Lögberg - 15.01.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDA.GINN 15. JANÚAR 1920.
Bl«. 3
HELEN MARLOW
EFTIR
Óþektan Köfund.
Með ímyndun sinni gat Helen séð sig sem
ferúður auðugs naanns, elskaða og tillbeðna af
feðallyndum og fallegum eiginmanni, líkum
Rudolph Armstrong. Hjarta liennar sló hart
jaf von og ánægju, um leið og hún ásetti sér, að
«f draumur hennar yrði nokkru sinni að fram-
kvæmd, þá skyldi hin góða Gladys búa hjá þeim,
•eins og elskuð eldri systir.
Rudolph Armstrong var eins hrifinn af
Helenu, og ungur maður getur orðið af ungri
og óvanalega fallegri sitútku
Fegurð hAnar og yndi liafði, á sama
augnabliiki og 'hann sá hana, gagntökið huga
hans og tilfinningar, svo liann gat ekki um annað
hugsað en hana. Feimna, óframfærna fram-
koman hennar, og gæzlukonu liennar, frú Angus
■óþreytandi eftirlit, varð ennig til að auka ást
lians. Þótt hann kæmi að leikhúsdyrunum á
hverju, kvöldi fékk hann aldrei tækifæri til að
tala eitt orð við Helenu, án þess að hin gamla,
aðgætna kona iheyrði jtað; blóm lians þáði hún
með blíðu og feimnu brosi; en gimsteinunum og
gjöfunum, sem hann reyndi að ausa yfir hana,
neitaði hún með velsæmandi metnaði.
“Gladys leyfir mér ekki að þiggja neitt
annað en blóm, ” hafði liún oft sagt við liann
brosandi, um leið og liún neitaði að þiiggja gjaf-
i.r hans, og hann var farinn að hata Gladvs, þó
hann liefði aldrei séð ihana.
Eitt. kvöld hvíslaði hann:
“Mér þætti gaman að sjá þessa örðugu
Gladys, sem virist vilja lcoma í veg fyrir það,
nð við tvö megurn tala saman og skemta okkur.
Spyrjið hana, hyort liún vilji leyfa að eg rnegi
heimsækja yk'kur á sunnudagskveldið, þegar
þér eruð heima.
Gladys samþykti þetta fúslega. Hana
langaði mikið til að sjá 'hann, svo að hún gæti
sjálf kveðið upp dóm yfir þessum unga miljón-
ara. Var honum alvara með þenna áhuga
hans á Helenu, eða var hann sá maður, sem hún
yrði að hræðast og umflýja, eins og Gladys
Iiélt og var lirædd um.
Eftir því sem Helen vann lengur í leikhús-
iiiu, fjölguðu'aðdáendur hennar; hún varð sólin
í bendingadansinum.
Hinn feiti hr. Wallace Cable, var afará-
nægður, sem formaður leikhússins, að hafa
íengið hana í sinn hóp; hann ’lirósaði 'henni all-
mikið, og kom henni til að roðna svo oft, að
hún varð að fcoma í veg fyrir slíkt. Henni var
boðin vagnin hans á hveru kvöldi til að aka
heim í honum, alveg eins og vagn Armstrongs,
en hún neitaði þeim báðum. Hún gekk ávalt
iieim til sin, þar eð liún vissi að GÍadys vildi
lielzt sjá liana koma vagnlausa.
A leiðinni heim bygði hún næstum altaf
ljómandi loftkdstala, og leikhúsformaðurinn
sagði henni eitt sinn einslega, að hann ætlaði
að hæk'ka laun bennar næstu viku.
“Okkur ætti að geta liðið betur framvegis,
kæra Gladys; það á að hækka kaupið mitt.
Þykir þér ekki vænt um það?” spurði hún og
kysti vinu sína.
“Blessmi er þar fyrir gylta hárið,” sagði
leikmeyjan og stundi. “Eg verð enn glaðari,
l'bgar eg er orðin jafngóð í úlnliðnum, svo að
eg geti tekið til starfa aftur og unnið fvrir mín-
nm hluta útgjaldanna”.
“Vertu nú ekki með nein heilabrot um
þetta, sagði Helen og liló glaðlega; svo bætti
hún við: ‘‘Eg ætla að gleðja þig með dálitlu
leiksviðsrugli. Það er hvíslað um það, að fé-
big okkar eigi að fara til New York um miðjan
mánuðinn, og í na'stu viku eigum við að fá
nýjan milliraddarmann”.
‘‘Nýjan milliraddarsöngvara? A þá að
reka hr. Dovark?”
“Já, og fá nýjan mann í staðin. Þeir, sem
að hafa þekkingu á leikarahæfileikum, voru á
þeirri skoðun, að Dvorak í hlutverki sínu við
Fantime prinsessu, hefði ekki sem elskhugi
komið fram með nægri ástleitni gagnvart
prinsessunni. Nýi milliraddarsöngvarinn er
sagður að vera sá fegursti maður, er maður
geti hugsað sér, og hefir sungið í Grand Opera.
Hetta verður fyrsta fram koma hans við
skemtileik. ’ ’
“Svo fallegur, segir þúf Mistu nú ekki
hjarta þitt til hans, þú vænglétta álfadrottning.
“Eg æfla að fela hinni leiðandi konu það á
lendur; það er gagnvart Ihenni sem hann á að
^eia svo ástúðlegur; hann vil auðvitað ekki
' a ^<i)ær stúlkur, sem tilheyra söngflbkknum. ”
Mennirnir líta altaf ,í kringum sig eftir
a egum andlitum, hvort sem þau til'heyra æðri
i -l !r'ö’1.'b S!agði Gladvs, sem var komin að
11 1U‘þistöðu, að hún hefði helzt ékki átt að
, T jokkana hennar Ilelenar, því í þeim
ý! a' a xa. 1 aitaraflið fyrir karlmennina. Hún
a en a mn mundi hafa losnað við jafnmikla
aðdaun og hun nú hlaut, ef hún liefði ekki haft
petta oviðjafnanlega hár.
Rúdoif Armstron kom á ákveðnum tíma,
og Gladys athugaði hann með mikilli nákvæmni.
, ann var hár maður, dökkhærður, fríður
svnum og að utliti regh.legur höfðingi. Leik-
nieypm furðaði sig ekki á því, að lítillæti hans
natði gagntekið hin'a ungu Helenu.
Hann dvaldi tvær stundir í þessu fátæklega
>eigi, en aldrei hafði hann í liinum stóru
snmkomusölum, þar sem maður og hin nvasta
hzka koma í ljós svo greinilega og vöktu eftir-
tekt, reynt ems mikið á sig til að gera góð áhrif
og hér. Helen, með fallega andlitið sitt, sat
bemt á móti honum,* og það liefir máske hjálpað
'honum til að verða mælskur.
Cugfrú Drew, þér hafið verið mjög lirað-
ar við mig,” sagði hann eftir nokkuð langa
stund'. Hvers vegna hafið þér bannað mér þá
ánægju, að flytja ungfrú Marlow heim í vagn-
inum mínum á kvöldin ? ’ ’
Gladys horfði beint í augu hans.
“Þér eruð heimsmaður, lir. Armstrong. og
ættuð að skilja tilgang minn til hlítar. Það
mundi verða orsök til óþægillegs umtals um
Helenu, ef hún tæki á rnóti gj'öfum og greiðasemi
af manni, sem stendur langt fyrir ofan hana í
öllu tilliti. Við verðum báðar að vinna fyrir
oklrur, og góður orðrómur er það eina sem við
oigum og er mikils virði”.
“Það er fjarri því, að eg vilji ræna ykkur
svo ómetanlegri gersemi, ” sagði ihinn ungi mil-
jónari með hálfgerðri leikhúsrödd; “mig lang-
ar að eins til að vera vinur hennar og vðar.
Að viku liðinni fer eg aftur heim til mín, til New
York, og við sjáumst að öllum líkindum aldrei
aftur.”
Gladys 'þótti vænt um að heyra, að hann
skytldi fara svo fljótt, þótt framkoma hans væri
þannig", að hún féldi næstum traust til hans.
líann virtist vera að upplagi vingjarnlegur og
góður; gat þa ðverið mögulegt, að undir slíku
ytra útliti og framkomú, dyldist nokkuð ilt.
“Mér þætti sannarlega vænt um, að mega
skilja eftir góðar endurminningar í huga ykk-
ar,” sagði hann. Ungfrú Drew, iþér eruð fölar
og veiklulegar eftir að 'hafa verið lokaðar svo
lengi inni í einu herbergi. Mér væri sönn
ánægja, ef eg fengi leyfi til að veita yður og
ungfrú Marlow sfcemtilega ökuferð út á land
síðdegis á morgun. Viljið þér þiggja tilboð
rnitt?”
Gladys gat ekki veitt hænaraugum Helenar
mótstöðu og þáði tilboðið.
12. Kapítuli.
“Eg er ekki alveg viss um hvort við höfum
breytt rétt í þessu,” sagði Gladys, þegar þær
voru að búa sig undir ökuferðina dagin eftir.
Tveir mjúkir, ástríkir armar lögðust um
háls hennar, og Helen sagði glöð:
“Þú góði gamli hrafn, hættu að krunka.
Sjáðu hvað sólin skín fallega til þess, að við
íáum indæla ökuferð. Þetta er sá hlýjasti apríl-
dagur, sem eg man eftir, og við ökum út á land,
til fallegu skóganna, þar sem við getum tínt
mörg li't'fögur og ilmrík blóm.”
Gladys fanst það rnundi vera synd að liind-
ra þenna eldmóð úngu stúlkunnar, og svo var
heldur ekki laust við að hún hlakkaði sjálf til
hinnar ilmríku vorgolu úti á llandinu, og öku-
ferðarinnar í fallegúm og þægilegum vagni
með hinum bláu og fjörugu liestum, sem öku-
maðurinn átti fult í fangi með að fá til að ganga
eins og hann vildi. Hr. Armstrong sát við hlið
Helenar, og hið aðdáandi augnatillit hans, kom
henni til að roðna hvað eftir annað. ITirn var
yndisleg, í dökkbtáum fatnaði með hatt af sama
lit; ekkert var verðmikið né gljáandi, en þegar
hinn rósrauði hörundslitur og gydtu lokkarnir
flögruðu kringum andlit hennar, varð hver og
einn að viðurkenna, að þetta var óvejulega
fögur sýn.
Það leið eklki langur tími þangað til þarr
voru komin út úr þessum hávaða rnikla bæ; svo
óku þau eftir þjóðbrautinni, þar senr hávaxin tré
hreyktu sér með brumhnöppunum, sem voru
undir það búuir að opna sig. Við rætur
trjánna voru búskar af nýju grænu grasi, og í
skóginum ónraði fjörugur fuglasöngur; alt benti
á gott vor.
“Ó, hve indælt þessi lækur iðar áfram á
milli trjánna. Og hve grænir bafckar lrans eru.
Sko fállegu fjólurnar, sem eins og fela sig í
grasinu. 'Við skúlum fara of/.n úr vaguinum
og tína fáeinar af 'þeim!” hrópaði Helen með
barnslegri kæti.
Þau stigu ofan úr vagninum og gengu inn
í skóginn langs með litla læknum,.sem kom dans-
andi og syngjandi ofan af New Englands hæð-
unum í óteljandi krókum og bugðum .
Þetta var svo hrífandi fyrir Helenu, að
hefði ekki Armstrong verið með þeim, þá hefði
hún strax tekið af sér skóna, farið úr sokkunum
og vaðið ú't í lækinn með hreinu, hnattmynduðu
steinana á botni sínum. Hún var líkust glöðu
og afarkátu barni, augu hennar geisluðu, varir
hennar stóðu opnar af ánægju og bros hennar
var óviðjafnanlegt. Gladys gat ekki gengið
eins 'liratt og hún, þegar hún þaut á stað í allar
áttir tii að tína blómin, sem hún gat ómögulega
látið í friði.
Armstrong breiddi vagndúkinn á grasið,
svo Gladys gæti hvílt sig á honum.
“Þér oruð þreyttar af að fyilgja þessum
litla sumarfugli, hvílið þér yður hérna, á meðan
eg hjálpa henni til að finna hin sjaldgæfu
blóm,” sagði 'liann glaðlega, og hún samþykti
tilboð hans, þó henni væri það hálf nauðugt.
Ilún stundi af þrevtu, og 'það var lífca eðlilegt,
þar eð hún hafði aldrei verið vél frísk síðan hún
átti í bardaganum við mann sinn.
En það lá fremur illa á henni , hún var
gröm við þessar tvær ungu manneskjur.
“Þau leggja þessa gildru fyrir mig, svo að
liann geti hvíslað að henni ástarorðum,” hugs-
aði hún, og hún var líka farin að bera allmikið
vantraust til Helenar.
“Eg er hrædd um að hún sé lævís, lítil dað-
urdrós,” hugsaði hún, “það var heimskulegt
af mér að verða svo hrifin af henni, að eg tók
liana með mér ti'l þessa stóra bæjar; en egþekki
aðalseign hennar svo lítið.
Hún varð reið, þegar liun heyrði bergmálið
af hinu glaða samtali og hlátri þeirra í skóg-
inum. Hvað þau komu sér vel saman.
Helen hlustaði auvitað feimin, en þó með
dulinni áuægju á smjaður og orð, þrungin af ást,
en hún glevmdi samt ekki Gladys, sem hún
vissi að þráði að sjá sig. Þegar þau voru búin
að tiína nóg af blómunum, snéri hún því aftur
til hinnar kæru vinu sinnar, án jv£,ss að gefa
gaum að Armstrongs tælandi bónum um að
fara lengra inn í skóginn.
En þegar Gladys leit á hana, þá furðaði
hana alls ekki á því, jió hinn ungi, ríki liöfðingi
liefði mist hjarta sitt.
Helen hafði vafið um hatinn sinn liinum
löngu, fögru kvistum vafjurtarinnar Arbutus,
og einnig fes't nokkra af þeim við hálsmálið á
kjólnum sínum. í fanginu bar hún fjölda af
blómum og burkna, það gerði einnig lir.
Armstrong.
“Ó, mér hefir liðið svo yndislega,” sagði
Helen, heit og rjóð’ af áreynslunni.
“Eg hef líka átt mjög skemtilegár stund-
ir,” sagði Armstrong, og svo liröðuðu þau sér
aftur til vagnsins, því það var orðið framorðið,
óg Gladys varð þeim samferða þaugað.
Þau óku heim aftur í bezta skapi, þau ungu
að minsta kosti, og Gladys gat ekki varist því
að hugsa um, livort Ilelen vami ákveðin fyrir
hið mikla skraut á ókomna tímanum — hvort
hún í raun og veru ætti að verða eiginkona liins
unga og laglega miljónara.
“Tilgangur hans er eflaust góður; maður
getur séð ástaljósið í augum hans, og haun hag-
ar sér svo vel og virðuglega,” hugsaði hún.
Þau komu brátt til bæjarins, og óku inu í
Tremont stræti, þar sem um þetta leyti var fult
af vögnum og viðskiftafólki, sem gekk fram og
aftur.
Armstrong lét vagnin nema staðar og bað
afsökunar á því, að hann yfirgæfi þær eitt
augnablik.
Ilann gekk inn í verZiunarbúð og bað um
nokfcuð af sætindum, ásamt fullri körfu af góð-
um Californiu ávöxtum.
Einmitt um sama levti og hann opnaði
j>yngjuna sína og rétti kaupmanninum gull-
pening, átti sér stað viðburður. Ilár, drukkinn
maður með fallegt hár, var á reiki fram og aft-
ur fyrrir utan sætindabúðina, þegar höfðingja-
vagninn nam staðar; hann skildi undir eins
ásigkomulagið.
Hann sá unga, skrautklædda manninn stíga
ofan úr vagninum, og tók Mka eftir stúlkunum
tveimur, sem með honuh voru — Gladys með
handlegginn í armbandi; hún hallaði sér aftur
á bak með hálflokuð augu, sem bentu á það. að
íhún þjáðist af sárum verkjum. Hann sá líka
liina gullhærðu fegurð, Ilelenu, umringda blóm-
um ein og maídrotning. Þrátt fyrir sáru til-
finningarnar og ánægjuna, sem hann sá í and-
andlitum þessara kvenna, sauð þó i honum svo
stór og viðbjóðsleg ilska, að mönnum getur
naumast'hugsast, hvað slíkum mönnum dettur í
hug að gera.
Hann nálgaðist vagninn, þar sem liinir
fjörugu hestar stóðu og spörkuðu óþolinmóðir
með fótum sínum, en ökumaðurinn sat með
með lausa taumana í hnjám sínum og horfði á
annað en hestana. Það var að ein augnabliks
verk að fæla ]>essar fjörugu skepnur, og með
tryltu 'hneggi þutu þeir af ' stað. ökumaður,
sem var ekki við jiesisu búinn, féll af sæti sínu
ofan á götuna, og taumarnir láu lausir á baki
hestanna.
Gegnum loftið ómuðu hin Iháu hljóð Gladys
og Helenar, og hundruð radda hrópuðu
óttaslegin:
Fældir liestar! Stöðvið hestana! Stöð-
við ])á!”
