Lögberg - 11.01.1917, Blaðsíða 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. JANÚAR 1917.
The Huntsman
By KRISTJÁN JÓNSSON.
Whcre Mississippi’s might of floods is flowing,
And river voices o’er the forest range;
Where sunset’s elemental gold is glowing,
And birds sing carols wonderful and strange;
Where wolves like shadows rush through forest-spaces
And weary stag before the hunter flees;
Where warily his prey the panther traces,
With eyes of peril gleaming through the trees.
There as the radiance of ev'e was gleaming,
And failed the mild magnificence of day,
Where through the forest lawns the floods were
streaming,
There gazed upon them—silvering to gray,
A stalwart hunter on his robe reclining,
Beside his gun, awearied from the chase,
And with a sombre eye intently shining,
He murmered as his musings rose apace;
“Who is so lone, forelorn and unbefriended ?
—The thought my mind is helpless to ignore—
Who in the wrongful tide of times has wended
His way so far from all he loved before.
Days of my youth and friends of youth are vanished,
Also the alchemy of boyish dreams,
There rush upon me visions time has banished,
Where memory through starry spaces gleams.
____ Translated by Rev. R. FÉLDSTED
“My youth has vanished like the summer roses;
My days are leaves upon the autumn breeze;
The snow of age upon my locks reposes;
My day of fame forgets its melodies;
And over sorrow-shadowed hours sweeping,
The lightning glance of memeory dismayed,
Sees broken friendships, love that turned to weeping
And follies sad and innocence betrayed.
“My skein of sorrows I would not unravel,
Nor wish on wings of memory unfurled,
’Midst troubled ghosts of former days to travel,
That rise in angry judgment of the world;
I fled the shining scenes of youth, a weary,
And roamed afar by land and chilly sea,
I longed for peace *through many moments dreary,
And in this forest she keeps tryst with me.
“There may be little here to please another,
And slender solace live within this place;
There is no friend, there is no loving mother,
Nor smile that shines upon a human face;
No hand that strokes the brow when tears are shining.
Nor voice that bids a fainting hope to live;
No gentle head upon my breast reclining,
Rejoicing in the lov'e my heart could give.
“But that cannot disturb me, to a measure,
,Thorvaldson og Miss Hermann;
sú fyrnefnda meö sína tilþrifamiklu
tónbreytingu, svo áheyrendum finst
likast eins og skelli á stórþrumur,
stormur og eldingar, en á næsta
augnabliki blíöviðri og blæja logn,
en þó svo tignarlegt bergmál af
hljómllTæöinni; og sú síöarnefnda
þar,- sem rómur klífur þögnina svo
fjötbreyttur á sömu mínútu, stund-
um svo töfrandi, blíöur og þrung-
inn sem ámiöur og aftur svo sterk-
, ur og hótandi eöa svo biðjandi og
viökvæmur. Og allur fjöldinn kann-
ast við hina alþdctu snild Miss S.
Frederickson, þar sem fingurnir
eru svo þaulæfðir í að leiða í ljós
verk andlegrar fullkomnun-
ar og jafnframt lýsa sálarástandi og
dýpstu þrá mannsandans í ýmsum
tónstiga breytingum, annaöhvort
hugljúfutn'og angitr blíöum en þó
fjörugum fuglakliö, eöa í þeim
stetkasta hreim af hafróti sem flyst
frá djúpi sjávarins.
Einnig eru söngmennimir, Jón-
assons og Metúsalemsons bræður
víst flestum kunnir aö sinni ágætu
sönggáfu og þarf því ekki frekar
aö lýsa, nema hvað mér fanst að
söngflokkurinn allur 'í heild sinni
sýna frægð sína í þetta sinn sem
endra nær. En um sönglistina í
hcild sinni leyfi eg mér aö bæta hér
viö stefi eftir hagyrðinginn “Yndó”,
þar sem hún Ikemst svo aö oröi:
“The suns of France beheld my infant hours,
In that fair land my noble parents stayed;
Upon the banks of Seine I plucked the flowers,
A merry boy I gambolled there and played;
And hand-in-hand in happy jubilation,
We roved together little playmates small,
And all showed love and true consideration;
A happy beauty hovered over all.
“Paris, where first nty infant eyes saw morrow,
Thy magic vision fascinating gleams,
Where folly strives to drown the voice of sorrow,
And lure it to strange wonderlands of dreams.
I mind the thrilling lute-string softly sounding
And sparkling wines in glowing beakers pearled;
I dwelt with friends in happiness abounding,
Nor knew the feigning, dark-dissembling world.
:
‘ I well remember lustrous black eyes glowinig,
And trembling smiles upon the fervent lip,
The lily hand and massy ringlets flowing,
That wrench the heart in lov'e’s enthralling grip;
I dreamed of bliss and rapture heaven-scorning,
And little thought what bane the fates would brew;
My heart was then as happy as in morning
The lily cooled in silver-shining dew.
