Lögberg - 28.08.1919, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. ÁGÚST 1919.
Bls. 3
Vane og Nina
EFTIR
Charles Garvice
Nú varð þögn; en hann horfði ekki á leikinn
lieldur á hana, með dökku, ástþrungnir augunum
sínum. Hiín hallaði sér aftur á bak í stólnum
og fann að hann horfði á sig, en hún var svo
róleg að engum gat komið til, hugar, að hún
geymdi nokkrar ástríðufullar tilfinningar.
En alt í einu dró hún andann hraðana,
brjóstið hreyfðist tfðara og þó hafði hún ekki
breytt stöðu sinni, ekki flutt sig til á sætinu.
Hún hafði heyrt fótatak í ganginum og Yane
kom inn í stúkuna.
Hún leit ekki við, en þrátt fvrir hina að-
dáunarverðu sjálfstjórn hennar, roðnaði hún
og augun gljáðu.
Júlían tók eftir geðshreyfing hennar og ná-
fölnaði. Hann beit á vörina og haturs svipur
logaði í augum hans — ósveigjanlegt og misk-
unnarlaust hatur. ✓
Vane gekk ekki að framhlið stúkunnar;
hann hneigði sig, brosti og settist á stól bak við
'fortjaldið, svo Nína gat ekki séð hann, er enn
þá horfði hvíldarlaust á vndislegu, ungu stúlk-
una, sem nú var orðin fjörlegri og veifaði blæ-
vængnum sínum.
Þau sátu þögul, því Vane var einn af þeim
mönnum se mekki talaði, meðan leikurinn fór
fram, þó það væri orðinn siður heldra fólksins
að tala fjörlega í leikhúsinu. Hann horfði fyrst
á leikinn eins og utan við sig, en smátt og srnátt
vaknaði eftirtekt hans. Judith hlustaði á hinn
reglubundna andardrátt Váhe, en Júlían sat
með krosslagðar hendur og hálflokuð augu,
meðan hatur og örvilnan börðust um yfirráðin
í huga hans.
Eftir því sem endi leiksins nálgaðist, fór
hlátur áhorfendanna vaxandi, og þegar tjaldið
féll, ómaði hávært lof áheyrendanna, sem leik-
stjóranum, leikendunum og höfundinum, var
öílum jafn kærkomið.
“Heitbundin”, fékk efunarlaust ágætar
viðtökur.
Hrósið var næstum búið að dáleiða Nínu.
Hún heyrði og sá leikendurna kallaða fram á
leiksviðið aftur, og heyrði þá þakka fyrir lofs-
orðin; hana langaði til að klappa saman lófum,
hún var þeim svo þakklát; en hún gat ekki
hreyft sig. Hjarta hennar sló svo hart, að hún
heyrði ekki þegar kallað var á höfundinn í
fyrsta skifti, en þegar hrópin hækkuðu og urðu
ákafari, vafði hún kápunni fastara um sig og
flúði. Þegar því hr. Harcourt kom fram á leik-
sviðið og sagði, að höfundurinn væri ekki í leik-
húsinu, þá talaði hann sannleika.
Vane kom fram úr skúmaskoti sínu og stóð
við hliðina á stól Judithar.
“Ágætur lítill leikur,” sagði hann. “Hann
er sannarlega vel saminn. Mér þykir leitt að
eg sá ekki byrjunina líka.”
Judith dró að sér skrautlega kjólinn sinn,
en Vane þáði ekki þetta þögla tilboð, að setjast
við hlið hennar. Hann leit kæruleysislega í
kringum sig og sagði svo, eins og hann myndi
nú fyrst eftir því, í hvaða tilgangi hann kom inn
í stúkuna:
‘ ‘ Júlían og eg förum til Lesborough á morg-
un. Að viku liðinni býst eg við mörgum gest-
um, eins og þú máske veizt; má eg spyrja, hvort
þú viljir veita mér þann heiður að koma þangað
með Sir Chandes? Lafði Fanworthy^verður
,þar til þess að stýra skemtunum og samkom-
unni.”
