Lögberg - 04.07.1918, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN
4. JúLf 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J7RIÐJI KAFLI.
“Sjáið þér”, sagði frú Pepperfly, “eg get staf-
að og gert atkvæði að orðum eins vel og flestir aðr
ir, og eg lít svo á: Hvers vegna hafði hún átt að
bjóða mér til sín, alveg ókunnugri, nema af því
hún ætlaði að fá að vita eitthvað >hjá mér? Eg
hefi ekki verið eina mínútu í þ^ssu húsi, og eg kom
í gær kl. tvö, án þess að hún hafi spurt mig um
þetta, stundum um lyfið, stundum um læknirana,
stundum um hjúkrun hennar, stundum um yfir-
heyrsluna, þangað til eg, og það er hreinn sannleik-
ur, var orðin bæði þreytt og leið á þessu. Hún
vildi fá að vita hvar hún gæti fengið gamalt blað
með þessari sögu í, en eg veit ekki hver geymir
þau, neima ef það skyldi vera frú Fitch í Rauða
Ijóninu. pér gerið eflaust svo vel að minnast ekki
á þetta við nokkurn mann, að eg hafi spurt yður
nokkurs um frú Crane; eg hefi ástæðu til að óska
þess” sagði hún við mig. ‘Frú, þér megið reiða
yður á að eg skal ekkert segja’, svaraði eg henni”.
“Og svo hafið þér sagt mér frá öllu þessu í
dag!” sagði Juditíh.
“Já, yður getur maður treyst, Judith. pér
endurtaikið það ekki, það veit eg. pér voruð Mka
ein af þeim, sem voru hjá henni. Eg hugsaði með
sjálfri mér í morgun: ‘Ef eg gæti nú fundið Judith
Ford, þá skal eg segja henni þetta’, en eg skyldi
ekki Ijúka munni mínum upp fyrir neinum öðrum,
og það geri eg heldur ekki. Hinni ekkjunni, Gould,
vildi eg ekki segja eitt einasta orð, iþó það væri til
að bjarga Mfi mínu; hún er svo málgefin; það yrði
kunnugt um aMain bæinn innan klukkustundar, ef
hún fengi að heyra þetta”.
“Ætlar hún að búa alein héma?” spurði
Judith.
“J?að held eg. Hún hefir fengið sér konu til
að Jtvo fyrir sig fatnað og haílda húsinu hreinu.
Bamið er Mtið og veiklulegt; og eg held að hann
Mfi naumast lengi. Komið þér inn að sjá hann”
Frú Pepperfly stól upp og sigldi inn í húsið;
Judith gekk á eftir henni. úr garðinum gengu
þær inn í eldhúsið og úr eldhúsinu inn í dagstofuna
þar sem Mtli drengurinn lá sofandi á gólfimu, hvíl-
andi á fáeinum fataræflum; það var fallegur
drengur með kyriátt útMt og ljsót hár, sem Mðað-
ist niður um andMt hans. Judith leit aftur og aft-
ur á hann; henni varð hverft við að sjá hve líkur
hann var einhverj um; en henni var ómögulegt að
muna hverjum.
“Hann ihefir fengið vatn í hnjáliðina”, sagði
frú Pepperfly. Að minsta kosti er eg viss um að
það verður afleiðingin”.
“Vatn í hjáMðinn? VesaMngs MtM drengurinn
Eg hefi heyrt að það væri hættulegt”.
“í nítján tilfellum af tuttugu deyðir það svona
ung böm”.
“En hvað hann er magur og föhir”, sagði
Judith. “Og hvað ennið hans er hmkkótt. pegar
maður sér svona hmkkótt enni á bami, ber það
vott um að það hefir Mðið möclar kvaMr fyrir lang-
an tíma”.
“Móðir hans segir, að hann hafi aldrei hraust-
ur verið. Fáið þér yður afurlítinn dropa, Judith!”
sagði frú Pepperfly smjaðrandi um leið og hún
tók litla flösku upp úr leynivasa á stóra kjólnum
sínuim.
“Nei, það vil eg ekki”, svaraði Judith. “Eg
vildi heldur hella því út í garðinn en ofan í mig, og
nú verð eg að fara, annars veit eg ekki nær eg kem
aftur og lafðin mun segja, að eg hafi verið að
masa”.
