Lögberg - 23.08.1917, Blaðsíða 2

2
LÖGBEBG, FIMTUDAGINN 23. ÁGÚST 1917
TILKYNNINö
Fyrir ellefu árum stofnuðu nokktir áhugasamir bændur í Vesturland-
inu lítið bændefélag til þess að selja hveiti, í því skyni að hveitiverðið gæti
hækkað lítið eitt í þeim parti landsins. Þeir áttu ýmsum erfiðleikum að
mæta og mikilli samkepni, en þeim hepnaðist áform sitt. Síðan voru aðr-
ar stofnanir settar á fót í Canada sem allar höfðu samvinnu-aðferðina til
grundvallar. Það sem þeir hafa komið til leiðar vita menn greinilega. Brátt
sást þörfin á nánari samvinnu þessara félaga í verzlunar tilraunum þeirra
og nú I. Septembar verður „Samkaupafélag Alberta bændanna" og .,Korn-
rækbarmanna kornfélagið“ ekki lengur sérstök félög hvort fyrir]Tsig eins og
áður.
Með svo að segja samhljóða atkvœðum allra þeirra þúsunda sem hluti
eiga í þessum félögum var það samþykt að þau tækju saman höndum til
framfara búnaði í Vesturlandinu. Verzlunarskilyrði í búnaðarafurðum eru
svo að segja nákvæmlega þau sömu í allri Vestur-Canada, Manitoba, Sask-
atchewan og Alberta.
Þe33i samíteypa hinna tveggja sterku félaga með 30,000 hluthöfum
sem eiga yfir $3,000,000.00, yfir 300 korngeymsluhús, með endastöðva korn
hlöðum í Fort William og Port Arthur; með vöruhúsum í Calgary, Regina
og Winnipeg, og með áhrifamiklli stofnun undir algeðri bændastjórn sem
algerlega þekkir þarfir bændanna, — Já þeasi samsteypufélög hljóta að
verða bændum í Vesturlandinu til stórkostlegs hagnaðar.
Gömlu félögin hafa metið styrk þann sem þér hafið veittþeim og skulu
þau með ánægju verða yður að liði framvegis undir nafninu
WINNIPEX3 — REGINA — CALGARY
Látið hverja sem er af vorum 300 kornhlöðum höndla korn yðar eða
sendið það beint til vor. Sendið oss gripi yðar til aðalstöðva vorra í Ed-
monton, Calgary eða Wínnipeg. Pantið byggingavið frá oss sömuleiðis
girðingaefni, verkfæri og aðrar vörur frá Winnipeg, Regina eða Calgary.
Vér höfum skrifstofur og stöðvar í öllum þessum borgum.

Um drengskap.
Erindi flutt í Winnicgp 1. jiíní 1916.
lJv er stundum haldið fram, aö
menning./forfeSra vorra sé svo gagn-
stæS anda nútíSarinnar, að þar sé
'naumast nokkur brú á milli. Hvergi
hefi eg þó séð þetta greinilegar orðað
en í bók eftir danskan mann, prófess-
or'Vilh. Grönbech. Hann segir með-
al annars um fornmenn N'orðurlanda:
“í raun og veru eru þessir menn
oss svo óskyldir, a'S vér getum engin
mök við þá átt.-------Stirfni Norð-
urlandabúa, þröngleikur og einræni,
það sem ómihnlegt er í fari þeirra,
á rót sína í eðli menningar þeirra.
Þeir eru fastúðugir, en á þeim grund-
velli, sem mannlif verður ekki bygt
á nú á tímum. Þeir lifa í menningu,
en sú menning á sér alt aðra þunga-
miðju eh vor. Samræmi þeirra er
gagnólikt öllu þvi, er vér eigum eða
sækjumst eftir. Menning þeirra á
sína fegurð, og á blómatíð sinni hafði
hún óyggjandi rétt Irfsins; en hún var
bundin við þannig lagaða sjátfhefð
og sjálfvirðing, að ætti hún sér stað
í vorum heimi, yrði hún eitt af þeim
öflunum, sem rífa niður. Frá þeim
verður ekki komist til vor né frá oss
til þeirra með öðrum hætti, en að af-
klæðast manneðh sínu og íklæðast
öðru.” ("Vilh. Grönbech: Lykkemand
og niding. Kbh. 1909, s. 16—19).
