Lögberg - 26.09.1918, Qupperneq 4

4
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 26. SEPTEMBER 1918
iiillíiitmillittHiiáiiilfiiii;Smii»tfflaiHtiBiiwwiUiawiiBaiw»wwiiBwMiwiffli^ *
Sögberg j
Gefið út hvern Fimtudag af The C*l- j
umbia Pret*, Ltd.,|Cor. William Ave. & §
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: GARRY 416 og 417
Jón J. Bíldfell, Editor
J. J. Vopni, Business Manager
Utanáakrift til blaðsint:
THE 801UMBIA PRE88, Itd., Box 3172, Winnipog. M»1-
Utanáskrift ritstjórana:
EDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnipog, Man.
I • VERÐ BLAÐSINS: B2.00 um árið.
«^^27
........................................
Sigurlán Canada
Annað útboð í vændum.
Eins og menn rauna, þá var Sigurlán Can-
atia númer 1. boðið út síðastliðið haust, — fólk-
inu í Canada boðið, og beðið að kaupa af ríkis-
stjórninni $400,000,000 virði af ríkisskuldabréf-
liinogeins og kunnugt er urðu menn mjög Vel
vi ð þessari áskonm stjórnarinnar, því menn
lögðu fram fé, ekki að eins nógu mikið til þess
að kaupa þessi $4(X),000,000 heldiir $420,000,000
virði af veðbréfum ríkisins.
Því gjörir stjórnin þetta?
Fvrst og fremt til þess að fá fé til þess að
halda áfram stríðinu.
Vegir þeir sem áður voru farnir, og oftast
stóðu stjórnum og fésýslumönnum opnir — að
lána útlent fé til nauðsynlegra framfarafyrir-
tækja og útgjalda, eru nú sem stendur ekki opn-
ir. Þær þjóðir, er aðallega lánuðu peninga til
('anada eru nú í stríðinu, og þurfa á öllum sínum
peningum að halda sjálfar, og því engin peninga
von þaðan.
f öðru lagi er það hagur fyrir stjóynina að
taka peningalán heima fyrir, þá borgast vext-
irnir ekki út úr landinu, heldur til landsmanna
og auka því peningamagnið í landinu, og það er
hagur fyrir fólkið í Canada ef það að eins gæfi
fengist til þess að sjá og nota sér þann hag.
Þegar vér segjum fólkið í Canada, þá eigum vér
ekki við auðfélögin, vér eigum ekki-við lánfélcg-
in né heldur við bankana, vér eigum við alþýð-
una í Canada.
f fyrsta lagi er tryggingin sem í boði er sú
bezta sem til er í landinu — er landið sjálft með
öllu er því tilheyrir, iðnaði, framleiðslu og gjald-
þoli. Ef að sú trygging sem bqðin er fyrir þess-
um lánum bregst, þá er það hið síðasta sem get-
ur brugðist frá tryggingarlegu sjónarmiði, því
á undan þessari tryggingu verða bankarnir að
fara, lánfélögin að fara auðlegð landsins að
vera uppausin, og peningar vorir og peninga-
\ irði að engu orðið.
1 öðrulagi er þetta fyrirkomulag sérlega
íientugt þjóðinni, ekki aðeins fyrir það, að fyrir
komulagið er svo þægilegt að hver einasti maður
og hver einasta kona, sem nokkur peningaráð
hefir getur tekið þátt í því, heldur og öllu fremur
gjörir það alla þá sem þátt taka í þessum lánum
að sparsamari mönnum — kennir fólkinu að
spara — kennir fólki, að í staðinn fyrir að henda
peningum sínum út fyrir glys og glingur, eins og
mjög hefir tíðkast nú á síðari árum, þá eigi það
að leggja þá á vöxtu sér og sínum til styrktar í
framtíðinni og landi sínu til hjálpar þegar því
mest á ríður.
