Lögberg - 16.11.1916, Blaðsíða 6

Lögberg - 16.11.1916, Blaðsíða 6
6 LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. NOVEMBER 1916. Kosningareglur. Þær eru afarmismunandi eftir því í hvaSa landi er. Má það undarlegt virSast þar sem þjóSar- atkvæði á að ráSa á annaS borS aS ekki skuli vera nokkum veginn sömu reglum fylgt. Eins og flest- um er kunnugt eru kosningar þann- ig hér aS meiri hluti atkvæSa ræSur hvort sem um forsætisráSherra eSa aSra er aS ræSa. Hér er þaS líka sjálfsagt aS forsætisráSherrann verSi aS vera úr meirihlutaflokkn- um á þingi. í Bandaríkjunum er önnur aS- ferS höfS. í fyrsta lagi getur for- setinn veriS í minni hluta. Þannig gæti svo staSiS á aS bæSi í efri og neSri deiM væru samveldismenn í meiri hluta þó forsetinn væri sér- veldismaSur. • Auk þess er þaS einkennilegt viS Bandarikin aS þar ræSur ekki for- setakosningu beinn meiri hluti kjós- enda. Forsetinn getur veriS kos- inn meS miklum minni hluta þjóS- aratkvæSa. f því liggur eins og hér segir: Hver flokkur fyrir sig i hverju ríki tilnefnir kosningafulltrúa fElectors). Er tala þeirra iöfn þingmannanna sem hvert ríki hefir tilkall til. bæSi til efri og neSri deiHar. T. d. hefir New York 42 þingsæti til neSri deildar og tvö til efrideildar, hefir þvi hver flokk- ur í því ríki leyfi til aS útnefna 45 kosninga fulltrúa viS forsetakosn- ingu. Nöfn allra þessara fulltrúa eru prentuS á kjörseSilinn fvrir neSan nafn forseta efnisins, þannig aS allir kosningafulltrúar samveldis- manna voru nú t. d. fvrir neSan nafn Hughes og allir kosningafull- trúar sérveldismanna fyrir neSan nafn Wilsons o. s.frv. ~ Kjósendur merkja síSan kiör- seSlana ekki þannig að kross sé settur fvrir aftan nafn forsetaefn- isins. heldur fyrir aftan nöfn kosn- ingafulltrúanna. Hver kjósandi getur svo gert hvort sem hann vi'l heldur aS kiósa al’a kosningaftdl- trúa eins flokks eSa skifta á milli þeirra; í Naw Ýork gat hann t. d. nú kosiS 22 af fulltrpum samveld- ismanna og 23 af ftilltrúum sér- veHismanna o.s.frv. En hann má ekki greiða atkvæSi fleirum en þeirri tölu sem einum flokknum heyrir til; hann má t. d. ekki greiSa atkvæSi meS 25 af fulltrúum sér- veldismanna og 24 af fulltrúum samveldismanna; þaS yrði 4Q og þvi fjórum fleira en einn flokkur ætti heimtingu á. Ef hann greiddi þannig atkvæði yrði kjörseðill hans dæmdur ógildur. Nokkrum vikttm eftir kosning- arnar koma þessir fulltrúar saman, og þá greiða þeir atkvæSi. Eru þau send forseta efrideildar og lýsir hann þvi yfir hvemig kosningin hafi farið. Lögin heimta það ekki aS þess- ir kosninga fulltrúar greiði atkvæði með þeim sem fólkið hefir kosið; þeir hafa lagalega heimild til þess að kjósa hvaða mann sem þeim sýnist. En samkvæmt loforði við flokk sinn og gagnvart skyldu sinni viS þjóðina fer val þeirra æfinlega eftir því hvemig þeir hafa greitt atkvæði sem kusu þá. Samkvæmt lögum verSur for- setaefni aS fá aS minsta kosti 266 kosningafulltrúa atkvæSi til þess aS ná kosningu; er það einum meira en helmingur allra kosninga full- trúa; þeir eru 531. Kosningafulltrúa tala hinna ýmsu ríkja er eins og hér segir: Albama . . . 12 Georgia 14 Arizona .. . 