Lögberg - 12.07.1917, Blaðsíða 3

LÖÍxBERG. FIMTUDAGINN 12. JúLf 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Chesney lá í rúminu sínu. Carlton hafði ný-
lega hjálpað honum í gegn um eina af verstu gigt-
arkviðunum, sem hann hafði fengið, og honum
batnaði eins fljótt og mögulegt var. pað var alls
ekki nauðsynlegt að Carlton né neinn annar læknir
vitjaði hans, en það var vanalegt, að þegar Ches-
ney fór að batna þá var hann óþolinmóðastur og
mest æstur. Hann var fremur lítill maður, eins
og flestir sjómenn eru, með glitrandi, brún augu,
miklar og gráar augabrýr og grátt hár. Dóttir
hans, sem sat hjá honum, Laura Chesney, og sem
hann lét fara út þegar hann heyrði fótatak læknis-
ins, hafði einmitt slík augu, eins mikið glitrandi
og ljómandi fögur.
Carlton settist á milli rúmsins og ofnsins,
sneri sér að Chesney og beið með að spyrja hann
um líðan hans, þangað til karlinn var búinn að
ausa úr sér reiðinni með óvöldum orðum..
“Mér var ómögulegt að gera við því, kapteinn
Chesney”, sagði hann rólegur þegar storminn
lægði, þess má geta, að í nærveru Chesneys var
Carlton ávalt kurteis og þægilegur, hve ljótt orð
sem karlinn lét fjúka. “Eg fekk símrit frá föður
mínum, sem sagði mér að koma til höfuðstaðarins
undir eins ef eg vildi sjá sig lifandi. Miðinn, sem
eg skrifaði í flýti og sendi yður, sagði fi*á þessu”.
“Og eg hefði getað dáið”, urgaði i gamla mann-
inum.
“Afsakið, hr. minn; þér eruð langt frá því að
deyja; eg vissi að þér voruð ekki í neinni hættu;
ef þér hefðuð verið þar á nokkurn hátt, þá hefði
eg beðið annanhvorn Greysbræðranna að líta inn
til yðar á meðan eg var fjarverandi”.
“Ef þér hefðuð ekki komið í kveld, þá hefði eg
sjálfur sent eftir öðrum þeirra á morgun”, svaraði
Chesney. “J?að er drepandi að eg skuli liggja hér
með þessum kvölum, án þess að hafa lækni til að
líta eftir mér”.
“En kapteinn Chesney, eg er sannfærður um
að verkimir eru ekkert nú, á móts við það sem þeir
hafa verið. Hafið þér verið á fótum í dag,”
“Nei, eg hefi ekki farið á fætur, og eg vil ekki
fara á fætur”, svaraði hinn gamli maður.
“Nú jæja, þá er réttast fyrir yður að fara á
fætur á morgun, og þér munuð finna að yður líður ,
betur við að vera á fótum”, sagði læknirinn.
“Hú”, urraði í kapteininum. “Funduð þér föð-
ur yðar dáinn.”
“Nei. pað gleður mig að geta sagt, að eg fann
hann dálítið betri en hann hafði verið, þegar sím-
ritaðritað var eftir mér. Eg held að hann geti
naumast lifað lengi. Skyldan til að hlýða kröfu
hans undir eins, að sjá hann áður en hann skildi
við lífið, ef mögulegt væri, lá sem bjarg á huga
minum, því okkur hefir ekki komið saman”, sagði
Carlton, er nú lét í ljós ofurlítið af alúðlegu trausti
sem þó sjaldan var venja hans.
Chesney skeytti nú raunar ekki neitt um þetta
Læknirinn hans var læknir og ekkert annað; eng-
inn hafði minni löngun til að gera hann að vin sín-
um, heldur en þessi drambsami gamli maður.
“Hann hefir ekki verið mér góður faðir”, sagði
læknirinn aftur, um leið og hann starði dreymandi
á eldinn. “Síður en svo. Og eg misti móður mína
þegar eg var lítið barn. Hefði eg ekki mist hana,
væri eg að líkum öðru*vísi en eg er”.
“Mennirnir í þessum heimi eru að mestu leyti
það, sem þeirra eigin breytni gerir þá að, hr., án
tillits til föður eða móður”, svaraði kapteinninn
kuldalega.
“Ó”, sagði Carlton; “eg átti við lífsánægjuna.
J?ér vitið ekki hvernig bemska mín eða æska voru
sökum þess að eg var móðujdaus. Hefði hún lifað, x
þá hefði það verið öðruvísi”.
