Lögberg - 17.08.1916, Blaðsíða 3

LÖGBEKG, FIMTUDAGINN 17. ÁGÚST 1916.
3
EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftir
Charles Garvice
“Þér segiS þetta líklega aö eins til þess aS hugga
mig”, sagSi Jóan, “en eg vona aS mér fari fram og aS
þetta takist betur seinna”.
“Ó”, hrópaSi Ernily alt í einu, “nú verð eg aS fara
á æfingarnar. ÞaS er skemt aS koma of seint, þá
verS eg aS borga sekt”. Hún þaut upp stigann og
kom ofan aftur meS fallega háriS í hnút undir hattin-
um, og litla, álfkynjaSa líkamann hulinn kápu.
“Máske þét viljiS verSa samferSa”, spurði hún
Jóan.
Jóan hrylti viS hugsuninni um aS sjá göturnar og
hinar mörgu manneskjur, og Emily skildi hana og
kinkaSi kolli.
“Nú”, sagði hún. “Þér getiS gert alveg þaS sem
yður líkar bezt. Eg hélt aS yður mundi máske langa
til þess, og þá væruS þér um leiB mér til skemtunar”.
“Nú, jæja”, sagSi Jóan ákveðin, “eg skal fara með
ySur”.
Ungu stúlkurnar lögðu af staS, og litlu síðar stóðu
þær fyrir framan stóra byggingu meS stólpum og súlna-
göngum, en Jóan horfði undrandj og meS vonbrigðum
á þessa ljótu framhliB.
“Þetta er Coronet”, sagði Emily, “það er ekki
skrautleg bygging, én þar er tízkunni fylgt og þangaS
sækja fleiri en að nokkuru öSru leikhúsi. En við
verðum aS ganga i kring aS dyrum leikhússins”, bætti
hún við og leiddi Jóan að dyrunum, þar sem svipdimm-
ur maSur sat í myrkum krók.
Hann hneigði sig fyrir Emily og opnaði dyrnar svo
mikiS, aS ungu stúlkurnar gátu smogið inn.
Þégar þær höfðu gengið í gegnum tvo eSa þrjá
ganga, komu þær inn í stórt herbergi, þar sem fjöldi
manna var saman kominn, konur og karlar, ungir og
gamlir.
“Þau eru með grímurnar”, sagði Emily og benti á
nokkur börn sem hlupu fram og aftur. “Sko þarna,
sjáiS þér háu, ungu stúlkuna þarna—hún er Kolumbina
okkar—og þama er Herlekin, þessi granni maSur. Og
þarna—sjáið þér, þama—kemur ungfrú Mazurka”,
sagði hún lágt, þegar fögur, ung stúlka kom gangandi
yfir gólfiS.
“Er hún ekki lagleg?” spurði Emily.
' “Jú”, svaraði Jóan, “mjög snotur”.
Á þessu augnabliki kom lítill, hraSgengur maður
inn.
“Þetta er hr. Giffard, kennarinn”, sagði Emily.
“Nú, þetta verS eg aS segja að er líkt ykkur”, sagði
hann hátt og með ákafa miklum. “Þarna sitjið þið öll
eins og ekkert sé að gera. Því byrjið þið ekki. HljóS
færin bíða og eg líka. FlýtiS þiS ykkur upp á leik-
sviðið”.
Allir stóðu upp og gengu til dyranna, og Emily,
sem hélt í hendi Jóönu, leiddi hana með sér.
“StandiS kyr þarna”, sagði hún lágt og benti inn
á milli leiktjaldanna, “hreyfiS ySur ekki og segiS ekki
neitt við neinn. Eg kem bráSum til yðar”.
HljóSfæraslátturinn byrjaði og Emily, sem nú var
ungfrú Montressor, kom gangandi á tánum niður á
leiksviðiS. Hljóðfæraslátturinn hækkaði og ungfrú
Mazurka kom nú fram og setti sig í stellingar.
Stálvír, sem Jóan að eins gat séð, var látinn síga
niður, og ungfrú Mazurka lagði hendi sina á hann.
“Eg fer ekki upp núna”, sagði hún ákveðín, “ekki
fyr en við næstu æfingu”.
Svo kom skrölt og hávaði af dansandi stúlkum,
þangaS ti'l einhver hrópaði: “Nú, þetta er nóg”. Og
svo kom Emily hlaupandi til Jóan.
