Lögberg - 11.01.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
11. JANúAR 1917.
Minning
Ögmundar Ögmundssonar
(F. 9. Maí 1845—D. 13. Sept. 1915.J sf2> '/£
og konu hans
Þorbjargar Gísladóttur
(F. 15. Marz 1847—D. 4. Nóv. 1911.;
frá Hrafnkelsstöðum í Hrunamannahreppi
í Árnessýslu.
Blómknýti á leiðið úr liljanna sveit
— laufin af björkinni heima
vel eg úr myndríkum minningareit
minningu ykkar að dreyma,
meðan eg horfi á horfin mín ár
huganum speglast með bros sín og tár.------
Hægur en ákveðinn hugurinn bjó
,hvar sem var sanngimiri björtust.
Mannástar hlýindin miðluðu fró
mörgum er nóttin var svörtust.
Dagfarið góða var grunnurinn sá,
gæfan sem bygði sitt musteri á.
Bjartur sem vorsær í blikandi sól
blysfarir árgeisla myndar
andi ykkar sýndi hin íslenzku jól
æskunnar tærustu lindar.
Hrein eins og döggin og blítt eins og barn
ibjóðandi tendraðan kærleikans arn.
Vér getum ftogið sem fugl yfir höf—
farið á veraldar enda,
samt, ef að elskum vér ættlandsins gjöf
— andann úr gullimi brenda,
verður hún alt af í huganum hæst,
hjartanu samgrónust, eðlinu næst.
Svo var með ykkur. En upplagið gott
efalaust réði hér mestu.
Stilling og. festa að fleygja ei brott
feðranna gáfunum beztu. —
Drenglyndi og ljúfmenska héldust í hönd.
Heilleik og trygð knýtti ástin í bönd.
Systrabörn heilögum svefnfriði í
sál ykkar værðardraums nýtur.
Varðenglar svífa yfir vorlandi því,
v'onin og trúin sem lítur.
Arminum lykur hvert annað í blund
ástin, sem vaknaði á bernskunnar stund.
Ástin, sem létti og yngdi hvert spor,
ástin í bltðu og stríðu;
ástin, sem barna ykkar auðgaði vor,
ástin í viðmóti þíðu.
Meðan að goldin er ástin með ást,
endurskin hennar í lífi mun sjást.
t>ví er oss öllum svo hjartkær og hlý
hugljúfa minningin bjarta:
Sigurinn speglaður sólstöfum' i —
samtíðar þökkin í hjarta.
— Heiðrík sem stjarmkrýnda haustnóttin löng
horfir mín von út t skuggann—í söng.
Þ. Þ. Þ.
■
farlþegunum til Aðalvíkur, vegna
hríðar, átti 'þó að reyna að senda
bát með skeytið, en það virðist
ekki hafa tekist, því að við það er
bætt á föstudaginn.
Um ástand skipsins segir í skeyt-
inu, að það ,‘standi hart”, en 'kviku
laust er þar sem það strandaði.
Sjór er í vélarrúminu og “stórlest-
inni,” en ómögulegt að dæla vegna
þess að gufupípan frá katlinum
hefir sprungið, er skipið rakst á
grunn.
Manntjón varð ekkert og hefir
farlþegunum verið komið fyrir á
Látrum við Aðalvík, len Flora
fengin til að flytja þá norður.
Vörur þær, sem í skipinu voru,
er byrjað að flytja á vélbátum til
Aðalvíkur.
Björgunarskipiö Geir
fór héðan norður í gærkveldi kl. 7,
til þess að reyna að ná Goðafossi
út. Er það von manna, að það
takist, ef ekki breytir um veður
eða vindstöðu og kvikulaust verð-
ur þar sem hann liggur. — Hve
miklar slkemdir hafa orðið á skip-
inu vita menn ekki, ien á ísafirði
er sagt að þær muni vera tals-
verðar.
Goðafoss er vátrygður fyrir
goo þús. kr., en bókfært verð hans
var 538 þús. að frádregnum 18
þús. kr., sem ákveðið var að draga
frá verði hans á sxðasta aðalfundi
félagsins.