“Er faðir yðar fátækur maður?” spurði Ches-
ney, sem nú fann allra snöggvast til hluttekningar
“ó, hamingjan góða, nei. Hann er ríkur mað-
ur. Og eg” — Carlton lagði alt í einu mikla á-
herzlu á orð sín — “er einka bam hans”.
“Eg held við þurfum að gera breytingu meö
lyfið þarna”.
pessi orð fluttu Carlíon aftur til yfirstandandi
tímans. Hann stóð upp, tók glasið sem kapteinn-
inn benti á og var aftur hinn rólegi læknir. Fáum
mínútum síðar var heimsóknin á enda.
pegar Carlton gekk út úr herberginu. þreif
kapteinninn í silkireimina, sem var bundin við
vúmið og hinn endi hennar í bjöllustrenginn, og
hringdi með þeim ákafa að maður mátti ætla, að
hávaðinn hefði vakið sálfa sjösofendurna. Hann
íiringdi til þess að kalla á Pompey til að fylgja
lækninum út. Pompey var alloft ívilnaður slíkur
hljómur.
Carlton lokaði svefnherbergisdyrunum, gekk
út í langa ganginn og mætti ungri og fallegri
stúlku, sem stóð í dyrunum á öðru herbergi. pað
var Laura Chesney; dökku og geislaríku augun
hennar litu á Carlton, þegar hann tók í hendi henn-
ar, og földu sig svo bak við dökku, hárauðgu
augnalokin, er snertu heitu kinnina hennar.
Heit kinn á þessu augnabliki; kinn, sem var
eins rauð og rós. Að nærvera hans hafði framleitt
þenna roða, þurfti enginn að efast um, og í )águ
röddinni hans Carltons, þegar hann ávai*paði hana,
var svo áhrifamikil blíða, sem talaði sitt eigið mál.
Enginn maður hafði nokkuru sinni elskað kvenn-
mahn með meiri ástríðu, heldur en þessi læknir
elskaði Lauru Chesney.
“ó, Laura. Eg bjóst ekki við þessu. Eg hélt
að þú værir -úti”.
“Nei. Jana og Lucy fóru í kirkju, en eg var
heima hjá pabba mínum. Nær komst þú aftur?”
hvíslaði hún lágt.
“f kvöld, Laura”, svaraði hann svo undur inni-
lega, “að hitta þig þannig, alveg óvænt, er eins og
bending frá himnaföðumum”.
Löng og innileg handþrýsting, og svo hélt Carl-
ton áfram ofan, því nú var Pompey kominn til
þeirra. Laura stóð kyr og hlustaði þangað til úti-
dyrunum var lokað, þangað til fótatakið á malar-
stígnum, fótatak, sem fyrir hennar eyrum hljóm-
aði eins og inndæll hljóðfærasöngur, heyrðist ekki
lengur, og þá stundi hún þungan, stundi af innri
geðshreyfingu og gekk inn til föður síns.
Um leið og Carlton gekk út um garðhliðið komu
tvær stúlkur gangandi að því — eða réttara sagt
ein fullorðin og önnur hálfvaxin. Hann gekk fram
hjá þeim, lyfti hattinum og heilsaði, þegar full-
orðna stúlkan nam staðar og ávarpaðx hann frem-
ur lágt, en með blíðri rödd.
“pér eruð þá kominn aftur, hr. Carlton. Hafið
þér litið eftir pabba ?”
“Eg var að heimsækja hann núna, ungfrú
Chesney. Hann er töluvert betri, þó verkurinn sé
ekki alveg farinn; en eg er viss um að hann er
ekkert á móti því, sem hann var, þegar eg fór burt
Eftir einn eða tvo daga vona eg að hann geti yfir-
gefið herbergi sitt aftur”.
Litla stúlkan kom nú hlaupandi til hans.
“Hr. Carlton, mér þætti vænt um ef þér vilduð
gera pabba minn frískan aftur sem allra fyrst.
Hann hefir lofað að fara með mig út til þess, að
við getum skemt okkur heilan dag”.
“Alveg rétt, ungfrú Lysy”, svaraði læknirinn
í glöðum róm. “Eg skal gera hann frískan eins
fljótt og mögulegt er, vegna heils dags skemtan-
innar ykkar. Góða nótt, unga stúlka; góða nótt,
ungfrú Chesney”.
