Lögberg - 16.11.1916, Blaðsíða 3

IjOOBEKO, FTMTUDAOINN 16. NOVEMBER 1916.
3

EKKI ER ALT SEM SÝNIST
Eftii
Charles Garvice
“Þú átt aS skrifa og segja, aS þér þyki vænt um
a6 fregnin um dauöa hennar hafi veriö fölsk, en undir
núverandi kringumstæöum getur þú ekki veitt henni
móttöku á heimili þitt. Þaö er alveg ómögulegt aö
hún geti veriö hér — ef hún kemur aftur, þá förum
viö, Emmelina og eg —, það er alveg áreiöanlegt’’,
sagöi Júlía meö hnykluðum brúnum og gremjulegum
svip.
“Hvert ætlið þið þá að fara? Ætlið þið máske að
dfekkja ykkur, eins og menn héldu að hún heföi gert ”
sagöi ofurstinn hryssingslega. “Eg fylgi minum eigin
vilja, eg læt ekki skipa mér á mínu eigin heimili”.
En samt sem áöur skrifaði hann Craddock hér um
bil það sama og Júlia stakk upp á. Og þetta bréf fékk
gamli Craddock ungfrú Mazurka.
“Þaö er gott”, sagði hin ákveðna unga stúlka. “Nú
farið þér til Deercombe og komið húsinu í gott ásig-
komulag — og munið það nú, að segja ekki eitt orð
við nokkurn mann”.
Gamli Craddock lofaði skilyrðislaust að hlýða, fór
síðan til Deercombe og fékk þar heilan hóp af þvotta-
konum og körlum til að skreyta húsið, og áður en
hálf stund var liðin frétti ofurstinn að verið væri að
gera húsið hæfilegt til íbúðar, og flýtti sér þangað alt
hvað hann gat.
“Hvaða rugl er þetta um skjólstæðing minn,
Craddock?” spurði hann um leið og hann kom þjót-
andi inn i salinn, þar sem gamli maðurinn stóð í miðj-
um hópnum og gaf skipanir um hvernig öllu skyldi
haga.
“Rugl? hr. ofursti. Það er hreinn sannleikur”,
sagði Craddock og leit til hans hornauga. “Það voru
misgrip — vesalings stúlkan sem fanst í það skifti, var
ekki Jóan Ormsby. Hún er til allrar hamingju bráð-
lifandi enn þá og líður vel”.
“Hafið þér séð hana? Hvar er hún?” /
“Já, eg hefi séð hana. Hún er hjá vinum sínum”.
“Viljið þér ekki segja mér neitt meira um hana?”
spurði ofurstinn. “Þér hafið líklega gleymt að eg er
fjárráðamaður hennar”.
Craddock gamli tók bréf ofurstans upp úr vasa
sínum og brosti lævíslega.
“Þér hafið neitað fjárráðamensku yðar, hr.
ofurst”i sagði hann. “Ungfrú Jóan er lifnuð aftur,
en þér hafið ekkert yfir henni að segja og svo er
það búið”.
“Nú, svo 'er það búið, segið þér, við skulum vita”,
sagði ofurstinn íbygginn.
“Já, það fáið þér eflaust að vita”, sagði gamli
Craddock með áherzlu, “og ef þér verðið ekki að opna
augun algerlega, þá heiti eg ekkl Craddock”.
“Eg veit ekki við hvað þér eigið, og eg skeyti held-
ur ekki um að fá að vita það. Eg veit ekki til að eg
hafi neitað henni, en þegar .ung stúlka gerir sér til
minkunar, eins og Jóan Ormsby hefit; gert, þá má hún
ekki vænta þess að virðingarverð f jölskylda veiti henni
viðtöku á heimili sitt aftur”.
“Þletta er ágætt, hr. ofursti, hreinasta afbragð”,
sagði Craddock með sama lævíslega brosinu. “Þegar
eg finn ungfrú Ormsby, þá skal eg segja henni hvað
þér hafið sagt”.
“Já, gerið þér það”, umlaði í ofurstanum. “Nú,
og lávarður Williars kemur þá aftur?”
“Það hefi eg ekki sagt. Farið ekki að segja nein-
tun það, því það hefi eg ekki sagt”, sagði Craddock
gamli allskelkaður.
“Hvers annars vegna ættuð þér að gera öll þessi
umbrot, gera alt húsið hæfilegt til íbúðar?” spurði
ofurstinn.
