Lögberg - 02.08.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 2. ÁGÚST 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Haníi þaut af stað áður en orðin voru töluð,
náði frú Gould við dymar hennar og hljóp upp
stigann á eftir frænda sínum. John Grey var
kominn inn í herbergi frú Crane. Fyrst sannfærði
hann sig um að hún var dauð, og fór svo að rann-
sa,ka kringumstæðurnar. Carlton benti honum á
flöskuna.
“Hr. Grey”, sagði hann, “þér vitið hve varkárir
við læknar erum með að ásaka eða vekja aðfinnsl-
ur við embættisbræður okkar; en eg er hræddur
um að hér hafi átt sér stað óheppileg vangá.
Lyfjaflaskan hefir eflaust geymt í sér vissan
skamt af blásýru, og það sýnist áreiðanlegt, að
hún er dauð af blásýru”.
“Lyfjaflaskan he/ir áreiðanlega geymt í sér
blásýru”, svaraði Jo/n Grey; “en það er ómögu-
legt að bróðir minn hafi sent hana.
“Hann hefir ef til vill ekki blandað lyfið sjálf-
ur”, sagði Carlton. “Er rithöndin hans? Sef-
andi drykkur, takist síðast. Frú Crane?”
“Rithöndin er hans, og eg held að hann hafi
sjálfur blandað drykkinn. En hvað það snertir að
hann hafi blandað blásýru í hann, þá er eg sann-
færður um að hann hefir ekki gert það”.
“Eg var hér þegar lyfið kom, og varð strax var
við lyktina”, sagði Carlton, “fyrst hélt eg það væri
möndluolía; en á næsta augnabliki var eg viss um
að það var blásýra. Mig grunaði alls ekki að það
væri nóg til að drepa, hélt að það væri að eins ofur-
smár dropi; en hversvegna hr. Stephen hefði bland-
að henni þarna í, gat eg ekki skilið. Eg get ekki
sagt yður af hverju það kom; en eg gat rmögulega
gleymt þessari lykt. Eg held jafnvel að það hafi
komið af því, að í vikunni sem leið las eg í Lancet
um hin ógæfusömu misgrip. ]?ér vitið eflaust við
hvað eg á?”
John Grey kinkaði kolli.
“Og áður en eg yfirgaf frú Crane, bað eg hana
að taka ekki lyfið, nema því að eins, að hún fyndi
hr. Stephen Grey aftur. pegar eg gekk heim, kom
eg við hjá hr. Stephen, en hann var ekki heima. Eg
ætlaði að eins að minnast á lyfið við hann. Hefði
hann sagt að það væri eins og það ætti að vera, þá
hefði eg ekki óttast neitt lengur; en á síðari tím-
um hafa svo mörg misgrip átt sér stað, að lækn-
amir þurfa að vera varkárir”.
“J?að er satt”, viðurkendi John Grey.
“Að eins fáein orð, enn og svo er eg búinn”,
sagði Carlton. “pegar eg varð þess var að eg gat
ekki fengið að tala við Stephen Grey, fór eg heim
og bjó til sefandi drykk og ætlaði út með hann,
þegar boð komu er sögðu að eg yrði strax að líta
eftir sjúkling. pað var á leiðinni hingað, og eg
f jýtti mér eins mikið og eg gat; en — eins og þér
sjáið — var það ekki nóg”. ,
Carlton benti á rúmið um leið og hann þagnaði.
Friðrik Grey, sem stóð og hlustaði nákvæmlega á
skýrslu hans, gekk skyndilega til hans.
“Hafið þér þetta lyf hjá yður, hr.?”
“Já auðvitað”, svaraði Carlton. En hann var
ekki ánæðgur yfir rödd unglingsins, sem var svo
óskiljanlega styttingsleg og drambsöm. “Hér er
það”, bætti hann við um leið og hann tók það upp
úr vasanum. “pér finnið enga blásýru í því”.
