Lögberg - 04.10.1917, Síða 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. OKTÓBER 1917
Söglmg
Gefið út Kvern Fimtudag af The Col-
umbia Pre*s/Ltd.,!Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TAISIMI: CARRY 2156
SIG. JUL. JÓHANNESSON, Editor
|. J. VOPNI, Business Manaaer
Lltanáskrift til blaðsins:
THE COLUMBIA PRESS, Ltd., Box 3172, Winnipeg, »lan.
Utanáskrift ritstjórans:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipeg, M,an.
VERÐ BLAÐSINS: $2.00 um árið.
Hver á að greiða atkvœði?
Tit ritstjóra “Tribunes.
Herra! — Nú erum við að nálgast mjög alvar
!egt tímabil hér í Canada. Stjórnin er að taka
málefni þjóðarinnar úr höndum hennar og í sínar.
Stjómin segir við einn: “þú færð að greiða at-
kvæði”, og við annan: “við tökum atkvæðisrétt af
þér”.
petta er hættulegt fordæmi og getur haft yf-
irgrips mikla þýðingu til ílls.
pegar byggingarmeistari t*r að reikna út
hvemig hann eigi að byggja stórhýsi, fþá hugsar
hann eðlilega fyrst um það að geta fengið góðar
undirstöður til þess að hlaða ofan á síðar. Og
þeir sem hafa áhuga á að byggja upp Canada, sem
einhvemtíma verður stór þjóð, ættu að láta sér
ant um að grundvöllurinn sem á er bygt ^é örugg-
ur; annars mætti svo fara að öil yfjrbyggingin
yrði að rífast niður síðar.
Sannur grundvöllur þegar um það er að ræða
að byggia upp þjóð er réttlæti og yfirbyggingin
er líka réttiæti.
pau lög sem hafa það í sér fólgið að “tilgang-
urinn helgi meðalið” eru ávalt röng lög bæði gagn-
vart einstaklingum og þjóðfélaginu. ]7að að svifta
þá borgara landsins undantekningarlaust atkvæði
sem eiga ætt sína að rek.ja til þeirra þjóða, er eiga
í stríði við oss, er ekki réttlátt. pví hér í landi eru
þúsundir þeirra manna sem alls enga samhygð
bera,.með prússneskum hernaðaranda, en hafa
komið til .Canada til þess að froisast frá honum.
Ef einhverjir era óhollir meðal þeirra þá ættum
vér að vita um það, 0g þeir ættu ekki einungis að
tapa atkvæðisrétti heldur ættu þeir að vera í haldi;
en alment vantraust á þessu fólki verður til þess
að brjóta samninga og höggva þau sár, sem lang-
an tíma þarf til að græða.
Vantraust leiðir æfinlega af sér vantraust, en
traust skapar traust. Vér ættum að hafa menn
sem ferðuðust milli þessara útlendinga til þess að
skýra það fyrir þeim hvers vegna vér séum í þessu
stríði, og láta þá skilja það að Canada berjist fyrir
þjóðstjórn og því að vér getum framvegis fengið
góða stjórnmálamenn og losnað við hinn djöful-
lega hemaðaranda, sem skapað hefir helvíti hér
á jarðríki.
petta ættum vér að reyna að láta þá skilja í
stað þess að svívirða þá með því rð reyna að gera
atkvæði þeirra að verzlunarvöru. Með þessu móti
gætum vér látið þá renna saman við aðrar þjóðir
hér og bygt þannig upp eina sameiginlega holla
þjóð í Canada.
Ef vér viljum sartnfærast um áhrifin af
trausti því sem sannir Bretar hafa á fólki, þá þarf
ekki annað en að minnast á Smuly hershöfðingja
forsætisræðherra í Suður Afríku.
í sinni dásamlegu ræðu sem hann flutti í sum-
ar í Lundúnaborg komst hann þannig að orði:
“Vér viljum bræða saman mismunandi þjóðflokka
í eina þjóð. Vér viljum skapa þjóð, sem sé sönn
Suður Afríku þjóð. Búastríðið var afleiðíng af
því að ranglátlega var farið með atkvæðis rétt
manna”.
