Lögberg - 17.07.1919, Side 3

''•> *
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. JÚLÍ 1919.
Bls. S
Vane «g Nina
EFTIR
Charles Garyice
Júlían ibrosti og ypti öxlum.
“Eg er mjög hneigður fyrir efnafræði, það
var faðir minn líka — og það var ein af orsök-
unum til ósamlyndis hans og gamla jarlsins.
Því hann gat ekki skilið þess konar tilhneiging-
ar af Mannering ættinni. Eg nota herbergið
hérna til hliðar við efnarannsókú. Langar þig
til að líta á það?”
Hann stóð upp, gekk að dyrunum og opnaði
þær.
Vane leit þangað inn. Það var lítið her-
bergi með einum glugga, er gul silkiblæja huldi.
Undarlegt eldstæði var þar, krukkur, könnur
og margt fleira, sem nota verður við efna rann-
sóknir, og á veggjunum voru hillur með bókum
og glösum. Vane leit áhyggjulaus á þetta, hann
var ekki hneigður fyrir efnarannsókn.
“Þetta er þó undarleg hugmynd,” sagði
hann. “Hvaða gagn hefir þú af þessu?”
“ Ó, — það er skemtun fyrir mig að fást við
þetta. Þú ert eflaust hneigður fyrir alls konar
útileiki og íþróttirf”
Vane kinkaði kolli. “Já, það er eg áreið-
anlega. Eg hlakka til veiðiferðanna í Lesbor-
ough. Hvað er það, sem er yfir eldinumf Það
orsakar líklega lyktinaf”
Júlían tók lítinn skaftpott burt frá eldin-
um, sem var hitasmár.
“Ó, það er aðeins lítil tilraun,” sagði hann.
Hann gekk aftur inn í dagstofuna. Vane
tók eftir hljóðfærinu.
“Hefir þú gaman af hljóðfærasöngf ”
spurði hann. “Sjálfur leik eg lítið, en eg er
þakklátur áheyrandi. öerðu svo vel að leika og
syngja ofurlítið fyrir mig, ef þú ert vel fyrir
kallaður.”
Júlían ýtti vindlakassa til Vane, gekk svo
að píanóinu, lék fáeina tóna og byrjaði svo að
syngja.
Vane hlustaði hrifinn.
“Þú getur nær sem er komið fram í söng-
ieikhúsi,” sagði hann að síðustu. “Þú hefir
aðdáanlega rödd.”
“Eg held að móðir mín hafi verið góð
söngkona,” sagði Júlían látlaust.
Vane, sem var óvanalega móttækilegur fyr-
ir áhrif söngs, stundi; hinir mjúku, kvartandi
tónar drógu eyjuna fram fyrir hugskotssjónir
hans. “Nú verð eg að fara,” sagði hann loks.
“Vinir mínir, Letchford hjónin, sem eg er hjá
til heimilis, furða sig eflaust á því, hvað orðið
sé af mér. Það er þá afráðið að við förum til
Lesborough á morgun. Veizt þú nær lestin ferf ”
“10.15 frá Waterloo stöðinni,” sagði Júlí-
an — liann hafði litið eftir því, þegar hann hélt
að hann væri orðinn jarl.
Vane þrýsti hlýlega mjúku, hvítu hendina
hans.
“Hittumst heilir á morgun.”
Júlían fylgdi honum til dyranna, og horfði
á eftir þessum beinvaxna, þreklega manna, þeg-
ar hann gekk burt. Svo fór hann upp í dag-
stofuna aftur. Gamla konan var að ryðja borð-
ið; hún hætti því og horfði spyrjandi á húsbónda
sinn.
Hann benti henni að eins að hún skyldi
fara, hné niður á stól og huldi fagra andlitið
með höndum sínum.
Strax á eftir tautaði hann:
“Aðeins hann á milli mín og jarlstignar —
milli mín og auðlegðar. Og hann er ekki giftur.