Friðrik Grey tók við litlu flöskunni, tók úr
henni tappann, þefaði af lyfinu og smakkaði á því,
eins og Carlton hafði gert við óhappalyfið. Lækn-
ar eru hneigðir fyrir, eins og frú Pepperfly hafði
sagt, að smakka á lyfjum hvers annars, og Frið-
rik hafði sennilega fengið sama vana; því með
leiðbeiningum föður síns og frænda var hann bú-
inn að þekkja ýmsa leyndardóma læknastöðunnar.
“Nei, það er engin blásýra í því”, sagði hann.
“Og í lyfinu sem faðir minn bjó til var heldur
engin minsta ögn af henni. Eg stóð við hlið hans
á meðan hann blandaði það”.
Á þessu augnabliki kom Stephen Grey til þeirra
Að lýsa sorg hans og undrun, þegar hann sá hina
framliðnu, er ekki mögulegt. Hr. Whittaker gat
um þetta við hann, og sagði honum að frú Could
hefði komið þar og sagt að konan væri dauð; en
Stephen, sem þekti hve hræðslugjöm frú Could
var, komst að þeirri niðurstöðu að liðið hefði yfir
konuna. Stephen hlustaði með undrun á hinar
ýmsu kringumstæður. pær voru óskiljanlegar;
en hann neitaði því með fullri alvöru að hann hefði
sjálfur gert nokkur misgrip.
“petta mál lítur út fyrir að vera alveg óskilj-
anlegt”, sagði Lycett.
Stephen Grey lagði hendi sína með hægð á enni
hinnar framliðnu. “Eg lýsi því yfir”, sagði hann
hátt og hátíðlega, “í nærveru þess sem eftir er af
þessari vesalings ungu konu; já, eg lýsi því yfir í
nærveru enn þá æðri veru — eg lýsi því yfir fyrir
guði, sem heyrir til mín — að engin blásýra né
annað eitur var 1 hinum sefandi drykk, sem eg
sendi hingað í kvöld. Svívirðilegur glæpur hefir
verið framin hér. eða sorgleg misgrip hafa átt sér
stað, án þess að sá er framkvæmdi þau hafi vitað
það. Hr. Carlton, við verðum að gera alt sem við
getum til að rannsaka þetta. pér munuð vilja
hjálpa oss til þess að komast að sannleikanum ?”
Carlton heyrði ekki til hans; hann var svo nið-
ursokkinn í hugsanir. Hann hefir máské verið að
reyna að skilja viðburði kvöldsins; en hugsanir
hans snerust ekki á þessu augnabliki ein mikið um
hina framliðnu og um andlitið, sem hann hafði séð
eða hélt sig hafa séð í stigaganginum fyr um
kvöldið. Að andlitið var ekki slikt, sem hans eigin
ímyndun framleiddi fyrir hans; að það var ekki
sjón frá andanna heimi, heldur andlit sem tilheyrði
reglulega lifandi manneskju, um það var hann
sannfærður. Setti hann þetta andlit í samband
við hinn vonda glæp sem framinn var þama?
Grunaði hann þenna læðandi gest, hver sem
hann var, að vera sá höggormur sem stóð og beið
eftir því að geta rothöggið? Frá því verður ekki
sagt enn þá; en áreiðanlegt er það, að Carlton fann
til afarmikillar hræðslu við þetta skuggalega and-
lit, sem ekki minkaði við það, að það var óákveðið
og óskiljanlegt.
Já, í sannleika alveg óskiljanlegt. Oftar en
einu sinni varð honum á að halda — já, næstum
því að óska þess — að þetta væri yfirnáttúrleg sýn
frá öðrum heimi.
VIII. KAPÍTULI.
Kóngulóarvefurinn á glerkrukkunni.
Hvað var nú mögulegt að gera ? Hvemig áttu
þeir að byrja að rannsaka — eins og Stephen Grey
stakk upp á — þenna voðalega viðburð ? Hann var
hulinn svo ósjáanlegri og óskiljanlegri blæju.
Vesalings konan lá nú kyr og róleg í rúminu, og
hinir undrandi mennn stóðu í kring um það. Lækn-
amir verða oft fyrir undarlegum kringumstæðum
í mannlífinu, sem byggjast á vana mannanna frá
vöggunni til grafarinnar, en þessi litli hópur sam
verkamannanna varð að viðurkenna með sjálfum
sér, að af öllum undarlegum viðburðum, sem þeir
hefðu orðið varir við, var þessi lang einkenni-
legastur.
