Lögberg - 31.01.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUD AGIN N
31. JANÚAR 1918
3
Dœtur Oakbums
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
Fyrsti kafli.
Sarah, hverja aðra hæfilegleika sem hana hef-
ir S'kort, var fyllilega dugleg til að framkvæma
þau herbergisþemu störf, sem húsmóðir hennar
krafðist af henni, kam bráðlega aftur með kjólinn
sem ermamar voru festar við með svörtu borð-
unum á, og Laura heaðaði sér að hafa fataskifti.
Mjög yndisieg og fögur leit hún út, fallega brúna
hárið hennar var hrokkið og umkringdi höfuðið,
kinnamar voru blómarjóðar, hvíti hálsinn var
fögur gagnstæða við svarta menið, sem lá um-
hverfis hann. Laura, hégómagjama Laura, sem
var of vel kunnugt um hve aðlaðandi og töfrandi
hún var, horfði á sig aftur og aftur í speglinum,
þó hún vlssi að dagverðurinm biði eftir sér.
Loksins gat hún losað sig, um ieið og skær
sigurhróss roði breiddist yfir kinnar hennar, og
hljóp ofan í borðstofuna. Carlton stóð á neðstu
stigariminni rStt hjá læknastofunni og talaði við
einhvem gest; Laura leit til þeirra um leið og hún
gekk í gegnum ganginn, og heyrði fáein orð, sem
maðurinn, er var hinn litli Wilkes, rakarinn, sagði.
“Og svo, hr., þar eð John gat ekki komið,
\ildi kona mín ekki hafa hinn bróðuririn; hún var *
hrædd og sagði, að hún leyfði sér að senda boð eft-
ir hr. Carlton. Ef þér viljið afsaka að við í ráða-
leysi okkar og snúum okkur til yðar og þér komið,
hr., skulum við vera yður mjög þakklát”.
“Eg skal koma að hálfri stundu liðinni”, svar-
aði Carlton. “Hún hefir alveg rétt fyrir sér; það
er ekki þægilegt að verða að leita hjálpar þess
inanns, sem hefir gert jafn ógæfusöm misgrip;
menn mega ætla að það sé a!ls ekki útilokað að
hann geri þau aftur”.
Laura visai að þeir áttu við Stephen Grey.
VI. KAPfTULI.
Tigin stúlka.
í sama fallega viðtals herberginu í Portland
Place, þar sem við áður sáum jarlinn af Oakbum
og Jönu dóttur hans, finnuim við þau aftur sitjandi
Jana prjónaði glófa handa föður sínum, en var
jafnframt að hugsa um mörg mismunandi efni,
eins og hinni umhyggjuríku lafði var eiginlegt.
Hún var farinn að efast um að sér likaði þessi
kenslukona — sem tíu dögum áður hafði tekið við
stöðu sinni, og hún var að hugsa um hvemig hún
gæti haganlegast byrjað á þessu efni, sem hún
hafði ásett sér að tala um fyrri hlut#þessa dags
—Lethwait. í f jórtán daga hafði Jana hugsað um
þétta; en sú umhugsun varð að enda, hún varð að
tala um þetta við föður sinn.
Jarlinn var að lesa í blaðinu “Times”. Hann
leit yfir stutta ræðu, sem hann hafði sjálfur flutt,
og var endurtekin í blaðinu; því hann hafði kveld-
ið áður staðið upp, og gefið lávarðadeildinni ýms-
asr bendingar á sinn hátt, eins og honum var lagið.
Pað hafði verið borin upp spuming viðvíkjandi
frelsi sjóliðsforinganna á skipum stjómarinnar,
og jarlinn sagði þingmönnunum, en sérstaklega
fjármálaráðherranum, að þeir hefðu allir rangt
fyrir sér í þessu efni, eins og búast mætti við af
fávísum flæðarmúsum.
“Pabbi”, sagði Jana, um leið og hún keptist
við að prjóna glófana — sem hinn galmi sjómaður
kallaði handstúkur — “heldur þú að ungfrú Letih-
wait sé viðeigandi fyrir okkur?”
“Hún er viðeigandi, að svo miklu leyti að eg
veit”, svaraði jarlinn. “pví skyldi hún ekki vera
það?”
Jana þagði litla stund áður en hún svaraði.
