Lögberg - 06.07.1916, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. JÚLI 1916
EKKI ER ALT SEM SYNIST
Eftir
Charlcs Garvicc
“Eg veit þaS”, sagði Jóan, með þeim ásetningi aS
kannast viS þaS aS hún hefSi staSiS á hleri án vilja
sins, “eg—eg hefi veriS hér um tíma, lávarSur. Eg var
á hjallanum þegar gamli maSurinn kom út úr húsinu.
Eg varS hrædd og faldi mig bak viS ljóniS þarna. Eg
ætlaSi aS fara”, bætti hún viS, “en eg skammast mín
aS segja þaS, aS eg gerSi þaS ekki. Mér þykir þaS
leitt, en þaS er skylda mín aS segja ySur þaS—”
“Þes's þarf alls ekki”, sagSi hann brosandi. “Eg
vissi aS þér voruS faldar þama”. Hann benti á fylgsni
hennar.
“VissuS þér—vissuS þér alt af aS eg var þarna?
Og þér beidduS mig aS bíSa.”
“GeriS þér svo vel aS hugsa ySur mu, áSur en þér
dæmiS mig. HvaS átti eg aS gera? Eg er húsbóndi
hér—kvenmaSur heimsækir mig á heimili minu—og eg
hafSi enga heimild til aS banna þaS eSa trufla hana”.
“Og þér hafiS þá meS ásetningi látiS mig heyra
alt ?”
“Já, því ekki þaS? ViS töluSum ekki um nein
leyndarmál og auk þess—hvaS gat eg gert? Ef eg
hefSi talaS til ySar, þá hefSi Craddock orSiS ySar var,
og þaS hefSi ySur naumast þótt þægilegt”.
“Eg biS ySur afsökunar”, sagSi hún lágt. “Nú sé
eg aS þér hafiS breytt hyggilega, og eg—er ySur þakk-
lát”.
“Til þess er engin ástæSa”, sagSi hann vingjarnlega.
“GóSa nótt”, sagSi Jóan og sneri sér viS til aS fara.
“GóS------ó, en viljiS þér ekki staldra viS augna-
blik enn þá?” sagSi hann. Jóan sárlangaSi til aS hrista
höfuSiS og þjóta af staS heim á leiS eins hratt og hún
gat, en þaS var eitthvaS x þessari skipandi en þó blíSu
rödd, sem kom henni til aS vera kyrri.
“Þér töluSuS um þakklæti”, sagSi hann, “en eg sé
enga ástæSu til þakklætis. ViljiS þér endurgjalda mér
hygni mína?” Hann hló dinxman hlátur. Jóan leit á
hann spyrjandi augum, og þar eS hann tók þögn henn-
ar fyrir samþykki, bætti hann viS: “Þér heyrSuS aS
eg sagSi Craddock, aS eg væri enn ekki búinn aS ákveSa
neitt um framtíS mína. Og eg er enn jafn efandi.
ViljiS þér hjálpa mér til aS taka ákveSna stefnu?”
“Eg?” spurSi Jóan og lét brýr síga.
“Já, hver er betur hæfur til aS hjálpa mér? ViS
erum ókunnug, og þér munuS vera þaS gagnvart mér,
sem enginn af vinum mínum mun vera—nefnilega
óhlutdræg og hégiljulaus. ViljiS þér ekki ganga meS
mér upp á hjallann?”
Jóan var eitt augnablik óviss.
“Eg hefi tvær ástæSur til aS biSja ySur aS koma
upp á hjallann”, sagSi hann, “þar er útsjónin betri og
þar er hlé fyrir vindinum”.
Hún gekk nokkur skref áfram, en tók ekki hendina
sem hann rétti henni til hjálpar.
“Þér eruS mjög vingjarnleg”, sagSi hann. “EruS
þér mótstæSar því aS eg reyki ?” Hún hristi höfuSiS.
“Þökk fyrir, en þér munduS leyfa mér aS leggja káp-
una mína yfir ySur til aS verjast kulda”. Hann fór
úr kápunni.
“Nei, nei”, sagSi Jóan og roSnaSi, “mér er alls ekki
kalt”.
“En ySur getur orSiS kalt”, sagSi hann cg vafSi
kápunni um hana.
LávarSur Willars beiS þangaS til Jóan var sezt,
svo settist hann aS hálfu leyti en hallaSist aS brjóstriS-
inu aS hinu leyti gagnvart henni og horfSi á hana.
