Lögberg - 12.09.1918, Síða 3

LÖGBERG, FTMTUDAGINN
12. SEPTEMBER 1918
3
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
J7RIÐJI KAFLI.
Þess má geta, að Friðrik Grey vissi ekki
hið minsta um að nokkur grunur hengi við þessa
konu og þetta barn. Efinn um hver þau voru,
var að eins til hjá fáeinum persónum í South
Wennock. Hann hafði að sönnu heyrt að það
byggi fólk í Tuppers húsinu, en liann áleit það
alókuimugt.
Drengurinn lá í rúminu sínu, en frú Smith
var að sópa húsið, því hún hafði sent stúlkuna
eftir mjólk. Hún hafði ekki búist við lækninum
svo snemma. Hann gekk hratt upp stigann, þar
eð hann hafði engan tíma til að missa. Dreng-
urinn hafði í eyrðarleysi sínu náð náð öðrum
handleggnum út úr erminni á náttkjólnum, svo
liann var alveg ber. Sir Stephen varð litið á
merki á handleggnum fyrir neðan öxlina. Hann
athugaði það nákvæmlega, það var einkennilegt
merki, líkt moldvörpu að lögun og ámóta stórt
og baun. Hann hafði talað við barnið þegar frú
Smith kom upp.
“Er nokkur von, hr.?” hvíslaði hún, þegar
hann var búinnn að skoða barnið og ætlaði ofan.
‘ ‘ Ekki hin minsta. Hann verður hér ekki
lengi ’ ’.
Frú Smitli þagði fáeinar sekúndur. “1 öllu
falli segið þér það blátt áfram, hr.” sagði hún
svp gremjulega. “Það er lítið traust í því fyrir
tifiinningar móðurinnar”.
“Því ætti eg ekki að segja yður sannleik-
ann?” svaraði Sir Stephen. “Þér vilduð að eg
segði yður mína hreinskilnu meiningu, og það
liefi eg gert. Þér eruð ekki móðir hans”.
‘ ‘ Ekki móðir hans! ’ ’ endurtók hún.
“Nei, það eruð þér ekki. Þetta barn er eitt
af mínum”.
“ Við hvað eigið þér?” spurði hún undrandi
“Eg á við að eg hjálpaði þessu barni inn í
heiminn. Sjáið þér”, bætti hann við, um leið og
liann gekk aftur að rúminu, ýtti náttserknum til
hliðar og sýndi henni merkið. “Eg þekki barn-
ið á þessu, og get svarið að það er það barn, þó
úr þúsundi ætti að velja”.
, Hún svaraði ekki. Þau gengu ofan í eldhús-
ið þar sem Friðrik beið. Sir Stephen talaði á
meðan hann gekk ofan.
“Móðir þessa barns var hin ógæfusama
kona, sem dó í liúsi ekkjunnar Gould í Palace
Street fyrir nokkrum árum síðan, nefnilega frú
Crane. Eg hefi ástæðu til að muna það, þó eng-
inn annar hafi”.
Ekkjan horfði fast á Sir Stephen. “Eg
spurði frú Pepperfly — hún var hjúkrunarkon-
an sem stundaði hina framliðnu — livort barnið
hefði fæðst með nokkuru merki, og hún sagði að
það hefði ekkert’”.
“Eg skeyti ekkert um hvað frú Pepperfly
hefir sagt yður”, svaraði Sir Stephen. “Hún
getur hafa gleymt merkinu, eða ef til vill ekki
séð það þá, því aðgætni hennar dofnaði stundum
af einirberjabrennivíni. Eg segfyður satt, það
cr sama barnið”.
Friðrik Grey hlustaði með glöggri eftirtekt
hann vissi ekki hvort hann mátti trúa sínum eig-
in eyrum. Hann gat naumast skilið þetta. Frú
Smith hélt því ekki lengur fram að hún væri
móðir drengsins.
“Þá eruð þér sá maður, hr., sem stundaoi
konuna? Hr. — hr. —
“Hr. Stephen Grey þá, Sir Stephen nú. Já,
það er eg, og eg er sá, sem var ásakaður um að
hafa blandað eitri í lyfið hénnar af kæruleysi.
“Og þér gerðuð það ekki?” livíslaði hún.