Carlton yfirgaf alt í einu pláss sitt við vinstri
hlið rúmsins, hélt dyrunum opnum og benti kon-
unum að fara út. Hann benti líka Friðrik að fara;
en drengurinn, sem stóð við vegginn rétt hjá dyr-
unum, hreyfði sig ekki um hálfan þumlung.
“Eg vil heldur vera hér kyr, hr. Carlton”, sagði
hann djarflega. “Er nokkur ástæða til þess að
eg verði að fara?”
Carlton hugsaði sig um. Orðin sem pilturinn
talaði svo djarflega, hafði komið hinum þremur
mönnum til að snúa sér við. Carlton vildi sjáan-
lega að hann færi, en hann sá engin ráð til þess
að verða af með hann.
“Má treysta honum?” spurði hann og leit til
bræðranna.
“Fyllilega”, svaraði John Grey, sem ekki sá
neina ástæðu til þess að hann yrði að fara út.
Carlton lokaði dyrunum og gekk aftur til hinna
“Hr. Stephen Grey hefir látið í ljós grun um ó-
dáðaverk”, sagði hann, “en er það mögulegt að til
þess séu nokkurar sanngjarnar ástæður? Eg spyr
þessa af því, herrar mínir, að þið þekkið betur en
eg þessar konur. Ef önnur þeirra eða báðar—”
“Guð minn góður! um hvað hugsið þér maður ?”
greip Stephen Grey fram í fyrir honum. “pér get-
ið naumast álitið að eg mistryggi frú Pepperfly
eða gömlu ekkjuna. Pepperfly hefir sína höfuð-
ástríðu, vínneyzluna, og ekkjan er einföld, hræðslu-
gjörn persóna; en þær eru ekki líklegri til að fram-
kvæma morð heldur en þér eða eg. Hvernig getur
yður dottið slíkt í hug, hr. Carlton ?”
“Fyrirgefið mér”, svaraði Carlton; “eg komst
að þessari niðurstöðu af yðar eigin orðum. Eg
hefi áreiðanlega enga ástæðu til að festa nokkum
grun á þeim; en það hafa ekki verið neinar aðrar
hjá veiku konunni”.
“Hafi eg skilið hr. Stephen rétt, var það ekki
áform hans að gruna neinn”, sagði Lycett til að
koma í veg fyrir misklíð. “Orð hans stöfuðu af
því, að hann sá engin ráð til þess að ráða gátuna”.
“Alveg rétt”, sagði Stephen Grey. “Ef mínar
ágizkanir hafa stefnt meira í eina átt en aðra, þá
var það hvort hugsanlegt væri, að skift hefði ver-
ið um lyfið á leiðinni eða átt við það frá mínu húsi
og hingað”.
“Vað er ekki sennilegt”, sagði John Grey.
“Dick ber lyfin til sjúklinganna í körfu með loki.
En mér hefir dottið annað í hug. Stephen, þú hef-
ir séð þessa ógæfusömu ungu konu oftar en nokk-
ur af hinum sem hér eru staddir; eg hefi aldrei
séð hana fyr en nú, og þér Lycett, getið eflaust
sagt það sama; hr. Carlton hefir að eins séð hana
einu sinni —”
“Tvisvar”, greip Carlton fram í. “Eg hefði
ekki komið hingað í kvöld, hefði eg vitað að
það var komið langt fram yfir þann tíma, sem á-
kveðinn var til þess að eg skyldi mæta hr. Stephen
hér. En eg var hjá sjúklingum á Bakkanum, og
tíminn leið án þess eg vissi”.
“Að minsta kosti hafið þér ekki séð hana mjög
oft”, sagði John Grey. “Stephen bróðir minn hef-
ir séð hana tiltölulega oft, og eg ætlaði að fara að
spyrja hann hvort hugsandi væri, að hún hefði
sjálf blandað eitrinu í lyfið. Lá illa á henni
Stephen ?”