My day can be serene, apart from these;
For I have drunk the world’s gay cup of pleasure,
And found it bitter to the very lees:
Far o’er the world, mtthinks, is ever driving
A floating vapor and deceiving lure;
In solitude its opposites are thriving,
The things exalted, and sincere, and pure.
“I woUld abide in these haunts forest-shaded,
And when my course is finished, I am fain
To lie there under falien leaves and faded,
In slumbers sweet without a sense of pain;
And I shall hear the nightingale in dying,
My sighs be hushed on twilight breezes free;
And then the world, to giddy follies flying,
Will loudly laugh, without a thought of me.
And when the day is fading in the gloaming,
And the last golden gleams have taken flight,
My wistful spirit, in these bowers roaming,
Will court the mellow quietude of night,
And smile as in the happy day of childhood,
Against the friendly radiance of stars,
And vanish in the flowers of the wildwood,
When dawn glows on the hills in golden bars.”
—Minneota Mascot.
Bréf frá Gimli.
Stundum þegar verið er að
spyrja mig, bæði í bréfum og
munnlega, h\ernig þaö gangi á
Gamalmenna-heimilinu. — Hvernig
öllum líði, — þá dettur mér i hug,
að Mr. Amór Árnason hafi ekki
verið staddur lajigt frá spádóms-
gáfu. þar sem hann í gnein sinni i
fyrra vetur um svipað leyti og
nú, nefnir Gamalmenna-'heimilið:
“Óskabarnið”. — Þ'ví ekki er æfin-
lega spurt af forvitni, heldur af
einlægri hluttekningu, og áhuga
fyrir því að alt gan^i hér vel. Og
þó ekiki væri n'ema svipurinn, sem
talar oft meira en orð, — þá eru þó
verkin. Og “af ávöxtunum skuluð
þér iþekkja þá”, og þarf ekki nema
að Iita i fréttablöðin og gjafalistana
til þess. Svo er ótal margt þar
fyrir utan, sem aldrei hefir fæðst
á pappírs-jörðina. Má sem dæmi
upp á það nefna þau Kernesteðs-
hjón, Mr. og Mrs. H. Kernesteð,
sem eiga heima á Kjarna hér
skanit frá Gimli, og hafa þau nú í
meira en stöðugt heilt ár sent hing-
að skéyr fágætt skyr), sem hefir
stöðugt nægt handa öllu heimilinu,
og aldrei orðið á milli, svo enginn
ölundarsvipur hefir þurft að koma
á nokkurt andlit yfir vöntun á
skyri. Svo er meira og meira, sem
eg 'ekki man i svipinn, sem er tal-
andi vottur um góðfýsi fólksins til
þessa heimilis. Til dæmis núna um
jólin sendi kvenfélag Fyrsta lút.
safnaðarins i Winnipeg ýmislegt til
jólagjafa, svo allir liafa fengið eitt-
hvað. Það er eins og konurnar,
eða kvenfélögin geti klofið alla
örðugleika. og einlægt verið eitt-
hvað að hjálpa einhverjum, þar
sem neyðin með öllu sinu fylgdar-
liði er á ferðinni, eða |>ar sem lik-
indi eru til að hún muni geta komið.
Svo tók Dr. Brandson upp á því
að senda hingað á jólunum tvo
stóreflis “tyrkja”, sem áttu víst að
herja á oikkur gamalmennin og
leggja alla í húsinu undir sín yfir-
ráð, en þar á urðu hausavíxl. Allir
hér á heimilinu sýndu hina mestu
hrCysti; og svo fóru lerkar þó örð-
tigt gengi að “tyrkimir” urðu
sigraöir, og allir ánaegðir með þann
bardaga. eða komu þeirra; og
beiddu blessunar yfir alt hið góða
í öllum heimi.— Svo hefir eflaust
Mrs. Pálsson í Leslie dreymt eitt-
hvað um ]>að að jólin myndu að
einhverju leyti niinna á hangiket,
því hún sendi hingað góðan skerf
af þvi, svo allir gátu vel munað
eftir hangiketinu heima á fslandi,
— enda var það auðséð á sumum
andlitunum að hugurinn sveiflaði
sér heim til islenzku baðstofanna.—
Einhverjum, sem les nú þenna
greinarstúf, kann að finnast að alt
of mikið sé nú talað um mat og
matargjafir; því alt er þetta sem
eg hefi nú minst á mat-gjafir frá
þessum áminstu mönnum. En gæta
verður að því, að nú á þessum ein-
kennilegu og mjög alvarlegu tímum,
er matur engu siður mikils virði en
peningar og hver önnur auðlegð.
