Lögberg - 05.07.1917, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMi
5. JÚLÍ 1917
94 * Lagasafn Alþýðu
121. Innlend viðurkenningaskjöl eru þau auð-
vitað kölluð, sem innanlands eiga að greiðast, t.
d. slíkt skjal, sem kaupmaður í Winnipeg stílaði
á annan mann í Toronto eða Quebec, er innlent
viðurkenningaskjal. Sé þannig að orði komist að
upphæðin skuli greidd þegar krafist sé, fylgir
slíkri kröfu þriggja daga “náðartími”.
122. útlend viðurkenningaskjöl eru þau, sem
borganleg eru í öðru landi en því, sem hlutaðeig-
endur eiga heima í, t. d. skjal af þessu tagi stíláð
af kaupmanni í Toronto á mann í New York, er
útlent viðurkenningaskjal. Skjal skrifað í öðru
landi og stílað á mann í Canada er einnig útlent
viðurkenningaskj al.
Hér er sýnishom af slíku skjali.
$500.00 Winnipeg, 4. júil 1917.
Eftir þrjátíu daga lofa eg aS borga, sam-
kvæmt kröfu Northern Crown bankans metS skift-
um á New Tork, fimm hundruS dali, fyrir meS-
tekiS verSgUdi og skrifa þaS inn I reikning
Fyrir hönd J. Jönssonar og félaga hans.
J. Árnasonar J. Johnson og félag hans.
I Chicago. B. Bjarnarson, ráSsm.
pví verður að lýsa yfir um öll útlend viðurkenn-
ingaskjöl í Canada, ef neitað er að borga þau eða
það vanrækt, til þess að halda þeim í ábyrgð, sem
skjalið gaf út og þeim sem á það Skrifuðu.
Lagasafn Alþýðu 95
Viðurkenningaskjöl, sem stíluð eru á menn í
útlöndum, verða að vera í samræmi við lög í því
landi, sem þau eiga að borgast í.
Samkvæmt frímerkjalögunum á Bretlandi
verður frímerki að vera á gangskjölum, áður en
þeim er framvísað til greiðslu eða viðurkenningar.
Varðar það $50.00 sekt, ef út af er brugðið.
Ekki er hægt að innheimta upphæð þá, sem
skjalið tiltekur, með lögsókn, hafi það gleymst
eða verið vanrækt að láta frímerki á það.
Canadisk skjöl af þessu tagi, sem stíluð eru á
einhvem í Englandi, verða að hafa frímerki, sam-
kvæmt þessum lögum.
pess má þó geta að þótt skjalið verði ógilt með
lögum fyrir þannig lagaða vanrækslu, þá fellur
ekki skuldin fyrir það.
Sé viðurkenningaskjal skrifað í útlöndum og
stílað á mann eða félag í Canada, exi upphæðin ekki
miðuð við peningagildi í Canada, þá skal farið í
reikningnum eftir því peningagildi, sem er á þeim
tíma, sem upphæðin fellur í gjalddaga, í því landi,
sem hún á að borgast í.
123. Hlutaðeigendur viðurkenningaskjala. —
prír eru hlutaðeigendur þegar um viðurkenninga-
skjöl er að ræða. Sá sem skjalið skrifar, sá sem
skjalið er stílað á, og sá sem við borgun á að taka.
Nafn hins fyrstnefnda er ávalt ritað neðan undir
skjalið hægra megin; nafn annars er ritað undir
skjalið vinstra megin, og nafn hins þriðja í skjal-
inu sjálfu, eins og á öðrum víxli.
Larsen’s Rheumatism Sanitorium
449 Main St. Phone: M. 4574.
Arkansan hvera aðferð er höfð við liðagigt, bakgigt og
húðsjúkdómum.
Gigt orsakast af þvagsjúkdómum í blóðinu; þig losnið
við það á þennan hátt.
Fimm ára reynsla við Arkansas hverina.
Hér eru taldir fáeinir af hinum mörgu sjúklingum, sem
geta sagt ykkur um lækninguna, sem þeir fengu í Larsen’s
gigtarhælinu.