3 Idaho 4 ArkanPíU . . . ? Illinois Californít . . Í3 Indiana Colorailo .. . 6 Towa Conne-tlou'. . . 7 Kansas Delaware . . . 3 Kentucky .... Florida .. .. 6 Louisiana .. . 10 Minnesott . . .12 Maryland .. .. 8 MÍ8souri . . . .18 Mlssissippi .. . .10 New Hampshire 4 Oregon . 5 Montana . . . .4 Ohio 24 Matne . 6 Okiahoma . . . .10 Massachusetts 18 Pennsylvanla . .38 Michigan . . .15 Rhode Island . . 5 Nebraska . . . . 8 South Dakota . . 6 Nevada .. . . 3 South CaroHna . .9 New Mexico . 3 Tennesse .. .. 12 N. Carollna . 12 Texas 20 N.-Dakota . . 5 Utah 4 New Jersey 14 Virginia . . . . .12 New York .. 45 Vermont .. .. 4 Washington . 7 Wlsconsin . . . .13 Wyoming .. • 3 West Virginia . 8 Alls . . , .531 Or bygðum Islendinga Blaine. Sieríður Gísla^óttir Vigfússon andaðist í Blaine. Wash. 8. október síSastliðinn. HafSi hún þjáðst lengi af innvortis sjúkdómi er leiddi hana til bana. SigríSur sáluga var fædd 23. september 18^7, á Stóru-Ásgeirsá í VíSidal, í Húnavatnssýslu. For- eldrar hennar voru þau hjón er þar bíuggu Gísli Biarnason og Sigur- björg Sigvaldadóttir. Hjá þeim ólst hún upp. Hún fór til Ameríku árið 1887 og giftist sama ár Guðmundi Vigfússyni, ætt- uðum úr Selvogi, Ámessýslu, er lifir hana ásamt þremur börnum þeirra. Þau hjón dvöldu á ýmsum stöð- um í Manitoba, bæði x Nýja fslandi og í Selkirk, þaðan fóru þau til Kyrrahafsstrandar fyrir allmörgum árum síðan. Tvær stúlkur og einn sonur syrgja hana, auk annara nákom- inna. Gerðu þau móður sinni sjúk- dómstímabiliB eins þolanlegt eins og mögulegt var. BróSir Sigriðar heit. er Bjarni Gíslason, sem býr í Marietta, Wash. Systir eiga þau og á lífi á íslandi. SigríSar sál. er saknað af öllum er hana þektu. Hún var merk kona og mikilhæf. Sig. Ólafson. Nýlega gift hér í Blaine eru þau Mr. M. G. Goodman og Miss Bertha J. Ayling, frá Clagbum, B. C. BrúSurin er af canadiskum ættum, fædd i Toronto, Ont. BrúS- euminn er íslenzkur, sonur Þorláks Goodman (Guðmundssonar) frá Fossum í Svartárdal í Húnavatns- sýslu, og konu hans GuSnýjar Jóns- dóttur frá Varmalandi i Sæmund- arhliB í Skagafirði. Nokkrir vinir ungu hjónanna og forel'rar frúðgumans heimsóttu þau skömmu eftir giftinguna og skemtu sér meS leikjum og ræSu- höldum. Brúðhjónunum voru og færðir að giöf 6 borSsals stólar. Allir sem þekkja þessi ungu hjón árna þeim heilla og hamingju. Sig. Ólafsson. Or bréfi. VÉR KENNUM GREGG Hraðritun SUCCESS VÉR KENNUM PITMAN Hraðritun BUSINESS COLLEGE Limited HORNI PORTAGE OG EDMOMON ST. WINNIPEG, - MANITOBA Swan River, Man. 20. okt. 1916. Eg var aS hugsa um aS senda Lögbergi svolitinn fréttamiða, en sé aS bað var að bera í bakkafullan lækinn, þar sem altaf verður eitt- hvað að biða næsta blaðs, vegna rúmlevsis. Get þó ekki stilt mig að segja bér frá yfirstandandi útliti hvað tiðarfar snertir og unn- skeru hér i dalnum. Hér byriaði að snióa; um miðjan dag siðast'iS- inn sunnudag 15. þessa mánaðar. sem hélst fram á mánudag. F.r sá snjór »enn meS sömu merkjum. frost komiS svo mikið í jörðu að mjög litið mun hafa orSið plægt siðan snjóaði. Um breskingu ekki að tala, sagt að helmingur af upp- skerunni hér 5 dalnum sé enn ó- þresktur og mest af þvi í drílum um akrana; ótiS og mannekla haf.i tekið