TunglsljósiS skein skært á andlit hennar og sýndi hvern
drátt á því.
Á þessu augnabliki vissi Willars, aS hann hafSi al-
drei séS jafn fagurt kvenandlit, og hann áleit lika, aS
þessi unga stúlka meS Afródítu andlitiS, lhyti aS standa
langt fyrir ofan aSrar stúlkur, fyrst hún gat setiS hér
svo róleg og örugg, svo tíguleg og vongóS meS sinn
kvenlega metnaS.
“Þér hafiS hlíft mér og sjálfri ySur viS miklu meS
þessari tilviljun, sem lét ySur heyra nokkurn hluta
æfisögu minr^r, ungfrú—já, afsakiS, eg veit ekki nafn
ySar”, sagSi hann.
“Eg heiti Jóan—” sagSi hún meS svo rólegu sak-
leysi, sem hafSi þau áhrif á hann, aS hann greip fram
í fyrir henni.
”“Nei”, sagSi hann, “eg hefi enga heimild til aS
spyrja ySur aS þessu. OÞér skuluS ekki segja mér nafn
ySar. ViS nákvæmari yfirvegxxn komist þér máske aS
þeirri niSurstöSu, aS betra sé aS viS verSum ókunnug
hvort öSru, þangaS til viS verSum kynt hvort öSru.
Nei, þaS er bezt aö þér segjiS mér ekki nafn yöar”.
“Sem þér viljiö, lávarSur", sagSi Jóan.
“Þér hafiS -heyrt mig segja Craddock, hvernig eg
hefi eignast þetta—” hann benti á The Wold— “og
aS eg er nú ríkur maSur. Flestir menn af sama tagi
og Craddock, munu álita, aö mér sé nú mest urn aS
gera aS ná þeirri ánægju og skemtun, sem forlaga-
gyöjan — í gegn um lávarS Arrowfield — hefir gefiS
mér. En þaö er ekki alt af sem auöur og nautn fylgj-
ast aS, ungfrú Jóan—má eg ekki nefna yöur svo?”
Jóan kinkaöi kolli án þess aS líta af hafinu. “Þökk
fyrir. Nei, þau fylgjast ekki ávalt aS. Af manni aS
vera í minni stööu hefi eg veriö mjög fátækur. Eg
hefi flakkaS um heiminn, og eg veit, aS ef eg reyndi
aö setjast hér aS, mundi feröalöngunin ráöast á mig
aftur innan mánaöar, og eg mundi aftur fara aS leita
þeirrar gleymsku, sem eg hingaö til hefi leitaö árang-
urslaust. Og hvers vegna ætti eg þá aS trufla þenna
rólega staS—hvers vegna aS flytja hingaS friöleysi til
einskis gagns? En á aSra hliöina hefir staöan kröfur
til manns—munduö þér ekki segja þaö, ungfrú Jóan?”
Jóan hrökk viS og leit upp. “Og maSur veröur aö
hugsa meira um annara gæfu en sína. Segiö þér rrfér
hvernig fólkiS hérna er—þaS er nú mitt fólk núna
álít eg? — 'Þér eigiö hérna heima, svo þér hljótiö aö
þekkja þaS?”
“Já”, svaraSi Jóan blíölega. Henni fanst hún vera
svo undarlega rugluö, eins og manneskja undir áhrif-
um segulmagnaSs svefns, “já, eg á hér heima og eg
þekki alla. Þeim mundi þykja vænt um ef þér vilduö
vera ihér kyr—eg held þaS—eg veit þaS ekki meö
vissu”,—hún studdi hendinni á enniö. “Hvers vegna
ættuS þér ekki aS geta orSiö gæfuríkur hér?”
“Hum”, sagSi hann meS einkennilegu brosi. “ÞaS
er auövelt fyrir yöur, þér eigiö vini, fööur og móbur,
sem þér elskiS—”
“Eg á hvorki fööur eöa móöur”, sagöi hún, án þess
aö líta á hann og fölnaSi, “og eg á aS eins fáa vini—
enga aöra en fiskimennina hér—”
“EyrirgefiS þér mér. Eg heföi ekki átt aS segja
þetta. Þér standiö þá alveg einsamlar í heiminum,
ungfrú Jóan?” bætti hann viS og horföi hlýlega til
hennar.
“Já, því sem næst, lávaröur”, svaraöi hún og reyndi
aS brosa.
“Og eruö þér ánægöar?”
