Lögberg - 06.07.1916, Blaðsíða 5

Lögberg - 06.07.1916, Blaðsíða 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JULI 1916 5 W- AUGLÝSING Manitoba-stjórnin og alþýðumáladeildin Greinakafli eftir starfsmann alþýðumáladeildarinnar. Sílifandi sáðþistill. Sílifandi sáSþistill er versta ill- gresi sem borist hefir til Manitoba. í sumum stöSum landsins er hann svo útbreiddur að hver einasti bóndi þekkir hann, en á ötSrum stöSum er Jhann lítt þektur. Hann breiSist út bæSi meS rótum og sæöi. Sæðib berst langar leiðir með vindinum, en undir yfirboröi jarðarinnar eru hvítir stofnar þakt- ir frjóhnöppum, sem nýjar jurtir vaxa upp frá mjög þéttar. Þessir stofnar eru frá einu og upp i fimm fet á lengd. Blómin eru ljósgul, hér um bil í / þumlung ur að þvermáli. Laufin eru frá sex til tólf þumlunga löng, með hvöss- um broddi og djúpum vikum. Öll jurtin er full af beizkum, mjólkur- kendum vökva. Þegar sáðþistillinn nær góðri fót- festu, þá drepur hann kornið eða yeikir það, og sömuleiðis allar aðr- ar jurtir í nánd við sig og kom með sáðþistilblettum er mjög lélegt. Þétta illgresi kemst í nýjar bygð- ir á ýmsan hátt. Sumar orsakimar til þess getur bóndinn ráðið við. Verið viss um að allir vagnar og öll verkfæri sem við akuryrkjuna eru notuð, séu alveg hrein áður en þau eru flutt inn í landið. Eigið það aldrei á hættu að á- stæðulausu að kaupa útsæði eða fóður með illgresi í, og þegar hey eða hálmi er troðið utan um verk- færi sem keypt eru, þá brennið það ávalt Þégar sáðþistil á að uppræta verður að hafa það í huga að hann breiðist út bæði með sæði og rótum. Þéss vegna verður að vama því að jurtin geti felt sæði og einnig gæta þess að rætumar berist ékki frá einum stað á annan á akrinum, þeg- ar landið er unnið. Ef aðeins er lítið af þessu illgresi má kæfa það með þvi að þekja alt stykkið með strákesti, eða með tjörupappa sem haldið er niður með mold, og er það enn þá betra. En öruggara er það þó að grafa upp állar ræturnar og eyðileggja þær, og halda blettinum kolsvört- um með herfingum það em eftir er sumarsins. íSvo ætti að merkja blettinn með spýtum, til þess að hann þekkjist næsta ár. Þár sem uppræta verður þistil- inn úr heilum ökrum, verður að vinna landið ákaflega vel, og verð- ur þess að gæta að forðast að nokk- ur lauf geti myndast í heilt ár. Þegar blöð geta ekki vaxið á jurt, þá hlýtur hún að deyja. Bezt af öllu er að nota gæsafótsherfi, eða herfi með V löguðum blöðum sem klippa alt yfirborð akursins, og fara þvers með plógfarið. Fyrst má klippa loðið, en svo þarf að klippa alt öðru hvoru næsta sumar og klippa þumlungi sneggra í hvert skifti en gert var næst á undan og klippa þannig niður í sjálfan jarð- véginn og eyðileggja al]an vöxt. Önnur aðferð er sú að plægja jörðina að haustinu, og herfa svo öðru hvoru alt næsta sumar. Enn þá ein aðferðin er að plægja snemma að vorinu og herfa svo alt sumarið. Hvaða aðferð sem höfð er, þá leyfið engum blöðum að vaxa í heilt ár og berið ekki ræturnar til annara staða. Ef þessu er fylgt eyðilegst þistillinn. Sérstakar korntegundir má hafa til þess að eyðileggja eða kæfa þist- ilinn. Ef vel er herfað er mais með því bezta til þess. Vetrar rúgur er pinnig ágætur vegns þess að hann má slá áður en jurtin sáir til sín aftur og er þannig komið í veg fyrirr að sæðið berist út með vindi. “Bróm” gras er einnig gott, því það má