Lögberg - 06.09.1917, Page 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 6. SEPTEMBER 1917
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
sinn með og andlitið, en hendi hennar skalf svo
mikið að talsvert heltist utan hjá, svo að lyktin
dreifðist um alt herbergið.
“Hýað heitið þér, frú?’’ spurði líkskoðarinn,
sem átt hafði mjög bátt með að fá hana til að
sverja eiðinn. .__
“Ó, góðu herrar, verið þið miskunsamir við
mig. Eg er að eins vesalings ekkja”, svaraði hún
snöktandi.
“pó þér séuð ekkja, þá getið þér sagt mér nafn
yðar”, sagði líkskoðarinn.
“Eg heiti Elisa GoukL ó, góðu, herrar
verið þið góðir við mig!”
“Ef þér reynið nú ekki að vera rólegar og
haga yður eins og manneskja með fullu viti, þá
verðið þér máske þvingaðar til þess,” hrópaði lík-
skoðarinn, sem var bráðlyndur maður. “Við hvað
eruð þér hræddar? — Að einhver gleypi yður?”
“Eg hefi aldrei gert nokkri manneskju neitt
rangt, að svo miklu leyti að eg man — það er voða-
leg óvirðing að vera dregin hingað, og eg, sem er
einstæð ekkja,” svaraði frú Gould snöktandi, með-
an edikið draup niður af augabrúnum hennar
og nefi.
“Hve gamlar eruð þér frú ?” spurði líkskoðar-
inn kaldranalega.
• “Gömul?” skrækti frú Gould. “Er þetta rétt-
vísi, sem spyr um slíkt?”
l/J?að er réttvísi, sem þér verðið að svara þeim
spurningum er hún leggur fyrir yður. Hve gaml-
ar eruð þér, frú ?”
Frú Gould stundi og sagði svo lágt að naum-
ast var hægt að heyra það, að hún héldi að hún
væri hér um bil fjörutíu og tveggja ára.
Líkskoðarinn leit á gráa hárið og hrukkótta
andlitið, og virtist jafnvel vera hneigður til að
spauga dálítið.
“Fjörutíu og tveggja ára,” sagði hann allhátt
við skrifarg sinn, “skrifið þér það. Eg vona að
þér hafið nefnt aldur yðar rétt, frú”, bætti hann
við um leið og hann sneri sér að vitninu. “J?ér
verðið að muna að þér standið frammi fyrir rétt-
vísinni, og hafið svarið það, að segja sannleikann;
þér viljið líklega ekki láta kæra yður um mein-
særi ?”
Frú Gould hljóðaði og snökti og fékk svo
slæmar sinateygjur. pegar þær voru afstaðnar,
byrjaði líkskoðarinn aftur.
“Við vorum ekki alveg búnir með spurninguna
um aldurinn. Hve gömul sögðust þér vera?”
“Á eg að segja það?” kveinaði frú Gould.
“Já auðvitað eigið þér að segja það. Og nú,
frú, gætið þess að eg spyr yður í síðasta skifti.
Eg get ekki leyft að tími réttarins sé vanbrúðaður
á þenna hátt. Hve gömul eruð þér?”
“Eg er að eins sextíu og tveggja ára”, orgaði
frú Gould, meðan ediks og tárastraumur rann
niður kinnar hennar, og þrumandi hlátur ómaði
um salinn.
“Strykið þér yfir fjörutíu og tvo, hr. skrifari,
og nú getum við máske snúið okkur að efninu.
Hvað vitið þér um ungu konuna, sem leigði her-
bergi hjá yður, frú Gould?”
“Eg veit ekkert um hana, nema að hún hafði
hring á fingri sínum og hlýtur þess vegna að
hafa verið gift”, svaraði ekkjan, sem var vön að
víkja frá og snúa út úr spurningum í daglega
lífinu.
“Vitið þér*hvaðan hún kom, eða hvers vegna
hún kom, eða hverjir ættingjar hennar voru, eða
hvort hún átti nokkra?”