“Það er undirbúið fyrir komu eigandans”, svaraði
Craddock.
“Og það er lávarður Williars. Nú það er kominn
timi til að hann komi aftur. Okkur hefir ekki komið
illa saman, svo eg til viti”.
“Hann nam þó brott skjólstæðing yðar?” sagði
gamli Craddock og brosti undirferlislega.
“Hann imi það — og það var benni að kenna”,
sagði ofurstinn og roðnaði.
“Um það veit eg ekkert. Það er í öllu falli ekki
mér að kenna”, sagði Craddock. “Eg hefi fengið
skiþanir eigandans, og er hér til aö framkvæma þær”.
Ofurstinn gat ekki fengið meira út úr gamla mann
inum, og fór bölvandi heim til sín til að segja dætrum
sinum frá nýjungunum.
Af því gamli Craddock var hræddur við ungfrú
Mazunka, var hann afar kröfuharður við þvottakon-
umar, enda tókst þeim að gera húsið að flestu leyti
viðunanlegt fyrir hinn ákveðna tíma. Bærinn Deer-
combe var i afarmiklum æsingi. Kvenfólkið ætlaði al-
veg að ganga af göflunum af því það fékk ekkert aö
vita. Gamli Craddock framkvæmdi starf sitt svo vel,
að ungfrú Mazurka gat ekki varist því að hrósa hon-
um. öllum bar saman um það að lávarður Williars
mundi koma aftur, — fyrir hvern ætti þessi undir-
búningur annars fram að fara? En skyldi hann koma
einsamall eða hafa gesti rrieð sér? Skyldi hann vera
kvæntur og koma með ikonu sína? Craddook hafði
vistað mikinn fjölda af þjónum og þemum, en hafði
engar bendingar eða skipanir gefið þeim. Þau áttu
öll að vera við því búin að taka á móti eigandanum á
mápudaginn — það var alt sem hanri sagði þeim.
Á meðan á þessu stóð, unnu þau Bertie og ungfrú
Maztirka að samsærinu. Á laugardaginrt fór Mazurka
að finna Jóönu, og spurði hana blátt áfram eins og
hiennar var siður:
“Hve langan tíma þurfið þér til að láta niður í
koffort fatnað yðar, ungfrú Ormsby?”
“Ó, hálfa stund, en til hvers?”
“Af þvi þér eigið að ferðast”.
“Ferðast? og hvert?” spurði Jóan, en Emily stóð
og starði á þær með opinn munn.
“Til The Wold í Deercombe”, svaraði Mazurka.
“Nú, látið þér yður ekki verða svona bylt við eða
hræðast”. — Jóan var orðin blóðrjóð og hafði snúið
sér frá henni. — “Þér munið að þér lofuðuð að hlýða
mér — mér og lávarði Dewsbury Hafið þér ekki
gert það?”
“Jú”, svaraði Jóan alúðlega. “Vill hann líka að
eg fari þangað ?”
“Já, auðvitað vill hann það”, svaraði ungfrú
Mazurka. “Hann og eg komum okkur saman um
alt, og það er hann sem sendi mig hingað í dag. Hvers
vegna ættuð þér ekki að fara til The Wold? — það er
yðar eign”.
“Ekki enn þá”, sagði Jóan og hristi höfuðiö, “það
er enn þá eign lávarðar Willars”.
“Nei, það er það ekki”, sagði ungfrú Mazurka
ákveðin. “Hann hefir afsalað sér öllum kröfum til
þess. Hann hefir talað við lögmennina, og hann er
fyllilega sannfærður um —”
“Að — eg er Jóan Ormsby — lávarðar Arrowfields
dótturdóttir?”
“Nei”, svaraði ungfrú Mazurka með hægð, “hann
heldur að það sé ungfrú Ida Trevelyan. Hann veit
ekki að erfinginn er Jóan Ormsby”.
“Eg ætla að gera alt sem þér segið mér, en eg skil
ekki tilgang yðar —”
“Um það fáið þér að vita á mánudaginn — ef þér
þurfið þá frekari skýringar. Þér farið þá með kveld-
lestinni á morgun?”
“Eg og Emily?” spurði Jóan og tók utan um mitti
Emilyar.
“Auðvitað fer Emily lika”, sagði ungfrú Mazurka.
“Eg ætla lika að verða ykkur samferða, ef eg fæ leyfi
til þess?”
“Já, sannarlega”, sagði Jóan brosandi, “við vitum
alls ekki hvað við eigum að gera, ef við höfum ekki
oddvitann með okkur”.