“Nú erum við búin”, sagði hún, “nú skullm við
fara heim, og nú hafið þét séð æfingu”.
MeSan þær töluBu voru þær komnar að útidyrun-
um og gengu út um þær, þá greip Emily í handlegg
Jóönu og dró hana dálítiS aftur á bak.
“Hvað er aS?” spurði Jóan.
“Bíðið þér ofurlítið. Þama stendur maður sem
mér geðjast illa aS”.
Jóan leit út og kom auga á laglegan, ungan ipann,
sem stóS viS hliðina á vagni. Það var sami maS\irinn
sem daginn áður ávarpaSi hana í listigarðinum. v Af
einhverri eðlishvöt dró hún sig betur í hlé í dimma
ganginum.
“Þetta er biðill ungfrú Mazurka”, sagði Emily lágt
“hann er að bíSa.eftir henni. Er hann ekki fallegur?
Og þó er eitthvað í fari hans sem eg kann ekki við
Mér finst hann altaf vera svo hæSinn og meinyrtur.
enda þótt maður reyni aS vera alúðlegur viS hann”.
Á þessu augnabliki gekk Mazurka fram hjá þeim.
“Ó, Royce”, sagði hún brosandi. “EruS þér að
biða eftir mér?”
“Já”, sagði .hann og heilsaði brosandi. “En eg get
aðeins hjálpað ySur upp í vagninn. Eg hefi áríBandi
viðskiftum að sinna i dag”.
NÞér hafið ávalt einhverjum áríSandi viðskiftum
að sinna”, sagði hún.
“En í dag eru viðskifti rnín sérlega áríðandi”, svar-
aði hann. “TefjiS mig ekki, þá eruð þér góð stúlka.
Kg kem seinna aS heimsækja yður”.
Vagninn fór, og Royce stóð eitt augnablik og horfði
á eftir honum. Svo benti hann öðrum vagni aS koma
og sté upp í hann.
“FlytjiS mig til Scotland Yard”, sagði hann við
ökumanninn.
“Komið þár nú”, sagði Emily. “Nú er hann til
allrar lukku farinn. — En hvað þér eruð fölar”.
“Er það ?” spurði Jóan og brosti veiklulega.
“Já, þekkiS þér hann?”
“Nei”, svaraði Jóan, “eg hefi bara séð hann fljót-
lega einu sinni—í gær—en alt sem minnir mig á dáginn
í gær, hefir rnikil áhrif á mig. En—” hún þagnaSi eitt
augnablik— “eg vil gleyma öllu frá daginum í gær—
öllu”.
XX. KAPÍTULI.
Fundin druknuð.
1 fyrsta skifti á æfinni var Royce alvarlegur, ef-
andi og kviðandi á svip. Gagnvar^ gamla Craddock
hafði hann hrósað sér af því, að hann gæti gert alt sem
hann vildi, en seinasta sólarhrjnginn hafSi hann kom-
ist að því, að hann hafSi hrósaB 5ér of snemma. Hann
hafði farið frá Chain Court með þeim ásetningi aS
finna Jóan, og á einn eða annan hátt aS ná henni á
sitt vald. Fyrst gekk hann inn í listigarðinn, þar sem
hann hafSi séð hana, og síðan inn i bæinn. Hann
fór í fæðisskólann í Pall Mall, og stóð þar i
leyni, í von um að Jóan mundi koma aftur þegar hún
væri orSin þreytt, svo fór hann til Paddington og
spurði sig fyrir á stöðinni, eins og lávarður Williars
hafSi gert, og loks fór hann á fátækrahælið og spurði
forstöðumanninn og forstöSukonuna um hana. En
Jóan fanst hvergi, hún var horfin jafn sviplega eins
og jörðin hefði gleypt hana. Hann óík nú til Skotland
Yard, og fallega andlitið hans var alvarlegra og svip-
dimmara en nokkuru sinni áður.
“Eg er að leita ungrar stúlku, sem er horfin”, sagði
Royce stúrinn.
Umsjónarmaöurinn kinkaði kolli, og rétti honum
eySublað meS vanalegum viBskiftabrag, sem skrifa átti
á lýsingu 'hinnar söknuSu.
Royce skrifaSi á eyðublaSiS meS ofurlítiS skjálf-
andi hendi, og fékk hinum það aftur. *
‘Viljið þér skrifa nafn ySar undir lýsinguna”,
sagði umsjónarmaðurinn og Royce skrifaði: “George
Ormsby”.