“Eg er hrædd um að hún sé hafin yfir sína stöðu,
pabbi, að hún reynist okkur of kröfuhörð — ef eg
má nota það orð”.
‘“Hafin yfir sína stöðu?” endurtók jarlinn.
“Hvemig getur hún verið hafin yfir hana?”
“Pabbi, eg á við f ramkomu hennar. Mér geðj -
ast ekki að henni. par eð eg vildi sýna henni alla
mögulega kurteisi, sem mentaðri stúlku, gerði eg
enga tilraun til, að hún skyldi halda sig í fjarlægð
frá okkur á kvöldin; en eg verð að segja það, að eg
bjóst ekki við að hún gerði sig að jafningja okkar,
að minsta kosti ekki eftir iafn stuttan tíma. peg-
ar gestir eru hér, virðist ungfrú Lethwait aldrei
muna að hún er ekki jafningi okkar í öllu tilliti;
hún hagar sér alveg eins og að hún væri ein af
fjölskyldunni, ein af okkur systmnum, þar eð hún
lætur bera meir á sér heldur en eg álít viðeigandi.
Hún treður sér fram fyrir mig, pabbi; það gerir
hún raunar”.
“Láttu hana þá draga sig í hlé”, sagði lávarð-
ur Oakbum. /
“pað er nú hægra að segja en gera m^ð tilliti
til ungfrú Lethwait”, svaraði Jana. “Eg viður-
kenni að hún að eðlisfari er þóttafull í framkomu
og álítur sig öðrum meiri, hneigð fyrir að sýna öðr-
um, hver svo sem það er, de haut en bas (Mtillæti) ”
“Sýna öðrum hvað?” greip jarlinn frám í reið-
ur. “Hvaða vit er í því að staglast á þessu útlenda
rugli, Jana; eg hélt að þú álitir þér það óviðeig-
andi”. (
“Eg bið afsökunar pabbi”, svaraði Jana auð-
mjúk og iðrandi yfir þessari yfirsjón sinni, sem
átt hafði sér stað af hugsunarleysi; því lávarður
Okbum kunni ekkert annað mál heldur en móður-
mál sitt, og var ekki sérlega umburðariyndur við
þá, sem skutu inn í það framandi orðum.
“pað er auðséð að ungfrú Lethwait er að eðl-
isfari drambsöm”, sagði hún, “mikillát í fram-
komu; en mér finst að hún gleymi stöðu sinni hér
í þessu húsi að vissu leyti, sem alls ekki er við-
feldið. pú ert ekki einn af þessum aðgætnu mönn-
um, pabbi, annars hefðir þú sjálfur séð það”.
“Segðu henni það þá”, sagði lávarður Oak-
bum og pjakkaði með prikinu sínu á gólfið býsna
hátt.
“pað vil eg nú síður þurfa að gera”, svaraði
Jana. “pað sem mér gremst mest er, að hún finn-
ur ekki sjáf hvað viðeigandi er og hvað ekki er
viðeigáhdi —”
“Eg sé ekkert óviðeigandi í framkomu henn-
ar”, greip jarlinn fram í. “Hún skyldi ekki vera
lengi hjá Lucy, skal eg segja þér, ef eg yrði var við
nokkuð slíkt”.
“Nei, nei, pabbi, það er ekkert óviðeigandi í
þeim skilningi, eg átti alls ekki við það. Ungfrú
Lethwait kemur ávalt fram, sem mentuð stúlka.
Hún tyllir sér ofíhátt í heldri kvenna röð, ef þú
skilur það; hún gerir sér of mikið ómak til að lát-
ast vera það; hún virðist aldrei muna eftir því á
kveldin þegar hún er í samkomusalnum, að hún er
ekki ein af okkur og er engin háttstandi persóna.
Gestir, serg koma inn, gætu álitið hana vera lafði
og stjómandi persónu heimilisim, eða jafnvel eldri
dóttur. Og þegar við erum einsömul, pabbi, tekur
þú þá ekki eftir iþví hve alúðleg hún er við þig um
alt mögulegt, hlustar á það sem þú segir og hlær
að sögunum frá sjómannalífi þínu ?”
“Hún er ljómandi fallega vaxin”, sagði jarl-
inn, sem Jönu fanst ekki eiga við þetta málefni.