“Ekki hið minsta”, svaraði Stephen Grey. Hún
hefir verið eins kát og f jörug og nokkur getur ver-
ið. Auk þess hefði hún engu getað bætt í lyfið
án þess hjúkrunarkonan sæi það, og hún hefir sagt,
að lyfið hafi verið í hinu herberginu, þangað til
hún gaf hinni veiku það”.
“Enn þá eitt”, sagði Carlton; “hefði eitrinu
verið blandað í lyfið eftir að það kom hingað,
hvernig gat maður þá fundið lyktina af því þegar
það kom?”
“Já, það er nú stærsta gátan — hvernig lyfið
gat gefið eiturlyf frá sér, þegar það kom hingað”,
sagði Stephen Grey.
“Nei”, andmælti bróðir hans; “það er ekki und-
arlegt þó lyfið hafi haft eiturlykt fyrst að eitur
var í því; gátan er, hvernig og hvar eitrið hefir
komið í lyfið. Eftir minni skoðun er, að undan-
teknu andláti hennar, allmarg dularfult við þetta
málefni í heild sinni. Hver var hún? Hvaðan
kom hún? Hversvegna kom hún hingað ókunn-
ug plássinu og ókunnug öllum mönnum ? Og hvað
hún þó sýnist vera ung!”
Hún leit mjög unglega út. pað var fallegt,
fölt, yndislegt andlit, sem brúna hárið dreifðist
um í digrum lokkum. í fyrstu augnabliks hræðsl-
unni hafði frú Pepperfly rifið línhúfuna af henni,
svo hárið féll niður. Munnur hennar var opinn
og fallegu hvítu tennurnar sáust glögt. peir
stundu, þegar þeir litu á hana.
“Guð leyfi að sála hennar hafi fundið frið”,
íautaði hinn geistlegi um leið og hann laut niður
að henni áður en þeir fóru.
Carlton var kyr eftir að hinir voru farnir.
Hann rannsakaði koffort hennar nákvæmlega,
hjúkrunarkonan hélt á ljósinu fyrir hann; en hann
fann ekkert sem gaf upplýsingu um hver hún væri
par var ekkert nema fatnaður, ekki eitt einasta
bréf; ekkert sem gat ráðið gátuna.
“Hafði hún ekkert annað með sér en þetta kof-
fort ?” spurði hann.
“Nei, ekkert annað, hr.”, svaraði frú Pepper-
fly. “parna er saumaaskjan hennar á kommóð-
unni við rúmið.
Læknirinn tók saumaöskjuna og rannsakaði
hana jafn nákvæmlega og koffortið. í henni voru
aðallega tvinni, þráður og nálar ásamt fleiii
saumaáhöldum. par var hálfbúinn skrautsaumur,
nýbyrjuð barnshúfa hekluð og nokkrar pappírs-
fyrirmyndir; ekkert sem benti á nafn hennar né
liðna æfi. Vasi hennar, laus vasi, sem frú Pepper-
fly tók undan koddanum, þar sem hin veika hafði
geymt hann, hafði ekki annað í fórum sínum en
peningapyngju, sem í voru fáir peningar. Lykl-
arnir hennar láu á kommóðunni.
Carlton læsti öskjunni og koffortinu og setti
innsigli sitt á lás þeirra beggja. “Eg veit sára-
lítið um hvernig á að fara með slíka muni”, sagði
hann, “En eg álít réttast að búa vel um alt þangað
til lögreglan kemur — hún getur brotið innsiglið
mitt, ef hún vill”.
Hann var naumast búipn að segja þetta þegar
lögregluþjónn kom inn úr dyrunum. Nýjungin
hafði fluzt til lögreglustöðvarinnar, og yfirmað-
ur lögregluþjónanna var kominn þangað sjálfur.
pað var hár og þrekinn maður með bunguvaxnar,
rauðar kinnar. Hann hlustaði þegjandi á alt sem
honum var sagt, að sumu leyti af Carlton og að
sumu leyti af hjúkrunarkonunni, og tók skálina
sem grauturinn hafði verið í og lyfjaflöskuna í
sína g^ymslu.
