Lögberg - 29.08.1918, Qupperneq 3

v
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
pRIÐJI KAFLI.
“MættuS þér nokkrum, eða sáuð'þér nokk-
urn fara út?” spurði Carlton, um leið og liann
svaraði gruninum um björninn engu.
“Nei, það gerði eg ekki, hr. Eg ætlaði að
ganga til lyfjastofunnar þegar eg sá ljósið í
ganginum hverfa og heyrði nokkrar stúlkur
hljóða. Svo gekk eg auðvitað að stóru dyrunum
Eg hélt næstum að einhver hefði verið myrtur”.
Við stigaendann stóðu lafðirnai^ Jana og
Laura stóðu hlið við hlið horfandi á alt þetta
raeð undran, án þess að skilja það. Þær báðu
Carlton um skýringu.
“Eg — eg*— hélt mig heyra ókunna rödd;
eg liélt að ^inhver væri kominn inn. Eg er sann-
færður um að það kom einhver inn”, sagði liann
og leit aftur í kring um sig.
í'Viljið þér gera svo vel, hr., og koma og
líta eftir drengnum!”
“ Já, já, Wilkes, eg skal koma áður en háttu
tími er kominn ’ ’, svaraði Carlton. Og hinn sátt-
gjarni, litli rakari gekk auðmjúkur í burtu og
mætti lir. John Grey, sem kom inn.
Friðrik Grey hafði á meðan gengið upp
stigann. Opnar dyr og ljós fyrir innan leiddu
hann inn í herbergi Lucy. Veik, eins og hún var
kom hún samt með mótmæli þegar hún sá hann
•og huldi andlit sitt með heitu höndunum sínum.
“Ó, Lucy, elskan mín! Það er erfitt að
hugsa sér að umgangsveikin skuli hafa ráðist
á þig”.
“Friðrik, því kemur þú hingað? Hvar er
Jana ? Þetta er ekki rétt”. ,
Han tók hendur hennar frá andlitinu til að
skoða það, og lét köldu liendina sína strjúka
enni hennar. Hann tók upp úrið sitt og taldi
lífæðarslögin.
“Eg er hér sem læknir, T.ucy; getur þú ehki
skilið það? Gat eg trúað nokkrum öðrum fyrir
minni tilVonandi eiginkonu?” spurði hann með
rödd sem skalf af blíðu. “Eg hefi í dag staðið
við sjúkrabeð margra sjúklinga, sem voru ung-
ir og fagrir eins og þú, elskan mín”.
“Eg er mjög veik”, sagði hún.
Hræðslan, sem hafði gripið hann, fór vax-
andi nieðan hann horfði á liana, og stöðvaði næst'
um hjartaslög lians. Ef hann skyldi nú missa
hana ? Ef þesi veiki skyldi nú taka hana burt
frá honum og lífinu? Og það var full ástaiða
fyrir hann að álíta, að hann hefði sjálfur fært
henni veikina með lieimsóknum sínum. Sjóð-
lieitt tár féll niður á andlit liennar, svo hún leit
upp og sá tár í augum hans.
“Er eg þá svo hættulega veik?” spurði hún
“Nei, nei, Lucy, það er ekki það. En þetta
eru afleiðingarnar af óforsjálni minni; eg hefði
átt að forðast að finna þig, og eg get ekki þolað
að þú Tíðir kvalir! Ó, elskan mín-----”
Hr. Grey og lafði Jana komu inn. Hinn
æfði læknir ýtti bróðursyni sínum hliðar frá
rúminu, eins og hann væri viðvaningur. Og það
var hann í rauninni líka í samanburði við hinn
eldri og reynda mann, sem hafði margra ára
æfingu.
Grey gat ekki fallist á það að Lucy væri
flutt. Hann sá enga ástæðu til þess, að hún var
ekki strax flutt heim til sín, sagði hann; en það
er bezt að reyna það ekki núna. Jönu þótti þetta
afar-leitt, en varð þó að sætta sig við það.
