Lögberg - 20.06.1918, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
20. JÚNI 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
)?RIÐJI KAFLI.
Greifainnan settist niður hálf skelkuð og
agndofa. Henni geðjaðist betur að Friðrik Grey
•en nokkrum öðrum, sem liún þekt; en hvað ætli
lafði Jana segði? Ætli hún gæti fundið nokk-
urn viðeigandi ráðahag fyrir Lucy? Og hvernig
átti hún sjálf að verja skort sinn á eftirliti með
Lucy fyrir Jönu? Eftrliti? með tilliti til ástar?
Lafði Oakburn gleymdi vegna sjálfsásökunar
sinnar, að hið fyrra er sjaldan hentugt til að
hindra hið síðara. Hún tók beztu stefnuna
Hremskilin eins og hún var skrifaði hún bréfið
í flýti til að biðja lafði Jönu að koma til sín;
liucy vissi ekkert um þessa uppgötvan né afleið-
ingar hennar; það var nógu mikið af öðrum
sorgarefnum sem bjó í huga hennar, nógu mikið
til að halda afbrýði hennar starfandi.
Þetta var ekkert vanalegt kveld í hinum al-
mennu samkomusölum við sjávarströndina, held
ur stór hátíð, sem herbergin voru að þessu sinni
útbúin fyrir og léð, þangað sem alt heldra fólk-
ið leitaði, ekki að eins hinir tignu gestir, heldur
einnig hið göfuga fólk sem þar átti heimili.
Undirbúningurinn var mikill, svo mikill, að
hann var naumast hugsanlegur að geta verið
fullkomnari. Lesendurnir mega áreiðanlega
vera sannfærðir um það, að búningar ungu
kvennanna voru ekki síður aðlaðandi en annað.
Lafði Oakburn og Lucy komu seint. Svo
seint jafnvel, að ungfrú Helen Vaughan sagði
sjálfri sér, að þær mundu ekki koma. Litla jarl-
inum af Oakburn var sýnt meira eftirlæti en
honum var hentugt, einkum af Lucy, og mamma
hans hafði orðið við beiðni hins unga herra, að
hann mætti koma á dans samkomuna, með því
skilyrði samt að þegar hann væri búinn að horfa
a dansinn í tuttugu mínútur, yrði hann að draga
sig í hlé og fará rólegur heim með Pompey. Að
þær komu svo seint var því að kenna, að þær
voru að bíða eftir Jönu. Jana hafði símritað til
greifainnunnar að hún væri á leiðinni, og þær
biðu til að taka á móti henni. En það var fram-
orðið og hún ekki komin.
Þegar Lucy kom inn í salinn, gerði ljósbirt
an henni ofbjart í augum, en svo leit hún í kring-
um sig til að sjá — hvað þá? Einmitt til að leita
að því, sem hún sá, og engu öðru, og sem afbrýði
hennar hefði dregið upp mynd af í huga hennar
Þar snerust Friðrik Grey og Helen Vaughan
hringinn um kring í salnum, í samræmi við tón-
ana af yndislegum vals; hann vafði handlegg
sínum um mitti hennar, hann hélt hendi hennar
í sinni hendi, augu hans horfðu á hana með að-
dáun, eða þannig leit það út, og rödd hans var
lækkuð ofan í blíða hvíslandi tóna. Það fór
hryllingur um Lucy, og henni fanst sem hníf
væri stungið í hjarta sitt.
Helen Vaughan leit vel út. Það gerði hún
ávalt. Há, konungleg, tíguleg, fögur, — viðeig-
andi konuefni fyrir hinn aðdáanlega Friðrik,
þannig litu margir á. En hvað var hennar feg-
urð í samanburði við Lucy Chesneys? með henn-
ar óframfærna yndi, hennar smágerðu andlits-
drætti, hennar hreina, heilbrigða hörundslit og
hennar blíðu brúnu augu? Báðar voru þær hvít-
klæddar, fögrum, blaktandi kjólum, léttum sem
skýjum. Ungfrú Vaughan bar á sér samkerfi
af smarögðum, greyptum í sterkar gull umgerð-
ir; Lucy hafði að eins perlur, betur viðeigandi
fyrir unga stúlku. Báðar litu yndislega út, það
var álit allra. Helenu Vaughan var hrósað
upphátt, en lágt, aðdáandi muldur fylgdi Lucy
Chesney.