höndnm saman að hefta við- leitni bændanna. ÞaS síðartalda orðið tilfinnanlegt, sumar þreski- vélar haft aðeins helming mannafls við þörfina. Unpskera hér er 15 til 20 mæ’ar af hveiti mun vera ná- lægt meðallagi af ekru hverri, ó- skemt af hagli og mikið til af frosti, en ryS kipt úr broska. einkum á nýju landi og hviUu. Aftur á létt- ara landi er hveiti ágætis vara. Hafrar og bygg mun vera í góðu meðallagi; höfum við þvi ekkert undan uppskeru aS kvarta, móts við það sem annarsstaðar er. A1I- ar komtegundir með góðri vigt. þvi væntanlega gott verð, það er að segia á þvi sem breskt er. Ekki að vita hvemig skinast með það sem nú er hulið mial'ar blæju. Halldór Egilsson. Frá Mandi. (Eftir “Vísi”). Jón sál. GuSmundsson, frá BræSraborgarstíg 19, hefir arfleitt Fiskimannasjóð Kjalamessþings — styrktarsjóS ekkna eða sjódrukn- aðra manna) að öllum eigum sín- um. Jón sál. var alla æfi iðjumaS- ur og sparsamur og var talinn vel efnaður orðinn, hafSi bygt sér lag- legt íbúðarhús, sem hann átti al- veg skuldlaust, og meiri munu eign- imar hafa verið. SjómaSur einn héðan úr Reykja- vík andaSist austur á SeyðisfirSi í gærmorgun. Hann hét Ólafur Ólafsson og átti hann og fólk hans heimili á Grundarstíg nr. 11 þang- aS til i gær (1. okt.). Hann lætur ÚTIBUS-SKOLAR FRÁ HAFI TIL HAFS TÆKIFÆRI pað er mikil eftirsókn eftir nemendum, sem út- skrifast af skóla vorum. — Hundruð bókhaldara, hraðritara, skrifara og búðarmanna er þörf fyr- ir. Búið yður undir þau störf. Verið tilbúin að nota tækifærin, er þau berja á dyr hjá yður. Látið nám koma yður á hillu hagnaðar. Ef þér gerið það, munu ekki að eins þér, heldur foreldr- ar og vinir njóta góðs af. — The Success College getur leitt yður á þann veg. Skrifist í skólann nú þegar. YFIRBURÐIR Beztu meðmæli eru með- mæli fjöldans. Hinn ár- legi nemendafjöldi í Suc- cess skóla fer langt fram yfir alla aðra verzl- unarskóla í Winnipeg til samans. Kensla vor er bygð á háum hugmynd- um og nýjustu aðferð- um. ódýrir prívatskólar eru dýrastir að lokum. Hjá oss eru námsgreinar kendar af hæfustu kenn- urum og skólastofur og áhöld eru hin beztu. — Lærið á Success skólan- um. Sá skóli hefir lifað nafn sitt. Success verð- ur fremst í flokki. SUCCESS-NEMANOI HEtOTIR IIAMARKI I VJELRITUN INNRITIST HVENÆR SEM ER Skrifið eftir bæklingi SUCCESS BUSINESS COLLEGE Limited F. G. Garbutt, Pres. D. F. Ferguson, Prin. eftir sig ekkju, þórunni Björnsdótt- ur, og 6 ung börn. sitt á hverju ár- inu, og voru þau húsnæðislaus síð- ast í gærkveldi, er séra Bjami Jóns- son færði þeim þesso sorgarfregn, sem honum hafði borist í simskeyti frá SeySisfirSi. Samskot voru þeg- ar hafin handa ekkjunni og safnaS- ist vel. Á götuna eSa sama sem, eru nú margir bæjarbúar fluttir til bráSa- birgða. Nokkrir hafa tjaldað hér og þar, uppi á skólavörðu og víSar. Margir fá aB hýrast í einu herbergi hjá kunningjum sinum meS alt sitt. Sumir hafa fengið svefnherbergi á gistihúsum og einhverjir Hafa flutt í betrunarhúsiS. “Prinre George”, enskt hjálpar- herskip, eitthvert hið stærsta sem hér hefir sést, kom hingaS inn á höfnina í gær. Erindi þess er ókunnugt. Kalknámufélagið er nú komið á laggimar og er þegar byrjað aS