“Eg! Mín góða kona, hvaða sambandi sem
þér kunnið að hafa staðið í við liina framliðnu,
og sem eg veit ekkert um, þá megið þér óhultar
treysta því sem eg nú segi yður. Hjá hennar
vesalings dauða líkama, og í nærveru^hennar cg
skaparans, sór eg þann eið, að úr mínum hönd-
um kom lyfið hreint og rétt tilbúið, sem liress-
andi drykkur, að engin tegund af eitri var í því,
og eg sver það aftur hér frammi fyrir yður í
nærveru hins deyjandi barns hennar”.
“Hver gerði það þá?” spurði ekkjan og
hélt niðri í sér andanum.
“Það veit eg ekki”, svaraði Sir Stephen,
mn leið og hann settist niður til að skrifa lyf-
seðil með blýant, þar eð blek var ekki í nánd.
“Smith! Smith!” endurtók hann með sjálfum
sér. “Þér liljótið að vera sú frú Smith, sem
kom og sótti barnið! ’ ’
Frú Smith áleit gagnslaust að neita því, og
skeytti máske heldur ekki um það. “Og þó svo
væri”.
“Þó svo væri!” endurtók læknirinn, stóð
upp og starði á liana undrandi. “Hvað þá mín
góða' kona, vitið þér þá ekki, að það hefir verið
leitað að yður um næstum alt landið? Enginn,
sem stóð í sambandi við það mál, var jafn mikið
þráð og þér”.
“Hvers vegna?”
“Til þess að greina frá því, sem kynni að
leiða til þess að ráða gátuna, hver hin unga kona
var”, endurtók Sir Stephen mjög fljótmæltur.
“En ef eg gæti það nú ekki”, svaraði frú
Smith.
En eg held að þér getið það”.
“Þá skjátlast yður, hr. Eg segi það frammi
fyrir guði, að eg veit ekki fremur hver konan
var — það er að segja, að því er fjölskyldu
hennar viðvíkur, eða sambandi hennar við aðra
— helduF en litla barnið uppi. Eg er komin
hingað til Soutli Wennock til að uppgötva það
sem eg gæti, og eg vissi alls ekki að frú Crane
var dauð, fyr en eg heyrði það hér”.
Sir Stephen var undrandi. Friðrik studdi
sig við stólbak og lék sér að úrfesti sinni.
“Hvar er maðui- hennar?” sagði Sir Steph-
en um leið og hann settist aftur.
“Það er einmitt Jmð, sem mig langar til að
vita, hr. Eg liefi aldrei heyrt neitt um hann,
síðan eg fór með barnið frá South Wennock”.
“En þér verðið þó að einhverju leyti að
vita hver hún var. Þér gátuð naumast komið
hingað til að sækja barnið, til alveg ókunnugrar
konu”.
Frú Smith þagði. “Eg þekti liana, af því
hún átti heima í mínu húsi”, sagði hún loks.
“Eg veit ekki hvers vegna eg ætti ekki að segja
það”.
“Og maðurinn hennar? Átti hann heima
hjá yður líka?”
“Nei, að eins liún. Sir, eg legg við heiður
rninn ogsamvizku, að eg veit ekki hver hún var
í raun og veru, eða hver maðurinn hennar, hr.
Crane, var. Það er að sumu leyti af því, að eg
vildi ekki láta fólk kvelja mig með spurningum,
sem eg gat ekki svarað, að eg hefi haldið því
leyndu að þetta er sama barnið”.
“Og þér vissuð ekki að hún var dáin?”
“Eg vissi ekki að hún var dáin. Eg hefi
búið í Skotlandi með barnið; maðurinn minn
vann þar á verkstæði, og hvað eftir annað furð-
aði okkur á því, hvað orðið væri af frú Crane,
fyrst hún kom ekki að sækja barnið sitt. Við
héldum -að hún væri farin til Ameríku með
manni sínum, það var talað um það”.
“Og þér vitið ekkert um hvernig hún dó,
né kringumstæðurnar sem eru bundnar við
það?” enduriók Sir Stephen.
“Eg veit alls ekkert um það”, svaraði hún ,
áköf. “Nema það sem mér hefir verið ságt síð-
an eg kom hingað núna. Frú Crane átti heiipa
lijá mér í London, og yfirgaf mig skyndilega til
að fara til South Wennock. Einum eða tveim
dögum síðar fékk eg bréf, sem sagði mér að
barnið mundi fæðast bráðlega, og í því bréfi bað
hún mig að sækja það. Það var áður ákveðið
að eg skyldi annast það. Þetta er alt, sem eg
veit”.
‘ ‘ Vitið þér hvers vegna hún, kom til South
Wennock?”