“Það er ekki hægt að gera neitt við það
núna”, sagði hún og stundi. “En mér þykir
slæmt að hún skyTdi vbikast annarstaðar en í
mínu húsi. Gætið þess að lmn er undir yðar um-
sjón, hr. Grey”.
“Minni umsjá? Hvað ætli hr. Carlton segi
um það?”
“Það skiftir mig engu livað hann segir um
það”, svaraði Jana. “Eg misvirði ekki dugnað
hans, það hefi eg sagt honum, og ef hann vill
stunda hana í sameiningu með yður, þá er eg því
ekki mótfallin. En líf Lucy er mikils vert og eg
ber traust til yðar, hr. Grey, frá fyrri tímum”.
Friðrik Grey heyrði að það áttj að útiloka
hann frá sjúkraherberginu. Hans hjálp sem
læknis, var ekki nein þörf á. Og bæði Jolm Grey
og lafði Jana héldu, að vitjanir lians mundu
vekja geðshræringu hjá Lucy. Mótbárur hans
höfðu engin áhrif.
“Hún á að verða konan mín”, sagði hann.
“En hún er ekki konan þín enn þá”, sagði
br. Grey, “og þú mátt óhætt tnía mér fyrir
henni. Þú mátt reiða þig á, að komi nokkur
bætta í ljós, skalt þú vita um hana fyrstur
allra.
“Og fá að sjá hana”,bætti lafði Jana við.
Haun varð að gera sig ánægðan með þetta,
þó honum fyndist það erfitt. Hann layt niour
og kysti hinar glóðheitu varir hennar.
“Gerðu það ekki — gerðu það ekki”, taut-
aði hún. “Þú getur sýkst”.
“Ekki eg, barn. Við læknarnir erum ómeð-
tækilegir fyrir sýkingu. Ó, Lucy, mín bezta og
dýrmætasta eign, eg bið guð að leiða þig ó
skemda í gegnum þetta”.
Carlton sajnjiykti að stunda Lucy í félagi
við Grey. Þótt það kastaði skugga á dugriað
lians — og það endurtók Jana að ekki væri til-
gangur sinn — liafði hann engin mótmæli gegn
vitjunum Greys. Tilfellið var að Carlton vildi
helzt sjálfur geta Teitt Imcy sigrandi í gegn um
veikina, ]iar eð Tiann áleit sig færan um það; liún
hafði notið hinnar beztu umhyggju hans, 3 :m
systir konu hans, án þess að hann vænti nokkrar
borgunar fyrir það, og lionum sárnaði að þetta
tækifæri var tekið frá lionum. Þetta var lítils-
virðing, Jana gat sagt Twað sem hún vildi; hann
fann til hennar, og íbúar bæjarins myndu ef-
LÖGBERG, FTMTUDAGINN 29. ÁGÚST 1918
Taust veita þessu eftirtekt.
“Og nú, Laura”, sagði Jana, þegar hún
fann systur sína, “þar eð þú og Carlton liafið
sjálf íþyngt ykkur með Lucv, verðið þið líka að
íþyngjast með mér og Judith; hún er ómissandi
í sjúkralierbergi. Eg yfirgef ekki þetta liús, fyr
en eg get tekið Lucy með mér”.
Lafði Laura klappaði sigri hrósandi hönd-
um saman. “Ágætt, Jana! þú, sem ekki vildir
lítillækka þig til að stíga fæti þínum yfir þrösk-
uld okkar, hefir nú loks komið viti fyrir þig. Þú
hefir gott af því, Jana, sökum þíns viðbjóðslega
drambs ’ ’.
“Það hefir ekki verið dramb”, svaraði
Jana. “Það hefir ekki bannað mér að koma
liingað”.
