Lögberg - 11.09.1919, Blaðsíða 3

LöGBERG, FIMTUDAGINN 11. SEPTEMBER 1919.
Bls. 3
Vane «g Nina
EFTIE
Gliarles Garyice
um hana. En nú hafði ástin vikið úr sæti sínn
í huga hennar, fyrir logandi, tryltu, miskunnar-
lausu hatri.
Án þess að vita hvað hún gerði, sneri hún
við og gekk aftur alla leið til tröppunnár. Það
var sem litli, dökki garðurinn kallaði á hana —
hún gekk ofari þangað og kom auga á persónu,
sem stóð við hjallann og hallaði sér að honum.
Hún hætti að draga andann ^eitt augnablik,
gekk svo hávaðalaust til hans og lagði liendina
á handlegg hans. Hann sneri sér við og leit á
hana.
“Þér liafið hlustað”, sagði liún mæðin.
“Heigull! Hinir skulu fá að vita hvernig þér
eruð.”
Hún ætlaði að fara aftur upp á hjallann,
en hann greip í handlegg hennar. Andlit lians
var fölt, augun blikuðu, en hann v^r alveg ró-
logur.
“tííðið,” sagði hann liægt. “Hreyfið yður
ekki, segið ekkert. Bíðið.”
Hiin stóð alveg kyr og horfði á hann undr-
andi. Hans óeðlilega rósemi liafði áhrif á liana.
“Já, eg hefi hlustað,” sagði liann jafn ró-
legur. ‘ ‘ 0g það er satt, — eg elska yður — seg-
ið þér ekkert enn þá. Eg elska yður! Ef það
er synd, þá er eg stórsyndari, og eg bið um
miskunn yðar. En þér vitið það alt saman; —
þér hafið vitað það frá þeirri stundu er við sá-
umst í fyrsta sinn. Iíaldið þér að eg ætli að
spyrja yður hvort þér elskið mig? Nei, slíkur
auli er eg ekki; eg veit að Yane stendur á milli
okkar. Nei — talið þér enn þá ekki. Eg bið
yður að bíða þangað til þér hafið heyrt það, sem
eg ætla að segja. Það er hann, sem' þér elskið;
en eg er ekki meira virði en moldin, sem þér
gangið á. En hann — já, eg liefi hlustað á sam-
tal ykkar, svo eg þarf ekki að minna vður á það,
að þér eruð honum einskis virði. Við þurfum
ekkert tillit að taka til Vane.”
Hún reiddi hendina til liöggs, en hann
hreyfði sig ekki, og dökku augun hans horfðu
sífelt á liana.
“En eg — ó, hvað eg elska yður innilega.
Þér eruð viðhald lífs míns, án yðar get eg ekki
lifað.”
“Þér elskið mig,” sagði hún og nálgaðist
hann. “Sannfærið mig þá um það.”
“ Segið mér að eins hvernig eg á að fara að
gera það.”
“Byrja á rifrildi við hann, og svifta hann
lífinu,” hvæsti hún út á milli varanna.
. Ilann brosti, og það hafði sömu áhrif og
kalt vatn á æsing hennar.
“Nei”, svaraði liann, alveg eins-og það
væri algeng krafa, sem hún heimtaði af honum.
“Það mundi verða lélegur söngleikur, og það
yrði eg sem undir yrði, því Vane er miklu sterk-
ari en eg.” Hann ypti öxlum.
“Þér eruð heigull,” sagði hún með skjálf-
andi rödd. “Þér talið um ást eins og lélegur
leikari ;.ý— en þér getið staðið rólegur og heyrt,
að sú 'stúlka sem þér elskið er móðguð. Þér
viljið fá svar við hinni vingjarnlegu uppástungu
frænda yðar, heigull! Það hljóðar þannig: Eg
skal giftast yður þann dag, sem þér eruð orð-
inn húsbóndi hér, en ekki slíkur sníkjugestur
sem þér nú eriuð.”
Hann greip um báðar hendur hennar og
laut áfram. Hann horfði á hana ástþrungnum
augum.
“Eg samþykki skilyrði yðar sagði hann
með hásum róm. Hún ætlaði að víkja frá hon-
um, en hann hélt henni kyrri. ‘ ‘ Þér komuð með
það hugsunarlaust. ’ ’
Hún leit á hann. “Nei,” stundi hún upp.