Margir menn og konur leggja peninga þá,
sem þeim tekst að draga saman á sparisjóð fyr-
ir mjög lága vexti, vanalegast 3% og það er lofs-
vert, þeir eru vanalegast á vissum stöðum þegar
þeir eru komnir á bankasparisjóði. En þeir eru
hvergi nærri eins vel trygðir þar eins og þeir
væru ef þeir væru hjá stjórninni, og svo í tilbót
græða bankarnir vanalega frá 3—3yí%*sjálfir á
þessum sparisjóðspeningum manna, með því að
lána þá út. Ef að þeir menn, sem eiga peninga
á sparisjóðum, og eins þeir sem kynnu að eiga
peninga, sem þeir þurfa ekki að nota eða geta
án verið, lánuðu stjórninni þá peninga sína væri
tvent unnið, þeir fengju hærri vexti heldur en á
sparisjóðs-bönkum og þá beztu tryggingu sem
til er í landinu.
/ þriðjalagi, fólk gjörir Canada mögulegt að
að halda áfram stríðinu að sínum parti.
Þessar $420,000,000 sem stjórnin tók til láns
hjá Canada mönnum til stríðsþarfa síðastlíðið
haust, eru uppgengnar, og nú sem stendur er
stríðskostnaðurinn borgaður með bráðabyrgðar
lanum frá-bönkum og peningaverzlunarfélögum.
En slíkt fyrirkomulag getur ekki haldið áfram
því þessi bráðabyrgðar bankalán, sem borgast
þurfa aftur innan nokkurra mánaða, er með öllu
ónóg til þess að fleyta stríðskostnaðinum, stjórn
in þarf að geta fengið fé til þess sem ekki þarf
að borgast til baka fyr en að stríðinu loknu, og
jafnvægi er aftur komið á atvinnuvegi og fram-
leiðslu í landinu. Það er því tvent sem eanad-
iskir borgarar verða að athuga. Fyrst, að eini
v egurinn til þess að borga stríðskostnaðinn er
að fá fé frá fólkinu sjálfu, lítið eða mikið eftir
kringumstæðum frá hverjum einasta manni, og
hverri einustu konu, sem nokkur peningaráð
hefir.
Annað. Ef ekki verður hægt að fá næga
peninga á þennan hátt, þá verður Canada að
hœtta þátttöku sinni í stríðinu. — íslenzkir Can-
ada borgarar þér hafið gefið syni yðar til varn-
ar þessu landi, og hinu góða og réttláta málefni,
sem þeir berjast nú fyrir, — hjálpið því enn
fremur með því að lána því að minsta kosti ykk-
ar skerf af því fé, sem þarf til þess, a ðþað á
sómasamlegan hátt geti lagt fram sinn skerf til
þess að leiða þetta stríð til heillavænlegs og rétt-
láts sigurs.
------------- \
Y firráðsmanna-embættin
úr sögunni.
Dómur sá, er kjósendur Winnipegborgar
kváðu upp yfir ráðsmannaembættunum, Board
of Control, við atkvæðagreiðsluna hinn 20. þ.
m., var svo eindreginn og ótvíræður að hann
hlýtur að fullnægja öllum, jafnvel þeim sem
kröfu harðastir eru að því er snertir atkvæða
meirihluta. — Þrátt fyrir gagnstæða spádóma,
þá greiddu þó miklu fleiri kjósendur atkvæði en
menn alment höfðu búist við. Hér um bil helm-
ingi fleiri menn greiddu t. d. atkvæði í þetta
sinn, heldur en þegar aukalögin um Shoal Lake
vatnsveituna voru lögð undir almenna atkvæða-
greiðslu. Af öllum greiddum atkvæðum, um þessi
yfirráðsmannaembætti voru 84.8 af hundraði
með afnámi. — tJrskurður fólksins verður enn
þá eftirminnilegri, er þess er gætt, að Board of
Control fyrirkomulagið, fékk ekki meiri hluta á
einum einasta stað í borginni. Dómur fólksins
verður einnig margfalt minnisstæðari fyrir þá
sök, að spurningarnar á atkvæðaseðlunum voru
liarla villandi og gátu auðveldlega hafa glap-
ið sýn kjósenda, sém ekki voru því aðgætnari.