Kvikulaust hefir haldist þar
sem Goðafoss liggur, austanátt þar
enn í morgun (4. d'es.) og gerir
skipstjóri sér góðar vonir um, að
skipið 'hafi ekki brotnað meira en
svo að því megi halda uppi “á
dælunum” til ísafjarðar, ef það
næst út. Fimm mótorbátar frá
ísafirði hafa unnið að því að
flytja farm skipsins til Ísafjarðar,
og verður því haldið áfram á fleiri
bátum til að létta sem mest á
skipinu.
Goðafoss strandaði yzt vestan á
Straumnesinu, sem liggur í norð-
vestur, og er því í afdrepi fyrir
austanátt.
Símskeyti frá framkvœmdar-
stjóranum.
í morgun barst EimSkipafél.
simskeyti frá Ntelsen framkvæmd-
arstjóra, sem fór vestur með
“Geir” í fyrradag. Segir hann að
ekki sé vonlaust um að skipið ná-
íst út ef veður ihaldist gott, en það
standi á hættulegum stað yzt á nes-
inp. Allar lestir fullar af sjó en
nú byrjað að dæla með dælum frá
“Geir”.—Um 150 smál. af vörum
hafa þegar verið fluttar á mótor-
kútterum til Isafjarðar.
Hve mikið s'kipið hefir brotnað,
er enn óvíst. En byrjað var að
dæla sjóinn úr vélarrúminu gær,
og var aðal gufupípan ósprungin.
Ef vélarúmið verður tæmt, ætti
skipið sjálft að geta hjálpað til.
Goðafoss strandaður
Reykjavík, 3. Des. 1916.
í gær, á fimta tímanum, barst
Eimskipafélaginu sírpekeyti frá
skipstjóranum á Goðafossi, um að
hann hefði strandað við Straum-
nes, tiorðan við Aðalvík, á fimtu-
dagsnóttina um kl. 3. Skeytið var
sent frá ísafirði.
Goðafoss fór frá Isafirði á
miðvikudagskvöld um kl. 12, í
hríðarveðri og mun hafa skollið á
stórhríð um nóttina. Nokkur hluti
skeytisins' er skrifaður á fimtudag
og segir skipstróri að ómögulegt
hafi verið þá um daginn að koma
Meiri aðstoð.
St'j óm félagsins sjmaði véstur
til Ungerskov í gær og bauð að út-
vega botnvörpunginn Apríl til
hjálpar og fékk það svar í morg-
un, að hún skyldi búa Apríl til
ferðar og láta hann fara vestur í
kvöld kl. 11, ef ekki yrði þá kom-
in gagnstæð fyrirmæli að vestan,
og er Apríl nú að týgja sig til
ferðar.
Farþegar á Goðafossi.
Meðal þeirra, sem á skipinu
vou, hefir Vísir heyrt þessara
getið:
Árni Gíslason læknir, Guðrún
Bjamadóttir frá Steinnesi, Jón
Bergsveinsson síldarmatsmaður, J.
Olafsson kaupmaður á Akureyri
og Zöllner stórkaupmaður.
Hjálpin kom einum degi of seint.
Svo fór það. Fyrri hluta dags-
ins í gær (4-) gerðu menn sér góð-
ar vonir um að takast mundi að
ná skipinu út. Veður var gott þar
vestra og átt óbreytt. Um miðjan
dag kom sú fregn, að búið væri að
dæla allan sjó úr skipinu, og að
vélin væri komin x gang. Sú frétt
var sögð Eimskipafél. í símtali frá
ísafirði milli kl. 2 og 3. Hvort
hún hefir verið rétt, vitum við
ekki.
Síðan kom engin fregn að vestan
fyr en fcl. 8, þá barst félaginu
þetta símskeyti frá’framkvæmdar-
stjóranum:
“Aðstaðan versnar. Nœstum
vonlaust. April getur ekkert hjálp-
að. Vestankvika fer vaxandi og
hefir kastað Goðafossi lengra
upp.”
Um sama leyti fékk Hjalti Jóns-
son skipstjóri þetta simskeyti frá
Ungerskov, skipstjóra á Geir:
“Farið ekki; öll von úti. Skipið
er fult af sjó og því hefir skolað
alveg upp á land.”