“Það er gott”, sagði ungfrú Mazurka, “búið þá
um farangur ykkar og látið mig annast alt annað.
Spyrjið ekki um meira, því þá segi eg ykkur eitthvert
rugl. — Sannleikann fáið þið hvort sem er ekki aó
heyra nú”.
“Eg skal ekki spyrja um neitt, og feg skal gera alt
sem þér og lávarður Dewsbury viljið, þangað til á
mánudaginn, en þá —” hún þagnaði
“Þá verðið þér yðar eigin húsmóðir og getið alt
sem yður sýnist”, sagði ungfrú Mazurka. “Þá er
þess’u efni lokið”.
Þessar þrjár ungu stúlkur fóru með kveldlestinni
daginn eftir. Jóan var alla leiðina þögul og hugsandi.
Hún var nú á leiðinni til Deercombe — til Deercombe,
þar sem hún hafði átt svo marga leiðinlega — en að
eins svo fáa — alt of fáa skemtilega og gæfuríka daga.
Hvað mundi Oliver segja, þegar þau fengju að heyra
þessa miklu og óvæntu nýjung? Henni var alls
ómögulegt að átta sig á þessari nýju stöðu sinni, hugs-
anirnar flugu fram of aftur alveg stefnulaust. Hún,
sem hafði verið vikatelpa, næstum því vinnukona hjá
Olivers, hún sem flúði frá harðstjórn þeirra, hún kom
nú aftur sem eiganfTi The Wold og allra Arrowfields
eignanna. En um það hugsaði hún mjög lítið. Hver
míla, sem minkaði fjarlægðina milli hennar og gamla
staðarins, kom henni til að hugsa um Stuart Williars.
Hvar var hann nú, hugsaði hún, og mundi hún nokk-
urn tíma fá að sjá hann. aftur?
Snemma um morguninn komu þær á jámbrautar-
stöðina, og fundu þar lokaðan vagn, sem beið þeirra.
Svo klóklega og leynilega hafði ungfrú Mazurka kom-
ið öllu fyrir, að /enginn í bænum vissi að eigandinn,
sem gamla höfðingjasetrið var undirbúið fyrir, væri
kominn, og þar eð unga stúlkan hafði þykka blæju
fyrir andlitinu, þegar hún gekk frá stöðvarpallinum
til vagnsins sem beið þeirra, þá þekti enginn af
stöðvarfólkinu að það var ungfrú Ormsby.
Þögular og alvarlegar óku þessar þrjár ungu stúlk-
ur eftir hinum fagra trjágangi, og vagninn nam stað
ar fyrir utan dymar. Gamli Craddock kom út, og leit
með kvíðandi augnaráði til ungfrú Mazurtka, um leið
og hann tók á móti þeim með krjúpandi auðmýkt.
Engir þjónar vom þar til staðar nema einn, og ung
þerna, sem fylgdi stúlkunum til dagstofunnar. Morg-
unsólin sendi birtu sína inn í stofuna, og eldur logaði
á arninum, fótatak og raddir þjónustufólksins heyrð-
ust á tröppunum og í göngunum — The Wold var
vaknað af sinum langa svefni. Loks gaf Emily, sem
hafði litið í kring um sig með augum eins stóram og
tebollum, undran sinni og aðdáun leyfi til að opin-
berast.
“Ó, góða, þú, átt þú alt þetta í raun og vera ?”
“Já, það er sannarlega htennar eign alt sarnan”,
sagði ungfrú Mazurka.
“Ó, hvað hér er fallegt. “Skrautlegra og fallegra
en nokkuð sem nokkra sinni hefir sézt í leikhúsi”,
sagði Emily og hvíslaði með lotningu. “Og alt þetta
átt þú, Ida — Jóan á eg við? Þetta er næstum eins
og draumur. Ó, Jóan, eigum við ekki að ganga um
húsið og líta á alt saman — eða — það má máske ekki
vegna vinnufólksins?” ,
Jóan brosti sorgarbrosi um leið og hún lagði arm
sinn um granna mittið hennar Emily.
“Jú, það er alveg óhætt, Emily”, sagöi hún bros-
andi, “komdu, við skulum fara og líta á herbergin”.
Á þessu augnabliki kom Craddock inn, hneigjandi
°g segjandi:
“Morgunverður er á borð borinn, vmgfrú Ormsby’.