Mrs. J. L. Knight, Ph. G. 399.
Mrs. A. H. Hoskings, 712 Portage Ave.
Mr. A. Corbett, Shipman Court, Suite 15.
Mr. W. H. Steadman, C.N.R. Weightmaster, Fort Rouge
Mr. A. W. Amott, Transcona.
Auglýsið í Lögbergi Dað sem selja Darf.
—
M/* •• !_• V* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettu, ogai.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Merkileg ferð og þýðingarmikil.
14. maí lögðu nokkrir menn af staS
frá Fort Garry í Winnipeg á bifreið-
um alla leið til New Qrleans í Banda-
rikjunum eftir Jefferson þjöðvegin-
um. Fóru þeir alls 4,500 mílur og-
komu aftur á föstudaginn kl. 3. e. h.
í þessari för voru þeir: T. C. Norris,
forsætisráðherra í Manítoba, David-
son, borgarstjóri í Winnipeg, og Thos.
H. Johnson, verkmálaráðherra.
Fjöldi fólks fór á móti ferðamönn-
unum út til St. Norbert, 9 milur út
frá Winnipeg,og voru þar saman
komnar á annað hundrað bifreiðar.
Þegar komið var að Gladstone-
skólanum á Osborne stræti og Cory-
don götu; flutti forsætisráðherrann
stutta ræðu; yfir 300 skulabörn með
fána i höndum sungu “Godd Save
the King” og “The Mapleleaf”. Var
siðan haldið áfram inn að iðnaðar-
skálanum og þar fluttar ræður undir
beru lofti fyrir þúsundum manna.
Þessir töluðu: Cockburn, settur bæj-
arstjóri; Irvin borgarstj. frá St. Paul;
Norris, forsætisráðherra; J. H. Back,
frá St. Paul; Paul Nesbitt, þingstjóri
frá Oklahoma.
Samsæti var haldið þessum mönn-
um á Royal Alexandra hótelinu um
kveldið undir umsjón Canadiska
klúbbsins og voru þar fluttar marg-
ar ræður og snjallar.
Kinn aðaltónn rann í gegn um all-
ar ræður Bandarikjamannanna, og
hann var þessi. Canadaþjóðin og
Bandaríkjaþjóðin er af einum og
sama stofni; komin frá sömu lönd-
um; býr undir svo að segja sömu
lífsskilyrðum; báíjar þjóðirnar byggja
gagnsvipað land; þær eru eins miklir
nágrannar og þjóðir geta verið; þær
eiga að hafa sém mest saman að
sælda og sem minstar hindranir sin á
meðal. Þær hafa lifað í hundrað ár
án þess að til hafi v'erið byssa, vígi eða
vörn milli þeirra, og einmitt það hefir
fjarlægt þær öllum stríðshug og gert
þær vina þjóðir. í allri verzlun, allri
samv’innu og öllum viðskiftum eiga
j>ær að gleyma því að þær séu tvær
þjóðir. Feður yðar voru feður vorir,
og mæður yðar voru mæður vorar,”
sagði þingíorsetinn frá Oklahama.
Nokkrir íslendingar tóku þátt í við-
töku nefndarinnar og voru í þessu
samsæti, Væri þess óskandi að sem
flestir landar legðu það í vana sinn
að hlusta á enskumælandi ræðumenn
við ýms tækifæri. Það kemur þeim
inn i canadiska þjóðlífið og vikkar
sjóndeildarhringinn.
ótrúlegt en satt.
Margir hafa haft tröllatrú á Wilson
Bandaríkjaforseta, að því er heilla
mál ])jóðarinnar snertir. Nú hefir
hann þó brugðist illa í einu mesta
velferðarmáli, ser» til er. Þannig
stóð á að efrimálstofan í Washington
vildi banna tilbúning allra áfengra
drykkja, og virðist það vera sú stefná
sem enginn hefði átt í móti að mæla,
er hag þjóðarinnar bar fyrir brjósti.