Sú hugmynd að veita vissum konum atkvæði
en öðrum ekki, er hin óbrezkasta löggjafarmynd
sem nokkru sinni hefir verið reynt að koma á í
brezka ríkinu. Tökum til dæmis tvær ungar konur
sem báðar eru trúlofaðar ungum mönnum, sem
hafa innritast í- herinn. önnur neitar að giftast
unnusta sínum áður en hann fer, og segir sem svo
að það sé skynsamlegra fyrir þau að hún vinni á
meðan hann sé í burtu; hún vill ekki að óþörfu
taka við hinu svokallaða aðskilnaðargjaldi frá
þjóðinni, sem svo mikið hefir að borga; hún segist
geta unnið fyrir sér sjálf og ef unnusti hennar
láti lífið þá þurfi hún engin eftirlaun. petta verður
ofan á og að samningum með þeim. Hin stúlkan
giftist kveldið áður en unnusti hennar innritast;
henni ber aðskilnaðartillag og eftirlaun ef maður
hennar fellur, sem auðvitað er að öllu leyti sann-
gjarnt.
En hvor stúlkan er vitrari? Hvor þeirra er
trúari borgari og hollari landi sínu og þjóð? Vér
höfum í landi vora þúsundir kvenna eins og þá
fyrsttöldu, en ekki nema hundruð af hinum. Er
það réttlátt að synja hinni fyrnefndu um atkvæði
en veita það hinni? Væri öllum konum í Canada
veitt atkvæði, yrði engin breyting í Quebec, en eg
dirfist að segja án þess að óttast mótmæli að ef
allar konur í Canada hefðu atkvæði, þá yrði það
gróði stríðsvinninga hreyfingunni í landinu.
Yfir höfuð að tala gera konurnar í Canada
meira til þess að vinna stríðið en karlmenn, að
þeim undanskildum sem eru á vígvellinum. J?ví
það starf sem þær hafa gert og eru að gera fyrir
Rauða krossinn, verður aldrei mælt í dölum né
centum.
Stjórnin ætti aldrei að fara með atkvæðisrétt
fólksins eins og leikföng; stjómir. ætti fyrst og
síðast að sýna fólkinu traust; og þá er það víst
að fólkið bregst henni ekki.
Ástæðan fyrir því að vér höfum ekki nú þegar
þjóðfulltrúa stjórn í Canada til þess að vinna stríð-
ið er sú að fáeinir staurblindir flokksmenn úr
báðum flokkuunm eru að læðast inni í myrkrinu
og í laumi, reynandi að koma annaðhvort sjálfum
sér eða vinum sínum í embætti, og af því þeir geta
ekki komið því til leiðar sem þeir æskja, eru þeir
viljugir til þess að fórna vellíðan manna vorra í
stríðinu.
í stað þess að vinna störf sín opinberlega og
•ýna fólkinu fúllkomið traust — ráðfæra sig við

það, hafa þeir látið fólkið vera í myrkri að því
er framkvæmdir þeirra og fyrirætlanir snertir.
ógæfan er sú að vér höfum of marga menn í
opinberum málum, sem hafa verið vandir á það
að reyna að hylja alt fyrir öllum nema sjálfum
sér og gera alt í laumi — eg á við lögmennina.
Vér þurfum að fá menn sem hafa meiri starfs-
reynslu og víðari sjóndeildarhring þegar um þjóð-
mál er að tefla. pað sem Canada þarf nú er að
Guð gefi henni menn. pegar eins stendur á og nú
er þjóðinni þörf á sterkum, stórum mönnum;
hreinum og hugdjörfum, svikalausum ag trúföst-
um; mönnum sem ekki era steindauðir þegar þeir
komast til valda; mönnum sem eiga bæði sjálf-
stæða skoðun og sterkan vilja; mönnum sem geta
staðið jafnt frammi fyrir lítilmótlegum hræsnara
og djöfullegum harðstjóra og bölvað báðum án
þess að hika við; mörinum sem þora að blása frá
sér þoku leyniverkanna og koma starfandi og
stríðandi út í sólskin og heiðríkju hins áhorfanda
þjóðarauga; mönnum sem eins samvizkusamlega
leysa af hendi opinber störf og þau sem þeir vinna
fyrir sjálfa sig.