Hann er eins ungur og eg. Að eins hann. Ef
eitthvað vildi honum til — en það gerir það lík-
lega ekki. Hann lifir þangað til hann verður
níræður. Þetta er mín vanalega óhepni — hún
eltir mig altaf. Mig langar til að bölva honum
fyrir liið vingjarnlega tilboð hans. En bann-
færing drepur hann ekki — ef hún að eiris gerði
það.”
XII. KAPÍTULI.
Vane yfirgaf hún Júlíans með undarlegum
hugsunum. Hann bar hlýjan hug til frænda
síns. Eins og hann hafði sagt, er blóðið þykk-
ara en vatn, og Vane varð hrifinn yfir því,
hvernig Júlían tók vonbrigðum sínum, og að
hann bauð þeim manni vináttu sína, sem hafði
eyðilagt framtíðarvonir hans. En það var eitt-
hvað við Julían — dimma, undarlega heimilið
hans, hve mikið liann hugsaði um efnafræði,
eitthvað í djúpu, geislandi augunum hans og
það, hvernig liann liálflokaði augunum, eins og
hann vildi dylja svip þeirra, — það hafði frá-
hrindandi álirif og varpaði skugga á velvildina,
sem hið fagra andlit og hinn tígulegi líkamsvöxt-
ur vakti.
“Taugar mínar eru í algerðri óreglu,”
sagði hann við sjálfan sig. “Hvernig sem alt
gengur, verð eg að reynast honum sannur vin-
ur. Hann er eini ættinginn sem eg á nú — og
hann verður jarl þegar mín missir við. Eg gifti
mig aldrei. Við skulum verða hreinskilnir
vinir! ”
Svo sneru hugsanir hans sér að Nínu eins
og vant var. Þó að liann væri sannfærður um
öð hún væri druknuð, hafði hann samt sem áður,
eftir að hann kom til London, gert allar_hugs-
anlegar rannsóknir á öllum gufuskipa skrifstof-
um. En af einkennilegri tilviljun liafði hann
ekki fundið eigendur “The British Queen”, eða
séð frá^ignina í blaðinu um ungu stýlkuna, sem
fanst fl^tandi á liafinu á flotaleifum. Nei, hún
hlaut að vera dáin, og hann vissi að hann mundi
syrgja hana á meðan hann lifði.
Hann hélt áfram án þess að gæta þess hvert
hann fór, og þegar hann að nokkurri stundu lið-
inni vaknaði af draumum sínum, var hann í
Picadilly við innganginn að Ilyde Park. Hann
ráfaði hugsunarlaust inn í listigarðinn og
stefndi að The Row. Þar var troðfult af mann-
eskjum og Vane hallaði sér upp að brjóstriðinu
og horfði á alla sem riðu fram hjá honum. Al-
staðar ómaði skemtilegt samtal og hlátur, og
Vane fanst afar einmanalegt, þar sem hann stóð.
Nokkrir þeirra, sem stóðu í nánd við hann,
töluðu svo hátt að hann heyrði glögt hvað þeir
sögðu. Hann hlustaði ósjálfrátt.
“ Já, liún er liér í dag. Mér sýnist hún líta
yfirburðavel út.”
“Þetta er í fyrsta skifti sem hún hefir kom-
ið í ljós hér síðan hann dó. Það hefir verið af-
ar sorglegt fyrir hana — voðaleg vonbrigði! Að
liugsa sér að neita markgreifa af þessum ástæð-
um. Fæstar ungar stúlkur mundu hafa gert
Iþað.”
“En ekki hún,” sagði ungur maður
þvöglulega. “Hana er ekki svo auðvelt að
veiða. Hún misti markgreifann, én hún getur
máske náð í hertoga í stað hans. ’Sko, þarna
kemur liún.”
“Þessi svarti reiðfatnaður á líklega að
tákna sorg,” sagði ein kona.
