Lögberg - 11.01.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 11. JANÚAR 1917.
3
Pollyanna
Eftir Eleanor H. Porter.
Nancy flúSi út úr dyrunum í ofboöi, og gleymdi
því aö hún hélt á fati meö nýbökuðum tíglakökum,
sem hún kom inn metS.
“Flugumar þínar?” spuröi ungfrú Polly undrandi.
“VitS hvað áttu meö þessu? HvaSan koma þær?”
“Já, góSa, kæra, Polly frænka, þær komu auSvitaS
utanaS, þær komu inn um gluggana. Eg sá nokkrar
þeirra koma inn.”
“Þú sást þær koma inn? Áttu viS þaS, aS þú hafir
opnaS gluggana, sem engar ljóshlífar voru fyrir?”
“Já, Polly frænka, því þar eru engar ljóshlífar.”
Nancy kom á þessu augnabliki aftur meS tigla-
kökumar. Andlit hennar var mjög alvarlegt, en í
meira lagi rautt.
“Nancy”, sagSi húsmóSirin hörkulega. “Þú get-
ur látiS kökurnar hérna, og farSu svo strax upp í her-
bergi ungfrú Pollyönnu og lokaSu gluggimum. LokaSu
dyrunum líka. Og seinna, þegar Iþú hefir lokiS viS
morgunstörf þín, þá gengur þú inn í hvert einasta
herbergi meS flugnasmellinn, og skildu ekki viS þær
fyr en þú ert búin aS ná tþeim öllum.”
ViS systurdóttur sína sagSi hún:
“Pollyanna, eg hefi slkrifaS og beSiS um ljóshlífar
fyrir gluggana þína. Eg veit mjög vel aS þar eiga aS
vera ljóshlífar, og aS þaS er skylda mín aS útvega
þær. En eg finn aS þú hefir alveg gleymt þínum
9kyldum.”
‘“Minum—skyldum?” Augu Pollyönnu stækkuSu
til muna af undrun.
“Já, þínum skyldum. Eg veit raunar aS þar er
Jjeitt, en eg álít þaS eina af þínum skyldum, aS hafa
gluggana lokaSa þangaS til ljóshlífarnar (koma. Eg
skal segja þér, Pollyanna, aS flugur eru ekki einungis
óþægilegar og óviSfeldnar, en þær eru lika hættulegar
fyrir heilbrigSi rnanna. Þegar morgunverSi er lokiS,
þá skal eg ljá Iþér bók, sem fræSir um þetta.”
“Ó, kæra þökk, Polly frænka! Mér þykir svo
undur gaman aS lesa.”
Ungfrú Polly hóstaSi ögn, eins' og eitthvaS hefSi
fariS öfugt ofan í háls.. Svo kreisti hún varirnar
fast saman. Pollyanna horfSi á hörkulega andlitiS
hennar og varS dálítiS vandræSaleg.
“ÞaS var auSvitaS slæmt aS eg gleymdi þessari
skyldu, Polly frænka,” sagSi hún afsakandi og dálítiS
feimin. “En eg skal ekki opna gluggana oftar.”
Frænka h'ennar svaraSi engu. Hún sagSi ekki eitt
einasta orS á meSan þær neyttu matar. Þégar þær
stóSu upp frá borSinu, gekk ungfrú Polly inn í dag-
stofuna aS bókasikáp, tók úr honum litla bók og rétti
systurdóttur sinni hana.
“Hér er bókin sem eg mintist á, Pollyanna. GerSu
mér þann greiSa aS fara til herbergis þíns og lesa
hana þar. AS liálfri stundu liSinni kem eg upp til
þess, aS líta eftir fatnaSi þínum.”
Pollyanna leit á 'kápu litlu bókarmnar, og sá þar
mynd af fluguihöfSi margstækkuSu. Hún leit efcki af
því meSan hún svaraSi, frá sér nmnin af fögnuSi:
“Ó, þúsund, þúsund þakkir, Polly frænka!” Svo
dansaSi hún fjörlega út úr herberginu og skelti hurS-
inni svo hart á eftir sér aS undir tók í öllu húsinu.
Ungfrú Polly hniklaSi brýrnar og hristi höfuSiS.
