Lögberg - 10.08.1916, Qupperneq 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 10. ÁGÚST 1916
llllllUllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllJllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll'
Smyrjið Brauðið Með Því
Gerið smákökur, Pie og
Pastry sœtt með, því.
Ljúffengt, heilsusamlegt og ódýrt
Hjá öllum mattölum
iiiiiiiiiimiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiini
í 2., 5., io. og 20. punda. dósum.
Minni Bretaveldis
Flutt á Islendingadegi í Winnipeg
2. ágúst 1916.
af Dr. B. J. Brandson.
Frá fyrstu tímum alt til þessa
dags, er saga mannkynsins eins ó-
slitin saga af framsókn mannanna
aö takmarki aukins frelsis og vax-
andi farsældar.
Jafnvel á hinum dimmustu tím-
um fomaldarinnar voru mennimir
ósjálfrátt aö fálma út í myrkriö,
eftir meira frelsi og jafnrétti ein-
staklingunum til handa. Alt til
þessa dags er saga mannanna ein
óslitin ganga sem stefnir aö þessu
sama takmarki, þótt stundum sýnist
alt standa í staö um heilar aldir.
Ein kynslóöin tekur viö af annari, a
stígur sín fáu spor, legst svo til
sinnar hinstu hvíldar, en sú næsta
þúsund ár hafa minnismerkin'
(pýramidarnir) staðiö á bökkum
Nílárfljótsins, þótt jafnvel nöfn
þeirra sem þessa minnisvarða bygöu
séu nú löngu fallin í gleymsku. Og
hafa þessi risasmíði þessvegna ekki
náð tilgangi sinum.
Hin einu varanlegu og sönnu
minnismerki eru þau sem reist eru
í mannlegnm hjörtum. Hinir var-
anlegu minnisvarðar eru þess vegna
þau stórvirki, sem hrinda mönnun-
um áfram nær takmarki fullkomn-
unar. Tiltölukga fáar þjóðir hafa
átt því láni að fagna að eftirskilja
j ókomnum öldum slikan minnis-
varða, sem, um leið og þeir hafa
gert nöfn höfunda þeirra ódauðleg
og standa sem merkjasteinar
framsóknarbraut mannkynsins,
halda áfram að vera til ómetanlegs
gagns fyrir allar komandi kynslóð-
tekur upp byröina og heldur í átt- ir’
ina. Hver ný kynslóð stendur betur
að vígi en hin síðasta, þaj^ sem hún
nýtur ávaxta af starfi þeirra kyn-
slóða sem á undan eru gengnar.
Einstaklingurinn hverfur og hans
er aðeins minst vegna þess sem
hann kann að hafa lagt fram, sam-
ferðamönnum sínum til gagns og
gleöi.
Þegar á hinum fyrstu tímum
mannkynssögunnar að augu vor fá
skvgnst inn í dimmu þá sem grúfir
yfir fomöldinni, sjáum vér aö jafn-
vel þá eru myndaðar þjóöir sem
bera ægishjálm yfir nágrönnum
sínum. Alt frá dögum Fom-
Egypta til þessa dags er framsókn-
arsaga mannsandans saga þeirra
þjóða sem mest hafa látið til sín
taka og sem stærst framfarasporin
hafa stigið sínum eigin þegfnum og
um leið mönnunum í heild sinni til
gagns. Þjóðimar eru sömu lögum
háðar og einstaklingurinn, að fyrr
eða síðar eftirskilja þær öðrum þær
byrðar sem þær hafa borið og
hverfa að nokkm eða öllu leyti úr
sögunni. Eins og einstaklingurinn
leytast við að eftirskilja einhvern
minnisvarða um tilveru sína, eins
leitast þjóðirnar við að gera hið
sama. Hinir stórkostlegustu minn-
isvarðar sem með mannlegum
höndum hafa reistir verið, eru
minnisvarðar Fom-Egypta. í mörg
Af þjóðum liðinna alda skal að-
eins bent á þrjár, sem eftirskilið
hafa svo mikla ávexti af starfi
þeirra að allar ókomnar aldir munu
minnast þeirra með lotningu. Það
eru Gyðingar, sem trúarbrögð hins
Kristna heims eiga uppruna sinn
hjá; Grikkir,, sem enn þá skipa
öndvegi fagurra lista og heimspeki,
og Rómverjar, sem með lögspeki
sinni stjóma nú í dag miklum hluta
hins mentaða heims. Þeir menn-
ingar straumar, sem frá þessum
þremur uppsprettum renna, hafa
um margar aldir vökvað og frjófg-
að menningarreit allra siðaðra
þjóða og eflaust halda áfram að
gera það um allar ókomnar aldir.