vinna námuna. Fisklaust hefir nú veriö í bænum um hríð. í fyrradag var þó seld gömul lúða á torginu fyrir 25 aura pundið — og rann út. Botnvörpungurinn Skallagrímur sökk á Reykjavíkurhöfn laust eftir miðnætti þann áttunda október. Skipshöfnin var öll í landi nema tveir menn. Þeir urSu þess varir á síSustu stundu, að skipiS var að fylla af sjó, og komust í land í skipsbátnum. Skipið liggur fram undan “Kveldúlfs” húsunum og standa möstrin og reykháfurinn að nokkru leyti upp úr sjónum. Eng- inn veit hvað valdið hefir. Guðm. Magnússon prófessor hefir legið all þungt haldinn af blóðeitrun í 2-—3 daga, hafði stung- ÞAÐ BORGAR SIG EKKI í að kaupa lélegar vörur til heimanotkunar, hversu lítil- fjörlegur sem hluturinn er. Það er með eldspýtur eins og með alt annað að það borgar sig að kaupa þeð bezia. EDDY’S “SILENT PARLOR” spara þér tíma og éþæcindi, því auðveldhga kvikrar áþeim, þæreru hættulausar. áreiðanlegar og hljóð- lausar. Biðjið altaf um “L E D\’S“ - ---------------------- ... / DAVID BOWMAN C0AL &LSLY co Við seljum eftirfylgjandi k< lategundir SCRANTON harð kol, Y0UGH10GHENY fyrir gufuvélar, POCOHONTAS reyklaus, VIFGIMA og LILY járnsmiðju kol Kol frá Canada fyrir gufuhitun: GREEN HILL, reykjadaus kol lekin úr námum nálægt Crow’s Nest Pass. Til brúkunar í heimahúsum: Lethbridge Imperial Lump Kol Pembina Peerless Kol og Maple Leaf Souris Kol Aðalskrifstofa: Yards: Confederation Life Fldg. 667 Henry Ave, 461 Main 8t. Tals. Maln 3326 Tals. Garry 2486 ið sig í fingur við uppskurð fyrir nokkrum dögum. Ens'kukennara hefir Harward- skólinn og annar háskóli í Banr1a- ríkjunum boSið háskólaráðinu hér aS senda hingað til háskólans. Hefir boSinu verið tekiB með þökk- um. £>að er ekki það sama. ÞaB er ekki það sama að kaupa Triners Liniment og eitthvert annað lyf við gigt eSa taugaþrautum. Triners Lini- ment læknar vissulega og fljott, og þaS er einmitt sem hinn sjúki þráir. Þegar slys ber að höndum, eða mar eSa tognun eða bólga o. s. frv., er Triners Liniment bezt allra lyfja. Verð 70 cents. Vér sendum þaS kostnaðarlaust meS pósti. Ef þú vilt losna viB hósta, hæsi eða andarteppu, þá er Triners hóstameSal óyggjandi. VerS sama. Joseph Triner, Manufacturing Chemist, 1333 til 1339 S. Ashland Ave., Chirago, 111. 2 BðtiSEtV 8 A I, 8 K I N S góður drengur.” Og um leið strauk mamma blíð- lega hendinni um kinnina á mér. Eg hélt áfram að matast, og mér fanst súpan ekki eins slæm og áður, og eg lauk af diskinum, stóð upp og kisti pabba og mömmu fyrir matinn, eins og eg var vanur að gera, og eg notaði tækifærið um leið að hvísla í eyrað á mömmu, hvort eg mætti nú fara upp í Löngubrekku. Eg stóð á öndinni og beið eftir svari: Mamma leit brosandi á mig og sagði að nú mætti eg fara, en eg yrði að vera kominn heim áður en dimmaði. Eg hafði ekki tíma til að þakka mömmu fyrir. Eg rauk af stað í hend- ings kasti út úr stofunni, fram í eldhús og út í ganginn og þreif fötin mín. Mamma kallaði á eftir mér að velta nú ekki neinu um með þessum ósköpum og gleyma nú ekki að taka vetlingana, hálsklútinn og húfuna, og—0g. Ja, eg heyrði ekki meira, eg var kominn út úr dyrunum, þreif Gust og þaut í loftinu niður tröppumar með