Valsinn var búinn, og Friðrik Grey ruddi
sér braut til Lucy. Hún lét sem hún sæi hann .
ekki; hún sneri höfðinu til annarar hliðar og
talaði ákaft við Fanny Darlington; hann varð
að síðustu að snerta við henni til að vekja eftir-
tekt hennar.
“Ó, eg bið afsökunar”, sagði hún kulda-
lega. “Gott kvöld”.
“En hvað þér komið seint, Lucy! Dansinn
sem eg hafði beðið yður að dansa við mig, er
búinn”.
“Eg bjóst við því að hann mundi verða
það”, sagði hún gremjulega. “Eg sagði yður
frá því, að það gæti komið fyrir að eg gæti ekki
orðið við ósk yðar”.
“Þér viljið dansa næsta dansinn við mig?
Eg held það verði ferliyrningsdans ”.
Var hún heymarlaus? Hún svaraði engu
og sneri sér frá honum. Á sama augnabliki var
komið með mann, sem var kyntur henni, lítill
maður, sem ekki virtist að hafa nema eitt hug-
tak í heila sínum; rauða hárið hans var skilið
uppi yfir miðju enni, alla leið aftur í hnakkann.
Hún heyrði ekki nafn lians, það var einn eða
annar undirgreifi, einn af herrunum í greifa-
dæminu. Hún lagði hendi sína á handlegg hans
þegar hann bað um þann heiður að mega dansa
ferhyraingsdansinn, sem nú átti að byrja, við
hana, og hún var að því komin að fara með
honum.
Reiðin sauð í Friðrik og litaði enni hans
hárautt. Hann lagði hendi sína á handlegg
Lucy til að stöðva hana.
“Eg bað yður fyrst, Luey”.
Hún hopaði undan þegar liann snerti hana,
eins og hendi hans væri sýkjandi. “Afsakið,
töluðuð þér til mín ? ’ ’
“Eg bað yður að dansa þenna ferhymings-
dans við mig. Þér eruð ráðnar af mér, ekki af
honum”.
“Ef yður langar til að dansa hann, þá er
hér enginn hörgull á dansmeyjum” — kæruleys-
is kuldinn í róm hennar særði hann. “Það er
nóg af þeim, sem bíða eftir yður: Ungfrú Lake,
ungfrú Vaughan, ungfrú Darlington — gerið
svo vel að velja einhverja af þeim”.
Hún gekk burt all-drebilega; áhorfandi gat
sagt, með rólegu kæruleysi. En lífæðarnar í
líkama hennar slóu all-hart, sérhver taug í
hjarta hennar kvaldist af ást — ást til Friðriks
Grey.
Hann var blóðrjóður af reiði, og hann stóð
kyr nokkur augnablik, óviss um hvort hann ætti
að vekja hávaða, og slá litla undirgreifann um
koll, eða láta hann vera. Svo gekk hann beina
leið til Helen Vaughan, og bað hana að dansa
þenna dans við sig. Þau tóku sér stöðu beint á
móti undirgreifanum og Lucy.
Lafði Grey sat á milli greifainnunnar og
frú Delcie. Sú síðari, þrjózkuleg kona, sem alt
af átti annríkt við annara breytni, ein þeirra,
sem aldrei getur látið aðra í friði, hverrar augu
voru jafn beitt og nálaroddur, heilinn eins starf-
samur og tunga óróastofnendanna, aðgætti
Friðrik Grey og Helenu Vaughan í nokkrar
mínútur, og sneri sér svo hvíslandi að lafði
Grey.