“Og hún talar mjög skynsamlega — af kvenper-
sónu að vera”.
“Nú jæja, pabbi, mér geðjast ekki að henni”.
“Láttu hana þá fara. pú ert sá bezti dóanari
í því efni, hvort hún er hæf fyrir sína stöðu
eða ekki”.
“Hún er í öllu tilliti, sem kennari fyrir Lucy
ágtlega hæf. Eg get ekki óskað mér betri kenn-
ara. Aðferðin er að fræða, að siða og umgengni
hennar, finst mér eiga aðdáanlega vel við fyrir
unga stúlku”.
“Láttu hana þá vera kyrra. Fræðsla og ment-
un Lucy er aðalatriðið. Að því er snertir sjálfs-
þótta, mikillæti eða hvað sem þú kaillar það, gerir
engan baga. Vindur, sem fyllir seglin fram á skip-
inu hvolfir því ekki”.
Jana sagði ekki meira. Fræðsla og leiðbein-
ingar í góðri hegðan var mest áríðandi fyrir Lucy,
og Jana var ekki sú persóna, sem lét áríðandi hluti
víkja fyrir smámunum. Lávarður Oakburn tók
aftur blað sitt og fór að lesa, svo samtalið hætti
um stund. Litlu siðar sagði hann alt í einu:
“Nær ert þú að hugsa um að fara að leita að
Clarice?”
Jana hrökk við, og af undraninni misti hún
prjón á gólfið. Svo hissa varð hún, að hún leit að
eins upp án þess að svara. Einmitt á þessu augna-
bliki var hún sjálf að hugsa um hvernig hún gæti
bezt og heppilegast lagt þessa sömu spumingu
fyrir föður sinn, án þess að vekja gremju hans —
og nú hafði hann sjálfur nefnt þetta. Roði geðs-
hræringanna breiddi sig yfir andlit hennar og lit-
aði jafnvel augnalok hennar um leið og hún lét
þau síga.
“Pabbi, má eg líta eftir henni ? Vilt þú leyfa
mér það?”
“Ef þú gerir það ekki, þá geri eg það”, svar-
aði jarlinn.
“petta er það, sem mig hefir mikið langað
til”, svaraði Jana. “Á hverjum morgni nú á síð-
ustu tímum hefi eg ásett mér að minnast á þetta
við plg, pabbi, og á hverju kveldi hefi eg ásakað
sjálfa mig fyrir að hafa ekki haft kjark til þess.
Má Clarice koma heim aftur?”
“Nú, eg veit ekki hvaða stefnu þú álítur rétta
en mín skoðun er sú, að eg álít naumast viðeigandi
fyrir lafði Clarice Chesney að flækjast um heiminn
sem kennari”.
“pað hefir alt af verið rangt, margfaldlega
rangt, síðan staða okkar breyttist. En, pabbi, eg
nefndi nafn hennar við þig þegar lávarður Oak-
bum var dáinn”, sagði Jana í afsakandi róm til að
vekja endurminningar hans, “og þú skipaðir mér
að þegja og láta hana koma vifi fyrir sig”.
“En hún kemur ekki viti fyrir sig, lafði
Jana”, endurtók jarlinn og pjakkaði priki sínu
fast á gólfið nokkrum sinnum fremur gremjulega
— prik þetta var leikfang, sem hann hafði alls ékki
gleymt að nota. “Nú líður hver vikan, hver mán-
uðurinn á fætur öðrum, án þess hún láti á þvi bera
að hún hafi eða ætli að koma því fyrir sig. óráð-
þægna, litla trippið”.
“Pabbi það er hugsanlegt að hún hafi ekki
heyrt um breytinguna á stöðu okkar. pað er að
sönnu mjög ósennilegt að hún hafi ekki heyrt það,
en þó er það samt mögulegt”.
“Rugl! pað er ekki mögulegt!” hrópaði jarl-
inn með sinaii valdmannlegu rödd. “J?að er dramb-
semi hennar sem er þrándur í götu, Jana; hún
hefir átt í þögulum bardaga við okkur, eins og þú
veizt; og hún bíður eftir því að við látum fyrst
undan”.