Slík kenning finst mér fjarstæða.
Mér virðist öll reynsla vor íslendinga
mæla á móti henni. Þessi menning,
sem svo hart er dæmd, hefir verið
brjóstamjólkin, sem þjóð vor hefir að
miklu leyti lifað á i þúsund ár, og svo
er oss sagt, að hún hafi ekkert nær-
ingargildi fyrir nútíðarsálir. Mundi
ekki vera ltkt um þetta og tslenzka
skyrið ? Fyrir nokkrum árum var þvt
haldið.að oss, að skyrátið væri skað-
samlegt fyrir heilbrigði þjóðarinnar,
og sumir fóru að trúa þessit. Svo rit-
aði heinisfra'gur vlsindamaður Mets-
chnikofn og sannaði tilgátu, sem búlg-
arskiír læknir hefði haldið fram, að
búlgarsaskyrið (Yoghurtj ætti þátt i
því, hve langlifir Búlgarar ^erða.
Nú hafa ættir skyrgerlanna verið
raktar saman, og íslendingar eru farn-
ir að sannfærast um það, að skyrið
þeirra sé lifsins balsam.
Eg vona að líkt fari um kenningar
þeirra manna, sem haldá því fram, að
sálarlíf forfeðra vorra og menning
sé óholl fæða fyrir nútíðarsálir. Mín
reynsla er sú, að eg get stundum orð-
ið leiður á öllu sem mér berst í hend-
ur af nútíðarbókmentum. Það kem-
ur í mig einskonar andleg ólyst, svo
að 'eg verð, eins og skáldið segir:
“leiður á öllu — utan
íslendingasögum.”
Eg hefi aldrei orðið leiður á þeim.
Eg v'eit, að þai; á eg altaf athvarf,
ef annað bregzt. Þar er það andans
veður, senx hressir mig, ef mér verður
ómótt í nútiðarmollunni.
Eg skil vel hvað fyrir þeim vakir,
sem tala um það, hve andi forn-
mannanna sé oss fjarskyldur. Þeir
lita á yfirborðíð, athafnirnar. Og
fornsögur vorar og kvæði eru ^im
vígaferli, fyrst og síðast um mann-
hefndir. Hefndarhugsjónin er þar
svo rík, að hún gengur eins og rauð-
ur þráður um allar fornsögur vorar.
Mér dettur stundum í hug dæmisag-
an um kettina og apann. Kettirnir
báðu apann að skifta fyrfr sig ostbita.
Hann braut ostinn fyrst í tvo mis-
stóra parta og lagðí á metaskálar.
Beit síðan stykki af stærrí bitanum,
svo að hann varð léttarf en hinn, jxá
af hinum, og svona á víxf, þangað
til ekki voru eftir nema litíar örtur,
sem hann varð að hafa' í skfftalaun.
Það er engu likara en að forfeður
vorir hafi verið að leika þessa sögtt
í stórum stíl. Hefndin- átti að jafna
hallan á metaskálunum, jafna hallann
milli ættanna, sem af einhv'erjnm at-
vikum lenti saman, en hún tók í hvert’
skifti meira en svo, að jöfnuður kæm7
ist á. Jöfnuður hefndánna verður ó-
jöfnuður. Slíkt atferlí er visswlega
engin fyrirmynd, er vér getum tekið
til eftirbreytni.
Og þó mun að minsta kosti enginn
óspiltur íslendingur lesa jxessar sögur
svo, að hann finm ekkf streyma um
sig undarlegt afl, sem í þeím býr,
finni að þær herða á instu strengjun-
um, hressa og styrkja betur'en flest
listaverk nútíðarinnar.
Hvernig stemlur á þessu ? Er það
hefnigirnin, sem fær byr undfr vængf ?
Erum vér svo mikil rándýr, að oss
sé hressing í því, að lesa úm vígaferli
og blóðúthellingar? Þekkjum vér
sjálfa oss í lögmáli hefndarinnar, sem
virðist æðsta boðorð forfeðra vorra?
Eg hygg því fari fjarri. Hugsjónir
forfeðra vorra í því efni voru gagn-
stæðar vorum. Vér mundum ekki vilja
taka þá til fyrirmyndar í þessu efnl.
hvað er það þá sem dregur oss að
Jjeim?