Hjarta hennar barðist4ryllingslega; en hún
horfði beint fram undan sér, og Júlían, sem
stóð fyrir aftan hana, horfði á hana með óró-
legri eftirvæntingu.
“Kæra þökk,” sagði hún að lokum, og leit
snöggvast á Vane. “Þú veizt, að eg verð fegin
að mega koma,” bætti hún við með lágum róm.
“Mér þykir vænt um það,” sagði hann al-
varlegur og leit á úrið sitt,
“Ertu að fara?” spurði hún með sama
lága rómnum.
“Já, — vertu sæl. Eg ætla að reyna að
finna Sir Chandes.”
Þegar hann var farinn, starði hún út í blá-
inn. Júlían hreyfði sig nú; liún sneri sér að
honum með ísköld augu, en jafn geislandi og
demantarnir á brjóisti hennar.
“Villjið þér gera svo vel að finna pabba og
segja honum, að eg ætli^ð fara til Vandeleurs
þegar leikurinn er á enda, hr. Shore!”
Júlían stóð upp og fór út úr stúkunni. En
frammi í ganginum nam hann staðar, þrýsti
brennheitri hendinni að vörum sínum, til þess
að stöðva skjálfta þeirra — svo hélt hann áfram
með hreyfingarlaust andlit, eins og hann væri í
góðu skapi.
Nína gat ckki fengið sig til þess að fara inn
í leikhúsið aftur, og gekk því fram og aftur
fyrir utan það. Hún hvorki sá eða heyrði neitt;
það var eins og hið háværa hrós áhorfendanna
um leikinn, hefði svift hana rænunni.
Leikurinn hennar var hreinasta afbragð;
ó, hvað hún mátti vera glöð og ánægð. Hún
hafði fundið starfsvið, þar sem hún gat haldið
áfram að vinna — og svo hentugt. Hún hafði í
raun og veru verið heppin.
Alt í einmnam hún staðar og sagði lágt:
“Judith — stúlkan, sem hann elskaði!”
Endurminningin gerði vart við sig, og á-
nægja hennar breyttist í sorg.
Hún beið fyrir utan dyrnar eftir Polly, sem
kom þjótandi út og greip í hancjilegg hennar.
“Decíma!” lirópaði hún. “Decíma! En
sá yfirburða sigur, yfirburða hrós! En hvað
er að?” sagði hún, þegar hún sá örvilnunarsvip-
inn á föla andlitinu hennar Nínu. “Þér lítið
út eins og þér hefðuð séð afturgöngu. Eruð þér
veikar?”
“Já — já,” sagði vesalings Nína. “Það er
æsingin, ^eðshræringin. ”
Polly varð hughrærð.
“Eg skil það. Hér er vagn; farðu nú upp
í hann og svo ökum við heim. Við hugsum ekki
um kvöldverðinn í þetta sinn. Við skulum að
eins halda lieim.”
XVI. KAPITULI.
Það var viðfeldið fólk, sem var saman kom-
ið í Lesborough, og öllum kom saman um það,
að Vane væri ágætur gestgjafi. Hann revndi
ekki að skemta gestum sínum, því nú á dögum
er það orðinn algengur siður að láta menn eiga
sig sjálfa, og ráða sjálfa yfir hugsunum sínum,
orðum og gjörðum. Og mönnum geðjast vel
að stórum húsum, þar sem þeim líður eins vel
og í beztu liótelum, og geta hagað sér í öllu eftir
eigin vild, og þurfa enga ósanngjarna reikninga
að borga þegar þeir fara.
Menn neyttu morgunverðar og hádegisverð-
ar þegar þeim þóknaðist, og ^lloftast mættust
allir gestirnir í fyrsta skifti dag hvern við dag-
verðinn kl. átta. Og það var máltíð sem öllum
geðjaðist vel að, og það sjálfum Sir Chandes
Orme, sem var mjög vandfýsinn með hvað hann
át og drakk.