“Hvað er það þá? Hleypidómar ? ”
“Alveg sama nú, Laura, tíminn sem bíður
okkar verður fullur af kvíða. Hr. Grey heldur
að Lucy verði mjög veik”.
“Það sama og Carlton sagði, og hann hélt
lienni hér til að bera umhyggju fyrir henni. Eg
er viss um að hann býður þig velkomna, Jana,
á meðan þú vilt dvelja hér. Hann hefir alt af
viljað vera vingjarnlegu við þig, en þú vildir
ekki þiggja vinsemd hans. Hann er kröfuharð-
ur, það viðurkenni eg; en liann hefir aldrei ver-
ið það gagnvart þér; hann hefir óbeit á Judith”.
“Óbeit á Judith? Hvað hefir hún gert hr.
Carlton?” spurði Jana hissa.
“Ekkert. En honum geðjast illa að andliti
hennar. Hann segir að það geri sér alt af bilt
við. Mér líkar Judith og eg veit að hún er trygg
þerna”.
Hversu mikið sem Carlto spurði um gestinn
þeta kveld, var honum ómögulegt að komast að
því, hver hvíslað hafði í eyra lionum. Að ein-
liver hefði komið inn ganginn og farið út aftur.
efaðist hann ekki um. Iiann spurði þjón lafði
Jönu hvort hann hefði séð nokkurn ganga inn;
en hann kvaðst engan hafa séð. Eftir að Friðrik
Grey var farinn, sagðist hann hafa beðið eina
eða tvær mínútur úti, og svo gengið kring um
húsið til biðklefans hjá lyfjastofunni.
Carlton var jafn klókur og áður. En enginn
gat skilið hversvegna hann ímyndaði sér, að ein-
hver hefði verið í ganginum auk litla rakarans.
XII. KAPITULI.
Hœttan.
Lafði Lucy Chosney var í mikilli hættu.
Hún liafði að eins verið veik fáeina daga, og
menn efuðust nú þegar um líf hennar. Grunur
læknanna að veikin yrði slæm hafði ræzt. Þeir
höfðu gert fyrir hana það sem þeir gátu, en það
var gagnslaust.
Enginn gat sagt um Carlton annað en að
hann væri góður og athugull læknir. Lafði Jana
var honum þakklát í liuga ‘sínum, og henni var
farið að geðjast að honum dálítið betur en áður.
Að liann bar mikla umhyggju fyrir að Lucy
batnaði, var ómótmælandi, og menn liöfðu máske
ástæðu til að segja, að liún væri undir hans um-
sjón en ekki Greys, af því að hann hafði miklu
oftar tækifæri til að gæta hennar. Jana sat við
rúmið mjög hnuggin, en ekki vonlaus. Hún bar
öyggjandi traust til guðs; hún hafði lært að fela
honum á hendur allar sorgir sínar, og þeir sem
það gera, verða aldrei örvilnaðir. Jana áleit að
öll jarðnesk lvf, sem dugnaður og þekking geta
framleitt, hefði verið revnd til að frelsa Lucy,
og ef öll lyf reyndust gagnslaus, þá hlyti það að
vera guðs vilji. Hún vissi að það var það bezta,
þótt þau af hrvgð og skammsýni hlvti að kveina
og gæti ekki séð ]iað.
Lafði Laura fekk veikina líka, en ekki verri
en svo að hún þurfti ekki að halda við rúmið,
og áður en Luey var orðin mest þjáð, var henni
batnað aftur. Laura var vandfvsin og heimtu-
frek, svo lafði Jana varð oft að yfirgefa her-
bergi Lucy og fara til liennar, alveg að þarf-
lausu. Carlton var umhyggjusamur og athugull
en hann vissi fyá byrjun að engin hætta var á
ferð, og sagði Lauru það, en hún kallaði hann í
staðinn “tilfinningálausan”; alveg óverðskuld-
uð ásökun. Hafi nokkrum manni verið ant um
vellíðan konu sinnar, þá var Carlton það.