Hvað snertir heilsu og liðan fólks
hér á heimilinu þá er hún heldur
góð, þegar miðað er við það sem
vænta má um fólk á þeim aldri, sem
þetta hús hefir að geyma. Samit
kom hér fyrir jólin ljót kerlingar-
skrugga, sem hét “Mrs. Influenza
og sagðist hún hafa komið við
höfuðborginni Winnipeg og vera
nú kornin hingað. Hún gerði boð
fyrir hvem mann i búsinu og sarð-
ist hafa erindi, og allir fundu hana
eitthvað og báru á eftir mismun-
andi meniar um komu hennar. En
þegar eg iheyrði að komin væri frú
frá Winnipeg, flanaði eg út, en
Iþegar eg sá að þetta var Mrs.
Influenza, ætlaði eg að flýta mér
inn aftur, en hún varð fvrri til, oe
greip mig um hálsinn. Og núna á
meðan eg er að skrifa þetta er hún
hér inni hjá mér, en ósköp sann-
gjöm og kurteis enn, þvi hún veit
af rúðunni á glugganunv sein eg
get opnað á hverri minútu sem eg
vil, bæði dag og nótt; hún veit að
lífsloftið er hennar versti óvinur
En rúður, sem hægt er að opna, em
í öllum herbergjum og stofum hér
á heimilinu, svo að likindtim stend-
ur hún ekki lengi við hér. —
Eg er nú búinn að segja ykkur
sem af góðvild ykkar er svo ant nm
að h'eyra héðan frá Beteþ það allra
helzta, sem, er frekar góð heilsa,
og hylli allra góðra drengja og
göfugra kvenna.
Þama kemur það, sem prestamir
eru einlægt að hamra á við okkur
mannanna böm, að maður sé of
'holdlega sinnaður, taki hin líkam-
legu gæði, tnat og drykk, fram yfir
hin andlegu. — Eg gleymdi alveg
að minnast á hinar andlegu vel-
gjörðir okkur B'etelbúum til handa.
— Og því er það fyrst, sem næst
er: Um jólaleytið, 27. desember,
kom hingað söngfól'k frá Winnipeg
til þess að skemta okkur með söng
og hljóðfæraslætti. í flokknnm
voru ‘]>essir: Miss Sigriður Frið-
riksson, Miss Efemia Thorvaldson.
Miss Halldóra Hermann. Davíð
Tónasson og þeir bræður Bjöm og
Halldór Metúsalemsson. Einnig
komu hingað í sumar sem leið þau
hiónin Mr. og Mrs. P. Dalmann í
Winnipeg, og söng Mrs. Dalmann
rnörg falleg lög, en hann spilaði.
Siðar í sumar komu hingað þau
hjónin Mr. og Mrs. H. Thórólfsson
og böm þeirra. Söng Mr. Thór-
ólfsson öll þau islenzk lög og vísur,
sem við hér öll könnuðumst við, en
döttir þeirra, sú eldri spilaði. Og
fór þetta fólk alt héðan aftur með
heillaóskum og kæru þakiHæti fyrir
góða frammistöðu. Einnig kom
hér i vetur Mr. Jón Friðfinnsson
frá Winnipeg, gerði hann við orgel-
ið hér og söng fyrir fólkið mikinn
part úr kveldinu. Alt þetta fólk
vann fyrir ekki neitt, aðeins til }>ess
að skemta okkur hér. Sögðu það
menn mér vitrari í söngfræði að
þetta væri alt bezta íslenzka söng-
fólkið i Winnipeg. Og af því að
eg var einmitt að láta góðan rjóma
góðgjörðasemi konanna hér á Gimli
bæði sem kvenfélag og hver einstök
út af fyrir sig, og koma þær oft
margar í hóp með kaffiveitingar
og tilheyrandi góðgæti hingað heim
á heimilið, og síðast komu þær núna
rétt fyrir jólin.
Þó eg nefni hér konurnar ein-
ungis, eiga blessaðir karlamir
þeirra heiður og þakkir fyrir það
að kunna að meta kosti þeirra, og
hindra þær ekki á braut þeirrar
dýgðar, sem . heitir gestrisni og
góðsemi. —
Svo að endingu skal af okkur
öllum hér á heimilinu gefin viður-
kenning með þakklæti fyrir undur
snotra og velhugsaða sendingu hing-
að til B'etel á jólunum. Það var
pakki með 30 jólaspjöldum, öllum
af sömu tegund1: Trú, von og kœr-
leiki i gyltu málverki innan i græn-
um hjartalögðum kransi, og gleði-
leg jól með gyltu letri fyrir neðan,
en innan í eru mjög falleg og vel
valin orð og smekklegar vísur eða
erindi með gyltu letri. Þessi
jólaspjöld eru búin til af Mr.
