Lögberg - 05.06.1919, Qupperneq 2

Síða 2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. JúNf 1919
Æfintýrasamband mitt
við unga afburðamenn í heimi
listarinnar.
Eftir Leopold Auer.
Hvernig ferðu að því að finna
hvar faldar lig-gja afburðagáf-
ur? pessa spumingu hafa for-
vitnir menn verið að leggja fyrir
mig ár eftir ár.
Fólk hefir þá venjulegast
meðal annars bent á nöfn þeirra
Elman, Zimbalist, Kathiem
Porlow, Max Rosen, Eddie
Bnown, Toseka Seidel og nú að
síðustu Heifetz. — Allir hafa
snillingar þessir hlotið heims-
frægð, og allir eru þeir einnig
mínir nemendur.
pú segir ef til vill eitthvað á
þá leið, að eg ihljóti að eiga í fór-
um mínum eitthvert töfragull
eða tónkvísl, sem geri mér fært
að finna neistann í siál ung-
mennisins, og að því gefnu,
verði gátan mikla auðráðnari,
þá geti eg á fáeinum augnablik-
um tínt úr hópi þúsundanna
andlegu afburðamennin, sem
ávalt geymi hinn heilaga eld list-
arinnar í brjósti. Og aftur á
móti hljóti að vera jafnauðvelt
að vinsa úr (hina, sem aldrei geti
orðið annað en gutlarar. Jafn-
vel þótt þeir sýnist að vera dá-
litlum hæfileikum gæddir í svip-
inn.
pú heldur ef til vill einnig að
eg muni vera fús á að ganga feti
framar, og skýra þér opinberlega
frá, hvernig þú eigir að fara að
því að uppgötva neistann í
sálarlífi ungmenna þeirra er þú
hefir dagleg mök við, með öðr-
um orðum, að þér verði gert
kleyft að læra að greina í sund-
ur hina einstöku yfirburða-hæfi-
leika, sem kunna að liggja faldir
í vitund sjálfs þín, bama þinna,
eða þjónustufólks. Ekki endi-
lega neistann, sem veldur hróðri
fiðlumeistararjs eða pianosnill-
ingsins, heldur einnig neistann
eða neistana, sem skapa eða
knýja fram ofurmenni á öðrum
sviðum, svo sem í vísindum,
stjómmálum og iðnaði.
Eg get ekki gefið þér neina
ákveðna leiðbeining, sem orðið
geti þér fullnægjandi til þess að
þú getir komist að niðurstöðu
um það, hvort bam þitt, sem þú
að sjálfsögðu elskar, muni nokk-
urn tíma ná áfangastað þeirra
Mozart, Beethovens og Liszts,
eða annara slíkra stórmenna,
sem þegar í bernsku bám vott
um einkenni náttúru-undursins.
Eg uppgötva ekki neistann,
neistinn uppgötvar mig. Á hvern
hátt get eg gert mér grein fyiir
listareinkennunum í sálu ung-
mennisins? Áður en eg mundi
leitast fyrir um svar, lægi mér
ræst að spyrja þig á þessa leið:
Segðu mér hvernig lærður læknir
veit, þegar 'hann þrýstir á líf-
æðina og hlustar á hjartaslögin,
hviort alt er í réttu lagi eða eigi ?
Auðvitað kemur þekking hans
og reynsla að miklií haldi, en
tilfinning hans hefir þar líka
hönd í bagga, þótt eigi verði frá
því skýrt til hlítar.
Segjum að drengur komi til
mín og langi til að læra á fiðlu;
væntanlega kann hann eigi nema
sára lítið og er sem menn segja
óslípaður eða óheflaður. Eg læt
hann byrja að spila og legg fyrir
hann talsvert örðugt verkefni.
Eg hlusta og veiti eftirtekt
hverri sveiflu og hverri hreyf-
ingu. Ef hann ptenzt þolanlega
prófið, þá ákveðúm við að halda
áfram um hríð og sjá hvað setur.
En hvemig er eiginlega hægt að
segja nokkuð með vissu um það,
hvað í piltinum kunni að búa?
Hann getur verið gáfaður, en
bæði hirðulaus og latur. En
treggáfaður iðjumaður, kemst
æfinlega að lokum lengra áleiðis,
en flugskarpur letingi.
pað tekur mig ekki langan
tíma að komast að raun um hæfi-
leika nemenda míns. En hver
getur sagt um hvort hann verði
reglulegur listamaður.