“Það er gott”, sagði Jóan eins rólega — hugsaði
Emily — og hún hefði ekki annað gert alla sína æfi,
en að búa í slikri hÖll sem þessari. “Við komum
strax. Fyrst skulum við fara og skoða húsið, Emily”.
“Eg hefi gert alt eins vel og mögulegt var á jafn
stuttum tima, og framkvæmt s'kipanir yðar, ungfrú
Mazurka”, sagði gamli Craddock, og nuddaði saman
höndum sínum eins og hans var venja, um leið og hann
gaut hornauga til ungfrúarinnar með kvíðandi svip.
“Eg vona að þér séuð ánægðar með alt —”
“Það vona eg líka — yðar vegna”, sagði ungfrú
Ormsby.
“Þeir halda að það sé lávarður Williars sem við
búumst við. Ofurstinn kom hingað fyrir skömmu síð-
an og reyndi að spyrja mig spjörunum úr — en eg
get þagað þegar eg ætla mér, ungfrú Mazurka. Ó.
eg skil svo vel brögðin yðar,—afsakið—yðar aldáunar-
verðu stefnu—en eg er eins þögull og gröfin”.
“Það er gott, það er gott”, sagði ungfrú Mazurka
óþolinmóð, “en sendið nú ofurstanum og dætram hans
boð, og biðjið þau að skreppa hingað og dvelja hér
eina stund. Nei, sendið þér ekki boð — þjónar eru ti!
með að slúðra. Farið þér heldur sjálfur”.
“Það skal eg gera, ungfrú. Treystið þér mér. Eg
skaþflytja erindið svo yður líki”. Hann gekk svc
burtu brosandi.
Þessar þrjár stúlkur gengu svo um húsið ásanr
leglegri þernu, sem fylgdi þeim. Emily var alveg mátt
laus af undrun, hún hélt sér við handlegg Jóönu og
leit í kring um sig með opinn munn og stór augu.
“Það er alt saman aðdáanlegt”, sagði hún loks og
stundi dálítið. Eg hefi haldið að það væri að eins
konungar og prinsar sem byggju í slikum höllum. Og
alt þetta er þín eign. Eg get ekki um annað hugsað —
og eg býst við að mig dreymi um það i margar vikui
Ó, þetta ætti hr. Giffard að sjá, þá gæti hann búið til
óviðjafnanlega fögur leiksvið”.
Jóan brosti hrygg á svip. Hún virtist ekki skeyta
mikið um þenna fagra, gamla bústað, og með lítilli
stunu sagði hún:
“Nú skulum við fara ofan og borða morgunverð”.
Stundu síðar heyrðu þær vagn aka að dyrunum.
Emily hljóp að glugganum.
“Ó, góða Jóan, hvaða manneskjur era þetta?” kal!-
aði hún. “Það er skrautlega klæddur, tilgerðarlegur,
gamall maður með augnagler, og tvær stúlkur”.
Jóan gekk að glugganum, en fór þaðan strax aftur
og fölnaði.
“Það er fjárráðamaður minn, ofursti Oliver, og
dætur hans”, sagði hún og andvarpaði.
“Já, kæra ungfrú Ormsby”, sagði ungfrú Mazurka
og kinkaði kolli. “Eg hefi gert boð eftir þeim. Leyfið
mér að fara ofan og taka á móti þeim. Eg skal gera
yður boð þegar þér eigið að koma”.
Oliver og dætram hans var fylgt inn í bókhlöð-
una. Systurnar voru brosandi út undir eyru af
ánægju yfir þvi, að þeim var boðið svona snemma
eftir hina ímynduðu konu lávarðar Williars, og þegar
dyrnar voru opnaðar gekk ofurstinn nokkur skref
áfram með framrétta hendi, eins beinn og byssuhlaup,
og með fyrirmannlegum svip. Hann nam staðar und-
ir eins, þegar hann sá unga stúlku koma inn i stað
Williars, lét á sig augnaglerið og sneri sér að Craddock,
sem stóð með hendurnar fyrir aftan bakið og brosti
kímnislega, til þess að fá skýringu hjá honum.
“Þér eruð Oliver ofursti býst eg við”, sagði ung-
frú Mazurka róleg.
“Já, það er eg”, sagði ofurstinn. “Og þér — ham-
ingjan góða, er það mögulegt að lávarður Williars sé
giftur?”