slá til fóðurs áður en þistilsæðið þroskast. En bezt af öllu er að taka jurtina upp með rótum og herfa vel. JafnVel þótt ekki gé hægt að eyðileggja jurtina alger- lega, þá er að minsta kosti hægt að slá hana áður en blómin opnast til þess að vama sæðinu frá því að þroskast og berast út með vindi. Ein þeirra væri ný tegund skóilja (sóla), sem Þjóðverjar hefðu fundið upp handa hermönnum sín- um. Eins og kunnugt er hefir ver- ið lagt haft á leðurverzlun og hafði það vandræði í för með sér fyrir Þýzkaland. En þá fundu Þjóðverj- ar upp nokkurs konar leðurlíki sem þeir bjuggu til úr möluðu tré með einhverju efni í sem gerði það eins og reglulegt leður, en miklu betra; bæði léttara og vatnsheldara. Sögðu þeir Landar að þetta leðurliki hefði reynst ágætlega vel í skotgröfunum. Þá lýstu þeir annari uppfund- ingu, og var hún í því fólgin að búa til brauðliki úr möluðu strái. Kveða þeir það vera mjög mikið notað á Þýzkalandi nú til þess áð spara með brauð. Þ'að er ekki ofsögum sagt að þessir félagar höfðu frá mörgu að segja; vér áttum með þeim glaða stund og fróðlega og þökkum þeim fyrir komuna. Gjafir til “Betel”. Mr. og Mrs. J. Helgason, Baldur, Man............$10.00 Mr. og Mrs. Gísli Anderson Winnipeg, Man........... 5.00 Gunnl. Jóhannsson, árstillag $5.00 Með innilegu þaklklætá til gef- endanna. J. Jóhannesson, féhirðir. 675 McDermot Ave., Wpg. VÍSA. Galar ;. “Alt í grænum sjó”, grínum ekki að Kvaran. Sumum finst að sómdi þó sýnu betur þvaran. Jónas Stefánsson .... frá Kaldbak. Green andaðist 3. júlí og var þá 80 ára að aldri. Hún lézt af heila- blóðfalli. Berlin skiftir um nafn. Lengi hefir staðið yfir tilraun til þess að breyta nafni á bænum Ber- lin í Ontario, en það hefir aldrei hepnast fyr en nú. Loksins var það ^amþykt 29. júní og verður nafnið Kitchener. PANTAGES Samband hefir komist á milli Pantages og Ieikflokks i Seattle. ^Verður Pantages því eitt stórkost- legasta leikhúsið í Vesturheimi. Fyrsta ágúst byrjar fjörutíu og tveggja vikna óslitið starf leik- flokks þessa, og verður þar hver leikurinn öðrum betri og fulikomn- ari. Flokkurinn fer um öll Banda- ríkin og Canada og leikur á stærstu leikhúsum beggja megin línunnar. Húifrú Hetty Green Iátin. Ein hin allra einkennilegustu kvenna sem uppi hafa verið á síð- ari öldum var húsfrú Hetty Green í New York. Hún var talin auðug- asta kona í heimi; eignir hennar virtar á hundrað miljón dali. Hún var stórauðug þegar hún var stúlka og hét þá Robinson, giftist auðug- um manni sem Green hét; en hann tapaði svo að segja öllum eignum þeirra beggja. Þegar hann var lát- inn tók hún til óspiltra málanna að græða fé, og hepnaðist það svo vel að til slíks munu engin dæmi. Hetty Green var annáluð fyrir það hversu fátæklega hún lifði lengi og 'hversu lítið hún vildi kosta til í samanburði við annað fólk sem peningaráð hafði. Er það i frá- sögur fært að til þess að komast hjá því að borga læknum þegar eitt- hvað gekk að henni smávegis, þá liafi hún klæðst dularbúningi 0g gengið á frílækningastöfur i New Ýoék með fátæklingum og fengið þannig lækning ókeypis. Hetty Utan úr fásinninu. Að eignast hugsjón, hafa sannfæring og horfa djarfur fram þó eitthvað mæti að standa fast þó heyrist hróp í kring og hræðast ekki fjöldans skrípalæti. Að elska sannleik, lífsins helga ljós og læðast ekki með það burt í felur, það eignast fáir á