Gust í taumi, sem valt niður tröppumar með miklum hávaða, alla leið út á stræti! pað stóð heima, þeg- ar eg var búinn að klæða mig í treyjuna og láta á mig húfuna og vetlingana, þá komu þeir allir utan strætið, Steini, Nonni og Höskuldur seinast- ur, hann var æfinlega seinastur, því Klumpur var svo þungur í taumi. Svo lögðum við af stað. Langabrekka var rétt á bak við kaupstaðinn. par var aðal skemtistaður okkar skólastrákanna á vetuma, þar höfðum við farið marga ferðina upp og niður. pað var erfitt að ganga upp í móti, við urðum að kafa snjóinn alla leið upp á höfð- ann, eða upp á brúnina á Löngubrekku, og varð eg að hjálpa Höskuldi með að draga Klump upp eftir. Loksins komum við upp á brún. pað var gaman að sjá niður eftir löngubrekku þegar við stóðum uppi á brúninni, okkur sýndist hún renni- slétt í sólskininu og óendanlega löng. En það var öðru nær en að hún væri slétt. pað hafði verið mikil logndrífa daginn áður, og rennidrif um nótt- ina, sem hlóð snjóinn í langa skafla, með hengj- um hér og þar, sérstaklega var ein stór hengja niðarlega í brekkunni, sem við máttum vara okk- ur á. “Nú hefi eg hest sem eg þori að bjóða á móti Gusti,” sagði Steini hróðugur og strauk nýja sleðann. “Hvað heitir hann?” “Hann heit- ir Sleipnir.” “Já, þó Gustur minn sé gamall, þá þori eg nú að leggja hann á móti Sleipni. pað hefir enn enginn haft við honum.” Eg sagði þetta víst nokkuð drýgindalega, því Steini brosti háðs- lega og sagoi: “Já, það er nú sama, minn heitir eftir fljótasta hestinum, sem hefir verið til, pabbi sagði það, hann sagði að Sleipnir hefði haft átta fætur og hftnn hefði farið svo hart, að hann hefði bai.* farið í loftinu ýfir alt, eg skal veðja við þig að Sleipnir vinnur.” “Hverju viltu veðja?” sagði eg. “Eg skal,—eg skal—veðja laafabrauðsköku,” segir Steini. Eg gekk að því, þó eg raunar ætti nú enga laufabrauðs kökuna, en eg ætlaði þá bara ao biðja mömmu um hana ef eg tapaði. Nú var farið að raða niður hverjum sleðanum við hliðina á öðrum með nokkru millibili. Fyrst var Sleipnir, þá Gustur minn og næstur Rauður og seinast Klumpur. pegar við vorum allir sestir á bak, hvíslaði Nonni í eyrað á mér: “Geiri. Ef þú vinn- ur, viltu þá gefa mér sneið af kökunni?” “Já, eg skal gefa þér sneið, og Höskuldi líka.” Nonni hvíslaði því að Höskuldi og Höskuldur brosti af ánægju. Okkur kom saman um að telja upp að þremur og þá áttu allir að vera til að þeisast af stað. Eg grenjaði eins hátt og eg gat, því mér fanst mikio um þ^ð, að vera útnefndur sem nokkurs konar foringi. — “Eruð þið til?” Allir toguöu fast í tauminn og reigðu sig aftur á bak. “Við erum til!” kölluðu allir í einu og héldu niðri í sér andanum, tilbúnir að stökkva af stað. Eg öskraði eins hátt og eg gat: “Einn! Tveir! Eruð þið til, og þrír!!!” Allir spirntu í skaflinn í einu og þutu af stað fram af brúninni, niður Löngu- brekku. crustur hentist áfram eins og hann var vanur, Sleipnir var rétt við hliðina, en Rauður var að dragast aftur úr, Klumpur sást hvergi. Sleipnir var enn við hliðina á mér. Skyldi hann ætla að vinna ? Nei, hann skal ekki vinna! Flýttu, flýttu þér, Gustur minn! Og eg dró mig í hnút og hélt fast í tauminn. Gustur tókst