Andrési Helgason á Baldur og send
af honum með vinsamlegri kveðju
til allra hér á heimilinu. Og send-
ist hér með kveðja til hans frá öll-
um meðtakendum.
Gleðilegt og gott ár til ykikar allra
sem látið yklkur ant um okkur gamla
fólkið hér og spyrjið mig frá
Betel.
Gimli 1. janúar 1917.
Jakob Briem. —
Óvilhalt álit.
Eg verð að biðja afsökunar á því
að eg er ekki fær um eða vön að
skrifa um söng né hljóðfæraslátt,
svo ef fólki likar ekki það sem eg
ætla hér að segja, þá vona eg að
það samt virði mér vanþekkinguna
til vorkunnar. En mig langar til
að láta í ljós ánægju þá, er eg naut
á samkomunni sem haldin var i
lútersfcu kirkjunni á Gimli þann 28
des., til arðs fyrir gamalmennaheim-
ilið Betel. En eg er máske nokkuð
sérstök með það að mér finst eins
mikil þörf á andlegri fæðu eins og
þeirri líkamlegu, og í þetta skifti
fanst mér eg njóta hennar í ríkum
mæli, hvað s»em öðrum kann að hafa
fundist. Og eg álít að Gimlibúar
hafi fengið bæði vel ti’reiddan og
ódýran kveldverð. Ekki má heldur
minna vera en söngfólkið fái viður-
kenningu víðar að en úr einum stað,
fyrir sína snildar framkomu og
miklu fyrirhöfn. En of fátt þótti
mér sækja slíka sikemtun; aðeins
liðlega fimtíu manns, sem siálf-
sagt hefir stafað af þvi að fátt er
af mönnum á Gimli nú um þessar
mundir; var það því ekki söng-
fólkinu að kenna og var það mikið
kærleiksverk að svneja fvrir bless
uð gamalmennin, eins og það gerði
í kaffið mitt þegar þetta var sagt, 1 seinni part snnnudavsins á heimil-
þá datt mér í hug, og eg sagði það: | inu Betel. Þvi hefir hlo'ið að
Þetta fólk, sem einhver hulinn 1 finnast unun að hlíða á bœði fjór-
kraftur hefir sent hingað að Gimli. raddaðan og tviraddaðan söng, þar
til Betil, er þá rjóminn ofan af
hinu islenzka söngfóliki Winnipeg-
borgar.
Bkki má eg enda þessar línur
svo að eg gleymi því sem næst er:
sem raddir karlmanns og kven-
manns samblandast eins óháð eins
og sólskinið sameinast r'agsbirtunni.
Og þá efcki síður h'nir indælu ein-
söngvar, sérstaklega þeirra Miss
Eg lúti þér hrifin hIjé>mdrotning
blíð
með hreinleikans trú, sem í rödd
þinni geymist,
þú dansar á öldum sem álfamær
frið
í ómælis hafið, hvar hlýgeislinn
leynist.
Þú átt ljós sem burt hrekur hvert
lamandi stríð
unz lífið og vinina um tign þina
dreymir.
Ein af áheyrendum.
Mannalát á Islsndi
s ____
Nýkomið bréf frá Islandi flytur
tvær dánarfregnir, Sem hér grein-
ir:—
Guðni Einarsosn, fyrrum bóndi
á Bálkastöðum Hra-n>) í Hrúta-
firði. Hann var fæddur að Sól-
heimum í Dalasýslu 2. sept. 1858;
andaðist 10. okt. 1916 á Borðeyri i
Strandasýslu. Guðni sál. var mjög
vel gefinn maður og vel metinn í
hvivetna. Ekki var hann skóla-
genginn, en þó einkar vel að sér í
mörgum greinum. Reikningsmað-
ur var hann tainn með afbrigðum,
ritaði fagra hönd og var fróður
mjög um sögu, sem mörgum ís-
lendingum er töm list. Námsgáfu
hafði hann óvenjulega góða og
kunni heila rímnaflofcka og ljóð,
sem hann nam jafnótt lestri, enda
var hann sjálfur hagorður vel, þó
litt aefði hantMfá&uþá. Umimarga
vetur starfaði hann að kenslu ung-
linga og eldri, en vann á Borðeyri
að verzlunarstörfum eUa. Kona
Guðna sáluga, Guðrún Jónsdóttir,
(systir Jóns sál. Hrafm'als, er
margir }>ekttt hér vestan hafs, sem
austan), gáfuð kona og atgervileg,
dó 30. maí I9<í6. Þeim mun hafa
orðið sjö bama auðið, og syrgja nú
fimlm, }>au er á lifi eru, foreldra
sina hina ástríku og umhyggju-
sömu. Sonur þeirra einn er séra
Jón, prestur i Staðarhóldþingum í
Dalasýslu. Dóttir þeirra ein er út-
skrifuð úr kennaraskóla á íslandi,
og vist einn sonur byrjaður á Skóla
námi. Bróðir Guðna sál. er Jón
Einarsson, Foam Lafce, Sask.
