sjó-
veikur?”
“Mér þykir leitt að verða að segja að hann er það.
Hann var frískur þangað til hann fór úr rúminu fyrir
hálfri stundu siðan. Eg hélt að hann yrði meðal þeirra
síðustu til að verða sjóveikur, en hann fékk svima og
varð að fara í rúmið aftur”.
“Mér þykir leitt að heyra það, en eg vona að hon-
um batni bráðum. Eigum við að ganga dálitið ?”
“Með ánægju”, svaraði hann, og svo fónim við að
ganga aftur og fram um þilfarið og tala saman, og
héldum því áfram unz klukkan sló 9 og hringt var til
morgunverðar.
Þegar eg var búinn að borða, hraðaði eg mér til
svefnklefa markgreifans og barði að dyrum. Hann
sagði mér að koma. inn, og eg fann hann í rúminu með
öllum sjóveikismerkjum. Hann var öskugrár í andliti
hendurnar kaldar og rakar, og svitinn safnaðist á enni
hans eftir hverju uppsölutilraun.
“Mér þykir afarle'tt að finna yður í þessu ásig-
komulagi”, sagði eg og laut niður að honum. “Hvem
ig liður yður nú?”
“Mjög illa”, svaraði hann og stundi. “Eg skil það
alls ekki; áður en»eg fór á fætur i dag, var eg eins
frískur og hugsanlegt er. Svo var hr. Baxter svo vin
gjarnlegur að færa mér kaffibolla, og fimm mínútum
eftir að eg hafði drukkið það, varð eg að fara i rúmið
aftur, þar eð eg varð svo veikur”.
Fáið það nú!
Það er eitthvað við þennan
bjór sem gerir hann naering-
argóðan^Hjá öllum vínsölum
eÖa hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPEG
^JARKET pOTEL
ViC sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
i Eigandi: P. O’CCNNELL.^
Á sigurhátíð Goodtemplara
1916.
Sé markið skýrt er mikiö jafnan unnið,
þótt málalokin sýnist kannske fjær.
Hvert orð af vörum einlægs starfsmanns runnið,
ber allar fleytur sigurströndum nær.
Og þótt vér höfum átt í vök að verjast,
ei voru margir sem að blésu í kaun.
Því okkar sveit var aldrei hrædd að berjast
og uppskar striðsins mestu sigurlaun!
Já, þökk og heill sé þeim er veginn ruddu,
og þorðu’ aö marka skýrt hin fyrstu spor. —
Og þökk og heill sé þeim er eitthvað studdu,
og þorðu’ að rétta styrktararm til vor.
Vér sjáum fyrir björtum degi blána,
með boð hins nýja tíma alt um kring.
Og drögum hátt vom hreina sigurfána
og höldum uni 'ann dáðrikt vöku-þing!
Einar P. Jónsson.
Furniture
Overland
FULUiOMIN KENSI.A VKITT
BILIEFASK BIFTUM
— —ng ö^runi—
VERZLUNAIt FltyEHlGIlKUíUM
$7.50
A heimlll ytSar ge' ‘Ti vér kent yCur
og börnum yCar- pðstl:—
luslnens" bréf.
.'•Uglýstngar.
•í'ttrltun.
kl.
AB skrlfa göt
Almenn lög.
Stafsetnlng e
Útlend ortSatl
Um ábyrgBir og rélögr.
Innheimtu met5 pöstL
Analyticai Study.
Skrift. Tmsar reglur.
Card Tndexing. Copyi-ng.
Fillng. Involclng. Pröfarkalestur.
Þessar og fleiri nftmsgreinar kend-
ar. FvlliB Inn nafn yBar t eyBumar
ati neBan og fftiti melrl upplýalngar
__KLIPPID I SUNDUR HJER
Metropolitan Buslnesa Instltute.
604-7 Avenue Blk., Wtnntpeg.
Ðarrar, — SendlC mér upplýalngar
um fullkomna kensiu metS pöstl
nefndum nftmsgrelnum. fa8 er á-
akiliC aC eg sé ekkl skyldur til aB
gera neina samnlnga.
Nafn ..........................
Helmili .....................
StatSa ___________________
Skýi
ring.
Við æfiminningu Mrs. ólafar
Kjernested í Lögbergi, ætla eg að
gera litla skýringu. Máske að rit-
stjóri Lögbergs vildi gefa þvi rúm
í blaðinu.
1 æfiminningunni er Guðrún
Davíðsdóttir talin fósturdóttir
þeirra hjóna. Það er ekki rétt;
hún vann hjá þeim í fjögur ár á
Borg í Miklaholtshreppi. Kom til
þeirra þegar hún var á tuttugasta
árinu, og er þá vanalega talið að
komið sé fram yfir uppeldis árin;
og varð hún þeini samferða til
Ameríku. Um hin uppeldis böm
þeirra hjóna er rétt hermt.
Guðrún, sem nú er Mrs. S. Bard-
arson, er alsystir Ólafar Daviðs-
dóttur i Winnipeg. Ólöf átti fransk-
an mann, George Perry að nafni.
Þær systur voru systurdætur Mrs.
Ólafar Kjernested, dætur Margrét-
ar Þorsteinsdóttur Helgasonar á
Kjalveg við Ingjaldshól undir Snæ-
fel’.sjökli, eins og segir í æfiminn-
ingunni. Þorsteinn Helgason var
orðlagt valmenni og þau hjón bæði.
Ekkert er ofsagt um Mrs. Ólöfta
Kjernetsed i æfiminningu hennar
og gæði þau sem hún lét i té til
mannfélagsheillR, af hinu alúðar-
fylsta eðallyndi, oft fram yfir það
sem efnalegar kringumstæður
leyfðu, bæði heima á gamla land-
inu og hér í þessu landi. Mun því
margur minnast hennar af alhlýj-
um huga og blessa minningu henn-
ar.
S. Bardarson.
Ráðherramálin.
Þau eiga að koma fyrir hærra
rétt 31. maí. Er þá talið víst að
þeir verði komnir báðir Kelly og
Dr. Simpson.
M. G. Hook, sem lengi hefir
verið í felum og ekki fundist hefir
loksins náðst í New York. Vill
hann ekki koma til Winnipeg að svo
stöddu en kveðst viljugur að bera
vitni í New York. Roblin er veik-
ur sem stendur; kveða læknar hann
vera hjartveikan.
J. F. Bole, fyrverandi þingmað-
ur fyrir Regina, hefir veirö kærður
um að vera í félagi með brenni-
vínsmönnum til þess að hindra mál-
sókn á hendur þeim.