Loks barst Em'skipafélagsstjóm-
inni þetta símskeyti frá E. Nielsen,
framkvæmdarstjóra, kl. 9 í gær-
kveldi;
“Bíð hér ásamt “Geir” betra
veðurs, til að bjarga því sem bjarg-
að verður af áhöldum og öðru laus
legu. Skipshöfnin er á Geir. Farm-
in'um var bjargað að mestu leyti,
nema steinolíu úr neðri farmlest-
inni. — Ef sjór hefði haldist kyr
einum degi lengur, hefði tekist að
bjarga skipinu.”
Skeytin öll send frá Aðalvík méð
vélbátum til ísafjarðar.
Einum degi of seint.
Fregnin af strandinu barst hing-
að einum degi of seint. Skipið
strandaði á fimtudagsnótt, en
fregnin barst ekki fyr en á sunnu-
dagsmorgun. Ef Geir hefði getað
brugðið við starx, hefði 'ef til vill
tekist að bjarga Goðafossi; ef sími
hefði verið kominn alla leið til Að-
alvíkur, er ekki óhugsandi að það
hefði tekist; ef loftskeytatæki
hefðu veið komin upp hér í R.vík,
eða ef Geir hefði haft þau, eru
miklar líkur til þess að Goðafoss
hefði komist á flot aftur. — En
það er svo margt hér hjá oss, sem
er einum degi of seint. Raunar var
lanrsstjómir.ni heimilað að koma
hér upp loftskeytastöð á þingí
Toi3, en það hefir ekki komist í
framkvæmd enn. — Ef loftskeyta-
stöð hefði verið komin upp hér, þá
hefði þegar verið Ihægt að kalla
Geir til hjálpar, þó að ófært væri
til Aðalvíkur fyrir hríð, vegna þess
að Goðafoss fiafði loftskeytatæki.
Og Geir hefði getað tekið til starfa
á föstudag eða laugardag í stað
þess að fara héðan á sunnudags-
kvöld og byrja að starfa á mánu-
dag.
Loftskeytatækin eru nú komin
hingað og eiga vafalaust eftir að
firra oss Islendinga ýmsu tjóni, en
Goðafoss fá þau ekki bjargað.
Tjónið.
Eimskipafélagið bíður auðvitað
talsvert mikið óbeint tjón af þessu
strandi, þó Goðafoss væri vátrygð-
ur fyrir miklu meira en hann kost-
aði. Hæpið, að nolkkurt skip verði
hægt að fá í hans stað; jafn gott
skip líklega alls ekki fyrir vátrygg-
ingarupphæðina.
En óþægindin fyrir landsmenn,
að missa skipið á þessum tima
eru óútreikanl'eg. Við máttum illa
við þv að missa nokkurt skip úr
förum. — En þó eru miklar líkur
til að annað svíði sárar an fjár-
tjónið eða óþægindin.
Skyldu iþeir ekki vera nokkuð
imargir, íslendingarnir, sem finst
eins og einhver hluti af þeim
sjálfum sé að velkjast og berjast
um í brimrótnu norður við Straum-
nes?
Orsakirnar.
Ýmislegt er talað unx orsakirnar
til þessa óhapps. En það eitt veit
maður, að skipinu hefir verið
stýrt of nærri landi. hvemig sem á
því stendur. En það kemur vænt-
anlega fram í rannsókn þeirri, sem
nafin verður út af strandinu.
Þangað til þeirri rannsókn er lok-
ið, er bezt að tala sem fæst um
það.
Frá farþegum.
Á Goðafossi voru alls 58 manns
er hann strandaði; skipverjar 23
og farþegar 35, og lágu allir í skip-
inu í 32 klukkustundir; hríðin svo
mikil, að ekki varð komist til Að-
alvífcur. Farþegarnir voru stðati
fluttir itl Aðalvíkgr og voru þeir
þar í tvo sólarhringa. Var 24 kom-
ið fyrir t skólahúsinu, en hinum í
heimahúsunt. — Flora tók nokkra
farþega í Aðalvík til Sauðárkróks,
og þá sem lengra ætluðu, en hinir
voru fluttir til ísafjarðar.