En skilningur fólksins í þessu máli er
hreinn og afdráttarlaus. — Ráðsmannaembætti
þessi liafa reynst gagnslaus, og almenningur
heimtar fullkomnari og heilbrigðari stjóm á
málefnum borgarinnar, sem standi í betra sam-
ræmi við eðlilegar þroskakröfur híns borgara-
Icga samfélags. Þetta má engum manni gleym-
ast.
Fyrst um sinn verður stjóm Winnipegborg-
ar í höndum bæjarfulltrúanna, en slíkt fyrir-
komulag getur þó sjálfsagt enganvegin skoðast
hið eina ákjósanlega. Það verður því eitt af hin-
um mörgu hlutverkum bæjarstjórnar þeirrar,
er na*st verður kosin, að lijálpa almenningi til
þess að komast að niðurstöðu um, hverskonar
stjórnarfyrirkomulag Winnipegborg skuli hafa
í framtíðinni.
Yfirráðsmanna fyrirkomulagið hefir ávalt
verið ófullnægjandi frá upphafi vegar, og alt af
vantað festu, þessvegna hefir það aldrei unnið
traust rétthugsandi borgara.
Einn af yfirráðsmönnunum sjálfum, Mr.
Gray, mælti eindregið með afnámi embættanna.
og má fólkið vera honum þakklátt í staðinn.
Þakkir eiga þeir einnig skildar, þótt í minna
mæli sé, bæjarfulltrúarnir Queen og Heaps, sem
með þindarlausri lofdýrð um embætti þessi og
viðhald þeirra, áttu óefað sinn góða þátt í ósigr-
inum, sem Board of Control beið.
Bæjarfulltrúi J. J. Vopni barðist snarplega
fyrir afnámi embætta þessara og kom þar fram
sem áhrifamikill talsmaður fyrir betri og heil-
brigðari meðferð á málefnum borgarinnar.
Lauslega þýtt úr “Winnipeg Telegram”).
Ástandið í Rúmeníu.
*
Eins og alþjóð manna er löngu kunnugt, þá
neyddust Rúmeníumenn til þess að ganga að
friðarkostum Þjóðverja, þótt ískyggilegir væru,
heldur en að eiga á hættunni algerða þjóðemis-
lega tortíming.
All-margt af hinu mætasta fólki Rúmeníu
þjóðarinnar var þó eindregið á móti samningun-
um og reyndi að koma í veg fyrir þá í lengstu
lög, og gekk þar fram í broddi fylkingar hin
glæsilega drotning Rúmeníumanna. — Eftir síð-
ustu fregnum að dæma er svo að sjá, sem mikil-
væg veðrabrigði liggi í loftinu, að því er snertir
stjórnmálaástandið hjá þesari ágætu, en undir-
okuðu smáþjóð. Það er með öðmm orðum sagt,
að drotingin sé á ný tekin að hefja all-víðtæka
baráttu á meðal þjóðar sinnar, í þeim tilgangi að
höggva á fjötrana þýzku, og reyna að safna þjóð
inni að nýju undir hinn sigurvænlega frelsisfána
samherja vorra, og bendir margt til þess að
kvennskörungi þessum muni all-mikið ágengt
verða. — Og þó að saga Rússlands sfðustu mán-
uðina sé ærið átakanlegt sýnishom þess hvernig
fer fvrir þjóð, sem orðið hefir að lúta í lægra
haldinu og láta að vilja hinna þýzku yfirgangs-
seggja, þá er vafasamt hvort meðferðin á Rúm-
eníu, er þó ekki eqn þá lærdómsríkari. Rúmenía
var margfalt smærri þjóð, og hafði því af eðli-
legum ástæðum, að sama skapi minna bolmagn.