Flestir af mönnunum voru úti á daginn með
Itj’ssur sínar og veiðiáhöld — það var allmikið
af urriða í ánni Lesway, sem rann í gegn um
land höfðingjasetursins — sumt af kvenfólkinu
kom til þeirra þegar þeir neyttu hádegisverðar,
eða ók út undir berum himni með tekörfurnar.
Vane stundaði ýmist urriðaveiðar eða dýra-
veiðar, eftir því sem á stóð. Hann skeytti ekki
um eitt fremur en annað.
Eitt kvöldið töluðu Letcliford hjónin um
hann, á meðan hann var að hafa fataskifti fvrir
dagverðinn.
“Hann er sannarlega lítið betri nú heldur
en fyrsta kVöldið þegar við fundum hann,”
sagði Sn* Charles hnugginn. “Hvað sem það
er, sem að honum gengur, livílir það jafn þungt
á lionum nú og þá. Hann hagar sér í öllu eins
og göfugmenni, sem hann er fæddur til að vera,
og hann lítur eftir og bætir landeignina og
heimilið með ölhi mögulega móti, en---”
“En liann er ekki gæfuríkur,” endaði lafði
Letchford setninguna. “Hann reynir að dylja
sorg sína, og flestir af gestunum álíta væntan-
lega, að hann sé bæði glaður og ánægður, en þú
og eg vitum betur, er það ekki, Charlie? Og það
er enn þá ein, sem sér það — lafði Fanworthy.”
“Já, hún hefir nú alt af verið glöggsýn,”
sagði Letchford.
“Það hefir hún verið, og henni þykir vænt
um hann,” sagði kona hans. “Hún lítur stund-
um til hans sorgbitnum og syrgjandi augum,
ems og hún furði sig á því, hvað að honum geng-
ur, og þrái að geta hjálpað honum.”
“Það vit eg líka,” sagði Letchford, “mér
þykir afarvænt um hann, Blanche.”
“Það er ómögulegt að verjast þvií,” svar-
aði lafði Blanche.
“Það er mjög ánægjulegt að honum þykir
vænt um frænda sinn, Júlían Shore. Það er
mjög fríður maður og alúðlegur líka.”
Lafði Letchford þagði snöggvast.
“Já, hann er fríður sýnum,” sagði hún,
“en------”
Sir Charles hló og geispaði — liann liafði
vcrið á dýraveiðum allan daginn.
‘ ‘ En þú skeytir e'kkert um það, er það ekki
tilfellið? Þið konurnar hafið allmargar ímynd-
anir. Mér datt einmitt í hug að hann væri af
því tagi, sem þú hefðir dáðst. að og kunnað vel
við. Hann syngur snildarlega vel og lítur út
eins og Adonis (fyrirmynd mannlegrar fegurð-
ar), og ávalt segir hann og gerir það, sem er
snoturt og rétt.”
“Með fám orðum sagt, hann er fullkom-
inn,” sagði lafði Letchford. En við stúlkurnar
skeytum alls ekki uin það, að mennirnir séu full-
komnir, — og það er Líklega þess vegna að mér
fellur svo vel við þig, Charles, — því þá er það
eins ög þeir vilji veiða á okkar landareign. —
Flýttu þér nú, annars komum við of seint til
dagverðarins, og það eina sem hin góða, gamla
lafði Fanworthy krefst af okkur er, að við séum
stundvís. Ilún var reglulega gröm við Judith
orme í gærkvöldi, af því liún kom of seint.”
“Eg sé að þú og Judith eruð orðnar góðar
vinur aftur, Blanche.”
“Þú héfir ekkert slíkt séð,” svaraði lafði
Letchford inni í búningsklefa sínum. “En þú
átt líklega við, að við séum kurteisar hvor við
aðra — við getum ekki farið að þrætast né lát-
ast ekki þekkja hvor aðra, þegar við erum á
annars manns heimili.”
“Ó, er það þannig ástatt fyrir ykkur?”
sagði Sir Charles. — “Hefir þú veitt því eftir-
tekt hve ástfanginn Júlían Shore er af henni?”
