Lögberg - 22.02.1917, Page 5

Lögberg - 22.02.1917, Page 5
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. FEBRÚAR 1917 5 Það er ekkert eins gott og heimatilbúið Pie, kökur og Cl brauð búið til úr PURITV FCOUR MORE BREADand BETTER BREAD’’ PURITV FLOURV mennirnir vont kvef skömmu eftir að þeir koma hér — einkanlega þeir sem koma hér að haustinu til. Og eg hefi ekki fariS varhluta af því. Eg lá í rúminu í viku og var lasinn miklu lengur, en er þó kominn alveg yfir þa'ö nú. — ÞaS v'ar niikiö talað um það í Canada, einkanlega meSal hermanna, aS heragi væri miklu strangari á Eng- landi en í Canada og atlæti alt verra. En aS svo miklu leyti sem eg veit til er það alveg öfugt. FrjálsræSi er meira, húsnæSi betra, fæSi breytilegra og betra, og hreinlætis o^ heilbrigSis- reglum miklu meiri gaumur gefinn, sem gerir herbúöirnar miklu aSgengi- legri en ella. öllum Canadahennönnum er gefiö viku frí hér skömtnu eftir aö þeir koma til Englands, til aö finna ætt- ingja og vini þeim sem hér hafa veriö fyr, og hinurn til aö kynnast landinu og landssiöum öllum. — Eg eyddi þeirri viku í Eundúnum. Þaö var hin ánægjulegasta viki i alla staöi, aöeins of stutt. Aö reyna aö lýsa fyrir ykkur öllu, þvi sem eg sá þar og dáöist aö, er ómögulegt. Eg sá þaö alt i sv’o rnikl- um flýti aö þaö er eins og í þoku fyrir mér, Já, reglulegri Lundúna þoku og er þá mikiö sagt. —• Eg sá kirkjur, stórbyggingar, minnisvarða, söfn, dýragaröa, fjölförnustu staöi og ótalmargt fleira, en af því öllu er skýrast i huga mínum kirkjurnar frægu, Westminster Abbey og St. Pauls, þinghúsiö og Lundúna turninn — ’ og svo auðvitað fjölförnustu plássinn, sem írinn ætíö minnir mig á, — svo sem Piccadilly Circus, Leicester Square o.s.frv. Eg hefi aldrei séö neitt svipaö því eins skrautlega byggingu og þinghús- ið, einkanlega/þingsalur lávaröadeild- arinnar. Það er nær sanni aö hann sé fóðraður meö gulli — alt útflúr er logagylt — og allur salurinn er þakinn útflúri, þó hvergi sé eins mik- iö af því og í innri enda salsins kring um hásætiö, þar er svo mikið í borið aö eg afréð aö v'erða aldrei konúngur á Englandi, því eg mundi ekki^kunna viö ntig innan um alt það skraut. — Salur neðrideildarinnar er fagur og mjög smekklegur,. en þar er nærri ekkert skraut. Alt er þar úr beztu eik. Upphækkaðir bekkir fóðraöir leðri eru til beggja hliða, en fyrir gafli er sæti þingforsetans í staö há- sætis og fyrir framan það borö með skriffærum — og kistlum í stað ræðu- stóla fyrir þingmenn aö tala frá. — Eg stóð dálitla stund viö kistil for- sætisráöherrans og fanst eg verða að mun meiri fyrir aö standa i sporum þeirra gamla Gladstones, Balfours, Bonar Laws, Asquiths og Lloyd Georges, síðan settist eg sem snöggv- ast í sæti þingforsetans, og getiö þið rétt ímyndað ykkur hversu hreykinn eg muni hafa verið af þvi að vera alt í einu orðinn forseti brezka þingsins, — en þaö stóö ekki lengi. Eg féll fljótt úr þeirri tign, því viðstööu- timinn var stuttur. Viö urðum aö flýta okkur þaöan yfir í Westminster Abbey, sem er þar sv’o sem