Þjóverjar létu taka af lífi í Rúmeníu, herfor
ingja og stjórnmálamenn svo þúsundum skifti,
f.f flokki þeirra manna, er vildu heldur bíða hel,
en ganga að afsláttar kostunum.
Dr. Fritz Karl Mann, hefir nýlega gefið út \
skýrslu í Berlín, þar sem hann segir að íbúatala
Rúmeníu hafi fækkað vegna stríðsins um átta
hundruð þúsundir manna. En úr annari átt hafa
þær fregnir borist, að meginþorri þeirrar fólks-
tölu, hafi dáið af drepsóttum og hungri, síðan að
Þjóðverjar fengu hrifsað undir sig að miklu
leyti fjármagn og framleiðslulindir þjóðarinnar.
í kúgunarsamningnum síðasta, er Rúmeníu
menn neyddust til þess að undirskrifa í Bucha-
rest, kröfðust Þjóðverjar eigi opinberlega nokk-
nrra skaðabóta í peningum, en aftur á móti
heimtuðu þeir óvægilega því nær fullkomin um-
ráð yfir náttúruauðæfum þjóðarinnar, kváðu þá
leiðina sanngjarnari og samsvara betur þýzkum
þörfum. Og mesta áherzluna lögðu þeir á að fá
olíu og hveiti framleiðsluna. Um þessar mund-
ir flytja Þjóðverjar burt úr Rúmeníu til jafnað-
ar 11,000 vagnhlöss af olíu á jnánuði hverjum.
En af hveiti flytja þeir þaðan margfalt meira.
Frá því í síðastliðnum marzmánuði hafa
Þjóðverjar hrifsað burt úr Rúmeníu allar þær
vistir, er þeir framast gátu flutt, og tekið moð
valdi í hendur sínar járnbrautir, siglingarleiðir
og önnur tækifæri, er þeir töldu sér nauðsynleg
til þess að geta komið ránsfeng sínum til Þýzka-
lands. Einnig hafa þeir lagt hald á mest alla
ávaxta uppskéru þjóðarinnar og skipað eigend-
um að þurka ávextina til þess að verja þá skemd
um, þar sem flutningi varð eigi viðkomið tafár-
laust.
Þá hafa og Þjóðverjar hrifsað undir sig að
neita má allar fiskiveiðar Rúmeníu og skyldað
borgara landsins til þess að stunda þær sam-
kvæmt þýzkum reglum og fyrirskipunum.
Opinberar skýrslur frá Rúmeníu sýna, að
Þjóðverjar hafa heimtað þaðan samkvæmt frið-
arsamningnum, tvær miljónir smálesta af hveiti,
á árunum 1917,1918 og 1919, eða hér um bil sex-
tíu og sex miljónir mæla (bushels). Hveiti upp-
skéran í Rúmeníu á árinu 1917 varð næsta léleg,
en þó er sagt að skerfur sá, er Þjóðverjar fengu
þaðali, muni nægt hafa til þess að fæða alla
þýzku þjóðina í þrjátíu og sjö daga. Sagt er að
í ár, hafi minna en fimtánda hver ekra af landi
Rúmeníumanna verið undir rækt. En engu að
síður eru Þjóðverjar nú í óða önn að búa sig
undir að flytja þaðan hveiti og aðrar fæðuteg-
undir í stórum stíl, sem svara mundi tuttugu
þúsund vagnhlössum á dag. Og afleiðingin af
þessari viðurstyggilegu ránsaðferð er sú,-að
Rúmeníu þjóðin horfir fram á hörmungar og
hungurdauða.