Lögberg helir áður skýrt frá þeirri
gevsi upphæð af korni sem til áfengis-
gerðar er eytt í Bandaríkjunum.
Þegar þingið var svo langt komið
með bannfrumvarpið að líklegt þótti
að það gengi fram, kom Wilson eit-
urbyrlurunum til hjálpar og bannar
eða hindrar þessa þörfu löggjöf.
Hann vill leyfa tilbúning öls og vína
og þykir liklegt að hann fái vilja
sínum framgengtj þó illa sé farið.
Að leyfa það með lögum að eytt sé
miljónum mæla í eiturgerð og gróða-
skyni fyrir vissa menn, fjöldanum
til glötunar, á þeim tímum sem nú
standa yfir, virðist með öllu óafsak-
anlegt og hlýtur að verða skrifað í
þann dálkinn, sem á móti Wilson
mælir þegar sagan fellir dóm sinn
um hann ef sá dómur verður réttur.
Allsherjar verkfall.
Alphonso Verville verkamannaþing
maður í Monlreal sagði á föstudaginr,
var að ekki væri ólíklegt að allsherj-
arverkfall í öllum greinum yrði gert
í Canada, ef stjórnin reyndi að fram-
fylgja herskyldu án þess að leita
samþykkis þjóðarinnar. Hann bætt:
þvi við að verkamannafélögin og
verkalýðurinn yfir höfuð hefði verið
fvrirlitinn eða fram hjá honur gengið
siðan striðið hófst; lýsti hann því yfir
að þegar stjórn landsins, sem aðal-
lega fengi umboð sitt fra verkafólk-
inu gengi fram hjá því í eins mikils-
varðandi málum og þessu, þá væri
ekki góðs að vænta.
Mederic Martin, borgarstjóri í
Montreal lýsti því yfir sama dag að
hann talaði fvrir hönd 700,000 manns
þegar hann segði að herskyldunni án
þjóðaratkv'æðis fylgdi óhjákvæmilega
sundrun ríkisins.
------------------
Ekki á flæðiskeri staddur.
Rússakeisari hefir ekki verið fjár-
hagslega á flæðiskeri staddur. Hann
hafði árstekjur sem námu $65,000,000
Bráðabyrgðarstjórnin hefir tekið af
Iionum eignir sem nema $700,000,000
og enn er verið að tala um að taka
af honum eignir sem eru $48,000,000
virði. Stórhertoginn og kona hans
eiga lönd, sem eru $210,000,000 virði
og er verið að ráðgera að taka það
af þeim og nota í þjóðar þarlir.
Alls eru eignir fyrverandi keisarans
og ættmenna hans virtar á $958,000,000
Auk þess er sagt að keisarinn eigi
$35,000,000 í Englandsbankanum;
fer hann því ekki á vonarvöl jafn-
vel þótt eignir hans vrðu gerðar upp-
tækar. Laun keisarans voru $8,500-
000 á ári, en sökum eyðslusemi og
fjárdráttar fékk hann aldrei minna
en $20,000,000.
Voða tjón.
Síðan 1. febrúar í vetur hafa þýzku
neðansjávarbátarnir sökt 3,000,000
smálesta upp til 1. júní, eða að meðal-
tali 750,000 á mánuði; en í júnímán-
uði söktu þeir 1,000,000 smálestum.
Bandaríkjamenn hafa ekki við að
smíða í skarðið fyrir það sem sökt
er. Það er illa farið að Goethe hers-
höfðingi og yfirstjórnandi nýja flot-
ans og þæir sem flutningsnefndina
skipa hafa ekki getað komið sér sam-
an um það hverskonar skip smíða
skyldi; varð Wilson að skera þar úr
málum eftir að eytt hafði verið tima
svo vikum skifti í deilur um málið.
Nú er þó sagt að tekið sé til óspiltra
málanna og smíðaður verði urmull af
Minni hinna framliðnu
Flutt á 25 ára afmæli Vatnabygða 27. júní 1917.