“Nei, það er hann ekki”, sagði ungfrú Mazurka
þyrkingslega. “Nafn mitt er ungfrú Mazurka. Þér
hafið máske heyrt það nefnt. Eg er vina lávarðar
Williars, og eg hefi beðið yður að koma til þess að eg
gæti tilkynt yður, að það hefir mikil breyting átt sér
stað á kjörum hans, sem getur máske vakið áhuga
yðar”.
Ofurstinn hneigði sig og dætur hans störðu for-
vitnar og hissa á hana.
“Þér eruð gamall vinur lávarðar Williars”, sagði
unga stúlikan. “En hefir ekki óþægilegt atvik haggað
henni að neinu?”
“Jú—hum—mjög óþægilegt—hum—en í rauninni
var aðeins—hum—skjólstæðingur minn orsökin —”
“Einhver ungfrú Ormsby?” spurði Mazurka alúð-
le^.
“Já—hum—hún—mér þykir leitt að verða að segj-i
bað—hún hefir hagað sér þannig, að eg var neyddur
til að segja hlenni að leita ekki aftur hælis hjá ihct”,
sagði ofurstinn ákafur.
“Já. eg iiefi heyrt það”, sagði Mazurka með aölað-
andi alúð. “Og eftir því sem eg hct'i heyrt um yður,
verð eg að segja, r.ð eg bjóst einmiti viö slíkri fram-
komu ai yður”.
“Það gleður mig mikið, ungfrú. Eg býst við að
vinur minn — minn alúðlegi einkavinur, lávarður
Williars, sé á sömu skoðun”.
“Það '.’erður hann sjálfur að segja yður”, sagði
Mazurka.
“Er hann hér?” spurðu báðar systurnar ákafar.
“Ekki nú siem stendur”, sagði ungfrú Mazurka, og
leit rólegum. köldum og rannsakandi augum á syst-
urnar, sem þeim geðjaðist afar illa að, þó þær vissu
ekki hvers vegna.
“En þér búist við því að hann komi hingað? Dætur
mínar og eg höfum sanna ánægju af því að bjóða hann
velkominn til—hum—til hans gamla heimilis —”
“Nú, það er einmitt það sem eg vildi tala við ykkur
um. IÞetta er ekki hans heimili lengur. Hin siðasta
terfðaskrá lávarðar Arrowfields er ftmdin, og hann
hefir ánafnað The Wold og því sem næst allar eigur
sínar til annars en lávarðar Williars”.
“Til annars? Hamingjan góða, og hver er þessi
annar ?”
“Til dótturdóttur sinnar, ungrar stúlku, Trevelyan
að nafni”, sagði ungfrú Mazurka.
“Hamingjan góða”, sagði ofurstinn og slepti auga-
glerinu. “Til ungrar stúlku, Trevelyan að nafni. Eg
hefi aldrei heyrt hana nefnda”.
“Það er alveg eðlilegt. En nú langar yður máske
til að kynnast henni?”
“Það væri okkur sönn ánægja”, sagði Emmeline ,
smjaðursróm. “Ættingi hins góða, gamla lávarðar
Arrowfields er okkur velkominn sem kær vinur”.
“Það efast eg ekki um”, sagði ungfrú Mazurka
þyrkingslega, en hrukkótta andlitið hans Craddocks
varð að breiðu kímnisbrosi bak við systumar. “Nú
skal eg sækja hana. En segið mér fyrst, ofursti Oliver,
haldið þér fast við áform yðar viðvíkjandi ungfrú
Ormsby?”
“Já, áreiðanlega”, sögðu Júlía og Emmelina sem
einum rómi.
“Við viljum helzt aldrei sjá hana aftur”, sagði
Emmelina. “Og nú, þegar kvenmaður er ríkjandi í
The Wold, er ómögulegt fyrir okkur að veita henni
móttöku á heimili okkar”.
“Mér þykir vænt tun að heyra ykkur segja það”,
sagði ungfrú Mazurka brosandi. “Eg er alveg sann-
færð um, að þér meinið það og haldið fast við þessa
meiningu. Og nú skal eg sækja ungfrú Trevelyan”.
“Þetta er sannarlega mjög aðlaðandi ung stúlka”,
sagði ofurstinn. “Vesalings Williars, sem hefir mist
alla sína peninga. Það hefir hann ekki verðslculdað”.
“Nei”, tautaði Craddock, “það eru hörð forlög.
En þarna kemur gæfuríka, unga stúlkan”.
