Lögberg - 13.07.1916, Page 7

LÖGBERGr, FIMTb JDÁGINN 13. JÚLI 1916.
I
Œfisaga
Benjumíns Franklías
Rituð af honutn sjálfum.
Sig. Júl. Jóhannesson þýddi.
Kæri sonur minn. Mér hefir
æfinlega þótt skemtilegt aS öSlast
þekkingu á forfeSrum mínum og
heyra sögur úr lífi þeirra, jafnvel
þótt lítilfjörlegar hafi veriS.
IÞ'ú manst ef til vill eftir öllum
spurningum minum þegar eg var
staddur á Englandi, eftir þeim ætt-
ingjum mínum sem eftir lifSu; þú
varst þar meS mér; og þú manst
sjá'lfsagt aS eg fór þá ferS einmitt
í því skyni.
Eg geri mér í hugarlund aS þú
sért ekki svo ólíkur föSur þínum aS
þér þyki ekki gaman aS heyra eitt-
hvaS sem fyrir hann hefir komiS;
eitthvaS um fyrri kringumstæSur
og líferni hans.
Nú ætla eg mér aS taka hvíld i
heila viku úti á landsbygSinni í friS-
sælu sumardýrSarinnar, og þá hvíld
hugs'a eg mér aS nota til þess aS
skrifa handa þér nokkur atriSi úr
æfisögu minni; í þeirri von aS þaS
megi verSa þér aS einhverju liSi—
afla þér nokkurra ánægjustunda,
þótt ekki verSi annaS.
Ekki skal því neitaS aS eg hefi
einnig ákveSinn tilgang meS þessu
verki.
MeS því aS eg hefi hlotiS alls-
nægtir og nokkuS álit, þrátt fyrir
þaS þótt eg sé fæddur og uppalinn
í fátækt og 'lítilsvirSingu, og meS
því aS hingaS til hefir mér fyrir
guSs hjálp auSnast aS lifa þannig
aS dálítiS hefir gott af leitt, þá
mætti svo vera aS eftirkomendum
minum þætti þaS ómaksins vert aSf
lesa um handleiSslu hins alvalda á
mér. Er þaS ekki ómögulegt aS
einhver þeirra ætti líkum kjörum
aS sæta sjálfur og eg hefi átt og aS
þessi orS 'gætu því orSiS þeim aS
liSi.
Mætti eg kjósa þá væri mér þaS
ekkert á móti skapi aS fá aS lifa
upp aftur líf þaS sem nú liggur aS
baki mér. Og fyrir þaS ber mér
aS þakka aS eg mundi þá i mörgu
tilliti vilja feta sömu sporin og á
sama hátt. ASeins liti eg þá á líf
mitt eins og höfundur skrifaSrar
bókar, sem leiSrétta vildi einstök
atriSi og villur.
Auk þess væri þaS mér geSfelt
aS mega sleppa stuttum köflum
sem til lítils liSs hafa veriS og setja
i þeirra staS aSra nytsamari og
fegri.
En jafnvel þótt eg ætti kost á aS
lifa líf mitt aftur án nokkurra
breytinga, þá mundi eg samt ekki
hika viS aS þiggja þaS.
Sökum þess aS s'lík endurtekning
er ekki líkleg, þá gengur þaS því
næst aS lifa virkilegu lífi sínu aS
fara yfir þaS í huga sér, og gera
þær myndir sem hugsuninni hlotn-
ast eins varanlegar og hægt er, meS
því aS setja þær á pappírinn.
Þegar eg geri þetta, þá verSur
mér aS fyrirgefast, þótt eg sé meS
sama marki brendur og aSrir aldur-
hnignir menn; þaS er aS tala um
sjálfa sig og verk sín. En eg skal
reyna aS gera þaS án þess aS verSa
til leiSind'a, því eg tel þaS rangt aS
nota sér kurteisi þeirra, sem af
brjóstgæSum blönduSum virSingu
fyrir ellinni mættu dylja leiðindi
sín og hlusta fyrir kurteisis sakir
einungis.
A8 síSustu skal þaS viSurkent
hreinskilnislega, aS þetta er aS
nokkru leyti til þess ’gert aS seSja
hégómagirni mina eSa fullnægja
henni; enda mundi enginn trúa mér
ef eg neitaSi því aS svo væri.
Sannleikurinn er sá aS eg hefi
sjaldan eSa aldrei séS byrjun á æfi-
sögu, án þess aS þar væri setningin
“Mér er óhætt aS fullyrSa” o.s.frv.,
en slíkt er ótvírætt merki hégóma-
girni í því sambandi sem þaS er
venjulega.
