Lögberg - 18.10.1917, Qupperneq 3

Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
VII. KAPÍTULI.
Krafa hr. Carltons.
Stuttur tími leið, ein eða tvær vikur, og sú
hreyfing sem dauði frú Crane framleiddi, var að
að hverfa. Engar uppgötvanir höfðu átt sér stað,
engin upplýsing fengist um hver hún var eða hvað
hún var; engin upplýsing var heldur fengin um
hinn dularfulla dauða hennar. pað getur verið
að lögreglan hafi ekki verið eins dugleg og aðgætin
til að rannsaka þetta málefni, og hún hefði getað
verið; en það voru engir syrgjandi, eftirlifandi
ættingjar, sem hvöttu hana til þess; engin borgun
boðin fyrir að gera tilraunir með uppgötvanir, og
það leit út fyrir að þessi vesalings unga kona, sem
var komin til South Wennock á svo undarlegan
hátt, vinalaus og óþekt að því er séð varð, myndi
halda áfram að vera óþekt.
Alt gekk sinn vanalega gang á heimili Ches-
neys kapteins; en þau gengu á móti þeim mála-
lokum, sem ekkert þeirra er þar voru dreymdi um.
Kapteininum batnaði ekki; af eigin óforsjálni sló
honum niður aftur, svo hann varð enn að dvelja í
herbergi sínu. Sorgarborðann var búið að láta um
hattinn, hans, fyrir ungu greifainnuna af Oakburn
en hann hafði enn ekki látið hann á höfuð sitt, og
Jana Chesney var orðin all hnuggin yfir reikning-
unum, sem sendir voru heim fyrir efnið í sorgar-
búninginn handa henni og systrum hennar. óvið-
feldna vinnukonan Rhode var farin, og Judith
Ford komin í stað hennar.
Að svo miklu leyti var alt gott. En það var
nú ekki heildin.
Veiki Chesneys gaf Carlton tækifæri til að
koma oítar en annars hefði orðið. Hinn síngjarni
sjúklingur eignaði umhyggjusemi læknisins hinar
tíðu komur hans, og var ánægður yfir því hve góð-
an lækni hann hefði. Jana efaðist lítið um að þess-
ar tvær daglegu heimsóknir—önnur stutt á morgn
ana, þegar hann byrjaði göngu sína til að vitja
sjúklinganna, og hin langa á kveldin þegar talað
var saman um eitt og annað — væru gerðar í góðu
og heiðarlegu skyni; og þar eð hún sá ekki fleiri
merki til aðfinsluverðs kunningsskapar milli lækn-
isins og systur sinnar, vonaði hún að alt væri rétt
og örugt.
Carlton og Laura gátu samt átt mörg augna-
samtöl, án þess Jana tæki eftir því. Eitt sinn gat
Carlton sagt henni að tíminn til að tala við föður
hennar væri kominn. Faðir hans, sem hafði verið
— að hann sagði allkjamyrtur — slæmur faðir við
hann í mörg ár; sem alt af hafði daufheyrst við
öllum bendingum um hugsanlega giftingu Carl-
tons, sem aldrei gat þolað að í hans nærveru væri
minst á slíkan mögulegleika, og hótaði jafnvel að
bölva honum í sand og ösku, ef hann heitbindi sig,
hafði nú snúið sér að gagnstæðri hlið. Ekkert
getur eins fljótt snúið slæmum eða áhyggjulaus-
um mönnum til að hugsa skynsamlega, eins og
snögg veiki, sem kastar þeim í bólið og bendir þeim
á gröfina. Slík veiki réðist á hinn eldri Carlton,
og hún hefir máske orsakað, að hann breytti fram-
komu sinni. Ein áhrif hafði hún opinberlega: að
hann sættist við soninn. Frá heimili sínu í einni
af austurdeildum Londonar, fallegu húsi í ljótri
deild, þar sem hann lá, að hann hélt, dauðvona,
sendi hann símrit til sonar síns í South Wenock,
og bað hann að koma til sín, eins og lesarinn hefir
þegar heyrt, og þó að hættan væri í það skifti af-
staðin, voru þó nokkur af hinum iðrandi áhrifum
hennar eftir. Hr. Carlton bað nú son sinn að hraða
sér að gifta sig, og sagði að það myndi auka stöð-
uglyndi hans og staðfestu, og sendi honum um leið
stóra upphæð til að búa hús sitt þarmig út, að hann
gæti sjálfur tekið á móti konu sinni.