Vane ætlaði að snúa sér við, en þá varð
honum litið á kvenmann, sem kom ríðandi í
hægðum sínum til hans. Hann gat ekki varist
því að veita henni eftirtekt, því hún var óvana-
lega fögur stúlka og sat á aðdáanlega fallegum
hesti. Hinar órólegu hreyfingar þessa fjöruga
aýrs, virtust engin áhrif hafa á hana. Við hlið
hennar riðu tveir eða þrír karlmenn, og þegar
hún nam staðar lítinn spöl frá Vane, komu
fleiri menn til hennar, sem sjáanlega langaði
til að tala við hana, og allir, sem fram hjá fóru,
litu til hennar með aðdáun.
Hún var töfrandi fögur ung stúlka, og sat
bein og kjarklega á hestinum. Augun skinu
sem gimsteinar oglá vörum hennar lék dreym-
andi bros. Þegar hún var ein, varð svipur
augnanna oft kaldur og harður og varirnar
broslausar og þunnar, en þegar hún var hjá
öðrum, fengu augun og varirnar þann svip, sem
henni þóknaðist að gefa þeim.
Þegar Vane sá hana, hrökk hann við; svo
varð hann næstum óeðlilega rólegur, sem kom
honum til að undrast yfir sjálfum sér. Fyrir
ekki mjöglöngum tíma síðan, hafði fegurð henn-
ar og rödd komið lijarta hans til að slá hraðara,
og blóðinu til að renna fljótara um æðarnar.
Hann stóð á sama stað og leit á hana róleg-
ur og kærulaus. Litlu síður yfirgaf hún aðdá-
ondur sína og reið í hægðum sínum til hans.
Hann studdist við brjóstriðið og beið hennar.
Hún var næstum komin til hans, þegar hún sá
hann, af því hún var að heilsa fáeinum vinum
brosandi, hins vegar við brautina. Hún gat
ekki komist hjá því að veita beinvaxna og
kraftalega líkamanum hans Vane, og fagra and-
litinu eftirtekt, og á sömu sekúndunni þekti
hún hann.
Ilún lokaði augunum allra snögg\Tast, and-
litið varð náfölt og brosið dó á vörum hennar.
Hún tók ósjálfrátt svo fast í taumana, að hest-
urinn nam staðar og hristi höfuðið óþolinmóður.
Hún var komin svo nálægt Vane, að hann
sá glögt hve varir hennar skulfu. Hann rétti
úr sér, og með þeirri ró, sem hann furðaði sjálf-
an á, tók hann ofan hattinn.
Hún laut niður og sagði svo lágt að naum-
ast var heyranlegt:
“Vane.”
“Góðan daginn, lafði Marlingford,” sagði
hann með kaldri kurteisi.
Hún beit á vörina og leit dýpra niður.
“Lafði Marlingford”, var sem snoppungur frá
þeim manni, sem var vanur að hvísla “ Judith”
með þeirri rödd, er skalf af blíðri og viðkvæmri
ást.
“Eg vissi ekki að þú varst komin aftur,”
sagði hún. “Og hvers vegna kallar þú mig
lafði Marlingford?” Hún hnyklaði brýrnar.
Hann hafði ástæðu til að undrast vfir þess-
ari spurningu, en á þessu tímabili æfi sinnar
var hann laus við öll ytri áhrif.
“Hvernig ætti mér að geta skjátlað?”
spurði hann svo kæruleysislega, að það vakti
meiri gremju hjá henni, heldur en beisk orð
hefðu getað. “Þér voruð að því komnar að
giftast lávarði Marlingford, þegar eg fór af
landi brott, eins og þér munið.”
Hún leit til hans. Sami fólkshópurinn og
hann hafði óafvitandi lilustað á áður, gat nú
lieyrt til þeirra. Hún hreyfði hendina til bend-
ingar.
“ Viltu ganga lítinn spotta lengra upp eftir
brautinni?” spurði hún lágt.
