Lögberg - 08.11.1917, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 8. NÓVEMBER 1917
S
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
“Pabbi”, sagði Lucy, sem vogaði sér að koma
með eina spumingu enn, “Hve langt er héðan til
Chesney Oaks?”
“Sjö eða átta mílur, litla músin mín”.
“Mér finst eg ætti ekki að þurfa að læra
lexíuna mín? í dag, fyrst lávarður Oakburn kem-
ur”, sagði litla stúlkan og leit til Jönu.
“Hinkraðu við þangað til hann kemur”, sagði
faðir hennar. “Hann er eins óákveðinn og vindur-
inn; það eru allir ungir menn, og það geta liðið
margir dagar þangað til hann kemur. Máske —”
og gamli maðurinn varð hreykinn við þá hugsun—
“máske kemur hann til að ráðgast við mig um
óðalið viðskiftum viðvíkjandi, því eg er — já, eg
er — hinn næsti erfingi nú, þar eð hann er aftur
ógiftur. Ekki af því að eg nokkru sinni hljóti arf-
inn; hann er tuttugu og fimm og eg er sextíu og
níu ára. Hefir þú höfuðverk í dag Laura ?”
Aftur leið roðinn yfir andlit hennar. Hvaða
meðvitund var það sem orsakaði slíkt ? “Nei, ekki .
í dag, pabbi. pví spyrðu að þessu?”
“pú ert svo þögul og lítur út fyrir að vera
hnuggin, eins og þú hefðir mikinn höfuðverk.
Jana”, sagði kapteinninn um leið og hann stóð upp,
“við getum haft súpu í dag, ef hann skyldi koma”.
Jana samþykti þetta og stundi. Lávarðar
Oakburns eftirvænta koma, var að eins nýr kvíði
í viðbót við hina mörgu, sem ráðskonustörfin ollu
henni. *
pegar þau voru staðin upp frá borðum, gekk
kapteinninn út til þess að hreyfa sig. Rigningin
hafði hætt litla stund og storminn lægt. Hann
ieit upp og á skýin, eins og sjómönnum er títt, og
sá strax að hvíldin yrði ekki löng. Hann gekk því
ekki út úr garðinum, en gekk aftur og fram um
hann.
Laura hafði gengið til herbergis síns. Jana
iagði bréfið til lávarðar Oakburn á arinhilluna og
opnaði sitt bréf, hún hafði ekki lesið það fyr. Með-
an hún var að því, kom kapteinn Ohesney inn til
að bið.ia hana um snæri, sem hann ætlaði að binda
um runna í garðinum.
“Er bréfið þitt frá —?”
Kapteinninn þagnaði án þess að enda setning-
una, en hjarta Jönu sló hart. Hún hélt að har.n
hefði ætlað að segja “frá Clarice”, og iiún haíði
verið þakklát; fyrir þao, ef hin langa högn sem
faðir hennar hafði tekið gagnvart því nafni, yrði
loksins rofin. pað varð nú samt ekki af því; þrá-
lyndi kapteinsins var ósigrandi.
“pað er að eins frá Plymouth, pabbi”.
“ó”, sagði kapteinninn kæruleysislega, og um
leið og hann tók snærið, gekk hann út; hann vissi
mjög vel að hún, jafnvel í þessu ómerkilega tilfelli
hlífði honum fyrir gremju, með skyldutilfinning
sinni og föðurást. Bréfið var frá skuldheimtu-
manni í Plymouth, sem krafðist þess að gömul
skuld yrði borguð.