í hinum alræmda Bucharest samningi, fóru
Þjóðverjar, eins og áður hefir verið bént á, eigi
beinlínis fram á skaðabætur í reiðupeningum:
en nú er síðar augljóst orðið, að líka á þessu
sviði voru tveir tígulkóngar í spilunum. — Þjóð-
verjar lofuðust hátíðlega til að borga fullu verði
fyrir hvert einasta pund af hveiti og öðrum vist-
um, er þeir kynnu að fá í Rúmeníu. En hvernig
efndu þeir loforðið ? Jú, þeir efndu það á þann
hátt, að greiða fyrir vörurnar, segi og skrifa. að
eins fimta partinn af algengu markaðsverði; og
með jöfnum hlutföllum er áætlað að í árslokin
1919, muni Þjóðverjar verða búnir að ræna og
stela með þessu móti af Rúmeníu þjóðinni fjár-
hæð, sem nemur tveim biljónum dala.
Auk þess verður Rúmenía eins og nú standa
sakir, að greiða Þjóðverjum álitlega fúlgu fyrir
það, sem þeir sjálfir kalla: “að koma á friði og
vernda landið gegn innbyrðis óspektum!”
Þegar skýrsla sú, sem greinarkorn þetta
styðst við, var gerð heyrinkunn á keisaraþingi
Þjóðverja, er mælt að fagnaðarlátunum hafi al-
drei ætlað að linna. Enda var skýrslan auðvit-
að í fylsta samræmi við harðstjórnarandann
þýzka. Sagt er einnig að í það sama sinn, hafi
von Kuhlmann þáverandi utanríkisráðgjafi Þjóð
verja komist svo að orði í þingræðu: “Ef að
Rúmenía á að verða fær um að inna samvizku-
samlega af hendi allar þær skuldbindingar, er
liún nú liefir tekist á herðar, þá má hún sannar-
lega ekki liggja á liði sínu”.
Svona eru þá friðarkostir Þjóðverja í sínu
rétta ljósi. Sömu afsláttarkostunum vilja þeir
nú einnig reyna að þrengja inn á Belgíumenn
og svona kostum vilja þeir auðvitað þröngva
þjóð vorri — Canada þjóðinni, til þess að ganga
að. En til þess að forðast slíkan ófagnað höfum
vér verið að berjast, erum ^ð berjast og ætlum
að berjast þangað til vér göngum sigrandi af
hólmi og fáni frelsis og mannúðar blaktir sigur-
hrósandi yfir öllum þjóðum.
Úr Chicago blaði.
Hin óviðjafnanlega stríðssaga Canada hef-
ir skráð verið á bókfell aldanna, með heilögum
blóðdropum þjóðarinnar beztu sona, sem hlýddu
ótilkvaddir og eggjunarlaust kalli móður sinnar
og buðu fram fagnandi henni til varnar það dýr-
mætasta, sem þeim hafði verið trúað fyrir — líf-
ið sjálft. Hugprýði sú er hinir djarflyndu bræð-
ur vorjr — nágrannarnir fyrir norðan línuna
hafa sýnt, gleymist veröldinni aldrei. Synir
sléttulandsins mjalldrifna, hafa haslað sér helg-
an völl í minningu samferðamannanna og reist
sér þann bauta stein, sem brimrót framtíðarinn
ar fær aldrei máð.—Þeir fyltust aldrei ofmetn-
aðar af afreksverkunum, er þeir unnu og frá
mannraununum sögðu þeir engum. Þeir kunnu
hvorki að hopa á hæl né hræðast, voru ávalt
reiðubúnir að falla með sæmd — og þeir sem
féllu, hafa allir barist sem sannar hetjur og fall-
ið með sæmd.
Þúsundir af göfugustu sonum nágranna
þjóðar vorrar, Canada, hvíla nú látnir í blóð-
storknum faðmi Frakklands, og franska þjóðin
fléttar blómsveig úr sínum ljiífustu framtíðar-
vonum og leggur hann á leiði þeirra með við-
kvæmum þakklætistárum, um leið og hún minnist
með helgri lotningu mæðranna canadisku, sem
ólu slíka sveina á brjóstum sínum og innrættu
þeim í æsku réttlætistilfinninguna og virðinguna
fyrir mannúðarhugsjónum veraldarinnar.