Vane hikaði ofur lítið. Hann hafði elskað
þessa stúlku taeð þeirri ást, sem liann hélt að
mundi verða eilíf. Hann var næstum búinn að
missa vitið þegar hún sveik hann, og nú langaði
hann ekki til að tala við hana. Ast hans til
Nínu — og hve hrein og sönn hún var, ólík
ástríðunni sem hann bar til Judith — hrakti
| burt allar hugsanir um aðrar stúlkur. tín hann
gat ekki neitað bón hennar, kinkaði kolli og varð
henni samferða þangað, sem þau gátu talað
saman ótrufluð. Hún stýrði hestinum að rima-
girðingunni og laut niður, svo hún gæti hvíslað
að honum. Hann sá mjög vel hve yndisleg hún
var, en honum fanst sem hann væri að horfa á
fagra mvndastyttu eða málverk.
“Veizt þú það ekki? Hefir þú ekki heyrt
neitt?” sagði hún með skjálfandi rödd, sem vön
var að hafa viðkvæm áhrif á hann.
“Heyrt hvað?” spurði hann styttingslega.
Hún leit til hans sorgþrungnunj augum.
“ Vesalings Marlingford lávarður dó — rétt
áður en við ætluðumst að giftast, ” sagði hún
með ekkaþrunginni rödd.
Vane leit alvarlega til hennar.
“Vesalings maðurinn,” sagði hann róleg-
ur. “Það var leiðinlegt fyrir hann.” Og hann
sagði þetta af hreinni sannfæringu, því hann
mundi vel hve örvilnaður hann varð, þegar hann
hélt sig hafa mist hana fyrir fult og alt. “Eg
hefi ekki heyrt —-------”
Hún stundi þungan. “Nær komst þú aft-
ur til Englands. Við heyrðum að þú mundir
hafa druknað. Og eg — eg varð svo sorgmædd.
Eg fann — Nær komst þú?”
“Fyrir skömmu síðan,” svaraði hann.
“Svo Marlingford lávarður dó. Leyfið mér að
láta í ljós hreinskilna hluttekning mína í kjör-
um yðar, ungfrú Orrne.”
Hún leit til hans ásakandi augum.
“Ungfrú Orme! Getur þú þá ekki fyrir-
gefið, Vane? Þú skildir það ekki! Og þú skil-
ur það ekki núna heldur —”
Fyrirlitningarsvipur lék á vörum Vane.
“Afsakið”, sagði hann með kaldri kurteisi,
en ekki meira. Hún stundi aftur, um leið og
hún reyndi að hugga órólega hestinn sinn.
“Eg er fús til að skýra þetta málefni fyrir
þér — en get það ekki hér. Eg óska þér ham-
ingju, Vane.”
“Með nafnbótinni ? ” sagði hann. “Þúsund
þakkir.”
Hún leit á slitna fatnaðinn hans, og hann
bætti við:
“í gærkvöldi fékk eg fyrst að vita um
þetta alt saman. Eg kom aftur frá-----eg var
að svipast eftir vinnu fyrir mig, þegar Sir
Charles Letchford fann mig af tilviljun.”
Hún rykti höfðinu til.
“Letchfords? Einmitt það. Þau voru
einu sinni mínir beztu vinir, en Blanche hefir
forðast mig síðan-----Hún skildi jafn lítið og
þú, að eg var fórn kringumstæðanna. Þú veizt,
hvernig pabbi er, hvernig alt líf mitt hefir
verið-----”
Vane horfði rólegur á hana. 1 rödd hennar
var bænarhreimur, sem liefði hrifið hann fyrir
nokkrum mánuðum síðan, en hafði nú engin
áhrif á hann.
“Eg get ekki sagt þér alt saman hérna,”
sagði hún. “Viltu ekki koma heim til okkar?”
Vane hikaði augnablik. Ef sá kvenmaður,
sem hikar, er glataður, hve miklu fremur er þá
karlmaðurinn það.
“Þökk fyrir, mér skal vera það ánægja,”
svaraði hann.
Hún brosti næstum því með þakklátri auð-
mýkt.
“Það er vel gert af þér. Mig langar svo
mikið til að hevra hvað fyrir þig hefir komið.
Þú segir mér frá öllu, er það ekki?”
Vane vissi vel, að það mundi hann ekki
gera, en hann svaraði kurteislega:
“Það skal eg gera.”