Judith fór leiðar sinnar og fraimikvæmdi er-
indið hjá vistatökumönnum lafði Jönu. þegar hún
kom aftur sg hún ókunna konu sitja í stólnum, sem
frú Pepperfly hafði áður setið á, en sem nú var
fluttur í skuggann fast við húsið. pað leit út fyrir
að vera' virðingarverð ekkja um fimtugs aldur.
bamið lá í keltu hennar og svaf enn þá, en frú
Pepperfly var horfin. Hefði Judith getað séð í
gegnum vegginn og inn í dagstofuna, þá hefði hún
séð hana þar, geispandi og teygjandi sig í hæg-
indastól, og sofandi eins fast og dauðþreyttur
maður. Annaðhvort hafði hitinn haft áhrif á hana
eða flaskan.
Judith leit rannsakandi augum á hina hörku-
legu andlitsdrætti ókunnu konunnar, og mundi að
hún hafði séð þá áður, sem samtallið við húkrunar-
konuna hefir eflaust hjálpað henni til að minnast.
Einhver hugsun kom henni til að ganga inn í garð-
inn og ávarpa hana.
“Gott kvöld. Mér finst eg hafi séð yður
áður”.
ókunna konan leit nú rannsakandi augum á
hana, en þekti hana ekki.
“pað getur vel verið”, sagði hún. “En eg man
ekki eftir yður”.
“Eg var unga stúlkan, sem var svo oft hjá
vesalings konunnni, henni frú Crane, þessa fáu
daga sem hún lá veik”.
Gleðiblæ brá yfir andlit ókunnu konunnar.
“Mér þykir vænt um að sjá yður”, sagði hún. “Mig
furðar að þér skylduð þekkja mig”.
“pér eruð sú frú Smith, sem komuð og sóttuð
nýfædda bamið ?”
“Já, en nú vildi eg helzt að ekki væri talað um
þann atburð, ef J>ér vilduð gera mér þann greiða.
Ef að fólk fengi að vita þetta, myndi það flykkjast
hingað, og spyrja og spyrja um ótal margt, sem
eg get ebki svarað, og eg hefi auk þessa enn þá
eina ástæðu. Frú — hvað sem hún nú heitir —
segir, að enginn viti enn þá hvað unga konan hafi
heitið, og þá verð eg spurð. Eg gæti ekki svarað
þeim. Eg get frá engu sagt, og vil þess vegna
helzt vera laus við allar spumingar”.
“Hvar er litla bamið?” spurði Judith, sem
Utla áherzlu eða trúnað lagði á orð konunnar.
“Daið”.
“Er það tilfellið! Jæja, það var ekki stærra
en vanalLeg brúða. Eg hélt máske, að það væri
þetta”.
“petta á eg”, sagði frú Smith. “Og hann þjá-
ist mikið vesalings drengurinn. Hann hefir alt af
verið meira og minna veikur.
“Hann virðist sofa vell”, sagði Judith.
“pað er af því hann getur ekki sofið á nótt-
unni. Síðari hluta hvers dags sefur hann eins og
steinn, og þá legg eg hann á dýnu í dagstofunni
eða eldhúsinu, þar sem eg er af tilviljun, því hann
vill síður vera án mín. ó, ef það bam hefði lifað,
þá væri það níu ára gamalt nú. J?etta er eins og
þér getið séð ebki sjö ára enn þá”.
“Eg get ómögulega munað hverjum hann er
líkur”, sagði Judith, um leið og hún horði með at-
hygli á libla drenginn. “Hann er nákvæmlega
sönn mynd af einhverjum, sem eg þekki>vel, en eg
man ekki núna hver það er”.
“Eg þekki engan, sem Mkist honum, þegar
hann sefur”, sagði frú Smith, um leið og hún líka
athugaði drénginn. “Sofandi og vakandi er andlit-
ið mjög ólíkt — eg hefi oft veitt því eftirtekt. pað
hljóta að vera augun og svipurinn, sem gera mis-
muninn”.
“Hefir hann ljós augu?” spurði Judith.
“Nei, dökk. En segið mér nú það sem þér
getið um þenna voðalega dauða. Var það af vangá
eða var það gert með vilja.”