þeim vegi hrós' því öfundsýkin banvænt þetta telur. Því drotning Lýgi ræður rikjum enn þó reynt sé slí'kt með skynhelgi að hylja að setja haft á sannleiks kæra menn er sigur fyrir þrældóms beygðan vilja. En vittu, dári, á vegginn ritarhönd; það verður bráðum af þér ríkið tekið, þá sannleikurinn sigrar heims um lönd mun sérhvert mál með fullri djörfung rekið. SigurSur Jóhannsson Helgi var fæddur á Arnarvatni við Mývatn, 8. júni 1865. Var Stefán faðir hans tví'kvæntur og hét fyrri kona hans Guðrún. Þeirra son var Jón Stefánsson skáld, sem kunnugastur er undir nafninu Þór- gils Gjallandi. En seinni kona Stefáns var Sigurbjörg Jónsdóttir. Með henni átti hann Helga heit. og fleiri böm. Þau hjón, Stefán og Sigurbjörg voru vel gefin, en mjög fátæk. Þá er Helgi var á barnsaldri misti hann föður sinn. Urðu þá heimil- isástæðurnar enn erfiðari, sem geta má nærri, er sú stoðin var fallin. Helgi heit. var bráðþroska og bar snemma á gáfum hans og fröðleiks- girni. Var heitasta löngun hans i æsku að ganga mentaveginn. En ekki var um það að tala, að móður hans væri unt að styrkja hann til náms. Varð hann því að treysta eigin orku, og ávanst svo mikið að hann komst í Lærðaskóla Reýkja- víkur, einn eða tvo vetur; en þá svarf efnaskorturinn svo að honum, að enginn kostur var þess að halda náminu áfram. Má geta nærri hve þungbært það hefir verið fyr- ir gáfaðan, skapmikinn og stórhuga æskumann. — Upp úr þessu mun hann hafa farið að hugsa til Vest- urheimsferðar, og til Ameríku kom hann 1890. Dvaldi hann i Dakota þangað til 1905 og það ár giftist hann eftirlifandi konu sinni, Þúríði Jónsdóttur Sigurðssonar, alþingis- manns á Gautlöndum. Sama ár fluttust þau hjón til Canada og hafa búið hér við Wynyard siðustu 11 árin. Dóttur áttu þau er Sigur- björg heitir og er hún nú uppkomin. Þenna ellefu ára tíma, sem Helgi dvaldi í Wynyard-bygðinni lét hann all mikið til sin taka, þótt hann væri engan dag heill heilsu. Var það einkum tvent er hann studdi jafnan og vildi af alhuga styðja; íslenzkt þjóðerni og heilbrigt frelsi. Hann barðist manna mest fyrir stofnun og viðhaldi íslenzks lestrarfélags í bygðinni og var formaður þess fé- lags. Hann var ötull bindindis- maður og barðist drengilega fyrir því, að menn yrðu frjálsir af of- drykkju fýsninni. Og hann barðist fyrir skóðanafrelsi og hreinskilni i trúarefnum og fleiru. Það munaði ætíð um hann, hvar sem hann lagð- ist á. Því að jafnan var einhver skörungs- og myndarbragur á hugs- un hans og máli, sem hlaut að hafa áhrif. Það mætti undarlegt þykja, þeim, er kynni höfðu af skörungsskap og gáfum Helga, að hann skyldi ekki komast til meiri vegs og mannvirð- inga í þessu landi, en raun varð á. En sennilegt er, að þar hafi eink- um þettá þrent staðið í vegi; aS hann var of rammur íslendingur fyrir þetta land, aS honum var ó- sýnt um að græða fé og aS hann gat aldrei lagað sannfæringu sina eftir þvi, sem vænlegast var til mannvirðinga og veraldlegs gengis. Því að sá, sem er ramm-íslenzkur í öllu sínu eðli fær aldrei notið sin til fulls og aldrei verðuga viður- kenningu hæfileika sinna, með er- lendum þjóðum. Og enn mun það reynast svo í öllum löndum heims, að féleysi og fullur trúnaður við sannfæringuna eru vegartálmi á leiðinni til valda og mannvirðinga. Helgi heit. var svo rammíslenzk- ur í lund að þótt hann væri hér yfir 25 ára tima, hafði