Friðrik Grey gekk eitt sinn inn í herbergi
Luev með frænda sínum, eftir að hættan var
byrjuð. Ilún þekti hann ekki, og sér til sorgar
sá hann hana velta liöfðinu frá einni hlið til ann-
anar í algerðu rænulevsi. Ef lafði Jana var ekki
örvilnuð, þá var hann það, þessi sýn deyddi
kjark hans.
“Ó, miskunsami guð, frelsaðu hana”, sagði
hann. “Frelsaðu lmna, þó ekki sé af öðru en
meðaumkun með mér”.
Það var ekki eingöngu hin sára sorg fyrir
Lucy, það var líka sjálfsásökun, sem kvaldi hann
Hann áleit sig hafa flutt sýkinguna til hennar,
og hafði sárt samvizkubit. Hvað gat hann gert?
Hann var fús til að fórna sínu eigin lífi til að
frelsa hennar.
Ilann fór beina leið úr sjúkraherberginu til
símritastöðvarinnar í Great Wennock. * Ibúarn-
ir í Soutli Wennock höfðu um tíma verið gramir
yfir því, að verða að ganga svo langt til að sím-
rita, og Friðrik Grey hefir eflaust verið á sömu
skoðun nú. Þegar liann kom aftur til South
Wennock, fór hann til liúss Carltons. Jónathan
kom úr ganginum til dyranna, sem voru opnar,
svo enginn skyldi þurfa að berja eða hringja.
“ Vitið þér livernig henni líður nú?” spurði
hann Ifnugginn.
“Það er enginn breyting, hr. Ef hún er
nokkur, þá er hún til liins verra”.
Ilann bældi niður stunu, um leið og liann
hallaði sér að dyrastafnum. Ófiis til að ganga
inn í hús Carltons eftir móttökurnar sem hann
fékk fyrsta kveldið, sem Imcy lá veik, var hann
kyr úti. Han reif blað úr vasabók sinni, skrifaði
fáein orð á það með blýant, braut það saman og
fekk Jonathan.
‘ ‘ Fáið þér lafði Jönu þetta við tækifæri. En
gerið enga truflun í sjúklingsstofunni til að fá
lienni það ’ ’.
Miðinn komst brátt til Jönu, sem opnaði
liann dálítið forvitin.
‘ ‘ Eg hefi símað föður mínum. Hann er má-
ske ekki fær um að gera meira en búið er; en
það er þó huggnn. Hann þekkir líkamsásig-
komulag Lucy, og það er nokkurs virði. Missi
eg hana, þá missi eg mitt alt í lífinu”.
Mjög róleg og skynsöm orð. Þau gáfu að
eins litla hugmynd um hin áhrifa miklu bænar-
orð í símskeytinu, sem sent var til Sir Stephen.
Jana var samþykk því, sem hann liafði gert.
Þótt hún héldi að það mundi lítið gagn gera, þá
var það þó huggun, eins og hann sagði. Hún
vildi að lafði Oakburn væri nú eins nærri og
Stephen Grey; ef Lucy skyldi deyja, yrði það
henni eins sárt og hún væri móðir hennar.
Hættuleg veiki, sem stendur í sambandi við
sögu okkar, átti sér stað á öðru heimili í South
Wennoek þenna dag. Litli drengurinn í húsi
Tuppers, sem oft hefir verið minst á, og sem
liafði vakið svo margar ímyndanir og grun í
hugum nokkurra persóna, liafði hnignað mikið
síðustu vikuna, og Carlton, sem þurfti að gæta
margra sjúklinga í bænum, Lucy heima hjá sér,
svo maður nefni ekki hina heimtufreku konu
hans, hafði ekki getað vitjað drengsins þenna
dag. Jefferson fór því þangað og kom aftur
með þá fregn, að drengurinn væri ekki betri og
móðir hans mjög kvíðandi.