steinsnar i burtu. — Augnabliks upphefðin min í nútíö var um leið horfin, en í þess stað var alt þakið leyfum fornrar frægðar. — Westminster Abbey er mikil bygging og söguleg, en þó er það ekki byggingin sjálf, sem vekur aðal eftirtektina, heldur minnismerki og myndastyttur löngu liðinna höfö- ingja og mikilmenna, og þó fremur öllu öðru grafhvelfingarnar og leg- staðir hinna mörgu sögulegu persóna, sem þar eru jarðaðar. — Mörg atriði í sögu Bretlands uröu mér miklu ljós- ari og eftirtektaverðari en að horfa á legstaði þeirra, sem oft tóku aðal- þáttinn í þeim atburðum. — Þar var' legstaöur Játvarðar fyrsta. — Ját- varöur baö þess að ekki skyldi full- gjöra legstað sinn fyr en Skotland væri sigrað, og vegna þess aö Skot- land gekk í samband við England án þess að það væri sigrað, þá er leg- staöurinn ekki ennþá fullgjör, og v’eröur aldrei. Og eg fékk af því aö horfa á legstaðinn ljósari skilning á járnvilja eins hins mesta konungs Englendinga, heldur en þó eg hefði lesi^ langa bók um efnið. — Þar voru hjá hver öörum legstaðir Hinriks áttunda, Tátvaröar sjötta, Maríu fyrstu og Elísabétar — 'og eg sá í nýju ljósi einhvern allra stærsta kaflann í trúarsögu Bretlands. — Þar var Hinrik og páfaveldið brotið. Þar var Játvarður sjötti sonur hans — viljalitiö verkfæri í höndum einhliða og þröngsýnna mótmælenda. Þar var María, full af hatri og hefndar- hug til trúv'illinganna feins og hún kallaði þáý — og síðast systir hennar Elizabet, framsýn og stórhuga, en líka lempin. Og hún sameinar og leggur grundvöllinn undir hina miklu mót- mælenda kirkjudeild nútímans — “biskupakirkjuna ensku”.------- í einu hornintt ertt legstaðir þriggja skálda. \ I Þar sofa þeir hlið við hlið Brown og Tennyson og skamt þaðan hvílir Charles Dickens. — Eg vildi eg mætti sitja við legsteina þeirra og lesa þar sögurnar og kvæðin, sem þeir gáfu okkur — og eg er viss um að hver lina yrði innblásin, hvert orð fult af hugsun; skilningurinn mundi verða ljósari og áhrifin meiri. — f miðju gólfi i einni álmu kirkjunnar er málmplata utii sex feta löng og þrjú fet á breidd. Þar stóö eg lengi og var hugsi. Undir gólfinu þar hvílir trúboðinn frægi David Livingstone. •— Ofh hefi eg hugsað um æfiferil þess manns, hversu þar var samfara sjálfsafneitu*i, hugrekki, þolgæöi, Jtekking, vit og trú. Eg ferðaðist með honum í anda um hin ókunnu lönd Afríku, þar kem hann eyddi kröftum sínum viö aö klæða, fæða og fræða bæði um veraldlega og and- lega hluti, vesalings viltu svstkinin okkar. Og «g stanzaði að stöustu viö eyðilega kofann, þar sem hann áði hið hinzta sinn. — Bg sá hann í anda kveðja þennan heim krjúpandi á knjám í bæn — og mig langaði aö krjúpa þarna við legstaðinn hans og biðja um trú slíka sem hans og kær- leika til þurfandi meöbræðra Iikt og hann sýndi í öllu sínu lifi. — — Legstaöir sögulegra persóna vekja ímyndunarafliö, og þaö sama gerir sérhvaö þaö ems stendur t beinu santbandi v'ið sögulega atburði; þess varð eg fyllilega áskynja er eg fór unt og skoðaði hinn margfræga Lundúnaturn “Tower of