‘ peir drengir, sem tóku hér tjaldstaði fyrst
) i og tegldu hér súlur og hæla,
]7eir kunnu þá arfgengu landnemalist
í langstikum jarðir að mæla;
peir trúðu’ ekki á naglskorinh tilverurétt,
né tjóður og markaða bása.
Hér náttúran sýndi þeim búsælan blett
og bjó þeim ei höft eða lása.
Hér ilmandi skóggyðjan andaði sætt
með iðgrænum, kvikandi lokkum;
og fuglamir sýndust af íslenzkri ætt
í óskelfdum, syngjandi flokkum;
hér sólhýrður vindur í viðunum þaut
með vinlegum, heilsandi orðum;
og fífill og sóley í sérhverri laut
við sjón þeirra brosti’ — eins og forðum.
) I Og landneminn hugsaði: “Hér er mér bent
| j á heimkynni bamanna minna;
| | hér íslenzka hamingjan hefir mér sent
{ { það hlutverk, að stríða og vinna;
{ { Og hér skal ég vaxta mitt vel geymda pund,
i { ef vonimar bregðast mér eigi;
og hér skal eg sofna minn síðasta blund
með sigur að enduðum degi”.
Svo hugsuðu allir. — Hvem einasta dag
þeir unnu frá morgni til nætur;
peir störfuðu’ í eining hver öðrum í hag,
þeir áttu’ ekki deilur né þrætur.
Og dagbókin þeim var ei þraut eða kross
né þéttskrifuð hugrauna línum.
Að daglaunum fengu þeir kærleik og koss
hjá konum og bömunum sínum.
peir hvíldust að kveldi með kyrðsælar brár
og kviðu’ ekki neinskonar draugum,
því himininn skýlaus og heiður og blár
þá horfði með vakandi augum
á frumbyggja þreytta. — Hann faðmaði þá
og friðblæju margvafða lét hann
um kofann, sem mynduðu staurar og ‘“strá”
— og stundum af viðkvæmni grét hann.
/
Nú hvíla þeir sumir í himneskri ró,
sem hér voru fyrstir og mestir;
en áhrif og verk þeirra vara hér þó,
í vitund sér geyma þau flestir.
Ef héðan á þessari heilögu stund
er hugbrú að eilífðarströndum,
þá líða hér svipir á lifenda fund
og lifta hér signandi höndum.
Sig. Júl. Jóhannesson.
! í
\
\
I
\ \
\ \
\ \
\ \
! i
[
!
! í
! I
!
! !
! !
skipum í hasti. Þó munu þau fæst
veröa til fyr en í marzmánuði í vor,
eftir því sem blötun segja af samn-
ingum þeim, sem Vit) félögin eru
geröir.
. pingsamband þriggja fylkja. .
ÞingitS í New Brunswick samþykti
þatS nýlega a'ð leita samkomulags vitS
Nova Scotia og Prince Edward Island
þannig að þau fylki þrjú hafi hjá sér
sameiginlegt þing, sökum þess hversu
fámenn fylkin eru. Er álitiö a8 þetta
veröi þeim til framfara og styrktar í
ýmsum málum. Þingið í New Bruns-
wick hafði um sama leyti metS hönd-
um frumvarp um réttindi kvenna og
var því máli sama sem vísað frá með
25 atkvæðum gegn 24.
Bannaðir fundir.
Grasswell lögreglustjóri í Toronto
hefir bannað mótstöðumönnum her-
skyldunnar aö halda fundi. Þeir
höföu ákveðið að halda stóran fund á
sunnudaginn, en þeim var neitað um
það.
■ I ö L 8
------------------------------7-----------
Móðirin.
Sonn saga.
Eftir Madeleine Z. Doty.
I.ítill formáU.