Vér þurfum að losna við þá menn eða manna-
nefnur, sem taka sjálfa sig í misgripum fyrir alla
þjóðina; sem eyða hinum dýra tíma sem þeim er
trúað fyrir til smámuna og sjálfsdýrkunar, á með-
an frelsið grætur í böndum og réttlætið sefur.
J. P. Frith.
Winnipeg.
(pýtt úr “Tribune”).
Sauðfjárrækt.
pegar til þessa lands kemur stendur það fs-
lendingum allmörgum fyrir þrifum að þeir eru
vanir öðrum atvinnuvegum en heima tíðkuðust,
eða störfin eru á annan hátt unnin.
fslendingar eru sérstaklega vanir við og sér-
staklega hneigðir til vissra starfa, en síður til
artnara. ,
Fiskiveiðar og sauðfjárrækt era aðal atvinnu-
vegir þeirra heima og þau störf kunna þeir vel.
Allmargir íslendingar hafa tekið sér fiski-
veiðar hér fyrir hendur og famast vel, sumum
ágætlega.
Sauðfjárrækt er bæði á háu stigi og lágu hér í
landi; vissir menn hafa gert sér hana að lífsstarfi
og reka hana í afarstórum stíl. En þeir eru til-
tölulega fáir; flestir menn hér í landi skeyta henni
alls ekki. Reynslan hefir þó sýnt það og sannað
þeim sem hana stunda að hún er mjög arðsöm.
Manitobastjómin hefir mikið gjört til þess að
bæta kjör bænda og liðsinan þeim síðan hún komst
til valda; þarf ekki annað en minnast á hagkvæm
lán; hjálp til kúakaupa og fleira, sem bókstaflega
hefir sett fætur undir marga bændur í fylkinu
efnalega og sjálfstæðislega.
Nú hefir stiómin nýtt fyrirtæki með höndum,
sem íslendingar eru ámintir um að nota sér sem
bezt. Lögberg hefir gjört það að regl,u sinni að
láta landa sína vita um öll tækifæri sem bjóðast
og einhvers eru virði í sambandi við búnað, og
þess vegna telur það sér skylt að skýra frá þessu
atriði.
Stiómin hefir komist að því að kaupa mætti
um 10,000 gimbrarlömb af góðu kyni austur í
Ontario fyrir rúmlega það verð sem fæst fyrir þau
á markaðinum þar austurfrá.
Stjómin ætlar sér að kaupa þessi lömb að
austan og selja bændum þau fyrir það sem þau
kosta án þess að hækka þau í verði um eitt einasta
cent; lömbin kosta austur frá $12—$13 eða um
16—17 cent pundið í þeim lifandi.
Flutningsgjaldið verður svo lágt samkvæmt
þeim samningum sem stjómin hefir komist að við
félögin að það nemur svo að segja engu.
í sambandi við þetta væri vert að athuga það
að ullin frá Manitoba seldist í ár fyrir 60 cent að
meðaltali pundið, og eftirspum eftir ull er mjög
mikil og verður framvegis. Sömuleiðis mætti gæta
þess hversu afarhátt er verð á kjöti.
Sauðfjárrækt er að mörgu leyti heppilegur
atvinnuvegur; sauðfé þarf ekki nákvæma hirðingu
né mikið eða dýrt fóður; sauðfé er ágætt til þess
að eyða illgresi úr ökram og má þannig láta það
vinna þarflegt verk jafnframt því sem það er alið
upp til ágóða á margan hátt.
fslendingar ættu sem flestir að reyna að nota
sér þessa aðstoð stjómarinnar, skrifa búnaðar-
deildinni í Manitoba og fá allar nauðsynlegar upp-
lýsingar, því sauðfjárrækt er áreiðanlega arðsöm.
Á sama máli.
Enn þá finnur Lögberg sér skylt að þakka
Heimsk. fyrir það hvemig hún minnist á stefnu
Lögbergs í stjómmálum landsins. Vér birtum
stutta grein um Adamson, þingmannsefnið í ísl-
kjördæminu í Manitoba, eins og sumir kalla það.