“Eg held til að finna manninn sinn. En
það virtist vera eitthvað dularfult við hann, og
hún var þögul gagnvart mér”.
Þetta virtist vera alt sem frú Smitli vissi.
Að minsta kosti var það alt, sem hún vildi segja,
og það gaf lítið meiri skýringu um það umliðna
lieldur en Sir Stephen vissi áður. Hann skildi
við liana með þeirri áskorun, að hún segði lög-
reglunni alt sem hún vissi.
“Það geri eg eflaust”, sagði hún. “En eg
verð sjálf að velja mér tímann til þess. Eg hefi
mínar eigin ástæður, Sir, og það verður ekki mér
að kenna ef málið verður ekki opinberað ’ ’.
Sir Stephen var komin hálfa leið út að lilið-
inu, þegar frú Smith kom hlaupandi á eftir hon-
um og bað hann að nema staðar.
“Sir, þér gleymduð að taka borgun yðar”.
“Eg tek ekki á móti neinni borgun í South
Wennock”, sagði hann brosandi. “Fylgið ráð-
leggingum mínum, þá getið þér linað kvalir
drengsins, on ekkert getur frelsað liann.”
Þegar þeir gengu út úr hliðinu, mættu þeir
Carlton, sem var á fyrstu göngu sinni til sjúkl-
inganna. Hvað hefir komið honum til að fara
hingað? var spurningin sem lesa mátti í augum
hans.
‘ ‘ Þér hafið verið hér til að líta eftir mínum
sjúkling”, sagði hann hátt en ekki vingjarnlega.
“Er það yðar sjúklingur?” sagði Sir Steph
en. “Eg segi yður það satt, að eg hélt það væri
Lycetts, og eg hafði engan tíma til að spyrja
um smámuni, sem ekki snertu sjúklinginn bein-
línis. Eg hefi ráðlagt breytingu á meðferðinni
og skilið eftir lyf jamiða til að lina kvalir barns-
ins, annað er ekki mögulegt að gera”.
Hann talaði hiklaust og djaflega eins og
yfirlæknirar; en það særði tilfinningar Carltons
“Hvað kom yður aðallega til að fara hing-
að?” spurði hann, um leið og liann hugsaði
undrandi um það, livað he0i leitt Sir Stephen
þangað:
“Frú Smith gerði boð eftir mér”, svavaði
Sir Stephen. “Eg tel víst að þér vitið hvaða
barn þetta er”.
“Hvaða barn þetta er?” endurtók Carlton.
“Eg veit það getur ekki lifað lengi þó það fái
næg lyf”.
“Það er barn konunnar sem dó í Palace
Street, sem eg veitti læknishjálp í stað yðar.
Hún, sem var deydd með blásýru”. ,
“Rugl”, sagði Carlton.
“Það er ekkert rugl”, svaraði Sir Stephen.
“Frú Smith reyndi að sannfæra mig um að mér
skjátlaði, en eg sannfærði liana um það gagn-
stæða ’ ’.
Það kom breyting á andlit Carltons, og ein-
kennilegur svipur kom í ljós á því, sem líktist
mikið svip hjartardýrs, er hundarnir liafa gert
uppgefið. Um leið og hann leit upp, varð hon-
um litið í augu Friðriks, sem horfðu á hann.
“Er það mögulegt að þekkja barn, að svo
mörgum árum liðnum; haldið þér það, Sir
Stephen?”
“Ekki nema það sé fætt með einkennilegu
merki, eins og þetta barn var. Eg skyldi þekkja
drenginn, ])ó eg fyndi liann fullorðinn meðal
svertingja í Afríku”. x
“Hvaða merki er það?” spurði Carlton,
sem sjáanlega efaðist um að það væri til.
“Það er á neðri hlið liægri handleggsins, og
þér munuð naumast glejuna því, þegar þér eruð
búinn að sjá það einu sinni. Farið þár inn og
skoðið það ’ ’.
Þeir tóku höndum saman og skildu. Sir
Stephen gekk út um hliðið, Carlton heirn að hús-
inu. Hann stóð í dyrunum þegar liann lieyrði
Sir Stephen kalla til sín.
“Þér gerðuð réttast í að láta það verða
opinbert, að það er sama barnið, það gæti hjálp-
að til uppgötvunar með tímanum. Frú -Smith
vill máske segja yður meira, heldur en hún hef-
ir sagt mér. Hún segir að frú Crane hafi komið
til South Wennock til að fina manninn sinn, og
mér finst það sennilegt. Minnist persónunnar,
sem þér sáuð í stigaganginum”.