Hann hélt hliðinu opnu fyrir þær, sVo að þær
gætu gengið óhindraðar inn, lyfti aftur hattinum
sínum, lokaði svo hliðinu og fór. Tunglið var orðið
vel bjart, svo hann horfði á það. f rauninni sá
hann það naumast, því hann gekk í þungum hugs-
ununi. pau fáu orð, sem hann sagði við Chesney,
endurkölluðu í huga hans mynd af liðnu æfinni;
góð og ill störf, óþægindi hennar, gleðina og synd-
irnar. Faðir hans, sem líka var læknir og hafði
raikið að gera í fólksríkri en ekki bezu deildinni af
London, sem sneri til austurs, hafði sjálfur verið
hneigður fyrir syndir og andvaraleysi, svo dreng-
urinn Lewis hafði enga úrvals fyrirmynd að breyta
eftir. Hefði móðir hans lifað, eins og hann tók
fram við kaptein Chestney, þá hefði uppeldi hans
orðið á annan hátt. Leyft að hafa sinn eiginn
viljá í bernskunni, leyft að hafa hann í æskunni og
fyrstu fullorðins árin, aci svo miklu leyti, að hon-
um var engin mannvirðing kend, eða nein umsjón
veitt og engin föðurleg leiðbeining, þá var það alls
ekki svo undarlegt að hann lenti í ýmsum hættum
og vandræðum, og sem afleiðing þess í missætti
við föður sinn. pegar eitt sinn var komið með
skuldarviðurkenningu til föður hans, varð karlinn
hamslaus af reiði og sór að hann borgaði hana
elcki. Nokkru seinna sættust þeir þó að nokkru
leyti; skudin var borguð og hinn ungi Carlton sett-
ist að í South Wennock; en samt voru þeir alls
ekki að öllu sáttir, engin alúð átti sér stað meðal
þeirra. Nú var alt breytt. Hinn gamli Carlton
á sjúkrasænginni, var allur annar en hinn gamli
heilbrigði Carlton, og hann hafði nú fengið sig til
að sættast til fulls við son sinn. Hann sýndi hon-
um erfðaskrá sína, þar sem Lewis var gerður að
einkaerfingja, og gaf honum í skyn um leið að
talsverð upphæð væri í bankanum. Og Carlton
gekk nú heim á leið í hinum yndislegasta draumi,
draumi, sem var orðinn að hinrn stærstu lífsvon
hans — að giftast Lauru Chesney.
Kvöldmaturinn var á borð borinn þegar hann
kom heim. Áður en hann settist við borðið, tók
hann þrjú eða fjögur bréf upp úr vasa sínum, hann
tók umslögin af þeim og las þau, eins og hann ætl-
aði að raða þeim niður.
“petta verð eg að geyma”, sagði hann við sjálf-
an sig, um leið og hann las eitt bréfið og lét. það í
umslagið aftur; þessi má eg efiaust brenna. pó,
bíðum við — fyrst ætla eg að borða”.
Hann settist við borðið og skar dálítið af keti
handa.sér, en hann var naumast byrjaður að borða
það, þegar Ben kom inn agndofa af hræðslu með
bréf í hendinni.
“Hvað er nú, drengur?” spurði Carlton.
“Mér þykir það afarleitt, eg gleymdi þessu
bréfi þegar þér spurðuð hvaða boð eg hefði til yðar
Eg lét það í bréfaslíðrið í lyf jastofunni og gleymdi
Jiví alveg. pað kom hingað sama kvöldið og þér
fóruð”.
Carlton lagði hníf og gaffal frá sér, opnaði
bréfið og las það. Ben, sem var farinn út úr stof-
unni, heyrði húsbónda sinn kalla:
“Komdu inn aftur, drengur. Hver kom með
þetta bréf?”
Ben gat ekki skýrt frá því hver það var, nema
að það var kvennmaður með stóran hatt, “hatt
eins stóran og hús”.
Carlton las bréfið aftur með mikilli athygli.
pegar hann stóð upp, raðaði hann bréfunum á
borðinu um leið og hann lagði það til hliðar, sem
hann ætlaði að geyma, og fleygði hinum i eldinn.
“Eg verð strax að taka þetta ofan og geyma það,
svo það sé ugglaust”, sagði hann við sjálfan sig
og átti við bréfið sem hann lag6i til hliðar. “Ef
og geymi það ekki eins og sönnun, getur verið að
gamli maðurinn, ef honum batnar, segist aldrei
hafa skrifað það”.
