Lögberg - 11.10.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
11. OKTÓBER 1917
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Eg er sannfærð um að engin vangá átti sér
«tað, og það var sent eins og það átti að vera af
hr. Stephen Grey. Að unga konan var myrt —
með svo ásettu ráði og ilskufullum huga, sem
nokkur hefir nokkru sinni verið það í þessum
heimi, er sannfæring mín”.
“Af hverjum?”
“ó, ungfrú, það er leyndarmálið; það er gát-
an, sem enginn getur ráðið”.
“Pompey hefir sagt að fólk talaði um þið und-
arlega andlit í stiganum, þegar það kom út úr yfir-
heyrslu salnum. peir segja að hefði það ekki ver-
ið, þá hefði dómurinn máske fallið á Stephen Grey”
pessi fregn kom frá Lucy Chesney; hún kom
þegjandi inn í herbergið til þess að sjá ungu stúlk-
una, sem ætlaði að vera hjá þeím. Hin ógæfusama
tilviljun í Palace Street, með hinum einkennilegu
kringumstæðum sem henni voru samfara, hafði
vakið áhuga hennar — slíkt vekur ávalt áhuga
barnanna — og hve litlir smámunir sem stóðu í
iambandi við það, voru undir eins hirtir af Lucy.
“Hvaða undarlegt andlit sázt í stiganum‘,”
3purði Jane Chesney, sem varð svo hissa að hún
gleymdi að ávíta Lucy.
“Pompey segir, að hr. Carlton hafi séð mann
með undarlegt andlit við svefnherbergisdyr kor.-
unnar, litlu áður en hún dó, Jana”.
Jana Chesney safnaði nú saman hugsunum
sínum. “Lucy, farðu upp til pabba”, sagði hún.
“pú hefðir ekki átt að koma hingað inn, án þess
að biðja mig um leyfi, og þú mátt ekki hlusta á
allar óáreiðanlegu sögurnar, sem Pompey flytur
honum”.
Litla stúlkan fór hlýðin en hálf nauðug í burtu
og ungfrú Chesney bað Judith um skýringu á
þessu.
“pegar hr. Carlton heimsótti frú Crane þetta
kvöld, sem hún dó, sýndist honum um leið og hann
gekk út, að hann sæi undarlegt, ókunnugt andlit
hjá stiganum. Hr. Carlton segist nú álíta að þetta
hafi að eins verið ímyndun sínj en, ungfrú, lík-
skoðarinn virtist leggja mikla áherzlu á þetta.
Pað er slæmt”, sagði Judith aftur að hálfu leyti
rið sjálfa sig, “að allar kringumstæður geta ekki
komið í ljós”.
“Virtist leggja— pér eigið þó ekki við að
þér hafið verið til staðar við yfirheyrsluna”, sagði
ungfrú Chesney.
“Jú, eg var þar, ungfrú. Eg er nýkomin
þaðan”.
“Aldrei hefi eg heyrt slíkt!” hrópaði ungfrú
Chesney, þegar hún jafnaði sig eftir undran sína.
Henni fanst það allundarlegt, að vinnukona skyldi
hlusta á yfirheyrsluna að eins — eins og hún
áleit — sér til skemtunar.
“Mig langaði til að vera til staðar”, sagði
Judith, “og eg bjóst jafnvel við að verða kölluð
fram sem vitni. Jafnvel þó eg hefði ekki þekt
ungu konuna nema þrjá eða fjóra daga, var mér
farið að þykja innilega vænt um hana, og síðan
hún dó, hefi eg naumast smakkað mat. Eg var
alveg eirðarlaus, þangað til eg heyrði vitnisburð-
ina. Og eg er glöð yfir því að hafa heyrt þá”,
bætti hún við með ákafa og ákveðin. “Að eg hefi
verið viðstödd yfirheyrsluna, ætti ekki að gera
mig lakari vinnukonu”.
Ungfrú Chesney gat ekki varist brosi. “Auð-
ritað ekki”, svaraði hún; en viðurkenningin var
undarleg. Hún var nú ekki af því tagi samt, sem
áleit sér viðeigandi að halda áfram að spjalla við
vinnukonu; hún yfirgaf því þetta málefni og fór
að tala um erindi Judithar þangað.