í meir en 900 ár hefir hið
brezka ríki staðið í fremstu röð
menningar þjóða heimsins. Hinn
litli engilsaxneski þjóðflokkur hef-
ir smá vaxið og styrkst, þar til nú
að hann um langan aldur hefir
ráðið meiru en nokkur annar þjóð-
flokkur um gjörvallan heim.
Bretaveldi hefif smá stækkað og
fært út kviarnar, þar til nú að það var
er orðið hið viðáttumesta stórveldi
sem heimurinn hefir séð. í öllum
álfum heims eru brezkar landeignir,
ríki eða nýlendur, og þar fyrir utan
er auðugasta þjóð heimsins, Bandá-
rikin, grein af hinum engilsaxneska
þjóðstofni.
Ekki hefir það þótt nóg, að leggja
undir sig lönd í öllum heimsálfum,
heldur hafa öll höf heimsins verið
gerð hinni brezku þjóð undirgefin.
Til þess aö gera það mögulegt
að varðveita samgöngur milli hinna
fjarliggjandi landa tilheyrandi rík-
inu, gegn öllum mögulegum óvin-
um, og lika til þess að verja heima-
landið fyrir árásum, var nauðsyn-
legt að hafa sjóliðsflota, sem væri
6terkari en floti nokkurrar annarar
þjóðar. — Þessi floti hefir nú í
meir en 400 ár varið strendur Eng-
lands gegn öllum óvinum og gert
það ómögulegt aö nokkur óvinur
stigi þar fæti sinum. Undir vernd
þessa herskipa flota hafa kaupskipa
flotar Englands siglt óhindraðir
um öll höf heimsins og gert það
mögulegt að starfrækja þá stærstu
verdlun sem nokkur þjóð hefir rek-
ið. Jafnvel þann dag í dag, þegar
öllum guðs og manna lögum er
varpað fyrir borð af óbilgjörnum
óvinum, stendur hinn enski floti
sem ímynd sjávarguðsinsNeptune.
Og ræður sá floti yfir öldum hafs-
ins í eins fullkomnum skilningi og
mögulegt er fyrir mannlegan kraft
yfir þeirri höfuöskepnu að ráða.
Ekkert í heiminum fæst án
áreynslu og fyrirhafnar, svo fram-
arlega að sá hlutur sem eftir er
sókst sé þess virði að handsama
hann. Framsóknarbraut þjóðanna
er vökvuð óspart blóði þjóðanna
göfugustu sona. Ótal þúsundir
hafa látið lífið í baráttu þjóðanna
fyrir tilveru sinni, og um leið í bar-
áttunni fyrir aukinni farsæld og
frelsi þjóðinni til handa. Draum-
sjónamenn þjóðanna sjá þann dag
álengdar að stríð
sér ekki stað. En því miður sýnist
sá dagur enn vera í fjarlægð. Þvi
meiri áhrif sem ein þjóð hefir á
leiksviði heimsins, því oftar stend-
ur hún í striði.
Hjá hinum gömlu Rómverjum
musteri tileinkað einum af
guðum þjóðarinnar, Janusi. Dyr
þessa musteris stóðu æ opnar þeg-
ar þjóðin átti í ófriði, en var læst
þegar friður ríkti um gjörvalt hið
Rómverska ríki. Aðeins þrisvar
sinnum í sögu þjóðarinnar, í meir
en 1000 ár var þessum musterisdyr-
um lokað. Sagnfræðingurinn Sir
Edward Cressy hefir skrásett sögu
af 15 þeim bardögum sem háðir
hafa verið í heiminum, hvers úrslit
hafa mest áhrif haft á sögu mann-
kynsins. í sex af þessum bardög-
um hafa Englendingar tekið þátt,
og nú mætti eflaust bæta við þeim
sjöunda, því orustan við Marne,
þar sem Þjóðverjum- var hrundið
til baka á ferð þeirra til París, verð-
ur eflaust talin með allra merkileg-
ustu og áhrifamestu orustum heims-
ins. — Þetta er aðeins sagt til þess
^ð sýna hve stóran þátt hin brezka
þjóð hefir tekið í stórræðum stór-
veldánna á síðastliðnum 900 árum.