Hljómlistarsnillingar og að
sjálfsögðu allir aðrir Iistamenn,
þurfa að eiga óhindruð umráð.
yfir svo ótrúlega mörgum hæfi-
leikum í senn. Listin krefst svo
óendanlega mikils, bæði af sál
og líkama. — Ýmsir hljómlistar-
nemendur hafa t. d. fjaðurmagn-
aða fingur, en þá er aftur á móti
eitthvað að heilanum — vilja-
krafturinn ekki nægilega mikill,
svo að fingrafimin getur orðið
sárasta hefndargjöf. peir geta
spilað og spilað þindarlaust. En
lengra ná þeir líka ekki. Skiln-
inginn vantar, og án hans verð-
ur enginn maður mikill.
Heilbrigðin er ein af lífsnauð-
synjum hljómlistarnemandans.
Sá, sem velur sér þann veg verð-
ur að vinna—vinna—vinna! Ann-
ars leysir hann aldrei af hendi
verk, sem lifa sjálfan hann.
pegar Gounod kom til Halévy
kennara síns til þess að tjá hon-
um þakklæti sitt, komst hinn síð-
arnefndi svo að orði:
“J?að eru engir afbragðs kenn-
arar til; aðeins góðir nemend-
ur.”
En hvemig eru þá þessir góðu
nemendur? Eins og eg hefi
þegar bent á, þá bera þeir sjaldn-
ast á sér nokkur þau ytri ein-
kenni, er aðgreini þá svo frá
öðrum mönnum að þeir þekkist
úr á torginu. Eiginleikar lista-
mannsins — afburðamannsins á
eg við, útheimta enga ákveðna
Mkamsbyggingu, að því er eg
frekast veit.
Hvort maðurinn er hár eða
lágur, gildur eða grannur, feit-
laginn eða holdskarpur, skiftir
engu máli. pað stendur einnig
alveg á sama hvar á hnettinum
hann er fæddur.
Ef það er satt, að fleiri af-
burðamenn í hljómlist, hafi
sprottið upp í Norðurálfunni, þá
er það einungis vegna þess, að
þar hafa tækifærin verið fleiri
og fullkomnari og aðgangur að
skólunum auðveldari.
Ef eg ætti að telja upp nöfn
allra hinna miklu manna Banda-
ríkjaþjóðarinnar, hugvitsmann-
anna, stál og jámbrautarkong-
anna, þá mundi eg fljótt sann-
færast um að allflestir hafi þeir
aldir verið í fátækt, en náð há-
marki velgengninnar sökum þess
að ótakmörkuð tækifæri stóðu
opin öllum þeim, siem nægan
höfðu viljakraft, niema þá helzt
á sviði listarinnar.
Eg tala hér aðallega um af-
burðamenn á sviði hljómlistar-
innar sökum þess, að þar er eg
einna kunnugastur. En það,
sem eg segi í sambandi víð
snillinga í hljómlist, getur að
minni hyggj u rétt eins vel heim-
færst upp á önnur stórmenni á
öðrum sviðum. Sir Joshua
Reynolds mælti einu sinni á
þessa leið: “Afburðamaðurinn
er tákn þess, náttúruafls, sem
engin takmörk þekkir, og há-
markinu nær hann sökum þess,
að atgerfi hans öll beinist af til-
vilj un á ákveðna átt.” pað er
a;ði mikill sannleikur í þessu
fólginn, og hann gildir jafnt um
alla menn, þá er fram úr skara.
Eg sagði áðan, að það skifti
engu máli hvar eða í hvaða
loftsiagi snillingar morgundags-
ins kynnu að fæðast eða vera
fæddir. Hvort þeir spryttu upp
í Austurlanda þröngbýlinu eins
og Rosen, eða í fáskreyttum bæ
á Rússlandi, líkt og átti sér stað
með Heiifietz ell'egar það yrði
hlutskifti sveitaþorpsins, að
framleiða meistarann, eins og til
dæmis smáþorpsins þar sem
Elman fæddist. — Vagga undra-
barnanna getur engu síður staðið
í lágum frumbýlingskofanum á
einmanalegri sléttunni, heldur
en í hinni voldugustu borg. En
eitt þarf óumflýjanlega að vera
*
Avarp
(1 tilefni af stofnun Þjóðræknisfélagsins.)
Islandssynir! íslandsdætur!
Ársæld heill og frið!
AS mörkum tímans gefum gætur,
gyllir röSull sviS.
