Lögberg - 22.01.1920, Blaðsíða 2

ílls. 2
LÖGBERG FIMTUADGINN 22. JANÚAR 1920.
Ferðist í loítiiu.
';na strax í vor standa hin hrað-
Dygustu vöru og fólksflutninga
ftför félags vors yður reiðubúin
1 þjónustu.
’aulæfðir flugmenn úr stríðinu
ílda um stýrissveifina og stjórna
iftförum þessum með yður sjálfa
a varning yðar til ‘hvers staðar,
m vera skal, í Vesturlandinu og
rir sunnan línuna.
'irburðir loftferðanna eru fyrst
; fremst fólgnir í hinum mikla
iða, ásamt því, að áreksturs-
attan er gersamlega útilokuð.
búnaður allur og þægindi full-
-cgja hinum allra hæstu kröfum.
Komið og leitið upplýsinga.
fhe Aerial Transport
& Taxi Co. Ltd.
356 Main Street, Winnipeg
hvölum. — En hún stóð aldrei | var eg að hugsa um það síðan,
lengi aðgerðarlauis til þess einsjhvort það væru fíflar og sóleyjar
Œfintýrið.
Eftir Axel Thorsteinsson
Suðandi flugur í gluggakist-
unni. Annað veifið fljúga þær
l eint á rúðuna, en hrapa jafn-
harðann niður aftur. pær vilja út,
v t! Út f lognið og hlýindin og sól-
kinið — og undan fingrunum
’■ ans Tuma litla. pví Tumi er brell-
inn. Hann hefir skriðið upp á ana
að horfa á himinblámann. Hún
varð að vinna, vinna fyrir sér og
drengunm sínum. Og þó kom það
fyrir — stundum — þá er hún
stóð við orfið og kvöilda tók og
hún var þreytt orðin, að hugurinn
flaug yfir Múlann og dvaldi um
stund í kotinu, sem við hann var
kent. pað var aldrei lengi í einu.
En það kom þó fyrir. Helst þó á
kvöldin, þegar hún gekk heim
dauðlúinn með hrífuna á öxlinni
— eða á vorkvöldum, þegar hún
kom heim úr svarðargryfjunni.
pví hún varð að gera alt ein. Hún
var einyrki. Og drengurinn henn-
ar var eini sólargeislin í myrkri
endurminninganna.-----------
— pau gengu vestur túnið,
vestur að læknum. Hann rann I
boga fram með því — að vestan
og sunnan við það. — Tumi lagði
þvotta fatið niður hjá stokknum.
Svo hljóp hann upp á túnið.
“Eg ætla bara að tína nokkrar
sóleyjar maimma,” 'kallaði hann.
pórunn beygði sig niður og fór
að þvo. Hún strauk hárið ljósa
frá augunum. Hátt og hvelft enni
kom í ljós, stór, ibládjúp augu.
Andlitið bar öll merki hreinnar
fegurðar. í því voru allir drættir
og skírir. Fyr hafði skinið ást
út úr því, ást til ails þess sem
andaði og gott var og fagurt. En
nú — að eins ástin til drengsins
litla — i djúpri þreytu, andlegrar
og líkamlegrar. pað skein út úr
andliti hennar, að inni fyrir var
háð barátta, hörð 'barátta, milli
meðfædds æskufjörs — og þreyt-
unnar, vonleysis-þreytunnar, sem
smám saman sljófgaði sálarkraft-
orðið, sem stendur undir bað-
.r ofuglugganum. Hann er á
, ugnaveiðum. Auðvitað! Hann
i ekki fara út. Hann gæti dottið
í .ækinn, — eða ofan í brunninn.