Plestum fellur illa hégómagimi
hjá öSrum, hversu mikiS sem þeir
kunna aS eiga af henni sjálfir; en
eg tek henni ve'l hvar s'em eg mæti
henni og er sannfærSur um aS hún
er til einhvers góSs fyrir þann sem
hana hefir, og aSra sem hann hefir
áhrif á.
Og þess vegna væri þaS frá mínu
sjónarmiSi jafnvel ekki fjarri sanni
aS þakka guSi fyrir hégómagirni
sína, ásamt (Krum lífsþægindum.
Og nú tala eg um þaS aS þakka
guSi; í allri auSmýkt vil eg viSur-
kenna aS eg á hamingju lífs mins
og öll gæSi honum aS kakka. Hann
leiddi mig í hverjum sigri sem eg
vann og lagSi mér í hendur þau
vopn er hann sá mér bezt henta.
Þessi trú mín kemur mér til aS
vona, þótt eg eigi á því enga heimt-
ingu aS hin sama miskun muni
auSnast mér til þess aS eg enn þá
lengur fái aS njóta sömu hamingju,
eSa ef svo vill verSa veiti mér þrek
til þess aS mæta ógæfunni, ef hún
skyldi verSa h’lutskifti mitt hér eft-
ir og hamingjan snúa viS mér bak-
inu, eins og sumir aSrir hafa orSiS
aS þola.
HvaS framtíSin ber mér í skauti
sinu, er honum einum kunnugt,
sem snúiS getur oss til blessunar
jafn vel því allra mótdrægasta.
EöSurbróSir minn, sem var líkur
mér aS því leyti aS hann hafSi gam-
an af aS safna ættarsögum, fékk
mér einu sinni skrifuS blöS, og hafa
þau veriS mér uppspretta margra
einkennilegra upplýsinga.
Af þess'um blöSum fræddist eg
t.d. um þaS aS ættingjar mínir
höfSu átt heima í sama bænum í
þrjú hundruS ár. Bærinn heitir
Ecton og er í Northampton hérað-
inu. Má vel vera aS þeir hafi veriS
þar enn þá lengur, en um þaS var
ekki hægt aS segja.
Æjttingjar minir áttu þar 30 ekr-
ur af landi og stunduSu auk þess
smíSar; hafSi sú iSn fylgt ættinni
fram á daga þess er blöSin hafSi
ritaS, og þeirri reglu fýlgt aS elzti
sonur lærSi ávalt smíSar; blaSarit-
arinn hafSi lært þaS og faSir minn
eins.
Þegar eg skoSaSi kirkjubækurn-
ar í Ecton fann eg getiS um fæS-
ingu þeirra, gifting og greftrun frá
árinu 1555; en lengra gat eg ekki
rakiS, því engar bækur höfSu veriS
haldnar fyrir þann tíma.
Af þeim bókum fann eg þaS út
aS eg var yngsti sonur yngsta son-
ar í fimta liS. Afi minn sem Tóm-
as hét og var fæddur 1598 átti
heim í Ecton, þangaS til hann gat
ekki stundaS iSn sína lengur fyrir
elli sakir. Fór hann þá til sonar
sins, er Jón hét og átti heima í
Banbury í Oxford héraSi og stund-
aSi litun. Þá iSn lærbi faSir minn
hjá honum. Dó langafi minn þar
og liggur grafinn.
ViS sáum legstein hans 1758.
Tómas hét elzti sonur hans, átti
heima í Ecton og arfleiddi einka-
barn sitt aS íbúSarhúsinu og land-
inu. ÞáS var dóttir og gift manni
sem hét Fisher frá Wellington Þau
seldu eignina Isted lávarSi.
Afi minn átti fjóra sonu sem til
ára komust og hétu þeir: Tómas,
Jón, Benjamín og Josias. Eg skal
lýsa þeim fyrir þér eins vel og eg
get bezt; fer eg þar eftir blöSum;
pg ef þau hafa ekki týnzt meSan eg
var í burtu, þá getur þú fundiS þar
margt fleira um þá.
Pálmi Einarsson.
RŒÐA
flutt af scra Rögn.valdi Péturssyni
7. sept. 1915.
“Vinur er sofnaSur. Jóh. 11: 11”
“Vorir æfidagar líSa skjótt og
vér erum á flugi. D.S. 90: 10.”
Kæru vinir: — Skjót er æfin aS
end'a. Fljótur er dagurinn aS líSa,
skjót er gleSi aS snúast í sorg og
^eskan aS fölna í dauSa! Má sjá
þess ávalt vott, en ójafna eins
áþreifanlega og nú, eSa meS atviki
eins og þessu, er hér hefir aS hönd-
um boriS.
