Lögberg - 22.01.1920, Síða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 22. JANÚAR 1920.
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan höfund.
Helen hafði ebki orðið óviðráðaiilega
hrædd, iheldur ekki kom 'henni til hugar jafn
heimskulegt fyrirtæki og vesalings Qiladys.
Hón liafði seilst yfir ökumannssætið og náð í
taumana, og þó nærri lægi að hún við þessar til-
raunir hefði dottið undir fætur hestanna Að
því búnu hallaði ’hún sér aftur á bak á sæti sínu
og togaði af öllum kröftum í taumana, meðan
augu hennar giitruðu eins og istjörnur í fallega
andlitinu, og gylta hárið blakti eins og fáni
sökum hins mikla hraða.
Alt í einu þaut rösklegur maður út á göt-
una, og fagnaðaróp ómaði til lians frá
iiliorfendunum.
Hann greip í beizli hestanna og hélt þeim
kyrrmn með öllu sínu afli. ITin óðu dýr reyndu
í byrjuninni að halda áfram, en þau fundu
brátt að þau áttu hér við ofurvald að eiga, og
stóðu kyr. Helen var frelsuð.
Nú koniu margar hendur viiljugar til að
veita henni hjálp, og hann fékk tækifæri til að
sjá andlit þeirrar stúlku sem hann hafði bjarg-
að. Tlann gekk að vagnhTiðinni, laut niður að
henni og sagði vingjarnlega:
“Nú eruð þér frelsaðar; en hve hetjulega
þér hélduð í taumana! ’ ’
Hún rak upp undrunaróp, og nú fyrst sá
hann hana glögt; hann þekti andlitið, sem blik-
aði eins og stjarna í endurminningum hans.
Hún þekti he|in líka, en liún sá hann að eins eitt
augnablik; því strax á eftir snérist alt í kring
fyrir sjónum hennar, og hún fóll aftur á bak á
sætið í yfirliði, gagntekiu af tilfinningum
sínum.
Hann lyfti henni upp úr vagninum og bar
hana inn í næstu lvfjabúð. Þó að handleggir
hans væru nú naumast eins sterkir og áður, þar
eð hinir óðu liestar höfðu lamað afl hans með
tilraunum sínum að losna við liann, vildi hann
ekki láta neinn annan bera hana, og brjóst
Iians var á sífeldri hreyfingu sökum hinna
óvæntu og sterku tiTfinninga. Ilann beið kvíð-
nndi eftir jiví, að liún opnaði augun.
Alt í einu kom maður þjótandi inn og sagði,
að unga stúlTkan væri kunnug sér, og hð hún
hefði, ekið með sér og annari stúlku í vagninum,
sem hestarnir hefðu fælst með.
Hann leit á frelsara liennar, og báðir menn-
irnir hopuðu á hæl.
“Rúdolf Armstrong! Þú ert þá hér”.
“Fred Qakland! ert það þú?”
Ahorfendurnir virtust skillja, að þessir
tveir skrautlegu og fallegu menn, liti hvor á
annan með afbryðissömu hatri í augiun sínum.»
Strax á eftir opnaði Helen augun og
brosti veikluTegá.við Armstrong, sem var næst-
ur benni; hann, sem 'hafði frelsað hana dró sig
í hlé, um leið og hún stundi þungt og and-
varpaði.
“Guði sé lof að þér eruð frelsaðar, Helen!”
sagði Armstrong og bætti svo við: “Þér verð-
ið að leyfa mér að taka yður með mér heim til
yðar undir eins. Hestarnir eru i/ú róiegir, og
þér þurfið ekki að vera hræddai/ ’.
14. KapítuiTi.
Armstrong hjálpaði henni að standa upp
nf stólnuin, sem liún hafði verið látin á í lyfja-
húðinni, og ætlaði að fara út með liana að vagn-
mum; þar sem ökumaðurinn sat nú á 'sæti sínu;
þá Teit Helen skyndilega í kring um sig með
rannsaikandi augum.
“Eg — eg — hvar er maðurinn — minn
göfugi björgunarmaður, sem eg á líf mitt að
þakka ? Eg verð að þakka honum!” sagði
hún hllýlega.
Það var einhevr sem ýtti Fred OakTand
Iram, og bTíðu augun hennar blikilðu af ánægju,
þegar hún rétti honum hendi sínal
“Eg skulda yður meira þakklæti, heldur
en eg get með orðum lýst, guð blessi yður fyrir
það, sem þér 'hafið gert,” sagði liún með Tágri,
ekjálfandi rödd.