“pað afa menn enn þá ekki getað uppgötvað”,
sagði Judith.
“Gamla hjúkrunarkonan er ekki greinileg með
frásögur sínar. Hún talar um læknirinn og hún
talar um einhvem annan, og svo blandar hún þeim
saman. Mér þætti vænt um að fá að vita hver
\ það var sem annaðist hana”.
“Hr. Stepen Grey annaðist hana.—Hann er nú
Sir Stephen Grey, og hr. Carlton hafði séð hana
einu sinhi eða tvisvar, kvöldið sem hún dó og
kvöldið áður”.
“Var hún svo veik að hún þyrfti tvo lækna ?”
“Nei, alis ebki. Hr. Carlton átti að annast
hana; en þegar hún varð veik, var hann ekki í bæn-
um; þess vegna kom hinn læknirinn í stað hans.
Hr. Carlton átti að taka við umönnun hennar dag-
inn eftir”.
“Voru þeir báðir giftir menn ?”
“Hr. Grey var giftur, hann hafði verið það
lengi, og hr. Carlton giftist skömmu síðar. Hann
giftist dóttur lávarðar. En eg hefi ekki bíma til að
skrafa meira núna”.
“Ó, verið þér kyrrar. Mér þætti svo vænt um
að þér vilduð segja mér alt, sem fram hefir farið;
þér getið sagt það greinilegar en hj úkrunarkonan.
Komið þér inn og drekkið te með okkur”.
“pér gætuð eins vel beðið mig að setjast hér
að fyrir fult og alt”, svaraði Judith. “Lafði mm
hlýtur að furða sig á því, hvað það er æm tefur
mig svo lengi. Eg ska! reyna að fá einnar stundar
leyfi og koma aftur seinna”.
“Eitt orð, áður en þér farið. Eg hefi heyrt
um læknana Grey og Lycett, og eg hefi heyrt um
hr. Carlton; hverjum þeirra væri bezrt að gera boð
eftir, ef að drengurinn minn yrði lakari. Eg er ó-
kunnug hér og þekki ekki mánnorð þeirra”.
“Eg held að þeir séu allir jafn duglegir menn.
Mér geðjast bezt að hr. Gray; eg hefi mest kynst
honum”.
“pað er þá sama hverjum þeirra eg geri boð
eftir, þegar tekið er tillit til dugnaðar þeirra?”
... .“Já, það er sama”, sagði Judith. “Verið þér
sæl”, og svo fór hún.
Hjún gekk heim. Hugsandi um það, hvers
andllit það væri sem andlit drengsins líktist svo
mJkið, ihún gat ekki munað hver J*að var. Hana
grunaði að þetta væri sama bamið, sem frú Smith
sótti til South Wennock, þrátt fyrir aldurs mis-
muninn, sem hún hélt fram; en þó að frú Smith
hefði gabbað hana með því, að það væri ekki það,
og Judith sá enga ástæðu til að hún skyldi gera það
gat það atvik elfki teitt hana að neinni niðurstöðu,
þar eð drengurinn líktist ekki andliti framliðnu
konunnar, að því er hún gat séð.
En þegar Judibh gekk í gegnum hliðið til
Cedar Lodge, sá hún alt i einu andlit fyrir hug-
skotsjón sinni, og mundi nú hver það var, sem
drengurinn líktist. petta gerði henni svo bilt við,
að hún hraktist inn á milli trjánna, eins og hún
hefði fengið slag. Og þegar hún gekk inn í húsið
var það sem í draumi.
«
V. KAPÍTULI.
Draumar Carltons.