Vér finnum það, er vér lítum dýpra
en á yfirborðro. Eðli manna kemur
ekki svo mjög fram í því, hvað þeir
telja skyldu sína, sem í hinu, hvernig
þeir rækja þær skyldur, sem þeir við-
urkenna. Hugsjónir mannanna breyt-
ast með öldunum. Margt það, sem
var heilög skylda forfeðra vorra,
væri nú talinn hinn versti glæpur. En
skyldurækinn maður á þeim tímum
var líks eðlís og skyldurækinn maður
á vorum dögtxm. Virðing fyrir því,
sem mönnum er heilagt, er sjálfri sér
lík.hvað sem það svo er,sem menn telja
heilagt í þann og þann svipinn. Mark-
miðin, sem stefnt er að, geta verið
gagnstæð, og þó gérst sömu tíðindi á
leiðinni. Þetta ætti að vera oss hug-
stætt nú. Vér. erum varla þeírrar
skoðunar, að þjóðir þær, sem nú ber-
ast á banaspjótum, séu allar jafn
saklausar um upptök hinna ógurlegu
Hjaðningavíga, er yfir standa, eða
hafi jafn réttmætt mál að sækja og
verja. Vér mundum ekki halda því
fram, að þjóð, sem berst að því að
á hana er ráðist saklausa, sé í sömu
fordæmingu og fiift sem brýtur á henni
lög. En þegar út í stríðið er komið,
sést J>að bezt, hvern mann hver hef-
ir að geyma, ekki á því í hverri fylk-
ingunni hann stendur, því um það
eru ’fæstir sjálfráðir, heldur á því,
hvernig þeir reynast samherjum sín-
um og fjandmönnum afstaðar þar sem
manneðlinu gefst Rostur á að njóta
sín. Maðurinn getur verið drengur
í hvaða fylkingu sem hann stendur.
eg hygg, að flfcengskaparhugsjón-
in liggi dýpst eða inst allra siðgæðis-
hugsjóna, fyrir þá sök, að drengskap-
ur getur átt sér stað hjá mönnum
með gagnólíkum ITfsskoðunum, mönn-
um á hæðsta og Iægsta menningar-
stigi, mönnum sem berjast hvor um
annars Hf. ötrdVerðari geta menn
ekki staðið en svo, að hvor vilji taka
annars líf, og þó má berjast sem
drengur eða sem ódrengur.
Hér er þá sá grundvöllur, sem
menn af öllúm .stéttum geta mæst á,
frá öllum öldum, af öllum trúarbrögð-
um og lífskoðunum. Þarna er eitt
bræðrahand', einn eiginleiki setn vér
skiljum, á hvaða stigi sem þeir menn
hafa staðfð sear'attu hann.
Og þá kem eg að brúnni milli vor
og feðra vorra, þeirri Bifröst, er teng-
ir þeirra lif við vort. Það er dfeng-
skapurinn. í engum bókmentum, sem
eg þekki, er andrúmsloft drengskap-
arins hreinna en þar. Hressingin sem
þær veita oss, styrkurinn sem J>ær
færa oss inn í merg og bein er dreng-
lundin, drengskaparandinn sem í þeim
lifir. I>etta er ekki svo, að skilja, að
þær segi ekki frá neinum ódrengjum
eða að þeir séu þar svo fáliðaðir, að
þeirra gæti ekki. Þeir eru þar alllið-
sterkir eins og á öðrum öldum. En
mörkin eru þarna svo skýr, mennirn-
ir svo heilir og lífskjörin svo einföld,
að eðli drengskaparins kemur þar
fram í algildum, og ógleymanlegum
KAUPMANNAHAFNAR
Vér ábyTgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það er
búið til úr safa
miklu en mildu
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK
myndum.
Það er gaman, að mesti snilling-
urinn sem ritað hefir á íslenzka tungu
sá maðurinn sem flestar ódauðlegar
mannlýsingar hefir skrifað, hann hef-
ir siálfur skilgreint hugtakið dreng-
skapur. Snorri Sturluson segir í
Skáldskaparmálum: “Drengir heita
vaskir menn ok batnandi.” Hér er
eðli drengskaparins sagt í tveim orð-
um. Vér skulum athuga hvað í Jjeim
felst.