ÆskumaSurinn virSist muni vera
imynd lífs og þroska. Lifiö er aS
byrja, vonirnar aS vakna, hugur-
inn aS smíSa sér ótal viSfangsefni,
er ljúka á viS um æfina. Hver
skyldi þá ætla aS dauSinn biSi hans,
áSur en hann fengi stigiS fótmál-
inu framar. En á augabragSi er
öllu þessu kipt burt og unglings
ásjónan bliknar og fölnár í dauSa.
Vonirnar hverfa. AugaS hættir aS
horfa fram á timans ókomnu braut.
ÞaS verSur á einni svipan hvorki
dagur eSa nótt. LífiS sem 'lýsti sér
meS roSa á ásjónu hins unga manns
er 'horfiS!
Þégar æfin er orSin löng, mega
allir búast viS því aS daginn taki
aS enda. 'ÞaS er einsog meS stuhda-
glasiS. Eftir aS þaS er útrunniS,
telur þaS ei tímann lengur. SíSustu
kornin eru aS falla niSur og stund-
in aS enda. Eftir þaS mega líSa
dagar, ár og öld, en þaS hreyfist
ekki og segir ekki til um tímann.
Tíminn er þá ekki heldur lengur
til, nema sem ein óskift, óaSgreind
staSkyrS og alheims biS, ógreind í
ár og aldir.
Svo er fullnuS æfi; — einnar
stundar mælir, af hinni óendanlegu
orsakaröS; en þegar sú stund er
liSin, er aSgreiningunni lokiS og
komin eilífS í hennar staS, síSasta
korniS tæmt úr glasinu, — síSasti
dagurinn horfinn út í geiminn.
En unglings æfin er önnur. Hún
er æíibyrjun. Hún er óliSinn
morgun sem enn er ódreginn til
hádegis eSa kvelds. Hún hefir
tæpast fengiS aS lita þangaö, —
fram aS hádeginu, — þar sem
skuggamir falla beint og eru lægst-
ir, né getaS dreymt þaS skeiS, er
þeir taka aS lengjast aftur, unz
þeir hverfa inn í næturboSann, —
hálfrökkriö sem boSar dagsslitin.
Unglings æfin er æfi byrjun, meSan
öllu veganestinu er óeytt og lífs-
reynslunni ósafnaS. ViS þaS lang-
sama erfiSi, um hita og þunga skeiS
dagsins, aS safna lífsreynslunni,
eySist veganestiS — glaSlyndiS og
vonin. Æfin er því fegurst viS
vegamótin þau og oss finst öllum
aS, á þeirri stund ætti henni sízt aS
vera lokiS. Vonimar eru svo ótelj-
andi margar þá, bjartar hreinar og
ljúfar. !Þ'ær berast me^ andvaran-
um sem ris upp af sænum, og sem
liSur inn dalinn og lyftir þokunni
af fjöllunum—framtíSarlandinu, —
sem er aS smá skýrast fyrir hinni
innri sýn æskumannsins. Þær
speglast í blálindinni sem líSur
fram til sjávar. Þær fljúga um
háloftiS meS skuggunum sem líSa
hjá eins og ljúfur draumur er svíf-
ur til ókunnugra dýrSarheima.
Þær eru hinn undursamlegi djúpi
tilfinninga straumur hins óbyrjaSa
lífs, sem finnur æbstu gjöfina í því
aS lifa!
Hve margar og fagrar vonir!
Hvilikt dýrSar safn! Vonin aS
verSa góSur og vitur maSur. Von-
in aS mega verja lífinu—gjöfinni
góSu og miklu—fyrir alt þaS sem
maöur elskar, vini, ættingja, þjóS
og land, og jafnvel alt og alla sem
á því landi lifa! Vonin aS mega
verSa málsvari alls þess sem er
fagurt, en fær ekki aS mæla, til
þess aSrir finni þaS, sjái þaS, taki
eftir því. AS fá sezt viS fætur
spekinganna og meistaranna og
numiS öll lífsins dýpstu og helg-
ustu fræSi af vörum þeirra, eSa orS-
um þeirra er horfnir eru á braut.
AS fá numiö hinar undursamlegu
tungur er mönnunum eru gefnar,
til þess meS þeim aS flytja hugsan-
ir sinar á milli hinna fjarlægu
strandá, hins innra og ytra heims.
AS fá aS skilja þetta furSulega líf,
þenna dularfulla heim, þar sem
mennirnir sjálfir eru eins og sand-
urinn, hinn óendanlegi fíni og smái
sandur, í stundaglasinu, er sífelt
streymir burt, — og telja þannig
augnabliks aldur heimsins meS
langri og stríSsamri æfi. Mitt í
þessum hugsunum dvelur æfi æsku-
mannsins. Og þegar æfinni lýkur
þar, þá endar hún í miSjum
draumnum—lífsdr^umnum.