Ein björgunartilraun enn.
Botnvörpungurinn Apríl lagði
af stað héðan í mogun (6. des.)
kl. 8 á leið norður að Straumnesi,
eftir beiðni þeirra Nielsens fram-
kvæmdastjóra og Ungerskov skip-
stjóra á Geir. Hafa þeir í hyggju
að gera eina tilraun enn til að ná
Goðafossi út, en telja þó nær enga
von um að það tákist.
Geir kom inn ti'l ísafjarðar i
' gærmorgun og taldi þá, að því er
, Vísi var símað frá ísafirði, alger
I lega vonlaust ttm að skipið næðist
| út. En 'síðari hluta dagsins kom
I s'kip af hafi til ísaf jarðar, og sagði
kvikuna minni útifyrir, og þá hef
ir þótt réttara að gera eina björg-
unartilraun enn, vegna þess að
skipið hafði verið mjög litið brot
ið eftir fyrsta áreksturinn. Auð
vitað má gea ráð fyrir því, að það
hafi botnað allmikið síðar.
Hvernig fyrstu tilrauninni lauk.
Það var búið að dæla allan sjó
úr Goðafossi, eins og sagt var
hér í fyrradag. Vörur höfðu einn-
ig næ allar verið fllutta úr skipinu
og Ipað var því orðið eins' létt og
unt var að gera það, átti að reyna
að draga það út. En um kl. 1
breyttist áttin og gerði þá svo mik-
ið brim, að stálvírar og festar all-
ar, sem búið var að leggja á milli
Goðafoss og Geirs slitnuðu eins og
kveikur og öldurnar köstuðu Goða-
fossi í einu vetfangi 7 föðmum
nær landi.
Frá Goðafossi var engin ný
fregn komin í gær (7.).—Vísir.
Frá Islandi.
Farið er að leggja í sjóð á ís-
landi til þess að kosta útlendan
miðil heim eftir að stríðinu er lol.-
ið. Hefir einn maður lagt í þann
sjóð 500 kr.; fátæk 'ekkja 50 kr. o.
frv. Virðists svo, sem betur
mætti verja fé á ættjörðu vorri en
á þennan hátt.
ísafold segir frá því, 29. Nóv.
að þremur enskum botnvörpung-
um hafi þegar verið sökt af neðan-
sjávarbátum við strendur íslands'.
Ljóðabók eftir Hannes Hafstein
er nýkomin út. Það er stór bók,
480 blaðsíður og hefir Þ'orsteinn
Gíslason kostað útgáfuna. Þessi
bók ætti að fá mikla sölu hér fyr-
ir vestan, því Hannés er dýrðling-
ur iþjóðarinnar hér sem heima,
>egar alt ikemur til alls, þrátt fyrir
pólitiskt moldviðri.
Dr. Jón Stefánsson í Lundúnum
hefir nýlega samið stóra bók um
Island, Sviþjóð, Danmörku og
Finnland.
15 manns vinna við símastöðina
í Reykjavík. Segir Isafold frá
því 25. ,Nóv. að allir sem á síma-
stöðinni vinna, hafi fengið sendan
100 kr. seðil hver um sig frá ein-
hverjum ónefndum gefanda; er það
laglega af sér vikið hver sem hann
er.
í blaðinu Times 14. Sept. er þýð-
ing af kvæði séra Matthíasar Joch-
untssonar, er hann orti á 300 ára
afmæli Shakespears; heitir sá Is-
rael Gollancz er þýtt hefir.
11. Nóv. var vígður hinn nýi sal-
ur hjálpræðishersins í Reykjavík.
í löngu kvæði eftir Benedikt
Þ. Gröndal, sem heitir “Hinn
grimmi dans”, er niðurlags erindið
þetta:
Um orsakir til óráðsins,
sem öndvegis þjóðir tryllir,
ef hygst þú spyrja; og hatursins,
sem heiminn allan fyllir
—þá vittu að f'eikna fjárgræðgin.
hún flestöll skapar vígin ;
já, kringum gamla gullkálfinn
er grimmi dansinn stiginn.”