UmsjónarmaSurinn skoðað i eySublaðiS nákvæm-
lega, og hringdi svo bjöllu. Skrifari kom inn, um-
sjónarmaðurinn rétti honum eyöublaSiS þegjandi, hinn
tó(k við því jafn þögull og hvarf svo.
‘Gerið svo vel að fá yður sæti”, sagSi umsjónar-
maöurinn. “ÞaS er verið aS rannsaka þetta”.
Royce settist niður og starSi á gólfið, eins og hann
væri utan við sig af sorg og örvinglan, og tíu minútum
síðar kom skrifarinn aftur og rátti húsbónda sínum
eyðublaSiS.
‘Hum”, sagði umsjónarmaðurinn. “Hér eru dá-
litlar upplýsingar um stúlkuna. Hún hefir sést í k' eld
á árbakkanum”.
“Á árbakkanum”, hrópaði Royce.
“Já—lögregluþjónn sá hana þar. Hún stóð og hall-
aSi sér yfir brjóstriSiS og starði ofan í vatnið. Lög-
reglumaðurinn hélt að hún ætlaði að steypa sér í
ána, aðvaraði hana og svo hélt hún áfram.
“Guði sé lof! Vesalings systir mín”, sagSi Royce
og leit til himins.
“EruS þér viss um að þekkja kápuna, sem
hún var í?”
“Já, áreiSanlega”.
“Þá gerið þér réttast í aS fara til lögreglustöSvar
innar í Blackfriars við ána”, sagði umsjónarmaðurinn
rólegur. “Þar getiS þér séð kápuna”.
“EigiS þér við það að kápan hennar sé fundin?”
“Já—lögreglan náði henni úr ánni hjá brúnni í
Blackfriars. Ef þér viljið fá nákvæmari upplýsingar,
ræð eg yður til aS fara til Blackfriars og skoða kápuna.
Og, hafi eitthvað fleira fundist, þá fáið þér að vita það
þar. Ef þér viljið, skal eg ljá yður mann til fylgdar”.
Royce þáði boSið, þakkaði umsjónarmanninum, sem
svaraði með því að hneigja sig fljótlega, og ásamt lög-
reglumanni í borgarabúningi fór hann beina leið til
lögreglustöðvarinnar í Blackfriars. Þar sagði Royce
sögu sína, sem hann hafði skáldaö á leiðinni, með mik-
illi mælsku. Lögreglumaðurinn gekk inn í eina af
innri skrifstofunum og kom þaðan aftur með regn-
kápu á handleggnum. Royce þekti hana undir eins-
það var sama kápan sem Jóan var klædd í daginn áður,
þcgar hann fann hana í listigarðinuni, og hún var enn
þá vot. ^
“ÞaS er hennar (kápa—það er kápa systur minnar”,
sagði hann næstum óskiljanlega.
“Mér þykir það mjög leitt, herra”, sagði maBurinn
alvarlegur. “Henni var náð úr ánni héma af lögreglu-
manni á lögreglubát. Líkið hefir—”
Þrátt fyrir það hve ómóttækilegur Royce var fyrir
allar geðshræringar, gat hann ekki varist því aS hryll
ingur fór um hann.
“að líkindum fluzt lengra niður með straumnum
Þér geríS réttast í að spyrja yður fyrir um þaS hjá
Limehouse-brautinni. Það var sterkur straumur
gærkveldi, og þér finnið hana eflaust þar”.
“Má eg taka kápuna með mér ” spurði Royce
hryggum rómi.
Það var nú raunar gagnstætt reglunni, en maður-
inn leit út fyrir að vera af heldri manna tagi og svo
var hann svo hryggur, að lögregluþjónninn fékk Royce
kápuna, og svo hélt ungi maðurinn áfram ásamt fylgd-
armanni sínum. Loks komu þeir í dimma, óhreina
deild í austurenda borgarinnar, og gengu inn í lög-
regludeildarskrifstofuna þar niður við ána. Lögreglu-
vörSurinn þar fór með þá til eins konar líkhúss og
opnaði dyrnar. Þéir sáu óglögt móta fyrir manns-
líkama, sem lá þar á börum hulinn með dúk. Vörður-
inn lyfti dúknum ofan af líkinu og skrúfaSi upp gas-
ljósiS sem hékk uppi yfir því. Það var andlit ungrar
stúlku á aldri Jóönu, sem þeir horfðu á, en vatnið og
loftið hafSi gert það næstum óþekkjanlegt. ÞaS var
ekki lík Jóönu Ormsby, það var elcki eigandi eigna
lávarSar Arrowfields, en Royce huldi andlitið meS
höndum sínuin og stundi örvinglaður:
“Vesalings systir mín”.