“Henni líkaði ekki að eg kom”, sagði Jeff-
, erson við Carlton. “Hún sagðist vona að þér
gætuð komið þangað í dag, þó ekki væri nema
eina mínútu”.
Carlton gaf ekkert ákveðið svar. Hann sagð-
ist koma ef liann gæti, en liann héldi að annir
sínar leyfðu það ekki, og svo hefði drengurinn
auk þess, ekkert gagn af komu sinni.
Sér til mikillar undrunar varð frú Smith
þess vör, að hún fékk gesti þenna síðari hluta
dags. Drengurinn, sem nú hafði fengið rúm í
dagstofunni, lá sofandi í því, og frú Smith sat
hjá honum. Hann hafði sárar tilfinningar í fæt-
inum nú, en hann virtist þó betri en um morgun-
inn, og á milli verkjakviðanna svaf hann alt af.
Unga stúlkan, sem við sáum aka vagni drengs-
ins fyrir stuttu síðan, var samkvæmt beiðni frú
Smith í húsinu á daginn, til að hjálpa til með
heimilisstörfin, framkvæma erindi og hvað ann-
að sem fyrir féll, og þar sem veikindi eru, þar
er alt af nóg að gera. Hún hafði nú farið heim
til að líta eftir móður sinni, samkvæmt leyfi, og
frú Smith blundaði laust þegar hún heyrði barið
að dyrum.
Hún fór og opnaði dyrnar. Úti stóð lítil
kona, mögur og lotin með svartan hatt á höfð-
inu. Frú Smith liafði séð hana áður, en gat ekki
munað hvar. En lesandinn þekkir hana líka.
Það var ekkjan Gould frá Palace Street.
Frú Pepperfly hafði lieimsótt liana um morgun-
inn, sem varð orsök til þess, að frú Gould fekk
í fyrsta sinn að vita um nærveru frú Smith í
South Wennock, ásamt mörgu fleiru er sú feita
sagði henni. Vitanlega liugsaði frú Gould —
sem var forvitnasta ekkjan í bænum — að hún
gerði réttast í að fara og finna frú Smith, sem
eflaust mundi þekkja sig.
Frú Smith tók alúðlega á móti henni. Hún
\ ar nú hætt við að vera jafn dul og hún liingað
til liafði verið, af því hún komst að því að það
hjálpaði henni ekkert til að komast eftir dauða-
olsök frú Crane.
Frú Smitli bar te á borð í eldhúsinu, til þess
að ónáða ekki hinn sofandi dreng. Kl. var nú
að eins þrjú, svo það var snemt að drekka te.
Aður en þær settust við borðið kom Judith Ford
í einu eða öðru erindi hafði Judith orðið að
fara til Cedar Lodge, og lafði Jana hafði beðið
hana að líta inn í liús Tuppers og vita hvernig
drengnum liði, sem hún hafði lieyrt að væri
miklu lakari. Hún hugsaði talsvert um hann,
þrátt fyrir kvíðann yfir ásigkomulagi Lucy.
“Það er einkennileg tilviljun, að þið skul-
uð báðar liittast hér”, sagði frú Smith.
Frú Smith var á þeirri skoðun, að sér liefði
ekki verið sögð öll atvik er stæðu í sambandi við
. dauða frú Crane, og að eitt orð kynni enn þá að
opinbera henni eitthvað nýtt. Juditli sagðist að
eins mega dvelja fimtán mínútur, því sú heim-
sókn er hún hefði lofað henni, hefði hindrast af
heimsókn lafði Jönu í London og svo af komu
Lucv til þeirra.
Samtalið vék nú að dauða frú Crane, og frú
Gould, sem alt af gröm yfir því að Carlton hafði
sagt frá sýn sinni í stigaganginum, og áleit hana
að eins ímyndun, fór nú enn að verja sig gegn
því. Frú Smith hafði ekki hevrt þetta fvr, en
það hafði mikil áhrif á liana.