Háskólabókin heitir rit, sem gef-
ið er út árlega af háskóla íslands;
í ár fygir henni ritgerð sérprentuð
eftir Guðmund Hannesson lækni
og háslkólakennaa, sem var rektor
skólans síðastliðið tímabil. Þ etta
rit hans er “Um skipulag bæja” og
er fróðlegt, bæði frá heilsufræði-
legu sjónarmiði og verklegu. Þetta
kvað vera mjög merkilegt rit.
4. Nóv. fórst bátur frá Grundar-
firði, druknuðu þrír menn en hin-
um fjórða varð bjargað. Þeir sem
druknuðu voru Sigurður Ólafsson,
steinsson og Snjóífur Bjarnason.
>
8 ö L S K I N
8 ó Ii S K I N

/
8
aði á bak við tunnur og kassa og héldu því leitar-
mennimir að Merlin feldist þar. Á þennan hátt
tafði hundurinn fyrir þeim svo lengi, að klukku-
tímum skifti, en á meðan komst Merlin í burtu og
þeir fundu hann ekki.
Loksins fóru leitarmenn sneiptir heim aftur
til hirðar konungsins og sögðu honum að þeir
fyndu Merlin ekki; hann væri strokinn.
Um dagsetur komst Merlin í stóran skóg og
víðáttumikinn. í skóginum var fjöldi villidýra.
Enginn hafði þorað að ryðja skóginn vegna ó-
argadýra og torfæra. par voru líka margar stór-
ár og var það trú manna, að árnar þomuðu ef
skógurinn yrði ruddur; og þá yrði landið ófrjótt.
Merlin var því viss um, að enginn elti hann þang-
að. Hann hélt því áfram þangað til hann var
orðinn dauðþreyttur. Loksins lagðist hann til
hvíldar á mosabreiðu í skóginum í skjóli gamals
trés. Hann fékk sér brauðbita og ávexti og fór
svo að sofa.
pegar hann hafði sofið stundarkom vaknaði
hann við einhverja kveinstafi. Heyrði hann að
kallað var: “Hjálp! hjálp!”
Hann litaðist um og sá rádýr með tvo unga.
Refur hafði náð í annan ungann og ætlaði að
draga hann inn í bæli sitt.
Merlin stökk á fætur og reiddi upp brodd-
stafinn að refnum.
En refurinn sagði: “Leyfðu mér að halda
þeirri bráð, sem eg hefi náð. Eg get sagt þér hvar
fársjóður er falinn. Heilmikið af silfurpening-
um er falið í holu tré og skal eg sýna þér það, ef
þú leyfir mér að halda rádýrsunganum.”
“Eg kæri mig um ekkert silfur,” sagði Mer-
lin og sveiflaði stafnum og barði refinn á trýnið;
slepti hann þá rádýrsunganum og snautaði í burtu
nöldrandi.
“Merlin, eg skal muna þig,
mín skal hefndin greinileg ”
Merlin skifti sér ekkert af hótunum refsins,
en hann tók eftir því að það blæddi úr rádýrs-
unganum eftir refstennumar. Hann flýtti sér að
tína nokkrar jurtir, sem þar uxu, og lét vökvann
úr þeim drjúpa á sárin; þá stöðvaðist blóðrásin.
pegar hann lét rádýrsungann á jörðina, hljóp
hann himinglaður heim til mömmu sinnar, en
Merlin tók stafinn sinn og hélt áfram. Rádýrið
hneigði fyrir honum höfuðið og öskraði eins og
rádýr alt af gera, þegar þau öskra, og sagði:
“Merlin. bezfca þökk sé þér,
þú skalt hljóta Iaun frá mér.”
Merlin hélt nú áfram þangað til hann kom
inn í skógargöng, þar sem kveldsólin gylti alt með
geislum sínum. par var undur fagurt blómskrúð,
bláklukkur, sóleyjar, fíflar, gleym-mér-ei, rósir,
liljur og fleira, en skógurinn var alt í kring eins
og vamarmúr.
Merlin leizt vel á þennan stað og lagðist til
hvíldar undir háu tré.