StóS svo kyr litla stund; gekk svo meS drotningarleg-
um limaburSi þvert yfir herbergiS og opnaSi dvrnar.
En Pollyanna var horfin ; hún heyrSi hana hlaupa meS
hraSa mifclum upp loftstigann. Ungfrú Polly lokaSi
dyrunum og gekk inn í stofuna aftur.
Þegar hún hálfri stundu síSar, meS óraskanlega
Skyldutilfinningu sjáanlega á öllunt andlitsdráttum
sínum, gekk upp saina stigann og inn í iherbergi Polly-
önnu, var tekiS á móti henni meS áköfum fagnaSar-
ópum.
“Ó, nei, Polly frænka, aldrei hefi eg lesiS neitt
jafn sikemtilegt og fróSlegt á æfi minni. En hvaS
mér þykir vænt um aS þú gafst mér þetta hefti. Hugs-
aSu þér, eg hafSi engan gmu um aS flugur gætu boriS
eins margt og mikiS á fótum sínum, og — —”
“Já, þaS er gott,” greip Polly frænka fram í mi'kil-
lát. “Nú, Pollyanna, nú getur þú rétt mér eina flík í
einu af fötum þínum, svo eg geti litiS á þau: og þaS
sem mér finst of lélegt fyrir þig aS nota, þaS getur
þú gefiS t. d. Sullivans.”
Pollyanna lagSi bókina frá sér, sjáanlega gegn
vilja sínum, og gekk aS klæSaskápnum.
“Eg er ihrædd um aS }>ér finnist þau lakari heldur
en kvenmanna styfktarfélags konunum sýndust þau
vera — og þeim 'sýndist þau vera svo léleg, aS þaS
væri næstum skörnrn aS nota þau,” sagSi litla stúlkan,
eins og hún færi aS afsaka fatagarmana sína. “En
þaS voru aS eins hlutir fyrir drengi eSa fullorSiS fólk
i tveimur síSustu kössunum frá trúboSsfélaginu — og,
hefirþú nokkru sinni fengiS trúboSsfélags kassa, Pollv
frænka ?”
Ungfrú Polly leit til hennar ásakandi og þykkju-
þrungnum auguni, og Pollyanna bætti strax úr þessu
segjandi:
“N'ei, auSvitaS hefir þú aldrei fengiS neinn, Polly |
frænlka,” sagSi hún og roSnaSi. “Eg gleyindi þvi, aS
ríkt fólk fær aldrei neitt slíkt. En sjáSu, þaS kemur
fyrir aS eg gleymi því aS þú ert ri'k, iþegar eg er liér
uppi í litla 'herberginu, eins og þú skilur.”
Ungfrú Polly leit grunsamlega til hennar og ætlaSi
aS svara, en af því varS |x> ekki. Pollyanna, sem
'ekki vissi aS hún hafSi sagt nokkur óviSfeldin orS,
flýtti sér aS bæta viS:
“Nei, eg ætlaSi aS segja þaS — aS maSur veit al-
drei ihvaS er í þessum trú'boSsfélags kössum, nema
þaS, aS maSur finnur ekki þjaS siemi maSttr mes't
þarfnast — þó maSur hafi haldiS aS maSur fyndi þaS.
ÞaS voru líka ávalt þessir trúboSsfélags kassar, sem
var svo erfitt aS leika um, fyrir pabba og —”
Nú mundkPollyanna alt í einu, aS hún átti ekfci aS
tala um paltba sinn viS frænku sína. Þess vegna
sn'eri hún sér aS fataskápnum, hvarf inn í hann
snöggvast, og kom svo út aftur meS alla fátæklegu
'kjólana sína í fanginu.
“Þéir eru efcki sérlega fallegir,” stamaSi hún, “og
þeir hefSu átt aS vera svartir; og eg hefSi líka fergiS
svartan fatnaS, ef rauSi gólfdúkurinn handu kirxjunni
hefSi ekki komiS í veg fyrir þaS ; en eg á énga aSra.”