Afleiðing þess samtals varð sú, að Judith átti
að fá vitnisburð frá síðustu húsbændum sínum,
og henni var sagt að hún gæti komið og fengið
srar eftir fáa daga.
Ungfrú Chesney gekk í djúpum hugsunum
og með rólegum skrefum inn í samkomusalinn; þá
greip hana kveljandi tilfinning, sár hræðsla: því
henni sýndist Laura systir sín lyfta andlitinu
anögglega frá öxl Carltons. “Mér hlýtur að hafa
missést”, sagði hún við sjálfa sig á næsta augna-
bliki; “já, mér hlýtur að hafa missést”.
En þarna stóð hún raunar; þau stóðu hvort
hjá öðru í litlu ljósbirtunni, sem lagði inn um
gluggann. Augu Jönu opnuðust nú fyrir miklu,
sem hingað til hafði verið hulið myrkri fyrir með-
Titund hennar. Skrautbúningur hennar á kvöld-
in um síðustu dagana, ánægjan og gæfan sem geisl-
aði stundum í augum hennar, hið óskiljanlega eirð-
arleysi, sem kom í ljós hjá henni, þegar þær áttu
Ton á lækninum. Gat það verið mögulegt að hún
væri farin að elska hann ?
Hún gekk þvers yfir gólfið, skaraði í eldinn
íto hann fór að loga, hringdi svo til að biðja um (
íjós og sneri sér að Lauru, sem hún ávarpaði
körkulega.
“Hvers vegna ert þú í myrkrinu, Laura?”
“Af því Pompey er ekki kominn með lamp-
ann, býst eg við”, svaraði Laura með þrjózkuleg-
in róm.
Jana bældi niður reiði sína, hræðslu sína, og
þvingaði sig til að vera róleg. “Eg vissi ekki að
þér voruð kominn aftur, hr. Carlton”, sagði hún.
“Eruð þér búinn að vera hér lengi?”
“Nógu lengi til að tala um leyndarmál við
Laúru”, svaraði hann hlæjandi og djarflega. “Og
hú ætla eg upp til Chesney kapteins”.
Unt leið og hann fór út, mætti hann svarta
þjóninnm, sem kom með lampann. Pompey var
nú að verða gamall maður; hann hafði verið þjónn
Chesneyg í mörg ár.
“Láttu hlerana bíða fyrst um sinn, Pompey,
og komdu svo aftur að lítilli stundu liðinni”, sagði
ungfrú Chesney. “Hvað er alt þetta, Laura?”
sagði hún óþolinmóð, þegar þjónninn var farinn.
Laura Chesney stóð við gluggann og horfði út
í myrkrið æst í skapi.
“Við hvað áttu ?” spurði hún.
“Hvað meinti hr. Carlton, þegar hann sagði
— að hann hefði talað um leyndarmál við þig ?”
“pað var heimskuleg athugasemd að koma
með”.
“Og hann dirfist að nefna þig skírnamafni
þínu?”
“Gerði hann það?”
“Gerði hann það? Tókstu ekki eftir því?
Laura, mér— mér sýndist — mér sýndist eg sjá
þig styðja höfuð þitt við öxl hans”, sagðr Jana.
það leit út eins og orðin ætluðu að kvelja hana.
“pú hefir alt af ímyndanir”, svaraði yngri
systirin. “pær hefir þú alt af haft”.
Voru þessi orð notuð sem útúrdúrar? Jana
var hrædd um það. “Ó, Laura!” sagði hún klökk,
“eg hefi heyrt um ungar stúlkur, sem borið hafa
traust til manna, og sem af hégómagirni tóku á
móti aðdáun þeirra og ástaratlotum. pað er þó
liklega ekkert slíkt á milli þín og hr. Carltons ?”
Laura svaraði engu.
“Laura”, sagði Jana alvarlega í hryggum
róm, “Lízt þér vel á hann ? ó, gættu þín og þinna
fyrirtækja. pú getur aldrei gifst hr. Carlton”.
“Eg hefi ekki sagt að mér lítist vel á hann,
stamaði Laura, sem var að missa kjarkinn. “En
hvers vegna get eg ekki gifst honum?”