“Já, eg er ánægö”, sagöi Jóan. “ESa—næstum því”,
bætti hún viS meö hægum hlátri. “Því ætti eg ekki
aö vera þaö? En nú tölum viS um mig, og þaö er til
þess aS eyöa tímanum. Þér hafiö ekkert áformaS enn ?”
“Nei, nei”, sagöi hann fljótlega. “AfsakiS mig.
Nei, eg hefi enn enga stefnu tekiS. ÞaS eruS þér,
sem eigiS aS taka hana fyrir mig. Ef aS þér segiö aS
eg eigi aS vera kyr, verS eg kyr—ef aö þér segiö, aö
eg skuli fara, þá fer eg—fyrir fult og alt”.
“Þér eruö aö spauga—” sagSi Jóan.
“Nei, mér er full alvara”, sagSi hann. “Ef þér
heföuö ekki af tilviljun veriö hér, hefSi eg fariö aö slá
hnappana eSa slá ‘flatur og krúna’ um þetta. Nú
%æröiö þér aö ákveöa”.
“ÞaS get eg ekki”, sagöi Jóan, um leiö og hún lét
kápuna falla ofan á.bekkinn, “eg heföi ekki átt aS vera
hér og hlusta á yöur, lávarSur”. Hún dró fljótlega
og meö skjálfandi fingrum hettuna á höfub sitt.
“Því þá ekki?” sagSi hann rólega og meö mót-
mælandi róm. “Þér eruö alveg óhlutdrægar og hé-
giljulaus. ÝSur stendur alveg á sama hvort eg verö
eSa fer, hvort viS veröum nábúar—sem eg held viö
verSum—eöa viS sjáumst aldrei aftur”.
Hún leit á hann.
Henni stóö þaö auövitaö á sana—og þó var eitthvaö
í hennar hreina, saklausa huga, sem geröi henni erfitt
aö tala þessi orö. Loksins brosti hún til hans meS
erfiöleikum.
“Já, mér stendur þaS alveg á sama, lávaröur”.
“Og þaö láta allar manneskjur sér standa á sama”,
sagöi hann þunglyndislega. “Þér hafiö nú ráöiö úr-
slitunum—eg skal fara”.
Jóan fann til einhverra sárinda í huga sínum, en af
hverju, vissi hún ekki, og sneri sér viö til aS fara.
“GóSa nótt, lávaröur”, sagSi hún alvarlega.
“ÞaS veröur aS vera kveöja líka”, sagöi hann og
fleygöi vindlinum sínum. “LíSi yöur vel, ungfrú Jóan.
Guö veiti ySur alla þá gæfu, sem eg óska yöur”.
Litla stund hélt hann hendi hennar og svo fór hún.
“Þær eru til, sem heföi veriS kyrrar”, tautaöi hann,
“kyrrar til aS vita hverjar afleiöingar yrSu þessa til-
viljandi samfundar i tunglsljósinu. Getur maöur
hugsaö sér indælla andlit—meira töfrandi—nei, nei”—
hann beit óþolinmóölega á vörina— “eg er nú hættur
viS þess konar, kvenfólk og eg höfum kvatt hvort
annaö fyrir fult og alt. Vesalings barn. Einsömul—
meö fiskimönnum og viltum fuglum. En hvaö hún
var kvíöandi, þegar eg lagöi aS henni. ÞaS var heimska
—þaS var ljótt—en eg gat ekki ráöiö viS þaö. Nú,
þaö er þaö sama, eg skal aldrei ama henni aftur. LíSi
yöur vel, ungfrú Jóan. Þér hafiö komiS í veg fyrir
mig til aö sýna mér, hver gæfa mér heföi getaö hlotn-
ast fyrir nokkrum árum síöan. En nú—” meS hægri
stunu sneri hann sér viö og fór aö ganga í áttina til
bæjarins Redstaple, sem hann sá ljósin í svo glögt af
brautinni þak viS húsiS.
IV. KAPÍTULI.
Vonbrigði.
Jóan gekk hægt og rólega áfram, unz hún var úr
augsýn þess, er hún vissi aS horföi á sig, svo hraöaSi
hún sér, nærri því hljóp, þangaö til hún kom til Almely.
Dyrnar voru opnar, hún tók ljósiö sem stóö innan viS
þær og gekk beina leiS til herbergis sins.
“Líöi yöur vel, ungfrú Jóan”, ómaöi í eyrum henn-
ar, og þegar hún loksins sofnaöi, sá hún háa manninn
og heyrSi orö hans, sem hafSi horft á hana svo al-
varlega og þó kæruleysislega. Hún vissi vel aö hún
var föl morguninn eftir, svo systurnar heföu ekki
þurft aö minna hana á þaö, þegar hún kom ofan til
morgunveröar.