Að lýsa einkennum hinnar brezku
þjóðar í stuttu máli er ómögulegt,
og heldur ekki er mögulegt að f ram-
setja neina viðunanlega m\Tid af
henni, þótt það ætti að gerast með
fáum skýrum dráttum. Eg verð
að láta mér nægja að benda á eitt
eða tvent, sem mér finst að ein-
kenni þessa þjóð frá öðrum þjóð-
um, og sem hefir hjálpað til að gera
hana það sem hún er þann dag i
dag.
Ein af aðal hugsjónum þjóðaðr-
innar frá byrjun sögu hennar er
frelsi og jafnrétti einstaklingsins.
Þessi dýrkun á fullkomnu frelsi
einstaklingsins, frelsi sem aðeins er
takmarkað með viturlegum lögum,
rennur eins og rauður þráður í
gegn um alla þjóðarinnar sögu.
Frá þeim tíma þegar Jón konungur
var neyddur til að gefa þjóðinni
sitt “Magna Charta” og alt til þessa
dags, hefir staðið yfir stöðug bar-
átta fyrir auknu frelsi og jafnrétti
einstaklingnum til handa. Til hins
brezka rikis hafa allir litið sem fyr-
irmyndar, þegar um sannarlegt
frelsi hefir verið að ræða. Frelsis-
vinir annara þjóða hafa lengi skoð-
að hið brezka stjómarfyrirkomulag
sem sanna fyrirmynd, því það er
hægt að fullyrða að hvergi i heim-
inum ræður þjóðin sjálf eins full-
komlega yfir sínum lögum og lof-
um. Hin enska stjómarskrá er ef
til vill sú einkennilegasta stjórnar-
skrá sem bindur nokkurt stórveldi
saman. Ákvæði hennar sýnast svo
óákveðin og afar óljós að það sýnist
að hætta sé á að hún falli í mola
og ríkið liðist í sundur, hvað lítið
sem á kann að reyna. Stjórnarsam-
bandið á milli hinna ýmsu hluta
ríkisins' sýnist vera svo veikt að
það hljóti að slitna hvað lítið sem
á reynir. En það einkennilegasta
er að þetta ríki sem sýnist tengt svo
veikum böndum reynist þegar í
nauðimar rekur eitt hið bezt sam-
einaða ríki sem heimurinn hefir
þekt.
Það riki sem ekki er búndið sam-
heiminum á an með fastákveðnum lögum heldur
aðeins með böndum sameiginlegra
hugsjóna og bróðurkærleika, reyn-
ist svo traust í sambandinu að allar
þjóðir undrast og fá naumast skil-
ið hvemig á því getur staðið.
í hinni löngu frelsisbaráttu þjóð-
arinnar hefir komið fram ótrúleg
staðfesta og þrautsegja hvað svo
sem örðugleikarnir hafa verið mikl-
ir. Það hefir verið sagt um Eng-
lendinga að þeir fari ekki verulega
að neyta sín fyr en eftir að þeir
hafi beðið ósigur nokkrum sinnum.
Þá fyrst kemur þolgæði og stað-
festa þjóðarinnar í ljós, sem svo
ber hana til endilegs sigurs'. Sá
sem vill sjá fyrir hið ókomna, þarf
að vera kunnur því liðna, og ef
nokkur rannsakar nákvæmlega sögu
hinnar brezku þjóðar, þá gefur sú
yfirvegun manni kjark og von um
endilegan sigur í hinu stórkostlega
stríði sem nú stetidur yfir. Sú
þrautseigja og þau þolgæði sem leitt
hafa hina ensku þjóð til sigurs í
styrjöldum hennar um síðastliðin
1000 ár, munu enn þá koma henni
að góðu liði og leiða hana til sig-
urs enn á ný í þessu stórkostlegasta
stríði sem heimurinn hefir séð.
Stríð það sem nú stendur yfir er
hin geigvænlegasta barátta milli
framsóknar og afturhald's, sem
heimurinn hefir séð. Hugsjónir
frelsis og menningar, sem byggjast
á sem fullkomnustu frelsi einstak-
lingsins eru hér að há baráttu fyrir
tilveru sinni. Hvert réttvísi eða
hnefaréttur hervaldsins á að vera
ríkjandi í heiminum framvegis er
hér undir úrslitum komið. Það er
öndungis eðlilegt að hin brezka þjóð
sé hér merkisberi þeirra hugsjóna
sem hún hefir barist fyrir sjálfráð
og ósjálfráð í meir en 1000 ár.