f o sagði hún mamma hans að
• msta kosti, og hann varð að húka
ni, af því roamma hans var
i ni . Af því 'hún var að þvo þvott
í im í eldhúsi. En bráðum færi
1; n niður í læk að skola, og þá
i. Jaði hann með. par ætlaði hann
íí > vera meðan mamma hans skol—
;-ði og blákkaði niður við stokk-
irn í læiknum. Og hann ætlaði að
1 ista steinum í lækinn, stórum
einum, svo gusaðist upp. En
ið var gott að mamma hans var
aimmi, þegar hann þurfti að vera
' mi — eða réttara sagt, mátti til
að vera inni. pá var hann þó viss
um, að fá ekki högg á fingurnar
1 tlu. pví mamma hans 'hafði sagt
' onum, að það væri ljótt að drepa
ugur — eða slíta af þeim væng-
, ia. Og ef hann gerði það fengi
ann högg á fingurnar. — Hún
' afði tekið svo óþyrmilega í hand-
i gginn á honum um daginn. Hon-
; m fanst hann ætla að slitna
r índur. Ifann æpti hástöfum.
“Jæja! Var það siárt?” spurði
;amma hans. “Heldurðu þá ekki
1 flugunum finnist það sárt þeg-
nr þú slítur af þeim vængina?”
“pær hiljóða ekki.”
“Nei þær hljóða ekki, þær vantar
tálið, þær geta ekki kvartað. En
ær hafa tilfinningu, eins og
1 ú.”
— pað var nú ekki meira en svo,
r.ð Tumi tryði þessu. En fyrst
aamma hans sagði það hlaut það
•ð vera satt. Og mamma hans var
vo góð, altaf svo góð. Nema
egar hann var vondur. En hann
ar altaf góð.ur, nema þegar
' ann var lokaður inni og gott var
eður. Til dæmis í dag. Honum
iddist, og hann gleymdi að vera
riður. pangað til hann heyrði
itatak í göngunum. Hann hopp-
■ 5i niður á gólfið. En hann kom
“Mamma, mamma! Nú kem
eg.
i kki léttilegar niður en það,
aiamma hans hlaut að hafa heyrt
kellinn. pórunn opnaði hurðina
i’n í baðstofuna og sagði. “Nú fer
; niður að læk, Tumi það er bezt
j ú verðir með.‘
Tumi gekk hægt til hennar
sagði ekki neitt. “Barasta að hún
gangi ekki út að glugganum,
hugsaði hann, — en pórunn
þurfti ekki svo langt. Hún sá
)>að á svip hans, að þar myndu
liggja ntokkrir dauðir flugnalík
amir. — En hún sagði ekki neitt
um það. “Farðu fram í eldhús og
berðu þvottafatið mitt niður eftir.
En týndu ekki blákkudúsunni
Tumi hljóp fram, — pórunn beið
á hlaðinu, við bæjardyrnar. Sólin
glóði á lækinn. Hann var vatns-
mikill, enda var ekki komið langt
fram á vorið. En þó ihlýindi. Dag-
arnir voru yndislegir. Túnin orðin
iðgræn. Sóleyjar og ííflar komnir
í hlaðvarpann, Geldingahnappur í
holtin. Og lambajarmur og fol--
aldahnegg kvað við út í högunum
annað veifið.
pað var fállegt á Urriðalæk.
því var ekki að neita. Sérstaklega
seinni hluta dags, þegar sólin var
farinn að færast niður undir Múl
ann, þegar komið var undir sólar-
lag og geislar kvöldsóilarinnar
’ ’ku sér um alt, á læknum, á firð-
: um — og í úðanum yfir litla
3sinum. pó var næstum fall-
•' "jra þar um fjöruna. Eða það
* nst pórunni. pví húri stóð oft
gerðarlaus stundarkorn og
orfði út á fjörðinn. Álarnir kvísl-
<’ “ust um leiruna, og leiruhrygg-|
íir á milli þeirra eins og bök á
Hún horfði á ilitla, bláeyga gló-
kollinn sinn. Hann kom hlaupandi
til hennar með fífla og sóleyjar í
fanginu. —
“Mamma! Vaxa fíflar og sól-
eyjar í Amerí'ku?” —
pórunn horfði á hann undrandi,
dáMtið hörkulega, en hann á hana
með sakleysisforosi á vörunum.