Peningarnir voru mjög velkomnir til yngri
Carltons; enginn nema hann sjálfur vissi hve erfitt
hann hafði átt. Hann borgaði nokkuð af skuldum
sínum með sumum þeirra, og hinu varði hann sam-
Kvæmt ákvörðuninni — að skreyta og prýða hús
sitt að innan. Margir nýir og dýrir húsmunir voru
keyptir, og hr. Carlton hlífði sér ekki við neinni
fyrirhöfn né spamaði peninga, til að gera alt sem
þægilogast fyrir þá stúlku, sem hann elskaði svo
innilega, Lauru Chesney.
Honum kom alls ekki til hugar að sér yrði
neitað. Mótstöðu í byrjuninni bjóst hann við að
verða að mæta; því Laura hafði sagt honum
hve kröfurík fjölskylda sín væri í tilliti til
ætternis, og Carlton hafði enga göfuga heldri menn
á að benda í ætt sinni; hann vissi naumast hvert
gildi það hafði. En ef að Laura væri af heldra
fólki komin, þá átti hann gott heimili og góða at-
vinnu, sem alt af fór vaxandi, og von á talsverðum
peningum við dauða föður síns, og maður verður
að afsaka það, að hann áleit að slíkt væri meðmæli
við Chesney kaptein.
pegar Carlton áformaði eitthvað, var það hið
sama og að framkvæma þ'að. Hann gat ekki biðið
og látið tímann ráða; það sem honum datt í hug
að vilja fá, varð hann að fá strax. pessi siður, að
breyta eftir áhrifum, hafði kostað hann mikið á
æfi hans, og mundi ef til vill gera það enn þá.
Hann gerði eins og hann hafði ákveðið. Hann
talaði djarflega og bað Chesney um Lauru dótt-
or hans. '
Tilraunin var gerð, þegar Jana og Laura voru
eitt sinn fjarverandi. Carlton hafði grun um að
Jana mundi vera sér andvíg, og Laura hafði líka
sagt honum það; þess vegna áleit hann réttast að
tala, þegar hún var fjarverandi. Ef samþykt
kapteinsins fengist, þá gat hann hlegið að ungfrú
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. OKTÓBER 1917
3
Chesney. Hann hafði heimsótt Chesney um morg-
uninn og hélt svo áfram upp Bakkann til að líta
eftir fleiri sjúklingum; en það tók ekki langan
tíma, þegar hann kom aftur, sá hann systurnar
ganga út um garðshliðið áleiðis til bæjarins í
svörfu silkikjólunum sínum. pær sáu hann ekki.
hann hugsaði sig um í fáeinar sekúndur og gekk
svo beina leið inn. Lucy kom fram í dyrnar á
samkomusalnum og leit út, þegar hann gekk inn í
íorstofuna, og hann gekk inn í salinn til hennar
meðan Pompey fór upp til að spyrja kapteininn,
hvort hann vildi veita Carlton fárra mínútna prí-
vat samtal.
“Dragið þér myndir?” spurði Carlton, þegar
hann sá áhöldin til þess liggja dreifð á borðinu.
“Já”, svaraði Lucy; “mér þykir svo gaman
að draga upp myndir einkum af landslagi. Jana
dregur upp svo fallegar myndir; hún leiðbeinir
mér. Lauru þykir hljóðfærasöngur skemtilegast-
ur. Sko, eg á að setja skugga í þessar trjámyndir
á meðan Jana er í burtu; hún sagði mér að gera
það”.
“per verðið ekki hálfbúnar”, sagði Carlton
um leið og hann leit á myndina, sem Lucy vann að
mjög iðin. “Yður langar til að hlaupa burt og
leika yður, löngu fyr en hún er hálfbúin”,
“Mig kanske langi til þess; en eg skal
ekki gera það. Eg vil ekki vera óhlýðin við Jönu.
Auk þess er það skylda mín að verá iðin við nám
mitt”.
“Gerið þér ávalt skyldu yðar?” spurði lækn-
irinn brosandi.