Svo tók hann ljósið og lýsti um bæði herbergin
í hvaða tilgangi, eða hvernig það gat hjálpað til
nokkurrar rannsóknar, hefir hann sjálfur vitað.
Hann gekk með ljósið fram í stigaganginn og
rannsakaði hann, leit upp og ofan eftir veggjunum
og á gluggann, sem tunglsljósið skein svo skært
í gegnum.
“Eru þetta dyr?” spurði hann alt í einu.
Án þess að bíða eftir svari, gekk hann yfir í
hinn enda stigagangsins beint á móti glugganum
og lauk þar upp dyrum. Veggimir voru málaðir
gráum marmaralit og dyrnar höfðu sama lit, svo
erfitt var að sjá þær og opnuðust að eins með
lykli. pað var lykillinn sem vakið hafði eftirtekt
lögregluþ j ónsins.
“petta er að' eins skápur til að geyma í sópa
og hreinsunaráhöld”, sagði frú Gould, sem stóð
skjálfandi af hræðslu á efstu stigariminni og hélt
sér í brjóstriðið.
pannig var það líka; að eins skápur með tveim-
ur sópum, sorpreku og fötu. pjónninn fullviss-
aði sig um þetta og lokaði svo aftur dyrunum; en
Carlton, sem ekki hafði vitað að þarna var skápur,
sá strax að þama gat verið felustaður fyrir mann-
inn sem hann sá fyr um kveldið — ef andlit hans
var ekki að eins hans eigin ímyndun.
Carlton gat ekki gert meira og fór því leiðar
sinnar; þetta áðurnefnda andlit stóð svo skírt
fyrir augum hans þegar hann gekk heim í tungls-
ljósinu. Menn geta nú spurt hversvegna hann
gat ekki um það við lögregluþjóninn — hversvegna
hann mintist ekki á það við mennina sem stóðu
ásamt honum við banabeðinn. En um hvað átti
hann að tala? Að hann hélt sig hafa séð andlit,
að hálfu leyti draugalegt og að hálfu leyti mann-
legt með svart vangaskegg; að hann hélt sig sjá
þetta í stigaganginum í tunglsskininu, og að það
var ekki sjáanlegt þegar hann kom þangað með
Ijós til að gá að því. Ef það hefði tilheyrt mann-
legri veru, gat það ekki fengið tíma til að fara
ofan stigann án þess að verða séð, það var ómögu-
legt, og hann hafði fullvissað sig um að það hefði
ekki flúið inn í svefnherbergið. En svo var nú
þessi skápur, sem hann vissi ekki um, en hann
hélt að það hefði ekki getað lokið upp hurðinni,
farið inn ok lokað henni aftur á meðan hann sótti
liósið. Hefði hann minst á þetta, þá hefðu níu af
hverjum tíu svarað honum, að þetta væri að eins
ímyndun.
Og hann var ekki viss um nema það væri sín
eigin ímyndun. pegar hann gekk ofan stigann eft-
ir að hann sá þetta, hafði hann spurt húsmóðurina
kæruleysislega, þegar hún kom út úr eldhúsinu á-
samt frú Pepperfly til þess að opna dyrnar fyrir
hann, hvort að nokkur ókunnur karlmaður væri í
stigaganginum eða húsinu, og ekkjan hafði svar-
að í gremjulegum róm, að það væri alls enginn
karlmaður« í húsinu, og að það væri heldur ekki
sanngjarnt að þar væri neinn. Carlton hafði ekki
talað fleira um þetta.
Hann fór beina leið og lagði sig strax til
hvíldar, eða réttara sagt í rúmið, því hvíld fékk
hann ekki. Skuggalega andiltið ásótti hann á mjög
undarlegan hátt; hann gat ekki sofið fyrir því, en
lá endilangur í rúminu og velti sér á ýmsar hliðar
þangað til morgunin byrjaði, og þegar hann þá
sofnaði, sá hann það í draumum sínum.