“pví spyrðu þess, foarnið mitt?”
spurði ihún og gat varla dulið
klökkvann í röddinni. —
Tumi svaraði engu strax. Hann
var að vísu ekki heimspekilega
vaxinn, e’n foann vissi þó sínu viti,
þó lítill væri. —Tumi var aðeins
á níunda árinu. Hann var að brjóta
heilann um það, hvort hann hefði
sagt nokkra vitleysu. —
“Eg þegi,” hugsaði hann.
“pað er vissara,” sagði rödd
þráans í huga hans. —
Móðir hans strauk hár hans
blíðlega. Biíðuat-lot hennar gat
hann ekki staðist. Hann lagði
hendurnar litlu um iháls henni.
“Segðu mér hver svegna þú
spurðir, Tumi minn!”
“pað var á laugardaginn
mamma, þegar eg fór að gréta,”
byrjaði hann. Hún mintist þess,
sem þá hafði gerst, þess, sem hún
vissi dei.li á. — pað var þegar
þau í Holti komu úr kaupstaðnum,
þau stóðu við um stund hjá henni.
Inga litla dóttir HoltShjónanna,
var með þeim, telpa á að giska tíu
ellefu ára ljóshærð og foláeyg, eins
og Tumi. Hún sat á hné föður síns
meðan foann drakk ‘kaffið. Tumi
stóð út við dyr og horfði á hana.
Undraðist hversu mikil gleði gat
streymt út úr andliti hennar. Inga
litla tók vel eftir Tuima. Og hún
hvíslaði að föður sínum, með þýðri
og hljómfagurri rödd. “Á hann
engann pabba?” Tumi átti ekki að
heyra það. En hann heyrði það nú
samt. Og hann foeit á vörina, vildi
láta það á sjást, að hann væri karl-
maður og færi ekki að gráta, þótt
eitthvað bjátaði á, eins og lítil
telpa. Faðir Ingu litlu hafði engu
svarað. Svo fór mamma hans fram
til þess að sækja aftur í bollana.
Og þá hafði móðir Ingu litlu sagt
við bónda sinn: “pað hefir víst
ekki frétt af honum en, síðan hann
fór til Ameríku ?”
“Nei hann skrifar víst ekki
neinum. Að minsta kosti ekki
pórunni. En hann var dugnaðar-
maður. Honum gengur sjálfsagt
vel, þótt hann foafi fyrir mörgum
að sjá.”
“pað er nú hætt við, að konan
sé honum ekki eins samhent í öllu
eins og fyrstu hjúskaparárin.”
Svo féll samræða þeirra niður.
p^órunn var kominn inn aftur með
bakkann.—
Auðvitað höfðu þau haldið, að
Tumi skildi ekki hvað þau fóru.
En hann þóttist vita, að það væri
pabbi hans, sem þau ræddu um.—
Hann hafði laumast út, upp á
tún hafði hann farið. '-Lagst þar
milli þúfna og grátið.— par
fann móðir hans hann litlu seinna.
“Af hverju ertu að gráta Tumi
minn?” spurði foún. “Hún Inga litla
var að spyrja eftir þér. Og augun
hennar bláu urðu vot af tárum,
?egar hún gat ekki náð í þig til
?ess að kveðja þig.”------
En Tumi grét, grét, og sagði ekki
neitt. Og móðir hans hafði hugg-
að hann. En foún hafði ekki fengið
vitneskju um hvað grátinum hafði
vldið því Tumi hafði sofnað við
barm hennar. —
Af hverju grætur þú Tumi
minn?” spurði móðir hans blíð-
lega.
þar sem pabbi minn er.”
“Hvað varstu að tala um Amer-
íku, foarnið mlitt? Hver sagði þér
frá henni?”
“Pabbi foennar Ingu sagði.” —
pórunn kysti á enni Tuma litla.
Barmurinn gekk í öldum. —
“Hvar er Ameríka mamma?”