Canada hefir sent nær hálfa miljón einvala
liðs til hinna ýmsu orustuvalla, og til þess að
geta jafnast á við þá þjóð, þurfum vér Banda-
ríkjamenn að senda að minsta kosti sjö miljónir
Canada hefir staðið straum af stríðsbaráttu
sinni með eanadisku fé, og auk þess hafa canad-
iskir peningar streymt inn í Rauða kross sjóð
Bretlands og Bandaríkjanna, og til allra hugs-
anlegra líknarstofnana, víðsvegar um heim.
Vér höfum því sérstaka ástæðu til þess að
samfagna hinni canadisku þjóð og þakka henni
með djúpri samhygð fyrir hina drengilegu vörn
sona hennar, er þeir á fyrstu mánuðum stríðsins
komu í veg fyrir að Þjóðverjar næðu markmiði
sínu — hafnarbæjunum frönsku.
MI4M«4BOW)«M«M«MW)«W)«BO«»04»0«M«B(l«M4BO«ao4BO«BO«MMM«KI>«»>«»v«
I
Auðvelt að spara
Þaö er ósköp auövelt að venja sig á aö spara með því
a'ð leggja til síðu vissa upphæð á Banka reglulega. í spari-
sjóðsdeild vorri er borgað 3% rentur, sem er bætt við
höfuðstólinn tvisvar á ári. >
Notre Dame Branch—VV. M. HAMII/TON, Manager.
Selkirk Bradch—F. J. MANNING, Manager.
THG DOMINION BANK

THE ROYAL BANK 0F CANADA
HöfutSstóU löggiltur $25.000,000 Höfuöstóll greiddur $14.000,000
Varasjóöur............$15.000,000
Forseti ..... Sir HITBERT S. HOI/P
Vara-forseti .... E. 1. PEASE
Aðal-ráðsmaður - - C. E NEILIj
Allskonar bankastörf afgreldd. Vér byrjum reikninga vl6 einstakllnga
•8a félög og sanngjarnir skilm&lar veittlr. Ávisanlr seldar tll hvaCa
staðar sem er & Islandl. Sérstakur gaumur geflnn sparlrJ68slnnlögvim,
sem byrja má me8 1 dollar. Rentur lagSar v!8 & hverjum 6 m&nuíum.
T* E. THORSTEINSSON, Ráðsmaður
Co William Ave. og Sherbrooke St„

Winnipeg, Man.
3] 185155
Walters Ljósmyndastofa
Vér skörum fram úr í því að stækka myndir
og gerum það ótrúlega ódýrt.
Myndir teknar fyrir $1.50 og hækkandi.
Komið til vor með þessa auglýsingu, og þá fáið
þér $1.00 afslátt frá voru vanaverði.
Walters Ljósmyndastofa, 290 Portage Ave.
Talsíœi: Main 4725
NORTH-WEST GRAIN COMPANY
tslenzkir hveitikaupmenn
245 Grain Exchange - WINNIPEG
TIL ISLENZKRA BÆNDA!
Verð á hveiti hefir verið ákveðið af laridsstjórninni í ár, en það
getur verið peningavirði í vasa yðar, að vita, að við sjálfir skoðum
kornið úr hverju vagnhlassi, sem okkur er sent, og rangindi með teg-
undamismun (grade) getur ekki átt sér stað. Þetta er nokkuð, sem
mörg stærri félög ekki gjöra, því þau hafa mörgu að sinna. Það
getur stundum komið fyrir að þeir menn, sem líta eftir flokkaskip-
un (gra.de) á hveiti fyrir hönd stjórnarinnar, gjöri óviljandi rangt,
og er gott að einhver líti eftir að slíkt sé strax lagfært.
í' sambandi við þær korntegundiir, sem að samkepni er hægt að
koma að, skulum vér gjöra eins vel, ef ekki betur, en aðrir. Þeir sem
vildu geyma hafra, bygg eða flax um lengri eða skemri tíma, ættu að
senda til okkar það sem þeir hafa. Við borgum ríflega fyrirfram-
borgun og látum hvern vita um, þegar við álitum verð sanngjarnt.