“Hún sagði að frú Fitch hefði sent sig til mín,
og hún sagði að maðurinn sinn væri á ferðalagi,
en meira sagði hún ekki”, sagði vitnið og stundi
alloft.
“Sagði hún hvert hann fór, eða hvað hann
hafði fyrir atvinnu?”
“Nei, hr. ó, ó, eg held að það ætli að líða
yfir mig”.
“Máske þér viljið vera svo góðar að láta það
bíða, þangað til þér eruð búnar að bera vitni, og
falla svo í öngvit”, stakk líkskoðarinn upp á mjög
vingjarnlega. “Sagði hún vður hve lengi hún
ætlaði að dvelja hér?”
‘'Hún sagði að hún byggist við að verða veik
í mínu húsi, en ekki fyr en í maí. Hún spurði mig
um læknana í gouth Wennock, og eg nefndi Greys-
bræðurnar, en hún kvaðst vilja fá hr. Carlton”.
“Hún sagðist ekki vilja Greys, sökum þess
er hún hefði h^yrt um þá, og hún sagði að sumir
af vinum sínum hefði mælt með Carlton. En eg
hefi nú alt af haft mína skoðun um þetta; þf.ð
hefir eflaust verið þessi Cabrioily, sem réði úr-
slitunum”.
“Hvað var það sem réði úrslitunum?” spurði
likskoðarinn, en kviðdómendurnir glentu^augun
upp.
“Vagninn hans, þessi fjórhjólaði Cabrioily.
Hún lét mig lýsa Greysbræðrunum, hvemig þeir
voru, og hún lét mig líka lýsa Carlton, hvemig
hann var, og eg gerði það, án þess að meina nokk-
uð ilt með því, hr. Eg sagði henni að Greysarnir
væru duglegir og viðfeldnir menn, sem létu sér
nægja að nota léttivagn, og að Carlton væri líka
viðfeldinn, en stórhuga og hefði fengið sér
Cabrioily; eg held að það hafi verið hann sem úr-
slitunum réði; eg held hún hafi valið Carlton þeg-
ar hún heyrði getið um vagninn hans”.
Hósti og ræskingar heyrðust í herberginu og
skrifarinn hríðskalf þegar hann skrifaði vitnis-
burðinn. Vitnið nefndi hlutina á sinn háfft og
með sínum framburði, og áherzlan sem hún lagði
á “oil” í Cabroily var alveg ný^ alt orðið var í
raun réttri nýtt í hennar munni — “Cab-ri-oil-y.
“Hún skrifaði bréf til hr. Carltons”, bætti
vitnið við, “og eg sendi það til heimilis hans, en
þegar bréfritarinn kom aftur með þá fregn, að
hann væri í ferðalagi, þá grét hún”.
“Grét!” endurtók líkskoðarinn.
“Já, hr. Hún sagði að í bréfinu sem hún sendi
Carlton, hefði hún beðið hann að vera lækni sinn,
og að hún hefði ekki efni á að borga tveim lækn-
um. En við sögðum henni að þegar Grey kæmi í
stað Carltons, þyrfti hún að eins að 'borga öðrum.
Og það eða eitthvað ananð sýndist að hugga hana;
því hún lét samt sem áður sækja Stephen Grey,
og þegar barnsfæðingin var afstaðin, sagði hún,
að sér þætti vænt um að hafa haft hann fyrir
lækni, sér fyndist hann vera svo þægilegur maður.
J?að einkennilegasta af öllu er, að hún var pen-
ingalaus”.
“Hvernig vitið þér að hún var peningalaus ?”
“Af því, hr., að engir peningar fundust, og
þó eru lögreglumennirnir fremur sjóngóðir, þegar
þeir leita að einhverju; þeir sjá alt. Hún átti hér
um bil eitt pund sterling í pyngju sinni — átján
. shillings og sex pence, sögðu þeir, en ekki fleiri.
Svo, hvernig hún hugsaði sér að borga útgjöld
sín, lækninum, hjúkrunarkonunni og mér — og
Pepperfly borðaði hjá mér á hennar kostnað, og
hún borðaði ekki mjög lítið — það hefir hún sjálf
hlotið að vita bezt; mér finst það vera fremur
einkennilegt”.