“pað er stórt land, barnið mitt.
Langt, langt út í hafi. par er sum-
arið lengra en foérna, dagurinn
heitari. par eru risavaxin tré;
víðáttumiklir skógar, þar sem vilt
dýr falla fyrir skotum veiðimann-
anna. Og þegar þau fá dauðasárið
öskra þau svo ihátt að jörðin
skelfur.”
“Á eg þar þá eingan pabba?”
pórunn gat engu svarað strax.
Hún vildi ekki ljúga. Svo sagði
hún.
“pú átt engann föður, elsku
foarnið mitt. Og það er enginn,
sem getur gengið þér í föður stað.
pú átt engann, sem vill kannast
við þig sem son sinn, engann, sem
breiðir út faðm sinn móti þér og
segir: “Eg er faðir þinn!” pú átt
engann föður: Nema guð. Hann er
þér nálægur. Hugsaðu um hann og
þér mun aldrei líða illa. pá muntu
ekki gráta. pví trúin á foann er
bundin við gleði, djúpa og innilega
gleði, sem heldur öllu því illa frá
hjörtum mannanna.”
Hún þagnaði. pví sagði hún
þetta ? pví talaði hún um guð við
drenginn sinn? pví hræsnaði hún?
Hún, sem efaði, var ekki glöð í
trúnni? Ekki en þá. En hún vildi
þó verða það. Bað guð þess, að
hún mætti verða það, að drengur-
inn hennar gæti látið hana verða
það.
“Tumi minn! Elsku drengur
minn! “Hugsaðu ekkj^ um þetta
alt saman. Leiktu þér við fíflana
og sóleyjarnar. Og í kvöld skal eg
segja þér æfintýri, ef þú verður
góður drengur.”
“Strax mamma?
“Ekki strax, elsku drengur-
inn minn. Mamma verður að
vinna.”
“Má eg þá kasta steinum?”
“Leiktu þér á túninu, barnið
mdtt.”
“Má eg þá ekki kasta?”
“pú mátt ekki fæla frá netinu.”
Með þetta fór foann upp á túnið.
Löngunin til þess að kasta stein-
um var alveg horfin. Hann hafði
rekið annan fótin í hrossabrest,
sem hafði týnst þá fyr um vorið.
Svo þaut foann upp á Grástein,
hóandi og syngandi og snéri
hrossabrestinum.
pað var komið undir kvöld. Sól
komin á vesturloft.—;pau voru bú-
in að breiða þvottinn. Hann hafði
hjálpað mömmu sinni. Og hún
hafði klappað á kollin á honum og
sagt, að hann væri elskulegur.
Hann sat á hestasteininum með
hendurnar í vösunum. Eitt orð
þaut án afláts eftir öllum þráðum
í heila hans, orðið: Æfintýri,
æfintýri!
Mamma hans tók hann í fang
sér, settist á hestasteininn og
horfði á kvöldroðann um stund.
Svo hóf hún æfintýrið:
“Einu sinni endur fyrir löngu,
bjuggu ung hjón hérna á Urriða-
læk. pau sáu ekki sólina hvort fyr-
ir öðru, því guð hafði snortið hjörtu
þeirra foeggja oð sagt.“ Par sem
líf er, þar er ást. par sem rósin
breiðir út krónu sína, þar er ást.
par sem tár sprettur fram í auga,
þar er ást. par sem hjarta slær,
þar er ást. Frá því þið lituð í augu
hvers annars í fyrsta sinn skuluð
þið unnast. Frá þeirri stund skulu
sálir ykkar foeggja una saman í
Ijósi þeirrar ástar, sem eg hefi
tendrað í hjörtum ykkar. Og braut
ykkar að landammerkjum lífs og
dauða skal verða blómum stráð,
stráð fögrum blómum, en vökvuð
blóði.”