Ungfrú Polly sneri og sneri 'hinum ýmsu flýkum,
en snerti þær aS eins meS fingurgómunum. Hún hélt
þeim upp viS birtuna og fitjaSi upp á nefiS. Þær
voru allar mjög lélegar, og þaS var auSséS aS þær
voru ekki saumaSar handa Pollyönnu. Svo fór ung-
frú Pollyanna aS skoSa bættu léreftsfötin og nærfötin
í kommóSuskúffunni.
“Eg er í þeim beztu,” sagSi Pollyanna áköf.
“Konurnar í kvenmanna styrktarfélaginu keyptu al-
veg nýja samstæSu handa mér. Frú Jónas — hún er
forstöSukona félagsins—húti hugsaSi, aS þetta skyldi eg
fá, þó þær yrSu aS rölta um bert kirkjugólfiS alla æfi
sína. En þaS liggur nú ekki fyrir þeim. Því hr. White
getur ekki þolaS þann hávaSa. Hann hefir svo veikar
taugar, segir kona lians, en hann á peninga li'ka, og þær
halda aS hann muni gefa rnikiS af þeirn til aS kaupa
fyrir gólfdúkinn — tauganna vegna, eins og þú skilur.
Eg hfeild sannarlega aS hann megi vera glaSur aS eiga
svo mikla peninga, fyrst hann hefir þessar veiku
taugar, er IþaS ekki? Heldur þú þaS ekki lika?”
IÞaS leit ekki út fyrir aS ungfrú Polly hefSi heyrt
ihvaS hún sagSi. Hún hélt áfram aS skoSa flíkurnar;
svo sneri ihún sér aS Pollyönnu og spurSi alt í einu:
“Þú hefir auSvitaS gengiS i skóla, Pollyanna?”
“Já, Polly frænka. Og auk þess las pa.— eg meina.j
las eg heima lika.” *
Ungfrú Polly hniklaSi brýrnar.
“ÞaS er gott. Þú verSur auSvitaS aS ganga á skóla
hér. Skólastjórinn, hr. Hall, nnm rannsaka i hvaSa!
bökk þú átt aS vera hér. En á meSan held eg þaSj
væri heppilegt, aS þú læsir hátt fyrir mig hálfa stundj
á degi hverjum.”
“Ó, mér þykir svo undur gaman aS lesa. En ef
þér likar síSur áS hlusta á mig, þá get eg lesiS út af
fyrir mig, Polly frænka. Og þá þarf eg ekki aS gera
mér n'eitt ómak til aS vera glöS, því aS lesa er bezt .
af öllu — og helzt út af fyrir mig, eins og þú skilur.l
því þegar eg 'kem aS löngu orSunum —”
“Já, þaS efast eg ekki um,” svaraSi ungfrú Polly:
kýntin. “Hefir þú lært 'hljóSfæraslátt ”
“Nei, mjög lítiS. Mér geSjast ekki aS hljóSfærasöng
— þaS er aS segja, þegar eg á sjálf aS framleiSa hann
— en mér líkar hann vel þegar aSrir leika. Því eg
liefi lært aS leika ofurlítiS á pianó. Ungfrú Gray —
sú sem leikur á orgel — hún kendi mér þaS. En eg
iheld aS þaS sé rétt aS eg hætti viS þaS. Já, eg held
þaS sannarlega, Polly frænka.”
“Mjög sennilegt,” svaraSi ungfrú Polly og lyfti
augnabrúnunum hátt vupp. “En eg álít þaS samt sem
áSur skjddu mína, aS þú fáir tilsögn í hljóSfæraslætti.
Þú kant auSvitaS aS saurna?”
“Já, Polly frænka.” Pollyanna stundi þungan.j
“Eg lærSi aS sauma hjá konunum í kvcnnianna styrkt-J
arfélaginu. En, svei! ÞaS voru voSalegir tímar. Af j
þvi frú Jónas, hún vildi ekiki aS eg héldi nálinni eins
og hinar vildu aS eg gerSi, þegar eg saumaSi hneslu
og frú Wiite vildi aS eg lærSi afturspor áSur en egj
lærSi aS brydda, en þaS vildi ekki ungfrú Harriman.
og þær komu sér aldrei saman, svo eg vissi aldrei hvaSI
eg átti aS gera.”