“pér veittuð frú Pepperfly einirberjabrenni-
vín”, sagði einn af kviðdómendunum; “átti að
skrifa það á reikninginn, eða var það gjöf?”
“ó, kæri, góði maður, verið þér ekki að angra
mig með þessu”, snöktaði ekkjan. “Eg átti af
tilviljun fáeina dropa af þessu lélega efni í húsi
mínu; það hefir líklega verið eitt af því sem eg
fékk handa verkamönnunum, þegar eg flutti í
húsið fyrir þrem árum síðan, og það hefir staðið .
á föstu hillunni í eldhúsinu í sprunginni flösku.
Sjálf get eg ekki látið upp í mig einn dropa af því,
án þess að fá uppsölu; eg get ekki þolað það”.
Máske hafa augu frú Goulds heldur ekki þolað
það, því hún sneri þeim svo langt upp á við, meðan
hún var að fullvissa um þetta, að einungis hið
hvíta í þeim var sjáanlegt.
“Hum”, sagði líkskoðarinn, “þér hafið svarið
eið”, og frú Gould leit alt í einu niður við þessi orð.
“Nema því að eins að mér sé ilt”.
‘petta er að eins til að eyða tímanum, frú”,
sagði líkskoðarinn; “við verðum að flýta okkur.
Getið þér gert grein fyrir hvernig eitur gat bland-
ast í þetta lyf, sem hr. Grey sendi henni? Var
því blandað í eftir að flaskan kom í yðar hús?”
Vitnið varð mög undrandi og vandræðalegt
við þessa spurningu.
“Hvað þá, þér haldið. þó ekki að eg hafi bland-
að eitri í lyfið?” sagði hún og fór að snökta á ný
“Eg spyr yður”, sagði líkskoðarinn, “að eins
fyrir siðasakir, hvort þar hafi nokkur verið, sem
hugsanlegt var að mundi gera slíkt; nokkur, sem
þér fellið grun til?”
“Auðvitað, herrar mínir, hafið þið í huga að
saka mig og frú. Pepperfly um, að hafa drepið
hana með blásýru, svo þess fyr sem þér gerið það,
þess betra”, skrækti ekkjan. “Við snertum ekki
flöskuna. Eins og drengurinn hans Greys skilaði
lyfinu, var það gefið henni. Og þar var enginn
annar til að snerta við því — enda þótt Carlton
sama sem ásakaði okkur um að leyna manni með
kjálkaskegg í húsinu”.
Líkskoðarinn skerpti eftirtekt sína. “Nær
var það ?”
“Nóttina sem hún dó, hr. Hann var þar þeg-
ar lyfið kom, og þegar eg heyrði hann koma ofan
stigann, hljóp eg út úr eldhúsinu til að ljúka upp
fyrir honum. ‘Er nokkur maður uppi?’ spurði
hann. ‘Maður, hr.’ svaraði eg. ‘Nei, hverskonar
maður ætti það að vera?’ ‘Mér sýndist eg siá v
mann, sem faldi sig í stiganum’, sagði hann, ‘mað-
ur með kjálkaskegg’. ‘Nei’, svaraði eg móðguð,
‘við þurfum engan mann í þetta hús’. ‘J?á hefir það
án efa verið ímyndun mín’, svaraði hann; ‘eg áleit
réttast að minnast á það, ef einhver skyldi hafa
komið inn?’ En nú, herrar mínir”, sagði ekkjan
gröm í skapi, “spyr eg ykkur, hvort að slík móðg-
un hefir nokkru sinni verið boðin tveimur heið-
virðunj kvenpersónum ? Eg get fyrir mitt leyti
sagt, að við höfum engan mann í húsinu og þurf-
um engan; við viljum helzt vera án þeirra. Og
þar að auki mann með kjálkaskegg. Nei, við
þokkum yður fyrir slíkt, Carlton, eða máske held-
ur vanþökkum”.
pessi orð virtust hafa áhrif á líkskoðarar.n,
og hann skrifaði eitthvað í bókina, sem lá fyrir
framan hann'. J?egar gremja frú Gould vav farin
að réna ögn, var hún aftur spurð. En það sem
hún svaraði því, þarf ekki að endurtaka; það átti
við atriði, sem áður er umgetið, og að síðustu var
henni leyft að fara inn í hitt herbergið, þar sem
hún fékk allmiklar sinateygjur um langan tíma..