“Áuðvitað,” svaraði lafðin. “Eg er ekki
blind. En nú vil eg ekki tala meira, því þá
verður þú aldrei tilbúinn. Eg get ekki skilið að
maður skuli þurfa jafn langan tíma til að hnýta
þetta hlægilega, hvíta hálsbindi. Eg gæti gert
það á hálfri mínútu —”
“Það er þá bezt að þú komir og gerir það.”
“Nei, alls ekki. Þú ert áreiðanlega nógu
gamall til að klæða þig hjálparlaust. Bara farðu
nú, karlinn minn. Hér kemur Lovísa; og lokaðu
nú dyrunum, annars hættir þú aldrei að þvaðra.
Eg er viss um að við verðum of sein. ’ ’
En þau kolnu nógu snemma til dagverðar-
ins samt sem áður. Vanalega var þetta mjög
skémtileg máltíð, og ]>etta kvöld var hún engin
undantekning frá reglunni, því mennirnir höfðu
verið hepnir á veiðum þenna dag, og konumar
glöddust yfir því að þeir voru komnir heim aft-
ur. Vane var sá eini, sem var fremur þögull,
en þar sem hann sat við borðsendann gagnvart
Fanworthy, brosti hann þegar það átti við, og
við og við talaði hann við lafði Lisle, sem sat
við liægri hlið hans. Dálítið fjær sat Judith
Orme, sem var hin fegursta og tilkomumesta af
öllum konunum. Það leit svo út sem hún hlust-
aði með nákvæmri eftirtekt á frásögn lávarðar
I.isles um veiðiförina, en öðru hvoru rendi hún
augunum til alvarlega andlitsins við endann á
borðinu, og í hvert skifti sem liún leit þangað,
veitti Júlían, sem sat beit á móti henni, því ná-
kvæma eftirtekt, þótt rödd hans væri jafn hreim-
fögur og hið ástúðlega bros hans óbreytt. Það
leit svo út, sem hann veitti henni litla eftirtekt,
en hverja hreyfing hennar og hvert orð sá hann
og heyrði, þó hann léti sem hann hugsaði ein-
göngu um ungu stúlkuna, er hann leiddi að borð-
inu og hjá honum sat, sem, þar eð hún var að
eins nítján ára, talaði við hann f jörlega og hik-
laust.
Allir voru glaðir, og lafði Fanworthy í
mjúka, svarta silkikjólnum með ómetanlegu
kniplingana, hallaði sér notalega aftur á bak í
stólnum, sannfærð um að dagverðurinn hafði
hepnast vel. Hún horfði hugsándi á Vane, með
þeim svip í augum sínum, sem lafði Letchford
nafði veitt eftirtekt.
Alt í einu ómaði háa röddin hans Sir
Chandes, þegar augnabliks þörg varð.
“Eg kom inn í Momus r gærkvöldi,” sagði
hann; — hann hafði farið inn í bæinn að sækja
einn eða annan tállit aaginn áður. “Þeir leika
þflr aðdáanlega vel. Eg kom nógu snemma til
að sjá fyrsta leikinn — reglulega góðan leik.
Þegar eg gekk bak við töldin til að finna þar
kunningja minn, sagði Harcourt við mig, að
hann hefði beðið höfund þessa leiks að semja
annan stærri leik, sem liann.vonar að verði mjög
góður og sem hann græði talsverða peninga á.”
“Það er nýr og mjög undur höfundur?”
spurði Júlían.
“Tæplega fullþroska drengur; Herbert
Wood að nafni,” svaraði Sir Chandes og gaf
Prance bendingu um að fylla glasið sitt — í
fjórða sinn. “Hann er bæklaður, vesalingur-
mn. Harcourt hefir ekki séð hann enn þá, en
hann er vinur Polly Bainford, sem nú gengur
ágætlega, og Harcourt semur við hann með
hennar milligögnu.”
“Mjög dularfult,” sagði Judith Orme.
“Manstu eftir leiknum, Vane?”
“ Já, mjög vel, því sem eg sá af honum.
“Eg hugsa mér að þessi höfundur skrifi góð
leikrit. Við verðum öll að fara og sjá leikinn.”