“Mér er það alvara; það eruð þér sem meinið
ekkert með því.”
Hann brosti, og sjálfstjórn sína misti hann
eitt augnablik.
“Ileigull! Það orð sárnar mér. Eg sam-
þykki skilyrðin. Hefið þér mér staðfesting
loforðs yðar.”
Hún skalf þegar hann tók utan um hana, en
alt í einu lyfti hún hvíta, afskræmda andlitinu
upp til hans.
“Takið þér staðfestinguna,” hvíslaði liún.
Hann laut niður og þrýsti löngum kossi á
varir hennar. Hiin hljóðaði lágt, losaði sig og
flýtti sér upp tröppurnár. En uppi á hjallan-
um sneri hún sér við óg leit til hans með undar-
legum svip í augum sínum — svip, sem lýsti
fyrirlitningu, hatri og hefndargirni.
Júlían horfði á eftir henni glaður á svip.
Hann gekk með hægð í kring um Ihúsið, lauk upp
dyrum í múrveggnum, gekk yfir litla garðpláss-
ið, sem eitt sinn hafði verið blómareitur, og
opnaði dyrnar að efnarannsóknarstofunni.
Nú var herbergi þetta miklu viðfeldnara en
áður; veggirnir laglega klæddir, alt tré nýmál-
að; myndir héngu á veggjunum hátt og lágt og
lítið piano stóð í nánd við einn gluggann, en vís-
indalegu hliðinni var ekki heldur gleymt. Með
því eðallyndi sem einkendi lífsstefnu og lund-
arfar Vane, og sem sérstaklega kom í ljós í
breytni hans við Júlían, hafði liann gefið hon-
um ótakmarkað einveldi, og Júlían hafði brevtt
galdraklefanum í fyrinnyndar efnarannsóknar-
stofu. Gluggi var látinn í þakið, sem opna mátti
til að hleypa út reyk, svo að afleiðingarnar af
rannsóknum hans gátu horfið eftir fáar mínút-
ur. Á veggjafóðrið hafði hvorki reykurinn né
þessi illa lykt, sem Vane var svo andstæður,
nein áhrif. Súgur — já, liinn minsti andvari gat
verið skaðlegur fyrir efnarannsókn, og þess
vegna hafði Júlían séð um að herbergið væri
algerlega lofthelt með aðstoð öryggisblaðka,
sem snæri var fest við er sróð í sambandi við
lítið skafthjól undir skrifiborðinu hans.
Þegar hann kom inn, sá hann við eldsbirt-
nna að Deborah var þar inni. Hún gekk hávaða-
laust um herbergið eins og hún var vön; köttur
gekk jafn liávaðalaust á eftir henni og nuggaði
sér upp að henni. Lítið teborð með tillieyrandi
stóð lijá eldstæðinu, og þegar Júlían var kom-
inn inn, benti hún honum á það.
Júlían kinkaði kolli og settist á hæginda-
stólinn hjá borðinu. Deborah stóð kyr og
horfði á liann gráu augunum sínum, alveg eins
og þegar hundur horfir á húsbónda sinn.
Júlían þurkaði svitann af enni sínu og helti
tei í bollann. Leit svo til hinnar tryggu, gömlu
þernu sinnar og sagði með fingramálinu:
“Deborah, láttu sem sjaldnast sjá þig í
liinum hluta hallarinnar, ef þú getur við það
ráðið. Sir Chandes Orme hefir séð þig og talað
um iþig við mig. ’ ’
“Já hr. Júlían,” svaraði liún og hreyfði
fingur sína með miklum hraða.' ‘‘Get eg gert
nokkuð?”
“Nei, ekkert. Þú mátt nú fara.” ,
Hún sneri sér við, en stóð aftur kvr og leit
á liann.
“Eruð þér viss um að eg get ekkert gert?
Þér lítið ekki vel út — eruð þér vesall? Getur
Deborah ekkert gert fyrir yður? Þér vitið að
þér megið óhultur treysta mér. ’ ’
“Já, já,” svaraði liann óþolinmóður.
“Hvað ætti að ama að mér? Eg er alls ekki
veikur. Hefir þú kveikt eld í ofninum?”