London”. — Vilhjálmur fyrsti lét byrja að byggja turninn, og það mun nær sanni aö ekki einn einasti stór atburður hafi skeð í pólitískri sögu Englands, sem ekki megi aö einhverju leyti tengja við hann. Hann hefir verið notaður þessi þúsund ár, ýmist sem konungs- höll, virki eöa fangelsi og stundum sem alt þetta i einu. — En þó sjá tnegi nterki þessarar þreföldu notk- unar, þá ber þó mest á fangelsis- hlutanum. — Þaö fór hrollur uin mig er eg fór um suma klefana. Þar er svolítill klefi, þar sem Játvaröur fimti og bróðir hans hertoginn af York voru myrtir, og rétt þar fyrir utan er inngirt steinstétt, þar sem Sir Walter Raleigh eyddi meiri hluta sinnar löngu fangelsisvistar. Skanu ftaðar. er klefinn sem María Stuart var geymd í, og þar rétt hjá er stað- urinn, þar sem Lady Jane Gray var hálshöggviij. — Og sv'ona gæti eg talið nærri í það óendanlega, ef ykk- ur ekki leiddist aö heyra þaö lesið. — En eitt verð eg að segja. Ef eg einhverntíma hefi tíma og tækifæri aö lesa sögu Englands nákvæmlega, þá vildi eg aö eg gæti gert þaö í Lundúnum. En eg held, að í stað þess aö vera skemtandi eða fræðandi, þá sé eg nú orðinn svo langorifur um Lundúnaborg að það sé þreytandi fyrir ykkur, svo eg ætla að geyma aö lýsa svo mörgu öðru, sem eg sá þar og heyröi, þangaö til eg kem aítur til ykkar. — Siðasti dagurinn minn i Lundúnum var sunnudagur. Um kveldið fór eg í kirkju til Dr. Campbell Morgan’s — og þó eg oft heyri góðar ræður, þá held eg aö fáar þeirra veröi mér eins minnisstæðar og ræöan hans. — Um klukkan tíu 24 Lagasafn Alþýðu lofar öðrum einhverju, er aftur á móti bindandi, því þá er loforð annars samningsástæða gagnvart hinum. c) pegar munir eða eignir eru gefnar, er það gildandi, ef munimir eru afhentir um leið og þeim er lofað. Getur gefandinn þá ekki krafist þeirra aftur. En þegar einhver fær eign frá öðrum er gengið út frá því sem sjálfsögðu að hann hafi borgað eitthvað fyrir hana. pess vegna er það að ef einhver stefnir til þess að fá eignir borgaðar, veröur hinn kærði að geta sannað að eignimar hafi verið gefnar; en það getur hann ekki ef kærandinn neitar að svo hafi verið, nema því að eins að hann hafi vi|ni eða gildar sannanir. 30. Löglegar samningshindranir. þeir ein- staklingar, sem lögin vernda með því að viður- kenna ekki að öllu leyti samninga þeirra, eru þess- ir: peir sem eru yngri en 21 árs; geðveikt fólk og vitskert; þeir sem eru undir áhrifum áfengis þannig að þeir eru viti sínu fjær; Indianar á sér- réttindalöndum sínum; þeir, sem dæmdir hafa verið til dauðahegningar. 31. ómyndugir og börn. Samkvæmt laga- máli eru allir kallaðir böm, sem ekki eru mynd- ugir, og er það aldursskeið í Canada 21 ár, hvort sem um er að ræða mann eða konu. í sumum ríkj- um Bandaríkjanna eru konur myndugar 18 ára, en ekki í Canada. ómyndugur maður eða kona getur ekki afsal- að sér þeim rétti, er þessi vöm veitir, hvorki skrif- lega né munnlega. Eiginkona, sem er yngri en 21 árs, má þó afsala sér rétt til heimanmundar, en ekki getur hún gert löglega erfðaskrá. Lagasafn Alþýðu 21 