Og þau unnust og æfivegur
þeirra var folómum stráður. pví
þau unnu hvort öðru af öllu hjarta
sínu og sál. Og er þau Mtu í augu
hvors annars þá fanst þeim eins
og þúsund englaraddir hvísluðu:
“Ást, ást!” Og í fovert skifti, er
þau hugsuðu hvert um annað,
spratt rós við fætur þeim; rós fyr-
hvert hlýlegt orð. Og rósirnar
urðu margar, iþví þau hugsuðu
hvort um annað daga og nætur.
Og dagarnir liðu og árin liðu.
Og þau létu rósir vaxa upp þús-
undum saman, en aldrei blóð, að
eins rósir, angandi rósir; rauðar
og hvítar, rauðar sem blóðið fag-
urrautt, og hvítar sem snjórinn á
jöklunum. Og þau áttu sér eina
dóttir barna, og þá er hún óx upp
varð foún fríð sýnum. Og allar rós-
irnar hneigðu sig fyrir henni þeg-
ar hún gekk um úti, foneigðu sig
og grétu af gleði. pær grétu tær-
um daggardropum ofan á litlu
hvítu fæturnar hennar. —
Og dagarndr liðu og árin liðu og
þau voru foamingusöm öll þrjú, því
þau lifðu á meðal rósa. Og litla
dóttirinn þeirra óx upp og varð
há og fríð, með ljósgult hár og blá
augu. Og þau kölluðu hana
Sunnu, því sunna þýðir sól — og
Og Sunna varð hærri með hverj-
um deginum sem leið og æ fríðari.
Iðuglega gekk hún fram meg firð-
inum, og lét öldumar þvo fætur
sína.
(Meira.)^
Þrjár smásögur.
Eftir porstein p. porsteinsson
(Winnipeg).
1. Mannsálin.
Mannsálin lá á knjánum frammi
fyrir hásæti Eilífðarinnar. 1
djúpri lotning og tilfoeiðslu hjúfr-
aði hún sig að fótum hennar og bað
um opinberun. En Eilífðin leit
eigi við henni. pó foafði Mannsálin
konaið langar, langar leiðir til
til fundar við hana — lengsta veg-
inn, sem þektur er enn. Hún grét
og foað Eilífðina uim að veita sér
áfoeyrn eina örstund af þeim ó-
mælanlega fjölda stunda, sem
hún hefði yfir að ráða. Hún ætl- “Berðu mig ofan í ána, þaðan
aði að spyrja hana um örlög sín. sem þú tókst mig, áður en það er
Skjót lœkning af
Ýringskláða.
MEI)AL PETTA GAF AGÆTAN
ÁRANGUR
4 -----
Wasing, Ont.
Eg þjáðist svo mjög af ýringar-
kláða, að föt mín urðu stundum
gegnvot. Fulla fjóra mánuði þjáð-
ist eg án afláts og gat enga lækn-
ing fengið fyr en eg fór að nota
“Fruit-a-tives” o'g “Sootha Salva.”
— Alls hefi eg notað þrjár öskjur
af “Sootha Salva” og tvær af
“Fruit-a-tives” og er orðinn al-
heill. G. W. Hall.
Bæði þessi ágætis meðul fást hjá
lyfsölum og kosta 50c. hýlkið, 6
fyrir $2.50, og fást einnig gegn
fyrirframiborgun foeint frá Fruit-
a-tives, Limited, Ottawa.
En Eilífðin þagði.
pá fyltist mannsálin sárri
hrygð og hrópaði: “Hví lítur þú
ei við mér? Heyrir þú mig ei,
Eilífð eilífðanna?”
Að eins salir Eilífðarinnar berg-
máluðu köll hennar. Svo varð
þögnin dýpri en áður.
pá nístist hjarta Mannsálar-
innar þeirri sárqst angist, sem
heimurinn þekkir, og foún kallaði
hásum kvalarómi:
“pú heyrir mig ekki! pú sérð
mig ekki! Eilífð eilífðanna! pú
veist ekki, að eg er til!”