Jana sagði Lucy hvað hún ætti að læra, og
gekk svo upp í herbergi systur sinnar. Laura
hafði lagt sig út af og þrýsti höndunum að gagn-
augum sínum. það er efasamt hvor þeirra systra
hafði vakað lengur þessa síðustu nótt. Uppgötv-
anin kveldið áður hafði gert Jönu afarhrædda, og
sökum sorgar sinnar hafði hún legið vakandi alla
nóttina og hugsað um hvemig þetta mundi enda,
og hvort mögulegt yrði að vekja réttlætistilfinn-
inguna hjá Lauru aftur. Með sinni eigin réttlætis-
tilfinningu áleit Jana að þetta tilfelli, að Laura
hafði leyft sér að mæta Carlton með leynd, væri
eins konar afbrot, sannarlega stór svívirðing. Og
Laura? Laura gat að eins með hryllingi og
hræðslu litið á það skref sem hún ætlaði að stíga.
Hún hafði velt sér upp og fram í rúminu, meðan
hún spurði sjálfa sig hvort hún ætti ekki að hætta
við þetta áform. Enn þá var ekki þessi hugsana
barátta enduð, og hún lá þarna vandræðaleg og
sorgbitin.
“Laura”, sagði Jana um leið og hún kom inn,
“þetta verður að hætta”.
Laura þaut á fætur, hrædd og gröm yfir því
að hún skyldi koma að sér í rúminu. “Mér finst
eg vera svo þreytt í dag”, stamaði hún til að af-
saka rúmlegu sína; “eg svaf ekki vel í nótt”.
“Eg segi, Laura, að þetta verður að hætta”,
sagði Jana í ofmikilli geðshræringu af sorg til þess
að geta talað með varkámi á haganlegan hátt.
“Pú hefir niðurlægt þig til að eiga leynifundi með
þessum manni — Carlton lækni. ó, Laura, hví-
Iíkri undarlegri heimsku hefir þú slept þér út í?”
Laura lagði hendina á brjóstið til að sefa
hjarbslátt sinn.
Staðin að verki! í vandræðum sínum og
hræðslu fanst henni, að eina ráðið væri að neita
þessu. Og hún niðurlægði sig til þess.
“Hver segir að eg hafi gert það ? Fyrir hvað
ætlar þú að ásaka mig næst, Jana?”
Pey, Laura. ósannindi bæta ekki úr vondri
breytni. Kveld eftir kveld læðist þú út til að finna
hann. í gærkveldi ætlaði eg að tala við þig, og
heyrði þá að þú værir úti. Eg sá þig koma inn
Laura, með hið grímubúna sjal yfir höfði þínu.
Laura, mín kæra systir, það er ekki áform mitt
að tala hörkulega; en þú hefir eflaust ekki íhugað
hve mikil niðurlæging þetta er”.
Pó undarlegt sé, þá hafði uppgötvanin þau
áhrif að herða hana til mótstöðu. Með hverju
augnabliki sem nú leið, þegar fyrsta höggið var
afstaðið, varð hugsun Lauru æ þrjózkari. Hún
svaraði systur sinni engu.
“Eg tala að eins þín vegna”, sagði Jana. “pað
er velferðar þinnar vegna að eg bið þig að hætta
öllum viðskiftum við hr. Carlton. Laura, eg er
sannfærð um, að hann er ekki sá maður sem get-
ur gert þig gæfuríka, jafnvel þó allar aðrar kring-
umstæður væru hagfeldar”.
“pað er undarleg skoðun, sem þú elur á móti
hr. Carlton!” sagði Laura gremjulega.
“Eg er ekki ein um það; pabba geðjast heldur
ekki að honum. En Laura, svaraðu mér einni
spurningu; hvað álítur þú, hvað getur þú álitið að
slík samrýnd við hann, leiði af sér?”
Laura roðnaði, hugsaði sig um og dirfðist svo
að tala. En svarið var gefið út í hött.
“Hr. Carlton talar um giftingu einhverntíma
seinna, þegar allir ykkar hleypidómar eru sigraðir”
“Ger þér enga von um það, hugsaðu ekki eitt
augnablik um það”, sagði Jana æst. “Okkar mót-
staða gegn hr. Carlton er ósigrandi. Og eg segi
þér, að hann gerir þig aídrei gæfuríka”.