27. Samnings ástæður. Svo er það kallað, sem kemur mönnum til þess að bindast samning- um. Lögleg ástæða verður að vera fyrir öllum samningum og einnig nægileg ástæða í augum laganna. Ástæðumar geta verið ýmiskonar; og fyrir þá sök að þetta atriði or mjög þýðingannikið í samn- ingum, skulu hér tilfærð nokkur dæmi. a) Góð og gild samningsástæða er það þegar kærleikur eða vinátta kemur manni til þess að gera samning; t. d. þegar faðir gefur bami sínu eignarbréf fyrir lanði. Slíkir samningar eru lög- legir og gildir og gæti faðirinn ekki riftað þeim þótt hann vildi. Aftur á móti væri það ekki tal- inn bindandi samningur þótt hann hefði lofað því munnlega, að hann skyldi einhvem tíma gefa því slíka eign. b) Verðmæt samningsástæða sem lögin kalla, eru oftast peningar; eða eitthvað sem fyrir pen- inga verður selt; þó getur það verið eitthvað ann- að. Stundum þarf það ekki að vera annað en að eitthvað sé giört fyrir hinn málsaðilann eða hon- um gefið eitthvað, eða jafnvel að lofað sé að gera eitthvað eða gefa eitthvað. Slíkt eru kallaðar “nægilegar” samningsástæður”. pegar t. d. kona heitir manni eiginorði eða maður konu, þá er það talin verðmæt samningsástæða. c) Ólögleg samningsástæða er sú, þegar það sem lofað er, er alt eða að einhverju leyti ósiðsam- legt eða gagnstætt almennum reglum eða bannað með lögum, eins og t. d. að svíkja tollskyldar vömr aö kv'eldinu tók eg undir með íranum “Good Bye Piccadilly — Farewell Leisester Square” — og Lundúnaborg hvarf mér sjónum í náttmyrkri og þoku. “Sjón er sögu ríkari” segir ís- lenzka máltækið, og finst mér þaö eiga við er eg athuga þátttöku Eng- lands i stríðinu. Allir hjálpa til, háir og láir —• allir vopnfærir menn eru í hernum eða við ennþá nauösynlegri störf. Kvenfólkiö tekur þátt í nærri allri vinnu. Þúsundir þeirra vinna í skotfæra verksmiðjum, á strætiskör- um, mótorvögnum og alls kyns flutn- ingatækjum vinnur kvenfólk miklu flcira en karlmenn — og allir hugsa eöa virðast hugsa um þaö eitt að v'inna algjörðan sigur í stríði þessu — og aðalsfólkið er þar ekki aö neinu eftirbátar hinna, sem vanari eru vinnu og sjálfsafneitun. Varla nokkur að- alsmaður hefir sótt um undanþágu undan herþjónustu — allir sem færir hafa verið heilsunnar vegna, hafa farið í herinn og nú þegar hafa 2,290 aöalsmenn verið drepnir, auk allra þeirra sem hafa særst eða verið teknir til fanga. Konur þeirra, dætur og systur eru ekki heldur iöjulausar. Fjöldi þeirra vinnur aö hjúkrun sjúkra og særðra. Margar leggja fram alla krafta á líknarstofnunum, sem hafa reynst nauðsynlegar vegna stríðsins; og á gistihúsum, sem kirkj- ur og kirkjuféög hafa stofnað fyrir hermenn, til þess að geta fengið að- 'nlynningu og þægindi fyrir sen» minsta pæninga, vinna þær dag eftir dag sem frammistöðukonur, síkátar — og brosandi þrátt fvrir nudd og nagg, sem oft má heyra frá hermönnunum. Slíkt hefir ekki litla þýðingu, því vegna þess að þær vinna án endur- gjalds, reynist stofnunum miklu létt- ara að gera alt þægilegra og meir að- laðandi fyrir hermennina, sem ef til