pað var mikil skemtun í gestgjafahúsinu
Rauða ljónið. Bæjarbúar héldu þar fjölmenna
dagverðarsamikomu, af því það var þjóðhátíðar-
dagur. Formaður hátíðarinnar var — eins og blöð-
in gátu um daginn erftir — hinn heiðvirði Lewis
Carlton, mikilsrvirtur maður núna af bæjarbúum
sínum. Mennimir láta skraut og hvað annað sem
er mikilfenglegt, hafa áhrif á sig, og hr. Carlton
sýndi hvorttveggja. Hann var heppinn sem lækn-
ir, velliðinn sem félagsmaður, og ættgöfgi konu
hans veitti honum vissa þýðingu. Auðinn sem
hann hafði erft eftir föður sinn, í sambandi við
það, sem hann sjálfur vann sér inn, gerði honum
mögulegt að lifa stórmannlegar, en nokkur annar
í South Wennock. Að sönnu var talað um eyðslu-
semi af bæjarbúum; menn hvísluðu um skuldir,
sem afleiðing þess, en það voru þau um, hr. Carlton
og lafði Laura, og kom ekki öðrum við. Pað var
að sönnu mjög ólíkt iþví, sem John Grey og félagi
hans, hr. Lycett, lifðu, þeir voru kyrlátir og spar-
samir á meðan Oarlton var eyðslusamur og hélt
margar skemtisamkomur. peir voru hygnir menn
og söfnuðu peningum handa bömum sínum. Hr.
Carlton var ebki hygginn maður að því er peninga
snerti, og ihann átti engin böm til að safna pening-
um fyrir. Vagnar, héstar og þjónar, gerðu heim-
ili hans harla ólíkt annara læbna. En alment læt-
ur fólkið þetta hafa áhrif á sig, og hr. Carlton var
því mest metinn af öllum í South Wennock.
Hann var með öllum atbvæðum valinn til þess
að vera forseti Iþessarar hábíðlegu samkomu, og
hann samþykti að vera það. Samþykti það alveg
gagnstætt venju sinni; Carlton var að eðlisfari
hneigður fyrir að draga sig í ihlé, og iþvemeitaði að
taka að sér nokkra hefðarstöðu í félagslífinu. petta
var í fyrsta skifti sem hann lét undan beiðni ann-
.ara, og tók að sér opinbera stöðu. Hann vildi
ekki taka að sér að vera fátækrastjóri, kirkjuf jár-
haldsmaður né bæjarstjóri. ómögulegt var að fá
hann til þess að vera kviðdómari. Tignin sem for-
maður við hestaveðhlaup og opinberar danssam-
komur, var honum einnig andstæð. Hr. Canlton
var, þrátt fyrir skrautið á heimili hans — sem lík-
lega hefir mátt þakka konu hans fremur en hon-
um — óframgjam og dulur maður, sem ekki vildi
láta tildra sér upp.
Hann hefði naumast getað sagt, hvers vegna
hann lét lindan í þetta skifti, og samþykti að taka
að sér formannsstöðuna við þenna hátíðlega dag-
verð. pegar hann hafði tekið að sér þessa stöðu,
vanrækti hann heldur ekki skyildur hennar, og.
hann sýndi, að ódugnaður var ekki orsök þess, að
hann neitaði svo oft, því aldrei hafði betri forseti
skreytt nokkura hátíðarveizlu.
Hann sat efst við borðið, flutti borðræðuna og
mælti fyrir hvoru minninu á fætur öðru. Fram-
koma hans var glaðleg, ihann sýndist að eins hugsa
um þetta og gefa sig allan við því, hið kærulausa
andlit hans var fjörugt. Hann leit vel út þannig.
með sína laglegu andlitsdrætti, sinn fallega vöxt
Nokkuð af heldra fólkinu úr umhverfinu var við
borðið, og næstum allir helztu menn bæjarins, allir
voru iþeir að því komnir að lyfta honum upp til
skýjanna með hrósi sínu, og þegar minni forsetans
var drukkið, ómuðu húrraópin gegnum loftið, og
voru endurtekin af almúganum, sem safnast hafði
saman við dyr og glugga hússins. “Hr. Carlton til
hamingju. Hr. Carlton til ihamingju.”