“Við verðum að bíða og sjá. Ef það skyldi
enda á versta hátt, og allir halda áfram að vera
jafn þverúðgir, þá verðum við að kcma okkur sam-
an um að vera á móti ykkur’*.
Laura talaði með klökkri rödd; er. geðshrær-
ing hennar var ekkert í samanburði við þá, sem
greip Jönu. Hún gat ekki annað en skilið mein- .
inguna sem í þessurn orðum bjó. Varir hennar
voru hvítar, kverkar hénnar skulfu mikið og hún
hélt um hendur systur sinnar.
“pú veizt ekki hvað þú segir. Talaðu aldrei
oftar þannig; það mundir þú heldúr ekki gera, ef
þú hugsaðir áður en þú talar. Eg bið þig — Laura
með endurminningunni um okkar framliðnu móð-
ur bið eg þig — að láta aldrei svo alvarlega hugs-
un ná festu hjá þér: að yfirgefa heimili föður þíns
með leynd til að gifta þig. Hjónaband stofnað af
óhlýðni og með þrjózku getur ekki orðið gott.
Laura, eg held að þér líði ekki Vel”.
Laura fór að gráta og lagði höfuð sitt á bún-
ingsborðið alveg utan við sig. Aldrei hafði hugs-
anabaráttan ndlli hins rétta og ranga v^rið jafn
erfið eins og á þessu augnabliki. Hvern átti hún
að yfirgefa? föður sinn, frændur sína skylduna
eða hann, sem hún elskaði alveg tabmarkalaust ?
Jana laut niður að henni og kysti hana.
“Láttu það nú enda með þessum degi”, hvíslaði
hún. “Gleymdu ekki oftar skyldu þinni gagnvart
sjálfri þér og okkur, og læðstu ekki oftar út úr
húsinu til leyndra samfunda. pað er ekki viðeig-
andi; það er ekki rétt”.
Jana gekk út, hún áleit bezt að láta Lauru
gráta einmana. pegar hún gekk ofan stigann og
fram hjá glugganum á stigaganginum, sá hún föð-
ur sinn koma gangandi eftir einum af garðstígun-
um. Næstum því á sama augnabliki heyrðist högg
glamur í gleri og voða hljóð niðri. Jana þaut
ofan stigann, Judith hljóp út úr eldhúsinu, og
Pompey kom með stór opin augu út úr klefa sín-
um, sem aðallega var notaður til að fægja í hnífa
og bursta stígvél. pau stóðu og störðu hvert á
annað í ganginum.
“Hvað er þetta?” hrópaði Jana. “Hvað hefir
viljað til ? Eg hélt að þú hefðir meitt þig, Pompey,
dottið á milli flaskanna.
“Standið þið ekki hér og spyrjið hver það
er”, sagði hinn bráðlyndi kapteinn, um leið og
hann kom snögglega inn í ganginn. “pað er Lucy.
Hún hefir dottið á gluggann í samkomusalnum,
• og ef til vill drepið sig”.
pau hlupu inn í samkomusalinn. Lucy lá á
gólfdúknum fast við gluggann, sem eins og áður
er sagt, náði alveg niður að gólfi, Um leið og hún
hljóp ógætilega að glugganum, til að segja eitt-
hvað við föður sinn, skrekaði henni fótur, datt á
gluggann og braut tvær rúður. Hún hafði sært
annan lófann og innri hliðina á úlnliðnum. pau
reistu hana upp og létu hana í hægindastól, en úln-
liðurinn blæddi voðalega. Judith fölnaði.
“pað getur skeð að lífæðin hafi skorist sund-
ur, hr.”,hvíslaði hún að húsbónda sínum. “Sé svo,
getur henni blætt til ólífis”.
pú, þorpari, stendur þú þarna geispandi þeg-
ar bamið er við það að deyja”, hrópaði kapteininn
æstur. “Farðu og útvegaðu hjálp”.
“Á eg að sækja hr. Carlton?” spurði Pompey.