“Mér þykir þetta mjög slæmt, herra”, sagði vörð-
urinn alvarlegur. “ViS sjáum þess konar sýnir svo oft,
að viS venjumst því, en samt er það jafn sorglegt.
Hvað viljið þér að við gerum?”
búa jarSarförina. Má eg—má eg leggja þessa kápu
yfir vesalings stúlkuna?”
“VelkomiS, herra”, svaraSi vörðurinn.
Royce, sem ávalt var sorgþjáður, baS um að sér
væri útvegaður vagn, sem flytti hann til West End.
Hann vissi aS þessi stúlka var ekki Jóan Ormsby—
en skyld'i honum hepnast að sannfæra aðra um að hún
væri það?
Ef honum hepnaðist það, þá lá leiðin opin fyrir
honum, og ef Jóan Ormsby væri lifandi—sem einhver
innri rödd sagði honum aS hún væri—þá mundi eng-
inn reyna aS troöa sér á milli hans og hennar.
Til Chain Court fór Royce ekki fyr en morguninn
eftir þessa viSburði. Craddock hraðaði sélr til dyranna
undir eins og hann heyrSi höggin sem hann þekti svo
vel, og undir eins og Royoe var kominn inn, læsti hann
dyrunum aftur.
“Flytur þú nokkrar nýjungar?” spurSi hann
ákafur og horfSi rannsakandi augum á hið undir-
hyggjufulla andlit. “Hefir þú fundið hana?”
“Já, eg hefi fundiS hana”, sagði Royce rólegur.
Tóan Ormsby liggur köld og dauð í likhúsinu við
Limehouse”.
“Skjátlar—þér—ekki?” sagði Craddock og hné
aftur á bak í stólnum.
“Nei, þar er enginn misgáningur fnögulegur, og
nu má engin stund missast. Williars getur komið
hingað nær sem er, og þér verSið að fara meS hann
þangað til að sanna aS þaS sé hún. HlustiS á mig:
Þar er engin misgáníng möguleg. Hún er í þeim
fötum sem nefnd’ eru i lýsingunni. Kápan liggur enn
þá ofan á henni. AuðvitaS er hún breytt—en á regn-
kápunni getur enginn vilst. FariS þér með hann þang-
aö og látiS hann sjá hana. Þeir munu segja yður að
eg sé bróSur hennar—það var nauðsynlegt—þey”—því
Craddock veifaði höndunum, stundi þungan og geisp
aði— “þaS verður ekkert við þetta gert. Stúlkan er
dáin—viS getum máske enn þá eitthvert gagn haft af
þessu—en viS verSum að þagga þaS niður eins vel og
mögulegt er. Sjálfs sín vegna vill hann láta jarSsetja
hana með kyrð. Eg hefi séS um aS hún er strikuð út
af lögreglulistunum. Komið þér honum til að fela alla
umsjón þessa yður á hendur, og svo skal eg sjá um
það. Þér hafiö ekki annaS aS gera, en að fara eftir
leiðbeiningum mínum. Nú fer eg—hérna er verustað
artilvísanin. FariS þér með Williars til Limehouse
undir eins og hann kemur, og látið alt fara fram méð
eins mikilli kyrð og ró sem yður er mögulegt”.
•Hann kinkaði kolli og fór eins rólegur, og hann
hefði komið til aS fá sér samræðu um eitt eSa annaö.
XXI. KAPÍTULI.
Lcikbróður forlaganna.
Williars lávarður var næstunr frávita af örvinglan.
Stund eftir stund hafði hann haldið áfram rannsókn-
um sínum, og með hverri stund sem leiS óx kvíði hans
og sorg. Hann hafði hvorki neytt svefns né matar
síöan Jóan hvarf, og útlit hans sýndi hvernig ásigkomu-
lag hans var. Hann var ólýsanlega magnlaus, það var
sem höfuðiS brynni og sár tilfinning í öllum limum—
því hann hafði veriS á gangi alla nóttina og var hold-
votur. í þessu ásigkomulagi var hann nú aftur stadd-
ur í Chain Court og barðj að dyrum hjá Craddock.