Hann þrýsti hendi hennar innillega, en
sagði ekki eitt orð, hann reyndi raunar að segja
■eitthvað, en það dó næstiim undir hinu háðs-
lega . augnatiTTiti Armstrongs. Með óþjáMi
hneigingu slepti liann liendi hennar og lét hana
Þira; en liann liorfði á eftir henni með sorg-
þrungnum og þráandi augum.
Armstrong fylgdi henni út að vagninum og
hjálpaði henni upp í ’hann. Undireins og þau
voru sezt, hrópaði Helen.
| ‘ En hún Gladys! Hvar f r Gladys ? og í
andliti hennar sást afarmikil liræðsla.
“Hún stöfck út úr vagninum vesalings
Uúlkan, eins oglþér vitið, en bvernig henni lief-
n gengið síðan, veit eg éfeki,” sagði hann.
En ökumaðurinn sagði strax:
Stúlkan meiddist svo mikið, að hún gat
0 ki gengið. Maður með ljóst hár kom þar til
staðar og sagðist vera maðurinn liennar.
I Lann kallaði á vagn og Ök burt með hana.
“Var hún í raun og veru gift?” s
Armstrong undrandi, og Heleir svaraði
.landi af sorg:
“-Tá, hún var gift, en hún bjó e'k
með manninum síiiuin. ó, hvað er
minni vesalings Gladys?” feveinaði hí
ner eFi n því, að hann h
með hana heim til 'hennar, og þér fir
þar,” svaraði hann.
En lionum skjátlaðist í þesjsu; G1
efcki í litila fátæklega herberginu sínu.
“Verið þér efeki svona hryggar, g
alt jafnar sig. Hún hefir máske ver
sjúkrahús. Eg skal reyna að kon
hvort það er tilfellið, og segja yður frá því við
leiksviðsdyrnar í kvöld — það er að segja, ef
þér ætlið að fara í leikhúsið í kvöld, eftir alla
þá hræðslu sem þér hafið orðið fyrir í dag.”
“ Já, eg má til að fara, eg þori ekki að van-
rækja eitt einasta kvöld, svo að eg missi ekki
stöðu mína, því þá verð eg að svelta. Fátækar
manneskjur rnega ekki eyða tímanum til að
syrgja; þess vegna verð eg að fara og dansa og
syngja, þótt allur hugur minn skjólfi af kvíða
yfir forlögum Gladysar.”
Og liver stunan af fætur annari sté upp frá
frá brjósti hennar. Dökku augun hans Arm-
strongs sýndu blíða samhygð; hann langaði til
að taka þessa liryggu stúlku í faðm sinn og
segja henni, að hún þyrfti ekki að þræla þannig
og vera svo kvíðandi; því ást og auður biði þes'S,
r.ð íhún vildi veita þeim móttöku.
En hann bældi niður þenna ákafa, því hann
var enn ekki viss um, að hann ætti ást hennar.
Uann beið eftir sérstökum svip í hinum liríf-
andi fögru augum liennar, en hann hafði enn
þá ekki séð hann þar. Hann ætlaði að bíða eft-
ir honum, og nú, þegar Gladys var honum ekki
til hindrunar, hafði hann betra tækifæri til að
biðla til þessarar ungu fegurðar, og ná ást
hennar.
Þegar hann stóð í dyrunum og ætlaði að
fara, sagði liún alt í einu:
“Eg gleddist auðvitað ósegjanlega mikið
yfir því, Helen, að líf yðar var frelsað, en eg
vona að þér viljið aldrei tala eitt rð við hann,
sem stöðvaði hestana; við höfum átt í mála-
ferlum. Eg hata hann og hef altaf gert það,
en eg geri það með, ennþá meiri beiskju nú, ef
hann reynir að troða sér inn á milli yðar og
mín. ’ ’
‘ ‘ Ó, þér megið ekki ímynda yður, að eg sjái
hann aftur,” sagði Helen, en bældi niður stunu,
þegar hún hugsaði um allar hinar hlýju og al-
úðlegu stundir, sem hún í huganum hafði fórn-
að þessum ókunna manni, sem eitt sinn áður
liafði frelsað líf hennar; að líkindum mundi
liann hverfa sjónum hennar nú, eins og hann
hafði gert eitt sinn áður.