“Eg er hrædd um að eg geri það ekki alt af.
En eg kosta kapps um að gera það. Hr. Carlton,
mig langar að spyrja yður um nokkuð”.
“Spyrjið þér óhræddar, unga stúlka”, sagði
hann.
Lucy lagði blýantinn frá sér og leit á Carlton
með sorgarsvip í augum sínum.
“Ér það í raun og veru satt, að vesalings unga
konan hafði verið deydd með ásettu ráði ? — að
einn eða annar vondur maður hafi blandað blásýru
i lyfið?”.
En hvað hugsun hans breyttist fljótt. Spurn-
ingin vakti gremju og reiði hjá honum, og honum
varð á að segja nokkur ljót orð.
“Hvað hefi eg nú gert?” spurði Lucy undr-
andi. “Mátti eg ekki spyrja um þetta?”
“Eg verð að biðja yður fyrirgefningar, ung-
frú Lucy”, sagði hann um leið og hann jafnaði sig.
“Tilfellið er, að síðan yfirheyrslan hætti hefi eg
ekki fengið ró eitt augnablik. South Wénnock
hefir ekki annað gert en að hringja þessum spum-
ingum í eyrunum á mér. Mér dettur stundum í
hug að eg verði siálfur að blásýru”.
“En var þetta með vilja gert?” spurði Lucy
kappmálg, um leið og hún sökum hinnar kapp-
gjömu forvitni gleymdi frávísaninni.
“pessa spurningu væri réttara að leggja fyrir
Stephen Grey; hann getur máske svarað henni.
Nei, það skeði auðvitað ekki með vilja”..
“Og hr. Carlton, viljið þér ekki gera svo vel
að segja mér, hvort menn hafa komist að því hvers
andlit það var, sem sást í stiganum?”
Alt í einu brá skugga á andlit Carltons, jafn-
vel Lucy tók eftir því. Henni sýndist að svipur
hans vera hræðslulegur.
“pað er að eins mgl”, sagði hann. “par var
alls ekkert andlit”.
Kapteinninn segir, að læknirinn megi koma
upp”, sagði svarti þjónninn. Og Carlton fór upp.
Að því er fæturna snerti, þá var kapteinninn
enn þá fangi. Við aðra hliðina á honum stóð
borð með ýmsum munum á, sem hugsanlegt var
að hann þyrfti, og við hina hliðina var prikið hans.
“Hvers vegna komið þér aftur?” spurði hann
kuldalega.
“Eg hefi bónar að biðja yður, Chesney kap-
teinn”, sagði læknirinn, um leið og hann settist
óboðinn beint á móti sjúklingnum, og máske í
fyrsta skifti á æfinni var Carlton sér þess meðvit-
andi, að framkoma hans var kvíðandi, sem var hon-
um óvanalegt. “Eg hefi í margar vikur vonað að
geta talað við yður, og nú er stundin til þess loks-
ins komin, þegar eg held mig geta gert það án
offrekju. Áður en eg sný mér að aðalefninu, verð-
ið þér að leyfa mér að skýra frá hver eg er, með
fáeinum orðum. Faðir minn er læknir í London
og hefir afarmikið að gera; eg er einkabam hans
og býst við að erfa allmikla peninga þegar hann
deyr. Eg held — eg er hræddur um — að dauðinn
láti ekki lengi bíða sín, og þá verð eg það sem
menn kalla ríkum maður”.
“Hr.”, sagði hinn hreinskilni sjómaður,
“hvers vegna segið þér mér þetta? pó að faðir
yðar væri ríkisgjaldkeri, og gæti gefið yður lands-
tekjurnar kæmi mér það ekkert við”.
Miklum roða brá á andlit Carltons.
• “Leyfið mér enn þá eitt augnablik að tala um
sjálfan mig, Chesney kapteinn. Mér gengur vel
hér og atvinna mín er alt af að aukast, því Greys
eru að missa sína, og meira munu þeir missa enn
þá, eftir hið óheppnega atvik Stephens. Innan
skams býst eg við að hafa þúsund punda tekjur á
ári hverju”.
“En hvað kemur alt þetta mér við? að hverju
leyti snertir það mig?” sagði kapteinninn undrandi
“Eg ann yður þess af alhuga”.