í bréfi frá bændaöldungnum
Finni Jónssvni á Kjörseyri, sem
var svo að segja i nágrenni Guðna
sál. alla æfi, farast honum þannig
orð: “Það eru fleiri en eg, sem
trega Guðna sál. Eg hefi efcki þekt
eins vinsælan mann eða að minsta
kosti vinsælli og voru Iþó allargir
sem kvntust honum, bæði flestir
viðskiftamenn Riis Verzlunr og ó-
tal fleiri, og allir lulku upp sama
munni um þenna glaða og göfug-
lynda hugljúfa 'hvers manns, og
þykir þar mörgum skarð fyrir
skildi vera” Þessi frásögn er ekki
fleipur ettt út í bláinn, eftir ein-
hvem ópennavanan oflátung. Hr.
Finnur Jónsson er óefað einn hinna
allra merkustu bænda í Stranda-
sýslu, og þektur um land alt, fyr-
ir fjölmargar ritgerðir í blöðum og
tímaritum ('t.am. Skirni og And-
vara o.fl.), og hefir lan^sjóðslaun
til að safna og rita ýmsan “Sögu-
legan fróðleik”. Óefað verður
Guðna sál. frékar minst í blöðum
á íslandi.
Jón J'órðarson, um fjöHamörg
ár bóndi i Skálholtsvík í Stranda-
sýslu. Hann var há-aldraður
maður, fæddur 1828, mun hafa
dáið í byrjun októbermán. 1916.
Tón sál var starfsmaður mikill, sem
bújörð hans ber ljós merfci. Smið-
ur á tré og jám og atgervismaður
um marga hluti. “Úlíkur var hann
at mörgu því er öðmm mönnum var
titt” mátti seeja um hann. Bók-
fræðiWa þekfcingu, af eigin ram-
Irik, hafði hann lanet fram yfir
vranna sina, las mikið og muVidi
flest, er hann las. Hugsunarveg-
ir hans l'gu fram í átt, en ekki til
baka, eins mjög og sumra annara.
t’ótti mörgum jþví sem hann væri
sérvitur, og fejrst svo jafnan við
menn. sem me'þa og skyrar hugsa
en fjöldinn eerjr. Tón var orð-
heppinn maðurjog lét stökur fiúka
ef á lá, en mvnjdi þó fremur teliast
til alvörueefinnja manna. Góð var
vist að Skálho'tjsvík og var þó unn-
ið af kaopi mifclu og frístun ’ir fá-
ar. Að nota tímann vel áleit Jón
hvers manns ikyldu. Konu sina,
Guðnýju, ágætiskonu hina mestu,
misti Jón fyrir mörgum árum, og
var eítir hennar daga til heimilis
hjá syni sínum, Jóhannesi, sem tók
við búi föður síns. Annar efnis-
bóndi, sonur Jóns, er Magnús,
bóndi að Miðhúsnm í Hrútafirði.
Sveitungar Jóns eiga hér á bak að
sjá einum sínum bezta manni, og
meiri manni en þeir á stundum
virtust meta mann.
Kunnugur.
Guðsfriður
Eftir Selmu Lagerlöv.
TNiðurl.)
Seinna um daginn sat húsmóðirin
á sama stað og var að lesa í bibli-
unni. Ilún var alein; kvenfólkið
hafði farið til kirkju en karlmenn-
irnir voru á bjamaveiðum úti í
skógi. Jafnskjótt og Ingmar Ing-
marsson hafði hrest sig á mat og
dryfck, fór hann út í skóg og lét
syni sína fara með sér; því það er
skylda hvers einasta manns að
drepa bjöm hvar sem hann finst
og undir hvaða kringumstæðum
sem hann finst. !Það dugar ekki
að hlífa bimi, því fyr eða síðar
fer svo að hann verður gráðugur í
kjöt og þá þyrmir hann hvorki
mönnum né sfcepnum.
En iþegar þeir voru famir varð
húsmóðirin gamla gagntekin af
skelfingu og hræðslu, og svo fór
Ihún að lesa í biblíunni sinni. Hún
las guðspjall dagsins, sem einnig
var texti fyrir ræðu prestsins, en
hún lcomst ei lengra en að orðun-
um; “Friður á jörðu, velþóknun
yfir mönnunum.”
Hún sat grafkyr og starði á þessi
orð döpmm augum. Hún and-
varpaði djúpt öðru hvoru. Hún las'
éfcki lengra, en séint og fjörlaust,
eins og henni var lagið, endurtók
hún hvað eftir annað orðin: “Frið-
ur á jörðu og velþóknun yfir mönn-
unuin.”