á loft og stakk nefinu í snjóinn, þegar hann kom niður. Snjórinn rauk upp yfir höfuð mér, svo eg sá ekk- ert í kring um mig. En áfram þaut Gustur og vel stökk hann fram af hengjunni. “Varaðu þig, eg kem á eftir þér!” öskraði Steini, rétt fyrir aft- an mig. Hamingjunni sé lof, hann er þó á eftir mér. Hertu, hertu þig, Gustur minn! Og Gustur þaut áfram og altaf óx hraðinn, eg gaf mér ekkí tíma til að líta við. Nú hlaut eg að vera kominn nærri stóru hengjunni, og þá mátti eg nú vara mig. Áfram þaut Gustur og snjórinn þyrlaðist í loft upp, svo eg var eins og í þoku. Mér gekk illa að halda opnum augunum, snjórinn hlóðst framan í mig, eg gat ekki gert nema að reyna að halda Gusti í horfinu. Alt í einu fanst mér eins og inn- ýflin ætla upp úr mér. Eg hélt dauðahaldi báðum höndunum í tauminn. Eg kom á höfuðið niður, Gustur fór næstum á kaf í skaflinn, nef mitt og augu næstum fyltust af snjó, og eg náði ekki and- anum rétt sem snöggvast. Eg verkaði snióinn í snatri framan úr mér og stóð svo upp. petta var ljóta hengjan. Æ, það var gott að vera kominn yfir hana. Sem allra snöggvast gleymdi eg Sleipni. Já, hvar var Sleipnir? Eg gaf mér ekki tíma til að líta í kring um mig, en stökk á bak Gusti og ýtti honum af stað- Áfram þaut Gustur, en ekki með eiijs miklum hraða og áður, unz hann smá hægði á sér, þangað til hann stöðvaðist niðri á jafnsléttu. Eg stökk á fætur, leit í kring um mig, og bjóst við að sjá Sleipni einhvers staðar nálægt mér, sigri hrósandi yfir að hafa unnið. En þar sást enginn Steini. Eg varð svo glaður að eg stökk upp í loftið og hrópaði. “Húrra! Eg hefi unnið.” Eg held eg hafi hent húfunni og vetlingunum í loft upp. Eg varð svo glaður,, að eg heí^* ekki orðið eins glaður þó eg hefði unnið allan heiminn. En hvar var þá Sleipnir. Mér varð litið upp í brekkuna. Ha, ha, ha! Sleipnir stóð á endann í skaflinum, rétt fyrir neðan stóru hengjuna, og Steini stóð yfir honum og barði af sér snjóinn með húfunni. Nonni hafði orðið fyrir sama slysinu, en var nú kominn af stað aftur á Rauð sínum og rann niður eftir,- til mín. “Húrra fyrir Gust!” hrópaði Nonni um leið og hann stóð á fætur og veifaði húfunni. “Heyrðu Geiri, þú manst? pú veizt? — Kakan. “Já, eg man, eg skal gefa þér af henni. En hvar er Höskuldur?” “Hann er þama langt uppi í brekkunni,” og Nonni benti um leið á svolitla svarta þústu upp úr snjón- um fyrir ofan efri hengjuna. “Höskuldur er að skæla,” kallaði Steini niður til okkar. “Farðu upp til hans og fáðu að vita hvað gengur að hon- um,” kallaöi eg aftur til Steina. “pú getur sjálf- ur farið. Eg nenni ekki að fara að kafa upp eft- ir,” sagði Steini ólundarlega. Mér þótti vænt um Höskuld, hann var svo stiltur og góður og svo var hann yngstur af okkur strákunum, og mér féll illa þegar illa lá á honum, svo eg segi við Nonna: “Við skulum skilja Rauð og Gust eftir og fara uppeftir til Höskuldar.” Við lögðum af stað, þeg- ar við komum til Steina, vildi hann ekkert við okkur tala, en settist á bak Sleipni og rann ofan eftir. pegar við komum til Höskuldar, er hann hálfkjökrandi að grafa ofan í snjóinn. “Að hverju ertu að leita?” “Eg týndi vetlingunum mínúm,” segir Höskuldur skælandi, og