Því skal taka vel á verki,
vinna í einhug, sátt.
FeSra vorra frægSarmerki
fríSu lyftum hátt.
Nú skal bæta fyrir fyrri
fáleika og deyfS.
Nú skal yrkja orku nýrri
ora föSurleifS.
Upp skal glæSa andans neista
iSka feSra mál.
BræSralagiS tryggja og treysta
tengja sál viS sál.
Finni einn sig orkusmáan
ei sig dragi í hlé.
Margur gjörSi múrinn háan
mjór þó armur sé.
Störfum því í einum anda:
aflsins neytum bezt.
AS samtök vinna, sundrung grandar,
sýna dæmin flest.
Þó vér fjarri frónskum hæSum
fetum æfisIóS,
Tátum sjást aS oss í æSum
íslenzkt renni blóð.
ISkum fagrar feðra dygðir.
FeSra tungan snjöll
hljómi lands um breiðar bygðir,
borg og glæsta höll.
Fræðslulind, er fyr á dögum
feðrum svölun gaf,
sprottin lands í heimahögum,
henni teigum af.
Eignin sú er örfum betri
en auðis og nægta söfn.
Geymir saga í gullnu letri
göfgra feðra nöfn.
íslandsbörn og afkomendur,
út í Vínlands lund;
réttið bræðrum hlýjar hendur
heim á feðragrund.
Góður sonur göfgri móður
geymir ræ'ktarþel,
fóstru kærrar heiill og hróður
hann þó stundi vel.
B. Þ.
Heilsa til Islands,
Eftir Jónas Jónasson.
pú fóstra mín með fannaskautið hvíta,
þú forna land er æskutrygð mér bjóst.
Mér auðnast nú í elli þig að Olíta
og aftur ihvíla við þitt móðurbrjóst.
Æ komdu sæl og sunnubjört á vanga
með svipinn tignar, faðminn kærleikans.
Tiil þín mitt hjarta og hugann einnig langar,
sem heitmey þráir fundinn unnustans.
Frá þér eg viitiist fyrir níu árum
'í fj'arlægð burtu, Viestuiheims á grund,
þar sem að Möndiuð böls og harmatárum
mín biðu kjör, þó stundum gleddi lund.
par sem að gullikálfs góða nomin drotnar
og glötun veldur sannri trú og dygð,
og ástin helg af eigingimi rotnar
er undir felst í bugrennimgaJbygð.
par fagurt er og frjósamur lífsarður
með fullsœld holds og miunaðarins liist,
þar er réttnefndur Edens jurtagarður,
en Edien gamla er fyrir löngu mist.
pví enn þar liggur ilævís svikanaðra
und ljósum meiði, ráðvendninnar hjúp,
og flekar menn á fredstinganna jaðra
fram á grunnlaust óhamingju djúp.
Alt öðruvísi ertu fóstran góða
■þótt yngismieyjar roðinn sé af kinn,
og kæran vanti kormskerunnar gróða
og kuldahregg, á möttul falli þinn.
pá ertu laus af ofmetnaði og þjósti
og illra svika þú ei kennir ráð,
því eldiur ibrennur undir þínu brjósti,
sem örvar menn á framtak, þor og dáð.
V.
Hjá þér býr friður, frél'si, ró og næði
þó fullsælunnar megin vanti föng.
Og skáldin ortu um þig fögur kvæði,
svo afbragðs fögur, trygðariík og löng.
Og einskis framar óska eg á foldu,
en aftur ná í þenna griðastað.
par vil eg iifa og leggja bein í moldu.
pér lof sé, Guð! eg held mér taikist það.
Copenhagen
Vér ábyrgj-
umst það að
vera algjörlega
hreint, og það
bezta tóbak í
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott,
af því það er
búið til úr safa
miklu en mildu
tóbakslaufi.
MUNNTOBAK

The Campell Studio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

Sérstaklega gott boð.
Ágætur Frystiskápur og Sumars forði af ÍS á
HÆGUM MÁNAÐAR AFBORGUNUM
No. 1.—“Little Arctic” (Galvanized) ........$24.50
$3.50 niðurborgun og $3.50 mánaðarlega.
No. 2—“Arctic” (Galvanized) ................$28.00
$4.00 niðurborgun og $4.00 mánaðarlega.
No. 3—“Superior” (White Enamel) ............$35.00
$5.00 niðurborgun og $5.00 mánaðarlega.