“Hafið þér heyrt nokkuð?” spurði hann í hásum
róm. “Þér hafið heyrt eitthvaS”, bætti hann við,
þegar hann hafði litiS á andlit Craddocks. “Talið,
talið þér í guðanna bænum, segið mér hvað það er,
maöur. FlýtiS yður—segiS mér þaS strax—hvort 'held-
ur það er gott eSa ilt”. •
“Lávaröur—það eru—það eru slæmar fregnir að-
eins”, sagði hann, skelkaSur yfir föla andlitinu og holu,
gagnsmognu augunum.
“SegiS mér það”, hrópaBi lávarður Williars, greip
í handlegg hans og sveiflaði honum í kring um sig,
“segið mér það”.
“Lávarður”, geispaði gamli maðurinn, “við höfum
fundiS hana—hún er dáin”.
Williars slepti honum, sneri sér undan og huldi
andlitiS í hondum sínum. Þegar liðnar voru nokkrar
minútur, sagði hann, og sneri enn baki að gamla mann-
inum, með þeirri rödd sem var svo umbreytt, veik og
skjálfandi, eins og hún væri töluð af tíræöum manni:
“SegiS mér alt og fylgið mér svo til hennar”.
Craddock endurtók alt sem Royce hafði sagt hon-
um að segja, kvíðandi og skjálfraddaSur, og Williars
sagði eklci eitt einasta orð og hreyfSi sig ekki fyr en
hann var búinn. Svo sneri hann sér við, en gamli
Craddock hopaöi á hæl, svo bilt varö honum viS að
sjá hið kríthvíta og afmyndaða andlit hans.
“Fylgið þér mér nú til hennar”, sagSi hann s\o lágt
að Craddock naumast heyrSi þaB.
Litlu siðar komu þeir til hins dimma og ógeöslega
staðar, og gengu strax til lögregluskrifstofunnar. Það
þar hálfdimt í herberginu, en Wliliars þurfti ekki mikla
birtu. Hann sá regnkápuna sem breidd var ofan á
likiS, og megn hryllingur leiS urn hinn sterka líkama
hans. Það var sama kápan og ástmey han§ var iklædd
í, kveldið sem hann sá hana fyrst á hjallanum hjá The
Wold. Hann laut niður eins og hann ætlaöi að kyssa
hana, en rétti strax úr sér aftur. Nei, •síðasti kossinn
skildi sá vera sem hann gaf henni, þegar hann skildi
við hana gæfuríkur og fullur vona í herberginu i
fæðissöluhúsinu. Þánnig vildi hann muna eftir henni
yfirgefnu löndum og sjá um þau í fjarveru Williars.
Hálfri stundu eftir að Craddock var farinn frá lá-
varði Williars, sagSi þjónninn honum að Oliver ofursti
væri kominn. Þegar hann sá þenna granna, horaða
likama, hvíta, magra andlitið, m'eð dökku, innsognu
augunum, sem horfðu svo fast og rannsakandi á hann,
hrökk ofurstinn viö svo snögglega að hann misti augna-
glerið, en svo herti hann upp hugann og gekk nær
hinum umbreyttá manni.
‘Mér þykir leitt ef eg trufla yöur, Williars”, sagði
hann hálf vandræðalegur, en þér hafið eflaust búist
við mér ?”
“Já, eg bjóst viS yður”, var kuldalega svaraö, og
dökku augun horfSu svo fast í augu ofurstans, eins
og þau vildu lesa hinar instu hugsanir hans.
“Eg varð—eg gat ekki annaö en beðið yður um að
tala viS yður—”
“Og eg hefi veitt yður það”, sagði Williars. “HvaS
viljið þér mér?”
“Eg ætla auSvitaö aS tala við yöur um vesalings
stúlkuna”, svaraði ofurstinn.
Stuart Williars sagöi ekkert, en það kom glampi
í augu hans, sem var alls viti.
“Eg verS aS gera skyldu mína, Williars, og—og eg
er kominn til að segja ySur aB þér—aS meðferð yðar
r if
a —
Williars lyfti upp annari grönnu, hvítu hendinni.
“BiðiS þér við”, sagði hann, ekki hátt, en með þeirri
harSneskju og alvöru í lágu röddinni, sem gerði litla
ofurstann alveg mállausan.