Nú flaug prik kapteinsins rétt hjá höfðinu á
Pompey, og Laura kom allskelkuð til að vita hvað
að væri, og einmitt mátulega snemma til að heyra
svar föður síns.
“pann bófa, hann Carlton. Nei, ekki þó að
allir á heimilinu lægju dauðvona. Sæktu hr. Grey,
þú gagnslausa skepna. Ekki þann, sem eitraði
lyfið konunnar, heyrir þú, þoi-pari? Hann skal
aldrei koma nálægt mér. Sæktu hinn og flýttu
þér”.
Vesalings tryggi Pompey, sem vildi þeim svö
vel, hefði eflaust hraðað sér eins fljótt og fætur
hans leyfðu; en honuim var hlíft við því ómaki að
nota þá. Einmitt á sama augnabliki sem þau töl
uðu, sást John Grey aka fram hjá í vagninum sin-
um. Judith hljóp út.
ökumaðurinn heyrði hana kalla og stöðvaði
hestinn, og Grey flýtti sér inn, undir eins og hann
heyrði hvað að var. Tíu mínútum síðar var búið
að þvo sárin og halda þeim saman með heftiplástr-
um. Lucy hafði grátið mikið af hræðslu.
“Á eg að deyja?” spurði hún Grey, um leið og
hjarta hennar sló afarhart og hendumar skulfu.
“Nei, þér deyið auðvitað ekki af þessu”, svar-
aði hann. “Hvað hefir komið yður til að halda
pað ?” •
“Eg heyrði einhvern segja, að eg gæti dáið;
það er eg ’alveg viss um”, sagði Lucy grátandi,
hún var bæði viðkvæm og hræðslugjörn. “Eg
heyrði talað um að lífæðin væri máske skorin í
sundur; deyja menn af því?”
“Ekki alt af”, svaraði Grey. “Haldið þér nú
höndum yðar kyrrum, eins og góð og lítil stúlka”.
“Eruð þér viss um að eg deyi ekki?”
“Alveg viss; þér eruð afls ekki í neinni hættu.
Sjáið þér héma”, bætti hann við um leið og hann
bretti upp frakkaermina og ermalínið og sýndi
Lucy úlnliðinn sinn, meðan hitt fólkið stóð í kring
um hann, kapteininn í fremur daufu skapi. “Sjáið
þér þetta ör?”
“Já, hr.”, svaraði Lucy.
“Gott og vel. Einu sinni, þegar eg var yngri
en þér eruð nú, datt eg, eins og þér gerðuð nú, á
glugga, og skar á úlnliðinn minn. Tilviljun mín
var hættuleg, og eg skal segja yður hvers vegna;
eg hafði skorið í sundur lífæðina. Eg get nú samt
ekki getið mér til hver gert hefir yður svo klóka
á lífæðaþekkingu”, sagði Grey brosandi. “En
sjáið þér, ungfrú Lucy — eg held eg hafi heyrt
yður kallaða Lucy, og mér þykir mjög vænt um það
nafn, því móðir mín hét Lucy — sjáið þér, þegar
neyðin er stærst er hjálpin næst. Faðir minn, sem
var læknir, var í herberginu þar sem eg datt; og
hann batt undir eins um æðina og hættan var af-
staðin. Nú, þetta litla meiðsli, sem yður hefir
viljað til, er að engu leyti hættulegt, enda þótt
plástraumbúningurinn sé skelfilegur útlits; því
lífæðin er ekki snert. Skiljið þér mig?”
“Já”, svaraði Lucy, “og eg trúi yður. Nú
skal eg ekki vera hrædd. Ætlið þér að koma aftúr
og líta eftir mér?”
“Eg skal koma áftur fyrir rökkrið, að eins til
að sjá hvort plástramir eru eins og þeir eiga að
GALLEY —3— CMFYH
vera. Og haldið nú höndum yðar rólegum og
kyrrum. Verið þér sæl”.