Fyrst er vaskleikurinn, hreystin,
hugprýðin. Þar er eflaust elzta dygð
mannsins, sú sem hefir hafið hann
stig af stigi til æðra lífs. Án þessa
eiginleika koma aðrar gáfur að að
litlu eða engxt haldi, því Itfið er bar
átta við sjálfa oss og barátta við
aðra menn, ef ekki með vopnum hand-
arinnar, þá með vopnum andans. Öll-
utn er augljóst hvers virði vaskleik-
urinn er, þar sem lífsbaráttan er háð
með brugnum sverðum, þar sem rnenn
verða að leggja líf sitt við nálega
hvert Jjað mál, er þeir taka að sér,
eins og var hjá oss á söguöldinni.
Þar stendur sá bezt að vígi, sem læt-
ur sér sízt bregða við váveiflega hluti
eins og ságt j um Halldór Snorrason.
En vaskleikur er í raun og veru engu
ónauðsynlegri þar sem friður er á
yfirborði þjóðltfsins, svo að hver
maður er nokkurn veginn óhultur um
líf sitt fyrir öðrum. Baráttan er ,þá
ekki um það að halda lífi sínu, heldur
um það að iifa samkvæmt eðli sínu
og þörf, fegra líf sitt og fullkomna.
Með samlífinu hættir mönnunum löng
um við að verða hver öðrum háðir,
háðir yfirmönnum sínum, vinum, fylg-
ismönnum, flokksmönnum, háðir tízk-
unni, almenningsálitinu. Þar af
sprettur sú hættan, að menn týni sjálf-
um sér, láti teygjast frá því sem þeir
sjálfir telja rétt —
“vinni það fyrir vinskap manns,
að víkja’ af götu sannleikans.”
Að menn fylgja ekki því fram, sent
]>eir þó sjá að er rétt, þegja við því,
sem 'þeir vita er rangt, kemur lang-
oftast af bleyðimensku, skorti á vask-
leik. Þeir treysta sér ekki að þola
sársaukann, óvildina, stundartjónið,
sem fylgir því að halda fram óvinsælli
itýjung, sem þeir þó sjá að væri þarft
og rétt. Flest ]>au sannindi. sem
mannkynið nú lifir á, í siðferði, trú,
visindum og listum, hafa einhvern-
tínia verið óvinsæl og aflað frum-
herjum sínunt niótblásturs, óvildar,
ofsóknar og stundum lífláts. Öll eig-
ttm vér þau að þakka vöskum mönn-
itm, sem létu sér ekki bregða við vá-
veiflega hluti, en leituðu á brattann
til hærra sjónarntiðs, meira viðsýnis,
hvað sent Jtað kostaði. Flest þekking
er unnin með áhættu. Margt sem
vér leggjum oss til muns, þá hefir það
hefir ]>að einhverntíma verið áhætta
að borða það. Sá sem fyrstur át það
gat ekki vitað fyrirfram, hvernig
honum yrðí af þvt. Það gat eins vel
verið eitur. Eg veit ]>að vel, að efna-
fræðin er nú komin svo langt, að hún
getur oftast sagt oss, hvaða efni er
í hverjum hlut og hver eru skaðleg
og hver ekki. En sú ]>ekking er feítg-
in fyrir óþrjótandi elju og áreynslu
vísindamanna, sem árum saman hafa
gert tilraunir á tilraunir ofan, strítt
við óteljandi v'onbrigði, unz þeim loks
tokst að leysa úr þeim viðfangsefn-
um, er þeir helguðu lif sitt. Og enn
eru mörg verkefni vísindanna, sem
ekki ve/ða feyst nema með þvi, að
menn leggji Éfið í hættu. Eg þarf
ekki annað en minna á heiinskauta-
rannsóknirnar og loftfarir n.útímans.
Allar mannlegar framfarir kósta
áreynslu, fást ekkí nema ntenn beiti
kröftunum vaskrega og þoli margar
raunir. Staðfastur getur sá einn ver-
ið, sem hugprúður er og hopar ekki
á hólmi, hvað sem á móti er:
“Hrökkvit þegrr fyrir þegni,
þat vas drengs aðal lengi.”
Málfræðingar segja, að drengur sé
af sömu rót og drangur. Sá sem er
drengur, er ^taðfástur sem bjarg,
enda h'efir Bjarni Thorarensen fund-
ið skyldleikann, er hann kvað:
“Sker hefir skrapíð í firði,
skrapir heims um aldur,
en þess bringa brýtttr
boða nú sem áður.