“Vinur vor er sofnaSur”, sagSi
Meistarinn mikli, bezti og mesti
bróSir vor, viS lát hans unga vinar
í Betaniu. Vinur vor er sofnaSur
—ungmenniS er sofnaö þegar æfin
endar í miSjum draum. Hann er
sofnaSur liinum djúpa svefni, hin-
um þunga svefni—hann er hætt aS
dreyma.
ÞaS er ekki dauSi, ekki í hinum
algengari skilningi, þegar kuldi og
þreyta og mæSa og vonbrigSi hafa
klipiS meö köldum fingrum síSasta
lífsneistann—slökt ljósiS. En þaS
er sorgin,—einsog þegar táriS blind-
ar augaS og ljósiS deyr. ÞaS eru
ljóshvörfin, broshvörfin, meS þvi
sem 'þeim fylgir — tómleikanum
mikla og þögla. Skugginn er eftir.
Vér finnum og sjáum þann sem
sofnaSur er, en þaS er þagnarinnar
sýn og tómleikans tilkenning.
Lærisveinarnir tveir, þá þeir
gengu út á landsbygöina, meöan
þeir töluSust viS, stóS Jesús mitt á
meSal þeirra. Er þeir nálguSust
þorpiS ætlaSi hann aS fara, en þeir
báSu hann: “vertu hjá oss herra,
því aS kvelda tekur og á daginn
líöur”. En svo bar til, þá hann sat
til borSs meS þeim, og hann tók
brauöiö, blessaSi þaS, aS þeir þektu
hann, en þá hvarf hann þeim.
Þéir sáu hann, hann var meS
þeim, hann blessaöi brauöiS, en—
þó var hann þar ekki. Og þaö er
tómleikinn mikli, er svo hlýtur aS
vera, unz vér fylgjumst á eftir,
sömu leiS, bak viS timans hvörf.
Þó blessar það oss brauöiS, gjörir
lífiö stærra en ef vér ekki fengjum
aS sjá skugga hinna horfnu. ÞaS
dregur úr einstæöingsskapnum.
“Vertu hjá mér—kvölda tekur—á
daginn líSur;” þaS er huggun í
þeirri bæn og vera bænheyröur.
DauSi æskumannsins er svefn.
Hann er hætt aS dreyma. Vonirn-
ar eru slöktar eins og ljós um nótt.
Hinar mörgu fögru vonir sem
deyja meS æskumanninum og fyrir-
ætlanirnar sem veita lífinu yndi og
fegurS, er hann hvorki fær aö
njóta eöa fullkomna, er hinn djúpi
og dulræni sorgarþáttur tilverunn-
ar; eins og líka hinar smáu leyfar
sem hann skilur eftir—verkabrotin
—örlitlir hlutir, er 'honmn þótti
vænt um, er minna á hinar horfnu,
dánu vonir hans, og þeirra er áttu
þær meö honum. ÞaS eykur á
tómleikann í hjörtum ættingja og
vina. En þó, er sælla aS eiga þær
fninningar en ef alt væri tekiS.
Hinn ungi vinur vor er sofnaSur,
og meS honum slökknuSu margar
og fríöar vonir æskumannsins. Þess
fáum vér öll minst, eins þeir er
þektu hann ei nema lítiS, aS hann
gerSi sér svo margar og fagrar von-
ir. Löngunin var svp sterk aS fá
aö sjá og skilja hinn víöáttu meiri
heim—og þráin aS lifa nær og í
lifi náttúrunnar brauzt snemma
fram á hans bama vörum í söng og
kvæöi. OrS móöurinn voru tæp-
lega fyrr búin aS festa sig á vörum
hans, en þau féllu í stuöla eöa vöktu
hljóma í hans unglings sál.
Dalurinn hans var fullur af slik-
um hljómum—bergmáli, frá liönum
árum,—hinum undursamlegu vor-
morguns árum, hinnar nýju aldar
ættlandsins. í dalnum sama ólzt
upp fátækur norölenzkur drengur,
einsog hann—fööurlaus. Hann
átti ekkert nema skýr og fögur augu
er horft gátu inn í dýpstu leyndar-
dóma náttúrunnar, og tungu svo
þýöa, aS hún gat túlkaö alt sem
augun sáu,—fegurS landsins, and-
vörp föSurleysingjanna, lóukvakiS,
svanahljóminn, svip fornaldar.