( “Já, þú lendir ekki í slíkum vandræSum nú, Polly-
anna, því eg ætla sjálf aS kenna þér aS sauma. F.n;
aS eldá eSa búa til nokkura tegund matar, kant þú
líklega ekki ?”
Pollyanna hló ánægjulega.
“Þær voru einmitt byrjaSar aS kenna mér þaS.
núna í sumar, cn eg var litiS búin aS læra. Þ'eim koni
lí'ka jafnvel ver saman um þaS, en um aS sauma. Þærj
vildu býrja á aS kenna mér aS báka brauS; en engin
j;eirra hafSi sömu aSferS, svo j>ær spjölluSu, þrættu
og rifust allan þann tíma sem ætlaSur var matartilbún-
ings'kenslu. En svo komu jœr sér saman um aS kenna
mér þaS eftir röS — eina viku hver, fyrri hluta dags
— í þeirra eigin eldhúsum, eins og þú skilur. En eg
lærSi aS eins aS búa til súfckulaSbúSing og rúsínukökur,
þvi j>á varS pa — já, eg meina aS eg varS aS hætta."
Röddin skalf dálitiS jægar hún sagSi síSustu orSin.
“SúkkulaSbúSing og rúsinukökur,” sagSi ungfrú
Eolly háSslega. “Já, þaS var skemtileg tilsögn.” Hún
sat og hugsaSi sig um eina minútu eSa tvær, svo bætti
hún viS ofur hægt: “Klufckan níu á hverjum morgii
lest þú ihátt fyrir mig í hálfa stund. ÁSur en J>ú byrjar
á því, notar þú tímann eftir morgunverS til aS laga til
í þessu herbergi. MiSvikudaga og laugardaga aS lestr-
inurn loknum, áttu aS vera í eld'húsinu hjá Nancy og
læra aS sjóSa og búa til mat. Fyrri hluta hinna dag-
anna saumar ]>ú hjá mér. SíSari hluta daganna æfuni
viS ókkur svo viS hljóSfæraleik. Eins fljótt og eg get,
skal eg útvega þér kennara viS hljóSfærasöng.”
Svo stóS hún upp af stólnum.
“Já — 'en — Polly frænka, Polly frænfca — j>egar
eg á aS gera alt Jætta allan d'aginn, hvaSa tíma get eg
þá variS til aS — lifa?”
“Lifa, barn? ViS hvaS áttu? Eins og þú sért
ekki alt af lifandi?"
“Jú, eg dreg auSvitaS andann og lifi aS því levti,
meSan eg geri alt lj>etta. Polly frænka, en þaS er ekki
aS lifa fyrir alvöru. Þú dregur líka andann meSan J>ú
sefur, 'en þú lifir ekki þá. ViS aS lifa á eg viS þaS,
aS gera ]>aS sem mér Jiykir gaman: leika mér úti, lesa
skemtilegar bækur — fyrir sjálfa mig auSvitaS, klífa
upp í tré, tala viS gamla garSytkjumanninn og Nancy,
og kynnast öllu hér í nágrenninu, fólkinu, húsunum
og öllu í litla, fallega sveitaþorpinu, sem eg ók i gegn
um í gær, þegar eg kom frá stöSinni. ÞaS er þetta,
sem eg kalla aS lifa, Polly frænka. AS d'raga andann
aS eins og vera til er ekki aS lifa.”
Ungfrú Polly hristi höfuSiS óþolinmóS og gremju-
lega.
“Þú ert j>ó undarlegt barn, Pollyanna. AuSvitaS
færS þú viSeigandi tíma til aS leika þér. En mér finst
i sannleika, aS þegar eg er fús til aS gera skyldu mína
meS þvi, aS sjá um aS þér líSi vel og aS þú fáir gott
uppeldi og góSa .tilsögn, þá 'eigir ]>ú aS gera skyldlu
þina meS því aS gæta þess, aS þessari umhyggju minni
sé ekki eytt árangurslaust handa ójx>kkalátum.”
Pollvanna var sjáanlega s'kelkuS.