“Er það afráðið?” spurði hún.
“Hvað þá?”
“Að sonur yðar giftist Helen Vaughan?”
Það var í fyrsta skifti að slík hugmynd var
borin upp fyrir lafði Grey. Hún hafði oftast
nær haldið sér heima, og hafði þessvegna hvorki
séð eða heyrt neitt af því sem fram fór í Seaford
Þetta olli henni skelfingar, því henni geðjaðist
ekki að Helen Vaughan.
“Eg bið yður að tala ekki um jafn ósenni-
legan hlut”, sagði hún fremur dauf á svip.
“Sonur minn að giftast Helen Vaughan! Það
vona eg að ekki verði”.
“Þér kallið það ósennilegt?” svaraði frú
Delcies. “Lítið þér á þau”.
Lafði Grey leit til þeirra. Dansinn var bú-
inn, og hann leiddi Helen Vaughan aftur til sæt-
is síns. Hann laut niður til að tala við hana, og
framkoma hans var svo innileg, eitthvað áhrifa
mikið í fari hans, sem móðurinni líkaði ekki.
Kveldánægja hennar hvarf.
Lucy kom aftur og undirgreifinn með henni
hún settist við hliðina á lafði Oakburn. Næsta
sæti við hana var nú autt, og þar settist Friðrik
Grey. Kinnar lafði Lucy fölnuðu af geðs-
hreyfingu.
“Lucy, hvað hefi eg gert yður?”
“Gert?” endurtók hún yfirburða kæruleys-
islega, og eins og henni hefði orðið mjög bilt
við. “Ekki neitt”.
Hann beit á vörina. “ Viljið þér segja mér,
með hverju eg hefi móðgað yður?”
“Þér hafið ekki móðgað mig”.
“Hvað getur þá verið að mér? Eg skil
vður í sannleika ekki ’ ’.
Hann skildi heldur ekki Lucy í raun og
vera. Friðrik Grey var ekki hégómagjam mað-
ur, og honum datt alls ekki í hug að hún gæti
verið afbrýðissöm. Hann meinti ekki neitt með
þessum heimskulegu látalátum — dekri — menn
mega kalla það livað sem menn vilja — sem svo
oft urðu til að stytta stundir hans; félagslíf
ungu stúlknanna var viðfeldinn tímastyttir
fyrir hann, annð ekki. Þó ungfrú Vaughan
héldi sig oft nær honum en hinar gerðu, því gaf
hann engan gaum, og hann grunaði alls ekki, að
það breytti framkomu Lucy gegn honum. Þessa
daga, sem liðnir voru síðan hún kom til Seaford,
hafði hann mörgum sinnum fundið til sárrar
sorgar yfir framkomu hennar. Hann hélt fyrst
að þetta væru að eins dutlungar, en nú var hann
farinn að halda að tilfinningar hennar gagnvart
honum væru orðnar breyttar. Og hann hafði þó
verið svo viss um ást hennar á sér.
“Lucy, þér liljótið að vita að framkoma
yðar við mig er harla undarleg. Þér heyrðuð
mig biðja yður um að dansa þenna síðasta dans
við mig, en þér sneruð yður við og létuð þenna
litla mann ráða yður, sem er lítilsvirði. Viljið
þér dansa næsta dans við mig?”
“Þökk fyrir, eg ætla mér ekki að dansa
næsta dans; eg er þreytt”.
Hann þagði eina mínútu, stóð svo upp af
sæti sínu og tók sér stöðu fyrir framan hana.
“Það lilýtur að vera ástæða til alls þessa?”
“Ástæða til hvers?”
kæruleysis yðar gagnvart mér”.
“Þér megið halda það, ef yður langar til
þess”.
“Þetta líkist all-mikið dutlungum, Lucy”.
“Dutlungum? Ó, já, það er það, sem
það er”.