“Eg held hún verði að fá frídag eftir þetta”,
sagði Jana brosandi.
“ó, algerlega frídag”, svaraði Grey, um leið
og hann kinkaði kolli ánægulega til Lucy. “Hjúkr-
un í dag, lexíur á morgun”.
Ohesney kapteinn fylgdi honum út og lagði
handlegg sinn í hans. Sjaldgæft lítillæti af hon-
um; en það sýndist að honum hefði geðjast að
Grey.
“Henni batnar bráðlega, Chesney kapteinn,
og mér þykir vænt um að eg fór af tilviljun fram
hjá. petta gat hafa orðið slæmt tilfelli”.
“Eg þakka yður hr.”, sagði kapteinninn, “og
eg sé að þér eruð maður með göfugri framkomu,
hr.; maður, sem verðskuldar virðingu. Eg iðrast
að eins eins hlutar”.
“Hvað er það?” spurði Grey.
“Að eg skyldi nokkru sinni gefa mig við flón-
inu Carlton. Eg fyrirlít hann, og hann skal aldrei
oftar stíga fæti yfir minn þröskuld; hann hefir
sýnt að hann er ekki neitt göfugmenni. f félags-
legu tilliti er hann ekki þess verður að mega leysa
skóþvengi yðar, hr., það get eg sagt yður, og eg
held hann sé það ekki heldur sem læknir”.
John Grey hló, sagði eitt orð til að leiðrétta
skoðun hans á dugnaði Carltons sem lækni, sem í
raun og veru var meiri en vanalegt er, sté svo upp
í vagninn sinn og ók burt í hellirigningu.
Dagurinn leið; um kveldið kom annað bréf til
jarlsins af Oakburn, þótt hann væri enn þá ókom-
inn. pau borðuðu dagverðinn eins og vanalega
kl. fimm, og eftir það gekk Chesney kapteinn ofan
í bæinn til að mæta almenningsvagninum frá Great
Wennock, þar eð hann hélt að liklegt væri að javl-
inn kæmi með honum, eða að með honum kæmu
einihverjar fregnir um hann. pað var eftir að hann
var farinn, að seinna bréfið kom, og Jana sá að
það bar póstmerki Londonar. John Grey, sem
ekki hafði getað komið þangað fyrri, kom nú í
rökkrinu.
par sem hann stóð við borðið og talaði við
Jönu, meðan Lucy sat í hægindastól við ofninn,
varð honum af tilviljun litið á bréfið sem lá þar,
með utanáskrift til jarlsins af Oakbum.
“pekkið þér jarlinn?” sagði hann alveg
ósjálfrátt.
“Já”, svaraði Jana, “hann er náfrændi okkar”.
. “pá getið þér máske sagt mér, hvemig hon-
um líður?”
“Eg ímynda mér að honum líði vel; við höfum
búist við honum í allan dag”.
“Búist við honum í allan dag?” endurtók
Grey undrandi. “Eg bið yður að fyrirgefa, ung-
frú Ghesney, eg held eg hafi ekki skilið mein-
ingu yðar”.
“Við höfum búist við lávarði Oakbum hingað
síðan í morgun”, sagði Jana aftur, “og við búumst
við honum enn þá, þar eð hann að líkindum mun
verða hér í nótt. petta bréf og annað til er komið
hingað til hans”.
“Eg held að yður hljóti að skjátla í þessu”,
svaraði Grey með þeirri rödd er benti á, að hann
skildi ekki ungfrú Chesney til hlítar. “Lávarður
Oakburn er hættulega veikur, næstum dauðvona.
Fyrir tveimur dögum síðan var lítil von um að
hann gæti lifað”.
“Hvað gengur að honum?” spurði Jana, sem
áleit að bréfin væru mótsögn þess sem Grey sagði.
“Er hann í Chesney Oaks ?”