Líkskoðarinn krafðist\að fá Carlton aftur t II
vfirheyrslu, en það kom þá í ljós að hann var
farinn. pað orsakaði að yfirheyrslan varð að
hætta um ötund. Lögreglan var strax send eftir
Carlton, sem fann hann heima hjá sér talandi við
sjúking. Hann sagði honum að hann yrði undir
eins að koma í réttarsalinn til yfirheyrslu
“Hvað á eg að gera þangað?” spurði Carlton.
“pað veit eg ekki, hr. Líkskoðaripn sagði að
yrðuð strax að koma”.
“líg hélt að þér vissuð það, hr. Carlton, að
vitnin mega ekki fara fyr en yfirheyrslunni ei*
lokið”, sagði líkskoðarinn, þe^ar læknirinn ko.a
inn. “pað koma stundum fyrir spurningar, sem
gjöra nauðsynlegt að yfirheyra þau aftur”.
“Eg bið afsökunar”, svaraði Carlton; “eg
hafði engan grun um að eg mætti ekki fara heim,
eða að nærveru minnar þyrfti hér með lengur”.
Líkskoðarinn lagði handleggi sína á borðið
og laut áfram að hr. Carlton.
“Hvers konar1 saga er þetta”, spurði hann, “að
þér hafið séð mann í stiganum eða stigaganginum
sama kveldið og móðir—” Líkskoðarinn hóstaði
til að halda kyrrum þeim orðum, sem voru við það
að svífa yfir varir hans. — “pað kveld, sem
konan dó?”
Ofurlítill roði, sem orsakaðist af innri geðs-
hreyfingu, kom fram í andlit Carltons. Átti hin
hjátrúarríka ímyndun hans að koma í Ijós frammi
fyrir fullum sal af áheyrendum ?
“Hver segir að eg hafi séð nokkurn? spurði
hann.
“Hér er ekki talað um það”, svaraði likskoðar-
inn hörkulega. “Sáuð þér nokkurn?”
“Nei, eg sá engan”.
“Síðasta vitnið, Elisa Gould, segir, að þér haf-
ið séð einn — að þér álituð að þér hefðuð séð einn
mann”.
“Tiífellið er”, sagði Carlton. “pegar eg yfir-
gaf sjúklinginn, skein tunglsbirtan inn í stiga-
ganginn gegnum gluggann, og á því augnabliki
hélt eg raunar að eg sæi andlit — andlit persónu,
sem hallaði sér að vegnum í stigaganginum”.
“Hvers konar andlit var það?” spurði líkskoð-
arinn. “Karlmanns eða kvennmanns?”
“ó það var áreiðanlega andlit karlmanns.
Fölt andlit, sýndist mér, með þykt, svart kjálka-
í-kegg. Eg held nú að þetta hafi að eins verið
ímyndun; það var að eins augnabliks sýn eða rétt-
ara hugsjón, sem hvarf undir eins. Eins og menn
vita gerir tunglsljósið auganu marga undarlega
grikki. Eg sótti ljósið og rannsakaði stigagang-
inn; en þar var eriginn manneskja. Áður en eg
var kominn alla leið ofan stigann, var eg sann-
færður um að mér hefði missýnst; að það hefði í
raun og veru enginn verið; en eg spurði nú samt
konuna Gould, þegar hún kom til að opna dymar
fyrir mig, hvort enginn ókunnugur maður væri í
húsinu”.
“Sagði hún nei?”
“Já, og varð stórkostlega móðguð yfir spurn-
ingu minni”.
Líkskoðarinn hugsaði sig um; sneri sér síðan
alúðlegur að kviðdómendunpm.