Vér töldum mannkium það til gildis að hann
vildi láta fólkið eða þjóðina ráða úrslitum helztu
mála, því hann væri þjóðstjóraarsinni í orðsins
fylstu og beztu merkingu.
Heimsk. kemur oss til iiðs og samþykkis í
þessu máli, þar áem hún flytur langa grein um
Adamson og ummæli vor um hann.
Kveður nún það satt vera að hann fylgi ein-
dregið Sir Wilfrid Laurier og stefnu hans í her-
skykjumálinu, sem er sú að þjóðin eigi að ráða
þar sem annarsstaðar.
Og svo* fer bla | ið jengra en oss hugkvæmdist.
pað telur upp einn aðalkost Adamsons, sem vér
gleymdum eða oss sást yfir í svipinn. Hann er sá
hversu maðurinn er alþýðlegur og sanngjam;
hversu langt það er frá honum að þykjast betri en
aðrir menn af því hann sé Englendingur; hversu
langt það sé frá honum að líta niður á útlending-
ana — þar á meðal íslendingana — eins og sumum
er svo hætt við að gera.
Heimsk. segir að Adamson hafi vafalaust þá
skoðun að Austurríkismenn, pjóðverjar og aðrir
útlendingar svo sem íslendingar, séu partur af
þjóðinni eða fólkinu. Orðrétt eru ummæli blaðs-
ins þannig: “Vafalaust er slíkt skoðun Adamson-
ar, þingmannsefnis, því nú lengi hefir hann ekkert
tækifæri látið ónotað til þess að ávinna sér hylli
útlendinganna í kjördæmi sína”.
petta er bókstaflega satt. Adamson er mað-
ur sem skilur það að canadiska þjóðin er ekki ein-
ungis Englendingar og Skotar; hann skilur það
þótt hann sé Englendingur sjálfur að allir þeir
sem borgararétt hafa hlotið hér era jafngóðir og
gildir borgrar af hvaða þjóðemi sem þeir eru og
frá hvað^ landi sem þeir komu.
Vér kunnum blaðinu þakkir fyrir að benda
löndum vorum — útlendingunum — á það að
Adamson ber enga fyrirlitningu fyrir útlending-
um, sem hér eru nefndir, þótt hann hefði ekkert
ananð til síns ágætis sem fulltrúi vor, þá væri
það nægilegt meðmæli, því hvað er það sem oss
ríður á hér í landi ef það er ekki sú stefna að hald-
ið sé uppi áliti og virðingu vor' útlendinganna”. —
pökk fyrir Heimskringla.
Félagssala og sjálfsverzlun.
f Lögbergi hafa hvað eítir annað verið birtar
greinar til þess að reyna að vekja íslendinga til
samtaka í verzlun og spara sér þannig ógrynni
fjár.
Á það v:?r bent í fyrra að ef bændur í Nýja
íslandi tækju sig til og mynduöu félag annaðhvort
einir út af fyrir sig eða í samvinnu við nokkra
menn í Winnipeg, létu höggva mikið af eldivið,
flytja það hingað uppeftir og selja það hér
án þess að það færi í gegn um hendur millikaup-
manna, þá mætti græða á því stórfé.
Seljendur gætu fengið nokkru hærra verð fyr-
ir það en þeir fá nú, jafnframt því sem kaupendur
gætu fengið það fyrr talsvert lægra verð en þeir
verða að borga.
Vér vitum ekki til þess að nokkur hafi lagt
út í þetta fyrirtæki; en það er víst og það sannar
tíminn að áður en mörg ár líða verður það þó gert
og þá sést það hvort tillaga vor var ekik þess virði
að henni væri gaumur gefinn.
Nýlega birti Lögberg grein þar sem frá því
var sagt að í bænum Terra Haunte í Bandaríkjun-
um tók bæjarstjómin sig til og keypti kol, sem
nægðu öllum bænum; seldi hann þau fyrir helm-
ingi lægra verð en eldiviðarsalar höfðu auglýst að
þeir gætu selt fyrir lægst.
peir urðu reiðir við bæjarstjórann og hótuðu
honum lögsókn; kváðu þeir bæinn enga heimild
hafa til þess að verzla. ' En bæjarstjórinn sat við
sinn keip og kvað þeim velkomið að höfða mál gegn
sér eða bænum, ef þeir þyrðu að segja sögu sína í
'því.