Með hæðnisbrosi vék hann til hliðar, þegar dymar
voru opnaðar og Jóan kom inn. Hún var mjög föl og
bendur hennar skulfu lítið eitt, en hún rétti þær þó
fram um leið og hún gekk til þeirra. Ofurstinn hop-
iði á hæl og hnyklaði brýmar, en systumar urðu eld-
■•auðar í andliti og kertu hnakkann.
“Viljið þér ekki rétta mér hendur ykkar?” spurði
róan.
“Hum—hum—undir þessum kringumstæðum, Jóar
verðum við að vera algerlega hreinskilin. Eg veit ekk
undir hvaða yfirskyni þú ert komin mn í þetta hús,
en—en eg verð að tilkynna þér,—að—að okkur þykir
það afar leitt að framkoma þin—hefir gert alla um-
gengni þína og dætra minna ómögulega”.
Jóan lét hendur sínar síga og reiðiblossar glóðu í
augum hennar, en rödd hennar var róleg, næstum blið,
þegar hún sagði:
“Þekkið þér alla hina sorglegu sögu mina, Oliver
ofursti ?”
Á þessu augnabliki kom ungfrú Mazurka mn.
“Nú, Oliver ofursti, og þið stúlkur mínar, — kom þetta
j^JARKET || OTEL
Vift sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
ekki flatt upp á ykkur? Þið hafið fráleitt búist við
því, að skjólstæðingur ykkar, ungfrú Jóan, sem þið
hafið annast um með svo mikilli nákvæmni og hygni.
væri ungfrú Ida Trevelyan, eigandi The Wolds?” ;
“Ungfrú Ida Trevelyan, eigandi The Wolds”.
stundi ofurstinn upp.
“Ungfrú Trevelyan”, öskruðu báðar systumar.
“Og Jóan er —”
“Ungfrú Ormsby, dótturdóttir hins framliðna lá-
varðar Arrowfields”, sagði nú gamli Craddock með
sigurbrosi. “Það eru engin misgrip möguleg, hr.
ofursti. Erfðaskráin hefir verið nákvæmlega rann-
sökuð. Kapteinn Ormsby fyrir 126 tvífylki í írlandi
er faðir hennar. — Hum — það era dálítil viðbrigði.
er það ekki ?” Hann hló hásum, kvakandi hlátri.
Þessi ógæfusama fjölskylda stóð sem steingerfing
ur, með næstum því græn andlit af vonbrigðum og
ilsku.
“— Þetta er reglulegt samsæri” tautaði ofurstinn
loksins.
%
“Já, það er einmitt það, sem það er”, sagði ungfrú
Mazurka. “Það er samsæri til að bera að þekkja
falska vini frá sönnum. Og ef þér viljið vita hve vel
það hefir hepnast, þá spyrjið hr. Craddock, sem hefir
ótakmarkað leyfi mitt til að segja yður frá öllu, meðan
harm fylgir yður út að girðingarhliðinu”.
XLIII. KAPÍTULI.
A eftir sorg kemur gleði.
Gröm í geði gengu faðirinn og dætumar út úr
dyrunum og gamli Craddock á eftir þeim, sem aldrei
á æfi sinni hafði lifað jafn ánægjulega stund og þessar
fimtán mínútur, þegar hann sagði þessum óánægðu
persónum alla sögtma. Morguninn eftir yfirgáfu þau
Deercombe í þvi skyni að fara til meginlandsins, sem
ofurstinn kvaðst verða að gera vegna heilbrigði sinnar:
engar líkur eru til þess að þau komi nokkru sinni
aftur til þessa bæjar.
Tíminn leið, >en hinar æstu tilfinningar um eitthyað
óvænt, sem höfðu grrpið Jóönu og Emily, minkuðu
ekki. Ungfrú Mazurka hafði nú lyft blæjunni af
Olivers, sýnt hvers konar persónur það voru og komið
þeim til að hypja sig í burtu, en það var enn þá einn
þáttur eftir í leikritinu, sem hún og Bertie höfðu sam-
ið og komið af stað.
“Leyfið þér mér að ráða öllu -— að eins fáar stund-
ir enn þá”, sagði hún við Jóönti, þegar þær höfðu
fengið sér sæti í ró og næði í dagstofunni. “Hingað
til hefi eg efnt loforð mín, er það ekki ?”
“Jú”, sagði Jóan. "En eg hefði helzt viljað að
þau hefðtt kannast við mig og fyrirgefið mér”.