“Þú lítur út eins og þú hafir séö vofu, Jóan”,
sagSi Júlia.
“Eg vona samt aS þú sért ekki sýkt af veikinni, sem
alt af á sér staö niöri í þorpinu”, sagSi hún óttaslegin.
“Þaö held eg ekki”, svaraöi Jóan rólega. “Eg er
alveg heilbrigö”.
Emmelina ætlaöi aS segja eitthvaö, en þá kom
ofurstinn inn. Ekkert bros var á andliti hans, og hann
leit órólega í kring um sig.
“Nú, pabbi”, sagSi Júlía, en hann greip fram i
fyrir henni önugur.
“Sé þaö nokkuS, sem eg hata, þá er þaS þetta
ævarandi: nú pabbi—og þenna morgun gremst mér
þaö sér í lagi. Eg hefi oröiS fyrir nógu miklu mótlæti
áöur. LávarSur Willars kemur ekki”.
“Kemur ekki”, sögöu báöar systurnar sem einum
rórni. “ÞaS getur naumast veriö satt”.
“Jú, þaS er”, svaraSi hann þungbúinn.
“Hann kvaö hafa veriS hér í gærkveldi”.
“í gærkveldi”, endurtók Júlía undrandi.
Jóan leit niöur aS diskinum sínum.
“Já”, sagöi ofurstinn og japlaöi á yfirvaraskegg-
inu. “Hann kom alveg óvænt hingaö. Þaö sagöi Jónas
mér á flutningastööinni. Hann ók meS hann frá Red-
staple í gærkveldi, og flutti hann svo aftur til nætur
lestarinnar. Hann gaf Jónasi fimtíu dala seöil, og
sagöi honum aS hann sæi sig naumast aftur”.
“GuS í himninum”, hrópuöu báöar systurnar.
“Líklega—hamingjan góSa, Jóan, taktu brauSiS af
pcnnunni, þaö er nógu glóösteikt. Ef þaö er nokkuö,
;em tg hata, þá er þaö lyktin af brendu brauöi. — Nú
—líklega hefir hann veriS í Wcld um tima, og hefir
ekki geöjast aS plássinu. Hann hefir í öllu fallr hætt
viö ^S búa i Deercombe, og þaö veröur ekkert úr
þeirri dýrö”.
“ÞaS gerir ekkert til”, sagöi Júlia lágt. “ViS höf
um dansinn enn þá. ViS getum líklega tekiS þátt í
honum, pabbi”.
“Já, hvaö skeyti eg um þaö? FariS þiS bara ef þiS
viljiS. ÞiS kveljiö mig alt af aS gagnslausu”. Honum
varö litiö á Jóan, og meS þeirri vissu aS uppástunga
sín mundi kvelja dætur sínar meira en nokkuö annaö,
bætti hann viö: “HeyriS þiö, vitiS þiö þaö, aö þiS eruS
þær sjálfselskustu persónur sem eg hefi þekt; þiö
hugsiö aldrei um aöra en ykkur sjálfar. Á Jóan máske
ekki aS vera meö?”
“Eg skeyti ekki um þaS”, sagSi Jóan blíölega
“Rugl”, sagöi ofurstinn styttingslega. “Öllum
ungum stúlkum þykir gaman aS dansi. Ef Júlía og
Emmelína fara á danssamkomuna, þá ferö þú líka—
þaS er afráöiS”.
“Eg get þaö ekki”, sagSi Jóan, “eg hefi engan kjól”.
“Engan kjól?” sagöi ofurstinn og roönaöi. “FáSu
þér þá kjól. Júlía fékk peninga. Eg gaf henni þá í
gær. Láttu Jóan fá kjól—heyrirSu þaö?,”
Hann lét á sig hattinn og fór út, en inni var þögn
sem sagöi meira en orS.
“Mig langar alls ekki til aö fara”, sagSi Jóan loks-
ins. “ÞaS skemtir mér eins mikiS aS hjálpa ykkur
meö búninginn, og heyra ykkur segja frá dansinum
á eftir. — Eg vildi helzt vera heima”.