Vor 35 ára orðstír er yður fullnægjandi trygging.
Dragið ekki pantanir yðar.
Allar upplýsingar fást og sýnishom skápanna að
156 Bell Avenue og 201 Lindsay Bldg.
THE ARCTIC ICE CO., LTD.
Phone : Ft. Rouge 981
hvað fátækt var. Með því að
skygnast ofuriítið aftur í tím-
ann, sér maður fljótlega að hið
sama gildir um Bethoven, Mo-
zart, Hoffmann'og Rubinstein,
þeir voru allir örbyrgðarinnar
synir, og Shubert svalt
hungri hvað ofan í annað. Eg
þekti Brahms, þegar hann var
að berjast gegn um fátæktar-
boðaha í Hamburg — fátæktin
lagði honum sigurpálmann í
sameiginlegt með þeim öllum. — | hönd. Og svipað þessu hefir
pau mega til með að vera fædd mér sýnst það ganga hvar sem
heilu inni.
aí fátæku foreldri! Og því
stærri sem fjölskyldan er, þess
betra. — Slíkir mienn þurfa að
v:ta hvað skortur er; þeir þurfa
að þekkja hungrið! Zimbalist,
Elman, Heifetz, Rosen og Seidel,
eru allir af fátæku fólki komnir.
pað er eitthvað voldugt, er eg
þó fæ ekki lýst, sem fátæktin
framleiðir í mannssálinni. Eitt-
hvað dulrænt, en jafnframt
ósegjanlega töfrandi. — Lífs-
þörfin, nauðþurftin> skelfilega,
er sú ómótstæðilega driffjöður,
sem knýr fram neistann í sál-
inni — skapar afburðamanninn.
Við eldrauniirnar þær, skýrist og
skerpist tilfinningar-hæfileikinn,
en sá hæfileiki er frumuppsprett-
ari að mætti og mýkt.
penna hæfileika hefi eg lengi
þekt í heimi listarinmar. Og hér
eg hefi þekt til. Æfireynslan
hefir grundvallað í sálu minni
þá Mfsskoðun, að fátæktin sé
móðir afburðamannanna í ríki
listarinnar og fullkomnasti kenn-
arinn!
Elman er nú orðinn auðugur
maður. Listmáttur hans hefir
unnið hjonum inn bæði frægð og
fé. En eg gleymi aldrei kveld-
inu, þegar eg sá hann í fyrsta
sinn. Hann var þá á tíunda eða
ellefta árinu, og kom með föður
sínum, sem var fátækur barna-
lcennari í rússnesku smáþorpi
eínu nálægt Kiev, til þess að ná
tali af mér í Elizavetgrad, borg
einni á Suður-Rússlandi, þar
sem eg þá var staddur á hljóm-
leikaför.
peir komu til borgarinnar
skömmu áður en hljómleikamir
réð að snúa mér til innanríkis-
ráðgjafans fræga Von Plewa, er
síðar var tekinn af lífi í upp-
reistinni, og bað hann- að hlutast
til um að faðir Elmans fengi að
dvelja óáreittur í höfuðborg-
petta kostaði mig nokkra
fyrirhöfn, en að lokum fékk eg
máli mínu framgengt.
Nú víkur sögunni til Zimbal-
ist. — Haustmorgun einn, næsta
svalan, fylgdi þjónn minn Zim-
balist og móður hans inn í
kenslustofu mína. pau voru
bæði hríðskjálfandi, og eftir að
skólamentun í öðrum greinum.
— Kerasla öll fór fram í bygg-
ingu einni íeykilega stórri, og
greiddu þeir nemendur ekkert
kenslugjald, er verðugir töldust.
Hleifetz var einn á meðal
minna ágætustu nemenda, hann
hefði nú verið orðinn “Free
Artist” ef ekkert hefði komið í
veginn, og stóð hæzt af öllum
nemendunum við hljómlistaskól-
ann þegar stjómarbyltingin gaus
Lipp.