“Gamli maðurinn”, sem átt var við með þess-
um virðingarverðu orðum, var faðir Carltons. peg-
ar hann kom aftur inn í borðstofuna, stakk hann
hendinni ofan í vasann til að taka upp bréfið sem
drengurinn fékk honum, en gat ekki fundið það.
J?að var ekki í neinum af vösum hans og heldur
ekki á borðinu, Carlton komst því að þeirri niður-
stöðu, að hann hefði brent það ásamt hinum bréf-
unum.
“En sú heimska af mér!” sagði hann. Hvaða
númer var það nú? prettán, held eg. prettán
Palace Street. Já, það var”.
Hann gekk út í forstofuna, án þess að tefja
lengur tók hatt sinn og fór út. Hanna heyrði til
hans og fór inn að taka af borðinu. “Nú hefi eg
aldrei heyrt getið um slíka sjúklinga og hans”,
sagði hún gröm í skapi, þegar hún sá að húsbóndi
hennar hafði einskis neytt. “peir geta ekki einu
sinni leyft honum að borða í friði”.
V. KAPfTULI.
Heimsókn Carltons.
Tunglið sendi björtu geislana sína niður göt-
una í South Wennock, þegar Carlton gekk hratt
niður eftir henni. Hann var á leiðinni til hússins
nr. 13 í Palace Street.
Ekkjan kom sjálf að ljúka upp þegar hann
hringdi. Hún hneigði sig þegar hún sá hver það
var.
“Býr frú Gould hér?”
“Já, hr., með leyfi hr. Eg er frú Gould hr.”
“Eg hefi nýlega, þegar eg kom aftur frá Lond-
on, lesið bréf, sem var afhent í mínu húsi fyrir
íáum dögum síðan; í því er eg beðinn að koma
hingað og líta eftir sjúkling”, sagði Carlton.
“Frú------”
“Frú Crane, hr.”, sagði ekkjan, til að minna
hann á nafnið sem hann virtist ekki muna. “pað
er um garð gengið og nú er henni að batna”.
Carlton starði á hana eins og hann hefði orðið
fyrir eldingu. “Um garð gengið”, endurtók hann.
“heppilega afstaðið, en — eg'skildi bréfið hennar
þannig, að hún byggist ekki við því fyr en eftir
tvo mánuði”.
“Hún bjóst heldur ekki við því fyr, hr, og
þetta var alt almenningsvagninum að kenna; hann
hristi næstum lífið úr henni”.
“Almenningsvagninn ?” endurtók hann, 1 og
sýndist ekki skilja hana. “Hvaða almennings-
vagn? Um hvað talið þér?”
“Ó þér þekkið máske ekki kiingumstæðurnar
enn þá, hr.”, svaraði ekkjan. “Konan kom hingað
frá London; hún var ókunnug og frú Fitch benti
henni á mín herbergi. Hún var svo ungleg að sjá,
alveg eins og stúlka —”
“En um Veikina?” spurði Carlton, sem misti
af tíma sínum.
“Já það var nú einmitt um hana, sem eg ætlaði
að fara að tala. Sama kveldið, þegar hún var bú-
in að drekka teið sitt, varð hún veik; almennings-
vagninn hafði hrist hana voðalega sagði hún — og
þér vitið sjálfur, hr., hvernig þessi vagn er. Henni
versnaði en batnaði ekki og árla næsta morguns
fæddist litla barnið, já, svo lítið, að eg hefi aldrei
minna barn séð. í morgun kom kona frá London
og fór burt með bamið”.
Lækninum datt strax í hug, að þetta hefði ver-
ið litla bamið sem hann sá í biðsalnum. “Hver
er læknir hennar?” spurði hann.
“Hr. Stephen Grey. En eg held að hann hafi
að eins komið í staðinn yðar, þar eð konan vildi fá
yður. Menn höfðu mælt með yður við hana”.
“Mælt með mér við hana”.
“Já, hr.; þannig skildum við hana. Hún mun
án efa skýra yður frá þessu sálf. Okkur sýnast
auðvitað kringumstæðurnar nokkuð undarlegar”.
“Batnar henni?”
“Henni getur ekki batnað flótar. Viljið þér
ekki fara upp, hr.”
Samtal þetta átti sér stað í dyrunum; ekkjan
, stóð að innanverðu, Carlton fyrir utan. Hann
hreyfði sig til að fara inn, en hætti við það og hugs-
aði sig um. ,
“það er fremur seint að trufla hana í kvöld.