“pið sjáið það, herrar mínir, að hafi nokkur
maður falið sig í stiganum, þá er það mjög grun-
samlegt atvik; sem krefðist mjög nákvæmrar
rannsóknar. Lyfið hennar var í herberginu, sem
sneri að stigaganginum, og gæzlulaust; því veika
konan í rúminu getur ekki álitist hafa verið fær
um að sjá það, sem fram fór í hliðarherberginu,
en konurnar báðar voru niðri. pað hefir því ver-
ið auðvelt að taka tappann úr flöskunni með lyfinu
í, sem herramir Grey höfðu sent, og hella fáein-
um deyðandi dropum í það. pað er að segja, hafi
þessi dulda persóna ætlað að gera það”.
Kviðdómendurnir voru mjög alvarlegir, og
einn af þeim sneri sér að Carlton.
Getið þér ekki hugsað aftur í tímann og mun-
að eftir einhverju ákveðnu, hr.”
“Minni mitt er gott”, svaraði Carlton. “Eg
er sannfærður um að andlitið var eins og mín
eigin ímyndun. Eg kom úr bjarta herberginu út
í dimma stigaganginn”.
' “Afsakið, hr. Carlton”, sagði einn af kvið-
dómendunum; “en vitnin Pepperfly og Gould
sögðu, að það hefði verið dimt í herbergi konunnar
— að ljósið hefði verið í dagstofunni, þar sem hún
hefði heldur viljað að það stæði”.
“Sögðu þær það ? pví hefði eg næstum gleymt
pað er þá af því að ganga í gegnum dagstofuna,
að augu mín vöndust ljósinu; því eg man að stiga-
gangurinn var dimmur. pér segið satt”, bætti
Carlton við. “Eg man það núna að ljósið var í
dagstofunni; því það var þangað sem eg sótti það
til að rannsaka ganginn”.
“pví gátuð þár ekki um þetta, þegar þér vor-
uð yfirheyrður í ífyrra skiftið?” spurði líkskoð-
arinn”.
“Gat eg ekki um hvað, hr. ? Að eg sá andlit
í myrkrinu, sem seinna reyndist að vera tungl-
skin? sagði vitnið. “Satt að segja, eg skyldi með
ánægju minnast á alt, sem gæti hjálpað til að
bregða ljósi yfir þetta málefni; en að segja frá
þessu hefði gert mig hlægilegan”.
“pér álítið þá að þetta sé einskis virði”.
“Alveg einskis virði. Eg er sannfærður um
' að þetta er að eins grikkur af minni eigin
ímyndun”.
“Gott, hr. petta nægir fyrst um sinn. Eru
fleiri vitni til að yfirheyra?” sagði líkskoðarinn
við einn lögregluþjóninn.
pað voru eitt eða tvö vitni, sem gáfu þýðing-
arlausan vitnisburð. Friðrik Grey, sem með mik-
illi nákvæmni hafði hlustað á framburð vitnanna
gekk til líkskoðarans og ávarpaði hann.
“Viljið þér leyfa mér að koma með skýringu,
hr?”
“Ef það kemur málefninu við”, svaraði lík-
skoðarinn, “gerir hún það ?”
“Já, hún gerir það”, svaraði Friðrik með tals-
verðum ákafa, og alvarlegu, hreinskiliiu, gráu
- augun hans skutu eldingum. “pað hefir verið
lagður vondur grunur á föður minn um skeyting-
arleysi; eg ætla að skýra frá því að það var eg,
sem eyðilagði sannanirnar fyrir því, að þessi grun
ur er ástæðulaus”.
Og hann sagði nú aftur frá því, hvernig hann
af gáleysi hefði þurkað kóngulóarvefinn og rykið
af krukkunni.
“Hr., heyrðuð þér ekki að eg sagði þetta?
John, föðurbróðir minn —”
“Kallið þið á John Grey”, sagði líkskoðarinn.