“Þú lítur ekki hraustlega út,” sagði hún
með viðkvæmni.
“Eg hefi ekki verið heppinn,” svaraði
Vane, “og það er svo stutt síðan eg heyrði um
breytinguna á kjörum mínum, að eg hefi enn
ekki haft tíma til að átta mig á henni til hlýtar.”
“Eg er líka breytt, getur þú ekki séð það?”
spurði hún með hægð.
“Nei, það get eg ekki,” svaraði hann. “Mér
sýnist þú jafn fögur og áður, Judith.” Hann
hafði ætlað að segja “ungfrú Orme”, en hon-
um varð óvart að nefna hið kunnuga nafn.
Það glaðnaði snöggvast yfir henni.
“Finst þér það? Jú, eg hefi breyzt all-
mikið. Þú kemur þá — við erum í sama, gamla
húsinu,”
“Þökk fyrir, eg skal ekki gleyma að koma,”
sagði hann.
“Það er sannarlega vel gert af þér. Nær
ætlar þú að koma? Á morgun?”
“Nei, ekki á morgun,” sagði hann ósjálf-
rátt. “Þá á eg atmríkt, eg verð að fara öfan
til Lesborough. En þegar eg kem þaðan aftur,
ætla eg ið koma.”
Hún laut áfram og rétti honum hendi sína,
sem hana hafði oft kyst.
“Undir eins og þú kemur hingað aftur,”
sagði hún og hélt áfram.
Hún stefndi að Queen Anna götu, og þótt
hún við og við tæki kveðju einhvers kunningja
brosandi, gerði hún það alveg ósjálfrátt.
Hún nam staðar fyrir framan eitt af litlu
húsunum við St. Markus torgið, sem fylgja tízk-
unni þó þau séu lítil og óhentug, og þegar hesta-
sveinn hennar var búinn að hjálpa henni af baki,
gekk hún inn í húsið til dagstofunnar.
Á borðinu, sem stóð við gluggann er sneri
að jurtngarðinum, voru matarneyzlu áhöldin.
Judith aringdi eftir tekatlinum og hné niður í
ruggustól. Glófana tók hún af höndum sínum.
Þegar vinnukonan lét teketilinn á borðið,
heyrðist létt en óstöðugt fótatak í stiganum, og
rétt á eftir kom miðaldra, ef ekki vngri, maður
inn i stofuna. Hann var lítill vexti og andlits-
drættirnir jafn smágerðir og hjá kvenmanni.
Hár hans—sem var snildarlega gerð hárkolla—
umkringdi að nokkru leyti andlit, sem var tál-
litað með mikilli snild, svo það leit út sem það
tilheyrSi tuttugu og fimm ára gömlum manni.
Hann var prúðmannlega klæddur, en hann var
dálítið úteygður og blóðflekkir í augunum, sem
vakti grun hjá ókunnugum um liinn rétta aldur
Sir Chandes Orme.
Julith leit upp þegar faðir hennar kom inn
í herbergið með falska, unga andlitið, og svipur
fallega andlitsins hennar varð harður og kaldur.
“Þú kemur snemma heim, pabbi,” sagði
liún styttingslega.
“Já, það geri eg,” svaraði hann. Hann
hafði neytt hádegisverðar í gildaskálanum sín-
um og ekki sparað, svo hinn óholli roði í kinn-
um lians reyndi árangurslaust að troða sér í
gegnum tállitinn. “En eg kom snemma af
þeirri ástæðu, að eg hafði nýung handa þér.
Vane Mannering er hér—hér í London.”
Hann hné niður í stól og sendi þýðingar-
mikið bros, en áhrifin af brosi hans skemdust af
kampavíninu, sem liann hafði drukkið með há-
degisverðinum.
“Hann er kominn aftur,” bætti hann við.
Gamli Fanworthy sá hann—enginn getur forð-
ast gamla Fanworthv—, eins og þú eflaust veizt
þá er Mannering orðinn jarl af Lesborough.”