“Þú ættir aö þekkja pabba betur”, sagöi Júlía
styttingslega. “Þegar hann hefir ákveöiö—og þaö er
eg viss um aS hann hefir gert—aö þú skulir vera meö,
þá getur enginn maöur í heiminum fengiS hann ofan
af því. ÞaS koma þrjár ógiftar dætur frá Almely—
þaö veröur ekki skemtilegt”. Hún hló háöslega. “Nú,
þaö er þá bezt aö þú veljir þér kjól. En fyrst þú ætlar
aS hjálpa okkur, skil eg ekki hvemig þú getur veriö
búin meö þinn”.
“Eg tek einhvern eins óbrotinn og eg get”, sagSi
Jóan. “Og svo getur skeS aö eg fari ekki”.
En ofurstinn haföi nú sjáanlega viljaö þaö, og
kveldiS, þegar dansinn í Redstaple átti fram aö fara,
kom hún ofan úr herbergi sínu ferSbúin. Hún haföi
valiö sér rjómalitan kjól—fyrirlitna litinn—en undir
eins og systurnar sáu hana, öfunduöu þær hana af hon-
um. Þvi þrátt fyrir allar lykkjurnar, litu þeirra kjól-
ar illa út í samanburSi viS hennar, sem aö eins var
skreyttur meS rauöu blómi.
Allir, sem tækifæri gæfist til þess, myndu eflaust
verSa á þessari danssamkomu og, eins og Júlía sagöi,
þegar vagninn þeirra kom aö dyrunum, myndi þetta
kveld veröa troöfult á hjónabands markaöinum. Þeg-
ar þær komu inn, var þriöji dansinn byrjaöur, óvön
slíkum þrengslum, varö Jóan viSskila viö þær, sem
tróöust áfram til þess, ef mögulegt væri, aö finna sér
dansmann, og settist því út í horn. Þar gat hún séö alt,
án þess eftir henni væri tekiö, og hafSi gaman af aS
sjá allar þessar manneskjur, eflaust yfir hálft annaS
hundraö, sem dönsuöu hringdans á svæöi, sem naum-
ast var nógu stórt fyrir hundraö, þá varS hún þess
ósjálfrátt áskynja aS einhver stóS viS hliS hennar. Hún
ætlaöi aö líta upp til aS sjá hver þaS væri, þegar maS-
ur laut niöur aö henni og sagöi lágt:
“Ungfrú Jóan”.
V. KAPITULI.
Vcsalings olnbogabarnið.
ÞaS var lávarSur Williars. Fyrir Jóan, sem síSustu
vikurnar hafSi svo oft hugsaö um hann, sem flakkaöi
um heiminn til aS leita einhvers, án þess aS vita hvers,
var koma hans eins og opinberun. Þvi var hann
kominn aftur? Því var hann hér? Þessi orö runnu
gegnum huga hennar, áSur en hún gat fundiö orö til
aS svara meö kveöju hans. Viö aS líta upp og nefna
nafn hans, kom og fór roöinn úr kinnum hennar.
“EruS þér mjög hræddar, ungfrú Jóan?” spuröi
hann meö litlu brosi. “ÞaS hefir oröiS hlutskifti mitt
aö gera yöur bilt viö”.
“Já”, sagöi hún lágt, um leiö og hún leit á hann
brosandi, “mér varö mjög bilt viö, lávaröur”.
Hann var enn í yfirhöfn og hélt á hattinum, eins
og hann ætlaöi aS fara þótt hann væri nýkominn. Hún
tók eftir því aö llánn stóö í skugga útskotsgluggans,
svo aö hann sæist ekki, og haföi dregiö blæjuna niSur
svo hún næstum huldi hana lika.
“Svo þér eruö mjög hissa”, sagSi hann lágt, eins
og hann vildi ekki láta heyra til sín. “Nú, jæja, eg er
ekki svo hissa—þrátt fyrir hinn áhrifamikla skilnaö
okkar. Eg hefi síöan flakkaö hingaS og þangaö, og af
einsverjum óskiljanlegum ástæSym er eg kominn hing-
aS aftur. Þér sögöuS mér ekki aö hér ætti aö vera
dans, ungfrú Jóan”.
“Eg hugsaöi alls ekkert um þaS”, sagöi hún, “og
þó eg heföi gert þaS, gat eg ekki haldiS aö—” hún
þagnaöi.
“AS þaö hefSi neitt aödráttarafl fyrir mig”, bætti
hann viö. “Hvers vegna dansiö þér ekki?” spuröi
hann.
“Af því enginn hefir beSiS mig”, svaraöi hún blátt
áfram.
“ÞaS er ekki fallegt af yöur aö fara í felur fyrir
dansmönnunum”, sagöi hann.