Næsta dag hjó hann staura, bjó til úr þeim
hæla, rak þá niður í jörðina og fléttaði og lagði
yfir þá tágar og kvisti og þakti síðan með mosa
og berki. Inni í þessum kofa bjó hann til mosa-
rúm. Loks hjó hann til tvo trjábúta, sem hann
hafði annan fyrir stól og hinn fyrir borð.
f þessum kofa var hann í ró og næði; safnaði
skógarjurtum og rannsakaði græðslueðli þeirra.
Auk þess eyddi hann tímanum með því að skoða
og rannsak stjömurnar og hjálpa þeim dýmm,
sem voru særð eða veik eða eitthvað gekk að. Og
eftir nokkum tíma fóru þau blátt áfram að koma
heim að kofanum hans ef eitthvað var að þeim.
Hann hafði ekkert til viðurværis nema skóg-
arber, sveppa og rætur, en honum leið vel með
það.' pannig liðu tveir mánuðir, án þess að hann
saknaði konungshirðarinnar, því honum þótti
skemtilegt á þessum blómstravöllum.
Svo var það kvöld eitt að hann sá það á stjöm-
unum, að stór hætta var á ferðum fyrir hann, en
hann gat ekki séð hvaðan hún mundi koma. Á
meðan hann stóð hugsi og horfði upp í stjömu-
heiðan himininn, heyrði hann rádýrsöskur í skóg-
•inum og skildi þessi orð:
“Flýðu!—efa ei orðin mín,
óvinimir leita þín.”
í sama bili heyrði hann hávaða úti í skóginum
og brakaði í greinunum 0g þurru laufinu. Hann
skildi brátt hvað um var að vera. Refuririn hafði
safnað saman óargadýrum skógarins, úlfum, villi-
svínum og bjömum. Refurinn hafði klagað hann
fyrir það, að hann hugsaði sér að verða herra
skógarins og koma í veg fyrir það, að dýrin gæti
náð sér í bráo.
pó Merlin væri hraustur og hugrakkur þorði
hann ekki að leggja til orustu við mörg rándýr.
Hann festi því öxina við belti sitt, stakk brauði í
vasa sinn og nokkru af rótum og ávöxtum og
berjum, tók síðan stafinn sér í hönd og ætlaði
burt úr kofanum.
f því hann var að fara, heyrði hann rádýrið
öskra:
“Kjósir þú hinn vota veg,
verður förin heppileg.”
Merlin flýtti sér út í þann hluta skógarins,
sem hann hafði aldrei verið í áður. pegar hann
hafði gengið spölkom heyrði hann vatnsnið. par
var stórá, sem streymdi ægileg fram af björg-
um ofan í gljúfur. Merlin batt upp skikkju sína,
studdi sig við stafinn og komst klakklaust yfir
ána með því að stökkva á klett af kletti. pó vatn-
ið oft næði honum í mittisstað, þá stóðst hann
samt strauminn.
Dýrin voru komin nálægt honum. Fyrst
tróðu þau niður kofann hans svo þar stóð ekki
kvistur yfir kvisti. pegar þau sáu, að hann var
þar ekki, þá röktu þau spor hans út að ánni; en
þangað komu þau ekki fyr en hann var kominn
yfir á bakkann hinum megin.
Hvorki úlfar, birnir né vísundar þorðu að fara
út í strauminn. pama stóðu nú dýrin á bakkan-
um og ýlfruðu , öskruðu og mmdu; en þegar þau
sáu að ekki var hægt að hefna sín á öðrum, þá
réðust þau öll á refinn og tættu hann í sundur.
Merlin hélt áfram upp með ánni þangað til
hann kom að stóru vatni, sem áin kom úr. Vatn-
ið var óútmálanlega fagurt, slétt og kyrt. Vatns-
liljur og rósir vora umhverfis það eins og undur
fagur blómakragi, en í vatninu sjálfu speglaðist
heiðblár himininn. Sólin breiddi með geislum
sínum unaðsljóma á vatnsflötinn, en skógurinn
stóð tignarlegur og dökkur umhverfis alt í kring.