“Heyrið þér nú, Shore,” sagði Sir Chandes
og deplaði augunum, eins og liann var vanur að
gera þegar hann var búinn að drekka fjögur
glös af kampavíni. “Eg varð verulega hrædd-
ur rétt áðan.”
Júlían leit upp. “Það er auðvitað viðfeld-
ið spaug,” sagði hann brosandi. “Þér voruð
áður fyrrum í sjötugasta og öðru tvílyfti, Sir
Chandes ? ’ ’
Sir Chandes brosti, svo að hvítu tennurnar
hans sáust.
“Já, og við létum ekki hræða okkur með
hægu móti; en núna varð eg verulega hræddur,
það get eg sannfært yður um. Eg kom út úr
herbergi mínu og var að flýta mér, af því eg
hélt mig orðinn of seinan, en þá rekst eg á þá
undarlegustu manneskju, sem eg hefi nokkru
sinni séð. Eg gekk á eftir henni, en hún virtist
ekki heyra fótatak mitt, og þegar hún leit við —
já, eg hefi aldrei séð hennar Líka nema í vax-
myndabúðinni hennar frú Taussands. Hún var
eins og gangandi lík, og eg ímyndaði mér að
hún væri daufdumb, því þegar eg bað afsökunar
á því að eg rak mig á hana, sneri hún sér við,
leit á míg og snerti eyru sín og varir, og svo
hvarf hún Lhellinn yðar. Hver er hún?”
Júlían stöðvaði Píance, þegar hann var bú-
inn að hálffylla glasið hans, og svaraði svo al-
veg kærulaus.
“Það er gömul vinnukona, sem hefir verið
hjá okkur allan þann tíma sem eg hefi lifað og
lengur. Hún heitir Deborali. Það er leitt að
hún skyldi gera yður hræddan.”
“ó, það gerir alls engan baga,” sagði Sir
Chandes. “En þér hljótið að hafa undarlegan
smekk. Væri eg í yðar sporum, mundi eg senda
hana til Barnum” (gripasafnseigandi í New
York 1810-1891).
“Það munduð þér eflaust gera,” sagði
Júlían svo alúðlega, að allir fóru að hlæja.
“Tilfellið er, að að eins gaanalt, trygt hjú
getur þolað hina voðalegu lykt, sem ávalt ríkir
í efnarannsóknarstofunni hans Júlíans,” sagði
Vane, og kinkaði kolli brosandi til frænda síns.
“Eg hefi heyrt sagt, að þér séuð mjög
hneigður fyrir efnarannsókn, Shore,” sagði lá-
varður Lisle. “Og hún er líka áhuga verð; eg
Iiefi sjálfur fengist ögn við hana. Hver tegund
hennar er það, sem þér stundið aðallega?”
Júlían ypti öxlum. “Ó, eg er að reyna að
finna nýjan lit,” svaraði hann hógvær.
“ Nei, en hvað það er ánægjulegt. Þér hljót-
ið að vera reglulegur listamaður,” sagði unga
stúlkan, sem hjá honum sat. “Eg vona að það
\erði fallegur litur sem á vel við mig.”
“Hvaða litur, sem mer hepnast að fram-
leiða, mun gera það,” svaraði hann og hneigði
sig.
“Einhvern tíma verður Júlían nafnfræg-
ur maður,” sagði Vane, “ og það á alt annan
Liátt en Manneringarnir liafa orðið. Eg held
að enginn þeirra hafa hingað til snúið sér að
visindum.” \
‘ ‘ Mig langar mikið til að sjá efnarannsókn-
arstofuna yðar,” sagði unga stúlkan.
Júlían brosti vingjarnlega til hennar. “Þá
löngun ,getið þér fengið uppfylta nær sem er,
en þar er harla lítið að sjá fyrir yður.”
“Farið þér að mínum ráðum, ungfrú Lim-
mington, og gefið yður ekki við þesisu,” sagði
Vane. “Þér fáið ekki að sjá annað en aragrúa
af kólfum og eimflöskum, og þar er sútlykt, sem
eg efast ekki um að fái yður til að flýja út það-
an mndir eins.”