Mánaðarritið “Current Opinion”, endurprentar
í maí-hefti sínu, sögu úr þessu yfirstandandi voða-
stríði, sem sögð er af Madeleine Z. Doty, í hennar
nýju bók “Short Ratines” (Stuttar ályktanir)
gefin út af Aldar útgáfufélaginu (“Century publs-
hing company”). f inngangi fyrir þessari sögu
segir Current Opinion: “Höfundurinn er hin sama
ungfrú Doty, sem eyddi viku, sem sjálfboða heim-
iliskona í Aubum fangelsi, til þess að láta heiminn
vita um ásigkomulag kvenfanganna þar. Hún
hefir nú fyrir stuttu komið til baka úr ferð til
pýzkalands, og bók hennar lýsir ásigkomulaginu
þar, einkum, eins og það kemur við konuna. pessi
“sanna saga”, er nóg til þess að koma englunum
til þess að gráta.” En vér bætum því við, að það
mun ekki hræra hemaðar-haukana til meðaumkv-
unar á nokkrum mannlegum hrygðar tilfinningum.
Skýin blikuðu blá. Loftið var kyrt. Sumar-
hitinn breyddist yfir landið. Og enginn fugla-
söngur rauf þögnina. Engar hunangsflugur flögr-
uðu yfir blómunum. Jörðin lá þama framundan
sundurtætt og ber. f djúpum, brúnum jarðskom-
ingum, láu, krupu eða stóðu, hundruð svefnlausir,
órólegir og þreyttir menn.
Landið var þmngið af lifandi þögn. En við og
við raufst hin þunga þögn af háværum splund-
randi dmnum. Og á sumum stöðum, hentist út
frá jörðinni í stómm gusum, mold og aur, blandað
með hermanna hjálmum, sundurtættum druslum
af einkennisbúningum og bitum af manna líköm-
um.
pað var eftir eina slíka sprengingu, að stórt
vængjað ferlíki, kom á hraðaferð frá norðri. pað
leið lágt uppi yfir skotgröfunum, hallaði sér og
hringsnerist og stanzaði fyrir ofan ensku herlín-
umar. Líkt eins og stór öm„ sýndist það vera
rétt að því komið, að hendast niður að jörðinni og
grípa bráð sína og svífa síðan á brott. En er það
hékk eins og í óvissu, kom annað vængjað ferlíki
með þyt miklum frá suðri. pað flaug í stefnu
fyrir ofan óvin sinn, snörist svo og steypti sér
niður. Hinar stóm fallbyssur tóku að þagna.
Augu dverganna, sem voru í skotgröfunum, störðu
upp í\mót skýjunum. Dauðaleg áhyggjuþögn
greip jörðina. Aðeins sólin og skýin horfðu á, án
nokkurra hvíslana, um hið óða stríð þessara
tveggja vængjuðu ferlíkja.
K I K
í nokkur skelfileg augnablik flugu þau til skiftis
hvort að öðm. Svo flaug fuglinn með hvítu
vængina hátt upp, sveif svo aftur niður með ofsa-
hraða, ofan að skepnunni, sem mörkuð var með
afarstómm, svörtum krossum. pað misti bráð
sína, en það heyrðist brakandi hljómur. Hnoðri
af reyk, eins og heitur andi þyriaðist frá jám-
krossa fuglinum. Hann titraði, féll, snerist við og
kom á höfuðið niður. í stómm bugðum kom sig-
urvegarinn einnig niður á jörðina. Grannur
ungur Englendingur stökk út úr hinni suðandi vél.
Líkami hans titraði af geðshræringu. Hann hljóp
sem fætur toguðu til hins brotna hrúgalds, sem
lá á jörðinni. Hann kraup hjá hinni hálfsundruðu
hrúgu. Undir hinum klofna við og jámi sá hann
unglingsmynd. Hún var þögul og hreyfingarlaus.
Hann togaði líkamann gætilega út undan brota-
hrúgunni. Bjartur, ungur pjóðverji lá fyrir fram-
an hann. Djúpt sár á höfðinu sýndi hvar höggið
hafði ollað dauða á augnabliki. Líkaminn var
linur og mjúkur. Andlitsfallið frítt og hreint og
hárið vel klipt. Drengsandilt méð hreinskilnis-
legum og hræðslulausum ennissvip, horfði þama
upp að hinum unga Englendngi. Augun sýndu
ekkert hatur. pau lýstu að eins ofboðslegri undr-
un. Hinn brúnhærði drengur þreifaði að hinu líf-
lausa hjarta. Hann kom með finguma við hart
spjald. Hann togaði það upp úr treyjuvasanum.
pað var mynd af konu—gráhærðri konu með góð-
mannleg augu,—og var svipur hennar uppmálað-
ur með þolinmæði í þrautum og reynslu. Neðan
undir mýndinni voru skrifuð með viðvaningslegri
drengshönd, þessi orð: “Meine Mutter” (Móðir
mín).