“Sé þetta tilgangurinn með heimsókn yðar, segið
þá ekki einu orði meira. ímyndið yður aö eg hafi
breytt illa við—” hann reyndi að nefna nafniö, en
gat ekki meS neinu móti talaS það— “að <eg hafi breytt
illa við hana, þaS skeyti eg ekki um. Mér er nóg að
þekkja meöferðina á henni hjá yBur. Eg tók hana frá
yöur til þess að giftast henni. Eg hefði komiö til
yðar til þess að biSja um samþykki ySar til þess, en eg
vissi að það var áform yðar að senda hana burt til
að skilja okkur aS. Þáð var vitneskjan um það áform
s<em kom mér til aS flýja burt meö hana, eins og eg
gerði. ÞaS var ástæðan af yðar—” hann laut aS of
urstanum— “og hegðan dætra yöar, aS hún—aS eg
hefi nú mist hana. Guð einn þekkir ástæðuna til flótta
hennar og dauða. Og aldrei verður það leyndarmál
opinbert. — En, ef þér viljið fá rétting mála hjá mér,
er þaS velkomiS. Eg yfirgef England á morgun, og
að fáum vikum liðnum vona eg aS verða fær um aö
mæta yöur, nær og hvar sem þér viljiö. ViS erum báö-
ir hermenn, Oliver ofursti, og eg þarf ekki aS segja
meira. Hr. Craddock skal fá aS vita um verustað
minn, og hann skal tilkynna yður hvar hann er. Eruð
þér nú ánægður?”
“Þér—þér takiö þessu máli meS miklum kulda,
Williars”, stamaöi ofurstinn, sem var orðinn rauSur
í andliti og heitur. “Ef þér fullyröið aS engin sök
hvíli á ySur, og aS þaS hafi ekki verið áform ySar aS
gera henni neitt ilt, þá—”
Stuart Williars hló höröum og kuldalegum hlátri,
um leið og hann seildist eftir bjöllustrengnum og
hringdi.
“Fylgdu þessum manni út”, sagði hann meö kaldri
og harSri rödd viS þjóninn.
Ofurstinn gekk út í afarillu skapi, og fálmaði ó-
sjálfrátt viS augnaglerið.
Morguninn eftir fór lávarður Williars til megin-
landsins.
^jARKET þJOTEL
<
Yiö sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FULIiKOMIN KENSI.A VKITT
BIUT EFA SKKIFTUM
—0(5 öCrnm—
VKRZLirNARFRÆÐIGRKINtm
$7.50!
•'m rér kent y#«r
.. ‘eC pðstl:—
luslneM” bréí.
‘•UKlýalnRar.
'éttrltun.
A helmlli yCar ge'
og börnum yBar-
AÖ gkrlfa eót
Almenn lög.
Stafsetning o
Útlend ortSatT
Um ábyret51r og félög.
Innhelmtu meti pöati.
Analytlcal Study.
Skrift- Ymsar reglur.
Card Indezlng. Copytn*.
Fillng. Involclng. PröfarkaJeetur.
Peasar og flelrl némegrelnar kend-
ar. FyllitJ lnn nafn yCar I eyCumar
aC neCan og fllC melrl upplýslngar
KLIPPIÐ I SUNDUR HJKR
Metropolitan Buslneaa InsUtute,
604-7 Avenue Blk., Wlnnlpeg.
Herrar. — SendlC mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meO pösU
nefndum n&magreinum. PaC er é-
sklliC aC tg sé ekkl skyldur tll aC
gera neina samninga.
Nafn __________________________
Heimlll .....................
StaCa______________________
XXII. KAPÍTULI.
Royoe sýndist á þessu augnabliki alveg yfirbugaður og geyma mynd hennar í huga sínum—en ekki eins
af sorg, svo hann gat ekki talað, en í rauninni var hann og hún lá þarna köld og dauð.
að hugsa um kringumstæðurnar.
Hún verður að vera hér nokkrar stundir enn þá”,
sagði hann. “Eg ætla að koma með fleiri til að sjá
hana. Eg—veit ekki hvort þaS er siSur, né hvort þér
getiö orðiS viS bón minni, en eg vil vera ^Sur mjög
þakklátur og skuldbundinn, ef þér viljið halda nafni
hennar leyndu—eða að minsta kosti að tala sem fæst
um þaS”.