I sambandi við Heifetz, hafa
komist á dagskrá af nýju sög-
eg hafði spurt þau að ástæðunni, i urnar gömlu um ofvitana, eða
sagði drenghnokkinn mér kjökr
andi, að þau mæðginin hefðu
hvergi getað fengið inni sökum
þess, að þótt bann, sem læri-
sveinn mætti búa í borginni, þá
væri móður sinni það stranglega
bannað. Hann væri einkasonur
undrabörnin. pvií hefir verið
haldið fram, að hann væri helzt
ekki menskur maður. Hann er
aðeins seytján ára, og hefir
hlotið einsdæma athygli. Æfin-
týrin gömlu hafa ávalt brent sig
djúpt lí huga minn, og eftir að
mocur smnar, en af 'þvn að hún , eg komst í kynni við hann kvikn-
var mf^’A^1 ^eim b^ðum yerið i agj hjá mér æfintýraþráin á ný,
vainað skýlis, og í þeirri viður- og. eg for ag hugsa um það, hvort
e!^n Í??^1 °^re^ an e^ki_ luGð ; ag rnenn eins og Heifetz væru í
Bandaríkjunum, þar sem slík i hófust, svo mér vanst eigi tími
fátækt og nemendur mínir hafa | til þess að prófa drenginn undir
átt við að stríða, er ókunn, hefir eins, en lét hann fara með mér
sami tilfinningarhæfileikinn ver- á samkomuna. Eg þurfti að
ið að verki. Lítið á viðskifta- leggja af stað í býtið daginn eft-
foringja yðar, skáld, rithöfunda ir, 0g bað Elman að spila fyr-
sitt eftir liggja. Eg greip til
pennans í snatri, skrifaði lög-
reglustjóranum, og reyndi að
skýra fyrir bionum eins greini-
lega og mér frekast var unt, hve
bráðnauðsynlegt það væri, að
móðirin fengi að dvelja með syni
sírnum, að minsta kosti dálítinn
og málara. Voru ekki flestir
þeirra fæddir í örbyrgð? Sóttu
þeir ekki einmitt sinn andlega,
frumskapandi mátt til fátæktar-
innar?
Hugur minn klöknar í hvert
smn, er eg minnist þessara ó-
gleymanlegu nemenda minna.
Hve góðir þeir voru við alt og
alla, hversu fangvíðan kærleika
þeir auðsýndu foreldrum sínum,
bræðrum og systrum.
Fyrsta verk þeirra allra var
það, að senda eftir foreldrum og
systkinum til þess að lába þau
njóta með sér árangursins af
sigurvinningum listarinnar. —
petta gerðu þeir allir, Zimbalist,
Elman log Heifetz, og sá síðast-
nefndi er einmitt maðurinn, sem
helztu ritdómarar Bandaríkja-
þjóðarinnar, hafa nú upp á síð-
kastið valið svo veglegan sess.
pegar Heifetz kom til þessa
lands, í þeim tilgangi að njóta
uppskerunnar af erfiði sínu og
andagift, þá flutti hann með sér
alla fjölskyldu sína, ferðaðist
frá Síberíu til Japan, sökum ótta
við kafbátalhemaðinn í^Atlanz-
hafinu. —
Eins og eg hefi þegar tekið
fram, þá voru allir mínir beztu
nemendur komnir af bláfátæku
fólki, og sjálfur vissi eg vel
ir mig meðan eg var að tína
saman pjönkur mínar. Alt í
emu hrökk eg við og leit undr-
andi 1 kring um mig: Er mig að
dreymia eða hvað? sagði eg við
sjálfan mig, og þegar Elman
litli lagði frá sér bogann, settist
eg niður og skrifaði samstundis
bréf til yfirkennarans við -hljóm-
listarskólann í Pétursborg.
Brófið hafði þó þann árangur,
að Elman fékk dá'lítinn náms-
styrk. En.foreldrar hans áttu
raun og veru sjálfir nokkuð ann
að en dulræn æfintýr. — Eg hefi
þá skioðun, að oftast nær beri
smemma á neistanum í sálaríífi
unglinga þeirra, er síðar eiga að
halda eldi list'arinmar vakamdi,
j og oft hefir það valcþð mér
. jhrygðar, hve óhlífnum dómum
trma. Skommu semna fekk eg einkennilegir listniemar hafa sætt
það svar, að hun mætti dvelja í j hjá fjöldanum, sökum þess eims,
borgmm, segi og sknfa eina i ag þe[r Voru ekki steyptir í
viku. pað var þo betra en ekki sama mótinu og meginþorri
neity, og nægði til þess, að hún j fólks. Mozart, Beethoven, d’
gat utyegað drengnum sæmileg- yihert, Hoffmann, Liszt, Robin-
an dvalarstað En.iafnsk.iottog|stein) Wienowsky, Scriabine og
yikan var liðin, varð hún að I Sarásate voru al'lir náttúru-
hvería a brott. undur, hver á sinn hátt, gáfu
Af þessu er auðsætt, að það ! smemma fyrirheit um eitthvað,

Leggurðu nokkra peninga íyrir?