stakk fingrunum upp í sig af kulda. Við leituðum um stund, en fundum ekki vetlingana. “Hættu að skæla, Hösk- uldur minn”, eg reisti hann á fætur um leið, “eg skal gefa þeir gamla vetlinga sem eg á heima.” pá hætti Höskuldur að skæla, en segir með grát- staf í hálsinum: “En fæ eg þá nokkuð af kök- unni? “Já, eg skal gefa þér þinn part,” og þá varð hann ánægður. Við tókum svo Klump — sem stungist hafði nærri því á kaf í snjóinn, um leið 0g hann hafði kastað Höskuldi af sér — og sleptum honum lausum ofan eftir og hlupum sjálfir á eftir með Höskuld á milli okkar. pegar við komum þangað sem við skildum við Rauð og Gust, þá var Steini þar fyrir. Tók svo hver sinn sleða og héldum af stað heim. pað var eins og enginn kæx». sig um ao fara aðra ferð. Á heim- leiðinni sagði hver öðrum frá því sem skeð hafði á leiðinni ofan Löngubrekku, og hlóum við dátt, jafnvel Höskuldur var farinn að hlæja. Sá eini í hópnum, sem sýndist ekki vera ánægður með ferð- ina var Steini, hann var áhyggjufullur út af kökutapinu, og út af því að Sleipnir skyldi ekki reynast betur fyrstu ferðina. Nú vorum við komn- ir þangað sem eg átti heima, við stóðum við litla stund. “Eigum við ekki að fara heim með Steina og fá kökuna, sem þið veðjuðuð um. Geiri vann, og hann lofaði að gefa mér af kökunni.” “Og mér líka”, gellur í Höskuldi. Steini svaraði engu. “Ætlarðu kannske að svíkja það, við Höskuldur erum vitni að því að þú veðjaðir laufabrauðs köku, að Sleipnir ynni, en nú hefir hann tapað, svo þú átt að borga.” Og Nonni setti upp heilmikinn valdasvip um leið og hann ruddi þessu úr sér. Steini stóð niðurlútur og segir vandræðalegur: “Eg held að mamma eigi enga laufabrauðs köku.” pað varð augnabliks þögn, vonbrigðin lýstu sér á andlitum oxkar, mér varð litiö framan í Höskuld, hann stóð niðurlútur og það var að byrja að koma vatn í augun á honum. pá vissi eg hvað koma mundi á eftir. Alt í einu datt mér gott ráð í hug, eg vissi að mamma var nýbúin að baka laufabrauð. “Heyrið þið strákar! Eg skal biðja mömmu að gefa okkur laufabrauðsköku.” Áður en þeir gætu látiö í ljósi ánægju sína kom mamma út í dymar: “Pið eruð þá komnir! Hvaða ósköp eru að sjá ykkur, þið eruð eins og snjókerlingar,” sagði mamma hlæjandi um leið og hún kom til okkar. Við sögðum henni svo alla ferðasöguna, en þegar hún heyrði að við hefðum veðjað, þá varð hún alvarleg, en sagði að eins: “Sópið þið af ykkur snjóinn og komið þið svo inn í eldhús, og svo fór hún inn um leið. Við fórum að verka af okkur snjóinn, enginn sagði orð, það var einhver kvíði, einhver efi á því hvað við ættum í vændum. Við litum hver á annan, allir litu á mig, það var svo sem auðvitað að eg varð að fara á undan. — Við komum inn í eldhús og mamma benti okkur að sétjast á bekkinn, sem var úti við vegginn beint á móti birtunni, — við litum hver á annan og settumst þegjandi hlið við hlið á bekkinn. Mamma horfði á okkur alvarlega og sagði byrst: “pið eruð ljótir strákar! pið hafið veðiað því, sem þið áttuð ekki til. pað er ljótt að veðja.? Og þú, Geir, færð aldrei að fara upo í Löncr"brekk" með sleðann þinn, ef þú gerir þetta aftur. pað er /

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.