“Giftast honum! pú! Dóttir Chesney kap-
teins, sem er að eins læknir í sveitarþorpi. pú;
náf rænka —”
Hættu nú, Jana, þetta er nóg”, sagði Laura
og barði í gólfið með fætinum.
“Eg verð að ljúka við að segja það sem eg
ætlaði mér. pú ert ungfrú Laura Chesney —”
“Eg skal segja þér, Jana, að eg vil ekki heyra
þetta. Eg er orðin leið á að heyra stagast á því
hver við erum og hvað við erum. Hvaða gagn er
að því að við eigum hátt standandi og auðuga
ættingja — gera þeir okkur nokkurt gagn? Færa
þeir heimili okkar allsnægtir? Veita þeir okkur
þá ánægju og það félagslíf, sem við höfum heim-
ild til að mega njóta? Jana, eg er þreytt og leið
af öllu þessu. pað koma fyrir augnablik þegar
mig langar til að breýta eins og Clarice systir
gerði”.
Nú varð löng þögn, kveljandi þögn, því Laura
hafði snert við þeim viðburði sem fjölskyldunni
Chesney var stór og varanleg sorg að síðustu árin.
Loks rauf Jana þögnina.
“Jafnvel það mundi vera betra fyrir þig en
að giftast Carlton”, sagði hún með lágum róm.
“Laura þó að Carlton væri jafningi okkar, gæti
eg ekki vitað þig giftast honum án þess að hryggj-
ast”.
Laura sneri sér við frá glugganum undrandi.
“Hvers vegna?”
“Eg veit ekki af hverju það kemur, að eg hefi
fengið svo mikinn viðbjóð á hr. Carlton”, sagði
ungfrú Chesney með dreymandi rödd, eins mikið
við sjálfa sig og sem svar til systur sinnar. “Laura
eg get ekki liðið Carlton, mér finst að eg vildi held-
ur vita af þér í gröfinni en gifta honum, þó hann
væri bezti ráðahagurinn í Englandi”.
“En eg spyr þig, hvers vegna ?”
“Eg get ekki sagt frá því. f fyrsta lagi — en
eg vil ekki tala um það. pú hefir fyr en núna
ásakað mig um það, Laura, að eg hafi fundið til
óánægju og viðbjóðs á sérstökum persónum án
sjáanlegra ástæða; eg hefi viðbjóð á hr. Carlton”.
Laura rykti höfðinu til.
“En, til að tala um sjálfa þig — við höfum
til dæmis gert ráð fyrir að hann verðskuldaði þig”,
sagði Jana aftur. “pað gerir hann ekki; hann
getur aldrei gert það; og þess vegna skulum við
sleppa því”.
“Hvað var það, sem þér geðjast ekki að hjá
honum, ‘í fyrsta lagi’, sem þú vildir ekki nefna?”
spurði Laura.
“pað er eins gott að minnast ekki á það”.
“En eg skal vera þér mjög þakklát, ef þú vilt
segja mér það, Jana. Mér finst að þú eigir að
gera það”.
“Jæja, þá — en þú munt álíta mig mjög
heimska. Hr. Carlton var á mjög einkennilegan
hátt viðriðinn þenna voðalega draum, sem mig
dreymdi um Claricu núna í vikunni. Mér hefir
aldrei geðjast að Carlton; en eftir að mig dreymdi
þenna draum, finst mér að eg sé hrædd við hann.
Eg get ekki að því gert, Laura; það er eflaust mjög
heimskulegt; en við getum ekki skilið slíka hluti”.
Hve heimsulegt Laura Chesney áleit þetta,
sýndi glögglega hin hrokafulla fyrirlitning sem
var mótuð á andliti hennar. Hún vildi ekki niður-
lægja sig til að svara þessu; það var svo langt fyr-
ir neðan hennar tign, að minsta kosti leit hún
svo á.
Jana Chesney tók saumakörfuna sína og sett-
ist hjá lampanum. Hún horfði á það, sem hún
ætlaði að fara að vinna við, þegar þær heyrðu prik
ið hans Chesney kapteins koma við gólfið uppi
fremur hörkulega, og Lucy kom þjótandi ofan
stigann og æddi inn í salinn.