hérlendur hugsunarháttur og líf, að litlu eða engu leyti sett svip sinn á hann. Skapið var þannig, að hann hvorki gat né vildi afsala sér nokkru ís- lenzku fyrir annað hérlent. Hann var fjölfróður og las mikið, en mest þó það sem íslenzkt var; kunni um margt að tala af'óvenju mikilli skarpskygni og áhuga, en kærast var honum það umtalsefnið er eitt- hvað snerti Island. Það var honum ' löngum rikast og dýpst í huga. j Helgi var jafnan félítill. Verk- I maður var hann góður, en ekki bú- j maður; Vitmaður mikill, en haf ði ; ekki gróðavit. Hugur hans snerist ! minna að búsýslu og fégróða, og meira að bókmentum, fagurfræði og frjálsum hugsunarhreyfingum, sem á bryddi í heiminum. f þeim málum er Helgi lét sig nokkru varða hafði hann ákveðnar og óbifanlegar skoðanir. Og hann fram fylgdi þeim jafnan með rögg- gemi og sannfæringarafli. Hugs- unin var óvenju skörp og skýr, og var honum því unt að kryfja mál til mergjar, flestum fremur. Munu ekki margir hafa fært betri rök fyrir skoðunum sínum en hann. Og hann tautaði aldrei sannfæringu sína ofan í bringu. Hann sagði hana Skýrt og skorinort, án þess að skeyta hót um það, hvort hún yar fleiri eða færri mönnum að skapi. Þreklundin var næg til þess, að hann óttaðist ekki að standa ál- einn fyrir sinu máli. — En þeir, sem halda fram málum sínum, eins fast og djarflega og Helgi gerði, afla sér sjaldnast eintómra með- haldsmanna. Og svo mun það ver- ið hafa um hann. Því að enginn sá, er kyntist honum nokkuð að ráði, gat látið sér standa á sama um það hvemig hann snerist við mál- um. Menn hlutu annaðhvort að verða andstæðingar hans eða vinir og meðhaldsmenn. Og er slíkt ein- kenni afburðamanna. Sumum mun hafa þótt Helgi of ráðríkur og ósveigjanlegur. Var og fundið að honum að hann væri óþýður og óvæginn í orðum. Ekki skal því neitað að nokkuð hafi ver- ið hæft í þessu. En vert er um leið, að gá að, hvernig ástatt var um hann, 0 Helgi kom til Wynyard-bygðar fvrir 11 ámm. Fyrsta sumarið, sem hann var hér skar hann sig háskalega í fótinn. Eftir það átti hann við sífeldar þjáningar að búa pg sá varla glaðan dag. , Eyrst um jnörg ár þrautir í fætinum, unz hann var tekinn af. Og jafn- snemma og það var gert byrjuðu p.ðrar þrautir af innvortis mein- semd, þrautir, sem æ urðu þyngri og þyngri þangað til hann lézt. Vinum hans var nokkuð kunnugt |im hve mjög hann tók út þessi síð- ustu ár. Ekki af því að Helgi þvartaði undan því, heldur af hinu ^ð það var auðsjáanlegt. Þáð kom pft fyrir, er hann var með kunn- ingjum sínum, að svo miklar þraut- ir og magnleysi gripu hann, að hann varð að leggjast niður um hríð og hafði litla sinnu á því að tala. En þegar af honum bráði, reis hann jafnan á fætur og tók að ræða með sama áhuga og skýrleikshugsun og áður. Vegna karlmensku hans og þreklundar grunaði ýmsa ekki hve mjög hann þjáðist, allan þenna tíma. En geta má s'ér til, hvernig þeim manni muni vera innanbrjósts, sem finnur hjá sér andlegt afl og ákafa löngun til þess að vinna að því, sem gott er og drengilegt, en kennir til þess um leið, hvemig lifsaflið fjarar hægt og hægt, með vaxandi þjáningum. Og ekki er að vænta þess að, slíkt muni mýkja rróminn. Svo kvað Bjarni: Enginn ámælir þeim undir björgum liggur lifandi með limu brotna, og hraunöxum holdi söxuðu, að ei hann æpir eftir nótum. Helgi lá undir björgum þungra þrauta, og þjáðist þar um