Sir Stephen liefði ekki þurft að segja:
“minnist persónunnar”. Hún var of oft í huga
Carltons til að raska ró hans.
XIV. KAPITULI.
Hnupluð augnablik.
Lucy Chesney var að batna, eins og flestum
öðrum í South Wpnnock. Áður en vika var lið-
in frá heimsókn Sir Stephens í South Wennock,
var hún fær um að yfirgefa rúmið til að liggja
á legubekknum.
Friðrik Grey leit svo á, sem illa hefði verið
við sig breytt. Ekki í eitt einasta skifti, síðan
hún var í mestri hættu, hafði honum verið leyft
að sjá Lucy. En þegar John frændi hans sagði
honum, að hún væri farin að klæðast, gekk hann
til húss Carltons.
Jónathan lauk upp fyrir honum, og án þess
að spyrja um leyfi, gekk liann upp stigann og
barði að dyrum á herbergi Lucy. “Kom inn”,
sagði Lucy fyrir innan, og hann gekk inn og
fann hana eina hvílandi á legubekknum rétt hjá
ofninum, hún var alklædd og hafði silkiábreiðu
ofan á sér.
Roði kom fram í fölu kinnarnar á henni; en
þegar fyrsta undranin var afstaðin, rétti hún
honum hendi sína til merkis um, að hann væri
velkominn. Hvorugt þeirra sagði neitt. Ilann
smokkaði hendinni undir koddann, sem höfuð
hennar hvíldi á, lyfti honum upp og færði fallega
föla andlitið hennar nær sínu á þann hátt.
“Lucy, alla æfi skal eg vera þakklátur!”
“Hélzt þú að eg mundi deyja?”
“Já, elskan mín, það hélt eg. Nú get eg
sagt þér það, þegar hættan er afstaðin. Lucy,
það má ekki líða langur tími þangað til þú ert
mín; eg get ekki stofnað mér í aðra eins reynslu
þessi hefir verið”.
“Þó eg hefði verið þín að öllu leyti, þá
hefðir þú ekki getað verndað mig við veikinni.”
‘ ‘ Ekki við veikinni, það veit eg vel. En að
vita að þú varst veik — fárveik, og að eg mátti
ekki vera hjá þér, það var mér þung reynsla.
eg vil ekki segja þér hve erfitt eg átti með að
þola það; hvernig eg gekk fram og aftur fyrir
utan húsið, stund eftir stund, nótt eftir nótt og
horfði á veggina. Veikindin geta heimsótt þig
sem konu mína, en þá verður mér heimilt að ann
ast þig og hjálpa þér, mín heimild verður þá
rétthærri en nokkurs annars í heiminum! Syst-
ur, lijúkrunarkonur, vinir — hvað verður það í
samanburði við mig?”
Hvað það var indælt að liggja þarna hálf
máttvana með vaxandi fjöri við hið þrekmikla
brjóst, í hinum verndandi faðmi! Það var næst-
um þess vert að liafa verið veikur til að mega
það. Hún leit í augu hans með ástríku brosi.
“Eg skal alt af muna það, að þú frelsaðir
mig, Friðrik”.
“Frelsaði eg þig? Hvernig?”
“Með því að símrita eftir Sir Stephen.
Jana sagði, að stuttu eftir að hann kom inn,
sýndist eg verða rólegri. Hann gaf mér eitthvert
■ duft, sagði hún, og hann gerði einhverja breyt-
ingu á þeim legi, sem þeir böðuðu höfuð mitt
með”.
“Góða Lucy mín, liann gerði ekkert fyrir þig
sem föðurbróðir minn og Carlton ekki gerðu.
Aeikindin voru á umskifta takmörkum þegar
hann kom”.
“Eg get ekki breytt skoðan minni, og það
vill Jana heldur ekki. Mér er ánægja að því að
álíta að eg megi þakka föður þínum lengingu lífs
míns, eða þó heldilr þér, af því þú fekst liann
hingað ’ ’.
“Haltu þá þessari skoðun”, livíslaði hann.
“Og festu þann sannleika í huga þínum, elskan
mín, að þú skalt verða að þakka mér fyrir mik-
inn hluta af framtíðargæfu þinni. Eg skal revna
af fremsta megni með guðs hjálp að gróðursetja
og viðhalda henni”.