“Eg verð að játa, að það er góð leiðbeining,
sem lávarður Lesborough gefur yður,” sagði
Júlían.
R. S. ROBINSON
StofnMtt 1883
HðfiTWÓM S230.000.00
tn Mx
Soattlo, i. 8. A.
EtfnentM, Alta.
U Pu. Maa.
Kenora, ftat
Sendið beint
tu
Kaupir og selur
Húðir, UIl og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
SaltatSar nauts-
húðir .....
SaltaSar Kip
hú«U*
Saltaðar hálfs
húðir
.28-32
.35-.40
f* 55'-6ö
HrosshútSir, $7-$12
u..------— ,43-.46
PHme Se"eoa $1_$1.1Q
Hæzta verð fyrlr klnrtaga-rur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East

TIL ATHUGUNAR
500 menn vantar undir elns til þess aB læra atS stjðrna bifrelBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskðlanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda I Canada og fjölda margir Canadamenn, sem
stjðrnuBu bifreiBum og gas-tractors, hafa þegar orBlB aB fara T herþjðn-
ustu eSa eru þá á förum. Nú er tlmi til þess fyrir yBur aB læra göBa
iBn og taka eina af þeim stöBum, sem þarf aB fylla og fá I laun frft
$ 80—200 um mánuBtnn. — l>a8 tekur ekkl nema f&elnar vlkur fyrtr
yBur, aB læra þessar atvlnnugrelnar og stöBumar biBa yBar, sem vél*
fræBingar, blfreiBastjörar, og véimeistarar á skipum.
NámiB stendur yfir 1 í vikur. Verkfæri frl. Og atvlnnuskrlf-
stofa vor annast um aB tryggja yBur stöBurnar aB enduBu náml.
SláiB ekki á frest heldur byrjiB undir eins. VerBskrá send ðkeypts.
KomiB til skölaútlbús þess, sem næst yBur er.
HemphlUs Motor Schools, 220 Pacifie Ave, Wlnnipeg.
Útlbú I Beglna, Saskatoon, Edmonton, Lethbrldge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
1T/* .. | • v* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og ghlggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------Limltad------ "•
HENRY AVE. EAST - WINNIFEG
'A*a.a»/! *v Af/j .wa as^ as^ a»a :< •
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir

Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og alzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztn í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Bráðum fer ekran upp í $100.00
prjátiu og flmm til fjörutlu mllur austur af Winnipeg og skamt
fráBeausejOur, iiggur öbygt land, meB slbatnandi járnbrautum, nýjum
akvegum og skðlum, sem nemur meira en tuttugu og fimm þúsund
ekrum, ðgrýtt slétt og eitt þaB bezta, sem til er I RauBarárdalnum, vel
þurkaS 1 kringum Brokenhead héraBiB og útrúlB fyrir plðg böndans.
Viltu ekkl ná I land þarna, áBur en verBiB margfaldast? Núna
má fá þaB meS lágu verBi, meB ákaflega vægum borgunarskilmálum.
Betra aB hitta oss fljðtt, þvl löndin fljúga út. petta er sIBasta afbragBs
spildan i fylklnu.
LeitiB upplýsinga hjá
The Standard Trust Company
346 MAIN STREET WINNTPE3G, MAN.
c
VIÐSKIFTABÆKUR
" (COUNTBR BOOKS
%
Héma er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegúndin sem yður vanhagar um.
Það er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur siínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNU.L
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Columtría $reös
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeú
Tals. Garry 416—417
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA 1 VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
f stjómarnefnd félagsins eru: eéra Rögnvaldm- Pétursson, forerU,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bíldfell, vara-forseti, 2106 Por.age
ave., Wpg.: Slg. Júl. Jóhannesson, skrifari, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Asg. I. Blöndahl, vara-skrlíari, Wynyard, Saak.; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stcfán Kinnrsson, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg. ; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkeri., Lundar,
Man.; og Sigurbjöm Slgurjónsson, skjalavörBur, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
Fastafundl heflr nefndln fjórða föstndag hvers mánaðar.
>■