“Hr. mínir”, sagði hann við kviðdómendurna; “eg
geng dálítið út fyrir mína lögboðnu braut, með því
að leyfa þessar skýringar; en eg verð að viður-
kenna, að mér finst mjög ósannsýnilegt að hr.
Stephen Grey, sem við allir vitum að er sannheið-
arlegur maður, hafi af vangá eða kæruleysi bland-
að eitri í þenna drykk. pað hefir mér fundist frá
fyrstu byrjun alveg óhugsanlegt, og því álít eg
það rétt að hlusta á öll vitni, sem mögulegt er að
ná í, til að eyðileggja þessa ásökun—.einkum”,
bætti hann við með alvarlegum skörungskap, “eft-
ir þá vísbendingu,sem Carlton hefir gefið um and-
litið, sem hann sá eða hélt sig sjá í nánd við her-
bergið, þar sem lyfið var geymt. Eg viðurkenni
að eg, þrátt fyrir Carltons yfirlýstu sannfæringu,
er alls ekki viss um að andlitið hafi ekki verið
náttúrlegt. pað getur hafa heyrt einum eða öðr-
um til, sem var óvinur hinnar framliðnu konu,
hefir elt hana til South Wennock og læðst inn í
húsið, þegar hann svo hafði lokið þessu svívirði-
lega starfi, læðst út aftur”.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLöKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
- --
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
Voriö er komið; um það leyti er
altaf áríðandi að vernda og styrkja|
líkamann svo hann geti staðið gegn
sjúkdómum. Það verður bezt gert
með því að byggja upp blóðið.
Whaleys blóðbyggjandi meðal gerir
það.
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Gernm við Húsbúnað
pólerum, gerum upp að nýju; sláum
utan um hann ef sendur burtu. Gam-
all húsbúnaður keyptur.
J. LALONDE, 108 Marion St.
Phone Maln 4786 N0RW000
Art Craft Studios
Montgomery Bldg. 215] PortageAv
í gamla Queens Hotel
G. F. PENJJY, Artist
Skrifstofu talsími ..Main 2065
Heimilis talsími ... Garry 2821
Innvortis bað.
Eina örugga aðferðin til þess að
lækna magasjúkdóma og innýflaveiki.
Til þess að sannfærast um að þessi
staðhæfing sé rétt, þarf ekki annað
en skrifa Harry Mitchell D. P., 466
Portage Ave. í Winnipeg. Hann er
eini umboðsmaðurinn, sem getur sagt
yður alt um “J. B. L. Cascade”. Hann
gefur yður sérstakar upplýsingar og
ráðleggingar, sem gera yður það
mögulegt að lækna alla læknanlega
sjúkdóma. Biðjið um ókeypis bók
eftir Charles A. Tyrrell M.D., sem
heitir “Hvers vegna nútíðarmaðurinn
er ekki nema- 50-% að dugnaði. —
Bókin kostar ekkert.
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgréiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Laeknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Winnipeg
Silki-afklippur
til að búa til úr duluteppi. Vér höfum
ágætt úrval af stórum pjötlum meðalls-
konar litum
Stór pakki fyrir 25c
5 pakkar fyrir $1.00
Embroidery silki
af ýmsum tegundum og ýmsum litum
1 unzu pakki aðeins 25c
Peoples Specialties Co.
P.O. Box 1836 Winnipeg, Man.
Williams & Loe
■ Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Állskonar viðgerðir.
_ Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Notre Dame
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara'
pað er altvof lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans;
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS COLLEGE
UIMITED
WINNIPEG, MAN.
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur við uppboð Landbúneðaráhöld. a.s-
konar verzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St, Tals. M1781
ATHUGIÐ!
Smáauglýsingar í blaðlð verða
alls okki toknar frainvogis nema
|>ví aðeins að borgnn fylgi. Verð
er S5 cent fyrlr hvem pumlung
(lálkslcngdar í hvert sklftl. Engln
auglýsing tekln fyrlr ininna en 25
cents í hvert skifti sem hún birtist.
Brófum með smáanglýslngum, som
borgun fylgir ekki verður alls ekki
sint.