vill mundu annars eyða tima sínum á verri stöðum. — Og hér mun eiga við aö eg minnist fáeinum orðum á starf þessara stofnana. Það mun láta nærri að á Englandi sé stöðugt miljón hermanna við æf- ingar og ýmisleg störf. Fjöldi þeirra manna eru langpí burtu frá heimil- um sínum. Margir þeirra eru kæru- litlir, og sumir þeirra sem vildu vera góöir og siðsamir fylgjast þó meö fjöldanum, vegna þess aö stöðuglyndi vantar. — Alt i kring um þá er for- æðiö, sem þrátt fyrir stríðið er engu minná' en fyr. Vinið. meö allri sinni bölvun, flóir hér um alt, lauslæti er hér svo aö úr hófi keyrir, og fleiri svívirðingar er hér við að berjast. Þaö er því ekki lítið né létt verk, sem kristnifélög eða kirkjur hér hafa tekist á hendur, aö setja upp stofnan- ir, er geti dregið til sín hermennina og meö því haldið þeim frá hinu illa. Þó er alveg furöa hvað þeim tekst. Hér í okkar herbúðum er fult af slík- um húsum. Y.M.C.A. .hefir tvö, Salvation Army tvö, Soldiers Christ- ian Association hefir tvö, United Methodists eitt, Wesleyan Methodist hefir eitt og Church of England eitt. f öllum þessum húsum má fá ódýrar veitingar, og aðra muni er hermenn þarfnast. Þar eru bækur til láns, borð til að skrifa viö og skrifpappír án endurgjalds — ræöupallur, piano o.s.frv. Á hverju einasta kveldi er eitthvað til fróðleiks eða skemtunar á boðstólum, og er þaö ætíð frítt. Hversu blessunarríkar afleíðingar og árangur alt þetta starf hefir verður aldrei kunnugt að fullu. En áreiðan- legt er það að margir eiga það þess- um stofnunum að þakka, ef þeir koma til baka með óskert *mannorð og heilbrigða sómatilfinningu. Jæja, vinir — eg veit að ykkur fer nú að leiðast hve langt betta er orðið og bó efnislítið. Eg ætla því að láta þetta nægja að sinni. — Þó má eg ekki gleyam að geta þess að eg sá þá vini okkar Gilbert Johnson og Sigga Eiríksson. Því miður gat eg ekki séð Pál Þorgrímsson, en þeir hinir sögöu mré aö honum liöi vel. Eg veit ekki ennþá hvort Siggi er farinn til Frakklands, en ef hann er ekki farinn þá er hann á förum, því rnikill hluti deildarinnar er nú þegar farinn. Gilbert fór til Frakklands þann 18. þ.m., en ekki hefi eg heyrt frá honum síöan. — Guð blessi ykkur öll. Eg hugsa oft til ykkar og þrái að v'era kominn í Skjaldborg, en þó það geti ekki orðið í bráö. þá veit eg samt iog gleðst af því að vinarhönd verður rétt móti mér þegar eg kem. Gleymið þó ekki að á meðan eg er hér leiðist mér oft °S eS þfái fréttir af ykkur persónu- lega og einnig af starfi félagsins. Bezta meöaliö við því er aö þið skrif- ið mér sem flest og sem oftast. I guðsfriði öll sömun. Ykkar einlægur félagsbróðir, Einar Stefánsson Long. Utanáskrift:— 234090 Pte E. S. Long 203rd Battalion C. E. F. Bramshott Camp Hants England. Vér höfum birt ofurlítið sýnishom af( nýjum kvæðum eftir skáldiö Hannes Hafstein. Er það gert að- eins í því skyni að menn fái bragð af þvi sem er í hinni nýju bók hans og verði lystugri til kaupa þegar hún kemur á markaðinn. Þaö er stór bók og stórmerkileg. Þar rekur hvert ætt- jarðarkvæðið