“ó, Jana!” hrópaði hún. ‘“Lafði Oakbum
er dáin”.
Jana misti það sem hún hélt á, á gólf ið; Laura
gekk skelkuð að borðinu.
Dáin”, endurtók Jana. “Og þegar hún skrif-
aði mér í vikunni sem leið, var hún við góða
heilsu”.
“Jana', Jana, þú skilur mig ekki”, sagði litla
stúlkan. “pað er hin unga lafði Oakbum, ekki
gamla frænka okkar, greifaekkjan. Og lítið bam
dó með henni”.
Prikið hans Chesney hélt áfram að dansa uppi
á loftinu með fjöri miklu. Jana fór nú að átta sig
og hljóp upp og hinar á eftir henni. Kapteinninn
sat í ruggustólnum sínum, allur á ringulreið og
óþolinmóður, og Carlton sat í nánd við hann,
auðsjáanlega án þess að skilja hver orsökin var
til þessarar truflunar. Eitt ljós stóð á borðinu,
en birtuna frá ofneldinum lagði á andlit læknisins,
sem var fremur forvítnislegur og gruflandi. pað
leit út fyrir að hann hefði verið búinn að tala við
sjúkling sinn, þegar Lucy sá eitthvað í blaðinu
“Times”, sem lá á borðinu að hálfu leyti saman-
brotið, þar eð það var nýkomið, og hún las það hátt
fyrir föður sinn.
Chesney lyfti prikinu sínu og lét það detta á
borðið, eins og hann var vanur að gera, þegar þær
komu inn.
“Taktu blaðið, Jana”, sagði hann, “og líttu
eftir hvað það er, sem Lucy rakst á undir dánar-
fregnum”.
Jana Chesney rendi augunum yfir dálkinn og
sá eitthvað undir fyrirsögninni “fæðingar”, sem
hún las hátt.
“pann 12. þ. m., í South Andley Street, ól
greifainnan af Oakburn dóttur”.
Síðan undir dauðsföll.
“Hinn 14. þ. m., í South Andley Street, María,
hin elskaða kona jarlsins af Oakburn, 21 árs”.
“Hinn 14. þ. m., í South Andley Street, Clarice
nýfætt barn jarlsins af Oakbum”.
Jana þagði og kapteinninn rak prikið í gólfið
nokkuð þunglamalega.
“Dáin!” hrópaði hann. “Ung kona dáin á
undan gömlu ömmu”.
“pektuð þér þetta fólk, hr.?” spurði Carlton.
pekti það, hr. svaraði kapteinninn bráður,
honum fanst ekki viðeigandi að sér væri gerð jafn
heimskuleg spurning; “eg ætti að þekkja það, því
það eru mínir nákomnustu ættingjar”.
Eg vissi það ekki”, svaraði Carlton.
“Nú, það getur verið að þér hafið ekki vitað
það, hr.; en það er samt sem áður satt. Faðir minn,
hr., var hinn hávelbomi Frank Chesney, næst elzti
sonur hins níunda jarls af Oakbum og bróðir hins
tíunda jarls, og hinn síðasti dáni jarl, hinn ellefti
í röðinni, faðir hins núverandi jarls, var bræðr-
ungur minn. pað er skömm að því, að þetta skuli
vera satt”, sagði kapteinninn, og barði prikinu í
gólfið við annað hvort orð, “það er skömm að eg
skuli vera svo náskyldur þjóðaraðal Englands, og
vera þó að eins eftirlaunaður sjóliðsforingi. Nyt-
semin er einskis metin í þessum heimi og ættgöfg-
in enn þá minna. Ef hinum síðasta jarl hefði
þóknast að gera sér ofurlítið ómak mín vegna, þá
hefði eg orðið admírall fyrir löngu síðan. pað
hafa verið admírálar af Chesney ættinni áður, sem
hafa hlotið hrós fyrir herkænsku og dugnað, og
eg hefði naumast orðið eftirbátur þeirra”, endaði
hann með síhækkandi undirsöng priksins síns.
“Sjáðu pabbi, þau kölluðu litla bamið ‘Clar-
ice’ ”, sagði Jana eftir litla.- þögn.