“Þér getið verið alveg rólegur, herra”, svaraði
vörðurinn alúðlega. “Hér fer auðvitað fram yfir-
heyrsla—en um þær er aldrei talað opinberlega—þetta
er alt of almennur viðburður, herra. Enginn veitir
honum neina athygli—og ef þér viljið að nafn hennar
sé strykað út af listanum, þá—”
Royce stakk hendinni sinni í vasann og tók upp
pyngjuna.
“Þér verðið fyrir ýmsum ómökum—og hafið þeg-
ar mætt sumum”, sagði hann dauflega, “leyfið mér að
gefa yður þetta. Eg kem hingað aftur til að undir-
“Komið þér, lávarður, komið þér”, sagði Craddock
í hásum rómi, og leiddi lávarðinn í hálfgerðu dáí út
í dagsljósið.
En geðshreyfingarnar, kvíðinn, sorgin og örviln-
anir höfðu ekki unmð að gagnslausu, þvi áður en
klukkustund var liðin lá Williars lávarður veikur og
magnþrota með höfuðórum í megnri hitaveiki. Marg-
ar vikur lá hann þannig milli lífs og dauða og óskaði
sér að dauðinn kæmi, sem hann sjaldan gerir þegar
hann er beðinn jress. En svo batnaði honum smátl og
smátt og gat aftur farið að hugsa um framtíðina og
áforma eitt og annað. Og hann komst loks að þeirri
niðurstöðu að réttast væri að yfirgefa England, og
leggja þúsundir mílna af sjó og landi milli þess staðar
og sín, j>ar sem hann sá Jóan og feldi ást til hennar.
Hann gerði boð eftir Craddock og gaf honum skipanir
sínar og leiðbeiningar. Þær voru stuttar og blátt
áfram. Craddock átti að loka og læsa (The Wold og
öðrum húsum i bæjum og sveitum, og líta el tir hinum
Úvœnt frumramia persóna.
Jóan stóö viö bekkinn í litla verkstæðinu, beinvaxni
yndislegi likaminn hennar var hulinn stórri, hvítri
svuntu, nærri því eins stórri og gamla Harwoods, og í
hendinni hélt hún á pentskúf. Hún hafði unnið allan
daginn og hálf tylft af grímum lá við fætur hennar og
á bekknum viS hliS hennar. ÞaB voru nú liðnar tvær
vikur siðan hún fékk jænna viöfeldna verustaS hjá
grimumálaranum, og j>essar tvær vikur fundust henni
sem afardjúp gjá, er lá á milli hennar og umliðna tím-
ans, eins og sundið hjá Gibraltar aSskilur Spán og
Afríku. Þessar tvær heimilispersónur voru henni mjög
góðar, gamli maSurinn bar virðingu fyrir henni um
leiS og hann sýndi henni vinsemd og Emily tilbað hana
blátt áfram. Þessi háa, fallega stúlka meS dökku,
sorgþrungnu augun og blíða, yndislega viömótið, virtist
litlu álfadísinni sem vera frá ööriim heimi.
Jólin voru í nánd, og Emily átti mjög annríkt í
leikhúsinu, j>ar eð verið var að undirbúa hinn mikla
bendingaleik fyrir nýjáriS. Þegar tíminn nálgaðist
varð Emily óróleg og viðkvæm. Hún bjóst viS miklu
af þessum bendingaleik og vonaði, að ef hún yröi hepp-
in, þá fengi hún æöri stöðu.
“Ef mér gengur vel aS leika, þá mun hr. Gifford
gefa mér betri stöBu eftir jólin”, sagöi hún við Jóan.
“Hann segir aö mér hafi mikið farið fram upp á síS-
kastiB, og það á eg alt yöur aS þakka, enda jx>tt >eg hafi
ekki sagt honum j>að”, bœtti hún við, því Jóan hafði
viS og viS gefiS henni bendingar hvemig hún ætti að
hreyfa sig, svo hún yrSi yndislegri og betur aðlaöandi.
“Néi, en hvaS þér eruð búnar með mikið”, sagði hún
og leit á grímurnar. “EruS þér ekki þreyttar? FáiS
yður nú sæt(. Pabbi”, sagði hún við gamla manninn
jafn röskle^ og hún var vön, “hvers vegna hefir þú
látiS hana vinna svona hart?”
“Eg. Eg get ekki viS það ráðið”, «agöi hann róleg-
ur. “Hún hefir viljaS vinna”.