nætur og daga í samfleytt ellefu ár. Mundi þá nokkur vilja ámæla honum þótt hann æpti ekki eftir nótum ? Er að undra þótt honum yrði stundum skapfátt, þegar hann var að berj- ast við þrautimar um leið og hann barðist fyrir sannfæringu sinni ? — eða þótt einhverrar beiskju hafi kent í rómnum, þegar hann varð að bíta á jaxlinn, til þess að stynja ekki af þjáningum? Þeir, sem vel þektu til heilsufars Helga undruðust ekki slíkt. Hitt var heldur furðuefni þeirra, hve mikil var þreklund hans og hve vel hann varðveitti andans afl sitt, þótt líkamsaflið væri á þrotum. Og hafi Helgi stundum þótt kaldur í svörum, þá voru það “frostrósir feigðarkulda”, en ekki hitt að hann væri svo skapkaldur. Satt er það, að hann bar ekki mikla blíðu utan á sér. Engu að síður var hann djúpur tilfinningamaður. Það vissu menn því betur, því meir sem þeir þektu hann. Og vel kunni Helgi að meta hlýju og vináttu manna. Annað mál var það, að hann lét aldrei sannfæringu sína fala; kaus héldur að missa vináttu manna, en vera sannfæringunni ó- trúr. Hann var engi óeirðarmaður. En hann elskaði sannleikann meira en friðinn. Alt hrófatildur, hræsni og yfirskin var honum hrein og bein andstygð. Og sæi hann bóla á ein- hverju slíku gat hann verið manna naprastur í orðum. Hann unni hreinskilni og drenglund, og sjálfur átti hann mikinn og ósvikinn skerf þeirra skapkosta. Og þó hann þætti litill trúmaður, mun hann flestum fremur hafa trúað þessum orðum Meistarans frá Nazaret: Sannleikurinn mun gera yður frjálsa. Helgi Stefánsson var að mörgu leyti sérstakur og sjaldgæfur mað- ur; einn þeirra, sem aldrei þræddi almannavegu, ef hann kom auga á aðra beinni leið. Hann var mikill vexti og sópaði af honum. Augun hvöss og skýr og stöðug, og skinu vitsmunimir úr þeim. Svipdrætt- irnir kröftugir, hreinir og óvenju einbeittir, og urðu stundum eins fastir og óbifanlegir og væri þeir höggnir í marmara. Munu vinir hans lengi minnast hans, sem eins hins skarpgáfaðasta, drenglyndasta og þreklyndasta Islendings, sem þeir hittu á lifsleiðinni. J. K. N-iríov timbur, fjalviður af öllum INyjSr vorubirgðir tegunclum, geirettur og al*- konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar til vetrarin*. Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. The Empire Sash & Door Co. -------------------Limited -------------—---- HENRY AVE. EAST WINNIPEG SEGID EKKI “EO OBT KKKl BOKGAÐ TANNLJEKXI N«.” V«r vitum. .8 nð trengrur ekkl «Jt «.8 ðakum og erfltt er at eifm&at eklldlngra. Hf tll tIIX, er on þa8 fyrlr beetu. pal kennlr oea, m ▼*r8um a8 rlnna fjrrlr hverju centl, a8 meU Klldl peninga. MDÍNIST fess, a8 dalur spara8ur er ðalur unnlnn. MXNNIST þeoe elnnlg, a8 TBNNUR em oft melra vir8t en penln*nr. HKtLRRIGÐI er fjrrsta spor U1 h&mlnfjt. fri ver818 þ«r a8 vomdft TENNTTRNAR — Nú er tiniinn—h&r er etahurlnn til a8 Ute fflfft tW U'nnur y8ar. Mikill sparnaöur á vönduöu tannverki EXNSTAKAR TENNUR $5.00 HVKR BKSTA 29 KAR. GUI.L $5.00, 22 KARAT QHLIÆENNUR Ver6 Tort Aralt óbreytt. Mörf hnndruð manm nota sér hið lAffa totO. HVERS VEGNA EKKI pú 7 Fara yöar tilbúnu tennur vel? e8a K&nga þær 18ulega úr skortum? Ef þær gera þa8, flnnlB þ& tann- irekna, eern geta gert vel vi8 tennur jrtsar fjrrir vægt verC. EQ ftinni jrtiur sj&lfur—Notiö flmt&n &ra rejnaln vom vi8 i»nnWimi»pj 18.00 HVALBEIN OPI» A KVðLDUM IDtt. PAESONS MoGREKVT