“Eins og gamla greifaekkjan myndi leyfa þeim
að gefa því annað nafn”, hrópaði kapteinninn.
“pér þekkið líklega ekki greifaekkjuna af Oakbum
hr. Carlton, ömmu hins núverandi jarls?”
“Nei, hr., hana þekki eg ekki”.
“pér missið ekkert við það. Hún er amma
hans og frænka mín, og af öllum skilningsdaufum,
sérgóðum, þverlyndum, gömlum konum er hún sú
lakasta; þegnr Jana fæddist” — hann kinkaði koll-
inum í áttina til dóttur sinnar — “segir hún við
mig: ‘pú lætur hana heita Clarice, Frank?’ —
‘Nei, það vil eg ekki’, svaraði eg, ‘hún á að lieita
eftir móður sinni’—og hún hét Jana. Sama sagan
endurnýjaðist þegar Laura var fædd. ‘pú lætur
hana heita Clarice, Frank, þá skal eg vera guð-
móðir hennar’. Nei, ekki vil eg það’, sagði eg;
‘hún á að heita í höfuðið á Lauru systur minni’
— hún var þá dáin. Og svo áttum við, eg og lafð-
in í endalausu rifrildi. Hennar nafn er Clarice,
sem eg veit þér skiljið. Já, í svona nánu sambandi
stend eg við hina miklu Oakbums, sem eru eins
fátækir og kirkjumýs í hlutfalli við nafntign sína
— allur hópurinn, og eg er sjóliðsforingi með eft-
irlaunum, sem á erfitt með að komast af”.
“Eru margir sem standa á milli yðar og nafn-
tignarinnar, hr.?” spurði Carlton.
“pað stendur enginn á milli mín og nafnbót-
arinnar”, svaraði hann. “Ef jarlinn skyldi deyja
barnlaus, þá verð eg jarl af Oakburn. En hvaða
gagn er að því? Hann er ungur, en eg er gamall
maður. Hann giftir sið áður en langir tímar
líða aftur, og eignast böm”.
“Eg held, að ef eg væri svona nálægt ensku
aðalstigninni, þá myndi eg reyna að ná henni”,
sagði Carlton og hló glaðlega.
“Og sýna yður að eins aula fyrir ómakið”,
svaraði hinn hreinskilni sjómaður. “Nei, það er
nógu vitlaust að líta eftir dauð&móki gamalla
manna; en það er enn þá vitlausara að hlusta
eftir dánarfregn ungra manna. Eg er guði þakk-
látur fyrir, að eg hefi aldrei verið svo heimskur að
gera það; eg hefi aldrei, hr., hugsað að það yrði
mögulegt, að eg yrði jarl af Oakburn, aldrei. pað
var líka annar erfingi, sem stóð nær að erfa nafn-
ið en eg, Arthur Chesney, bróðir hins unga jarls,
en hann dó. Hann var með í kappróðri í Cam-
bridge fyrir fáum árum og drukknaði. Jana þú
verður að hugsa um sorgarbúning”.
Jana varð mjög hnuggin af að hugsa um
þenna óvænta kostnað. “purfum við að bæta við
okkur þessum útgjöldum, pabbi”, stamaði hún.
“Hvort við þurfum að bæta við okkur þessum
útgjöldum?” öskraði kapteinninn, um leið og prik-
ið hans hamaðist að vana, “hvað meinar þú?
Viltu láta ungu greifainnuna fara í gröfina, án
þess að klæðars sorgarbúningi fyrir missi hennar?
pú ert búin að missa vitið, ungfrú Chesney”.
Hr. Carlton stóð upp. Hann hnefti frakkan-
um að sér og gat hvíslað fáeinum orðum að Lauru
um leið og hann fór.
“Vertu róleg, elskan mín. pú skalt verða
kona mín. Ef þau neita mér um þig, þá stel eg.
þér frá þeim”.
Eitt augnablik var hendi hennar í hans, and-
ardráttur hans blandaðist með hennar, svo langt
laut hann niður að henni, og Laura leit til Jönu,
blóðrjóð í andliti og lafhrædd, til að vita hvort hún
sæi til þeirra; en Jana hafði beygt sig niður yfir
veika fótinn hans föður síns, samkvæmt beiðni
hans.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 600” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriíS er komiö; um þaö leytí er
altaf áríöandi aÖ vernda og styrkja
likamann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. Þaö verður bezt gert
ir.eð því að byggja upp blóðið.