“Já, hr. Júlían.”
“Þá getur þú farið. Taktu köttinn með
þér. ’ ’
Hún laut niður eftir honum, en hann vék
sér undan og nálgaðist Júlían.
“Láttu hann þá vera,” sagði hann gremju-
lega. ‘ ‘ En hvað hér er heitt; gerðu svo vel að
opna loftsmuguna.”
Hún gerði það, sem hann bað um. “Hér
þarf nýtt snæri,” sagði hún með sínu þögla
máli.
Júlían hneigði sig samþykkjandi. “Já, eg
skal sjá um það.”
Hún leit til hans kvíðandi, beið enn þá eitt
augnablik, gekk svo hægt út og lokaði dyrunum
á eftir sér.
Júlían hallaði sér aftur á bak í stólnum og
bragðaði á teinu sínu. Hjarta hans sló ótt og
alt snerist í hring og veltist um í huga hans.
Varir hans höfðu snert hennar varir. Hún
hafði lofað að verða kona hans. Kona hans!
Hann lokaði augunum og bros lék á vörum hans.
En skilyrðið? Ilann átti að vera húsbóndi
í Lesborough. Hann hafði lofað að verða það,
ári þess hann réði við sig, svo æst var ástríða
hans á því augnabliki. . En gat nokkurt skilyrði
verið svo ósanngjarnt, að hann ekki samþykti
það undir kringumstæðunum?
Hún átti að verða hans, — þessi indæla
stúlka, sem hann elskaði af öllu hjarta. Hann
fann enn hitann á vörum hennar snerta sínar
varir. Hún er sú yndislegasta stúlka sem til
er í heiminutíi; sú eina, sem hann vildi eiga.
Vane, sem mælt hafði með honum, átti ekkert
sæti í huga hans. Sumar persónur hafa enga
þakklætis tilfinningu og Júlían var einn þeirra.
Meðmælum Vane var ýtt til hliðar, þau voru
gleymd, eins og þau hefðu aldrei átt sér stað;
allar hugsanir íians snerust um Judith.
Og hún ætlaði að giftast honum, þegar hann
væri orðinn eigandi og húsbóndi Lesborough.
Honum kom ekki til hugar að efast um orð
hennar; því loforð hennar átti rót sína í afbrýði
og hatri, og þær tilfinningar binda jafnvel
sterkari böndum en ásrin — hjá sumum.
Þegar hann væri orðinn húsbóndi. Það
þýddi, þegar Vane væri dauður, og Júlían orð-
inn eftirmaður hans.
En Vane lifði og var lítið eldri en hann.
Það gerði ekkert; hann hafði loforð hennar;
— það var örugg von fyrir hann . Það gat svo
margt og mikið viljað til, eins og Sir Chandes
hafði sagt. Vane gat dáið á veiðiferðum sínum
— hann gat orðið fyrir voðaskoti.
Hann þurkaði afitur svitann af enni sínu og
leit í kringum sig, og varð litið á skaftpottinn
sem stóð á arninum yfir glóðinni; nú hvarf hug-
ur hans frá ástinni að vísindunum. Hann stóð
upp og gekk að eldstæðinu. Lögurinn í pottin-
um sendi frá sér bláa gufu; undarleg og sterk
lykt deyfði hann, svo liann stóð á öndinni.
Hann leit í kring um sig; loftsmugan var
hálfopin; hann lokaði henni alveg og stóð hugs-
andi eitt augnablik. - Svo gekk hann að skáp,
tók úr honum langa ræmu af netludúk, vætti
hann í einhverjum lög og vafði honum um munn
og nasir.
Svo lokaði hann dyrunum, leit aftur eftir
því hvort loftsmugan væfi aftur og tók svo lok-
ið af skaftpottinum. Þykk gufa gaus upp úr
'honum og fylti herbergið; loftið varð kæfandi.
Þótt hinn voti netludúkur verndaði hann,
fann hann samt til þungrar þrýstingar á hjarta
og lungu, — þrýstingar, sem var næstum óþol-
andi. En hann sýndi ekkert hræðslumerki;
þvert á móti glampaði einhver ljósdeþill í aug-
um hans.