“Ó. Polly frænka, eins og eg gæti nökkru sinni
veriS þér ój>akklát, góSa, mér þykir svo undur vænt
um þig, Polly frænka — þú ert heldur ekki ein af kon-
rnum í kvenmanna styrktarfélaginu, — þú ert móSur-
■syV '>• mín.” g
“Gott, láttu ]>á sjá aS þú verSir e'kki óþakklát,”
svaraSi Polly frænka og sneri sér viS til aS fara.
Hiún var aS eins komin hálfa leiS ofan stigann, þeg-
ar kallaS var á eftir henni meS skærri barnsrödd:
ENDINQ
f£8R (/ARy

Í
,NADA
°ON»tO

HINAR M1K.LU
EATON’S Verksmiðjur sem standa á
legt
; v. *. . •:
m\ # s V -•
•«N ,
t ' •*' M /
■.V. þ.
WT. . i
ssgsainijív
bak við EatOns búðirnar hafa gert oss það mögu-
„x n;/.xa marga þ]uti með ótrúlega lágu
v e r ð i á miðs-
vetrar verðskrá
vorri. Það er
bók, sem þér ætt-
uð að uá í.
Hinir t v e i r
fögru kvenbún-
ingar, sem sýnd-
ir eru framan á
kápunni eru ágæt sýn-
ishom af þessum kjör-
kaupum og sýna mjög
vel hversu hægt er aS
spara' péninga meS
því aS kaupa þær vörur
sem sýndar eru í bók-
inni sjálfri. Kvennær-
föt, karlmanna, kvenfólks og
bama búningar, skór og stíg-
vél. Húsmunir og sérstakir
hlutir úr öllum deildum, eru
sýndir svo aS þeir fylla hinar
56 blaSsíSur meS þaS sem
vert er aS.lesa, og hvaS af
j>essu, sem keypt er sparar pen-
inga . Nú er tíminn til þess aS
hugsa um framtíSin.a ákveSa
hvers er þörf og kaupa eftir
miSsvetrarsölu verSskránni og
láta hvern einasta dal sem eytt
er spara peninga.
að
9 J.

r.%s
Vér höfum sent út meS pósti
miSsvetrar-sölu v'erSskrá vora.
HafirSu ekki fengiB hana, þá
skrifaSu oss og biddu um hana;
sendu nafn þttt og áritun.
PO»r*CE *wl
r<r

c-;
l».v
«««: «sk •r
*
KESSt issits s.»« ««•
Hvcr dollar scm þú kaitpir fyrir
á vorri árlcgu miSsvelrar-
sölu sparar þcr peniitga.
T. EATON C<?
WINNIPEG
limited
CANADA
hú getur fcngið ciutak af Miðs-
vctrar-Verðskrá vorri ef þú
biður tim ha-na—skrifa.
Heilbrigði.
Mjolk
Eftir Philip B. Havuk Ph.D.
kennara í HfeSlis- og efnafræSi viS
Jefferson læknaskólann í
Philadelphia.
(NiSurl.)
Fcr það cftir aldri o</ þyuc/d hversu
mikla mjólk vir þufum?
ÞaS er venjulegt aS taka tillit
til lífcams]>yngdar ]>egar veriS er
aS reikna út hversn mikiS j>urfi af
hverri fæSutegund fyrir sig. Þetta
er auSvitaS alveg rétt aS hugmynd-
inni til: en ]>egar læknir hefir und-
ir hendi mann sem er 90 pund aS
þyngd, sem borSar helmingi meira
en konan hans, sem er 200 pund,
]>á verSnr jæssi regla léttvæg.
Mjólk er eðilegasta fæða, sem
til er fyrir börn. og Ihvert meSal-
barn getur haft not af langt um
meiri mjólk fyrir hvert pund af
'líkamsþyngd en fullorSinn mann-
eskja, sérstaklega ef þaS er gamal-
menni. En mjólk ier góS fæSa
hvernig sem á er litiS; hún er EeSi
matur og drykkur.
Hvcniq hagar móÖurmjólkiu sér
í maganum?
Svo aS segja undir eins, ]>egar
móðurmjólkin kemur í magaun,
yztir hún ]>ar; orsakast ]>aS af efni
sem ystiefni (rennin) heitir, og
áður er nefnt. YstiefniS vinnur í
þessu tilfelli eins og þaS vinnur á
kúamjólkina. En munurinn á
draflanum er mjög mikill.