“Mér þykir gaman aS horfa á þá sem dansa”, sagöi
hún brosandi.
“Þér eruö líklega ekki á mörgum danssamkomum?”
“Nei—og þaö er bara af tilviljun aö eg er hér—eg
á viö, aS eg er vön aö vera heima”.
“Eins og olnbogabarn ?” spurSi hann og leit fast á
hana.
“Já, eins og olnbogabam”, sagöi hún hlæjandi.
Á næsta augnabliki kom Júlía þangaS sem Jóan sat.
Þ'egar Williars sá hana, fór hann út.
“Ó, líttu á, Jó^n, eg hefi rifiö leggingamar í sund-
ur”, sagöi hún. “Viltu tylla þeim saman fyrir mig?”
Jóan laut niöur og festi leggingarnar saman aftur,
á meöan Júlía stappaöi fætinum á gólfiö óþolmmóS.
“Flýttu þér nú, en hvaö þú ert klaufaleg. Eg missi
af þessum dansi ef þú flýtir þér ekki. Ó, hvaö þetta
er skemtileg danssamkoma. Hefir þú séS hinn hátigna
Fitz-Símon, son lávaröar Dalrympals? Hann dansaöi
siöasta dansinn viS mig, og hefir beSiö mig um annan
í viSbót. Hann er elzti sonurinn, eins og þú veizt, og
veröur undirgreifi. ViS verSum máske boöin til “The
Hall”. Hefir þú fest þaö vel saman? Þökk fyrir—
eg vona aS þú skemtir þér”, sagöi hún og sneri sér viS.
“Já, þökk fyrir”, sagöi Jóan og hallaöi sér aftur á
bak í króknum sínum.
Hún vissi aö Williars fór til þess aS foröast Júlíu,
en ætli hann komi nú aftur? Hún hélt aö hann væri
alfarinn, og svo fanst henni hitinn óþolandi, hávaöinn
óþolandi og alt svo leiöinlegt, þá sá hún lávaröinn
koma inn um aöaldyrnar. Á næsta augnabliki varS
kyrS í salnum og allir fóru aö hvislast á.
LávarSur Williars var umkringdur af körlum og
konum, og hún heyröi mann segja, sem stóö í nánd
viö hana:
“ÞaS er lávarSur Williars. Erfinginn aö The Wold
og peningunum”.
Jóan sá ofurstann þjóta þvert yfir gólfiS og koma
aftur meS Júlíu og Emmelínu til þess aö kynna þær
lávaröinum, og hún sá aS Júlía eyddi öllum sínum bros-
um til lávarSarins, svo sá hún lávaröinn bjóöa henni
arm sinn og ganga af staö meö hana. Þau námu
staSar i nánd viö felustaö Jóönu, og hún heyrSi Júlíu
tala i sinum bliSasta smjaSursrómi.
“ÞaS var.vel gert af yöur aö koma, lávaröur Willi-
ars. ViS höföum heyrt aS þér heföuS ætlaS aö yfir-
gefa okkur alveg. ÞaS hefSi veriS sorglegt, því viS
höföum vonaS aö þér munduö koma hingaö og sam-
einast okkar hóp. Pabba hefSi tekiS þaS mjög sárt—
þaö megiö þér vera viss um. En nú hafiö þér aö lík-
indum ákveöiS aö vera kyrr í The Wold—er þaS ekki ?”
Hún leit til hans óviöjafnanlega smjaöurslega.
“Enn þá ekki”, heyrSi Jóan hann segja. “Eg er
mjög hvarflyndur maSur, ungfrú Oliver”.
“Er þaö svo? Þ_ví get eg ekki trúaS. Og þó er eg
glöggur mannþekkjari þaö megiö þér reiSa yöur á”.
“Má eg þakka yöur fyrir aö þér hafiö vakiS eftir-
tekt mina á þessu—nú skal eg héreftir gæta mín”, sagöi
hann og leit í kringum sig meS leiöindasvip.
“Nú byrjar næsti dans”, sagöi Júlía og leit til hans
spyrjandi. Þaö væri sigur fyrir hana ef hann dansaöi
fyrsta dansinn viS hana.
En Williars gekk ekki í gildruna.
“ÞaS er líklegt”, sagöi hann rólegur. “Má eg
ySur til leiösögumanns ySar?”
“Ó, pabbi er leiSsögumaSur okkar”, sagSi Júlían
meö sjáanlegum vonbrigSum, “og eg vil helzt ekki
dansa nú. Eg vil heldur sitja hjá núna, eg er búin aö
dansa svo mikiB”.