“Þetta er borgía-gufan,” tautaði hann bak
við umbúðir sínar. Þegar loftið varð þykkra
og óþoíanlegra, heyrðist skrækur í kvrðinni og
svo þung stuna frá kettinum, sem stokkið hafði
upp á borðið og leit bænaraugum á Júlían.
“Vesalings kisa,” sagði hann og grimdin
logaði í augum hans. “Þú kant líklega ekki vel
við þig núna. Ó, nei, mig furðar það ekki; þú
getur ekki andað að þér þessu lofti? Það er
engin von til þess; en það verður enn verra.”
Hann gekk til kattarins og klappaði honum,
en vesalings skepnan féll niður á hliðina og
kveinaði.
“Er bráðum úti unj þig?” spurði Júlían
með lágum róm. “Við skulum sjá hvað sterk-
ari skamtur getur gert.”
Hann gekk að eldstæðinu og hrærði í leg-
inum svo reykurinn varð enn þá þykkri, en kött-
urinn engdist sundur og saman, datt á hrygg-
inn með opinn munn og út teygðar lappir.
Júlían gekk til hans.
“Dauður,” sagði liann. “ Steindauður;
það var rangt af þér að vilja vera hér inni, kisa.
En þessi reykur hefði drepið mann, — hvað þá
heldur kött.” Hann þagnaði skyndilega,
“Hann hefði eflaust drepið mann, sem ekki
hefði haft sömu umbúðir og eg. ’ ’
Hann tók köttinn upp og skoðaði hann ná
kvæmlega. Hann var dauður; — augun voru
cpin og störðu á hann, og tennurnar sáust.
“Engin manneskja liefði þolað þetta,”
sagði hann. “Kötturinn hefir níu líf, segja
menn, og maðurinn að eins eitt. Vesalings kisa.”
Alt í einu hrökk hann við. Það var barið
að dyrum. Hann leit afi kettinum til dyranna.
Svo greip hann kattarskrokkinn og fleygði hon-
um inn í sbáp, opnaði loftsmuguna og tók um-
búðirnar af sér, og þegar reykurinn hafði mink-
að ofurlítið, opnaði hann dyrnar.
“Ó, ert það þú, Vane,” sagði hann kæru-
leysislega. “Komdu inn.”
“En sú lykt,” sagði Vane. “Hvað ert þú
nú að vinna við?”
“Að eins almenna rannsókn,” svaraði
Júlían; “komdu inn.”
XVII. KAPÍTULI.
Það er ánægjulegt að vita sig vera heppinn,
en á þessa ánægju féll skuggi, þe<£ir Nína sá
Judith í leikhúsinu. Hún reyndi að vera for-
sjóninni þakklát fvrir það, að hún lenti ekki í
fátæktog þurfti að vera öðrum'háð, og að hún
hafði gefið henni jafn góða vinstúlku og Polly,
en umfram alt vinnuna. En samt sem áður!
Blessaða vinnuna! Sú bannfæring, sem
við höfum breytt í íblessun, og sem dýrmætust
er þeim manni, er að enduðu skeiði biður:
“Gefðu mér styrk til að geta framkvæmt hið
næsta starf mitt.”
Nína tók með ánægju á móti uppástungu hr.
Harcourts, að semja langt leikrit, og hún byrj-
aði strax á því með ákafa miklum. Hún vissi
að það var að eins vinnan, sem gat komið í veg
fyrir drauma hennar og hugsanir um liðna tím-
ann og þann mann, sem forlögin höfðu bundið
hana við, og sem þó elskaði þessa yndislegu
persónu, sepi hún hafði séð í leikhúsinu.
En hafi ánægja Nínu ekki verið skuggalaus,
þá var í öllu falli ánægja Polly það.
“Eg get séð framtíð yðar eins glögt og spá-
mennirnir í Bond Street,” sagði Polly hátíð-
lega. “Þér verðið ein af okkar nafnkunnustu
og vinsælustu leikritahöfundum. Þér verðið
nafnfrægar, Decíma! Nei, þér eruð nú þegar
orðnar það. Þér hafið fengið hina fegurstu rit-
dóma, og nú er leikhúsið ávalt fult við fvrsta
leikinn. Það hefir aldrei átt sér stað fyr en
“Heitbundin” kom til sögunnar. Langar yður
ekki til að skiftg um herbergi og fá betri íbúð,
svo þér getið haft yðar eigin þernu eins og ung-
frú Tracy?”