Vökvinn i kring um draflann
úr móStirmjólkinni sem kallaður
er tuysa, er rnjög gruggngur, þvi
sérlega ólikur hinni ljósleitu eða
strágulu mysu úr kúamjólkinni.
Eins og skýrt var fvr er draflinn
úr kúamjólkinni stórstykkjóttur,
seigvir, hvitur, en úr móSurmjólk-
inni er hann afar fingerSur, mjúk-
ur og linur, gulleitur aS lit og mjög
auSmeltur.
hví er haldiö fram, aif Búlgarar
séu langlífari en annaö fólk fyrir
þá sök. aö þeir drckka mikiö af
súrri mjólk. Er þaö satt?
Metchni'koff hás'kólakennari, er
nýlega lézt í Paris, hélt því fram,
aS þetta væri. ÞaS var skoSun
hans, aS etiurefnin, sem myndast
af vissum gerlum ('rotnunargerl-
um) í innýflum manna. stytti ald-
ur manna. í súrri mjólk er önnur
tegund gerla (mjólkursýrugerlar),
sem draga úr áhrifum hinna hættu-
legu tegunda.
Þáð var kenning Metrhifikoffs,
að með þvi aS drekka súra mjólk,
væri dregiB úr vexti þessara eitur-
efna og þannig yrði þaS til 'þess aS
lengja lifiS.
Þiví miður hefir það verið sann-
að, að þessir mjólkursýrugerlar
þrífast betur i efri parti innýfl-
anna, 'en eiturefni myndast af gerl-
um i lægri partinum. Auk þess
eyða eiturtegundir i maganum heil-
miklu af mjólkursýrugerlum, þeg-
ar þeir myndast. Þiess vegna er
iþað, að hugmynd Metchnikoff er
ekki að öllu leyti sjálfri sér sam-
kvæm.
Þvi hefir verið haldiS fram, aS
hin góSu áhrif súrrar mjóllkur séu
miklu meira aS þakka aS eins
mjólkinni sjálfri en nofckru eitri
eða gerlum sem i ihenni eru.
Er erfiöara aö melta rjóma cn
ntjólk?
Það aS mikil fita sé i mjólkinni
breytir meltanleik hennar i tvennu
tilliti. í fyrsta lagi fer mjólkin úr
maganum seinna ien ella: og i öðru
lagi er draflinn mjög ólíkur þvi
sem hann er úr venjulegri mjólk
Ef vér drekkum nýmjólk meS
hér um bil 4% af fitu, þá myndast
hinn stórgerði, harði. seigi drafli,
sem áSnr var lýst.
Ef vér bætum rjóma viS mjólk-
ina nógu miklum til þess aS i henni
verSi 20%, þá mvndast ekki jæssi
harSi drafli, en i staS hans mynd-
ast samgert hlaup, lint og mjúkt,
sem meltist án þess aS nokkur
drafli myndist. AS eins myndast
nokkurs' konar draflalíki örfint.
Mjólk sem er 20% og 40%
rjómi, er ekki sérlega góS fæSa
fyrir m^Salmaga, ef mikils er neytt
af henni.
Ýmisleet bendir til ]>ess. aS
j mjólk meltist betur þegar viS hana
er blandaS brauSi. Sé ögn af salti
látiS í mjólk, þá meltist hún betur,
en sé mikiS salt látiS i hana, melt-
ist hún seinna.
Frá Islandi.
Skipið Flóra segir Lögrétta að
bafi verið stöSvaS af ]>ýzkum kaf-
báti skamt frá Noregi, Hafi skip-
stjóri spurt hvaS flytja ætti á skip-
inu aftur frá íslandi. KvaS Floru-
skipstjórinn það vera kjöt til bæj-
arstjórnarinnar i Christjaniu og lét
hann sér það nægja og slepti skip-
inu.
Bæjarstjómin h'efir lagt til land
undir loftskeytastöðina. Hún er
bygð á Skildingan.melnum og verS-
ur einlyft úr steinsteypu 17x10'
metrar á stærð, með dálítilli út-
byggingu.