“Já, eg hefi nú stundum haldið að þetta væri
tilfellið. Clarice hefir alt af verið óráðþægin eins
og — eins og —”
“Eins og hver?” þrumaði jarlinn, þar eð hann
hélt að Jana ætti við sig.
“Eins og Laura, ætlaði eg að segja, pabbi; eg
gleymdi því að þú hefðir bannað að nefna nafn
hennar við þig”.
Jana hafði raunar alveg gleymt þessu. Jarl-
inn roðnaði af vonzku; hann stóð upp og gekk
fram og aftur um gólfið, um leið og hann lét reiði
sína bitna á Jönú með illa völdum orðum og á gólf-
inu með prikinu sínu ; sum af orðunum hans hefðu
átt betur heima á efra þilfarinu á gamla skipinu
hans í Portsmouths höfninni, heldur en í samkomu
salnum hans í London.
“Minstu ekki á Lauru við mig aftur, Jana
Hún hefir valið sér sjálfri heimili og yfirgefið
mitt, látum hana hanga við það. En synd Clarice
er minni og hún skal fá fyrirgefningu. pú veizi
hvar hún er?”
“Nei, það veit eg ekki, pabbi”.
Lávarður Oakbum varð hissa; þessi neitun
kom honum alveg óvænt.
“pú veist það ekki”, endurtók hann, um leið
og hann horfði fast á Jönu. “Eg hefi skilið það
þannig, að þú vissir það. Clarice skrifaði þér”.
“Eg veit ekki með vissu hvar hún er”, sagði
Jana. “pað er einhver staðar í nánd við Hyde
Park, held eg; eg efast ekki um að okkur veiti
auðvelt að finna hana. pegar eg skrxfaði henni,
sendi eg bréfin mín til bóksala sem þar er, sam-
kvamt tilvísun Clarice, og eg vona að geta fengið
. áritun hennar þar. ó, pabbi, eg hefi þráð svo mjög
að mega fara þangað og spyrja um hana”.
“pú getur farið þangað núna”, svaraði jarlinn
styttingslega. “parftu heila stund til að búa
þig?”
“Eg skal ekki vera fimm mínútur að því”,
svaraði Jana með gleðitár í augum sínum, meðan
hún lagði frá sér það sem hún var að gera. Lá-
varður Oakbum tók í bjöllustrenginn og þjónn
kom inn.
“Vagninn handa lafði Jönu”.
En áður en þjónninn var farinn aftur, tók
Jana til orða. “Bíddu augnablik Wilson. Pabbi,
eg held eg geri rétta8t í að aka ekki. Eg vil held-
ur ganga hægt og rólega”.
“En þú gengur ekki rólega”, svaraði jarlinn.
“Heyrir þú, þorskur? pví stendur þú þaraa gláp-
andi? Vagninn handa lafði Jönu undir eins”.
Wilson þaut af stað, eins og kúlum rigni í
kringum hann. Nýja vinnufólkið var orðið vant
við þetta bráðlæti af húsbónda sínum; en þrátt
fyrir alla bræði sína var jarlinn veglyndur maður.
í þetta skifti lét Jana ekki undan bardaga-
laust. “Hugaaðu um það eitt augnablik, pabbi,
væri það ekki bezt undir þessum kringumstæðum,
að eg kaami sem kyrlátast, án þjótna og vagns”.
“Við hvað áttu með ‘undir þessum kringum-
L’tæðum’ ?”
Jana lækkaði rödd sína óafvitandi. “par er
Clarice hefir lítillækkað sig til að vera kennari
finst mér að hún ætti að yfirgefa stöðu sína, sem
slík”.
“Nei”, svaraði jariinn ákveðinn. “Hún skal
yfirgefa hana sem lafði Clarice Chesney”.
“pað er eitt að athuga”, sagðiJana, þegar hún
sá að öll mótstaða með tilliti til vagnsins var gagns
laus. “Hún getur máské ekki komið með mér.
Hún verður máske neydd til að segja stöðunni
lausri með viku eða mánaðar fyrirvara”.
pessi eini grunur gerði jarlinn fokvondan,
svo hann lyfti prikinu sínu hótandi.
“Ekki farið án uppsagnar! Láttu þá reyna
að halda henni kyrri. Seg þú fólkinu bver hún er.
Seg þú^ þvi hver eg er, og að eg kref jist hennar”.