annaö, sem lýsir hinni eldheitu, trústerku ást á framtíð landsins. “Fyrirgef þeim, því þeir vissu ekki hvaö þeir voru aö gera”, veröur manni að hugsa, þegar þessi kvæði eru lesin og maður hugsar um þaö á sama tima hvílíka smán Vestur- íslendingar gerðu sér meö upphlaup- inu gegn þessum mikla og góða manni. Til Garms. Á saurkasti viö þig eg ata mig ekki, eg aumka þig, Garmur, en hata þig ekki. Og sæi’ eg þig hengdan — slíkt hend- ir, því miöur — þá held eg aö jafnvel eg stæri þig \ niður. Haitnes Hafstein. Hringnr gckk að handsölum. Rauf ótrauð minn hjartans haug hremdi auð í böndin; þaðan rauðan ber því baug bleik í dauöa liöndin. /. G. G. v 8 IÓLISIN tveir aðstoðar ritstjórar. Á þessum fundum höf- um við kappræður, upplestra, söng, og stundum eru sýndar myndir með ágætu myndavélinni okk- ar, sem svo margir hafa haft svo góð not af. — Eftir alla þessa andlegu fæðu förum við að hugsa um líkamann, þá fáum við okkur kaffi. petta bréf er nú orðið nokkuð langt, og gefur sumum dálitla hugmynd um skemtilega skólann okkar. Tveir nemendur. Antler, Sask:, 31. Jan. 1917. Kæri ritstjóri Sólksins. Eg þakka þér fyrir sólskinsblaðið; mér þykir ósköp gaman af sögunni af Merlin; eg f er á skóla og bróðir minn líka; við höfum níu mílur til að fara; okkur er kalt stundum. Eg ætla að láta eina sögu í Sólskin. Litli Vilhjálmur. pað kom nokkrum sinnum fyrir, að eg varð að vinna bug á sérlyndi litla drengsins míns, Vil- hjálms. Eitt sinn hafði hann veið veikur, og frá þeim tíma vaknaði hann á hverjum morgni klukk- an sex og var það kl.tíma fyr en eg vildi vakna; en svo vaknaði hann einn morgun kl. hálf sex svo móðir hans þaggaði niður í honum og skipaði hon- um að liggja kyrrum hálfan annan tíma. pað var nú auðvitað til nokkuð mikils mælst, enda gekk það þar eftir illa. Drengurinn var ófáanlegur til að taka það til greina; hann bylti sér um í rúminu með svo miklum skarkála, að móðir hans varð að sýna honum alvöru, og þegar eg vaknaði lá litli hnokkinn hágrenjandi. “Hvað gengur að þér, Vil- hjálmur?” spurði eg. Jú, hann var orðinn fokreið- ur við móður sína. Litlu síðar fór hann ofan úr rúminu og kraup á kné við það. “Hvað ætlar þú þó að gera, Vilhjálmur?” spurði eg. “Eg ætla að lesa morgunbænirnar mínar,’’ svaraði hann. T\g sagði honum þá, að guð vildi ekki heyrr bæn hans á meðan hann væri reiður við mömmu sína, og eg vil þá segja yður öllum um leið, að þær bænir yðar koma yður að engu haldi, sem þér berið fram fy”- ir guð með þótta eða reiðihug til einlivers. Vil- h iálmur litli lét þó sannfærast, svo hann rétt á eftir gekk inn til móður sinnar og bað hana fyrir- gefningar. Svo kraup hann niður aftur til að biðja og leið ágætlega allan þann dag. Guði séu þakkir, sem oss hefir sigurinn gefið fyrir Jesúm Krist. Hversu hægt er það elcki, að tala vel um þá, sem oss hata og tala illa um oss, þegar hjörtun eru full af guðs kærleika.” Mér þætti gaman, ef þessi saga kæmi 1 Sól- skini. Með beztu óskum. M S. Davíðsson, 9 ára. Mountain 4. október 1916. Kæri ritstjóri Lögbergs. Hjartans þakklæti