Og salirnir bergmáluðu óp
foennar og angistarstunur. En á
eftir þeim kom iþögnin, — hin
djúpa, líflausa, vonlausa nætur-
þögn.
Og Mannsálin skreið á fætur
og dró sig á brott, yfirbuguð af-
örvænting, mælandi:
“Hvað er eg, að hún foeyrir mig
eigi né sér? Er eg þá ekki neifct?”
Og sálirnir að baki hennar berg-
máluðu:
“Ekki neitt!”
pá komst þjónn Eilífðarinnar
við af kvölum Mannsálarinnar.
Gekk á eftir henni og mælti við
hana:
“Yesalings hugsandi mannsál!
pú dýrðlega Eilífðarbarn! Hví
grætur þú svo og syrgir beisklega?
Eilífðin svarar eingu barna sinna,
en þér gaf hún allar spurningar
sínar og svörin í vöggugjöf í
óndverðu. Alheimsins auður og
dýrð — alt, alt er þitt! í djúpi
um seinan. — Áður en eg verð
hrædd við hana aftur, eins og þið.
Eg foef að eins þekt eina sælu-
stund á æfinni— í henni.”
Unnustinn grét af hugarangri,
er hann sagði:
“Elskan mín! Hvernig get ég
fengið af mér að foera þig frá líf-
inu út í dauðann. Frá ljósinu út
í myrkrið. Frá hitanum út í kuld-
ann. — pig sem foefir svarið mér
að verða mér ljósið, lífið og foit-
inn. — Ég, sem nýskeð hef lagt
eigið líf í hættu til að bjarga pínu
— Frelsa þig til að njóta þín.”
“Sjálfselska! — Burt! — Ég fer!
—Áin —áin!” hrópaði hún og ætl-
aði að þjóta á fætur, en fólkið foélt
henni og gaf henni inn svefnlyf.
pegr foún vaknaði var hún ró-
leg orðin, en hnuggin, og mundi
glögt eftir öllu. Hún varð alla
æfi þögul og þunglynd.
Unnustinn, sem varð maður
hennar bar hana á höndum sér,
og gerði henni lífið eins létt og
föng voru á, en hún var köld við
hann. Hún þráði altaf það sem
hann gat ekki veitt henni;dreym-
andi friðarkendina sem hún naut
í ánni.
Hún gat aldrei fyrirgefið hon-
um, að hann hreif foana úr heljar-
greipum í arma ástar sinnar, —
frá friðinum til stríðsins.
COPENHAGEN
Munntóbak
Búið tilúr hin-
|am beztu, elstu,
safa - mestu tó-
baks blöðum, er
Þetta er tóbaks-askjan sem abyfgSt að Vefa
hefir að innihalda heimsin algjörlega HfeÍnt
bezta munntóbpk
Hjá öllum tóbakssölum
FULLFERMI AF ÁNŒGJU
ROSEDALE KOL
óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað þau. Ávalt fyrir liggjandi
birðir af Harðkolum og Við
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-64
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.
við
111. t smiðjunni.
Eg staðnæmdist framan
1 smiðjudyrnar og foorfði inn.
Á trébút framan við eldinn sat
með síðu
þinnar eigin tilveru félast allir I gráhærður öldungur
leyndardómamir. pú finnur þá I Hann h«*,a «anJanbund-
seint — mjög, mjög seint — alla.
pví hvers hefir þú að leita, svo
íundurinn færði þér fögnuð, ef
þú sæir gegn um sjálfa þig eins
og grunnan, tæran læk? Gleð þig
við starfið að leita og sigurinn að
finna, og að iþú ert eins og djúp
hafsins, sem ekkert bert auga
getur gegnum séð.”
Að svo mæltu hvarf þjónn Ei-
lífðarinnar á »burt.
pá fauk tómleiki angistarinnar
burt frá Mannsálinni eins og
dalalæða fyri sterikum stormi, og
hún tók aftur starfsgleði sína.
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ISLENDINGA I VESTURHEIMl
P.O. Box 923, Winnipeg, Manitoba.