“Hann liggur veikur af taugaveiki í Chesney
Oaks. Eg fékk að vita það á þenna hátt. f fyrra-
dag varð eg að aka fjórar mílur héðan til þess að
mæta lækni frá Pembury, við ætluðum að mætast
á miðri leið. Hann kom ekki, en sendi vin sinn,
annan lækni, sem gaf þá skýringu, að hinn hefði
ekki getað komið af því, að hann varð að vera hjá
lávarði Oakburn, sem væri hættulega veikur. Hann
hefir verið á Oakburn síðan greifainnan var jarð-
sett, gekk inn í hús, þar sem veikin var á háu
stigi, og sýktist. Daginn sem eg mætti þessum
lækni, sagði hann mér, að hann mundi naumast
geta lifað nema fáar stundir enn þá”.
Jana þagði, hún var í algerðum vandræðum
og vissi ekki hvað hún átti að hugsa; en Lucy
talaði.
“En, hr. Grey, ef lávarður Oakburn skyldi nú
ekki koma, því eru þá bréfin hans send hingað?”
Lucy fann til vonbrigða; hún hafði hlakkað svo
mikið til komu lávarðar Oakburns.
“pað var einmitt þetta, sem eg hugsaði um”,
sagði Jana. “pað er ekki að eins eitt bréf, þau eru
tvö, sem bíða hans hér; annað frá Pembyry, hitt
frá London. Ef lávarður Oakbum ætlar ekki að
koma hingað, hvers vegna, eins og Lucy sagði, eru
þá bréfin hans send hingað til að mæta honum
hér?” v
“pér getið reitt yður á, að lávarður Oakbum,
sem liggur veikur I Chesney Oaks, ætlar ekki að
koma hingað fyrst um sinn. pér þekkið væntan-
lega nánasta erfingjann?”
“Pabbi er næsti erfinginn”, sagði Jaria.
“Ohesney kapteinn er næsti erfinginn til
jarlstignarinnar í Oakburn?” endurtók Grey
fljótlega.
“Já, hann er það”.
<— - .....................— '■■■ 1 1
MÁ VERA að þér hafi aldrei komið til hugar að það
að kaupa eldspýtur væri verk sem útheimti varúð og þekk-
ingu í þeim efnum. En svo er nú samt.
pað er áríðandi að þú kaupir engar aðrar eldspýtur en
EDDYS
EFN AFRÆÐISLEGA SJÁLFSLÖKKVANDI
“HLJÓÐLAUSAR 500”
Eddyspýturnar, sem engin glóð er eftir af. Eddy er
sá eini, sem býr þessar eldspýtur til í Canada og hefir
hverri einustu eldspýtu verið difið ofan í efnafræðisblöndu,
sem alveg tryggir það að ekki lifi í viðnum eftir að slökt er.
Gáið að orðunum “Efnafræðislega sjálfslökkvandi,
hljóðlausar 500” á eldspýtnastokknum.
Whaleys blóðbyggjandi
lyf
VoriF er komift; um þa8 leyti er
attaf áríiSandi aft vernda og styrkja
likamann svo hann geti staSifi gegn
sjúkdómum. ÞaÓ verftur hezt gert
mefi |)ví aft hyggja upp blófiift.
VVhaleys blóftbyggjandi meftal gerir
þaft
Whaleys lyfjabúð
Hornl Snrirent Ave. og Agnes St.
Meiri þörf fyrir
Hraðritara og Bókhaldara
pað er alt of lítið af vel
færu skrifstofufólki hér í
Winnipeg. — peir sem har’a
útskrifast frá The Success
Business College eru ætíð
látnir setja fyrir. — Suc-
cess er sá stærsti og áreið-
anlegasti; hann æfir fleira
námsfólk en allir aðrir skól-
ar af því tagi til samans.
hefir tíu útibú og kennir
yfir 5,000 stúdentum ár-
lega, hefir aðeins vel færa
og kurteisa kennara. Kom-
ið hvenær sem er. Skrifið
eftir upplýsingum-
SUCCESS BUSINESS COLLEGE
'LlWllTED
WINNIPEG, MAN.