Andi hans hvildi enn yfir daln-
um. Og hann laut niSur aS þessu
síSara bami dalsins, skygöi hönd
fyrir augu þess og sýndi því yfir
dalinn, upp yfir fjöllin,—færSi því
draumagull frá fjarlægum löndum
—hörpudisk brimsorfinn utan úr
heimi. Hann var meistarinn, er
góSur guS gaf norölenzkum börn-
um, og sendi þeim, til þess aS leiöa
þau og fylgja þeim og sýna þeim
út fyrir bæinn. Hver þúfa í daln-
um, Drangurinn upp i öræfum báru
helgar minningar um hann. Og vor
ungi vinur, barn meS hendur í vös-
um, stóS sem hjá sér, heillaöur af
þeim minningum og sýnum.
“Þú ert líka umkomulítill dreng-
ur” hljómaöi röddin inn í sál hans.
“Ó, aS eg gæti lýst lífinu og þýtt
þær þúsund raddir sem til min tala,
einsog hann, og oröiS komandi öld
friöarsáttmáli viS lífiS og lifsins
guS”, hugsaSi hann.
Og svo fór elzti bróöirinn burt
úr dalnum, og til Ameríku. Bréfin
heim báru fréttir af svo mörgu sem
þar var svo ólíkt öllu þvi sem var
heima. Þau sögSu frá fyrirtækj-
um hans og hagsvonum og framtíS-
ar áformum. Og þaö greip hann
farþráin, löngunin aö komast yfir
um fjöllin, burt úr dalnum, út í
heiminn, til gnægSanna landsins
fyrir vestan. Þar ætlaSi hann aS
sjá og læra aS skilja alt sem hon-
um taföist skilningurinn á heima.
Ameriku vonirnar voru margar. En
einsog allar Ameríku vonir, ljós
sem ekki lýsti upp út í fjarlægSinni,
svo unt væri aS átta sig á því sem
þar biöi.
Eg sá bréf frá honum frá þeim
árum. Hann var rúmra tólf ára
um þaS leyti. ÞaS var fult af
barnalegum vonum. Og innan í
þaS hafSi hann lagt nokkur kvæSi,
einsog vildi hann framvísa þeim viö
Ameríku og spyrja, er eg ekki kjör-
gengur aS koma og nema hjá þér
þaS sem hjartaö þráir. En Ame-
ríka leit ekki á vitnisburSinn, —
vegabréfiS. — “Þú lærir hjá mér
aS horfa niöur fyrir þig, aS erfiöa
fyrir daglegri björg, aS týna og
gleyma”. En unglingurinn skildi
ekki þaB sem viS hann var sagt.
En landiö í vestrinu brosti fagur-
lega í fjarlægöinni.
Og árin hafa liöiS fljótt. En svo
eru þau ekki oröin mörg og tímans
lok eru þessi. ,
Æfisagan er ekki löng. Hann
kom til þess aö læra aS skilja—
til aS eignast meira líf. Honum
hefir auSnast þaS, en á annan hátt
en vonast var til,—hann kom til aö
deyja.
Pálmi Einarsson er sofnaöur.
Hann er fluttur héöan — yfir um
enn nú meira haf og hærri fjöll—
til landsins í vestrinu, bak viS dag-
hvörfin, bak viö gröf og dauSa.
Hann var fæddur þann 23. febr.
áriS 1890 í Flögu í Hörgárdal í
EyjafjarSarsýslu. Foreldrar hans
voru GuSbjörg Þorsteinsdóttir og
Einar Jónsson. Hjá móöur sinni
ólst hann upp í Flögu þar til hann
var 10 ára gamall og naut ástríki
hennar mikils, því hann var hennar
yngsti sonur—og góöur sonur og
eftirlátur. Þetta ár fluttist elzti
bróöirinn ASalsteinn Kristjánsson,
til Ameriku. Var þá heimiliö fyr-
irvinnulitiö, þvi næsti bróöirinn
FriSrik Kristjánsson var enn ung-
ur aS aldri. Fluttist ]iá móöirin
tneS þessum tveimur sonum sínum
til næsta bæjar. Þár dvöldu þau
síSustu árin á íslandi, þangaö til
þau fluttust vestur hingaS og komu
til þessa bæjar 23. júní áriS 1906.
Var Pálmi þá rúmra 15 ára.
Fyrsta veturinn hér gekk hann í
barnaskóla hér í bænum, en hinn
næsta vetur dvaldi hann hjá móSur-
frænda sínum suöur viö Gardar i
NorSur Dakota og naut þann vetur
heimatilsagnar hjá séra Kristini
Ólafssyni, presti á Gardar. Kom
hann því næst hingaS aftur og
stundaöi hinn næsta vetur nám viö
Wesley College hér í bænum. En
þá fór mentunartækifærunum aö
fækka. — Vinnan rak eftir, og þótt
ungur væri mátti hann ekki eiga
tíma sinn sjálfur. Vann hann þá
viS verzlun um stund og hneigSist
þó hugurinn meir aö öSru starfi.