“Jafnvel þó eg ætti að eins þetta í vændum,
væru það ekki mjög slæmar tekjur; en þegar pen-
ingar föður míns bætast við þetta, þá get eg jafn-
ast á við hvern sem er í South Wennock. Chesney
kapteinn, eg óska að fá kvennpersónu til að njóta
þessa með mér. Eg bið yður um að gefa mér hana
— dóttur yðar”.
• Carlton talaði lágt með klökkri rödd, og það
er efasamt hvort kapteinninn heyrði rétt, það sem
hann sagði. Víst er það, að hann svaraði engu, en
starði á Carlton, eins og hann hefði orðið fyrir
eldingu.
“Eg á við ungfrú Lauru Chesney”, sagði lækn-
irinn. “ó, hr., gefið þér mér hana. Eg skal vera
henni góður maður. Hana skal ekkert vanta, sem
getur gert hana gæfuríka, sem hin innilegast blíða
og stærsta umhyggja geta veitt”.
Chesney kapteinn hugsaði undrandi um það,
hvort hann væri sjálfur orðinn brjálaður, eða
hvort Carlton væri orðinn það. Hann var sann-
færður um að annar þeirra hlaut að vera það.
Honum kom ekki til hugar að það gæti átt sér stað,
að sveitaþorpslæknir léti sér detta í hug, að ná í
samband við hina aðalbornu Chesneys fjölskyldu,
fremur en hann kapteinninn, vogaði sér að vona
að ná í eina af hinum konungbomu prinsessum.
Prikið hans skalf, boðandi storm og illviðri, en það
var enn ekki farið að berja á gólfið.
“Hr., eg elska dóttur yðar; eg elska Lauru
Chesney, innilegar en eg hefi hingað til elskað og
get aldrei elskað hér eftir nokkura persónu. Viljið
þér leyfa að hún verði konan mín ?”
Nú barði kapteinninn prikinu á gólfið og
hrópaði svo með þrumandi rödd á Pompey. Svarti
þjónninn kom fljúgandi upp, eins og gamli bakar-
inn væri á hælum hans.
“Eruð þér veikur, hr.?”
“Veikur!” hvæsti kapteinninn. “Hann er
það!” sagði hann og benti á Carlton. “Hann er
brjálaður, Pompey, alveg bandvitlaus; þú hefir
lokað mig hér inni með vitlausum manni. Taktu
hann og láttu hann fara út úr húsinu”.
Vesalings Pompey stóð mjög vandræðalegur.
Hann vissi að hinn bráðlyndi húsbóndi hans lét
það fjúka sem honum datt fyrst í hug, og hann
leit á rólega andlitið hans Carltons og stiltu fram-
komuna, og sá að hann líktist alls ekki vitlausum
manni.
Hr. Carlton stóð upp og sagði kuldalega::
“Chesney kapteinn, eg er mentaður maður og
beiðni mín krefst að minsta kosti að fá kurteist
og greinilegt svar. Viljið þér gefa mér það?”
“Eg vildi að eg yrði skotinn, ef þér fáið nokk-
urt annað svar frá mér. pér eruð vitlaus, hr.;
engan annan en heimskingja eða brjálaðan mann,
getur dreymt um annað eins og þetta, sem þér
hafið nú beiðst. Vitið þér hr., að dóttir mín er
Chesney?”
“Og eg er Carlton. Ef að nöfnin ættu að
sundurliðast í Heralds skólanum, mundi hið síð-
ara máske standa jafn hátt og hið fyrra, ef
ekki ofar”.
“ó, hamingjan góða”, svaraði hinn undrandi
kapteinn; “þér — þér eruð vanalegur lyfsalalækn-
ir, hr. — maður sem úthlutar lyfjum, og þér vonið
að sameinast Chesney fjölskydunni?”
“Eg er meðlimur hinnar konunglegu læknis-
fræðisdeildar”, svaraði Carlton reiður: hann var
að missa vald yfir sjálfum sér.
“pó þér væruð öll læknisíræðideildin, samein-
uð í eitt — bæði höfuð, hali og miðja — munduð
þér ekki voga að líta á dóttur mína, ef þér hefðuð
nokkra hugmynd um hvað viðeigandi er. Nú,
ætlar þú að vísa þessum manni út, þorpari?” bætti
hinn æsti kapteinn við, og reiddi prikið til höggs á
höfuð vesalings Pompey.