“Látum hann fara, það er annar til, sem
þykir væima um mig,” Jiugsaði hún með
beiskju, og augnatillit hennar til hr. Arm-
strongs var geislandi, þrátt fyrir hina niður-
bældu stunu; það vakti hjá honum hina beztu
von. Hann langað til að kyssa liana, en vissi
að hún mundi ekki leyfa þa,ð. Hann kvaddi
hana því, en með daufu skapi; hann lofaði að
komast eftir livað af Gladys væri orðið, og láta
hana vita þetta kvöld.
Hann hefði ekki verið jafn vongóður og
glaður, ef hann hefði vitað hvernig hin óstað-
fasta Helen hefði stunið og sagt við sjálfa sig:
“Fred Oakland, það er þá nafn hans. Ó,
hve innilega eg óska að það yrði hann, sem for-
, lög mín yrðu bundin við.”
Voru það forlögin, sem höguðu því þannig,
að þau óttu að mætast aftur síðdegis þenna
dag. Forlögin, að hún í þessum nýja milli-
raddar sön^vara við tónleikahúsið, átti að mæta
hetjunni í lífssjónleik sínum. Gremjan hvarf
vfir því, að hann hafði horfið tvisvar sinnum
sjón hennar; en hann var líka af henni um-
kringdur hlýum og blíðum endurminningum.—
T'red Oakland.
15. Kapituli.
Jarðskjálfti hefði naumast haft sterkari
áhrif ó Fred Oakland, eða vakið honum stærri
undrun, en að heyra Rúdolph Armstrong gera
rétt sinn til Helenar gildandi og leyfa honum að
taka hana með sér.
Hann starði á eftir vagninum með blönd-
uðum tilfinningum af kvíða og örvilnan.
“Hvað er liún fyrir hann — þessi elsku-
lega unga stúlka? Hvaða undarleg fohlög hafa
flutt hana burt frá hinum lélega, sveitalega
bæ til þessa stóra ba'jar, þar sem svo margt ilt
á sér stað?” spurði hann sjálfan sig dapur í
skapi. Hann þekti nefnilega Rúdolph Arm-
strong mjög vel; en sú þekking mællti ekki með
honum.
Hann var svo linugginn og kvíðandi yfir
því, að eitthvað ilt kynni að koma fyrir þessa
fallegu, elskverðu stúlku, sem hann hafði nú
frelsað í annað skifti, og sem hafði vakið lilýj-
ar tilfinningar hjá lionum þann dag, þegar hún
fleygði kaðlinum til lians og forðaði lionum frá
því, að straumurinn fleygði honum ofan fyrir
fossinn í faðm dauðans. Þessu gat hann ald-
rei gleymt.
“Eg á henni að þakka að eg lifi, þessari
yndislegu Helenu. Eg skulda henni hvern
andardrátt, sem eg dreg að mér og frá. Það
er skylda mín að vaka yfir henni og varðveita
hana frá öllu illu. Eg verð að komast að því
hvar hún á heima, og í hvaða sambandi hún
stendur við hann, fjandmann minn.” þetta var
það, sem hann lagði nú mesta áherzlu á.
Nú varð hann að snúa huga frá lienni og
búa sig undir hlutverk sitt fvrir kvöldið, sem
eldheitur elskhugi prinsessunnar, í hinum
skringilega leik.
Ungfrú Eloise Graydon, stjarnan í þess-
um leik, var fögur, kolbrún stúlka, raunar þrí-
tug að aldri en enn þá aðlaðandi á leiksviði og
rocid bennar var aödáanlega fögur. Klæönaður
hennar kom frá Daris og bún lék hlutverk prm-
sesunnar — svo fogur prinsessa, að betjan
ben nar varð að beygja bné og tilbiðja hana.
b'red Oakland var þektur á leiksviðmu
sem sjaldgæfur leikandi i ástarverki; hann lék
auk þess svo eðlilega, að augnatillit hans og
stunur virtust eiga sér stað af sönnum tilfmn-
mgum. Ködd Dvoraks hatbi hka venð ágæt,
en í óstleitni var hann of kaldur.
Með ólýsanlegri aðdáun starði allur fjöldi
áhorfendanna þetta kvöld á hinn nýja milli-
raddarsöngvara, svo fallegur, svo segulmagn-
aður, svo vel að sér í þeirri list að biðla, elska,
tilbiðja, og þó enn þá ekki tuttugu og fimm ára
gamall. Ahorfendurnir voru lieillaðir, prin-
sessan hallaði sér að lionum með sálina í aug-
unum sínum. A þessu augnabliki leit ein af
stúlkunum, sem lék hulclumeyju i bendinga-
leiknum, til hans, og hún,varð að styðja sig við
aðra, svo hún félli ekki um koll af undrun.