“Góði pabbi”, leyfði Jana sér að segja. “Kurt-
eisi er maður skyldur að sýna, og hana verður mað-
ur að láta húsbændum Clarice í té, ekki síður en
öðrum. Hún hefir tekið að sér starf á heimili
þeirra, og að segja því upp án fyrirvara er naum-
ast hugsanlegt. peir vilja máske gera það fyrir
mig af velvild; en að kref jast þess, sem heimildar
sinnar, er ekki leyfilegt”.
“En mig langar til að fá hana hingað”, sagði
jarlinn, sem nú, þegar hugarísinn var brotinn,
þráði Clarice með sömu óþolinmæði og bam.
“Eg líka”, svaraði Jana, “og eg kem heim
hana ef eg get. Ef eg get það ekki, þá skal tím-
inn fyrir heimkomu hennar verða ákveðinn”.
Jana gekk út úr herberginu. Hún fór í yfir-
höfn sína, svartan möttul með skrautbryddingum,
lét á sig hvítam hatt og gekk svo til herbergis þess,
þar sem Lucy og ungfrú Lethwait voru.
“ó, Jana, ætlar þú út ?” spurði Lucy aivarlega.
“pú sagðir að eg mætti koma með þér í grasgarð-
inn í dag”.
“Já, séinna; eg skal ekki gleyma því”.
“Lucy segir að þér viljið breyta skemtigöngu-
tímunum hennar, lafði Jana”, sagði Kvenkenn-
arinn. ______
“Eg held að það mumdi verða þægilegra fyrir
yður og hana”, sagði Jana, “núna þegar hitamir
eru byrjaðir. Lafði Lucy er ein af þeim, sem
eiga bágt með að þola hitann”.
Jana vissi mjög vel að orð sín voru dramb7
söm og hreimur rómsins kaldur. Lafði Lucy! Hún
gat ekki gert sér greim fyrir þeim köldu tilfinning-
um, sem húm bar til umgfrú Lethwait, eða hvers
vegna þær voru sívakandi.
Hún gekk út að vagninum, sem beið fyrir utan
dymar og ók burt. Skrautlegur vagn, með fallega
kórónu málaða á hurðinni, dúk á ökumannssætinu,
þjónana með hrokknu hárkollumar og gullhúna á
gönguprikunuim sínum. Jönu líkaði ekki þetta
skraut í þeim erindum sem hún var nú 1.
pað var ekki erfitt fyrir þjóninn að finna
bóksalann, sem þau leituðu að, og þamgað var ekið
með Jönu. pað var dálítill steinn í götunni; hún
vissi ekki hvaða nafni hún átti að spyrja eftir,
Clarice hefði beðið hana að skrifa utan á bréfin til
“ungfrú Chesney”, en sagt henni um leið, að það
væri ekki það nafn sem hún nú bæri. Jana gekk
inn í búðina og eigandinn kom til hennar.
“Getið þér sagt mér hvar ung stúlka muni
vera, sem heitir Ohesney?” spurði hún. “Hún er
kennari hjá einhverri fjölskyldu”.
“Chesney? — Ohesne?” svaraði hann hálf-
hnugginn. “Nei, mín göfuga stúlka, eg þekki enga
með því nafni”.
Jana þagnaði snöggvast. “pað hafa einstöku
sinnum verið send hingað bréf með áritun ungfrú
Chesney til bennar, og eg held að hún hafi verið
vön að sækja þau sjálf”.
“ó já, iþað var ungfrú Beauchaníp”, var svar-
ið, um leið og svipur bóksalans varð glaðlegur við
hina fögru endurminningu. “Eg bið afsökunar,
mér heyrðist þér segja ungfrú, Chesney. Bréfin
voru árituð til ungfrú Chesney, en ungfrú Beau-
c.hamp var vön að koma og sækja þau”.
Beauchamp! Gátan var alt í einu ráðin, og
Jana furðaði sig á heimsku sinni, að hún skyldi
ekki vera löngu búin að ráða hana. Hvað var
fremur eðlilegt, en að Clarice skyldi taka sér ann-
að nafn — Beauchamp? Hún hét Clarice Beau-
ohamp Chesney. Og Jana hafði aftur og aftur
hugsað um mesta fjölda nafna, án þess að benni
hefði nokkru sinni dottið í hug hið sennilegasta”.