Viðurstyggilegt.
Tólf Belgíumenn voru fundnir sek-
ir um þaö í New York nýlega aft vera
aftstoöarnienn Þjóftverja. Höfftu þeir
hjálpaft þeim til aft kaupa vörur og
fá nauftsynjar; sömuleiftis meft fréttir
Þetta er eitthvert ljótasta atriftift sem
fyrir hefir komift í sambandi vift
stríðiö. Þegar verift er aft gera alt
til hjálpar Belgiu, sitja menn þaftan
á svikráöum vift hjálparmennina.
Húsfrú Una J. Bardal.
í “Sorgum” “Lögbergs” las eg þaft,
að látinn svanni vteri,
sem stundum liftugt ljóöift kvaft,
þó lítift á því bæri. —
t útlegft hér vift unnarslóö,
nú óftar hreyfi’ eg strengi,
og flyt þér klökkur kveðjuljóð,
fyrst kveöja hlaust þú mengi.
Eg man þig ljúfa, liðna spr.und
frá löngu horfnum árum;
MeS hreinan svip og létta lund
þú leiftst á timans bárum.
I sálu þinni sæla bjó
og sæmd er dygftir veita.
Þér saklaus glefti’ í hjarta hló
er hvarf þér dagsins þreyta.
Þú kvaddir mann þinn hraust, og hýr,
og hélzt af staft meö soninn.
A8 lækna bann var löngun skýr
og lifs þins helzta vonin.
En aft sú væna vonin brást
þitt veikti móðurhjarta.
Þú kolsvart skýið sorga sást
þér sunnu hylja bjarta.
Á heimleiS varstu, hrygg í sál,
er hreyf þig dauftinn kaldi!
En hann ei skilur hjartans-mál,
og hann þá beztu’ oft valdi. —
En bóndinn heima’ og börnin fimm
þin biðu, svanninn kæri,
unz fregtiin barst þeim, dauftans dimm
aft dáin —- gleðin væri!
Þótt heim ei næftir, hér á fold,
í hinsta ferðalagi,
í æftri bústaft, ofar mold,
þér ekkert framar bagi. —
Þig syrgja margir, myndar-fljóð,
og missir ótal vona,
þv'í iþú varst fögur, greind og góft
og göfug — íslcnak kona!
(Ágúst 1917 (.
J. Asgeir J. Lindal.
Æfiminning.
Þann 37. september síöastl. andaö-
ist í Hallson-bygð i Norður Dakota
konan Kristjana Sigurrós Stefánson,
kona Björns Stefánssonar bónrla þar.
Kristjana sál. var fædd í Hallson-
bygö 20. júni 1887. Hún var dóttir
Jóns heit. Dínussonar og Kristinar
JOSIH & McLEOD
Gera við vatns og hitavélar
i húsum. Fljót afgreiðsla.
353 Notre Dame Tals. G. 4921
TAROLEMA lœknar EGZEMA
Gylliniæð, geitur, útbrot, hring-
orm, kláða ög aðra húðsjúkdóma
Læknar hösuðskóf og varnar hár-
fallii. 50c. hjá öllum lyfsölum.
CLARK GHEMICAL CO.,
309 Somerset Block, Winnipeg
LJÓMANDI SILKI-AFKLIPPUR
“Crazy Patchwork,” af ýmsum
tegundum, til aft búa til úr teppt,
legubekkjar-púfta, og setur. Stðr
25c pakki sendur tll reynalu.
5 PAKKAR FYRIR Sl.OO
PEOPLE’S SPECIAimKS OO.
'| Dept. 18, P.O. Box 1836, Winnipeg
111
Williams & Loe
Reifthjól og bifhjóla stykki og á-
höld. AUskonar viftgerftir.
Bifreiftar skoftaftar og endurnýjaft-
ar fyrir sanngjarnt verft. Barna-
vagnar og hjólhringar á reiftutn
höndum.