“Egveit það,” svaraði Judith róleg. “Og
hefðir þú ekki skift þér af okkur, þá væri eg
heitmey Vane núna—máske kona liaps.’^
R. S. ROBINSON
*tIM 1W
nso.voo.ee
Kaupir og selur
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
No. 1 Saltafcar gripahtítSir .......24—.26
No. 1 SaltatSar Kip hútiir __...-._ .28—.32
No. 1. SaltatSar kálfahúSir _____ .45—.50
No. 1 Beztu Seneca rætur ______________ 1.00
No. 1VU11 ...........................40—.45
Senclið beint HestahúSir, hver ............ $6.00—$.10.00
til Hæzta verS fyrir kindagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
MHi
Ittttt*. Wuk., I.tl
EOmrtn. AHa
u ru. iu
K—n. 0*t
TIL ATHUGUNAR
509 menn vantar undlr eins tll þess aO læra a8 stjðrna bifrelBum
og rasvélum — Tractors a Hemphllls Motorskðlanum I Wlnnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda 1 Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjörnuSu bifreiSum og gas-tractors, hafa þegar orSiS aB fara f herþJOn-
ustu eSa eru þá & förum. Nú er timi til þess fyrir ySur aS læra gö*a
18n og taka elna af þeim stöSum, sem þarf aS fylla og fá f laun fr4
% 80—200 um m&nuSlnn. — JaS tekur ekki nema fáeinar vlkur fjntr
ySur, aS læra þessar atvlnnugrelnar og stöSumar blSa ySar, sem vtl-
fræSingar, btfreiSastjörar, og vélmeistarar á skipum.
NámlS stendur yfir 1 < vlkur. Verkfærl frf. Og atvtnnuskrlf-
stofa vor annast um aS tryggja ySur stöBurnar aS enduBu námt.
SláiS ekkl á frest heldur byrJiS undir eins. VerSskrá send ökeypls.
KomlS til skölaútibús þess, sem næst ySur er.
Heniphllls Motor Schools, 220 Padflo Ave, Wlnnipeg.
Útibú f Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbrldge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
V/* .. 1 • V timbur, fialviður af öllum
Njrjar vorubirgoir tegu«ium, geirettur og ai.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limlted------------------
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG

The Campbell Studio
Nafnkunnir Ijósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart lðnaðarhöllinni
Stœrsta og clzta Ijósnyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stsrsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Bráðum fer ekran upp í $100.00
prjáttu og fimm til fjörutlu milur austur af Winnipeg og skamt
fráBeausejour, llggur öbygt land, ipeS slbatnandi Járnbrautum, nýjum
akvegum og skólum, sem nemur meira en tuttugu og fimm þúsund
ekrum, ógrýtt slétt og eitt þaS bezta, sem til er I RauSarárdalnum, vel
þurkaS 1 krlngum Brokenhead héraSlS og útrúlS fyrir plög böndans.
Viltu ekki ná f land þarna, áSur en verSiS margfaldast? Núna
má fá þaS meS lágu verSi, meS ákaflega vægum borgunarskllmálum.
Betra aS hitta oss fljött, þvi löndln fljúga út. petta er sfSasta afbragSs
spildan i fylkinu.
LeitiS upplýsinga hjá
The Standard Trust Company
346 MAIN' STREET WINNIPEG, MAJí.
C--------- '
VIÐSKIFTABÆKUR
™ (COUNTBR BOOKS
Hérna er taekifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
St)t Columbta ^rcöð
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeg
Tals. Garry 416-417
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
í stjómarnefnd félagsins eru: séra Rögnvaldur Pétursson, forseti,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bíldfell, vara-forseti, 2106 Portage
ave., Wpg.; Sig. Jnl. Jóhannesson, skrifari, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Asg. I. Blöndahl, vara-skrifari, Wynyard, Sask.; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg.; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkeri., Lundar,
Man.; og Sigurbjörn Sigurjónsson, skjalavörSur, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
Fastafundi hefir nefniUn fjóröa föstudag hvers mánaðar.