Whateys blóðbyggjandi meðal gerir
þaö.
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargcnt Ave. og Agnes St.
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðala.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniaeð, geitur, útbrot, hring.
orm, kláði öjfaðra húðsjúkdóma
Læknar hösuðskóf og varnar hár>
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK GHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Winnipeg
Meiri þörf fyrirj
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Wirinipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans;
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BQSINESS CDLLEGE
[LIMITED
WINNIPEG, MAN.
LJÓMANDI SILKI-AFKLIPPUR
“Crazy Patchwork,” af ýmsumll
tegundum, til atS bfta til úr teppl.í
legubekkjar-pútSa, og setur. Stór||
2Bc pakki sendur tll reynalu.
5 PAKKAR FYRIR SI.C0
PEOPLETS SPECIALTXES CO.
ÍDept. 18, P.O. Box 1836, Winnipeg![
1=

Williams & Lce
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgerðir.
Bifreiðar skoðaðar og endurnýjað-
ar fyrir sanngjarnt verð. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiðum
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Hotre OaRIt
Heiðraði ritstjóri Lögbergs.
Viltu gera svo vel og veita inntöku
i þitt heiðraða blað Lögberg eftir-
fylgjandi línum.
Héðan er fátt að frétta utan sú
harmafregn, að aðfaranóttina þess
15. september lést að heimili sínu við
Silver Bay P. O.- eftir fárra daga
sjúkdómslegu Sigurlín Sigurðsson.
eiginkona Guðmundar Sigurðssonar
bónda á sama stað. Hin látna var á
fertugs aldri, gætin kona og góð eig-
inkona og móðir, og ef að sú fram-
Liðna á unga aldri hefði haft tæki-
færi að njóta mentunar mundi hafa
komið í Ijós að Sigurlín sál. var gædd,
góðum hæfilegleikum til bóknáms.1 1
Syrgir hana nú sárt eftirlifandi
eiginmaður hennar ásamt 7 börnum I
þeirra og aldurhnignir foreldrar og |
3 systkini hinnar látnu. Hið elzta af,
börnum þeirrar látnu er stúlka 13 ára |
gömul, en það yngsta er drengur 2
ára að aldri. j
Fráfall hinnar burtkölluðu vari
mjög sviplegt, rétt um hádegi æfi
hennar, þar sem hún var bara á fert-
ugs aldri og er þar stórt skarð að
fylla hvað áhrærir móðurlega um-
hyggju hvað viðkemur börnum þeirr- ;
ar látnu.
Sigurlína sál. var meðlimur Betels ;
safnaðar og var jarðsungin 18. sept.'
í graíreit safnaðarins að viðstöddum;
flestum af meðlimum safnaðarins, af,
séra Hirti Leo, sem flutti hjartnæma,
húskv'eðju að heimili læirrar látnu
ásamt ágætis ræðu við gröfina.
Aðrar fréttir héðan eru þettað
vanalega búskapar strit. Hevannir
eru nú um garð gengnar og mun hey-
fengur almennings í góðu lagi. upp-
skeru vinna bænda um garð gengin
að undantekinni þreskingu, sem er nú
ný byrjuð, menn vonast alment eftir
að fá meðal uppskeru af korntegund-
um. Veðráttan er góð fyrir þennan
tíma árs.
Ekki veit eg hvort eg á að telja
með fréttum, að konur þær hér um
slóðir, sem fengu nöfn sín skrásett
hér á kjörlista þessa fylkis efa að
það verði gerður nokkur greinar-
munur á þeim þegar til næstu sam-
bands kosninga kemur. Þær álíta
að Borden stjórnin sé svo sanngjörn
í stjórnarfari sínu að slíkt muni ekki
eiga sér stað.-------
Dolly Bay 27 sept. 1917.
O. Thorlacius.
Wm. H. McPherson,
Uppboðshaldari og
Virðingamaður . .