Hún sefur máske”.
“Hún sefur ekki. hr.; að minsta kosti svaf hún
ekki fyrir fimm mínútum síðan, þegar eg kom upp
til að seg.ja Pepperfly að koma að borða, hún borð-
ar nú hjá mér niðri í eldhúsinu. Hún vill eflaust
að þér komið upp, hr., svo hún viti að þér eruð
kominn heim aftur”.
Hann gekk inn og lagði hattinn sinn á litla
borðið, sem stóð í ganginum. Frú Gould hraðaði
sér ofan í eldhúsið.
“Að eins augnablik, hr., meðan eg sæki ljós,
það er ekkert ljós uppi”, sagðí hún í afsakandi
róm, af því hún lét hann bíða. “pegar hjúkrunar-
konan fór ofan, sendi frú Crane ljósið með henni.
hún sagðist helzt vilja vera í myrkri”.
Hún gekk fram hjá dagstofunni og herberginu
bak við, sem var svefnherbergi, og frú Gould
notaði tækifærið til að sofa þar, þegar leigjandi
hennar var fjarverandi, og hljóp ofan í eldhúsið,
lítið herbergi sem sneri út að garðinum, greip ljós-
ið sem stóð á borðinu og lýsti frú Pepperfly við
inatarneyzluna og lét hana orðalaust eftir í myrkr-
inu; augnabliki síðar fylgdi hún Carlton upp stig-
ann. pegar þau komu að dagstofudyrunum tók
hann ljósið frá henni.
“pökk fyrir, frú Gould”, sagði hann hvíslandi.
“nú get eg lýst mér sjálfur. pað er bezt að eg
fari einn inn, því hún er máske sofnuð”.
Frú Gould lét*ekki segja sér þetta tvisvar, því
hún hafði hlaupið frá matnum hálfborðuðum þeg-
ar Carlton kom, og þótti vænt um að geta snúið
sér að honum aftur. Sökum þess að hún hafði
verið í kirkju þet.ta kvöld, var kvöldverðarins
neytt seinna en venja var tl. ’ Hún lokaði dyrunum
á eftir Carlton og fór.
Hann feekk í gegnum dagstofuna, opnaði dym-
ar með hægð og gekk inn, um leið og ann skygði
íyrir ljósið með hendinni. pað var algerð kyrð í
herberginu og hann hélt að frú Crane væri ein,
en Judith sat í hinum enda herbergisins bak við
rúmtjöldin, sem voru dregin niður þeim megin og
við fótagaflinn. Jafn kyrlátar og hreyfingar hans
voru, vöktu þær þó frú Crane; sem hafði blundað
ofurlítið; hún lyfti upp höfðinu og leit í kring um
sig allhrædd — sem við erum öll hneigð fyrir þeg-
ar við erum vakin skyndilega, einkum ef við erum
veik.
Carlton lét ljósið á borðið við dyrnar, gekk að
rúminu og ávarpaði hana. En áður en hann var
búinn að tala mörg orð og hún að svara honum,
heyþði hann einhverja skrjáfandi hreyfingu hins
vegf^r við rúmið.
•Hvað er þetta?” spurði hann.
“Hvað þá?” sagði hin veika, sem ekki heyrði
eins vel og hann.
Carlton gekk í kringum rúmið. “Fr nokkur
hér?” spurði hann.
Efnafrœðislega sjálfslökkvandi
Hvað þýða þessi orð fyrir þig? pau þýða meira
öryggi á heiimlinu. — pað er vissulega atriði, sem þú
lætur þig varða, meira en lítið.
Ef til vill hefir þú tekið eftir þessum orðum og setn-
ingum: “Enginn eldur eftir þegar slíkt hefir verið” á
vorum nýju, hljóðlausu stofu eldspýtnakössum. Hver
einasta spýta í þessum kössum er gegn vætt í efnafræð-
islega samsettum legi, sem breytir þeim í óeldfiman
þegar búið er að kveikja í þeim og slökkva aftur, og hætt-
an á bruna frá logandi eldspýtum gerð ein slítil og mögu-
\ legt er.
öryggi fyrst, og notið ávalt Eddys hljóðlausu 500s
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Voriö er kotnið; um það leyti er
altaf áríðandi aö vernda og styrkja
líkamann svo hann geti sta'ðið gegn
sjúkdómum. ÞaS veröur bezt gert
rr.eS því aö byggja upp blóSiS.