Við það sat, bæjarverzlunin hélt áfram; fólk-
ið fékk eldiviðinn nálega helmingi ódýrri en áður
og engin málssókn varð af. Nú heldur bærinn
áfram sömu verzlun í vetur, en þetta var í fyrra
vetur. Sparast bæjarbúum þjnnig tugir þúsurtda
dala á þessari einu vöru.
Lífsnauðsynjar hér í landi eru nú í svo háu
verði að fátækt daglaunafólk getur tæpast björg
sér veitt; það verður að reikna út hvemig það geti
látið kaup fyrirvinnunnar endast fyrir því sem
heimilið verði að hafa, og þaö tekst einungis með
því móti að kaupa alt sem lélegast og ódýrast.
Eldiviður er t. d. í svo óhæfilega háu verði
nú að mörg hús verða köld á komanda vetri hiá
hinum fátækari hluta bæjarbúa, sökum þess að
peningar verða ekki til þess að kanna fyrir.
En þetta er að nokkra leyti fólkinu sjálfu að
kenna. Hvers vegna taka menn sig ekki saman
og halda almennan borgarafund, bióða þangað
bæiarstióminni og krefiast þ-^s af henni rtð hún
kauni eldivið og selii hann bæiarbúum? Bæiar-
stiórnin á að vera til þess að finna leiðir til vel-
líðunar fyrir fólkið og vér erum þess fullvissir að
hún er svo vel mönnum skipuð að hún sinti slíkri
áskorun ef fram kæmi.
Á seinni áram hefir talsvert þokað áfram í
þá áttina sumstaðar að menn verzli í félagi, leggi
saman vörar sínar og peninga til stórkaupa og fái
þannig miklu hærra verð fyrir það sem þeir selia
og þurfi að borga lægra verð fyrir hitt sem þeir
kauna.
Hvemig má þetta verða? spyria sumir. En
það er einfalt. Sá sem borgar út í hönd og kaupir
mikið í einu getur fengið vöruna með miklu lægra
verði en hinn, sem lítið kaunir og lán verður að
taka. Sá sem mikið hefir af vörum til sölu, fær
aftur mikli betri kjör og jafnvel hærra verð en
hinn sem lítið selur.
l?etta virðist í fljótu bragði einkennilegt og
óheilbrigt, en revnslan sýnir að það er satt og skal
það skvrt ef óskað er hvemig á því stendur.
Ef nú bæiarstiórain keypti nógan eldivið
fyrir bæiarbúa, þá væri það svo stórkostleg verzl-
un að varan fengist miklu ódýrari. Auk hess hvrfu
milliliðir og það hefði aftur afarmikil áhrif á verð
vörannar.
Bæiarstiómin viðurkennir þetta í einu atriði
hún kaupir siálf eldivið þann er hún þarf að nota
og íær hún hann með miklu lægra verði en bæjar-
búar verða að borga.
Petta er málefni sem sv.-j er þýðingarmikið
að því ætti að vera gaumur gefinn og það sem
fvrst. pað að nokkrir milliliðir kynnu að tapa við
þetta verzlun og atvinnu, er engin gild ástæða gegn
því. Hvaða verzlun eða atvinna, sem grundvall-
ast á því að alþýða manna verði að greiða hærra
verð fyrir lífsnauðsvniar sínar og þar af leiðandi
að líða ver, er óheilbrigð og má gjama falla úr
sögunni.
Til þess að vemda borgara bæiarins er það
skvlda bæiarráðsins að taka upp þá stefnu sem
hér hefir verið bent á.
Bæjarstióraarkosningar fara fram í haust,
eins og að undanfömu og væri það vel að þetta
mál kæmi þar til umræðu; að allir sem bióða sig
fram yrðu látnir lýsa því yfir hvar þeir stæðu að
skoðun til í því efni og hvort þeir væru reiðubúnir
að fylgja því fram.