Klukkan sló ellefu, þegar forsetinn kom heit-
ur og blóðrjóður út. Ef til vill hefir enginn þeirra
sem viðstaddir voru, séð hann nokkuru sinni jafn
rjóðan; hann var samkvæmt þeirra skoðunum
kaldur og rólegur maður, sem ekkert gat vakið
geðsihræringu hjá. pað var ekki Vínið sem olli
þessu. H;r. Carlton var óvinur vínneyzlunnar, og
smakkaði eins Mtið af iþví og mögulegt var; en
þessi óvanalegi heiður, sem honum var sýndur,
hafði hitað tilfinningar hans og fengið enni hans
til að roðna. Margir af gestunum fylgdu honum
út, en fleiri voru þó kyrrir inni enh þá um stund,
sumir urðu að aka heila mílu til þess áð komast
heim; hinir hröðuðu sér til heimila sinna, sem voru
nær. Flestir voru fremur kátir, því samkoman
hafði verið fjörug og skemtileg, og þeir kvöddu
hr. Carlton mjög innilega og voru nærri búnir að
hrista Ihöndur hans af honum, um leið og þeir full-
vissuðu hann um, að hann væri sérlega góður fé-
lagi og yrði hér eftir alt af að vera forseti þeirra
Múgurinn sem hlustaði á þá, og ávalt lætur augna-
bliks tilfinningamar hafa áhrif á sig, hrópaði sam-
róma húrra fyrir hr. Carlton.
Hann gekk eftir götunum heim til sín, meðan
húrraópin endurrómuðu í eyrum hans. Slíkt hafði
ekki oft átt sér stað á æfi Carltons, svo nú var
hann að vissu leyti sviftur sinni vanalegu ró.
Kvöldið var yndislegt, eins og oftast á sér stað á
milli vors og sumars, og hr. Carlton tók ofan hatt-
inn sinn og leit upp til hinnar stjömuþöktu himin-
hvelfingar. Hvaða sorgir sem á hann leituðu.
hvaða ástæður til kvíða — og hafi hann haft nokk-
urar, vissi hann bezt sjálfur um þær; en fáir á
meðal okkar eru að öllu lausir við ýms leynd mót-
læti, sem við dyljum fyrir öðrum, hve saklaus sem
’þau geta verið í sjálfu sér — sem hann gat haft,
þá var þeim öllum fleygt í burt. Carlton gleymdi
lsðna tímanum og nútímanum til þess að hugsa um
ókomna tfmann, og vissar óákveðnar vonir, sem
lágu geymdar inst í huga hans, fengu nú leyfi til að
taka á sig ákveðnari lögun, heldur en nokkru sinni
fyr. pegar hugsanirnar eru á hreifingu leggja þær
nokkuð af sínum eigin blæ yfir hlutina, sem þá eru
vanir að vera skrautlegir.
“peir líta á mig sem guð”, hugsaði hann hlæj-
andi, eigandi við Ihina ótakmörkuðu hylli, sem bæj-
arbúar höfðu nýlega sýnt honum. “Júpiter og
Olymp hafa aldrei notið meiri eða hlýrri sigurhylli
Eg er orðin það, sem mér hefir aldrei til hugar
komið — þýðingarmikill maður á þessum stað.
Einhver heimskuleg ásökun gegn mér, svei! Sá
piltur, sem vogar að bera hana upp, fengi nægar
hrindingar. Samt sem áður skal eg leyfa ýkkur
að syrgja yfir missi mínum, mínir góðu bæjarbúar
i Wennock, og eg veit ekki 'hvers vegna eg hefi
dvalið svo lengi hjá ykkur. í hve mörg ár hefi eg
ekki sagt við sjálfan mig, þegar eg vaknaði einn
morguninn etfir annan, að við mánaðarlokin skyldi
eg fara fyrir fult og alt úr bænum, og þó er eg hér
enn. Eru það nokkurir ósýnilegir hlebkir, sem
binda mig við þenna stað — hlekkir, sem eg get
ekki brotið? Hvers vegna er eg annars kyr? Eða
er það leynd varkámisröddd — þey! eg skeyti ekki
um islíkar hugsanir í kvöld”.
Hann greip fram í fyrir sjálfum sér, þurkaði
enni sitt með vasaklútnum, hneigði sig sem svar
til kveðju, er fram hjá gangandi maður sendi hon-
um, og hélt áfram hugsunum sínum.
“Gáfur mínar og hæfileikar voru ekki gefnar
mér til þess, að eg skyldi jarðsetja þær, en hvað
annað getur starfandi læknir í lélegu sveitaþorpi
gert við þær? Eg kom hingað að eins til bráða-
birgða; mér kom aldrei til hugar að vera hér lengi,
og án vissra kringumstæðna, sem við allir verðum
að lúta, ihefði eg heldur ekki orðið það. Mér finst að
eg hafi verið heimskingi að dvelja hér svona lengi,
en nú vil eg fara héðan. London er bardaga pláss-
ið fyrir mig, og þar vil eg ná doktors nafnbótinni.