“Heldur þú ekki að þú sért búinn að halda
mér á lofti nógu lengi?” sagði hún litlu seiuna.
“Þreytir það þig?”
“Ó, nei, en þú verður þreyttur”.
Hann lyfti höfði sínu ofurlítið upp þannig
að hann gat horft í augu hennar.
“Sagðir þú þreyttur? Eg vildi að eg mætti
halda þér svo lengi að eg yrði þreyttur”.
Hún leit undan djarfa augnatillitinu hans,
og hann laut niður til þess að kyssa roðann á
kinnurn hennar. Þegar menn ganga eftir bönn-
uðum brautum, veit lesandinn að mönnum er
mjög oft komið á óvart. Það var barið rösk-
lega að dyrum og inn kom Carlton. Nú stokk-
roðnaði hún, ov vildi af ungfrúlegri feimni losa
sig úr faðmi hans.
En Friðrik Grey hélt henni kyrri, og leit
upp með rólegri sjálfstjórn.
“Hvað viljið þér hingað, hr. Carlton?”
“Hvað eg vil hingað?” endurtók Carlton.
“Þetta er mitt hús”.
“Það er auðvitað yðar liús. En þetta er
herbergi lafði Lucy í húsinu”.
Það sýndist alveg óhugsandi að þessir
menn fyndist, án þess að lenda í óþægilegu orða-
stríði. Friðrik lagði Lucy niður aftur og stóð
þráðbeinn við hlið hennar.
“Sem læknir og verndari mákonu minnar,
meðan hún er undir mínu þaki, leyfist mér má-
ske að spyrja, livað þér viljið liingað”, endur-
tók Carlton aftur. “Eg tala hennar vegna þcg-
ar eg segji, að eftir minni skoðun sé það naum-
ast viðeigandi”.
“Þér megið levfa mér að vera betri dómara
en þetta”, svaraði Friðrik kuldalega. “Sem
mína tilvonandi konu, getur enginn haft meiri
áhuga en eg, að verna hana fyrir því, sem er
óviðeigandi”.
Hann tók stól, flutti hann að legubekknum
og settist, órækt merki þess, að hann ætlaði ekki
strax að fara. Lucy, sem enn þá var blóðrjóð,
sagði:
“Vilduð þér nokkuð, hr. Carltoní”
Areiðanlegustu Eldspítumar í heimi
og um leið þaer ódýrustu eru
EDDY’S “SILENT 506”
AREIÐANLEGAR af því að þaer eru svo búnar til að
eldspítan slokknar strax og slökt er á henni.
ÓDÝRA iTAR af því þœr eru betri og fullkomnari en
aðrar eldspíturá markaðinum.
Stríðstíma sparnaður og eigin samvizka
þín mælir með því að þú kaupir EDDYS
ELDSPÍTUR
Húðir, Ull
og . . . .
Ef þú ótkar eftir fljótri afgreiðtlu og haesta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Ull, ( jœrur og Seneca Rœtur i
Vér kaupum vörur þessar undir eins í stórum og smáum slumpum. Afarhátt verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R N8 . S. ROBINSON W I N N I P E G, 157 RUPERT AVENUE og > 150-2 PACIFIC AVE. Ea*t M A N .
AUGLYSIÐ I LOGBERGI.
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
•
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesfa að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru 1 ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlaeknir**
Cor. Logan Ave. o£ Main Street, "Winnipe;*
' ' ...... ..................—
LODSKUiN Bændur, Veiðliuennn og Verslunarmenn IiOÐSKINN
A. & E. PIERCE & CO.
(Mesfi sklnnakaupmenn í Caneda)
213 PACIFIC AVENUE...........WIVNIPEG, MAN.
Hæsta verð borgað fyrir Gærur Húðir, Seneca rætur.
SENDIÐ OSS SKINNAVÖRU YtíAK,
Hvað ær mjólka.
Freyr hefir áður birt skýrslur, er
upplýsa þetta að nokkru, en til þess aö
ábyggileg vissa fáist, þarf skýrslur
frá fleirum og yfir lengri tima. Yms-
ir hafa lofað a8 stySja atS því, aS við
gætum vita'S vissu okkar um meSal ■
œrnyt, með því aS láta Frey í té
skýrslur um nythæS ánna hjá sér, og
birtast nú hér nokkrar.