Minkun er manni að vera
• Minni kletti dauðum',
og brjóst sitt bilast láta
af boðum mótlætis.”
í engu kemur drengskapur manna
betur fram en því, hvemig þeir halda
orð sin og fyrirætlarrir, hvernig þær
ávísanir greiðast, er menn gefa á
sjálfa sig. Enginn getur í alvöru
Iofað öðrurn neinu án þess að lofa
sjálfum sér um leið, enginn getur
svikið annan nema svikja sjálfan sig
um Ieið. Lífið er löngum snúið úr
tv'eimur þáttum: fýrirætlun og fram-
kvæmd. Fyrirætlunin er ávísun, fram-
kvæmdin er greiðsan. Sá sem lofar
sér þvi að gera eitthvað og gerir það
ekki, er ekki samur maður á eftir.
Hann er komin í skuld, sem ■ rýrir
manngildi hans. Eg veit það er ekki
mitt meðfæri, að skýra eðli slíks jafn-
aðarreiknings að fullu, en eg held að
skýringin sé eitthvað í þessa átt:'
Sá sem lofar eínhverju eða ásetur sér
að vinna eitthvert verk, hann setur
sér verkið fvrir hugarsjónir, eins og
honum finst það mundi verða, þegar
því væri Iokið. Hugsunin um að
vinna verkið setur hann í sérstakt á-
stand, sérstakar stellingar, ef svo má
að orði kveða. Hann býr sig undir
að vinna v'erkið, einf og maður sem
stælir vöðvana til ákveðins stökks.
Verkið tekur ósjálfrátt huga hans og
líkama t þjónustu sína, bindur hann
með nokkrum hætti við sig. Orku
hans er beint í nýjan farveg, hún
stefnir nu ajð sérstökum ósi. Sá ós
er framkvæmd verksins. Verði nú
ekki af eíndum, hverfur fyrirætlunin
ekki að heldur. Hún fylgir mannin-
um ljóst eða leynt, togar hann í þá,
áttina sem hann einu sinni sneri í og
bindur þannig nokkuð af orku hans.
Hann er þá bundin ósýnilegu bandi
við stað sem hann kemur ekki á, snú-
inn að markinu sem hann stefnir ekki
að. Því oftar sem maður vanefnir
það sem hann lofar eða ætlar sér, því
minni orku á hann óbundna til nýrra
efnda, því ófrjálsari verður hann.
Hinn s’em efnir orð sin og fyrirætl-
anir, er frjáls. Hann ræður á hverri
stundu yfir kröftum sínum óskiftum.
Hann á sjálfur alt sem hann hefir gert
það er fært inn í lífsbók hans sem
hæfileiki til meiri starfa, því kraft-
arnir æfast við/notkunina. En hvers
vegna halda menn þá ekki loforð sín
við ájálfa sig og aðra? Langoftast
af því, að þá vantar vaskleikann, er
þarf til þess að þola erfiðið og sár-
saukann, sem efndirnar hafa í för
með sér.
(Framh.J.
Meiri kerlingareldur
Hér birtist áskorun sem 100 konur-
á íslandi, flestar leiðandi konur
Reykavíkur bæjar, sendu út til þjóð-
arinnar, og birtist hún í blaðinu
“Landið” 13. júlí. Þessar konur hafa
haft svipaða skoðun og þeir sem aust-
ur gluggamaðurinn kennir við kerl-
ittgareld nýfega.
Askorun til íslenskra kvenna.
“Það var mörgum gleðiefni, er á-
fengisbanniögin öðluðust gildi. Sér-
staklega fögnuðu þó drvkkjumanna-
konurnar þeint, að vonum, og óefað
hafa þau >raktð hjá þeim vonir nm
hetri og íarsælli framtíð — þau voru
svipuð sólargeisla, sem skin á eftir
dimmu éii. Æfiferill drykkjumanns-
konu er sólskinslítill raunaferill. Það
mttn f.ví margur furða sig á tilraun
um þeim, sem gerðar err. í þá átt að
spilla fyrir lögum þessum.
Þótt ótrúlegt megi virðast, er hér
ris:n upp alda allhá, setn býr síg t:í
að flæða yfir þessi lög, til þess að
skola þqim á nrott. Vonandi lætui
engin sú kotia, sem séð hefir bölið og
mæðuna, er jafnan fylgir áfengis-
nautninni, blekkjast af fögrum orð-
um um ófrelsi einstaklingsins og rétt-
arskerðing, sent nú eigi “að bæW( úr”
með því að afnema bannlögin.
Hver ætti helzt að tala um frelsi og
skerðing réttar?
Spyrjið drykkjumannsk, nuna, sem
um lang^ skeið hefir verið svift frelsi
vegna vmnautnar manns hennar.
Spyrjið börn drykkjmamrsins.
Hver vill taka að sér að leggja
æskuna í fjötra að nýju? Með áfeng-
isbanninu er bitrasta heimilisbölinu
rutt úr v'egi. Mundí nokkur kona
vilja að vínið skipaði aftur öndvegt
á mörgum h?imilum þjóðar vorrar,
eins og áður var ? Ef svo fer, að
banr.Iögin verða borin undir atkvæ'ði
Jtjóðarinnar að nýju, þá sr það von
vor, að það verði ekki kvenþjóðin,
sem þá neytir atkvæðisréttar síns tii
hnekkis þjóð sinni og niðjum sínum
tíl ævarandi tjóns.
l>að er því alvarleg áskorun vor til
allra íslenskra kvennas Hlynnið að
bannlögunum — mannúðlegustu lög-
nnum, sem þjóð vor hefir eignast.
hvetjið aðra til hins sama.
Minnist þess, að kynslóðin, sem nú
byggir landið, leggur grundv'öll gæfu
og gengis komandi kynslóða. Bann-
lögin eru dýrgtipur, sem flytur með
sér frið og gæfu fyrir alda og óborna.
Verndið hann. Gœtið þess, að hon-
um verði ekki rænt frá oss.
Reykjavtk í júnímánuði 1917.
Frá Islandi.
Jón/jlafsson lækmr er seztur að í
Bolungarvík og stimdar þar Iækn-
ingar.
Afarmikið vínbannsbrotamál stóð
yfir í vor út af ólöglega fluttu og
veittu víni á skipinu “Þór.” Hafði
allmikið áfengi verið flutt af skipinu
út í Viðey. Einn skipverja játaði að
hann hefði íarið með 200 flöskur í
land á Akureyri.
Blaðið “Landið” segír þá frétt 22.
júní, sem hér fer á eftir: “Það þykir
tíðindum sæta að miRIar íslenzkar
bæjarrústir hafa fundist norður í
Upernisvík á Grænlandi, þar sem
menn hvggja að forðum hafi verið
kölluð Króksfjarðarheiði. Eru það
nyrstu rústir hinnar fornu íslendinga-
bygðarj.sem fundist hafa.
Ragnar Ásgeirsson fEyþórssonar
kaupmannsj er orðin fyrsti kennari
við garðyrkjuskólann í Vilvorde í
Charlottenlund á Sjálandi. Tók hann
þar próf með ágætis einkunn 1915.
Seglskip segir “Landið” að hafi
komið 20. júnt með salt frá Spáni,
til Islands; hafi þýzkur kafbátur hitt
það á leiðinni, en látið það fara i
friði. Öðru salt-skipi segir blaðið að
hafi verið sökt vegna þess að enskur
maður hafi verið talinn fyrir farm-
inum.
Þingið hefir með höndum margar
nýjar lagasmíðar. Stjórnin flytur
frumvarp um það að sjómenn, sem
slasast fái skaðabætur fvrir. Áður
voru sjómenn tryggðir þannig að ef
þeir dóu af slysum fékk skyldulið
þeirra 400 kr. Þetta er hækkað upp
í 1500 kr.; en þeir sem slasast svo að
þeir verði ófærir til vinnu fá mest
2000 kr. Iðgjaldið fyrir 1500 króna
lífsábyrgð af pessu tagi eru 70 aurar
á viku; greiðir landssjóður helming
fyrir þá menn, sem eru á vélbátum
eða þilskipum, en alt fyrir þá sem
róa smærri bátum. Lagafrumvarp er
verið að flytja er afnemi hálfræði
en myndugsaldur sé miðaður við
21 ár.
Ástvaldur Magnússon, verkamaður
við höfnina í Reykjavik slasaðist
þannig 18. júlí að af honum varð aö
taka báða fætur. Hann var að stíga
upp í járnbrautarvagn, sem hafður er
við hafnar bygginguna og varð- fyrir
hjólum. .,
Davíð, Schev'ing Thorsteinsson lækn
ir á ísafirði hefir fengið lausn frá
émbætti— hann er elztur læknir a
landinu.
Frumvarp er í undirbúningi um
það að nema úr lögum að sveitar-
styrkur og gjaldþrot sv’ifti menn al-
mennum réttindum.
í “Visi” frá 23. júlt segir að ís-
land bíði afskaplegt tjón vegna kola
og olíuleysis. Segir blaðið að frá
Seyðisfirði gangi venjulega 20—30
Vélabátar, en ekki nema 10 í ár sökum
olíuskorts.
Þessar þingvísur flytur “Landið”
"“Jóðsótt veit eg þunga þjá
þingmannsefni að vonum;
lög að fæða þegnar þrá
, úr þjóðar hugsunonunt.
En — minni er ræktin eftir á
hjá ‘Tslands beztu/ sonum”,
hálfkörruðum flýja frá
f rumvarps-aumingj onum
10 þingmenn fluttu nýlega tillögu
um að skipuð skildi sjö manna nefnd
til þess að koma fram með tillögúr
til ráðstöfunar um heppilegasta að-
ferð er tryggi íslendingum, að þeir
fái full umráð allra sinna mála, sem
fyrst og aigert fullveldi. Tillagan
var samþykt í einu hljóði, og þessir
menn settir í nefndina: Benedikt
Sveinsson, Bjarni Jónsson frá Vogi,
Jón Jónsson, Magnús Guðnjundsson,
Magnús Pétursson, Matthías Ólafs-
son, og Þórarinn Jónsson.
Á búnaðárþingi, sem nýlega var
haldið, var samþykt tillaga frá Einari
Helgasyni garðyrkjumanni, þess efn-
is að fenginn yrði maður til þess að
búa sig ttndir að taka við embætti
fyrir félágið, sem fóðurtegunda-
fræðingur. ,
Frumvarp er fyrir þinginu um
stofnun útibús frá Landsbankanum i
Árnessýslu.
Þakkarávarp.
í tilefni af sjúkdómi Ólöfar dótt-
ur okkar hefir okkur verið sýndur
svo mikill höfðingsháttur, að við get-
um ekki bundist þakklæti.
Að vanda reið Mrs. Kristín Max-
con á vaðið með $10.00 gjöf til sjúk-
lingsins. — En Mrs. Chr. Johannson
tók að sér og stóð fyrir greiðasölu á
íslendingadaginn, en óskertan arð
$95.00 gaf hún okkur. — Samttmis
gengust þau Mrs. J. Stephenson og
hjónin Hrómundur og Guðrún Jóhann-
son fyrir samskptum; söfnuðu þau á
einum degi $110.00, sem okkur voru
afhentir og gefnir. Alls $215.00 í
peningunt, aúk raargs annars, sem
ekki verður tölum talið né metið til
fjár.
Með innilegu alhugar Jjakklæti til
sveitunga mtnna hinna drengiyndu,
forstöðumanna og gefenda.
11. ágúst 1917.
Jón og Helga Böði’arsson.
Markerville, Alta.
•
Nofn gefenda.
Kvenfélagið "Vonin” J10, Mrs. G.
Johannson $1. Mrs. O. Sigurdson $1,
G. Illuguson $1, Mrs. J. Stephenson
$1, G. E. Johnson $3.50, Th. Eymund-
son $1, Nia og Lillie Stephenson $1,
Peter Hillman 25c, F. K. Johnson $1,
P. Hjálmsson $5, G. Thoriakson $3.75,
Mrs. Th. Eymundson $5, G. Eiríksson
$1, H. K. Johannson $1, Sigtr. Johan-
son $1, Mrs. F. K. Johnson $1, B.
Thorlakson 50c, Mrs. R. Peterson $1,
W. K. Olson 25c, Miss O. Peterson $1,
B. Stephenson 50c, Mrs. S. Benedict-
son $1, A. Polson $1, Mabel og Ingt-
björg Peterson $1, Stefania Bjarnason
25c, Th. Tompson $1, S. Sigurdson
50c, S. McNaughton 50c, Miss Sarah
Johnson $6.05, Mrs. Johannesson 50c,
Mrs. J. Swainson 20c, Aurman Johan-
son $1, H. Elnarson $1, Mrs. H. Ein-
arson $1, Mrs. S. Christinsnn $1, Mrs.
J. Björnson $1, Th. Gudmundson $1,
Bena Einarson 25c, Frida Einarson
$1, Steve Maxon 25c, B. Hunford $1,
Svafa Stejhenson 25c, Clara Stephen-
son 25c, E. Stephenson 50c, A. Christ*
janson 25c, E. Eiríkson 25c, H. Hill-
man 25c, F. E. Graham 50c, F. Fin-
son $1, H. Eiríkson 25c, G. Swainson
25c, Disher 25c, E. E. Comstuc 50c,
Frank Schaffer $1, A. Christjanson
50c, W. Williams 50c, Dr. Gribble 50c,
J. A. S. Johnson 50c, N. S. Johnson
$1, J. J. Sucec 25c, W. Hanson $1,
Oscar Jiles 50c, Sam Shanks 50c, B.
Baker 50c, S. Swa'inson 50c, W. S.
Johnson $1, Chris Johnson $1, Mrs.
R. C. Plumer $1, Beggi Einarson $1,
Miss G. Goodman 50c, B. Johnson $1,
B. Bjornson $5. R. Wilson 50c,
Thomas Sigurdson 50c, Louis Swain-
son 25c, Disa Bjornson 25c, Önefndur
50c, J. Johnston 50c, H. J. Johanson
50c, Önefndur 50c, A. Hanson 50c, A.
og B. 50c, L. H. Eiríkson 25c, J. C. R.
$1, John Anderson 50c, W. L. Scott
50c, J. P. Bardal 50c, J. Stephenson
$5, John Hunford 50c, J. O. Johnson.
$1, Mrs. J. Benedictson 50c, H. D.
Croeg 50c, Peter Johanson $1, E.
Eiríkson 50c, Henry Monteith 50c,
Oli Bjornson 25c, L. Johnston 50c,
Julius Bardal 50c, Thos. Swainson 60c,
A. B. Bardai $lz J. A. Strong 25c, H.
Christinosn 25c, J. B. Stephenson 50c,
Sigurgeir Johannson y. J. Swainson
$1, J. Benedictson $1, Mrs. G. E.
Johnson $1, önefndur $1. — Samtals
$110.00.
Dr. Robinson
j
Sérfræðingur í tannsjúkdómum
BETRI TANNLÆKNING FYRIR MINNI BORGUN
Ef þú ert í vafa um hvort tennur þínar séu heilbrigðar eða ekki þá þarft
þú að fá ráðleggingu tannlæknis. Sá tannlæknir ætti að vera maður, sem
hefir gott álit á sér sem tannlæknir, og sömuleiðis er það áríðandi að hann
sé eins vel að sér í list sinni og nokkur getur verið. Nú á dögum eru þeir
fáir, sem ekki viðurkenna þýðingu sérfræðinganna, hvort heldur er í al-
mennum lækningum eða tannlækningum. Minnist þess að ef þér kom-
ið til vor þá verður traustið yðar ekki ódrengilega notað, því allar vorar að-
ferðir eru reyndar og sannaðar og fólk veit um áreiðanleik vom. Fyrir
tíu árum voru það margir af borgurum Manitoba sem trúðu mér fyrir
því að lagfæra tennur þeirra. pessa fyrstu sjúklinga tel eg byrjun hinnar
miklu aðsóknar sem eg hefi haft síðan eg fór að stunda tannlækningar.
Svo vel hefir mér gengið að tygir tannlækna hafa sezt að í nágrenni mínu.
Látið því ekki blekkjast þegar um það er að ræða að velja stað.
Permanent Crown og 7
Bridge Work, hver tönn . . *
Og það var áður $10.00
BIRKS BUILDING,
WINNIPEG,
Whalebone Vulcan-
ite Plates. Settið . .
$10
Opið til kl. 8 á kveldin
MAN.
12 Stólar
Dr. Robinson
TANNLÆKNIR
Meðlimur Tannlaakna Skólang i Manitöba.
10 Sérfræðingar 5 Kvenmenn
I