fyrir Sólskinið í Lögbergi. Eg les það sama dag og blaðið kemur. öllum í húsinu þykir vænt um það, og í næsta húsi lesa bömin það líka og allir dást að því. Eg ætla að láta binda það í bók, þegar nóg er komið til þess. ó, það verður gaman að lesa svo bókina. Eg hlakka til þess. Guð gefi að þú getir haldið áfram þessu góða og þarflega verki sem lengst. Beztu óskir til þín og þinna. Kristín O. Sveinsson, 10 ára. petta bréf er frá litlu stúlkunni, sem myndin er af í Sólskini síðast; hún skrifaði það skömmu áður en hún dó. — Ritstj. SMÁSÖGUR. Brauðsongur Lúthers. í fyrri daga bar það oft við, að fátæk skólabörn á pýzkalandi gengu um götumar og báðu um brauð. Var þá venja þeirra að syngja það, sem kallað var “brauðsöngur” fyrir húsdyrum efnaða fólksins. Stundum sungu þau þennan brauðsöng á latínu, og var þá upphafið þetta: “Panem propter deum”, sem þýðir: “Brauð fyrir guðs sakir”. pað var eitt kveld í stormi og fjúki, að Konráð Kotta, heiðvirður borgari í Eisenack á pýzkalandi, sat inni og lék á hljóðpípu sína, en kona hans úrsala var að bera kveldverð á borð. pá heyra þau aö úti er shngið með hljómþýðri rödd: “Fuglinn hreiðrið flýgur í, finná refar holur sér einn eg þreyttur úti bý, ekkert skýli finn eg mér.” pá komú tár í augu hins góða manns og hann mælti: “En hváð þetta eru skær og fögur hljóð! pað er bágt að þau skuli skemmast á því, að þreyta sig úti í slíku veðri.” G. P. Thordarsoni sendi. Vetur. Húrra fyrir snjónum! Jörðin er öll hvít þenn- an morgun. HVaða gaman skulum við ekki hafa í dag! Eg er glaður að það er laugardagur. Við ætlum að búa til stóran sniókarl inni í girðingunni, þegar snjórinn linast. Mamma mun gefa okkur blóðrófu í nef á hann, og tvo kringlótta lauka í augu á hann. Mér þykir vænt um sumarið, vorið og haustiö, en veturinn er bezti tími ársins, því þá get eg farið á sleða og skautum. Hvað mér þykir gaman að sita á sleðanum hjá pabba! Mér þykir gaman að hlusta á bjöllurnar klingja hátt. Mest af fuglunum hefir farið í burtu yfir vet- urinn. Blómin eru sofandi undir snjónum’. pau munu vakna þegar vorið kemur aftur. (pýtt úr ensku). Ágúst Elíasson, 12 ára. Ámes P. O., Man. I SÓLSKIN Barnablað Lögbergs. II. ÁR. WINNIPEG, MAN. 22. FEBRÚAR 1917“ NR. 2l' Gamli Gráni “Pabbi, því læturðu aumingjann hann gamla Grána hýma úti undir vegg í þessum kulda, svang- an og kaM^n,” sagði 14 ára gömul stúlka við pabba sinn. “Æ, eg get ekki verið að ala klárskrattann inni þegar eg get ekkert notað hann'. Eg held það væri bezt eg léti skjóta hann á morgun,” segir faðir hennar. “Ekki finst mér nú þetta vera talað af veru- legri manngæzku til mállausrar skepnunnar* sem búin er að þjóna okkur í 20 ár,” segir Gunna litla, því það var að koma þykkja í hana, því þetta var gamli skólahesturinn hennar. “Mér finst gamli Gráni eiga betra skilið af þér, en að þú vísir hon- um út á gaddinn, þegar hann er orðinn svo stirður og gamall að hann getur ekki lengur hlaupið með okkur krakkana á skólann. Ef hann færi í ná- kvæman reikningsskap við þig, þá er eg viss um að hann