Á þessu augnabliki kom ofurstinn meö Emmelínu,
sem brosti líka eins unaöslega og hún gat til lávaröar-
ins.
“ÆtliS þér aS dansa, Williars spurSi ofurstinn.
“Sízt af öllu—hér er slæmt pláss”, svaraöi lávarö-
urinn.
“Og voöalega heitt”, sagöi ofurstinn. “KomiS þér,
viS skulum fá okkur eitt glas af kampavíni. Nú koma
dansmennirnir ykkar, litlu stúlkur”.
LávarSurinn hneigöi sig fyrir systrunum og gekk
burt meö ofurstanum, en þær horföu á eftir þeim meS
hnyklaöar brýr. En Williars haföi enga löngun til aö
dvelja lengi í karlmanna herberginu. Ofurstanum til
stórrar undrunar, talaöi hann um Jóan sem mjög aö-
laöandi* stúlku og baS hann um aö kynna sig henni.
Ofurstinn reyndi árangurslaust aö telja hann af þessu,
og varö þvi gagnstætt vilja sínum aS kynna hann
skjólstæSing sínum, ungfrú Orms'by. Þau hneigöu sig
hvort fyrir ööru, og svo gaf hann ofurstanum brosandi
bendingu um, aö hann skyldi fara.
“Eg kem strax til aS reykja vildil meS yöur”, sagSi
hann. Þegar ofurstinn gat ekki heyrt til þeirra, mælti
hann: “Nú höfum viS veriö kynt hvort ööru á viS-
eigandi hátt, ungfrú Jóan—en hér eftir verö eg líklega
aö kalla ySur ungfrú Ormsby?”
“Þér getiö gert í þessu efni sem yöur likar bezt”,
sagöi Jóan glaSlega. Hún var honunt' þakklát fyrir
hina göfugu framkomu hans. “Eg hé’lt aS þér væruö
alfarinn”.
“Þaö var áform mitt aö flýja”, sagSi hann, ep
eins og þér sjáiö, hætti eg viS þaö. Hvers vegna
sögSuS þér mér ekki aö ofurstinn, gamall kunningi
minn, væri fjárráöamaöur yöar?”
“Þér hafiS ekki spurt mig um þaö. Og þegar eg
um kveldiö, fyrir löngu síöan, ætlaöi aS segja yöur
nafn mitt, komuS þér í veg fyrir þaö”.
“Já, eg geröi þaö—og þaS var minn misgáningur”,
svaraöi hann. “Eg vildi ekki vera of hnýsinn. HafiS
þér setiS hér alt af síSan þér komuö ?”
“Já”, svaraöi Jóan brosandi. “ÞaS er gaman aö
sjá aöra dansa”.
“Flestum ungum stúlkum þykir meira gaman aS
dansa sjálfum”, sagöi hann. “ViljiS þér dansa næsta
dans viS mig?”
Jóan blóöroönaöi, og varS nú ofurstanum þakklát
fyrir aS hann haföi kent henni aö dansa.
“Já, ef þér viljiö, en—”
“Nei—ekkert en”, sagöi hann. “KomiS þér”.
Nú var einmitt dans aö byrja, og hann lagöi arm
sinn um mitti hennar og dansaöi af staö. HerbergiS
meö öllum hitanum og hávaSanum var horfiö—hún
vissi ekki um neitt nema hinn sterka armlegg er studdi
hana, og slepti sér alveg í augnabliks gleSina. Smátt
og smátt fækkuöu dansendumir, og þaö voru aöeins
tólf tvenningar eftir. Hitt fólkiS horfSi á lávaröinn
og ungu stúlkuna í rjómalita kjólnum, þar sem þau
sýndust svifa yfir gólfiö. Einu sinni leit Jóan upp
og sá systumar standa viS vegginn, rauöar af öfund
og ilsku, en á næsta augnabliki gleymdi hún þeim aftur
og öllu í kringum sig, sökum hinnar sælu gleöi, sem
fylti huga hennar.
“En hvaö þér dansiB vel, ungfrú Jóan”, tautaöi
Williars. “HafiS þér líka lært þaö af sjálfsdáöum?”
“Já—aö mestu leyti”, mælti hún dreymandi. “En,
er þaS meining yöar?”
“EruS þér ekki þreyttar?” spuröi hann, þegar hitt
fólkiö fór aftur aö dansa, af því lávaröurinn hélt
áfram.