Ailir, sem voru inn í búðinni þutu út, og
meðail þeirra var Armstrong. Hann varð utan
við sig af hrávðslu, þegar hann sá hestana
hlaupa, sem tryltir væru; ökumaðurinn var
dottinn af sæti sínu, og Helen og Gladys ein-
samlar í vagninum. Þetta gilti líf þeirra.
Vagninn gat molast á hverju augnabliki. Hvað
var mögulegt að gera?
“Hundrað dollara handa þeim , sem stöð-
var þessa hesta,” lirópaði ihr. Armstrong.
“Stöðviðþá! Stöðvið þá!” og liann liljóp
ofan götuna.
Og nú, en sú skelfing! H ann sá persónu
standa upp í vagninum og rétta upp hendurnar,
eins og hún ætlaði að stökkva ofan úr honum.
Ó, guð midn góður, Ihún mundi rotast á stein-
harðri götunni.
Var þetta Helen — lians elskaða Helenf
Hann istóð kyr af hræðslu; lijarta lians hætti að
slá, og augun stækkuðu af skelfingu.
Alt í einu stundi hann þungan; líklega af
því, að kvíði hans minkaði. Það var ekki Hel-
en, sem s'tökk ofan úr vagninum, það var Glad-
ys, frávita af hræðslu, sem stökk ofan á götuna.
13. Ivapituli.
Þegar hr. Armstrong sá, að Ilelen sat kvr
í vagninum gaf hann sér ekki tirna til að kom-
ast eftir livernig Gladys liði; áðrir mundu auð-
vitað líta eftir henni. Hann þaut á stað eftir
tryltu hestuilum, en þar eð alt fólkið á götunni
var orÖið meira og minna utan við sig af ]>essu
óhappi, var engin sem tók eftir því live skelkað-
ur 'hann var.
Meðan liann liljó þannig áfram, var hann
hræddur um að Ilelen væri dáin; því hestarnir
voru nú komnir sva langt, að þeir sáust naurn-
ast; þeir þutu áfram með voðáhraða gegnum
hópa af dauðhraddu fólki, sem stóðu með opinn
munn og gláptu á þá, án þes-s að gcra nokkuð
til að stöðva þá.
Enginn veit hvernig endinn hefði orðið,
ef þáð hefði ekki verið að þafcka hraustum og
djörfum manni. Meðan Annstrong liélt að
liann mundi finna Ilelenu blóðuga og limlesta
undir fótuin hestanna, kom lijálpin. Ungur
maður heyrði hrópin gegnum glugga í hljóð-
færa sölubúð, og sá í hvaða hættu unga stúlkan
i ar. Hann gleymdi aldrei þeirri sýn.
R. S. ROBINSON
Kaupir og selur
StttBHtl 1883
NttflBitáll 12 90.000. M
EG KAUPI TAFARLAUST mlkið af MUSKRAT og ÚLFASKINNUM
og borga eftirfylgrjandi verð fylr fá ©fía mtfrj?:
VETRAR ROTTU SKINN ..................$ 4.00 tll $ 2.00
HAUST ROTTU SKINN .................... 3.00 ttl J.50
útifcé:
tMttl*. Wul., 8. i. A.
EtflMMtM, ANt.
U Pm. Haa.
KiRara, tal
Skotin, Stungin eða Skemd ........75 til .40
KITTS ....................... -.....25 tli .15
ULFSSKINN, fln, I kössum No. 1 .$35.00 tll $12.50
ULFSSKINN, fín, I kössum No. 2... $24.00 til $9.00
ULFSSKINN No. 3................. 3.00 til J.50
ULFSSKINN No. 4 ......... ................50
Einnig allar aðrar tegundir af skinnum á markaðsverM
Nautshöðir 23c—21e. Saltaðar 22e—20c. Kálfssk. 45c-35c
Kips 30o til 2ðc Hesta $8. til $4.
Sendið belnt
tU
HEAD OFFICE: 157-63 RUPERT AVE., WINNIPEG
Einnig 150-156 Pacific Ave. East

Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að löknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
útibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
i
1T>* •• L* timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og ai«- j
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad-----
I
HENKY AVE. EAST
WINNIPEG !

The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi 1127 gagnvart Iðnaðarhöilinni
Stœrsta og elzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstu og bsztu í Canada.
Áreiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.

Allar
teéundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 o£ 239
Kaupið
Kolin
Undireins
pér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LIIVKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn tilþess að láta taka
JÓLAMYNDIRNAR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kyöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.
RAliPIl) BEZTA BLADID, LOGBERG.