Þrátt fyrir það þótt sumir menn
hafi viljað gera litið úr fram-
kvæmdum Englendinga í þessu
stríði, þá hljóta þeir að viðurkenna
að þeir hafa verið það akkeri, sem
hinar aðrar bandamanna þjóðirnar
hafa fengið sína festu við. Og nú
í síðustu tið er að koma í ljós sá
undra kraftur sem i þjóðinni býr.
Sá kraftur mun láta æ meir til sín
taka eftir því sem fram líða stund-
ir, þar til að þau Þórshamars högg
sem þjóðin nú slær, brjóta niöur
víggirðingar óvinanna og loks
leggja að velli hinn ægilega draug
afturhalds og áþjánar, sem nú leyt-
ist við að eyðileggja starf margra
alda í þarfir sannarlegs frelsis og
kristilegra hugsjóna.
Drenglyndi og hugprýði voru
tvær sterkustu lyndiseinkunnir for-
feðra vorra. Að vera þektur sem
drengur góður var sá gullni lykill,
sem opnaði allar dyr að hug og
hjarta forfeðra vorra. Alveg ósjálf-
rátt er það íslenzku eðli að bera
hlýjan hug til þeirrar þjóðar þar
sem sannur drengskapur skipar
öndvegi. Alveg eins er það ósjálf-
rátt íslenzku eðli að fyrirlíta allan
ódrengskap, í hvaða mynd sem hann
kann að koma fram. Saga þjóðar-
innar er full af dæmum sem sýna
að í sinu insta eðli er drengs'kapar-
lundin afarrík hjá þjóðinni. Að
vera ódrengur og níðingur þýddi
það að vera útskúfaður úr þjóð-
félagi forfeðra vorra. Ódrengskap-
ur á hvern hátt sem hann kemur í
ljós varðar þann dag í dag hinni
sömu hegningu hvar svo sem ensk-
ar hugsjónir eru ríkjandi. Að þær
hugsjónir sem myndað hafa hið
enska þjóðlíf eru háleitar og fagr-
ar sést bezt af ávöxtum þeirra.
Það rná eflaust mörgu finna að hjá
hinni ensku þjóð, en hvert tré skyldi
dæmast af ávöxtum þéss. Þótt
stofninn sé kvistóttur og frá sum-
um hliðum óásjálegur, þá má ekki
litilsvirða tréð þess vegna ef ávoxt-
ur þess er bæði mikill og nytsamur
engu siður en fagur.
Hvernig eru þá ávextirnir af
hinu brezka þjóðtré? Hverjir eru
minnisvarðarnir sem eiga að geyma
minningu þjóðarinnar í hjörtum
manna um allar ókomnar aldir?
Til þess að sjá þá minnisvarða er
aðeins nauðsynlegt að virða fyrir
sé’r hinar ungu engilsaxnesku þjóð-
ir víðsvegar um heiminn, sem vaxa
og dafna með ótrúlegum hraða og
sem allar sýna að þeirra þjóðarein-
kenni eru steypt í móti engilsax-
neskrar menningar, og að hugsjór.-
ir hinnar ensku þjóðar, sem skapast
hafa í gegn um eldraunir þúsund
ára eru þær hugsjónir sem hjá þeim
eru ríkjandi. Þegar sá tími kemur
að hver þjóð, hvað smá sem hún er,
fær að njóta fullkomins frelsis til
þess að stjóma sínum eigin málum,
og hver einn einstaklingfur fær að
njóta fullkomins frelsis, sem aðeins
takmarkast með viturlegum lögum,
þá má sjá annan ódauðlegan minn-
isvarða hins brezka veld'is. Sá
minnisvarði er um leið fegursti
minnisvarði þeirra sem á umliðnum
öldum hafa lagt líf sitt í sölurnar
fyrir land og þjóð, og sem nú á yf-
irstandandi tíð fórna lífi sínu til
þess að hugsjónir þær sem fram-
sóknarandi mannkynsins hefir bar-
ist fyrir frá ómuna tið ekki glatist
ar.