Elzti sonur hennar kom inn í
stofuna rétt í þvi að hún ætlaði að
fara að byrja á orðunum einu sinni
enn:
“Mamma!” sagði hann þýðlega.
Hún heyrði til hans en leit ekki
upp frá bókinni.
“Ert þú efcki með hinum piltun-
um úti í skóginum?” sagði hún.
“Jú, eg var þar,” svaraði hann,
'enn þá þýðlegar.
“Komdu að borðinu, séo eg geti
horft á þig!” sagði hún.
Hann kom nær henni og sá hún
þá að haiyi titraði. Hann varð að
styðja höndunum þétt á borðið til
i}>ess að geta staðið kyr.
“‘Hafið þið náð birninum?”
spurði gamla konan.
Hann gat engu svarað en lirysti
höfuðið.
Gamla konan stóð upp og gerði
það sem hún hafði ekki gert síðan
drengurinn hennar var barn. Hún
gekk til 'hans, tók í handlegginn á
honum og dró hann að bekknum.
Hún settist siðan hjá honum og tók
utan um hendurnar á honum.
“Segðu mér nú hvað skeð hefir,
drengur minn!” sagði hún.
Hinn ungi maður kannaðist við
hluttekningar- og bliðu atlotin, ,sem
höfðu huggað hann og styrkt áður
fyr, þegar eitthvað gefck að honum
og illa lá á honum. Og þetta hafði
svo sterk áhrif á hann að hann fór
að gráta.
“Það gengur líklega eitthvað að
honttm föður ykkar,” sagði ihún.
“Það er verra en það,” svaraði
hann með efcka.
“Verra em það?”
Ungi maðurinn hágrét eins og
barn. Hann hafði efckert vald á
röddinni. Loksins/ íyfti hann upp
hendinni, sem var stór og hrifcaleg
með breiðum fingrum, og benti á
bókina einmitt þar sem móðir hans
hafði verið að lesa—éinmitt á orð-
in: “Friður á jörðu.”
“Er }>að nokkuð viðkomandi
því?” spurði móðir hans.
“Já,” svaraði hann.
“Er það nokfcuð um jólafrið-
inn ?”
“Já.”
“Og guð hefir refsað okkur?”
“Já, guð hefir refsað okkur.”
Svo sagði hann henni hvernig
það hafði viljað til. Þeir höfðu
fundið bjama.riiýðið eftir talsverða
erfiðleika, og þegar þeir voru
komnir svo nærri því, að }>eir gátu
séð kvistahrúguna, staðnæmdust
beir til þess ð hlaða byssurnar. En
áður en þá varði, ruddist björninn
út úr hýðinu og stefndi rákleiðis til
Iþeirra. Hann leit hvorki til hægri
né vinstri, heHur stefndi beint á
Ingmar gamla Ingmarsson og veitti
honum hebarhögg með hrammin-
um beint ofan á höfuðið, svo mikið
að hann féll til iarðar samstnudis
eins og hann hefði orðið fyrir eld-
ingu...............
Biöminn réðst á engan annan í
hópnum en þaut fram hjá þeim i
hendingsfcasti og út í skóg.
Eftir hádtegið óku þau kona Ing-
mars Ingmarssonar og sonur ihenn-
ar 'heim til prófastsins til þess að
láta hann vita af dauðsfallinu.
Sonur hennar hafði orð fyrir
þeim og gamla konan sat og hlust-
aði með svo staðfestufullum svip,
að vel hefði mátt villast á henni og
steinlíkneski.
Prófasturinn sat í hæginda-
stólnum sínum rétt hjá sikrifborð-
inu. Hann hafði skrifað nafnið i
dánarskrána. Hann hafði gert það
fremur hægt og seint. Hann vildi
fá ráðrúm á meðan til þess að
hugsa sig um hvemig hann ætti að
haga orðum sínum við ekkjuna og
son hins látna. Þv þetta var
sannarlega meira en meðal dánar-
fre°m. Sonur gamla mannsins
''afði sagt prófastinum afdráttar-
laust hvemig þetta hafði viljað til;
HEIMSINS BEZTA
MUNNTÓBAK
Kaupmannahafnar
Hefir góðan
keim
Munntóbak sem
endist vel
Hjá öllum tóbakssöium
en }>að var prófastinum áhugamál, |
að komast eftir því hvernig þau
mæðginin litu á málið. Það var
afar einkennilegt og dkki eins og
fólfc gerðist flest—þetta Ingmars
fólk.