“Það mundu þau hafa gert, ef þau hefðu vitað að
þér \*>ruð eigandi The Wold. En eg kom þeim til
að ganga beint í gildruna. Hugsið þér nú ekki meira
um þau — þau kvelja yður aldrei aftur. Nær eigum
við að borða dagverð í dag?”
“Þér ráðið öllu hér”, sagði Jóan brosandi.
“Já, með yðar leyfi geri eg það enn þá í fáeinar
stundir. segjum þá klukkan sjö, þá skulum við neyta
verulega góðs dagverðar. Eg ætla nú að fara fram
og gefa ráðsmanninum nauðsynlegar skipanir”.
Um sama leyti stigu tveir menn af lestinni hjá
Deercombe, og gengtt hratt i áttina til The Wold.
Eg er hræddur ttm, Williars, að þér finnist mjög
óþægilegt a heimsækja gamla hfeimilið þitt til þess, aö
Overland
Safnað af Pte K. Breekman til
styrktar 223. herdeiltlinal.
Fr& Lundar, Man.:
ÁgótSl af samkomu____.... __ $15.06
Julius B. Johneon ........... 1.0*
Bjarn) Johnson .............. 2.06
Gtsll Olafson .. .. .........1.0«
Olafur Jónson ...... ..... .. 2.00
Thorkell Jónson ............. 5.00
GuBm, SigurBson ............. 1.00
B. R. Austman ............... 3.00
Vinur ........... ..... ..... 1.00
Mrs. H. Oddson ..... ........ 1.00
Oddur H. Oddson .............1.00
Jullus Eirikson ....... ..... 1.00
B. J. Eirtkson ........... _.. 1.00
Sam. Torfason ......... ...... 1.00
Bjarni Torfason .......... 1.06
John Sigurjónson ........... 2.00
Oli Lindai ..... ...... .._ „_ 1.06
Loftur Mathews _________ 1.00
Kristtn Goodman ___________ 5.00
Frank Wilkes .............. .50
Oli Olafson ........... _.. .76
Johann Halison............ 2.00
John Einarson ____________ 5.00
Oscar Eyjoifson ............ 1.00
Bergþór JOnsson........... .. .26
Steinn Dalman .............. .75
H. J. Halison ............. 1.00
Frá Cold Springs, Man.:
Vinur ...................... 1.00
W. H. Eccles .............. 1.00
Magnús Freeman........... .. .50
Br. Johnson ................ .50
H. K. Jackson .... ......... 1.00
Owen Rowtand ............. 1.00
Frá Mary Hill, Man..
Barney Eirikson ....... .... 1,00
John SigurSson............ 1.60
Barney Hallson ............... i.00
Sigfús Johanson ............ 1.00
Bjorn Bjornson............... 1.00
GuCm. GuCmundsson „_ .... #60
Halidúr Thorsteinson ......... LO0
Magnús EinvarBson ......... 2.00
Sigurður Sigurðson ......... 1.00
Paul B. Johnson .............. ,50
Hogni Guðmnndson ........... 1.00
Eirtkur Guðmundson ......... 1.00
Stefán Olafson ............. 1.00
Frá Clarkleigh, Man.:
Daniel Backman ............. 1.00
Frá Dolly Bay, Man.:
Olafur Thorlacius ........... i_06
Frá Minnewakea, Man.:
Sigurður Johnson .... ... „.. 5.O0
Frá Markland, Man.:
Jonatan Jacobson ................75
Samtals ........$9425
Nokkrar bráðabyrgðar útnefn-
ingar til embætta í 223. herdeild-
inni hafa farið fram nýlega og
hafa því margir íslendingar hækk-
að þar í stöðu. Gerið svo vel að
birta í blaði yðar nöfn eftirfarandi
ísíendinga, sem í stöðu hafa hæfck-
að:
Sergeant-Major “C” Company.
— Sergeant H. Benson.
Sergeant-Major “D” Company.
— Sergeant A. Thorsteinson.
Company puarter Mester "D”
Company. — Sergeant J. Davidson.
Sergetmt "A” Co. — Corporal
H. Axford.
Sergieant “A” Co. — Corporal
Hl A. Freeman.
Sergeant “B” Co. — Corporal K.
Thorsteinson.
Corporal "C” Co. — Lance-
Corporal J. W. Bryon.
Corporal "C” Co. — Lance-
Corporal J. Ingjaldson.
Corporal "A” Co. — Pte S. G.
Lindal.