Whaleys blóSbyggjandi meSal gerir
þaS.
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phoi)e Main 4786 N0HW00D
Kímnis-myndir D
iii.
Eftir GEIRÞÓR.
“Við austurgluggann”.
Lag: “Gamli N6i“.
't11 hjá glugga,
austurglugga,
undra-glugga hám,
yrki’ eg nú; en áSur
öllum betur gáSur
lék eg penna —
lausum penna —
lindi- undir trjám.
Inn um glugga,
austurglugga,
æSsta gluggann, sjá,
rann mér röSull fagur,
rauna minna hagur
allur, bættist;
önd mín kætist
undarlega þá.
Út um glugga,
austurglugga,
eygSi’ eg skýja-rof: —
Kringla nýrri kápu
klædd, og þvegin sápu,
bauö mér hita,
heilsu-bita.
Hamingju sé lof!
Út viS glugga,
austurglugga,
auSnu-gluggann minn,
hreif mig ítur-andi,
undra-krafti þandi
vængi flugs míns;
veldi hugs míns
vóx í þetta sinn.
Út um glugga,
austurglugga,
anda-gluggann minn,
arnar-augunu renri eg,
atlan heiminntspenri eg
reynd og þekking —
risa-þekking —,
rök aS öllu finn.
Út um glugga,
austurglugga,
útheims-gluggann minn,
fyrstan, fyrirbrigöa
fyrir mér hann Try^gv'a
fann eg standa
fremstan Landa —
“fifuvetlinginn”.
Út um glugga,
austurglugga,
arin-gluggann minn,
sé eg sauSi mína
sólu fegri skína;
hina blinda
svaml’ og synda
* í svartamyrkrið inn.
Út um glugga,
austurglugga,
eina glúggann minn,
upp á hæðir liáar
hef eg sálir lágar.
bar mun standa
stærstur Landa —
“stólkonungurinn”.
U Flokkurinn átti aö heita þetta,
en ekki i’Kímnis-ljóS”, Jiegar mynd-
irnar: “Surtshellir” og “Sira Hylm-
mann” komu út í Lögb. G.
Rex Cleaners
UTA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
Föt prcssuð meðan þér
standið við...............35c.
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir.........$1.50
Einnig viðgerðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tals. G. 67 Winnipeg
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G 4921
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniæð, geitur. útbrot, hring-
orrn. kláða ög aðra húðsjúkdóma^
Læknar hösuðskóf og varna^ hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
GLARK GHEMIGAL GO.,
309 Somerset Block, Winnípeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppi. Vér höfum
ágœtt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.0. Box 1836 |Winnipeg, Man.
Williams & Loe
ReiÖhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viögerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðunt
höndum.
764 Sherbrooke St. Hopni Hotre Dame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari Og
Virðingamaður . .
Selur Viðuppboð Lsr.dbúraðsráheld. alr-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St, Tals. M. 1781
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
Heimilis talslmi......... Garry 2l
C. H. NILS0N
KVENNA- og KARLA
SKRADDARl
Hin stærsta skandinaviska
skraddarastofa
208 Logan Ave.
í öðrum dyrum frá Main St.
Witnipeg, Man.
Tals. Gctrry. 117
Fulltrúafundur á frlandi.
Loksins hefir verið ákveði'ð að
halda almennan fulltrúafund í Dyfl-
inn á frlandi 15. þ. m. til þess að
ræða afstöðu írlands gagnvart Eng-
landi og framtíðarstjórnmál landsins.
Þessu lýsti Lloyd George yfir í þingi
6. þ. m. Er þess vænst að komist
verði að varanlegri niðurstöðu og ó-
eirðinni linni á írlandi sjálfu, en sátt
og samlyndi verði milli hinna tveggja
systraþjóða. Ekki er ólíklegt að írar
fái fulla sjálfstjórn og verði að eins
i einhverskonar varnar og verzlunkr-
sambandi við England. Hefir það
ekki verið árangnrslaust a'ð Lloyd
George komst til valda ef hann ræð-
ur þeirri deilu til Ivkta, svo við megi
una.
Innvortis bað.
Eina örugga aðferðin til þess að
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess að sannfærast um að þessi
staðhæfing sé rétt, þarf ekki annað
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboðsmaðurinn, sem getur sagt
yður alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur yður, sérstakar upplýsingar og
ráðleggingar, sem gera yður það
mögulegt að lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biðjið um ókeypis bók
æftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema 50% að dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.