764 Sherbrooke St. Horni Notre Oame
ATHUGIÐ!
Smáauglýsingar f blafitð verfia
alls ekki teknar framvegis nema
því aðeins að borgun fylgi. Verft
er 35 cent fyrtr hvem þumlung
dálkslengdar í hvert skifti. Engln
auglýsing tekin fyrir minna en 25
eents f hvert sklftt s^m hán hirttst.
Hrófuin með smáauglýslngum, sem
borgun fylgtr ekki vei-ður alls ekki
sint.
Andlátsfregnir eru hirtar án end-
urgjalds undir elns og þ;er berast
blaðlnu, en æfimlnningar og erfl-
Ijóð verða alts ekkl hirt ncma borg-
nn fylgt með, sem svarar 15 cent-
urn fycir hvem þumlung dálks-
lengdar.
Guftnadóttur konu hans, sem nú býr
meft seinna manni sínum Lárusi Ben-
son í Selkirk, Man. 'Þann 8. júní 1905
giftist hún Birni Stefánssyni og voru
þau til ilreimilis fyrst í Cav'alier i þrjú
ár, og síftan einlagt í Hallson-bygft.
Varð þeim sex barna auðiö, sem öll
lifa. Nöfn þeirra eru: Jónína Krist-
ín, Stefanía Solveig, Jón Albert, Sig-
ríður, Anna Kristjana og Robert
William.
í hálft annað ár varð Kristjana
sál. að striða við sjúkdóm þann er
leiddi hana til dauða. Framaitaf virt-
ist von urrj bata, en þrátt fvrir allar
tilraunir til lækninga, kom þaft í Ijós
fyr en varfti aft dauftinn var aft færast
y.fir hana. Hefir þaft verift sár til-
hugsun fyrir mófturina ungu aft þurfa
aft yfirgefa börnin sín og eiginmann
sinn, og var hennar eina fróun þá
tnaustíft til Gufts, sem hún fól sig og
stna.
Kristjana sál. var virt og elskuö af
öllum, sem liana |>ektu. Hún var stilt
kona og hæg í framkomu, blíft í vift-
móti, og gædd góftri greind. Nágrenn-
ift alt finnur til þess hve mikið þaft
hefir mist viö fráfall hennar, og
samhryggist innilega ástvinunum nán-
ustu, sem mistu svo óviftjafnanlega
mikiö. Sorg sem þessi verftur ekki
bætt af neinum utan Gufti.
Jarftarförin fór fram þann 29. sept.
aft viftstöddu mikht fjölmenni.
K. K. ó.
Pakkarávarp.
I tilefni af fráfalli minnar elsktt-
legu eiginkonu, Kristjönu Sigurrós,
(fædri Dinusson), finn eg mér skylt
aft frantbera niitt innilegasta þakklæti
til allra þeirra mörgu og góftu v'ine
og tiágranna sem á svo margvíslegan
hátt, bæfti meft fjárframlögttm og nieft
öftru móti auftsýndu okktii hiálp i
hennar langvinnu og þjáningarfullu
legu. Oflangt yrði að tilgrcina nöfn
allra þeirra sem svo drengilega veittu
okkur aðstoð í okkar erviðu kringunt-
stæðum, en i þessu samtoandi vil eg
sérstaklega nefna Mrs. Kri'stínu Ben-
son móður hinnar látnu, Mr. og Mrs.
Wnt. Pleasance, Mr. og Mrs. Kjart-
an Magnússon, Mr. og Mrs. A. French
Mr. og Mrs. A. J. Jóhannson, Mr. og
Mrs. Edw. Beritlhöft og Miss Soffíti
Einarson. Einnig þakka eg öllinn
sent heiðruðu útför konuttnar rninnar
sál. með nærveru sinni og sem auð-
sýndu mér og börnununt mínum hlut-
tekning t okkar sára söknttði.
Hallson, N. D., 1. okt-1917
Barney Stevcnson.