“En hamingjan góða! Var ekki leitað að
þessum manni?” spurði frú Smith.
‘ ‘ Það var að engum manni að leita ’ ’, sagði
frú Gould önug. “Mér hefir aldrei geðjast vel
að Carlton eftir þetta. Það liefði getað rænt
okkur virðing okkar og mannorði, frú”.
Það leit út fyrir að frú Smith gæti ekkert
^um þetta sagt, eða að liún heyrði að eins síðustu
orðið. Hún stóð upp, tók ketilinn af eldinum
til að hella vatni í tekönnuna, en hún setti liann
snögglega yfir glóðina aftur.
“Þetta er eimitt lykillinn sem eg þurfti”,
sagði hún. “Einmitt þessi lykill. Mér fanst
það svo undarlegt, að hann skvldi ekki hafa
'komið hér, svo undarlegt, svo undarlegt! Það
var mér óskiljanlegra eli alt annað”.
“Við hvað eigið þér?” spurði frú Gould.
“Eg á við mann hennar, maðurinn sem fól
sig í stiganum, þefir hlotið að vera maðurinn
hennar”.
“Hvað þá, hr. Crane?”
“Auðvitað. Hann drap hana. Eg er jafn
sannfærð um það, og eg hefði séð það með eigin
augum. Hvers vegna sagði liin feita hjúkrunar-
kona mér eigi frá þessu ? ’ ’
“Frú Pepperfly trúir þessu ekki”, sagði
frú Gould. “Hún er jafn viss um það og eg, að
þar var enginn maður”.
“Þér hefðuð mátt segja mér þetta”, sagði
frú Smith við Judith. “Ó, það breiðir meira
ljós yfir þenna viðburð en alt annað.
Areiðanlegustu Eldspíturnar í heimi
og um leið þær ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þær eru svo kmnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRASTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspítur á markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
Hog'?.U11 L0D5KINN
Ef þú óakar eftir fljótri afgreiðalu og haesta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
’Ull, Gœrur og ~.L —' ' ' " - Seneca Rœtur
Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og smáum slumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R . S. ROBINSON W I N N I P E G, 157 RUPERT AVENUE og y 150-2 PACIFIC AVE. East M AN .
AUGLYSIÐ I LOGBERGI.
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín. þegar tennur þeirra
eru í ólagi. *
Dr. O. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlæknir"
Cor. Loáan Ave. oj* Main Street, Winnipeg
IjOÐSKINN Bændur, Veiðlmennn og Verslunarmenn LOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mestu sklnnakaupmenn £ Canada)
213 PACIFIC AVENCE...........WINNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gæmr Húðir, Seneca rætur.
SENOIÐ OSS SKINNAVÖRC YÐAR.
Hlutakaup í Eimskipafélaginu.
Mönnum mun það í fersku minni
að í vetur birtust aSvaranir frá
helztu stuSningsmönnum Eimskipafé-
lags íslands meöal Vestur-lslendinga
til hluthafa félagsins þar, að selja
ekki hluti sína mönnum, sem þar voru
að falast eftir þeim í umboði eln-
hverra heima á íslandi.
Um líkt leyti gaf stjórn félagsins,
að gefnu tilefni, út viðvörun til hlut-
hafa hér heima, að selja ekki hlutina
undir nafnverði. Og gjörði um leið
ráðstafanir til þess að sala gæti farið
fram á hlutum svo að hæfilegra verð
kæmi fyrir.
Hvortveggja auglýsingin ber vott
um það að eftirspurn töluverð er að
verða eftir hlutum í félaginu. Er það
og ekki að undra. Hagur félagsins
stendur með hinum mesta blóraa. Hið
raunverulega verð hlutabréfanna er
nú orðið miklu meira en nafnverð.