“Ó, ó!” ómaði í Helenu, og hjarta hennar
sló hart af ánægju yfir því að sjá hann, og það
í þessari stöðu, sem gæfi henni oft tækifæri til
að finna liann.
“Það er liann” sagði hún lágt við sjálfa
sig, “ó livað liann er fallegur og myndar-
legur.”
Hún varð brátt afbrýðissöm við ungfrú
Graydon, af því han leit svo ástríkum augum
í augu hennar, og söng ástarsöng til hennar
méð þeirri blíðu og áhrifum, að hann náði
allri ást hinnar“ fögru Helenar”.
Hún gat ekki af honum litið, augu hennar
voru sem bundin við hann, eins og hún væri
töfruð, þangað til þau gátu líka lagt bönd á
hans augu. Skarpa augnatillitið hans snéri
sér frá prinsessunni til Helenar.
Það var sem hann yrði fyrir snöggu
höggi, en listin vann strax sigur yfir mann-
eskjunni. Hann leit af þessum himinblóu tæl-
ancli augum í dökku augun prinsessunnar.
Hann lauk við hlutverk sitt í fyrsta kafla með
.snild, og fékk margendurtekið samsinni og
hrós áhorfendanna fyrir list sína.
“Það er Helen! Það er hún!” hugsaði
liann og stundi. “Hve undarlegt að eg skyldi
finna liana hér, sehi hluttakandi í bendingaleik.
Já, það eru forlögin.”
Það er breitt gil á milli bendingadans-
rneyjar og milliraddarsögvara af fvrstu röð,
en ástin getur samt auðveldlega stokkið yfir
það; þetta átti sér líka stað þetta kvöld þéirra
vegna; þau voru bæði særð af örfum ásta-
guðsins.
16. Kapítuli.
Þegar fyrsta kafla var lokið, gekk Fred
Oakland hröðum fetum á eftir Helen inn í
samkomusal leikendanna.
“Við eigum þá aftur að sjást,” sagði hann
dálítið ákafur. “Ó, það er þó gæfurík tilviljun.
Má eg vona að við verðum vinir, ungfrú
Helen ? ’ ’
Hann sagði vinir, en í djúpu og blíðu rödd-
inni hans, virtist eitthvað meira liggja dulið.
Helen, sem gat svarað öðrum mönnum með
frjálslegri unan, var nú gripin af óframfærni,
hún skalf og varð blóðrjóð af augnatilliti lians.
‘ ‘ Er það mögulegt að þér munið ekki eftir
mér?” sagði hann í ásakandi róm. “ Þér vit-
ið þó, að þér frelsuðuð eitt sinn líf mitt.”
“Já, og að þér frelsuðuð mitt; eg man vel
oftir yður. Nú skulda eg yður í annað skifti
líf mitt. Eg — eg er yður svo þakklát,” sagði
hún skjálfandi og dró sig ögn í hlé, af því hún
var hrædd um að hann sæi hve hratt hjarta
hennar sTó, sem hreyfðj/kniplingana á vfirhöfn
hennar.
“Þér viljið þá leyfa mér að vera vinur yð-
ar?” spurði han alvarlega og leit á hana ást-
þrungnum augum.
“ Já-já”, stamaði hún undur blíðlega, og
hann sagði mjög þakklátur og glaður:
“Þökk fyrir, þúsund þakkir fyrir. Þér
vitið ekki hve mikla þýðingu þetta loforð liefir
fyrir rnig. Já, ungfrú Helen, eg skal vera yður
sannur og tryggur vinur. En nú, fyrirgefið
mér, en þetta er meira en léleg forvitni — seg-
ið mér hve lengi þér hafið þekt Rúdolph Arm-
strong? Er hann ekki að eins kunningi
yðar?”
Hún hrökjc við, en áður en hún gat svarað,
kom formaðurinn Cabla til þeirra; hann hafði
staðið á hleri og aðgætt þau.
“Það lítur út fyrir, að þið séuð gamlir vin-
ir!” sagði hann. Óakland svaraði kurteislega,
þó hann væri grainur yfir afskiftum hans.
“Já við höfum fundist fvr, og það er ekki
lengra síðan en eftir hádegið, að eg gat gert
ungfrú Helen dálítinn greiða, þegar hestarnir
fældust og hlupu af stað með vagninn sem hún
satí.”