“Dyrnar eru opnar, hr. læknir”, hrópaði Pom-
pey. En hr. Carlton veifaði hendinni að honum
neitandi.
“Chesney kapteinn, eg hefi sagt yður, að eg
elska dóttur yðar; eg hefi sagt yður að framtíðar-
útlit mitt er nægilega óhult til að réttlæta giftingu
mína. Eg spyr yður enn einu sinni — viljið þér
gefa mér hana ?”
“Nei, nei!” orgaði kapteinninn, “eg vildi held-
ur sjá yður í kistunni yðar. Nei, bíðið þér við,
heyrið þér nú, það sem eg segi; eg vildi heldur sjá
hana í kistunni sinni, en svívirta með því að gift-
ast yður. pér að giftast Lauru Chestney ? Aldrei,
aldrei”.
“En ef eg segi yður það, að vonir hennar
— hennar líf, er mér óhætt að segja — er bundið
við mig?” sagði Carlton lágt.
“En ef eg segi yður, að þér eruð vondur, við-
bjóðslegur maður?” drundi í kapteininum. “Hvern-
ig gátuð þér vogað að nota þá kringumstæðu yður
til hagsmuna, að þér voruð kallaðir inn í mitt hús
sem læknir, til þess að líta yðar ágjörnu augum á
dóttur mína? Var það að breyta eins og mentaður
rnaður, eins og heiðarlegur maður? Hverju svarið
þér, hr. ? pú gamli sauður, því stendur þú þarna
og starir með stóru glimunum þínum? Hvers
vegna hlýðir þú mér ekki ? Hefi eg ekki sagt þér
að reka þenna — þenna mann út!”
Seinustu setningamar voru, eins og lesarinn
skilur, talaðar til Pompeys. Carlton stóð fyrir
framan Chesney með krosslagðar hendur og ákveð-
inn svip.
“í ritningunni stendur: ‘Konan á að yfirgefa
föður og móður og vera hjá manni sínum’. Eg
ætla að spyrja yður einnar spumingar, Chesney
kapteinn. Með hvaða heimild neitið þér mér um
dóttur yðar, þegar ást hennar tilhevrir mér og
efni mín eru næg til að láta henni líða vel?”
“Með yfirboðara réttindum, hr.”, var hið
háðslega svar. “Og nú, þegar eg hefi svarað
spurningu yðar, leyfið mér þá að leggja aðra fyrir
yður. Með hvaða heimild reynuð þér að ná ást
hennar? pér komuð hingað á heimili mitt í einum
tilgangi, að því er séð varð, en notuðuð stöðu yðar
til að ná öðrum með undirferli. Hr., til þess höfð-
uð þér enga heimild, og eg segi yður það hiklaust,
að þér eruð höggormur og bleyða. Farið þér, hr.
læknir; sendið þér reikning yðar hingað, þegar
þér komið heim, og reynið aldrei að stíga fæti inn
fyrir mínar dyr oftar, eða að hugsa um ungfrú
Lauru Chesney”.
“pað er hægra að segja þetta en gera, Ches-
ney kapteinn”, sagði Carlton, en hann sneri sér
ekki við til að fara.
“Nú, þú svarti þorpari! Burt, segi eg! pað
er lán fyrir ykkur, að eg er vanmegna í dag, ann-
ars skyldi skrokkurinn á ykkur fá að vita hvers
virði það er, að þrjóskast við sjóliðsforingja”.
En Carlton var kominn út og Pompey einnig.
pað var líka gott fyrir þá; því prikið hins reiða
kapteins kom fljúgandi í gegnum andrúmsloftið
á eftir þeim; hvort öðrum þeirra eða báðum var
ætluð þessi sending, vissi eigandi priksins bezt.
pað (prikið) rakst á dyrastafinn og datt svo
á gólfið og þar af leiðandi kom ein lægðin í gull-
handfangið enn, í viðbót við þær mörgu sem áður
voru þar — og Pompey vissi manna bezt hvemig
myndast höfðu.