Andlátsfregnir ern birtar án end-
urgjalds undir eins og þær berast
blaðinu, en æfimlnningar og erfi-
ljóð verða alls ekki birt noma borg-
un fylgi með, sem Svarar 15 cent-
um fyrir hvom þumhmg dálks-
Iengdar.
Nafnkunnur maður látinn.
Brown & McNab
Grey fyrverandi ríkisstjóri í Can-
ada andaðist á Englandi á miðviku-
daginn í vikunni sem leið eftir langa
legu. Hans rétta nafn var Alfred
Henry George og var hann fjórði
jarlinn i röðinni með nafninu Grey.
Hann var fæddur 28. nóv. 1851, kvænt-
ist 1877 Alice Holford frá Weston-
birt á Englandi og áttu þau saman
tvær dætur, sem heita Evelyn og
Sybil.
Grey jarl varð ríkisstjóri í Canada
eftir tengdabróður sinn Minto lávarð!
1904 og hélt þeirri stöðu í sex ár.
Hann var fremur atkvæðalitill með-
an hann var hér, en eindreginn ein-
veldis maður fimperialist) og eggjaðil
mjög til þess að Canada bæri byrðar
með Englandi.
Hann var sérlega vinsæll og kona
hans ekki síður og er sagt að liann
hafi tekið meiri þátt i flestum mál-
efnum þjóðarinnar en flestir aðrir
ríkisstjórar sem hér hafa verið,
þrátt fyrir það þó ekki kvæði rnikið
að liom.m.
Hann var aðalstofnandi canadisku
klúbbanna, sem nú hafa fengið svo
mikla útbreiðslu um alt ríkið, og ferð-
aðist hann um alla parta Canada-
ríkis og kynti sér* það.
Grey jarl kom síðast til Winnipeg
i maimánuði 1914 á leið frá San
Fransisco; fór hanti þangað til þess
að kaupa hluti í stóru olíufélagi fyrir
ensk félög.
Grey jarl var sá maður, sem aðal-
lega var miiligöngu maður brezku
stjórnarinnar við aðra stjórnendur í
Evróptt þegat verið var að reyna að
afstýra stríðinu. Hefir hann hlotið
Selja í heildsölu og smásölu myndir
myndaramma. Skrifið Jftir verði á
stækkuðum myndum 14x20
175 Carlton St. Tals. Nlain 1357
f ' .. '
GIGTVEIKI
lloimalæknitif; veitt af þeim scm
hiaut liana.
Vorið. 1893 varð eg veikur af
vöSvagigt og bólgugigt. Eg kvald-
ist eins og allir sem þessa veiki
hafa ! 2 til 3 ár. Eg reyndi lyf
eftir lyf og lækni eftir læknt, en
batnaSi aldrei nema rétt i bráSina.
Loks fékk eg lyf sem læknaSi mig
alveg ofe eg hefi aldrei orSiS veikur
aftur. Eg hefi gefiS þetta lyf mörg-
um sem kvöldust voSalega; jafnvel
þeim sem lágu rúmfastir af gigt
og þaS htefir aldrei brugSist aS
lækna.
Eg vil láta alla sem þjást af
þessari voSa veiki — gigtinni, reyna
þetta ágæta lyf. SendiS ekki eitt
einasta cent; sendiS aS eins nafn
og áritun og mun eg þá senda lyfiS
ókeypis til reynslu. Eftir aS þér
hafiS reynt þaS og þaS hefir lækn-
aS ySur af gdgtinnl þá getiS þér
sent verSIS, sem er $1.00 en munlS
eftir því aS eg vil ekki aS þér sendiS
peningana nema þvl aS eins aS þér
séuS viljugir aS gera þaS. Er þaS
ekki sanngjarnt? HvaS á aS þýSa
aS þjást lengur þegar ySur er boSin
Ukominn lækning ókeypis?
DragiS ekki aS skrifa; geriS þaS
dag.
MARK H. JACKSON',
No. 458D Gurney Bldg.,
Syracuse, N. Y.
bæði lof og last í sambandi við það
eins og gengur.