Þegar prófasturinn hafði látið
aftur bókina, hóf sonur hins látna
máls á Iþessa leið:
“Okkur langar til þess að láta
yður vita það, herra prófastur, að
við viljum ekki að æfisaga hans
eða neitt af henni sé lesið upp í
kirkjunni.”
Prófasturinn lyfti gleraugunum
upp á ennið og horfði rannsakandi
framan í gömlu konuna. Hún sat
alveg í sömu stellingum og fyr og
henni sást ekki bregða fremur en
áður. Að eins velti hún dálitið í
höndum sér vasklútnum sem hún
hélt á.
“Við viljum láta jarða ihann á
virkum degi”, sagði ungi maður-
inn enn fremur.
“Er það virkilega!” sagði pró-
fasturinn. Hann gat tæplega trú-
að sínum eigin eyrum. Að grafa
Ingmar gamla Ingmarsson án allr-
ar viðhafnar! Var Iþað mögulegt,
að jarðarför hans ætti að fara fram
án þess að allur söfnuðurinn og all-
ir í grendinni stæðu uppi á hólum
og hæðum til þess að reyna að sjá
dýrðina og viðhöfnina þegar hann
væri borinn til grafar!
“Það Verður engin erfisdryfclcja.
Við höfum látið nágranna okkar
vita af því, að þeir þurfi ekki að
hafa nofckum undirbúning fyrir
jarðarförina.”
“Er það virkilega; er það virki-
lega!” sagði prófasturinn aftur.
Hann gat ekki látið sér detta
eitt einasta orð í hug annað en
þetta. Honum var það fullkunn-
ugt hvað það þýddi fyrir fóllkið að
fara alls þess á mis, sem venjulega
fór fram við erfisdrykkju. Hann
hafði séð bæði ekkjur og munaðar-
leysingja huggast við það að veglég
erfisdrykkja hafði verið haldin.
“Það verða engir víð jarðarför-
ina nem eg og bræður mínir,” sagði
ungi maðurinn enn fremur.
Prófasturinn horfði fast framan
í gömlu konuna, og það var eiris
og hann segði með augunum, að
þetta tæki þó engu tali. Það var
idins og ‘hann spyrði hana þegjandi
hvort það væri mögulegt, að hún
væri samþyfck þessum ósköpum.
Hann spurði sjálfan sig, hvort það
gæti verið að sonur hennar talaði
máli iþeirra beggja eða þetta væm
einungis hans eigin kenjar, sem
hún ef til viJl sætti sig við þegj-
andi en nauðug.
Hún sat þarna steinþegjandi og
honum fanst eins og hún væri svo
utan við sig að hún léti það að feins
líðast, að hún væri svift því sem
hlyti að vera henni kærast og
hjartfólgnast—kærara en gull og
silfur.
“Við látum ekki hringja kirfcju-
klukkunum og við látum engan
silfurskjöld á Ikistuna. Við
mamma höfum komið okkur sam-
an um að hafa það svona; en við
segjum yður frá þessu öllu, herra
prófa'stur, til þess að fá álit yðar
um það, hvort við munum gera
pabba rangt til með þessu.“
Nú rauf gamla konan þögnina.
“Okkur þætti vænt um að fá að
heyra hvort yður, háæruverðugi
herra prófastur finst að við með
íjæssu gerum hinum framliðna
rangt til.”
Prófasturinn þgði og gamla kon-
an bætti við með enn þá meiri á-
kafa og alvöru:
“Eg verð að láta yður vita það,
háæruverðugi herra prófastur, að
]>ótt Ingmar sál hefði syndgað
á móti konginum eða yfirvöldun-
um eða þó eg hefði orðið að skera
hann niður af gálganum, þá ökyldi
hann samt hafa hlotið eins heiðar-
lega greftrun og faðir ihans hlaut,
þvi Ingmars ættin óttast ekki neina
menn né mannadóma og Ingmars-
fólkið þarf ekki að víkja úr vegi
fyrir neinum manni á jarðríki.
En á jólum hefir guð almáttugur
samið frið milli manna og dýra og
veslings dýrið hélt boðorð drottins.
en við höfum brotið það. Og þess
vegna verðum við nú að þola refs-
ingu guðs og reiði. Það færi því
illa á því ef við bærumst mikið á
við þetta tæfcifæri.”
Prófasturinn stóð upp og gekk
til gömlu konunnar.
“Þér hafið rétt að mæla,” sagði
hann; “og þér skuluð fylgja rödd-
um eða ráðum yðar eigin sam-
vizku.”
Og eins og utan við sig bætti
hann við fremur við sjálfan sig en
þau: “Ingmars ættin er stórfcost-
leg ætt—merkileg ætt!”
Gamla konan rétti dálítið úr sér
}>egar hún heyrði prófastinn segja
þessi orð og þá var eins og hún
sjálf yrði heil rituð saga, þar sem
Umboðsmenn Lögbergs.