...... ............................. ,
SÓNHÆTTIR
(Sonnets).
0
■
XIV. . Móðurmálið.
Svo djúft en hljómþýtt — hátt en rómblítt þó!
Með hvert sitt ljóð, sem bergmáls-hljóð, við fall.
úr Hekluglóð — frá Geysi’ er óður svall
og Gullfoss ljóma — kyngiómur hló.—
Vor fjallablær og sær við strönd er sló
og stormaaldan kalda’ er byrgði fjall —
Alt valdi hald á hljóði’ er eyra gall.
— pað hlær mót skærum söng frá álft og ló. —
Vort mál, er stálið stilt við bál og hjam,
pess strengir tengja gjörvöll Norðurlönd.
Vort sögumál, er sál vors lands og arn,
peim söngvum enginn drengur glati úr önd.
Vort söngvamál, er sál þín, íslenzkt barn,
þess sagna-strengir fengust guðs úr hönd.
P■ P• P■
THE DOMINION BANK
STOFNSETTUK 1871
Höfuðstóll borgaður og varasjoour . . $13.000,000
Allar elsrnlr...................... $87.000.000
Bankastörf öll fl16tt og samvizkusamlega af hendl leyst. Dg
áherzla lögS á aS gera skiftavinum sem þægilegust viSskiftin.
Sparisjóðsdeilci,
Vextir borgaSir eSa þeim bætt viS innstæSur frá $1.00 eSa meira.
tvisvar á 4ri—30. Jíinl og 31. Desember. 384
Notre Dame Branch—W. M. HAMJI/TON, Manager.
Selklrk Branch—M. S. BIJKGER, Manager.

E25S2I525
NORTHERN CROWN BANK
HöfuSstóll löggiltur $6,000,000 HöfuSstólI greiddur $1,431,200
VarasjóSu..... $ 846,554
formaður - - Capt. WM. KOBIN 80N
Vice-President - JAS. H. ASHDOAVN
Sir D. C. CAMEKON, K.C.M.G. W. R. BAVVI.F
E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISII CAMPBEI.L, JOHN STOVEL
Allskonar bankastörf afgreidd. Vér byrjum relkninga vlS einatakltnga
eSa félög og sanngjarnir skilmálar veittir. Avlsanir seldar til hvaB*
staSar sem er á Islandl. Sérstakur gaumur gefinn sparlrJóSsinnlOgum,
sem byrja má meS 1 dollar. Rentur lagSar viS á hverjum 6 mánuSum.
T’ E. THORSTEIN8SON, RóðsmaSur
Co Williaoi Ave. og SKerbrooke St„ - Winnipeg, Man.
HAUST.
Skuggamir lengjast við lækkandi sól
lífið til værðar sig hjúfrar í skjól,
húmið og feigðin með faðmandi ró
felur oss skrautið er sumarið bjó.
Náttúran sofnar við helkaldan hjúp,
himininn vakir, því spekin er djúp.
f
! !
Skýin reika bana blá
bliknar veika lífið,
laufin eikum falla frá
foldar bleika vangann á
Unaðs hljómar flýja frá
feigðar dómi köldum,
grána blóma beðin smá
böls við rómu hníga strá.
prungin Unnar þruma hljóð
þangs á brunni víðum,
nötra kunn í nauð á slóð
náttúrunnar vögguljóð.
M. Markússon.
1 f
í f
Minning Jósefs Sigurðssonar
Dáinn 15. febrúar 1916.
('Fyrir hönd og samkvæmt osk ekkjunnar)
Eg gel ekki sofið, æ, sittu mér nær
og svæföu mig vorkomu gytja,
á hörpuna leikur þinn hressandi blær
svo hjarta mitt þráir að biðja.
Hver lánaði vængi? nú flogið eg fæ,
ég flýg yfir trjátoppa háa
er hreifast í blænum sem bylgjur á sæ,
eg berst fram að leiðinu smáa.
Hér blætt hafa frumbyggjans svíðandi sár
og seinustu sporin á klaka,
hér blundarðu vinur Um ókomin ár
hér yfir þér skógarnir vaka.