Merlin leizt vel á þennan friðsæla stað. Hann
lagðist út af undir einu trénu og steinsofnaði, því
harin var dauðþreyttur. H'ann hafði blundað
stundarkom þegar hann vaknaði við rödd sem
sagði kveinandi:
“Æ, æ! hjálp! hjálp!”
pegar hann opnaði augun og leit í kring um
sig, þá sá hann lítinn fisk, sem var eltur af stórri
geddu. Geddan var rétt að því komin að ná í litla
fiskinn þegar Merlin stóð upp og greip stóra leð-
urhattinn sinn, sem verndaði hann frá sól og
regni. Hann náði fiskinum upp í hattinn og
bjargaði honum þannig.
Fiskarnir eru alveg mállausir, en Merlin
skildi það þegar geddan sneri sér við og buslaði í
vatninu, sem hún vildi segja: “Gefðu mér þennan
fisk, sem eg hefi elt. Héma úti á vatnsbotninum
eru perlur og kórallar; það skal eg gefa þér, ef
þú lætur mig hafa fiskinn.”
“Eg vil ekkert hafa með perlurnar þínar né
kórallana,” svaraði Merlin, tók fiskinn og fór
með hann upp í lítinn læk, sem streymdi milli
fagurra blóma og unaðslegra grasa. Bláleitir
gullsmiðir flögruðu kátir yfir vatninu og lækur-
inn var svo lítill, að geddan komst ekki þangað til
litla fiskjarins.
pegar geddan sá að Merlin kærði sig ekki um
þau auðæfi sem hún bauðst til að vísa honum á,
fór hún að busla í vatninu með ákafa og Merlin
skildi, að hún sagði:
“pú skalt vera í minni mér,
Merlin, eg skal borga þér.”
Merlin skifti sér ekki af heitingum geddunn-
ar, hann stóð kyr og horfði á litla fiskinn, sem
synti nú himinglaður og frjáls meðal félaga sinna
og um leið og hann synti í burtu heyrði Merlin
hann segja:
“Hjálpina eg þakka þér,
þú skalt hljóta lið frá mér.”
pegar lýsti af degi, fór Merlin að safna tág-
um meðfram vatnsströndinni; svo tók hann sér
nokkra staura, lagaði þá til, rak þá niður í jörðina,
riðaði tágar á milli og þakti svo með sefi. pannig
bjó hann til annan kofa handa sér.
Hann bjó sér til rúm úr stör; hann sá hvar
trjástofn flaust eftir ánni; tók hann og bjó til úr
honum stól og borð.
f þessum kofa bjó hann nú í ró og næði. Hann
safnaði saman vatnsjurtum og reyndi græðslu-
kraft þeirra; skoðaði stjömumar og hjálpaði dýr-
unum í skóginum og fiskunum í vatninu.
pegar eitthvað gekk að dýrunum, komu þau
til hans, og þegar fiskamir áttu eitthvað erfitt,
þá syntu þeir uppað vatnsbakkanum þar sem hann
var. Hann hafði hnetur til matar, því mikið óx
af af þeim skamt frá vatninu í stórum runnum;
og svo drakk hann vatnið, sem var tárhreint og
heilnæmt og honum leið vel.
pannig var hann í heilt missiri án þess að
hann saknaði konungshirðarinnar, því honum leið
svo vel hjá hinu bláa kyrláta vatni.
.. Nú kom veturinn og breiddi hvítan dúk á
skóga og grundir, blóm og tré. Merlin leið þó
(fkki mikið af kulda, því það var skjól af skóginum
fyrir hinum kalda vindi.
pakklátur íri.
pað var verið að safna meðal almennings á
írlandi samskotum fagnaðarerindinu til út-
breiðslu eða til kristilegs missíónarstarfs. pá
kom fátækur íri nokkur og lagði fram stóran
skerf til fyrirtækisins. Ástæður hans voru kunn-
ar og var reynt að telja hann af því að gefa svona
mikið. En hann svaraði:
“Takið þið hiklaust við því, því fagnaðarer-
indi drottins á eg að þakka alt, sem eg á, bæði
nægilegt daglegt brauð og vissuna um eilífa sælu
á himnum.”
Gjöfin hans var þá þegin, og hinum þakkláta
íra varð ekkert fyrir, því guð blessar glaðan gjaf-
ara.
pessi maður var þakklátur fyrir guðs orð, og