“Eg er yður þakklát. Getið þér sagt mér
hvar hún er nú ?” »
“Nei, það get eg því miður ekki”, svaraði hann
“Ungfrú Beauehaimp var fyrst kennari hjá einni
f jölskyldu og svo hjá annari, sem báðar áttu heima
á Gloucester Teirace; en eg held að hún hafi ekki
verið lengi í hvorugum staðnum. Hún var fyrst
hjá frú Lortons og svo hjá frú Wests”.
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
ÁREIÐANLEGAR al því að þær eru svo búnar til að
eldspftan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAVTAR af því þcer eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspitur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín maelir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPlTUR
Hví að hafa
tennur er valda
lífsleiða ?
ÞiS akiftir engu hrit dft eSgerBin hefir miehepnaat. Lfttu ino
á Uekniagnstofu vora. og látiS om nkýrn fyrir ySur nSferSir vorar.
Vár einnurn |nl verk. aem öllum Ifkar, og gerum alla ánaegSn.
Trygging for eerndnr jrSur nlveg.
Dr. C. C. .Jefírey,
„Hian earfaerni tannlmknir**
Cor. Logan Ave. o£ Main Streei, Winnipeé
inagangur af Logan Ava.
LOBSKINN B»‘ndur, VelSfmennn og Vershmarmenn LOBSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnakaupmeni, í CamuJa)
218 PACIílC AVENITE..........WINNIPEG, MAN.
Harsut verð borgað fjnir Ca-rur Húðlr, Seneea rætur.
SENDIB OSS SKINNAVÖRC YÐAR.
Frá Gimli.
pegar eg var búinn að borða
kveldmatinn, fór eg niður í kjall-
ara til að leysa af verði Mr. ólafs
son, sem passar ljósavélina, og
gerir hún ýms nauðsynleg störf,
sem á heimilinu þurfa að gjörast
fyrir utan hina sínauðsynlegu
verkakeðju kvennfólksins. peg-
ar hann fór upp til að borða var
eg niðri hjá vélinni á meðan til
að gefa henni smátt og smátt
kalt vatn að drekka ef hún
ynni of mikið, svo hún yrði
ofheit. Eg setti mig niður hjá
henni, hún var svo glöð og létti-
leg. Hún söng og söng og öll
hjólin dön-suðu svo léttilega að
þau sáust hvergi tylla niður tán-
um. Ekkert máttu iþau standa
við, því vélin var að spinna ljósa-
þráð í vírana og vatnsþráð um
húsið. Hún var svo glaðleg (vél-
in) hún söng svo örfandi og
jafnt að eg fór að syngja eínnig,
eða réttara sagt meira að kveða.
Eg kvað margar vísur úr Núma-
rímum, eg kvað svo hátt og f jör-
ugt eins og eg þorði svo þa6
heyrðist ekki upp í eldhúsið uppi
yfir. Eg passaði það að kveða
aldrei hærra en lét í vélinni, hana
var eg ekkert feiminn við, og
hún ekkert við mig. Hún !ét
eins og hún sæi mig ekki, en örf-
aði mig þó með glaðværð sinni
til að halda áfram. Svona gekk
það eins og hin kvöldin öll, okkur
ur kom vel saman. En svo kom
Mr. ólafsson niður til mín þegar
hann var búinn að borða og leysti
mig af verði. Að því búnu fór eg
í yfirhöfn mína og tók stafinn
minn, hann nota eg einlægt þegar
eg fer eitthvað út á kvöldin, en
gef honum 'hvíld alla daga. pegar
út var komið var nokkuð kalt,
en veðrið,undur fagurt, alstimd-
ur himinrí og talsverð breið ræma
af tunglinu sást í grænblárri
heiðríkju í vestrinu, og datt mér
í hug það sem skáldjð segir í
einum stað:
“Stjömukrýnd jörðin vakti vær,
hýr eins og þegar brúðin bjarta,
með blómakerfi um hárið svarta,
rjóðleit und brúðar-blæu hlær”.
\
Samt sem áður söng eg nú
ekkert, heldur gekk eg niðurlút-
ur og hugsi: “Elskulegu litlu
stúlkumar iþeirra, Margrét litla
og Ingibjörg, þær em liklega tap
aðar, sem íslendingar (önnur á
4. ári en hin eins árs), en for-
eldrar þeirra standa stöðug og
verða ágætis íslendingar á með-
an hfa og hvar sem þau verða.