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFNAFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriC er komið; um þaö leyti er
altaf áríðandi ai> vernda og styrkja
líkamann svo hann geti staöiö gegn
sjúkdómum. t>aö verCur bezt gert
með því aö byggja upp blóöiö.
Whaleys blóöbyggjandi meöal gerir
þaö.
JOSIE & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
í húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar ECZEMA
Whaleys lyfjabúð
Horni Sargent Ave. og Agnes St.
Meiri þörf fyrirj
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem hafa
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans.
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BltSINESS CDLLEGE
ILIMITED
WINNIPEG, MAN.
HEILBRIGÐI.
('Fratnh. frá 6. bls.j
XI. Niðurlag.
Saga drepsóttanna svnir okkur
nokkur dæn.i þess. hvernig mannvit-
inu hefir tekist aö vinna glæsilega
sigra í baráttunni gegn “dauöanum
og djöfulsins valdi”, aö minsta kosti
hér á jaröriki.
“Þó hefur Míms vinr
mér of fengnar
bölva bætur,
es ek betra telk”,
sagði Egill, og átti þar við skáldskap-
argáfuna; en sama má mannkynið
segja um mannvit þaö, sem því er gef-
ið og nær hæsta stigi hjá spámönnum
þess og spekinguni.
Menn voru lengi aö komast upp á,
að nota vit sitt sér til gagns. Og enn
þá nota þeir það yfirleitt illa, eins og
styrjöldin mikla sýnir. í fornöld
var kominn rekspölur á vísindalega
athugun. en alt gleymdist aftur, svo
að á miðöldunum hvíldi myrkur yfir
andans heimi. Þá lenti alt í draum-
órum, kreddum, lausum getgátum út
í bláinn og ýmsu vantrúarvingli. En
þau andans vopn reyndust sljó og slæ-
leg til framkvæmda, og meðal annars
dugöu þau lítið gegn drepsóttum og
öðru óláni.
Það var fyrst, þegar raunvísin
komst í hásætiö, að mannsandinn fór
að verða sigursæll í baráttunni gegn
ýmsu böli mannkynsins.
Þá fyrst fór læknisfræðin, líkt og
aðrar vísindagreinir aö eflast og taka
framförum, þegar tekin var sú stefna
aö fara aö athuga hlutina og^ rás við-
burðaana r.ákvæmlega. spyrja sjálfa
náttúruna með tilraunum og fá ótví-
rætt svar hennar sjálfrar, í staö þess
að brjóta heilan um gamlar kreddur
og fimbulfamba og deila um skegg
keisarans, eins og mentamenn gjöröu
á miðöldunum.
Bacon lávaröur er talinn frumherji
raunspekinr.ar. fSjá Ág. Bjarnason:
Vesturlöndj. Honum og hans rann-
sóknaraðferðum eiga allar vísinda-
greinir, og ekki síöur læknisfræðin,
afarmikiö aö þakka.
Eins pg annaö mótdrægt, sem menn-
irnir hafa átt viö aö stríða, hafa pinn-
ig drepsóttir, þó leiðar séu. oröið til
að vekja þá til. aö nota vit sitt betur
og leggast djúft, til aö finna krók á
móti bragöi. Drepsóttum er þaö t. d.
óbeinlínis aö þakka, aö stórbæir og
þorp i öllum meginlöndum hafa fengið
betra skipulag en áöur, að húsakvnni
hafa batnaö og að geröar hafa veriö
hinar og þessar endurbætur, til aö
stuðla aö almennu heilsufari._______
Djöfullinn hefir meö öörum orö-
um óbeinlinis komiö góðu ti! leiöar.
“Jafnvel úr hlekkjunum sj'óöa má
sverö
í sannleik og frelsisins þjónustu gerö”
segir eitt af skáldum vorum. Og lofs-
vert er það og um leið spaugilegt, aö
læknunum hefir tekist að hagnýta sér
sjálfar sóttkveikjurnar — drýsildjöfl-
ana sjálfa — til aö búa til heilsulyf,
bóluefni og serum, gegn banvænum
sóttum. Sannast þar hið fornkveðna:
“Með iliu skal ilt út drtfa”.
Steingrímur Matthíasson.
—Eimreiðin.