“í síðasta sinni”, sagði hann aftur mjög
æstur, “viljið þér dansa næsta dansinn við mig,
lafði Lucy?”
“Nei, það vil eg ekki. En eg þakka yður
tilboðið”.
Hann sneri sér frá henni. Lucy tók litla
bróður sinn í fang sitt, sem kom hlaupandi til
þeirra.
“Eg fer heim, Lucy”, sagði barnið. “Pom-
pey er kominn, og eg fer með honum án þess að
vera þrákelkinn”.
“Það er rétt, minn eiginn kæri Frank”,
sagði Lucy um leiíf og hún laut niður að honum.
“Segðu góðanótt við mömmu”.
Hann var kjarkmikill, heiðarlegur, lítill
drengur, og hann hafði ásett sér að fara glaður
heim með Pompey, sem stóð fyrir innan dymar.
Oakburn voru kunnir fyrir að álíta loforð sín
heilög, og það leit út fyrir að þessi litli lávarður
ætlaði ekki að bregðast vananum, eða verða ætt
sinni til óvirðingar. Þegar hann var búinn að
kyssa móður sína, sneri hann litla andlitinu að
lafði Grey; en hún hafði svo mikið að liugsa um
að hún gaf honnm engan gaum, og drengurinn
hljóp því burt án þess að fá hinn eftirvænta koss
Lafði Grey liafði snúið sér að syni sínum.
Hún hafði togað hann til sín, þegar hann var að
yfirgefa Lucy. Frú Delcie var þá búin að yfir-
gefa sæti sitt, og Friðrik nam staðar fyrir
framan það, meðan hann hlustaði á hvísl móður
sinnar.
“Friðrik! að einá eitt orð til að hugga mitt
sorgmædda hjarta. Þú munt þó ekki ætla þér
að verða ástfanginn af Helen Vaughan?”
“Það held eg ekki, mamma”.
Svarið var glaðlegt og frjálst. Hann var
sér meðvitandi um hina ástina, sem hafði náð
svo föstum rótum í huga hans, of sannfærður
um hana til þess, að hann gæti ekki spaugað að
þessu. En hann sá þetta kvíðandi, kveljandi út-
lit í augum móður sinnar.
“Þú munt síður vilja eignast hana fyrir
tengdadóttur?” sagði liann hlæjandi.
“Eg viðurkenni, að eg vil það ekki”.
“Jæja, vert þú að eins róleg, móðir mín;
hvernig dettur þér þetta í hug?”
“Menn segja að hún sé ástfangin af þér —
að þú elskir hana. Menn segja að þú ætlir að
giftast henni”.
“Eg er hlutaðeigendum mjög þakklátur.
Hverjir eru annars þessir ‘menn’?”
‘ ‘ Félagslífið auðvitað ’ ’, svaraði lafði Grey.
“Það fólk, sem dvelur hér í Seaford. Friðrik
_____99
“Hr. Grey, dansið þér þenna vals við mig,
ef þér eruð ekki ráðinn”.
Sú sem greip fram í fyrir þeim, var ungfrú
Fanny Darlington. Hún var mjög ung, og áleit
sér því heimilt að breyta eins og barn. Hann
var ekki ráðinn, sagði hann og hló um leið og
hann bauð henni arm sinn.
“Nær á brúðkaupið að fara fram?” spurði
hún á meðan þau dönsuðu.
“Hvaða brúðkaup?”
“Eins og þér vitið það ekki! Það getur
ekki haft neina aðra þýðingu, þar eð hugulsemi
yðar er svo augljós. Frú Delcie segir, að hún
viti það með vissu að hershöfðinginn hafi gefið
samþykki sitt”.
“Nær sagði hún það?”
“1 kveld. Hún sagði mér og lafði Lucy
Cljesney frá því”.