Eg sakna þín vinur, en veit það og finn
þó vorgyðja lífsþræði spynni,
eg flyt út í lundinn í síðasta sinn
og sest að í gröfinni þinni.
20. maí 1917 A. B. Isfeld.
Æfiminning.
Húsfnú Málmfríður Jónsdóttir,
kona Þórodds Halldórssonar $ Winni-
peg, andaðist 7. ágúst 1917, á sumar-
bústað við Winnipeg. — Líkið var
flutt vestur til Wynyard og jarðsungið
í grafreitnum þar hjá ömmu hinnar
látnu Jórunni og fleiri ættingum, af
séra Haraldi Sigmar.
Málmfríður sál. var fædd 12. ág.
1876 á Sandvík í Bárðardal í Suður-
Þingeyjarsýslu. Foreldrar hennar
voru: Jón Valdimar, sonur Jóns Páls-
sonar og Jórunnar Jónsdóttur á Forna
stöðum í Fnjóskadal og Halldóra.
dóttir Jóns Jónssonar prests, Þor-
steinssonar í Reykjahlíð og Krist-
Máltnfríð'ur Jónsdóttir.
bjargar Kristjánssdóttur á Illugastöð-
um í Fnjóskadal. Með foreldrum
sínum fluttist Málmfríður austur í
Vopnafjörð, þar misti hún móður
sína ,rétt 6 ára gömul. Þaðan flutt-
ist hún til Ameríku 1887 með föður
sínum og stjúpmóður Elizabet Hall-
grímsdóttur á Vakurstöðum í Vopna-
firði, sem ávalt reyndist stjúpdætrum
;ínum ágæt móðir. Föður sinn misti
hún vorið 1894.
21. janúar 1898 giftist hún eftirlif-
andi manni sínum Þóroddi syni Magn-
úsar Halldórssonar og Ólafar Ólafs-
dóttur frá Hringsdal á Látraströnd.
þau eignuðust 8 börn. Hið fyrsta and-
aðist nýfætt. Hin lifa, öll hraust og
efnileg, 4 drengir og 3 stúlkur. Elzti
drengurinn, Theodore Raymond. er
hjá föður sínum, elzta stúlkan, Sig-
ríður Ólöf, er á fóstri hjá föðursystur
sinni Sigríði, ekkju Magnúsar Brynj-
ólfssonar, þrir drengirnir, Jón Valdi-
mar, Haraldur og Magnús nú hjá
Þorviði föðurbröður sínum og Jór-
unnj móðursystur sinni í Kandabar,
Sask. og Kristbjörg Halldóra og Edna
Elizabet hjá móðursystur sinni Hall-
dóru. konu Páls Bjarnasonar í Wyn-
yard, Sask.
Málmfríður sál. var vel gefin kona,
sérlega ástrík og umhyggjusöm eigin-
kona og móðir, bjartsýn og glaðlynd,
tilkomu mikil og fögur, einkum aug-
un. Hún minti óvenjulega mikið á
alíslenzkar kvenngildis konur.
J. J. f. M.
pakklæíi.
Ilér með votta eg mitt innilegasta
þakklæti öllum þeim, er þátt tóku í
mínum erfiðu kringumstæðum við
fráfall konunriar minnar sál., sem lézt
8. sept. og var jarðsett þann 11. s. m.
Sérstaklega vil eg nefna Betel
söfnuð, sem með mikilli hluttekningu
sá um greftrunina og kallaði til þess
prest; einnig vil eg nefna heimili
Björns Jónassonar og Ólafá Thor-
lacius fyrir mikli og ómetanlega hjálp
við þetta tækiöeri.
p. t. Winnipeg 3. október 1917,
Guðmundur Sigurðson
frá Silver Bay, Man.
Benedikf Hjálmsson frá Riverton
var á ferð í bænum á fimtudaginn.
Kvað hann líðan manna allgóða þar
nyðra, en ekkert hafði Benedikt gott
að segja um aðfarir Borden stjórnar-
innar; þótti sem fleirum að hún þegar
hafa fylt mæli synda sinna áður en
hún smíðaði kosningalögin frægu, en
þá fanst honum sem fljóta hlyti út úr.
/