I stjórnarnefnd fólagsins eru: séra Rögnvaldnr Pétnrsson, forseti,
650 Maryland str., Winnipeg; Jón J. BfldfeU, vara-forscti, 2106 Po.vage
ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson, skrlfari, 957 Ingersoll str., Wpg.;
Asg. I. Blöndahl, vara-skirifari. Wynyard, Sask.; S. D. B. Stephanson,
fjármála-ritari, 729 Sherbrooke str., Wpg.; Stefán Einarsson, vara-
fjármálaritari, Arborg, Man.; Asm. P. Jóhannsson, gjaldkeri, 796
Victor str., Wpg. ; Séra Albert Kristjánsson, vara-gjaldkeri., Iyundar,
Man.; oig Slgurbjörn Sigurjónsson, skjalavörCur, 724 Beverley str.,
Winnipeg.
Eastafundi hefir nefndin fjóröa föstudag hvers mánnðar.
liimiiHini
■
■HIHIIIHinil
iimmHiiivnmniMnmn^
• •
• •
Skófatnaður
• •
• •
■
■
11. Björgunin.
Ástmær og unnusti
‘Af því eg hefi engann pabba Sunna litla var fögur sem sólin
stórum fovölum, stórum sofandi1 hjá mér, eins og Inga litla. Svo'sjálf.-
riðu sam-
hliða, óhikað út í ána, eftir gamla
vaðinu.
En áin hafði foreytt farveg
sínum.
Djúpur strengur, með snar-
bröttum grjótbökkum beggja meg-
in, lá eftir vaðinu miðju.
pað vissu þau hvorki né sáu.
Hestarnir steyptust fram af
bakkanum, út í strenginn og tóku
til sunds:
Hún foraut úr söðlinum og áin
bar hana með mfklum hraða út :
hyliun og strauiminn fyrir neðan
Hann bafði nóg með sig, en gat
þó einhvern vegin hangt við hest-
inn og barst með honum til lands.
pað fyrsta, sem foann hugsað
um, var að fojarga henni. Allir
kraftar hans og sálaröfl snérust
um það eitt.
Eftir margar foættulegar til-
raunir náði hann henni að lokum
meðvitundarlausri úr ánni, langt
fyrir neðan þann stað, þar sem hún
hafði fallið í hana.
Hann bar hana heim til bæjar,
sem var þar skamt frá. En það var
ekki fyrri en eftir margvíslegar
lífgunartilraunir, að lífsmark
sást með henni.
Loks fékk hún meðvitundina
eftir margar klukkustundir og lauk
upp augunum.
Unnustinn tárfeldi af gleði.
Hann laut niður að henni og
sagði:
“Guði sé lof að þú ert lifandi!”
Hún starði á hann þungbúin.
Sorgarský sveif yfir *ásjónu henn-
ar, er hún mælti í ásakandi róm:
“Hví lofaðir þú mér ekki að sofa
— dreyma og sofa. Mér leið svo
vel. Nú ilíður mér illa.”
“Pað er óráð á henni,” tautaði
fólkið.
“Ég hef fult vít,” svaraði hún
því.Svo snéri hún sér að unnusta
sínum, sem stóð hnípinn yfir
henni, og mælti í skipandi rómi:
inni brotinni sleirskál, sem hann var
búinn að bora, og fojó til mót úr
brauðdeigi. öðru megin í aflinum
stóð deigla með bræddu tini, sem
átti að renna í móti og búa til
spengurnar. En hinu megin stóð
stúfur af skeifujárni og nagla-
teinn, út úr kolaelidinum.
Smiðjan var ihlaðin úr torfi og
óþiljuð nema eitt hornið. par
höfðu tvær breiðar fjalir verið
reistar upp og hornhilla verið fest
svo sem tvö fet frá jörðu. Á henni
stóð forkunarfagurt líkneski af
Maríu mey, sitjandi með barnið
Jesú í kjöltu sér.
pótt smiðjreykirinn hefði sett
mörk sín á yfirborð þess, var auð-
séð að þv*í hafði verið haldið eins
breinu og föng voru á.