Því þótt skýin hafi oft verið
mörg og dimm, og skuggarnir geig-
yænlegir sem hafa grúft sig yfir
Bretaveldi á þessum síðustu tveim-
ur árum, þá vofrtar nú fyrir öðrum
bjartari degi. Sigursól þjóðarinn-
ar sýnist nú vera að renna upp
björt og fögur, þótt enn verði langt
þar til hún hefir dreift hinum ógur-
legu myrkraöflum á braut hennar.
En með hverjum deginum sem nú
líður verður sú sannfæring sterkari
að enn einu sinni verði hinn brezki
fáni borinn til sigurs', hins glæsi-
legasta sigurs sem nokkur þjóð eða
þjóðir hafa unnið mannfélaginu til
gagnS' .
Betra seint en aldrei.
Asquith forsætisráðherra Eng-
lands lýsti því yfir í þinginu í vik-
unni sem leið að stjórnin hefði í
hyggju að koma i veg fyrir það eft-
ir striðið, sem félagsfræðingar köll-
uðu “óþarfa fátækt” (preventible
poverty). Þétta er atriði sem fyrir
löngu hefði átt að gerast. 1 bók
Williams Booth, foringja Hjálp-
ræðishersins, sem hann kallar
“Through Darkest England” er
svo átakanlega lýst fátæktinni þar,
heldur nái sönnum virkUeika og ag tæpast er hægt að trúa; en rit-
fullkomnun.
Hið brezka veldi er nú að berjast,
ekki aðeins fyrir sinni eigin tilveru
heldur einnig fyrir sannri fram-
sóknarstefnu í mannfélaginu. Ef
Bretaveldi býður ósigur þá hafa all-
ar frelsishetjur og mannvinir lið-
inna alda stritt og dáið til einskis.
í þvi striði sem nú er háð tala til
mannanna ótal raddir frá öllum
liðnum öldum og hvetja til öruggr-
ar framgöngu alla sanna ættjarðar
vini. Til Vestur-íslendinga tala
raddir forfeðranna og hvetja þá ís-
lands syni sem hér eru búsettir til
öruggrar framgöngu, hvetja þá nú
til þess að ávinna sér þann sama
orðstir sem þeir, forfeðurnir, á-
unnu sér á ótal vígvöllum fyrri
alda. Ef þeir verða við þeirri her-
hvöt, þá reisa þeir hinni íslenzku
þjóö ódauðlegan minnisvarða
þessu unga framtíðar landi, minnis-
varða sem minnir stöðugt á að einn-
ig þeir áttu hlut i endilegum sigri
hins brezka veldis yfir hinum geis-
vænlegu öflum afturhalds og áþján-
stjóri þessa blaðs dvaldi hálfsmán-
aðartíma í Lundúnaborg árið 1913
og varði hverjum d'egi frá morgni
til kvelds til þess að skoða þar alt
sem hann gat, ljótt og fagurt, og
hefir hann hvergi á bygðu bóli séð
aðra eins eymd og bágindi og þar
eiga sér stað.
Þessi ráðagerð Asquíths er því
sannarlega eitt hið þarfasta sem
stjómin getur gert þar í landi.
Nýr boðskapur.
Hingað til hafa foreldrar getað
krafist þess að fá syni sína heim
aftur úr hemum ef þeir fóru í
hann án þeirra vitundar og voru
yngri en 18 ára. Nú hefir verið
gerð sú breyting að þetta fæst ekki
lengur. Til þess aö hægt sé að ná
aftur unglingi, sem þannig hefir
1 farið, verður hann nú sjálfur að
biðja um það s'kriflega og gera það
innan þriggja mánaða eftir að hann
innritaðist. Annars fæst hann ekki
hversu ungur sem hann kann að
vera.
SóLSKIN
bárust frá skipi til skips og svo tim
alt landið og til annara landa.
Fjöldi fólks kom aö sjá Culllokk;
þeir færðu honum lofsöngva og
stráðu blómum á veg hans hvar sem
hann fór.
Höllin sem hann átti að eignast
var i miðparti skrautlegrar og
stórrar borgar. Þegar hann kom
þangað sendi hann undir eins þús-
und beztu, hermer.n sem til voru í
iandinu út í skóginn til þess að
sækja foreldra sína.