Grátekki ætlaði að kæfa hinn unga Englending.
Gætilega tók hann hinn líflausa Hkama upp á sína
sterku arma. Svo stóð hann upp og gekk, án þess
að gefa nokkm gaum, þvert yfir hinn opna bar-
dagavöll. En engum reiðikúlum var stefnt að
honum. Mennimir í skotgröfunum sáu og skildu.
Á bak við herlínumar lagði hann byrði sína niður. _
Tók hann svo pappír og blýant upp úr vasa sínum
og gekk frá litlu myndinni fyrir framan sig og fór
að skrifa.
pegar hann var búinn, gekk hann frá bréfinu
og myndinni innan í nákvæmlega utanáskrifuðu
umslagi. Svo gekk hann hröðum skrefur að vél
sinni og bjóst til flugs. Litlu síðar var hann að
bugða sig niður að skotgröfum óvinanna. Beygði
sig svo út yfir borðstokk flugfars síns og lét send-
ingu sína falla. Fallbyssumar drundu, en engri
byssu eða skotvopni var stefnt að hinni björtq
mynd. ósjálfrátt vissu meninmir, að gjörðir hans
I ð L S K I N
S
voru eitt af náðarverkunum. pegar hinn litli
pappír flögraði niður og mætti jörðinni, var
bréfið tekið upp af áhugasamri hermannshendi.
Dálítið gleðióp braust upp frá hundruðum barka.
Viljugir sendisveinar komu því til öftustu raðar.
Og innan skamms var það konnð á sína réttu leið.
Tuttugu og fjórum klukkustundum síðar var
móðir með fölt andlit og titrandi hendur, að hand-
fjatla hinn hvíta pappírslappa. Hennar ósjáan-
legu augu störðu út á brosandi landslag. Á milli
grænna engjafláka í hinu heita sumarsólskini lá
hið glitrandi Rínarfljót. En hún sá ekkert.
Yngsti sonur hennar var dáinn. Minningar um
hann umkringdu hana. Hún fann aftur ilm af
líkama bamsins, eins og það hjúfraði sig upp að
- henni, og hinar litlu hendul*; er þær toguðu og
kreystu brjóstið. Hún sá hann eins og dreng,
hans óþreytandi ákafa umstang. Hún heyrði hans
hlaupandi fótatak við dyrnar og hróp hans á
“mamma”. pað var búið. pessi bjarta vera var
kyr. Hinn þriðji og síðasti sonur hennar hafði
verið heimtaður.
Fingur hennar snertu við bréfinu, sem lá í
kjöltu hennar. Henni varð litið á hin bláblýants-
rituðu orð. Brátt sá hún og skildi hvað um
var að vera. pessi drengur, sem skrif-
aði, hann hlaut að hafa séð fegurð sonar heimar.