, “pví er þetta listaverk geymt
hér á þessum stað?” spurði ég og
snéri mér að förunaut mínum.
| “Hann hefir búið það til.”
“Hvað! — spengjarinn —
skeif usmiðurinn ?”
“Já, hann var listamannsefni.
pegar hann var ungur að aldri,
kom Frægð til hans í líki töfrandi
komungsdóttur og bauðst að leiða
hann um rósabrautir auðs og vél-
sældar, ef hann vildi verða elsk-
hugi sinn.
“Um það leyti bjó hann til lík-
neskið og ætlaði að rétta Frægð
hönd sína, en þá ákom Meðaumkv-
un til hans í líki móður hans,
sýndi honum Frægðarbrautina í
skuggsjá aildanna og mælti Hvers
þarfnast heimurinn mest?
“Hvað hann sá, hefir foann eng-
um sagt. En Frægð vísaði hann'
burt frá sér og tók Meðaumkvunj
sér við hlið.”
“Alla æfi foefir hann notað list
sína að eins til að spengja með I
foenni brotnu skálarnar barnanna, j
sem eigi hafa ráð á að kaupa sérl
nýjar, og slá ineð henni skeifurj
og hestskónagla undir sárar fætur
járnalausu hestanna nági’ann-
anna.”
“Er honum þökkuð að nokkru
þessi eins dæma sjálfsafneitun?”
spurði ég.
“Nei ekki enn þá. Börnin gleyma
eða geyma þakkirnar uns þau
verða gömul. Hestarnir þegja.
Nágrannarnir segja, að hann geri
þetta dund sjálfumf sér til dægra-
styttingar.”
“En er hann ánægður?”
“Já, vonunT fremur. Hann hefir
öðlast frið hjartans, með því að
svara spurnin/Ju Meðaumikvunar
með verkum sínum.”
“En því hefir hann líkneskið
hjá sér í smiðjugarminum, innan
um alt ruSlið?”
Kvenna Boudoir Slippers, ruber hælar, allir litir.$2.15
Kvenna Boudoir Slippers, Choc. og Black, allar stærðir 1.95
Kvenna, Drengja og Stúlkna Moccasins ............ 1.85
Skautaskór fyrir Drengi.......................... 2.85
ALLAR BEZTU TEGUNDIR AF KARLA, KVENNA
og BARNA SKÓFATNAÐI
Jenkins’ Famlly Shoe Store
639 NOTRE DAME AVE. PHONE: G. 2616

IIIHIII
iiiiaiiiHTiHtniHimii

Notið Mickelson’s
“MY OWN
Gópher Eitur
Veimegun eða vesaldómur byggist á upp-
skerunni, og Gophers eiga drjúgan þátt I þvf,
að eyðileggja oft uppskeruna að hftlfu leyti,
eða meira en það.
“My Own Gopher Poison’” er "óbrigðult”
gegn Gophers. Pað vinnur dag og nótt að
því að vernda uppskeruna gegn þessari pest.
Pantið að eins MY OWN GOPHER POISON
—Fæst í hverjum hæ. Gætið þess vandlega,
að stimpill Anton Mickelsons sé á lyfinu, —
vörumerkið, sem aðrir geta ekki notað.
ANT0N MICKELS0N CO. LTD.
WINKIPKG, MANITOBA
“pó undarlegt sé, pá má hann
ekki af því sjá. — Máske það sé
eini veikleikinn' hans? Hann vill
hvorki selja það né gefa. pað virð-
ist svo sem hann hafi aldrei getað
gleymt því til fulls, að Frægð hin
fagra bauð honum eitt sinn föru-
neyti sitt.”
“Hann hefir mælt svo fyrir, að
það akuli sett á leiðið sitt, þegar
hann verður grafinn.—Lögrétta.