Eftir viku tíma komu þeir aftur
með fögnuði og höfðu með sér for-
eldra Gulllokks. Þau gátu ekki trú-
að þvi að litli drengurinn þeirra
hefði verið svona lánsamur fyr en
þau komu til hans og sáu það með
sínum eigin augum. Hann sat þá
í hásæti með gullkórónu á höfðinu
og skrautklæddir þjónar umhverfis
hann.
Það er nokkuð sem læra má af
þessari litlu sögu. Stundum þeg-
ar foreldrar hafa gert alt sem þau
gátu fyrir börnin sín; látið þau hafa
alt sem þau þurftu og mögulegt var
og látið þeim líða vel að öllu leyti,
gleyma bömin því þegar þau kom-
ast í góða stöðu í heiminum hvað
það er mikið, sem þau eiga pabba
sinum og mömmu að þakka. Þau
meira að segja skammast sín stund-
um fyrir þau og vilja ekki lofa
þeim að vera hjá sér.
Það var öðruvísi með hann Gull-
lokk litla; hann lét það vera sitt
fyrsta verk þegar hann var kominn
í háa stöðu að sendá eftir foreldr-
um sínum og hafa þau hjá sér. —
Hann breytti eins og öll “Sólskins-
böm” eiga að gera.
Vöggi
jusongur.
Eftir Sera Gordon (Ralp Connor)
Farðu að sofa, Lúla, Lúla,
litla ástin mín.
Fingur drottins breiði blund á
blessuð augun þín
þú ert mömmu eitt og alt, sem
engill henni bros þitt skín.
Gegndu ekki öðrum englum,
er þér benda heim til sín.
Sofðu Lúla, mundu að mamma
má ei af þér sjá;
sofðu, Lúla, aðrir englar
í þig vilja ná.
Hvernig sem þig allir englar
ætla oð lokka mömmu frá,
mamma heldur fast, já, fast svo
fast að engar bænir tjá.
Farðu að sofa, Lúla, Lúla,
litla, veika hönd
legðu mjúkt í mömmu lófa
meðan drauma lönd
opnast þinni sælu sálu
svífur þögul nótt að strönd;
eg skal halda höndum þar til
heilsar aftur dagsins rönd.
Hvað er þetta! hjartað litla
hljóðnað, fölt og kalt?
Hefir drottinn, Lúla, Lúla
ljós mitt heimtað alt?
Önei, jafnvel almættinu
ekki væri líf þitt falt,
Lúla mín, að morgni þú í
mömmu faðmi vakna skalt.
S ó Ii S K I N
Öskudagurinn.
Eg sá ekkert nema hvíta hring-
iðuna, þegar eg rak nefið út í bæj-
ardymar á Þverá, þvi það var
moldbylur.
“Það verður skemtilegur ösku-
dagur að tama eða hitt þó heldur”,
hugsaði eg og labbaði inn göngin í
illu skapi.
“Hver er að flangsa í mig?”
nöldraði eg, og leit við; mér fanst
einhver koma við mig. “Það hefir
ekki verið neitt”, hugsaði eg, þeg-
ar eg sá engan; svo hélt eg áfram
inn í baðstofuna.
“Hæ, gaman, gaman, ha, ha, ha I”
hló Jenny þegar eg sneri mér við.
til að láta aftur baðstofuhurðina.
“Því hlærðu svona, Jenny?”
spurði eg hvatlega.
"Það er öskupoki aftan í þér”,
svaraði Jenny, og ætlaði alveg að
springa af hlátri.
“Þú ert að skrökva”, sagði eg og
gekk snúðugt inn gólfið.
“Víst er það satt”, sagði Guðný,
sem kom nú hlæjandi inn. “Eg
hengdi öskupoka aftan í hann, þeg-
ar hann var á leiðinni inn göngin.
“Þétta skaltu fá borgað” sagði eg
og leit íbygginn til Guðnýjar.
“Góði, bezti, lofaðu mér að taka
öskupokann aftan úr þér; eg ætla
að kasta honum þarna langt inn
undir rúm”, sagði Jenny, svo ósköp
sakleysisleg, um leið og hún læddist
aftan að mér.
“Tæja, Jenny mín, þú ert æfinlega
eins góð við mig”, svaraði eg.
Jenny tók öskupokann úr jakk-
an mínum, og sýndi mér hvar hún
kastaði honum undir rúmið. Þó
skömm sé frá að segja, þá hengdi
eg nú reyndar einn steinpoka í
kjólinn hennar, um leið og hún
sneri við mér bakinu.