En atvikin höföu fært hann inn á
þá braut, og svo þá til þess aS gera
sig hæfari fyrir þá stöSu, gekk hann
í verzlunarskóla vetrarlangt, nú
fyrir þremur árum. Vann hann svo
viS verzlun eftir þaS.
Hjá móöur sinni dvaldi hann
altaf meSan hann átti hér heima.
Voru því móöurhúsin hans fyrsta
og síöasta heimili.
Hann tók snemma miklum
þroska og áöur en hann varS tvít-
ugur virtist hann vera fullvaxinn.
Vöxturinn var ekki sterklegur, en
mjúkur og fínlegur. Hann var hár
og grannur, bjartur yfirlitum,
gáfulegur og mannúSlegur á svip,
rómurinn hreinn og þýSur. Hann
var íslendingur,—islenzkur dreng-
ur—því hann stóS enn á æskuskeiöi
er dauSann bar aS dyrum.
Er tímar liSu fram, bar á því aS
heilsan væri ekki sterk. SíSastliS-
inn vetur var hann alllengi þjáSur,
en svo hrestist hann aftur um
stund.
Hjástundum og kveldum eyddi
hann viS lestur og viS bækur, því
fróSleikslöngunin var mikil, og
sjálfsagt hafa þær vonir altaf lifaS,
aS hann fengi enn aS sjá bernsku-
drauminn rætast, þegar hann hefSi
lokiS upp leynidyrum þekkingarinn-
ar og fengiS aS sjá og skilja lífiS.
En heilsan leyföi þaS ekki. í sum-
ar brá hann sér sem skjótast burtu
úr bænum, út á landsbygöina, til
frænda og vina, ef svo mætti auön-
ast aS útivinnan reyndist sér holl-
ari. En þegar til þess kom treysti
hann sér ekki viS^erfiSiS og hvarf
því til baka aS sínu fyrra verki.
Var hann ófrískur lengst þaS sem
eftir var.
Á miövikudaginn var ('þann 1.
sept.) veiktist hann. Á laugardags-
morguninn flutti bróSir hans hann
aS fyrirskipan læknis, á Almenna
sjúkrahúsiö. ÞaS var snemma
dagsins. Um hádegiS var hann dá-
inn og unglingsbráin oröin hvít og
heiö.
Þannig endaSi þá æfin eftir rúm
25 ár.
Þeim söknuöi sem fyllir móSur-
hjartaS fáum vér ekki lýst, því
hann var hennar yngsta barn, hjá
henni, meS henni,—og viS hennar
efri ár vonar sáttmálinn viS lífiS.
Og hann var henni viökvæmur og
góöur sonur. Ekki þaS aS skorti
rækt og góSvilja til hennar, hjá
bræörum hans, en hann var henni
grónastur viS hjarta.
Og drottinn blessi hana og likni
henni í hennar þungu sorg. Hann
er sá eini sem sefaS getur sorgina
í hjarta eöa tekiS burtu beizkjuna
og sviöann, viS vonbrigöi æfinnar.
Til annara er ekki aS fara. Hann
gaf og hann tók, en vegna hvers,
því fáum vér ekki svaraS. Lífiö er
svo torráöin gáta. ÞaS viröist vera
breytingum háS og enginn dagur-
inn eins. Þaö er lögmál þessa lífs
frá því þaS varS fyrst til. Vorir
æfidagar líöa skjótt og vér erum á
flugi.
Sælla er 'þó, þó söknuöurinn sé
sár, aS hafa átt og mist, en aS hafa
aldrei átt,—og enginn vildi skifta
því. Eöa myndi nokkur vilja skifta
því, aS til þess aS þurfa ekki aS
reyna sársauka saknaöarins, aS
hafa aldrei heyrt eSa séS eöa búiö
nær hjarta þess sem maöur elskar?
ÞaS vildi enginn vinna til. Og eft-
ir alt er sorgin ekki eins mikiö fár
og hún er sár og bitur. Hún er
dýpri skilningur lífsins. Hún er
fullkomnun í lífsþekkingu. Hún
er undirbúningur undir aS lifa
stærra og meira lífi.
Og svo er skilnaöurinn eigi held-
ur algjör. f anda getum vér ávalt
rétt út höndina til þeirra sem meS
oss voru. Þeir eru ekki fjær en
þaö. Er þrautir og þyngsli lífsins,
vega oss niöur, getum vér rétt hend-
ina út til þeirra, er meS oss voru,
og þaS léttir. Þeir gefa oss enn af
þeirra bezta og þaS er likn og
styrkur, oss verSur hugur heilli.