Við erum þeir einu Islendingar, sem höfum ábyrgðar og stjórnar-
leyfi til að selja korn fyrir bændur á Commission, og vildum mælast
til að íslenzkir bændur gæfu ökkur tækifæri. Sendið okkur eitt vagn-
hlass til reynslu, og mun það tryggja framhaldsverzlun, því góður
árangur eykur viðskifti.
Virðingarfylst.
HANNES J. LÍNDAL
Ráðsmaður.
Manitobastjórnin og Alþýðumáladeildin
Greinarkafli eftir starfsmana Alþýðumáladeildarinnar.
REGEUG.IÖRD UM HAIjMBRENZIiU
Enfíinn má hrenna háhn án leyfis.
Eftirfylgjandi er útdráttur úr lögum
sem gefin voru út og staSfest af Can-
ada stjörn 10. ágúst 1918:
“1. Hálmstakka, sem nú eru til,
hvert sem eru frá þvi I fyrra eba frá
þessu ári hvert heldur er í Manitoba,
Saskatchewan eSa Alberta, má alls
ekki brenna éSa á nokkurn hátt eySi-
leggja, nema aS fengnu leyfisbréfi frá
ráSherra akuryrkjudeildarlnnar I þva
fylki sem umsækjandi á heima I.
“2. Hver sá er brýtur þessi lög skal
dæmdur aS borga áS minsta kosti tiu
doilara, en ekki meira en eitt hundraS
dollara, eSa fangelsisvist alt aS þrjá-
tlu dögum, eSa hvortveggja.”
ASal ástæSan fyrir þessum lögum er
aS koma 1 veg fyrir fóSurskort þar sem
jarSargróSur hefir brugSist t ár.
Allir bændur eru hér meS aSvaraSir
aS breyta samvizkusamlega eftfr þess-
um lögum, þar til þau eru numin úr
íslendingar ættu að muna eftir
pafninu hans W. W. Robson, þegar
þeir þarfnast góðra mynda handa
drengjunum austur á Fakklandi.
Mr. Robson hefir jækið ljósmynda
iðn hér í borginni um þrjátíu ára
gildi. — Umsóknum um leyíi til aS
brenna hálm verSur veitt athygli og
leyft þegar góSar ástæSur eru gefnar
fyrir þörfinni.
Til þeirra er vilja kaupa háiro.
m
Til þess aS greiSa fram úr þessu og
auka sem minst óþægindi fyrir þá er
þurfa aS brenna hálm, er hér meS tek-
18 fram og ætlast til aS allir þelr bænd-
ur, sem þurfa aS fá hálm tll gripafóS-
urs skrifi aSstoSar ráSherra jarSyrkju-
deildarinnar um þaS, og látl vita hvaS
mikiS óskast af hálmi. þau bréf skulu
vera send fyrir 15. október 1918.
T11 þelrra er vilja selja bálin.
Elnnig skulu allir þeir bændur, sem
vilja selja hálm skrifa og láta vita
hér um bil hvaS mikiS þelr hafa tii
sölu.
Vonast er eftir, aS hver sá er þarfn-
ast hálms I Manítoba láti vita um þaS
hiS allra bráSasta.
skeið og unnið sér traust almennings
fyrir áreiðanleik í viðskiftum. Hann
hefir fengið mörg verðlaun á iðnsýn-
ingum fyrir ljósmyndasmiði sína.
Þegar þér komið til borgarinnar, þá
skuluð þér heimsækja myndastofu
Robsons, 490 Main Street.
Stríðsvinnandi efni
(Government Standard)
og PURITY HAFRAMJÖL
Skrifið oss um upplýsingu
Western Canada Flour Mills Co., Limited
Winnipeg, Brandon, Calgary, Edmonton,
Flour License Nos. 15,16,17. 18.
Cereal License No. 2-009.