En stór missir og hrygðarefni
er i jafn góðum og elskuverðum
hjónum héðan frá Gimli, héðan
úr bygðarlaginu, og héðan úr
okkar íslenzku heild”. petta var
eg að tala við sjálfan mig á með-
an eg lét höfuðið hallast til bring
unnar. pví eg var á leiðinni til
þeirra hjónanna séra Carl Olson
og konu hans, sem nú eru búin
að ákveða að fara alfarinn burtu
héðan frá Gimli og héðan úr
Nýja fslandi, þar sem séra Olson
hefir nú þjónað'sem prestur með
trú og dyggð nú í 8 ár en hef-
ir nú lofað enskum söfnuðum í
Sask. þjónustu sinni, og er hann
ákveðinn í að fara héðan í lok
þessa mánaðar.v par sem eg
gekk nú ^arna hryggur og hugs-
'andi um' burtför þeirra bjóna
séra C. Olsons og hans góðu og
öllum hugljúfu konu, hefi eg ef-
laust verið mynd af mörgum
safnaðarmönnum hans og vinum
þeirra hjóna, hvað það snertir
að sjá sárt efir þeim.
pegar göngutúrinn var á enda
og eg var kominn heim til þeirra
hjónanna Mr. og Mrs. Olson,
mætti mér þar sama alúðin gleð-
in og gestrisnin, eins og vant
var. Og á meðan við vorum öll
að drekka kaffið, sem ávalt er
svo undurgott hjá frú Olson gat
eg um það, sem mér hafði dottið
í hug um litlu stúlkumar þeirra,
að þær myndu týnast úr íslenzku
heildinni inn í enska mann-hafið
en þau hjón sögðu mér, að eg
skyldi vera fullviss um það, að
þau skyldu gera alt það bezta
til að stuðla að því, að þær ekki
gleymdu að þær væm íslenzkar,
og það há-íslezkar, — og einnig
sögðu þau að sig langaði til að
láta þær læra íslenzku, og kenna
þeim að virða og elska þjóðem
ið sitt. —
Og að enduðum þessum fáu
línum þori eg í nafni allra þeirra
safnaða hér í Nýja fslandi, sem
séra Carl Olson hefir þjónað, að
óska honum, konu hans og dætr-
um til heilla og allrar blessunar
hvar sem þau verða, og hverjir,
sem njóta samibúðar iþeirra. —
Gimli, 1918.
J. Briem.
í sambandi við þessa litlu grein
héðan frá Gimli, er viðurkenning
frá heimilinu Betel fyrir að hafa
veitt móttöku innanhússmunum,
ekki minna, en á þriðja hundrað
dollars virði, sem gjöf frá Dr.
Brandson, og einnig fylgir hér
viðurkenning frá Betel að hafa
nú um jólaleytið tekið á móti, að
gjöf, tveimur vænum kössum
fullum af “Oranges” og eplum
frá Mr. G. L. Stephenson, 715
William Ave., Winnipeg. Báðum
þessum mönnum er innilega
þakkað fyrir rausn sína og vel-
vild til þessa heimilis. Og heilla
óskir og hamingjuveitandi hugur
allra hér á heimilinu fylgi þeim.
Sálmabók kirkjufélagsins í
“Morocco” bandi er útseld hiá
mér. Ef eitthvað af bókinni í
því bandi (Morocco Overlapping)
kynni að vera óseld hjá þeim,
er höndla bókina í söfnuðunum,
þá er hér með vinsamlega mælst
til þess að þær bækur séu mér
sendar sem allra fyrst. —
Byrgðir af bókinni eru hjá mér
í hinu ódýrara bandi, $1.25 og
$1.50.
J. J. Vopni.
Box 3144, Winnipeg.
Williams & Lee
Reifihjól og bifhjóla stykki og á-
höld. AUskonar viögerfSir.
BifreiSar skoSaSar og endurnýjaft-
ar. Skautar skerptir og búnir tll
eftir máli. Alt verk gert meS sann-
gjömu veröi.
764 Skerbraoke St. Xoftí Istre Bmw