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm. kláða ög aðra húðsjúkdóma
Læknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK CHEMICAL CO.,
309 8omerset Block, Winnipeg
Williams & Lee
Reiðhjól og bifhjóla stykki og á-
höld. Allskonar viðgeröir.
Bifreiðar skoöaöar og endurnýjaö-
ar fyrir sanngjarnt verö. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiöum
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni KotPfi Dame
ATHUGIÐ!
Smáauglýsingar ( blaöið verða
ails ekki teknar framvegis nema
þvi aðeins að borgun fylgi. Verð
er 35 cent fyrir hvern þumlnng
dálkslengdar ( hvert skifti. Engtn
auglýsing tekin fyrir minna en 25
eents í hvert skifti sem hún birtist-
Bréfum með smáauglýsingum, scm
borgun fylgtr ekki verður aUs ekkl
sinL
Andlátsfregnir eru birtar án end-
urgjalds undlr eins og þær berast
blaðinu, en æfiminnlngar og erfl-
ljóð verða ails ekki birt nema borg-
un fylgi með, sem svarar 15 cent-
mn fyrtr hvern þumhmg d&lks-
lengdar.
Hvernig eg lœknaðist
af slímhimnubólgu.
SAGT Á EINFALDAN HÁTT.
Án áhalda, innöndunarverkfæra,
smyrsla, skaðlegra meðala,
reyks eða rafmagns.
Læknar dag og nótt
þaS er ný aðferS. paS er nokk-
ui5 alveg óvenjulegt. Engir áburðir,
sprautanir eSa daunill smyrsl eSa
rjómi. Engar innöndunarvélar né
nein önnur áhöld; ekkert til þess aS
reykja né soga, engin gufa né nudd,
né innsprauting-
ar; ekkert raf-
magn né titrings-
áhöld, né duft,
né plástrar, né
innivera. Ekk-
ert þess konar,
heldur nokkuS
nýtt og óþekt:
nokkuS þægilegt
og heilnæmt; er
nokkuS, sem taf-
arlaust læknar.
þö þarft ekki aS
bfSa og hanga og
borga stórar fjár
upphæSir. þvf
þú getur stöSvaS
þaS á einni nóttu,
og eg skal meS
ánægju segja þér
hvernig þú getur þaS—ókeypis. Eg
er ekki læknir og þetta er ekki svo-
kallaSur lyfseSill—en eg er læknaS-
ur og vinir mlnir eru læknaSir. og
þú getur læknast. þrautir þfnar
hverfa á svipstundu eins og um
kraftaverk væri aS ræSa.
Eg er frjáls—Rú getur oröið frjáls.
Sllmhimnubólgan 1 mér var viS-
bjóSsleg og þreytandi; eg varS véfk-
ur af henni: hún gerSi mig sljóvan,
hún veikti viljakraft minn; hóstinn og
ræskingarnar og hrákarnir gerSu mig
andstygS öllum og vegna andremm-
unnar og leiSlnlegs framferSis höfSu
vinir mínir ógeS á mér í laumi. Effs-
gleSi mfn var lömuS og skynskerpa
mfn sljóvguS. Eg vlssi aS þetta mundi
leiSa mig í gröfina smátt og smátt, því
á hverju augnabllki dag og nótt var
þaS aS grafa undan heilsu minni. Ert
eg fékk lækningu og eg er albúinn aB
segja þér frá henni endurgjaldslaust.
SkrifaSu mér tafarlaust.
Legðu að eins eitt cent á hættu.
Sendu enga peninga, aS eins nafn
þitt og áritun á bréfspjaldi og segSu:
“Kæri Sam Katz, gerSu svo vel og
eegSu mér hvernig þú læknaSist af
slfmhimnubólgu og hvernig eg get
læknast." þaS er alt og sumt: eg skil
ÞaS og eg skal senda þér fullar upplýs-
ingar tafarlaust og kostnaðarlaust. —
DragSu þaS ekki, skrifaSu mér f dag;
snúSu ekkl viS þessu blaSi fyr en þú
hefir skrifaS og spurt um þessa undra-
verSu lækningu, er getur gert þaS fyrir
þig sem hún hefir gert fyrir mig.
SAM KATZ. Room b.B. 1107
142 Mutual SL Toronto, Ont.