BLOCK, POHTAGR AVE. Telefónn M. 809. Grand Trnnk farbréfa dnrlfMofn. Cppt yftr S ó L S K I N. Einn bletturinn enn. í hvert s'kifti sem maður er til dauða dæmdur fellur blettur á virðingu þjóðarinnar. Og þeir eru orðnir æði margir og þéttir. Þegar valdsmenn þjóðarinnar bera saman ráð sín og samþykkja það með köldu blóði að af því einhver bróð- ir þeirra hafi vilst, þá skuli taka hann og hengja í stað þess að sýna honum rétta leið og hjálpa honum til þess að átta sig, þá hljóta að rísa hár á höfði hvers ærlegs manns pg hugsandi. Maður að nafni Tang Lagatto var nýlega dæmdur til dauða í Ontario og átti að hengjast í gær. En daginn áður hafði hann getað slitið handarháld af kaffibolla úr blikki og skorið sig á háls með því. Til þess að vera viss um að ekki mishepnaðist, þegar hann var bú- jnn að skera svo að líklegt var að bonum mundi blæða út, hafði hann einnig hnýtt skóreim um háls sér og hengt sig í henni. Þarf ekki næma hugsjón til að sjá hvað maðurinn hefir tekið út andlega áður en hann greip til þessa úrræðis. Hvenær skyldi þeirri svivirðingu verða hætt hjá svokölluðum sið- menningar þjóðum að böm hennar séu tekin og drepin í stað j>ess að menta þau? Helgi Stefánsson hóndi að Wynyard, Sask., andaðist að heimili sínu, 27. apríl síðastlið- inn, eftir langvarandi veikindi og þunga legu. Epimetheus, að tala ekki við mig”, sagði Pandóra, og kom varla upp orðunum fyrir ekka. Aftur heyrðist barið á lokið. Hljóðið var eins og frá hnúum á örlítilli hendi, sem barði hægt og gletnislega innan í kistulókið: “Hver ert þú?” svaraði Pandóra, og varð swolítið forvitinn aftur. “Hver ert þú, sem ert i þessari ólukku kistu?” Hljómfögur og barnsleg rödd svaraði í kistunni: “Lyftu bara upp lokinu og þá sérðu hver eg er.” “Nei, nei!” svaraði Pandóra, og fór aftur að gráta. “Eg hefi fengið nóg af því að lyfta lokinu af þess- ari bansettri kistu. Þú ert niðri i kistunm, óhræsið þitt, og þar skaltu hýrast.” Hún leit á Epimetheus um leið og hún sagði þetta, og hefir kann- ske búist við að hann mundi hrósa henni fyrir hygnina; en ólukku strákurinn nöldraði bara í hálfum hljóðum og sagði að henni hefði verið nær að gæta skynseminnar fyrri. Nú væri það of seint. “JE, æ!” sagði þessi mjúka rödd aftur. “Þáð væri miklu hyggilegra fyrir ykkur að hleypa mér út. Eg er ekki eins og þessi ljótu kvikindi og slæmu, sem hafa stungið ykkur. — Komdu, komdu fagra Pandóra; eg veit þú hleypir mér út.” Og það var virkilega eitthvað töfrandi í röddinni sem gerði það nærri ómögulegt að neita um nokk- uð sem hún bað um. Pandóru hafði orðið léttara um hjartaræturnar við hvert orð sem hún heyrði koma úr kistunni. Og jafnvel Epimethe- us, sem sat úti í horni með fýlu, hafði snúið sér við til hálfs og sýnd- ist nú vera heldur í betra skapi. » “Llsku Epimetheus minn I” kall- aði Pandóra. “Hefurðu heyrt fögru röddina?” “Auðvitað hefi eg heyrt hana!” svaraði Epimetheus; en var þó enn þá í illu skapi. “Hvað varðar mig um hana?” bætti hann við önugur. “Á eg að opna kistuna aftur?” spurði Pandóra. “Alveg eins og þér sýnist,” svar- aði Epimetheus: “Þú hefir komið svo miklu illu til leiðar, að það gerir ekkert til þó þú gerir meiri skömm af þér.” “Þú ættir ekki að tala svona hörkulega", sagði Pandóra i hálf- xum hljóðum og þurkaði af sér tárin. “Hvað þú ert þreytandi, strák- pr!” sagði röddin í kistunni og hló ^tríðnislega. “Náttúrlega dauð- langar þig til að sjá mig. Komdu kæra Pandóra mín, og ljúktu upp kistunni! Mig dauðlangar til þess að hugga þig sem fyrst.” “Epimetheus'!” kallaði Pandóra: “Komi hvað sem koma viil, eg ætla að opna kistuna.” “En lokið virðist vera ákaflega þungt” svaraði Epimetheus, og kom hlaupandi til henar: “eg skal hjálpa þér til þess að lyfta því.” Svo fóru bæði börnin saman að kistunni og lyftu upp lokinu. Út úr kistunni flaug sólbjört og bros- hýr vera, og þaut um alt berbergið og dreifði sólskini og ljósi um alt þar sem hún kom nálægt. Hún flaug til Epimetheusar og drap léttilega fingri á blettinn þar sem kvikindið hafði bitið hann og sár- saukinn hvarf á svipstundu. Síðan kysti hún Pandóru á ennið, og svið- inn i sárinu þar sem hún var stungin hvarf á augabragði. “Hver ert þú, fagra vera og góða?” spurði Pandóra. Framh. BARNABLAÐ LÖGBERGS L AR. WINNIPEG, G. JC'Lf 1916 NR. 10 Undrakistan. Fyrir langa löngu, þegar heimur- inn var nýlega orðinn til, var drengur sem hét Epimetheus; hann átti hvorki föður né móður. Og til þess að honum leiddist ekki var send til hans lítil stúlka handa hon- um til þess að leika sér við. Stúlkan hét Pandora. Það sem Pandora tók fyrst eft- ir, þegar hún kom inn í kofann þar sem Epimetheus átti heima var heljarstór kista; og fyrsta spurn- ingin sem hún spurði hann var þessi: “Epimetheus, hvað er í þessari þistu ?” “Blessuð litla Pandora min” svaraði Epimetheus, “það er leynd- armál. Kistan var skilin eftir hérna til geymslu; og eg veit einu sinni ekki sjálfur hvað í henni er.” “En hver skyldi hana eftir hjá þér?” spurði Pandora. “Og hvað- an kom hún?” “Hún var skilin eftir við dymar” svaraði Epimetheus, “rétt áður en þú komst; sá sem kom með hana var brosandi út undir eyru og leit út fyrir að vera sérlega skynsamur, og hann gat varla varist hlátri þeg- or hann lét kistuna niður.” “Eg þekki hann” svaraði Pan- dóra, “hann heitir Kvikasilfur, og hann kom með mig hingað eins og hann kom með kistuna. Hann hefir sjálfsagt ætlað mér hana; og í henni eru líklega falleg föt handa mér, eða leikföng handa okkur, eða eitthvað gott handa okkur að borða.” “Getur vel verið” svaraði Epi- metheus, og fór í burtu. “En hvor- ugt okkar hefir leyfi til að opna kistuna fyr en herra Kvikasilfur kemur og segir að við megum það.” “Dæmalaus daufingi er hann!” tautaði Pandora, þegar Epimetheus fór út úr kofanum. “Eg vildi aö hann væri dálítið framtakssamari!” Þegar Epimetheus var farinn stóð Pandora hjá kistunni og horfði á hana. Hún var öll fagurlega útskorin á hliðum og loki af mikilli list. Alt i kring voru myndir af undurfögr- um mönnum og konum og falleg- ustu börnum sem nokkru sinni höfðu verið til. Fallegasta myndin var á miðju lokinu og var upp- hleypt. Viðurinn í kistunni var dökkur, fallegur og sléttur. Blómsveigur var á lokinu í kring um andlits- myndina. Lokið var ekki neglt á kistuna, ekki heldur var hún læst; en hún var bundin aftur með gull- þræði og var á honum afar marg- brotinn hnútur. Það sýndist vera alveg ómögulegt að leysa þann hnút. En einmitt vegna þess hvað hnúturinn var einkennilegur og hvað erfitt sýndist að leysa hann, langaði Pandóru enn þá meira til aö skoöa hann og sjá hvemig hann væri hnýttur. “Mér finst virkilega”, sagði hún við sjálfa sig, “að eg sé að skilja

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.