En Nína hristi höfuðið og hló.
“Nei, nei, Polly! Við skulum búa saman
eins og hingað til. Hver veit nema næsti leikur
reynist ónýtur, og þá verðum við að snúa okk-
ur að því að skreyta hatta aftur.”
“Ó, nei, — þess þurfið þér aldrei aftur,”
svaraði Polly örugg. “En eg vona fastlega, að
þér hér eftir verðið ekki svo óforsjálar að reyna
um of á yður. Þér eruð fölar og magrar — nei,
það er gagnslaust að neita því; eg hefi augu i
höfðinu, sem eg sé með. Þér eruð aldrei úti í
fersku lofti; þér verðið að lireyfa yður dálítið
meira undir beru lofti.”
Nína vissi að þetta var skynsöm bending,
sem vinstúlka hennar gaf henni, og eftir þetta
gekk hún oft langar leiðir.
Það eru lakari staðir til fyrri hluta hausts
en lystigarðarnir í London, og þó varð Nína þess
vör að þeir voru fremur mannfáir um þetta
leyti árs. Það er sérstakt pláss í Hyde Park —
sem enginn skal koma mér til að opinbera — þar
sem maður getur gengið tímunum saman án þess
að mæta nokkurri manneskju. Þar sat Nína og
kugsaði um leikinn sinn og samdi hann í huga
sínum; þegar hún kom svo heim á kvöldin, sett-
ist hún og skrifaði niður hugsanir sínar. Um
þessar stuudir var hún næstum gæfurík; það
var í hinum svefnlausu næturstundum sem hún
kvaldist af löngun og þrá, er engin bót fékst við.
Við og við sat hún í gamla sætinu sínu í
Momus, horfði á stutta leikinn sinn og lærði að
sjá gallana í honum, og átti þar af leiðandi
hægra með að forðast þá í nýja leiknum. Eins
og hún var vön, beið hún úti eftir Polly, og eitt
kvöldið varð hún fyrir atviki, sem Polly mundi
liafa kallað æfintýri.
Hún stóð í ganginum rétt hjá skrifstofu
varðmannsins; leikurinn var við það að enda
og sumir af vélastarfsmönnunum voru farnir.
Alt í einu kom ungur maður, sem hafði heldur
mikið sjálfsálit, auga á liana, og brosti kunnug-
lega.
“Eruð þér að bíða eftir mér, ungfrú?”
spurði hann.
Nína leit til lúkugatsins á skrifstofu varð-
mannsins, en hann var þar ekki f þessu augna-
bliki. Hún lét sem hún hefði ekki heyrt orð
unga mannsins, en á sama augnabliki kom hann
til hennar og bauð henni handlegg sinn.
“Komið þér með mér, ungfrú, svo skulum
við eiga skemtilegar samræður,” sagði hann.
Áður en hann gat sagt meira, eða gert aðr-
ar tilraunir til þess að fá hana til að koma með
sér, heyrðist létt og hratt fótatak í ganginum,
og karlmaður kom í ljós. Það var ungur mað-
ur, með laglegt og elskuvert andlit, þar sem
tvö blá, unglingsleg augu vöktu mesta eftirtekt.
Þau voru bæði fögur og gáfuleg, og hann skildi
undir eins hvað hér fór fram. Án þess að segja
eitt orð lagði hann hendi sína á axlir mannsins
og lirinti honum til dyranna. Maðurinn leit við
R. S. ROBINSON
Stafnutt 1885
H»taM6ll $250,000.00
Kaupir og selur
etibAi
Suttta. W«»K.. 1.1. A.
Edmenton, Altfl.
Le Pu. Mafl.
Kenora, 0*1
Húðir, Ull og Seneca Rót
HRAAR HÚÐIR OG SKINN
Sendlð belnt
tU
SaltatSar nauts-
hútSIr _____
SaltatSar Klp
húBIr .....-
SaltatSar hálfs-
húBir __________
•28-.32
.35-40
HrosshútSir,
hver 4 ...
Ull ---------
Prime Seneca-
Rœtur_______'
$7—$12
.43-.46
$1.25
Hæzta verð fyrir kindagærur.