Húsmóðirin var að skamta þeg-
ar eg kom fram í búrið. Það stóð
heima; þegar eg var nýbúinn að
lauma smásteini ofan í eina skálina,
þá kom Guðný og bar hana inn. Eg
hljóp inn á eftir henni og veiddi
steininn upp úr skálinni með spsen-
inum minum. “Nú launaði eg þér
lambið gráa, sagði eg hróðugur, um
leið og eg sýndi Guðnýju steininn.
“Eg held mér sé sama”, svaraði
Guðný, og var alt í einu svo ósköp
sakleysisleg á .svip. “En það er
ljótt að sjá jakkann þinn; lofaðu
mér að dusta af honum rykið I”
“Nei, það verður ekkert af því,
'— eg er nú eldri en tvævetur”, sagði
eg og gekk aftur á bak út að glugg-
anum.
“Jæja, Jenny mín, af því þú
varst svo góð, að losa mig við ösku-
pokann áðan, þá ætla eg ekki að
Iáta þig flækjast lengur með stein-
pokann, sem hangir í kjólnum þín-
um”. Eg leit kimnislega til Jenny-
ar:
“Þá ætla eg ekki að láta þig
dingla lengur með öskupokann, sem
hangir i jakkanum þínum”, svaraði
Jenny gletnisleg.
Hún hafði sem sé hengt annan
öskupoka aftan í mig, þegar húrr
þóttist af hjartagæzku vera að lösa
mig við hinn.
“Mér var þá nær að hlusta ekkí
á fagurgalann í henni”, hugsaði eg.
Síðan þreif eg öskupokann aftan
úr mér, og kastaði honum svo hart
á gólfið, að askan þyrl'aðist út frá.
honum í allar áttir.
Vöxtur félagsrjóma-
búanna
I SASKATCHEWAN
Hin fimtán félags rjómabú, sem rekin eru af
búnaðardeildinni, sjá um sölu fyrir allan rjóma, sem
bændurnir í Saskatchewan geta fram leitt.
Með því að starfrækja þessi rjómabú undir einni
stjórn, er framleiðslukostnaður lækkaður eins og mest
má verða og allra hæsta verð fengið fyrir rjóma.
þessi rjómabú eru á ýmsum stöðum fylkisins, og
er það þess vegna vinnandi vegur svo að segja fyrir
hvern einasta bónda að flytja á samvinnu rjómabú.
Rjóminn er allur aðgreindur eftir gæðum og
borgað fyrir hann eftir því. Sætur rjómi og bragð-
góður er borgaður 5 centum hærra verði fyrir pundið
af smjörfitunni en súr rjómi og bragðslæmur; það
borgar sig því að hirða vel um rjómann.
Tölur þær, sem hér fara á eftir, sýna vöxt og við-
gang samvinnu rjómabúanna í Saktachewan um síð-
astliðin 8 ár.
Ár Tala rjómab. Tala notenda Smjörpund
1907 .... 4 213 66,246
1910 .... 1,166 507,820
1913 .... 2,681 962,869
1914 .... 3,625 1,398,730
1915 .... .. .. 15 5,979 2,012,410
Áritun á allar rjómasendingar: “THE GOVERN-
MENT CREAMERY” til einhvers af eftirfylgjandi
stöðum, sem næstur er þægilegustu járnbrautarstöð
fyrir yður:
Birch Hills Lanigan Regina
Cudworth Lloydminster Shellbrooke
Canora Melville Tantallon
Fiske Melfort Unity
Kjarrobert Moosomin Wadena.
Langenburg Oxbow
Upplýsingar um verð, flokkun smjörs, flutnings-
skýringar eða annað fást hjá rjómabússtjóra þeim,
sem næstur yður er, eða frá aðal umboðsmanni rjóma-
búanna.
W. A. WILSON,
Dairy Commissioner.
SEXTÍU og FIMM ÁRA LJÓSIN
Sextíu og fimm ára ljósin vinna enn
þar sem er að rœða um
. EDDY’S ELDSPÝTUR
Fyrir sextíu og fimm árum voru fyrstu eldspýt-
ur í Canada búnar til í Hull af Eddy og siðan hafa
þær verið viðurkendar þær beztu sem kveikiefni.
Þegar þér kaupið eldspýtur þá biðjið um
EDDY’S