“Einmitt það. Eg vona að þar hafi verið
fre.gnriti til staðar, og að við fáum lýsingu á
því í morgunblaðinu.
Það verður ágæt auglýsing fvrir ykkur
bæði. Hvernig atvikaðist það- Segið mér
nánari kringusta'ður?” sagði hann geislandi
af gleði.
“Nei, ekki fyrir allan liimánsins auð, þar eð
eg er liræddur um það þér kynnuð að segja
blöðunum frá sumu af því, og gera mig að hetju
í einum af eftirtektaverðu dálkum blaðsins.”
Þetta sagði Oakland hlæjandi, en ákveðin
og alvarlegur samt.
“Nú jæja, það mun verða talað um vður
samt, því þér lékuð snildarlega í fyrsta kafla,
það get eg sagt yður blátt áfram. En eg hefi
næstum gleymt að ungfni Graydon sendi mig
eftir yður. ' Hana langar til að tala við yður
hjá dyrunum á búningherberginu. ”
Helen fann sér ofaukið og gekk þaðan.
Svo greip formaðurinn liandlegg Oaklands
og hvíslaði:
“Eg ra'ð yður til að sýna engri af bendiga-
leikmeyjunum neina eftirtekt,, því ungfrú
Graydon er mjög afbrýðissöm og það getur
móðgað hana. Hún hefir nú þegar talað dá-
lítið önug um ungu stúlkuna, se myfirgaf okkur
núna, og hún er gröm yfir því, að ungfrú Helen
hefir vakið svo mikla eftirtekt á sér, og þegið
svo mörg skrautleg blóm fró ríkum, ungum
höfðingja, sem dáist að henni.”
“Þér eigið við Rúdolph Armstrong?”
“Já”
“Hvað er hann fyrir hana, hr. Cable? Er
hann ættingi eða —”
R. S. ROBINSON
Stofnsett 1883 KAUPIR og SEIXR HöfuíSstóll $250,000.00
Loðskinn, Húðir, Seneca Ræiur, Uil, Feldi
OSS VANT.VR TAFARLAUST mikifi af MUSKRATS, WOI.VES og: MINK
mefi eftirf.vlgrandi háa verfii S stórum og smáum kaupum:
WINTER RATS $6.50 to $3.00
FALL RATS.......... $4.00 to $2.00
SHOT and CUT....... $1.25 to .50
KITS....................25 to
MINK, Prime Dark
MINK. Prime Pale..... $18.00—$10.00
WOLF, Fine Cased No 1 $35.00—$12.50
WOILF, Fine Cased No. 2 $24—$ 9.00
WOLF, No. 3............... $3—$1.50
WOLF, No. 4 .....................50
15
.... $25.00 to $15.00
Eins og allar nfirar tegrundir mefi bezta verfii.
VERÐLI8TI, SEM NÚ ER GILDANDI
Salted BEEF HIDES ....... 23c—21c I KALFSKINS 45c—35c KIPS 30c—25c
Frozen BEEF HIDES ....... 22c—20c | HORSE HIDES............ $8.00 to $4.00
Uxa, Stlra, og Bola húfiir, einnig brennmerktar húfiir afi tiltölu lœgri
Húfiir borgast ha*sta markafiverfii daginn er þær koma til vor.
SEND STRAX til 157-63 RUPERT Ave. og 150-6 PACIFIC Ave., YVINNIPEG
Notíð tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferð á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn.- — Mörg
hundruð Islendinga hafa lært hjá oss síðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
Ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
trtibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
--------1---------------------------------------------
.. | • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og au-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir ^
að sýna þó ekkert sé keypt. j
The Empire Sash & Door Co. !
--------— — Limitad .. .. ■ . j
HENKY AVE. EAST - WINNIPEG

The Campbell Studio
Nafnkunnir ljósmyndasmiðir
Scott Btock, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart Iðnaðarhöllinni
Stœrsta og elzta ljósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærstn og bsztu í Canada.
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 o£ 239
Kaupið Undireins
þér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein -— Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
Nú er rétti tíminn til þess að láta taka
MYNDIR AF YÐUR
Vér getum ábyrgst yður jafn-góðar myndir, þótt teknar séu að
kvöldinu við ljós, eins og við beztu dagsbirtu.
Semjið við oss strax í dag.
H. J. METCALFE
Aðal eigandi.
Lafayette Studio, 489 Portage Ave.
KAUPID BEZTA BLADID.LOGBERG.