Selur við uppboð Larcbúr aðaiéKöld, b*s-
konar vetzlunarvörur, húsbúnað og fleira.
264 Smith St. Tals. M. 1 781
ATHUGIÐ!
Smá«n|:lf*lii*»r 1 bpiflia
«11« ckki tcknnr framvcti* nrma
þvl nftein. »8 borjrun f.vl«i. I'eril
or 35 ccnt fyrir livorn ImnilunK
ilútkslonKilnr I livort nklftl. Kiiitlii
nuel.vslnx lokln fyrlr inlnna on 25
oontn I livort sklftl som hún birtlnc.
nréftim moft smnaiiKl.vniniri'in. win
bnrgun fyljtlr ekkl vorður all* ekkl
slnt-
Amllátíifroffnlr ero blrtar An onA-
ursjnkls umlir oln» o« þn'r liorast
hlnðliin, en trfinilnninicnr nj* erft>
Ijnft vorfta »11» okkl hlrt nomn bnr*-
n n fylsi metS. som svnrar 15 crnt-
um fyrtr livorn þumlung dálka-
lonsilar.
Brown & McNab
Selja í heildsölu og smásölu myndir^
myndammma. Skrifið eítir verði 6
staekkuðum myndum 14x20
175 Carlton St. Tals. »|ain 1367
pakkarorð.
Þegar eg á síðastliðnum vetri,
sjálfur fjarverandi frá heimili mínu
varð fyrir þvt hörmulega mótlæti að
missa mína elsuðu eiginkonu, Gróu
Sigríði Sigurðardóttur, í brunaslysi
því er varð á Borg í Gevsir-bygð, og
stóð einn og einmana og eignalaus
eftir með tvö ung börn, þá gengust
góðir menn fyrir því að fjársamskot
voru hafin til hjálpar mér og öðrum
er slysið sérstaklega snerti. Var
nefnd kosin til að hafa það verk með
höndum. Voru í nefnd þeirri þeir
herrar Bjarni Marteinsson, Baldv'in
í Kirkjubæ, Magnús Magnússon, Al-
bert á Selstöðum og Jón Stefánsson.
Hefir nú nefndin fyrii^ nokkru afher.t
mér rifl^ga peninga upphæð sem minn
hluta af fé því er inn kom. Hefir
það stórlega bætt úr bágindum mín-
um og jafnframt. gladdi mig það góða
hugarþel, sem er á bak við gjafirnar.
Vil eg nú hjartanlega þakka þessar
góðu gjafir, fyrst og fremst ölltnu
sem gáfu og svo þeim nefndarmönn-
nnum, sem tóku á sig ómak og fvrir-
höfn og voru sjálfir með t því að gefa
Sömuleiðis séra Jóhannt Bjarnasyni
sem vann með nefndinni | að starfi
hennar einnig vil eg þakka herra
lækni Jóhannesi Pálssyni i Árborg,
sem veitti mikilsverða lækishjálp án
nokkurrar borgunar. Og síðast. en
ekki stzt vil eg þakka þeim heiðurs-
hjónum herra Bárði Éinarssyni og
Guðfinnu Gísladóttur konu hans í
Skógargarði t Árnesbygð sem veittu
mér þá ómetanlegu hjálp að taka af
mér bæði börnin. Bið eg guð að
blessa þau hjón og alt hitt velgerðar
fólkið og mun jafnan minnast þeirra
og þess alls með virðingu og hjartan-
legu þakklæti.
Hnausum, Man. 25. sept. 1917.
Halldór horláksson.
Þann 26. sept. var á Gimli dregií
ttni “Irish Cro.ket Joke”, er Mrs. J.
Dalman hafðt gefið til arðs fyrir
Gimli “Returned Soldiers Éund”. —
Númer 159 hlaut gripinn, og hafði
Mrs. B. J. Lifmna hlotið það númer.
Ágóðinn vra $26.45.
Albert Kristjánsson kom utan frá
Benlah nýlega þar sem hann hefir
verið í sumar fvrir kornræktarmanna-
félagið. Hann fó>- á þriðjttdaginn út
til Winnipegósts og verður þar í vet-
ur við fiskiveiðar ásnint Otto Krist-
jánssyni.