Mannorð mitt mun fylgja mér; eg skal nota þessa
mikilfenglegu sveita aðalsmenn til að mæla með
mér; eg skal berjast til að fá hennar hátignar
riddaralega sverð á axlir mínar. Eg get með tím-
anum orðið innritaður meðal hinna sameinuðu
barúna ríkisins, og þá getur lafði mín ekki ásakað
mig fyrir lægri virðingarstöðu en hún hefir. pess-
ir Chesneys hafa ættardramb, og kona mín er
drambsömust af þeim öllum. Já, eg vil fara til
London, og eg get náð hinni æðstu tign, sem lækn-
um er mögulegt að ná. Get náð! Eg vil! fyrir
Lewis Carlton að vilja eitthvað er að gera það.
Sko nú Stephen Grey! Hefir nokkum tíma fyr
slík gæfa fengist í heiminum ? Og fyrst að hann
gat náð sMkri upphefð, sem hann hefir náð, án
voldugra vina til að ýta isér áf mm, hvers má eg þá
eigi vænta. Eg er ekki hryggur yfir því að Steph-
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo Wúnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRAbTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPlTUR
LOÐSKINX Bændur, Veiðiniennn og Verslunarmenn LOHSKIXN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu skinnakaupmenn í Canada)
213 PACIFIC AVENUE..................WIXNTPEO, MAN.
Hæsta rerð borgað fyrlr Gaemr Húðlr, Seneca raetur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YÐAR.
Hoí? ,U" LODSKINN
Ef bú ótkar eftir fljótri afgreiðalu og hæsta verði fyrir ull og loðskinn.akrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
ír, i Ull, Gœrur og Seneca Rœtur
Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og smáum slumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörumar strax.
R. S. ROBINSON W I N N I P E G, Ti-virrs: =- 157 RUPERT AVENUE og , 150-2 PACIFIC AVE. East M A N .
Áríðandi
hluthafa-fundur
---o---
verður lialdinn í Eimskipafélagi Islands hinn 26. október
1918, í Reykjavík á Islandi. Verkefni fundarins:
I. Breyting á 22. gr. laga fyrir H./f. Eimskipafélag
íslands, er samþykt var á síðasta aðalfundi.
II. Reglur um eftirlaunasjóð félagsins.
III. önnur málefni, er fvrir kunna að koma.
Aðgöngumiðum útbýtt 22.-24. okt. næstk. að báðum
dögum meðtöldum.
ÁSKORUN
til
Vinnufœrra Kvenna.
Með hinum aukna ekrufjölda, sem sáð hefir verið í,
og hinn óvanalega skort, vinnukvenna á bændabýlum,
hefir fylkið að ráða fram úr alvarlegum örðugleikum i
því að útvega
K VENN-VINNUKR AFT A.
Bænda eða borgabeimili, sem hafa, vfirfljótanlegt af
dætrum eða vinnustúlkum, ættu að hrýna fyrir slíkum
persónum, að skifta sér niður til vinnu á bændabýlunum.
þar sem vinnukrafturinn er minstur.
I ár verður að flýta fyrir uppskerunni, Jíreskingu og
flutningum. Til þess að svo verði, verða fleiri karlmenn
fengnir til aðstoðar bændum, heldur en að undanförnu.
Og slíkur mannfjöldi lilýtur að auka mjög á
STÖRF KVENNA.
sem þó höfðu áður víða ofmikið að gera. Það er því
bráðnauðsynlegt, að konur og stúlkur bjóði sig fram
sjálfviljuglega til þess að vinna á búgörðum, um mesta
anna tímann.
Og yfir höfuð verður hver vinnufær maður og hver
vinnufær kona, að fara út í bændaviimu í þetta sinh, og
hjálpa til.
Það fólk, sem ekki hefir enn þá ákveðna staði í hug-
anum, ætti að skrifa hið allra fyrsta til
THE BUREAU OF LABOR.
Department of Agriculture.
Regina, Sask.
AUGLÝSIÐ I LÖGBERGL