Vér greiðum 4% um árið af Sparisjóðsfé, sem draga
má út með ávísunum, nær sem vera vill, 41/2% um árið af
peningum, sem standa ósnertir um ákveðinn tíma.
The Home Investment and Savings Association
S. E. Cor. Portage and Main.
(Xext Bank of Montreal)
M. Bull W. A. Windatt
President Managing Director
eí’u ekki einun-gis afburðamenn-
irmir sjálfir, sem við örðugleik-
ar.a eiga að etja, heldur og einnig
foreldrar þeirra og önnur nán-
ustu skyldmenni. ‘ Og þessi
drengur, sem byrjaði lista-
mannsferil sinn með því að ráfa
hálffrosinn ásamt móður sinni
um stræti Pétursborgar, varð til
þess fáurn árum síðar, að vinna
við þann þröngkost að búa, að kað fullkomnasta kunnáttuskýr-
þeim var ókleyft að ala önn! G'ini, sem hljómlistarskóli höf-
fyrir drengnum utan heimilisins. i uðborgarinnar getur veitt—sem
Hepnaðist mér þó að lokum að j ainungis slíkum mönnum var
koma honum fyrir hjá góðu j veitt af keisaralegri náð til þess,
fólkfi, þar sem hann gat æft sig j að mega hafa aðsetur sitt hvar
á fiðluna í næði, þótt aðbúnað-!1 ríkinu, sem þeim þóknaðist. Og
urinn væri á hina hliðina ekki! þessvegna voru þeir kallaðir
sem fullkomnastur.
Á þeim tímum viðgekst sú
regla, að þótt Gyðinganemend-
um væri leyft að búa í sjáifri
höfuðbörginni, þá var .fioreldr-
um þeirra bannað það með öllu.
peir urðu að gera sér að góðu
aðhýrast í sínum eigin hverfum,
annaðhvort I útjöðrum borgar-
innar eða þá alveg utan við
hana. En það var lífsnauðsyn
fyrir föður Elmans, að geta litið
eftir drengnum, sem þá var eigi
nema á ellefta ári! Svo eg af-
“Free Artists”, og var nafn það
innsiglað á vegabréf þeirra.
Zimbalist var orðinn “Free
Artist”, en foreldrar hans, sem
íiorið höfðu með honum hita og
þunga dagsins, stritað dag og
nótt, héldu áfram að vera fugl-
ar í búri—Iþeim vair frelsið að-
eins Ijúf-sár draumur!
Hinn' mikli hljómlistarskóli
höfuðborgarinnar, vair í raun og
veru mikið meira en menta-
stofniun í söngfæði, hann veitti
nemendum sínum algenga há-
og urðu meiistarar. — pó er eng
an veginn svo að skiíja, að öll
undrabörn verði meistarar. —
Stundum þolir heilinn ekki hina
iátlausu áreynslu listarnámsins,
áreynsluna, sem þó er óumflýj-
anlegt skilyrði fyrir fullkomnun
í allri 'list. Enda er það feyki-
lega sjaidgæft, að listnemi, hvað
góðurn gáfum sem hann er gædd-
ur, nái nokkum tíma takmark-
inu — sigurhæðum andans, nema
þyí að eins að Mkamteg atgerfi
fylgi.
Jafnvægisisamböndin milli sál-
ar og líkama mega til með að
vera ótrufluð og samanæfð, ef
verk listamannsins7' eiga að ná
tilgangi sínum—hafa eilífðar-
giidi.
Eg hefi aldrei verið þeirrar
skoðunar, að aliir hljómlistar-
nemendur, sem bera vott um af-
burðáhæfiteika í æsku, nái fuM-
komnunartakmarkinu; þeir geta
því miður, stundum brugðist
vonum manna, En eg held því
á hinn bóginn eindregið fram, að
of miikil nærgætni geti aldrei
orðið sýnd byrjend'unum, því
(Framh. á 7. bls.)
WJi£®eRICHARD BELIVEAU (s>
■jyWFrS WINE MANUFACTURERS
WINNIPEG
BLUE RIBBON
TEA
Þaðjafnar allar stéttirl Sá
ríki verður að hafa það af því
annaðer ekki betra, hinn fátæki
hefir fyrir löngu siðan fundiðað
Blue Ribbon Te er sparnaðar-te