Hann hefir haldið hinum hjartfólgna líkama í
örmum sínum. Hjarta hans var sundurkramið af
angist. Hvað var það, sem hann sagði ?:
“Pað var sonur þinn. Eg veit að þú getur ekki
fyrirgefið mér, sakir þess að eg drap hann. En
eg vil að þú vitir það, að hann leið ekkert. Hið
síðasta kom skjótt. Hann var mjög hugaður og
ágætur. Hann hlýtur líka að hafa verið mjög
góður sonur. Hann hafði mynd þína í brjóstvasa
sínum. Eg er að senda hana til baka, enda þótt
eg hefði viljað hafa hana. Eg hugsa að eg sé
óvinur hans, en samt sem áður finst mér það
hreint ekki. Eg vildi gefa líf mitt til þess, að fá
hann til lífsins aftur. Eg hugsaði ekki um hann
eða þig, þegar eg skaut að vélinni hans. Hann var
úr óvina hóp, að njósna út um menn vora. Eg
gat ekki látið hann komast til baka, að segja frétt-
ir sínar. pað þýddi dauða fyrir menn okkar. pað
var áræðislega gjöft. Við vorum huldir inni í
þykkum runnum. Hann varð að koma býsna lágt,
til þess að geta séð okkur og hann kom hugrekk-
islega. Hann slapp næstum undan mér. Hann
meðhöndlaði vél sína frábærlega vel. Eg hugsaði,
hversu skemtilegt mér mundi hafa þótt, að fljúga
með honum. En hann var óvinurinn og varð að
vera eyðilagður. Eg skaut. pað var alt búið g
sekúndu. Að eins högg á höfuðið um leið og vél-
in hentist niður á jörðina. Andlit hans sýnir eng-
ar kvalir, aðeins geðshræringu. Augu hans eru
björt og óhræðsluleg. Eg veit að þú hlýtur að hafa
elskað hann. Móðir mín dó, þegar eg var að eins
lítill drengur. En eg veit hvernig henni mundi
hafa liðið ef eg hefði verið drepinn. Stríðin eru
ekki réttlát gagnvart konunni. Guð minn! Hversu
eg vildi að það væri búið. pað er martröð. Mér
finst, að ef eg að eins snerti drenginn þinn, að þá
mundi hann vakna, og við mundum verða vinir.
Eg veit að líkami hans, muni vera þér hjartkær.
Eg skal hugsa um hann, eg skal marka gröfina
hans með dálitlum krossi. pegar stríðið er búið,
getur skeð, að þú viljir taka hann heim.
“í fyrsta sinni er eg næstum því glaður, að
móðir mín er ekki lifandi. Hún mundi ekki hafa
þolað þetta, sem eg hefi gjört. Mín eigin hjarta-
slög eru þung. Eg fann, að það var skylda mín.
En samt sem áður, þegar eg sé nú son þinn dáinn
fyrir framan mig og held á mynd þinni í hönd mér,
þá finst mér þetta alt rangt. Veröldin er svört.
ó, móðir, vertu móðir mín að eins ofturlítið líka,
og segðu mér hvað á að gjöra. — Hugh”.
Stór tár runnu hægt niður eftir vöngúm kon-
unnar. Hvað var þetta skrímsli, sem var að möl-
brjóta, merja og kremja menn? Drengurinn henn-
ar og allir hinir, þeir voru hið sama. Ekkert hat-
ur var í hjarta þeirra. peir liðu—öll veröldin leið.
Ungbörnin í næstu húsunum við hana, urðu einatt
veikari og veikari, vegna vöntunar á mjólk. Hún
mætti nú samt ekki segja enska ungl^ngsmannin-
um það. Hjarta hans mundi springa. '
Hvers vegna þurfti slík neyð að eiga sér stað?
parna var hinn enski unglingsmaður án móður.
Hún hafði ekki hugsað um hann og aðra í sömu
kringumstæðum. Heimilið hennar, synirnir henn-
ar, föðurlandið hennar, það hafði verið nægilegt.
En hvert líf er upp á annað komið. Móðurdómurinn
er almennur.
Alt í einu vissi hún hvað hún átti að skrifa,
hvað hún yrði að segja við þennan sorgslegna
enska dreng. Fljótlega rann penninn hennar eftir
pappírnum:
“Kæri unglingur. pað er ekkert að fyrirgefa.
Eg sé þig eins og þú ert — þína ónáðuðu og á-
hyggjufullu góðsemd. Mér finst þú koma til mín,
líkt og svolítill drengur, forviða yfir, að hafa gjört
illa, þegar þú áleist að þú værir að gjöra rétt. pað
lýtur út fyrir, að þú sért sonur minn. Eg er glöð
af því, að hendur þínar hlyntu að og hugsuðu um
hinn drenginn minn. Eg vildi heldur þig en ann-
an, til þess að snerta hans jarðneska líkama.