En við verðum aftur að snúa okkur að bræðr-
unum.Grey. pegar þeir fóru úr húsi frú Gould,
skildu þeir við hr. Lycett við götudymar; því leið
hans lá í gagnstæða átt við Jæirra, og John Grey
tók arm bróður síns; ungi Friðrik gekk við hlið
þeirra,
“petta er mjög ógæfusöm tilviljun”, byrjaði
John að segja.
“Hún er jafn dularfull og hún er ógæfusöm
svaraði bróðirinn. “Blásýra í mínum sefandi-
drykk. Sá hlutur er alveg ómögulegur”.
“Mér þætti gaman að vita hvort blásýru var
blandað í lyfið. eða lyfinu var helt úr flöskunni og
blðsýra látin í hana í staðinn ?” sagði Friðrik.
‘ Talaðu ekki svona hugsunarlaust, Friðrik”,
sagð faðir hans ásakandi. “Hver myndi hella lyfi
úr flösku og láta blásýru 1 staðinn í hana ?”
“Jæja, pabbi, það er þó hér um bil víst að hún
hefir fengið blásýru; hún hefir því verið gefin
henni á einhvem hátt”.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Voriö er komiö; um þaö leyti er
altaf áríöandi aö vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staöið gegn
sjúkdómum. Þaö veröur bezt gert
meö því aö byggja upp blóöiö.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
þa«.
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phone Main 4786 NORWOOD
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
í gamla Queens Hqtal
G. F. PENNY, Artist
Skrifstofu talsími .. Main 2065
Heimilis talsími ... . . Garry 2821
Innvortis bað.
Eina örugga aöferöin til þess að
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess að sannfærast um að þessi
staöhæfing sé rétt, þarf ekki annaö
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboösmaöurinn, sem getur sagt
yður alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur yður sérstakar upplýsingar og
ráðleggingar, sem gera yður það
mögulegt að lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biðjið um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema 50% að dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.
Rex Cleaners
LITA, HREINSAog
PRESSA FÖT
Búa til ný föt, gera við föt
S5c.
Föt pressuð meðan þér
standið við............
Karla og kvenna fatnaður
hreinsaður fyrir......$1.50
Einnig viðgcrðir á loðskinnsfötum
332] Notre Dame Ave.
Tala. G. 67 Winnipee
Vér ábyrgjumst ekki föt sem ei
er vitjað innan 30 daga
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
1 húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G 4921
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra Kúðsjúkdóma
~*..ar bösuðskóf og varnar hár-
rallii. 50c. hjá ölíum lyfsölum.
GLARK GHEMIGAL CO.,
309 Somerset Block, Winnipeg
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans,
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS CQLLEGE
LIMITED
WINNIPEG, MAN.
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppf. Vér höfum
ágætt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.0. Box 1836 iWinnipeg, Man.
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Állskonar viðgerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðurn
'höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Hfltre Oame
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur við uppboð LardbúEaðaráböld. a.s-
konar verzlunarvörur, búsbúnað o* fleira.
264 SmithSt. Tal*. M. 1781

gHWS
FINST pÉR SEM pú
POLIR EKKI SLÍKA
ÁREYNZLU L E N G-
UR?
SÉ SVO, ÞÁ ER TíMI .7-_C
TIL KOMINN FYRIR/^-^
ÞIG AÐ BYRJA AÐ
NOTA
Dynamic Tonic
Ef þú lýist af þínum daglegu störfum; ef líkami
þinn og taugakerfi eru slöpp og veikluð, þá getur þú
reynt Penslar Dynamic Tonic með fullri vissu um
það að þú munir hressast og frískast og fá nýjan
taugastyrk. Samsetning þessa áreiðanlega lyfs er á
meðanum, og er það notað af fjölda mörgum við-
skiftavinum vorum. Vér viljum fá yður til þess að
njota hinna góðu áhrifa af þessu ágæta meðali. pað
er skylda þín sjálfs þín vegna að nota þetta tauga-
styrkjandi lyf og byrja það tafarlaust. Vér höfum
tvær stærðir, á sjötíu og fimm cent og einn dollar
og fimmtíu cent.
THE SARGENT PHARMACY’
724 Sargent Ave.
Sími: Sherbr. 4630
l