Mun ekki fjarri sanni að hver 100 kr.
hlutur sé nú í rauninni a. m. k. 150 kr.
virði ef til viil 200 kr. virði.
Forgöngumönnum félagsins austan
og vestan er þetta auðvitað kunnara
ett öðritm. Pess vegna var rétt, að
þeir vöruðu menn við að selja. Og
hefði ekki Verið úr vegi að hluthöfum
hefði verið sagt frá því, hvers virði
hluturnir eru í raun og veru.
Nú er það komið á daginn, að tveir
rtienn úr stjórn félagsins hafa lagt
fram fé til hlutakaupanna vestan hafs.
l>að kemur upp eftir á, en virðist hafa
\tt að fara kynt.
Þá framkontu verður að víta af
tveim ástæðum einkanlega:
Fyrst og fernst af þeirri, sem þegar
er nefnd, að mönnum þessum hlýtur
að vera það bezt kunnugt hvers virði
hlutirnir eru — en það hefir hvergi
komið fram, að hlutirnir hafi verið
keyptir yfir nafnverð. En þá kröfu
verður að gjöra til stjórnenda hluta-
félaga, að þeir, sem slíkir, falist ekki
eftir kaupum á hlutum af hluthöfum
við lægra veröi en hinu raunverulega.
í öðru lagi er þessi a. m. k. hálf-
leynikga aðferð — og pað af hálfu
manna úr stjórn félagsins — að nál
lcaupum á hluturn Vestur-íslendinga,
mjög óviðurkvæmileg framkoma gagn
vart þeim. Þegar félagið var stofn-
að, gjörðu V.-ísl. það af ræktarsemi
til ættlandsins og löngun til að hjálpa
því til þess að koma á fót slíku þjóð-
þrifafyrirtæki, að kaupa hluti í fé-
laginu. Þeir gjörðu það ekki í gróða
skyni. Þeir gjörðu það af þjóð-
rækni. Við, heima-íslendingar, mátt-
um því ekkl eiga frumkvæði að þvi
að reyna að ná undan þeim hlutunum
aftur, -sízt þegar fyrirtækið reyndist
svo gróðavænlegt, sízt gjöra það á
hálf-lymskulegan hátt, sizt máttu
menn úr stjórninni verða til þess.
Vestur-ískndingar áttu að eiga
frumkvæðið, kæmi salan til greina
þaðan og hingað. —
Það er enginn vafi á því, að þessi
framkoma verður mjög til þess að
spilla hinu góða samkomulagi milli
ískndinga vestan hafs og austan.
Það er illa farið. En óhætt er að tjá
Vestur-íslendngum það, að þessi að-
ferð hefir mælst mjög illa fyrir hjá
mörgum hér»heima. — ,
Margir eru að verða smeikir um að
svo fari, að mesti þjóðlegheitablærlnn
hverfi af Eimskipafélaginu. Það
muni draga að þvi smátt og smátt, að
hlutabréfin lendi i höndum fárra stór-
eignamanna. Þarf ekki mikið að
breytast til þess að fáir stóreigna-
menn geti ráðið lögum og lofum á
fundum félagsins. Verður látið við
það sitja í bili að benda á þessa hættu.
Þingstörfin.
Lengsta þing á íslandi hefir það
orðið, sem nú var nýlega slitið. Stóð
i 100 daga rétta.
49 frv. hafa alls verið lögð fyrir
þetta þing. Þar af hafa 25 frv. ver-
ið afgreidd sem lög, 11 verið feld, 1
tekið aftur og 12 ekki útrædd. 50 til-
lögur til þingsál. hafa fram komið,
þar af 9 um skipun nefnda, 27 hafa
verið afgreiddar sem ályktanlr þings-
ins, 10 feldar og 4 ekki útræddar. 8
fyrirspurnir hafa fram komið. Af
>þeim var 5 svarað en 3 ekki.
Verður nánar skýrt frá þingstörf-
unum í næstu blöðum.