Nú breyttust andlitsdrættir hans all-miki&
Var þetta lykillinn að leynarmálinu um fram-
komu Lucy gegn honum — léleg lygasaga, sem
setti nafn hans í samband við dóttur yfirhers-
höfðingja Vaughans? öll kátína hans var horf-
in, og þegar hann ávarpaði ungfrú Darlington,
var rödd hans mjög alvarleg.
“Ungfrú Darlington, viljið þér leyfa mér
að minna yður á, eins og eg líka áreiðanlega skal
minna frú Delcie á — að það er ranglátt að tala
um ungfrú Vaughan á þenna hátt, eða um nokk-
ura aðra unga stúlku. Eg er viss um að henni
líkar það illa, og mér líkar það líka illa”.
Hann þagði það sem eftir var af valsinum.
Ungfrú Darlington varð leið í skapi og spurði
hvað að honum gengi. Þegar dansinn var búinn
leit hann í kringum sig eftir Lucy, en sá hana
hvergi.
Lucy Chesney var farin út úr þessum
geislaríka sal, sem átti svo illa við hennar sorg-
bitna huga. Hún stóð í afviknu horni úti á hjall-
anum, þar sem þéttur trjárunnur fól hana sjón-
um annara. Hún hallaði sér yfir brjóstriðið og
horfði niður á garðinn í brekkunni fyrir neðan
sig, sem nú var svo kaldur og kyr þessa björtu
sumarnótt. Kalt og rólegt var hennar eigið
andlit, kalt og rólegt hennar sorgþrungna
hjarta; blóðið í æðum hennar var orðið að ís.
Valsinn var á enda, það gat hún heyrt, og hún
hugsaði sér hann við hlið sinnar gæfuríku keppi-
systur, hvíslandi vingjarnlegum loforðum í eyru
hennar. Hún stóð þarna með sína beisku ógæfu
og hélt að hann, sem hún hafði elskað svo inni-
lega, hefði yfirgefið hana og snúið sér að ann-
ari! Ómurinn af hlátri og kátínu barst til eyrna
hennar út úr salnum; tónar hljóðfærasöngsins
svifu í gegnum loftið. Hin ilmríku blóm hreyktu
sér við fætur hennar; alt var í rauninni svo
þægilegt og viðfeldið, en það eins og særði til-
finingar Lucy.
Hvað var orðið af hinni gömlu sælu, sem
gerði daga hennar að himneskum draumum?
Hún var horfin. Alt hafði breyzt, síðan þau
settust að í Seaford; gleðin hafði yfirgefið hana
hin blíða vonarmeðvitund um að hún væri elsk-
uð var horfin, í hennar stað var komin hin bitr-
asta afbrýði.
Hversvegna sótti Helen Vaughan svo mjög
eftir honum ? Hvers vegna reyndu ungar stúlk-
ur að ná ástum yndislegra manna? — já, og
manna, sem ekki eru yndislegir? Hún vonaði
máske að hún gæti náð honum handa sér. Ef
til vill gerði hún þetta sér til skemtunar. Hvern-
ig sem því var nú varið, þá jók það Lucy Ches-
ney mikillar sorgar og beiskra hugsana. En hún
varð að reyna að sigra þær, hrinda þeim frá sér,
en þó höfðu þær aldrei verið jafn beiskar og á
þessari stundu, þar sem hún hallaði sér yfir
brjóstriðið í tunglskininu.
Hún liafði krosslangt hendur sínar, sorg-
þrungin eins og hún var, þrýst enninu að hinni
köldu járngirðingu, eins og ískuldi hennar ætti
að geta temprað hinn ákafa eld, sem brann inn-
vortis. Mesti fjöldi mynda kom nú í ljós fyrir
hugskotssjónum hennar, sem allar sýndu fallega
andlitið hennar Helen Vaughan-------einhver
snerti nú við öxl hennar, hryllingur fór um Lucy
og hún leit upp.