Jón Péturson, Gimli, Man.
Albert Oliver, Grund, Man.
Fr. Frederickson, Glenboro, Man.
S. Maxon, Selkirk, Man.
S. Einarson, Lundar, Man.
G. Valdimarson, Wild Oak, Man.
Th. Gíslason, Brown, Man.
Kr. Pjeturson, Hayland, Man.
Oliver Johnson, Wpgosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Joseph Davíðson, Baldur. Man.
Sv. Loptson, Churchbridge, Sask.
A. A. Johnson, Mozart, Sask.
Stefán Johnson, Wynyard,* Sask.
G. F. Gíslason, Elfros, Sask.
Jón Ólafson, Leslie, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Guðm. Johnson, Foam Lake, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
O. Sigurdson, Burnt Lake, Alta.
S. Mýrdal, Victoria, B.C.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
Jónas S. Bergmann, Gardar, N.D.
Sigurður Johnson, Bantry, N.D.
Olafur Einarson, Milton, N.D.
G. Leifur, Pembina, N.D.
K. S. Askdal, Minniota, Minn.
H. Thorlakson, Seattle, Wash.
Th. Símonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Pt. Roberts, Wash.
prófasturinn á því augnabliki sá og
las öll einkenni allrar þeirrar þjóð-
ar, sem hafði skapað 'hana. Hann
skildi nú hvað það var, sem hafði
gert þetta þunglyndislega, þögula
fólk leiðtoga i söfnuðinum og hér-
aðinu öld eftir öld.
“Það er Ingmars ættinni sam-
boðið að vera öðrum til fyrirmynd-
ar,” sagði hún. “Það er okkur
samlboðið að sýna, að við beygjum
kné vor og höfuð fyrir guði.”
(Sig. Júl. Jóh. þýddi.)
Loftskeytastöð i Roykjavík.
Við Marconi Wireless Telegraph
Company i London var í síðast-
liðnum júlimánuði gerður kaup-
samningur um loftskeytastöð, sem
ákyldi reist í nánd við Reykjavík.
Samningurinn var frá hálfu Mar-
aonifélagsins því skilyrði bundinn,
að brezlka stjórnin veitti útfutn-
ingsleyfi á vélum og öðru efni til
stöðvarinnar.
Útflutningsleyfið er nú fengið og
byrjað verður næstu daga á bygg-
ingu stöðvarhússins, undirstöðum,
og fleira.
Stöðin verður reist sunnan til á
Melunum, þar sem nægileg lóð, 80
X250 metrar, er fengin samkvæmt
samkomulagi við bæjarstjóm
Reykjavíkur.
Stöðin verður 5 kw teg., og lang-
drag hennar er, að degi til, ábyrgst
750 km yfir sjó, sem er hér um bil
fjarlægðin frá Reykjavík til Fær-
eyja.
Sem rekstursvél verður notuð,
minsta kosti þangað til hægt verð-
ur að fá rafmagn fyrir viðunanlegt
verð, þriggja cýlindra steinoliu mó-
tor 15 hestafla, áfastur við jafn-
straumsvél 7,5 kw 110/160 volt.
Frá þes'sum vélum er rekin
straumhreyfivél og sömuleiðis raf-
magnsgeymir, sem getur rekið
straumlhreyfivélina þegar steinolíu-
mótorinn er ekki í gangi. Raf-
magnsgeymirinn hefir 60 eindir
með 260 ampere-stundum við
þriggja stunda tæmingu.
Straumbreytivélin framleiðir
einfasaðan breytistraum 500 volts,
300 períóður. Spennibreytir hæfck-
ar spennuna til notkunar í loftnet-
inu,
Loftnetið verður T-antenna, bor-
in af 2 stálpípumöstrum hvort
77.1 m T253 ensJk fet). Auk þess
verður sett minni antenna frá öðru
mastrinu fyrir stuttar bylgjur.
Hægt verður að senda með alt
að 1800 m. og taka á móti með alt
að 3500 bylgjum. — Tímar. Verk-
frœðingafcl.
Mynd send frá Islandi.
til dönslfcu sunnrdagsskólanna, tek-
in eftir málverki Ásgríms í Höfn í
Hornafirði. Er yfir bygðinni iein-
kar svipfagurt fjall.
Segir svo í “Jólakveðjunni” sem
næst var getið, um sendingar héð-
an: “Myndimar frá íslandi, sem
þið hafið sent oss, hana nú í um-
gerð með gleri yfir á veggjum
ýmsra sunnud.skóla vorra. Þökk
fyrir þær og hlýjar heillaóski á-
letaðar.”
Myndin er allstó og eiguleg, og
selur útgefandi, kand. S. Á. Gisla-
son, á 1 kr. 50 a. — N. Kbl.