Til Danmerkur hafa verið send-
ar tnargar prufur af íslenzkum
kolum og segist efnafræSingum
svo frá, aS þau fari mjög batnandi
eftir þvi s'em innar kemur i nám-
una.
Lögrétta frá 27. Nóv. segir tíö-
arfar frábærlega gott. SumarveS-
ur um þaS levti.
Nýlega eru látnir Samson Gunn-
laugsson á IngunnastöSum i Geira-
dal, hálfsextugur, og Rrynjólfur
Jónsson á 1 Iroddanesi i Stranda-
sýslu. mesti bændasköruugur á sex-
tugsaldri.
Tímarit VerkfræSingafélags ís-
lands hefir IÁ>gbergi veriS sent.
ÞaS er þriðja hefti fyrsta árs. Er
þetta allstórt rit og vel vandað. 1
þessu hefti eru ritgerðir á ís-
lenzku, ensku, þýzku og dönsku.
Þar er ritgerð um mæling Reyfcja-
víktirbæjar 1915 eftir Ólaf Þor-
steinsson verkfræðing (h isenzku) :
sama grein á ensku. Um vitamál
á íslandi eftir Þorvald Krahlæ
verkfræðing (á dönsku), löng rit-
gerð og ítarleg með myndum af
vitanum á Vestm.eyjum, Reykja-
nesi. Dyrhólum, Rifstanga, við
Svörtuloft og Grimsnes.
Auk þess er strandkort af ís-
landi þar sem allir vitar eru sýnd-
i greinilega: sama ritgerS á þýzku.
Ritgerð um Vélstjóraskóla íslands
eftir M. E. Jassen skólastjóra (á
dönsku) og stutt grein um loft-
skeytastöðina í Reykjavík, siem
birtist i þessu blaði.
Bitar.
Eftirfarandi bitar voru veiddir
upp úr “grautnum” hans Rögn-
valdar i síðustu Heims'k.
“V'ér teljum alt opinberun og inn-
blástur, sem að heiman kemur, þar
sem margt mikílu fremur iná
heita uppblástur. Sumt af því sem
taliS er hinar skírustu bókmeutir,
er blátt áfram barnaiskapur og
samsetningur og engu merkara en
haft er við lestraræfingar i 3 og 4.
bekk alþýðuskólans hér."—Rögnv.
Pétursson.
“Skáld, og rithöfundar og spá-
menn fæSast nú svo ört og margir
með ári hverju heima. aS tæpast
verður því trúaS, að allir hafi þeir
allar tennur i gómi."—Rögnvaldur
Péturson.
"Þessu ('bókmentum hehna) er
svo verið að hani]>a og halda aS oss
um leiS og annað tveggia er gert,
þagað við því sem hér er gert, eða
rejTit er aS litílsvirða ]>aS og ó-
frægja.”—Rögnv. Pétursosn.
“Mér finst vér ættum að skoða
oss of stórt fólk til þess að hlaupa
upp til handa og fota yfir hverju
sem er, komi þaö að eins að heim-
an, eins og þar isitji allir speking-
amir.”—Rögnv. Pétursson.
“Að ganga i fjöru (1 islenzkuni
i bókmentum) og róta við hverjti ís-
hroSi, sem 'liingaS flýtur og tina úr
þvi reköld og sprek sér til andlegr-
ar uppbvggingar, er sannarlega að
velja sér fiskihjall að musteri og
kjósa anda sínum hreistur i stað
fjaðra og ugga í stað vængja.”—
Rögnvaldur Pétursson.
“KappsmáliS mesta hvarvetna á
öllum tímum ;etti aö vera að stuðla
sem mest að samhug milli þjóðar-
innar, og þegar eg segi ]>jóSar-
innar, ]>á nefni eg þar alla íslend-
inga, hvar i heiminum sem ]>eir
búa.”—Rögnv. Pétursson.
Hlýindin og samhugurinn í ]>ess-
um klausum prestsins virSist liggja
nokkuS “djúpt”; til þess þarf bæði
“ugga" og “hreistur” að geta synt
eftir ]>eim. — Gaman að bera það
sem hér er að ofan saman viS ]>aS
sem sami höf. hefir ritað í Heims-
kritiglu og 'Heimi áður.