Það var Friðrik Grey. Hversvegna var
hann kominn þangað út? Hann, til að sjá hana
í hennar sorgbitna og yfirgefna ásigkomulagi.
“Lucy! ” hvíslaði hann með þeirri rödd sem
bar vott um innilega ást, hafi annars nokkur
rödd nokkumtíma borið vott um slíkt. “Lucy
er yður ilt?”
Hún hefði helzt viljað fleygja hendi hans
frá sér, flýja frá honum, sýna orðum hans fyr-
irlitningu, en liún gat það ekki; ástin deyr ekki
svo skyndilega, og geðshræringin og hneðslan
svifti hana öllu afli til að geta veitt mót.stöðu.
hún skalf sem strá í vindi.
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo kúnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
L.OÐSK.INN Bændur, Veiðimennn og Verslunarmenn LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnakaupmenn í Canada)
21» PACIFIC AVENCE..............VVINNIPEG, MAN.
Hæsta Terð borsað fyrir Gærnr HAðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU ÍBAR.
og
LODSKINN
• • • •
Ef þú óskar eftir fljótrí afgreiðelu og ftaesta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Make tl
Mower
doMore
/ i
'Skrambi er eg þyrstur ‘
Eg fé'kk mig fullreyndan á að slá
grasið á blettinum fyrir framan húsið.
Nú fer eg niður í kjallara, til þess að
slökkvra þorsta minn með
99
Pantið kassa í dag frá kaup-
manni yðar, lyfsala eða aldin-
sala; fæst í potts, merkur og
pela flöskum.
Og svo þótti
manninum
MALTUM gott,
að hann gat ekki
beðið með að fá
sér drykk þar til
hann hafði lokið
við að slá
blettinn.
E.L.D1
23
Opinber Aðvönm.
Alt bendir á alvarlegan kolaskort í Vesturlandinu næsta votur.
í>að getur vel fari'5 svo, að þú getir engin kol fengið næsta vetur,
hvað sem I bo5i ver'Sur. ESa, ef bezt lætur, getur máske með herkju-
brögðum, fengiS aðeins dálltið I eiuu.
Eins og stendur er litið unni'ð í námunum; og vinnukrafturinn
takmarkáður; þegar byrjað verður að flytja hveitið verður hver fá-
anlegur vagn notaður til þeirra flutninga á undan öllu öðru.
Verndið sjálfa yður, kaupið kol yðar strax
pað bjargar ástandinu, ef fólk vill panta kol sin undir eins. þá
verður tekið til að vinna i námunum af fullu fjöri. Járnbrautirnar
munu flytja kolin I sumar, og á þann hátt verður greitt fram úr
vandræðunum.
Engrinn dráttur fá eiga sðr stað. Astandið þoltr það ekki.
FáiS yður til vara dáiítið af við, það er betra en ekkert eldsneyti.
THOS. M. MOLLOY,
Fuel Administrator for tbe Province of Saskatchewan.
Tilkynning til eldiviðarkaupmanna. — Lögin kfrefjast þess að þér
fái'ð yður leyfi tii þess að selja kol, frá the Fuel Administrator.
I
Hvers kyns er ‘Sterling’?
Menn eru oft I vandræðum með
það, hvort þeir eigi að segja “hann”,
“hún", eða "það” um skipið “Steriing".
Enskir málfræðingar segja að “ster-
ling” sé stytt úr esterling (easterling),
sem mundi vera á isienzku sama sem
austurlingur eða austanveri. Voru
svo kallaðir á Englandi pjóðverjar
þeir, sem þar komu áður og verzluðu
og einnig peningagildi þeirra. þar af
1 £ sterling. — Eftlr þessu getur Það
ekki verið rétt sem sumir hyggja, að
Sterling beygist eins og orðið "kerl-
ing” og sé kvenkyns.
Samkvæmt fyrgreindum uppruna
orðsins, þá mundi nafnið með Is-
lenzkri endingu vera Sterlingur og
auðvitað vera karlkyns. X-