Og þegar síSasta og þyngsta þraut-
in ber oss aS höndum, sjálf aS skilja
viö þetta líf, er stríöiö létt þúsund-
falt viS aS vita aS nú göngum vér
hina sömu leiS sem þeir. Engar
torfærur eru svo stórar aö þær
virSist óyfirstíganlegar, þar sem
fætur hafa á undan oss fariS.
Og þú, kæra aldna móöir, þú
huggar þig viS þaS, aS þaS sem
sonur þinn hefir fariS, þaS treystir
þú þér aS ganga. Inn á þá braut
vilt þú gjarna snúa. En þú bíSur
þangaS til sú stund kemur, — og
dvel og bíS þá stund—í trausti og
von til guös. Þá fer alt vel. öllu
er óhætt í hendi hans. Tímalengdir
eru ekkert fyrir augum hans, æfi
martnsins sem eitt andtak, þúsund
ár sem einn dagur.
Og þú bróSir hans og þér frænd-
ur, sem hér eruS staddir, látiS hugg-
ast viö þaS, aö hann var góöur
drengur. ÞaS var sælla aS eiga
hann svo, þó dvölin yrSi ekki lengri,
heldur en ef þaS hefSi ööruvisi
veriS. Gæði lífsins, hin sönnu gæöi,
Dr. R. L. HUR5T,
Membar of Royal Coll. ot Suvmna
■n*., SUkrlfaSur af Royal Colloco of
Phyatelana. Loadon. Mrfno81a«ar I
hrjéot* taaca- oc twnWMta—
—Skrlfot. t*t Koaaody midc.. Portaco
Ave. (4 aodU Katoa'o). TaU. M. 814.
Holmlll M. IIM. Ttml tll oMtalo:
W. I—| oc 7—t o.h.
Dr. B. J. BRANDSON
Offieo: Cor. Sherbrooke & Williaa
TiupBwa Gtiu 380
Owca-TlMAic 2—3
Heimill: 77« Victor St.
Tilephonb qarrt 321
Winnipeg, Man.
▼*r locclam
■•Ua mo«<H oá___
Hln boota meUU.
•ra notuS ottftan. )t(w k
* «•» (orakrMUaa tll ror. moclS
?TV 71" »> •« n Mtt m ,
tolrnlriaa takur tll.
4 at
OOMUBCfiH 4 OO.
THOS. H. JOHNSOtt oc
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslentkir lógfr»8»aear,
Sk*ifsto»a:— Room 811 McArthar
Buildinc, Portace Avooue
ÁMirvn: P. O. Box 100«.
Telefdnar: 4503 og 4504. Wiaaipef
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VB*K8T<B»I:
Horai Torento og Notre Dame
_ PtlOBO —2,
OArrv aoi—
Phoao Oarry ttM Oc MIL
= í
Dr. O. &JORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
rkU.GraOMB.OARKY 3*0
Office-tímar: 2—3
HBIMILI:
7#4 Victor Rtraet
Tblkphonei oarry 768
Winnipeg, Man.
J. J. BILDFELL
FAS-ratQNA«ALI
Rtom 620 Unitn Bank - TEL. 1006
Selur hös oR ló»ír og aanaat
att þar aClútaadi. PenmgaMa
J. J. Swanson & Co.
y fÍMteignir. Si4 um
hdeum. Annaat lán og
ekUábyrg&ir o. fl.
4441110]
Dr. J. Stefánsson
401 Boyd Building
COR. PORTACE AVE. 6c EDMOJtTOfl ST.
Stuadar eingöngu augna, eyrna. nef
og kverka sjúkdóma. — Er að hitta
frá kl. 10 12 f. h. Og 2-5 e.h —
TaUími: Main 3088. Heimili 105
OliviaSt. Talsírai: Garry 2315.
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE 8T.
setnr iikkistur eg aanast
nm útiarir. Allur útfedo-
aSur sá bezti. Enafrem-
or selur hann aBoknaar
minnisvarOa eg legetelna
Tale. Hoirrrtll Oarrv atci
„ SDO 0(971
FLUTTIR til
151 Bannatyne Ave
Horni Rörie Str.
í staerri og betri verkstofur
Tals. Main 3480
KanalyElectricCo
Motor Repair Specialist
eru ekki réttilega mæld meS mæli-
kvarSa tímalengdar, heldur eftir
hæS og dýpt. Lifa má heila manns-
æfi á einni stund. Og sumir lifa
alla sína æfi á einni helgri stund
og svo ekki upp frá því.
Kveöjum hann þá, æskumanninn,
íslenzka ungmenniS, burtsofnaöa.