ætti hjá þér, en þú ekki hjá honum.” “Hvað ertu að segja, stelpa?” segir faðir henn- ar uppvægur. “Heldurðu að það kosti ekkert það sem klárinn er búnn að éta af heyi og fóðurbæti í 20 ár? Reiknaðu það saman, góða mín; þú þykist vera orðin töluvert mentuð, og segðu mér svo hvað sá grái á mikið hjá mér. pó, þó.” “Já, pabbi,” segir Gunna, “það skal eg gjöra. En þú verður að segja mér hvað miklu sá grái eyðir á ári. pað er þá fyrst hversu mþrgum tonn- um af heyi eyðir hann á ári?” “Ja, eg veit varla,” segir karl og klórar sér í höfðinu, “eg býst við einum 4 tonnum.” “Já, og hvers virði er tonnið, pabbi?” “Ja. einna fjörgra eða fimm dala.” “Jæja, við skulum kalla það fimm dollara, þó þú hafir nú ekki fengið nema 4 dollara fyrir tonnið stund- um. Jæja, 4 tonn gera 4x5—$20.00 af heyi yfir árið. En hvað þá í fóðurbæti?” spyr dóttir hans. “Ja,” segir karl, og klórar sér nú enn meir í höfð- inu, eins og það hefði komið í hann töluverð óværð við að heyra hvað það kostaði lítið heyið, sem sá grái eyddi yfir árið, og hugsar hann sér nú að taka vel til með fóðrið, telpa muni geta gert nógu lítið úr því. “Ja,” segir karl, “eg gef honum gallon í mál, vanalega.” “Gallon?” segir dóttir hans, “aldrei hefurðu nú gefið honum nema hálft með okkur á skólann. En við skulum segja gallon í mál eða 3 gallon á dag. pað gerir 365x3=1095 gallon um árið eða 1095-^-8=136 mælar og 7 gallon, við skulum kalla það 137 mæla, á 35 cent mælirinn gerir 137x35=$47.95. pá gerir fóðrið alt um árið $67.95.” Nú fer karli ekki að lítast á blikuna. “Já, en eg verð að hafa eitthvað fyrir að moka undan honum og kemba honum,” segir karl. “pau er sjálfsagt, pabbi,” segir Gunna. “en hvað verður það þá á dag?” “Já, það má ekki minna vera en 30 cent,” segir karl. “Nokkuð er það nú dýrt fyrir eina skcpnu,” segir Gunna. “Já, hvað um það, eg vil hafa það,” segir karl, “hann ætlar ekki að verða stór hjá þér þessi reikningur hvort sem er.” “Jæja,” segir Gunna, “30 cent á dag í 365 daga verður 365x30=$109.50 og verður þá hirðingin dýrari en fóðrið.” “Já,” segir karl og verður nú himinlifandi glaður yfir því hvað þetta gat orðið hár reikningur. “pað er eins og eg hefi lengi sagt, það eru peningar í því að moka tað.” “Jæja,” segir Gunna, ‘‘allur kostnaður ijm árið fyrir þann gráa verður þá $177.45.” “Já,” segir karl, “finst þér það ekki summa?” “Jú,” segir Gunna, “en nú á Gráni eftir að gera þér reikning fyrir sínum verkum. “Hvað heldurðu nú að það séu margir dagar af árinu, sem Gráni er ekkert snertur?” “Ja, eg veit ekki,” segir karl og ekur sér öllum. “Hann er nú oft eitthvað að snúast klár-skömmin, en það er oft lítils virði.” “Já, en hvað heldurðu að hann hafi marga hvíld- ardaga, sem hann er ekkert snertur? pú verður að gera einhverja ágizkun, pabbi,” segir Gunna. “Já, hann er ekki oft notaður á laugardögum,” segir karl. “Jú,” segir Gunna, “þú ferð hér um bil æfinlega á honum í bæinn á laugardagskveld- um.” “ó-já,” segir karl og er nú ekki farið að

x

Lögberg

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.