“Eg hefi alls ekki unniS svo hart, og eg er ekki
minstu vitund þreytt”, sagði Jóan, “ekki líkt þvi eins
þreytt og þér. Auk þess eiga jæssar grímur að vera
sendar nú. Þaö er fatnaöaræfing í kveld”.
“Æ,, já, það er einmitt tilfellið”, sagöi Emily og
stundi ofurlitiö. “ViljiS þér ekki koma með mér í
kveld? Mér þætti svo vænt um aö þér vilduö sjá
hvernig eg lít út og hvort eg haga mér eins og eg á að
gera”.
“Ef þér viljið það, þá er eg fús til að fara með yð-
ur”, sagöi Jóan.
Sir Casement líflátinn
Klukkan níu á miðvikudagsmorg-
.uninn var Sir Rogers Casement
hengdúr á Englandi. Beiöni haföi
komið um það úr ýmsum áttum að
þann væri náSaður, þar á meðal frá
Páfanum í Rómaborg og mörgum
háttstandandi mönnum. Auk þess
var sent skeyti frá forseta Banda-
ríkjanna, þar sem beöiS var um að
írskum uppreistarmönnum yrði
vægt; var þaS fyrir aSgerSir öld-
unganna í Washington, og þótt
ekki væri þar beinlínis beðiS fyrir
Casement, þá var sá tilgangurinn
að það hefði áhrif á mál hans.
Robert Cecil lávarSur, aSstoðar-
þingritari og utanríkismála ráð-
herra herverzlunar kvað þaö
meö öllu ómögulegt aS náða rnann-
inn. Um sekt hans hefði enginn
getað efast, og ekki hefði veriS
mögulegt að teygja svo lögin að
hægt hefði veriö aS láta hann sleppa
við dauða.
Casement var rólegur alla tíS,
og gekk stöðugum og óskeikulum
fetum upp á aftökupallinn. Hann
sendi persónulegt þakklæti til
Marteins öldungaráðsmanns frá
New Jersey fyrir tilraunir hans
honum í vil og sendi hann það
þakklæti meS Michael J. Doyle
einum lögmanna sinna.
Casement kvaddi fangaverSina
um leið og hann fór og þakkaöi
þeim fyrir ýmiskonar nærgætni
sem þeir hefðu sýnt honum.
Fjöldi fólks safnaöist saman hjá
aftökustaðnum og hrópaði gleðióp-
um þegar dauðaklukkan gaf þaS til
kynna að Casement ætti aö hengj-
ast. En á bak viS aftökustaSinn
stóðu 30 Irar—menn og konur—
Og þegar það var gefiö til kynna að
hann væri úr tölu hinna lifandi, þá
féllu þessir þrjátiu samlandar hans
fram og báðu með þögulum orðum
fyrir sál þessa látna bróður.
“Eg dey fvrir ættjörð mina”,
voru síöustu orð Casements.
BlöSin í Lundúnum segja lítið
um málið nema blaðiS “Daily
News". það fordæmir geröir stjórn-
arinnar og telur það mesta óhappa-
verk aS lífláta Casement: “Ekkert
ilt gat af því leitt aS brevta dómin-
um” segir blaöið. “Þaö að hann
var hengdur gefur hinum óánægSu
Irum einn píslarvottinn enn; eykur
óvináttu til Englands á írlandi;
snýr gegn oss hugum margra og
áhrifamikilla borgara í Bandaríkj-
unuai og gerir ÞjóSverjum þaS
mögulegt að láta sern líflát Case-
ments komi á móti dauða Fryatts.”
Samkvæmt lögum á Englandi er
líki jæirra manna er fyrir þessar
sakir eru líflátnir sökt niður í
óstorkna límsteypu.
Duffy lógmaður Casements fór
þess á leit að líkiö væri afhent ætt-
ingjum hans, en stjórnin neitaði
því; kvað það gagnstætt lögum rik-
isins, en Duffy kvaS það ógeöslegt
svivirðuverk aö neita slíku.
Stjómin kvaS þaö /hafa verið
með öllu ómögulegt aö leiöa málið
til lykta á annan veg en gert var.
Casement hefSi veriS eins nrikill
landráðamaSur og veriB gat; hann
ihefBi reynt að fá irska herfanga á
Þýzkalandi til þess aS svíkja Eng-
land, jægar þeir hefSu neitað því
þá hefði slikri hörku veriB beitt viö
þá af hálfu Þjóöverja aS sumir
þeirra heföu mist lífib og væri svo
litið á sem Casement hefBi myrt þá.