Lance-Corporal “C” Co. ____ Pte
E. S. Ingjaldson.
Lance-Corporal “B” Co. — Pte
T. Asgeirson. ^
Lance-Corporal “B” Co. — Pt«
J. O. Johantison.
Lanoe-Corporal “A” Co. — Pte
Jöhann Ffcterson.
Lance-Corporal “A” Co. — Pte
Carl Bjamason.
sjá þá stúlku sem hefir rænt þig því”, sagði Bertie —
Yðar einl.
því þetta var hann og lávaröur Williars.
“Ó, nei. Eg Kefi nú gefið mig á vald þitt og ung-
frú Mazurka. Eg er ykkur þakklátur fyrir það, að
þið skipuðuð mér ekki að ferðast til Buenos Ayres”.
“Og — og þú ert enn ekki hryggur yfir því að
hafa mist arfinn?” spurði Bertie.
“Ntei, ekki hið minsta”, svaraði Stuart. “Enginn
auður getur gefið mér mína glötuðu gæfu aftur. Eg
hefi sagt þér æfisögu mína, Bertie, svo þú þekkir
hana. Flestir menn gætu ef til vill gleymt slikum
missi, en eg get það ekki. Hún er hjá mér og með
mér á hverju augnabliki lífs míns. Og —” hann þagn-
aði og leit út á hafið — “hver þumlungur á þessum
stað minnir mig á og talar til min um hana. Langs
mteð þessari braut vorum við vön að ganga, höfuð
hennar hvíldi við brjóst mitt, á meðan hennar fögru,
saklausu varir hvísluðu: “Eg elska þig”, — guð gæfi
að eg gæti gleymt henni — og þó — nei, eg óska þess
ekki. Eg vildi það ekki, þó eg gæti það. í jafn tómu
og eyðilegu lífi og mitt er, þá er endurminningin nokk-
urs virði. — Fyrirgefðu mér, Biertie”, sagði hann og
sneri sér að vininum. "Eg ætti ekki að ama þér með
mínum sorgum, en þú hefir sjálfur komið mér til þess.
Þegar maður tekur að sér að gæta og líta eftir öðram
eins manni og mér, þá” — hann þagnaði og ypti öxlum
með sorgmæddu en vingjamlegu brosi.
“Eg skil þig mjög vel”, sagði Bertie vingjarnlega
“Hún hefir hlotið að vera yndisleg og elskuverð”.
“Það er engin yndislegri eöa elskpverðari kven-
naður til á jörðinni”, sagði Williars innilega.
T. Johnson.
Blaðið “Baldur Gazette” getur
þess að Steina Steingrimsson frá
Baldur og maður að nafni Douglas
hafi verið gefm saman i hjónaband
1 Calgari 9. september. — Sama
blað getur þess að samsöngur hafl
verið haldinn 7. nóvember í Baldur
undir umsjón "Luthers félags” þar
í bænum og hafi þar verið ágæt
skemtun.
ÍOO nmnns geta fengiS aS nema
smlSar og aSgerSir á bifreiSum og
flutningsvögnum í bezta gasvjela-
skólanum 1 Canada. Kent bæSi aS
degi og kveldi. Vér kennum full-
komlega aS gera viS bifreiSar og
vagna og aS stjúrna þeim, sömuleiSis
allskonar vélar á sjó og iandi. Vér
búum ySur undir stöSu og hjálpum
ySur tii aS ná I hana, annaS hvort
sem bifreiSarstjórar, aSgerSamenn
eSa vélstjórar. KomiS eSa skrifiS
eftir vorri failegu upplýsingabók.—
Hemphili’s Motor Schools, 643 Main
St., Winnipeg; 1716 Broad St., Re-
gina; 16262 First St„ Edmonton.
Vér þurfum mcnn aB læra rakara-
iSn. Rakaraskortur er nú allsstaSar
meiri en nokkru sinni áSur. Vér
kennum yBur iSnina á 8 vikum, borg-
um gott kaup meSan hér eruS aS læra
og ábyrgjumst ySur stöBu aS hvl
loknu fyrir $16 til $25 á viku eSa vér
hjálpum ySur til hess aB byrja fyrir
sjálfan ySur gegn lágri mfinsSarborg-
un. Sérstök hlunnindi fyrlr þft Bð,
«em fyrstir fcoma. SkriflS eSa kom'IÖ
eftir ókeypis npplýsingahók. Hemp-
hill’s Moier Barber Golleges, Paciflc
\ve„ Winnipeg. ritihú 1715 Broad
Str„ Regina og 10262 First St.. Bd-
monton.
/