HEAD OFFICE: 157 RUPERT ST., WINNIPEG
Einnig 150-152 Pacific Ave. East
TIL ATHUGUNAR
500 nienn vantar undir eins til þess aS læra aC stjðrna bifrelBum
og gasvélum — Tractors á Hemphills Motorskðlanum I Winnipeg,
Saskatoon, Edmonton, Calgary, Lethbridge, Vancouver, B. C. og Port-
land Oregon.
Nú er herskylda 1 Canada og fjölda margir Canadamenn, ««m
stJórnutSu bifreiBum og gas-tractors, hafa þegar orB18 aB fara I berþjén-
ustu eBa eru þá á förum. Nú er tími til þess fyrir yBur aB læra góBa
iBn og taka eina af þeim stöBum, sem þarf aB fylla og fá 1 laun frá
$ 80—200 um mánuBinn. — paB tekur ekki nema fáein&r vlkur fyrlr
yBur, aB læra þessar atvinnugrelnar og stöBumar blBa yBar, sem vél-
fræBingar, bifreiBastjórar, og vélmeistarar á skipum.
NámiB stendur yfir i 6 vlkur. Verkfærl fri. Og atvlnnuskrif-
stofa vor ann&st um aB tryggja yBur stöBurnar aB enduBu náml.
SláiB ekki á frest heldur byrJlB undir eins. VerBskrá send ókeypla.
KomlB tll skólaútibús þess, sem næst yíur er.
Hemphills Motor Schoois, 220 Padfio Ave, Wlnnipeg.
Otibú I Begina, Saskatoon, Edmonton, Lethbridge, Calgary, Vancouver,
B. C. og Portland Oregon.
.. 1 • v timbur, fjalviður af öllum
ar vorubirgöir tcgundum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
------------------- Limitsd------------------
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
v-*>-'.V»Á ,y>. W:jw. .VV'.•
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljótmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni |
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

c
VIÐSKIFTABÆKUR
« (COUNTKR BOOKS y
Hérna er tækifœri sem borgar
sig að athuga!
Samkvæmt verzlunar-löggjöf landsins, þurfa
kaupmenn að nota viðskiftabækur, (Counter Books)
Vér höfum nú tekið að oss EINKAUMBOÐSSÖLU á
VIÐSKIFTABÓKUM fyrir alla Vestur-Canada. Og er
þetta einmitt sú tegundin sem yður vanhagar um.
I>að er beinn peninga sparnaður fyrir íslenzka Mat-
vöru- og Álnavöru-kaupmenn að panta viðskifta-
bækur sínar hjá oss.
SITJIÐ VIÐ ÞANN ELDINN,
SEM BEZT BRENNUR.
SENDIÐ PONTUN YÐAR STRAX!
TIL
Œfje ColumÍJta $reöö
LIMITED
Cor. Sherbrooke & William, Winnipeá
Tals. Garry 416—417
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDINGA I VESTURHEIMI
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
t stjórnarnefnd félagsins eru: séra Rögnvaldur Pétur»9on, for«e1t,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. Bildfell, vara-forseti, 2106 Poriage
ave., Wpig.; Sig. Júl. Jóbannesson, skrifarl, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Ásg. I. Blöndahl, vara-skirifari, Wynyard, Saak.; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str„ Wpg.; Stefán Einarason, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Ásm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg. ; Séra Albert Kristjúnsson, vara-gjaldkeri., Lundar,
Man.; oig Sigurbj’öm Sigurjónsson, skjalavöröur, 724 Bev&rley str„
Winnipeg.
Fastafundi hefir nefndin fjórða föstudag hvers numaðar.
með æstum reiðisvip, og ætlaði eflaust að segja
eitthvað miður viðeigandi, en það dó á vörum
hans, og í stað þess sagði hann: “Afsakið lá-
varður, ’ ’ og hélt svo áfram.
Ungi maðurinn ætlaði að elta hann, en liætti
við það og tók ofan hattinn.
‘ ‘ Eg er hræddur um að maðurinn hafi am-
að yður,” sagði hann með rödd, sem var jafn
aðlaðandi og augu hans. ‘ ‘ Eg vona að þér hafið
ekki orðið hræddar?”