“Nei”, sagöi Jóan, “Þétta er fyrsti dansinn sem
eg dansa í kveld, svo eg er ólúin, en ef þér viljiS, get-
um viS hætt”.
“Nei”, sagöi hann. “Eg vildi helzt aS hann væri
ævarandi”.
“Nú held eg aS eg sé þreytt”, svaraöi Jóan róleg
um leiö og hún nam staöar og roönaSi.
Williars beit á vörina. Hann sagöi þessi orö ó-
sjálfrátt og þau höfSu hrætt hana. Hún tók hendí
sína af öxl hans, stóö augnabliS niöurlút og sagöi svo:
“ViljiS þér gera svo vel og fylgja mér aftur á minn
staS ?”
i
jyjARKET J lOTKI,
VHS sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
FUIJ.KOMIN' KKXSI.A VKITl'
BRJEFASKREPTCM
— —og öSmm—
V EKZIiErNARFRÆÐIGRKUrCM
$7.50
A helmlll yCar seA*’m r6r kent yCar
og börnum yCar- leB pöstl:—
AC ekrlfa cöf 3nslnea" brét
Almenn lög. nglýslnrar.
Stafsetnlng «7- réttritun.
Otlend orCatLv »kl
Um AbyrgClr og télDg.
Innhelmtu meC pöatl.
Analytical Study.
Skrlft. Tmaar rerlur.
Card Indexing. Copying.
Fillng. Invoiclng. Pröfarkalestur.
Pesaar og fielri n&msgrelnar kend-
ar. FylllC inn nafn yCar i eyCumar
a« neCan og fliC meiri upplýatngar
KLIPPIÐ 1 SUNDUR HJBR
Metropollt&n Bualneaa Inatltmte,
604-7 Avenue Blk., Winnlpeg.
Herrar, — SendiC mér upplýaingar
um fullkomna kenslu meC pöati
nefndum námsgrelnum. peC er 4-
skillC aC eg aé ekkl akyldur tll aC
gera nelna aamninga.
Nafn .....................
Heimili _________________
StaCa______________
“Reitiigur af reyfinu\
Hvarflar löngum hugur kær
heila veröld yfir —
flögrandi sem fugl og blær
feröaminning lifir.
Unaös-kendur, böl fer brott,
björgin sendist náSar,
eins og bendist aö mér gott
upp í hendur báöar.
GleSi jóla æfin er
unaös-fól af gengi,
geöjast skjólin mörgu mér
munast sólbros lengi.
Óðum hörfar heilsa burt
heftist þörf faf pínum),
hefir örfátt ellin spurt
eftir störfum sínum.
Vel-þektur.
Fuglinn við giuggann.
Eg vil þér fæSu færa
því feikn er tiSin köld,
þinn blíöi ástar bragur
er borgun þúsundföld.
Þú kemur á hverjum morgni
og kyrjar fagran söng —
ef færir þú burtu frá mér
þá fyndist tíöin löng.
Þaö glæddi geisla nýja
þaö gleddi huga minn,
ef fengi eg freSinn verma
fótinn litla þinn.
Þig hrellir ei hjartans vinur
þó heyrir noma dóm,
þú yrkir indæl kvæöi
um endurlifnuS blóm.
Þó búirSu í stórum borgum
hvar blæöa ótal mein,
þú sérS ei sorta lifsins
þú svik ei þekkir nein.
ViS sitjum bráSum saman
í sælum blóma reit,
þú ferö ei burtu frá mér
því föst viö bundum heit.
R. J. Daríðsson.
Sir Roger Casement
dæmdur til dauða
Sir Roger Casement sá er kæröur
var um landráS á Englandi fyrir
þaö aS eggja íra til uppreistar og
gera samsæri viS Þjóöverja þeirri
uppreist til framkvæmda, var fund-
inn sekur 29. júní og dæmdur til
dauSa.
Casement lýsti því yfir tafarlaust
aö hann áfrýjaöi dóminum; hann
tók úrskurðinum meö fullkomnu
jafnvægi; brosti framan í vini sína,
sem í réttarsalnum voru staddir.
Hann hélt hálftima ræSu og krafB-
ist þess aS rannsókn í máli sínu
væri fengin í hendur írskum mönn-
um, en ekki enskum.
Daniel Bailey hermaður, sem
kærBur var meö Casement, var ekki
fundinn sekur, var litið svo á aö
þann heföi aSeins veriö verkfæri í
hendi hins; honum var því slept.