Vertu sæll vinur. Og kannske nú
er liSiS er þinni “útferS aS, aö þín
bíöi norður í sænum, upp í hlíö í
hlýjum staS hríslan fríS i dalnum
grænum”. Hugur þinn vaknaöi
fyrst við vorkliöinn í islenzkum
fjalla dal. 'Barnsaugað bláa og
glaöa sá fyrst ljósiS þar. Og þaö
ljós liföi altaf í auganu og lagöi sér-
kennilega birtu á alt sem þú leizt
eftir það. Nú sér þú þangaS aS
nýju! Guðs góöi friður veri meS
þér um allar aldir og eilífðar daga.
— Amen.
J. G. SNÆDAL,
'TANNLŒKNIR
614 Someraet Block
Cor. Portage Ave. og Donald Street
Tals. main 5302.
Steam-No-More
GLERAUGNA - HREINSARI
er samsetningur sem hver maður er glor-
au,u brúkar ætti ekki að ver. án. Ef ein-
stak. sinnum sett á fleraugun, heldur b.8
þeim hreinum og yer ryki að setjastá þau,
BreyttngloftsUgsfrákulda til hit., Lur
ekki raóðu á þau. Þér getið ekki imyndað
yður hv.ða ágaetis efni þetta ertilað h.ld.
gleJaugum hrelnum. Vér ábyrgjumst það,
annars fæst pcningunum skilað aftur.
VERD 25 cts.
WINNIPEG INTRODUCE CO.
P-O. Box 56, - Winnipeg, Mtn
Bœnin.
AlgóSi himneski faöir vor. Þú
sem ert vort líf. og styrkur frá
vöggu vorri til grafar. Án þín er-
um vér ekkert, minna en hjóm og
duft. Vér biöjum þig um þmn
blessaöa friS, og líkn á þessum
degi,—á þessum skilnaðar og sorg-
ar degi. Vertu nálægur ættingjun-
um sem nú kveöja í hinsta sinn, hér
á jörð, burtsofnaöan son, bróöir og
vin. Styrk hina öldnu móSur, sem
lotin og niðurbeygS andvarpar og
nötrar fyrir óblíSu örlaganna.
Hugga hana, þitt aldna og grátna
barn. Láttu ljós þíns góSa kærleika
lýsa yfir ásjónu hennar og þerra
burt tárin er hún fellir nú yfir höf-
uS látins sonar. Veit henni á ný
vonir lífsins', yfir þaS skeiö sem hún
á órunnið, unz hún lika fær aS hvíl-
ast í þínum friS, svo aS dagarnir
verði bjartir, svo hún fái séS til
þinnar sólar á vesturgöngunni, og
þaS þótt hún hnígi á bak viS leiði
barnsins hennar. Breyt sorginni í
hóglátan friS, dýpri skilning þessa
lífs, sælli heimvonar, svo hún geti
örugg beöiS þeirrar stundar, þegar
alt hérmegin tekur enda, og mætt
því sem kann aS bíða, með hinu
sama þolgæði og trausti, einsog því
sem liðiS er. Þinn friður velti þaS,
þinn hljóöi hjartans friSur.
Og vertu meS oss öllum algóði
guð, vertu meS oss öllum börnum
þínum i hverju sem kann að hönd-
um aö bera, og þegar söknuSurinn
mætir oss og sorgin, þá í orðum
skáldsins:
“Reis þú viS reyrinn brotna
Það sem meira ríður á.
Það ríður meira á að
Hretnsn mniflm en að fylla
magann, ekki einungis þá
maður er lasinn heldur og
t>egar ekkert gengur að.
Ef þú hefir oft hægðaleysi
þá notaðu Triners Amer-
ican Elixir of Bitter Wine. •
Það gefur þér hægðir og
heldur þeim regluiegum
og hreinsar þig Qg lætur
ekki nein óhreinindi safn-
ast fyrir í meltingarfærun-
um. Þetta ágæta meðal
er buið tílúrvöldum beizk
um jurtum og hreinu rauð
vim. Það eykur matar-
lystina og bætir melting-
una, læknar hægðaleysi og
skapar krafta. Þaðstyrk-
ir meltingarfærín og gerir
þeim mögulegt að taka á
móti ot hagnýta sér nóg
af hjarngóðri fæðu. í öll-
um maga-, lifrar- og inn-
yna-sjukdómum er Trin-
er s American Elixir of
Wine ágaptt meðal
Verð $ I 30. Fæst í lyfja-
buðum. Jos. Triner Manu-
factunng Chemist 1333.
1339 S. Ashland ave. Chi-
cago, 111.
í gigt og taugaþrautum
ergottað nudda Triners
Lmiment inn í hörundið
sem prautirnar eru. Sjáið
hvorsu fljótt það vinnur.
ræst i lyfjabúðum. Sent
með pósti. Vetð 70c
og réttu oss þína hönd.”
Bænheyr þaS algóði faðir vor,
þins algóða kærleika. Amen