1. Hjá brceSrunum Kristjáni og
Jóhannesi DavíSssonum f NeSri-
HjarSardal 'í Dýrafirdi mjólkuSu
ærnar frá 28. júní til 16. septemoer
1917 þannig:
1. Kurta .. 75,5 kg
2. Króka .. 72.0 —
3. Gulsa .. 71,0 —
4. Hrokkinbrúska .. 69,0 —
5. Suga .. 67,0 —
6. Kúöa . . . 66.0 —
7. Dropa . . . 63,0 —
8. Dröfn . . . 62,5 —
9. Loöin . . . 60,5 —
10. Brotinhyma . . . .. 55,5 —
11. Rauöeygð . . 54,0 —
12. Vararkolla .. 53,5 —
13. Móhosa . .. 52,5 —
14. Flekkudóttir .. . . . 51,0 —
15. Krossa . . . 49,0 —
16. Gráhyrna . . . 50,5 —
17. Litlakolla . . . 47,5 —
18. Móflekka . . . 47,0 —
19. Blábrún . . . 48,0 —
20. Hálsa . .. 46,5 —
21. Skeifa , .. 44,0 —
22. Kola . .. 44,0 —
23. Breiðnasa . .. 38,5 —
MeSaltal 56 kg.
Mjólkin var vegin 6 sinnum. Tíma-
bilin náSu yfir 9—14 daga og 32 daga
þaS síSasta, og var vegiS á miSju
tímabili.
2. Hjá GuSjóni DavíSssyni á
Fremstuhúsum i NeSrihjarSardal í
DýrafirSi mjólkuSu 24 ær, sem voru i
kvíum, 52 kg. aS meSaltali.
3. Hjá FriSriki Bjarnasynl hrepp-
stjóra á Mýrum í DýrafirSi mjólkuSu
60 ær, sem voru í kvíum, 56 kg. aC
meSaltali.
4. Hjá Jóni Bjarnasyni á Sæbóli
á Ingjaldssandi, mjólkuSu 34 ær, sem
voru í kvíum, 73 kg. aS meSaltali.
Á ]>essum fjórum bæjum er hætt aS
vega mjólkina síSari hluta septem-
ber.
5. Á Hrauni á Ingjaldssandi mjólk-
uSu ærnar frá 28. júní til 17. septem-
ber 1917 þetta:
a. Ær bóndans BernharSar Jóns-
sonar, 27 alls, aS meSaltali 84 kg.
b. Ær Finns Eiríkssonar, 4 alls,
aS meSaltali 68 kg.
c. Ær vinnufólks og barna, 5 alls,
að meSaltali 76 kg. .
Geta verSur þess, aS á Ingjalds-
sandi eru betri hagar en í DyrafirSin-
um.
J>egar fleiri skýrslur eru fengnar,
verSur þetta mál tekiS til rækilegrar
yfirvegunar, en enn vantar nogn
traustan grundvöll til aS byggja saxn-
anburS á, ef hann á aS hafa almcnt
feildh
P. Z..
(Freyr).
Ókeypis
TIL ÞEIRRA ER ÞJÁST AF MŒÐI
I»eir sem þj&st af mæfii ..............
Nýtt inefial, sem menn Keta nota* heima.
án sársauka eftu tfmatapn.
Vér höfum nýja atSferti, sem læknar
Asthma. og vér viijum aö þér reynitt hana
ft. okkar kostnatS. I>að skiftir engu mftli ft.
hvaöa stigi veikin er, hvort heldur hön er
um stundarsakir, eða varandi, chronic; þér
ættuts að senda eftir hinu fría meðali strax
til reynslu. t»að skiftir engu í hvaða lofts-
lagi þér eruð, eða ft. hvaða aldri, eða hvaða
atvinnu þér atundið; ef þér annars þjftist af
Asthma, þft pantið læknisdóminn undireina
Sérstaklega viljum vér að þeir, sem von-
laust var um reyni aðferðina; þar rem alt
annað hefir verið reynt, svo sem innspraut-
un doches opium aðferð. “patent smokes”
o. 8. frv. — Vér viljum fft alla er þjftst af
mæðt, andateppu og þvl um líku, til þess að
losna við slfkan ófögnuð í einu lagi.
í»etta ókeypis tilboð, er of þýðingarmikið
til þess að vera vanrækt. Skrifið strax og
reynið læknisdðminn. Sendið enga peninga
að eins sendið þenna coupon. Gerið það í
dag.
FRKK ASTHMA COFPON
FRONTIER ASTHMA CO., Room 803 T.
Niagara and Hudson Sfs., Buffalo, N. Y.
Send free trlal of your method to: