Lögberg - 18.03.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 18. MARZ 1920
Bl3. 3
HELEN MARLOW .
EPTIR
Óþektan höfund.
“Hlustaðu uú róleg á mig, elskan mín.
Xei, eg hefi elcki beðið þig um að giftast mér.
Eg bað þig að eins uni ást þína, og þú sagðir
að hún tilhevrði mér.. Eg ætla ekki að gift-
ast þér, kæra Helen tii þess er staða þín alt of
lag, og ef eg gifti mig nolckru sinni, þá verður
það að vera með kvennmanni, sem1 er af jafn
tiginni ætt , og eg. En eg elska þig heitt og
innilega, og, ef þú samþykkir að fara meÖ mér
og búa saman við mig, þá skalt þú lifa við alis
najgtir, skraut og ánægju.”
“En hvað viðbjóðslega þér talið. Þér
eruð algerður djðfúll!” hrópaði stúlkan,
stóð upp og kipti hendi sinni úr lians, augu
hennar skutu eldingum, og hún skalf frá hvirfli
íil ilja af bræði.
II ún ætlaði að hlaupa í burt frá honum, en
hann tók sér stöðu fyrir framan hana, svo að
hún gæti ekki flúið, og bað og sárbændi hana,
lofaði henni gulli og grænum slcógum, ef hún
yrði við beiðni sinni. En hvað skeytti hún
um alian þann auð og skraut, sem hann bauð
hcnni, fyrst hún átti ekki að vera eiginkona
hans samkvæmt lögum?
En hann áleit, að jafn aðgengilegt og fag-
urt líf eins og hann dró upp fyrir henni, hlvti
að verða þegið; það hlaut að vera svo tælandi
fyrir fátæka og næstum vinalausa leikhús dans-
meyju, að hún vrði að taka því með tveim hönd-
um. < V
Hvraða svar fékk liann þessi auðugi mun-
aðarseggur?
“Ó, hvers vegna leyfir guð, að slflcur djöf-
ull fái leyfi til að lifa og ganga um kring á jörð-
inni?” og hún hóf upp höfuð sitt eins og móðg-
uð drotning.
“Eg á eklci meira saman við vður að sælda,
hr. Rudotf) Armstrong,” sagði hún hörkulcga.
“Eg hefi hlustað á yður, nú verðið þér að
hlusta á mig. Eg fyrirlít vður og hið við-
bjóðslega tilboð yðar, frekjulegur, eins og þér
eruð; eg er fátæk, en heiður minn og virðing
sel eg aldrei. Eg er eins hreykin yfir mínu
góða nfni, eins og hin rflcasta kona í þessu landi
er yfir sínu, og—eg skal aldrei gleyma þeirri
móðgun, sem þér hafið gert mér svo lymslcu-
lega—nei, aldrei á meðan eg lifi og anda. Já,
og eg ætla að borga yður þetta, eg ætla að hegna
vður fyrir þessa djööfullegu iLsku, og eg skal
eyðileggja dramb yðar, ef mér er það mögu-
legt”.
Rödd hennar og svipur var svo áhrifamikill,
að hláturinn, sem liann ætlaði að hlægja, dó á
vörum hans. Af hræðslu við það, að hún
lcynni að sleppa frá honum, fór hann aftur að
þrábiðja hana; en hún greip fram í fyrir hon-
um:
“Segið þér ekki einu orði fleira, Rudolph
Armstrong. Eg skal aldrei fvrirgefa yður,
fvr en eg sé yður í sorpinu fyrir framan fætur
rnína, eins og viðbjóðslegt, og of stórt afhrak,
til þess jafnvel að vera* fvrirlitinn. Og að
þessn rekur enhverntíma —'það kemur fyrir
Og nú ený eg aftur til fátæktar minnar og starfa
svo eg hafi eitthvað 'að lifa af — til þeirrar
fátæktar, sem þér ætluðuð að stela frá mér —
þrælmenni.”
Hún ætlaði að fara en hann greip í haffíl-
legg hennar og stundi afarþungt:
“Nei svei mér þá, ef þér skuluð sleppa
frá mér á þenna hátt. Þér enið á mínu valdi.
Þér hafið eyðilagt mannoorð yðar og bakað
yður hneisu með því að koma hingað ásamt
mér, og þér skuluð ekki bregðast loforði yðar
að verða mín. Komið þér, eg heyri lestina
blása, hún kemur til þess, að flytja okkur burt
til gæfunnar.”
Hún leit á hann róleg, en jafnframt méð
óiýsanlegu hatri í föla andlitinu sínu.
“Sleppið þér mér undir eins, eða eg lcalla
á hjátp, og það verður yður til hneykslis,
sagði hún afar kuldalega.
“Þú munt ekki þora það, annars skal
eg —”
Meira gat hann ekki sagt, því á sama
augnabliki komu þessir tveir áhorfendur henni
til hjálpar. Sterkur hnefi greip í kverkar
hommi og stöðvaði hótun hans, og hin fagra
kona kom að hlið Helenar og tók um mitti
hennar.
Fred Oakl^nd hristi hinn í sínum hönd-
um bjargþrota Rudolph Ai*mstrong þangað
tii frú Douglas bað hánn að vægja honum.
“Þú verður að sleppa honum núna, Pred,
af meðaumkun; annars getur þú hrist lífið úr
lionum. Láttu gnð dæma liann. Ó, hjálpaðu
mpr það er að líða vfir stúlkuna, vertu fljótur.’
Pred Oakland slepti óvin sínum, þó hann
langaði til að lcvelja hann dálítið lengur.
“Eg spara líf þitt kvikindið þitt,” hvæsti
hann afargramur, “sökum föður þíns. Farðu
og svívirtu ekki nafn hans eins viðbjóðslega
hér eftir, og þú hefir gert hingað til. Svo
flýtti hann sér til meðvitundarlausu stúlkunn-
ar, lyfti henni upp og bar hana að vagni frú
Douglas.
32. Kapítuli.
,Þetta var langt yfirfið, sean mest lfktist
dauða, það hélzt við þangað til þau komu að
hinu skrautlega heimili á Fimtu Avenue. Þar
tók Fred hana aftur og bar hana upp til einka-
herbergja frú Douglas.
Herbergisþerna hennar, áreiðanleg stúlka
sem hafði verið hjá henni í mörg ár, kom ótta-
slegin á móti þeim, þegar hún sá þessa elsku-
lcgu ungu stúllku með hið mikla gylta hár.
‘ ‘ Ó, guði sé lof! getur það verið mögulegt.
að þér hafið fundið yðar svo lengi saknaða
barn?”
“Ó nei, Ester; það leyndarmál er eins
miklu mvrkri hulið* og það hefir verið lfingað
til. Þessi unga stúllca er okkur ókunn, sem
við höfum frelsað úr mikilli hættu. Komdu,
hjálpaðu mér til að vekja hana til lífsins
ai' fur.‘ ‘
Ester var sterk og trygg New Eng-lands
stvilka, með allkikið af heilbrigðri slcynsemi.
Hún tólc strax að sér að annast Helenu, og féklc
Fred til að yfirgefa herbergið. Hann gekk
ofan og beið þar þolinmóður eftir því, að
heyra hvernig Helenu liði. Hann bölvaði
hounm, sem hafði orsakað þessari auðtrún
stúlku jafn óvænt vonbrigði.
“Hún elskaði hann — elskaði liann, og
hann gat fengið sig til að særa hana jafn hræði-
lega; ó, hve svíyirðilegt, hvílíkt lmeyksli. Eg
vildi að eg^hefði getað frelsað hana frá því, áð
festa ást á jafn auðvirðilegum manni.’
Þaunig hugsaði hann með s.jálfum sér þar
sem halm sat.
Hálfri stundu síðar kom frú Douglas ofan
til hans í sloppnum sínum og með gólfskó á
fotum; mibla gullgula hárið hennar breiddist
ofan yfir herðamar, og hún sveif eins og andi
yfir gólfið.
Hún er vöknuð af öngvitixfu; við höfum
lagt liana í rúmið 1 búnjngsiclefanum mínum, og -
eg lrefi sagt henni alt með fám orðum. En
hún er mjög óróleg og taugaveikluð; hún skilur
naumast enn þá neitt af öllu þessu. Ilún er
mjög þráandi að vinstúlka hennar fái strax að
vita hvar hún er.”
“Eg skal fara og losa hana við þann kvíðá
eg beið að ejns eftir að heyra hvernig henni
liði, frænka, þú gætir hennar vel?”
”Komdu snemma á morgun og sjáðu,”
sagði hún brosandi.
“Já, eg Skal áreiðan'lega koma,” sagði
hann og þaut af stað til að hugga Nathaliu
Barnes.
Hann áleit réttast að segja hénni ekki alt,
sem við hafði borið; ekki af því að hann um-
bæri Rudolph Armstrong, heldur vegna Hel-
enar. Hann vissi að nafn og mannorð ung-
rar stvilku gat svo auðveldlega orðið fvrir ó-
sannindum og þvaðri vondra manneskja.
Þess vegna sagði hann Nathaliu, sem var á
ferli og beið vinstúlku sinnar, að Helen hefði
orðið fyrir óhappi, og að kona nokkur hefði
tekið hana heim til sín, svq að hún gæti verið
þar í nótt.
“Henni líður ekki vel og er mjög viðkvæm
í kvöld, en eg er sannfærður um, að hún verður
rniklu betri á morgun. Verið þér ekki kvíð-
andi, og á morgun fáið þér að heyra hvemig
henni líður,” sagði hann með því brosi, sem
k\ ennfólkið verður altaf að dáðst að.
“En hvað hann er myndarlegur,” liugs-
íiði stúlkan, “hve heitt og imiilega eg gæti
elskað slflcan mann, ef eg væri orðin kona
h.ans.”
Hún vissi ekki að Helen hafði afþakkað
bónorð hans, því liún hafði aldrei sagt henni
frá aðdáendum sínum. Hún hélt að hr. Oak-
land mundi tilheyra Graydon, sem var leið-
airdi leikmeyjav
Nathalia svaf illa þessa nótt, því hún sakn-
aði félegssystir sinnar; hún fór snemma á fæt-
uv í þeirri von, að Helen mundi bráðlega koma.
Strax eftir morgunverð var barið að dyr-
am hennar, og hún opnaði þær; hún var sann-
færð um að það væri vinstúlkan.
Það var nú samt ekki hún; fyrir utan
dyrnar stóðu tvær persónur, karl og lcona, þau
voru vel klaxld og litu út fyrir að vera af heldra
tagi fólks. Þau gengu inn í herbergið, og
maðurinn sagði hæverskilega: Okkur langar
til að s.já ungfrú Helenu Marlow, í herbergjun-
um niðri var okkur sagt að við gætum fundið
hana hér. ’ ’
“Helenu? ó, já, eg býst bráðlega við
henni , máske þið viljið fá ykkur sæti og bíða
eftir henni?” sagði Nathalia með vingjarn-
legu brosi.
Þau settust og biðu. Unga stúlkan skemti
þeim með sínu viðfeldna tali, og svaraði eins
vel og hún gat, öllum hinum undarlegu spurn-
ingum viðvílcjandi Helenu.
‘ ‘ Við sáum ylckur báðar í leilchúsinu í gær-
kvöldi,” sögðu þau, og Nathalia furðaði sig á
því hver þau myndu vera; en um það gátu'þau
elcki; loks mistu þau þolinmæðina og stóðu upp
til að fara.
“Eg ætla að senda ungfrú Marlow bréf
cftir hádegið, og ef hún er þá ekki komin aftur,
f iið þér máske tækifæri til að senda henni það ’ ’
sagði hinn alvarlegi maður. Þau hneigðu sig
svo og fóru, og Nathalia var nú alein, mjög
undrandi yfir þessari einkennilegu heimsókn.
Þegar æfingin átti sér stað, kom Helen
ekki; ekki fréttist heldur neitt um hana; að
lienni lokinni varð Nathalia samferða hinum
stúlkunum; liún bjóst þá við a% finna Helenu
heima.
Hvorki hún né Oakland voru við æfinguna.
“Þau hafa máske flúið burt til gifta sig,”
sögðu sumar af dansmeyjunum.
Sumar voru svo djarfar að spyrja for-
manninn, hr. Cable, um þau, en hann brá á sig
edikssúrum svip og svaraði styttingslega, svo
]>ær urðu ekki fróðari.
Smátt og smátt fengu þær þó að vita
ýmislegt lijá söngmanninum, s>em hafði beðið
Helenar.
“ Það hefir verið bávaðarifildi,” sagði
hann, “milli ungfrú Graydon og hr. Fred Oak-
land, og milliraddarsöngvarinn sleit sambandi
sinu við leikfélagið; hann sagðist aldrei oftar
ætla að syngja með henni. Orsökin var sú,
að leikhúk stjarnan hafði sýnt Helenu litlu eitt-
hvert ranglæti. Nákvæmlega vissi hann ekki
af hver.ju ósamlyndið stafaði, en ungfrú Helen
sagði il'íka lausri stöðu sinni, og það er lfldega
enginu, sem saknar hennar, ” sagði hann háðs-
kga, þar eð hann vildi hefna sín fyrir lirygg-
brptið, sem Helen gaf honum.
Engin efaðist um þessa sögu, þegar hann
sá vandræðin í andliti hr. Cables, og andlit i
ungfrú Graydon var lflca áhygg.julegt. Þau
höfðu fengið sér milliraddar söngvara fyrir
þetta kvöld, sem áður fyr var nafnkunnur.
Fonnaðurinn hafði líka símritað- til Doorak,
og boðið honum fyrverandi stöðu sína, sem nú
var laus, eftir hr. Oakland. Sagan hljómaði
þannig, og svipur ungfrú Graydon virtist stað-
festa liana.
33. Kapítuli.
“Hvar er eg? Hvað á þetta að þýða, að
og er hér í þessu fallega herbergi? Dreymir
mig?” hrópaði Helen og settist upp í rúminu
undrandi. Hvað getur hafa orsakað það, að
eg er umkringd af svo miklu skrauti?”
Hreimfagur lítill hlátur svaraði köllum
hennar, og jwi sá hún frú Douglas sitja rétt hjá
rúminu sínu. Ilún leit svo alúðlega út í morg-
unkjólnum sínum.
“Góðan morgun, kæra, litla Helen mín.
Eg vona að jær hafið sofið vrel; það er komið
undir lúidegi,” sagði hfin glaðlega.
“Og eg skal útvega yður laug og hjálpa
yður í fötin,” sag'ði Ester Green, sem kom inn
úr öðru herbergi og fór að annast um hana,
eins og hún væri lítið barn.
Ester liafði líka failegan nærfatnað og
snotran heimiliskjól tilbúin handa dansmeyj-
unni, en hún roðnaði og sagði strax:
“Eg hefi enga heimild til jæssa fallega
fatnaðar. Eg get ekki krafist neins slíks af
frú Douglas.”
“Góða ungíi stúHca, þér megið ékki vera
strangar, að neita gjöfum liúsmóður minn-
ar,” sagði lnn heiðarlega stúllca og bætti svro.
' ið: “Frú Douglas er m.jög eðallynd og ör-
lát, og það er bennar mesta únæg.ja að gera
öðrum gott. Hún frelsaði vður frá voðalegri
hættu í gærkvöldi, og eg held að hún hafi ásett
sér að vera góð vinkona yðar.”
Helen hugsaði um gærkvröldið hina fallegu
konu í leikhússtúkunni og Fred Oakland við
hlið hennar. í afbrýði sinni sagði hún:
“Hún er fallega konau. Ætlar hún að
giftast Fred Oa'kland?”
Esther var allra bezta stúlka, enda hló
hún nú hjartalega. »
“Giftast hr. Oakland? Það er einkenni-
leg húgmynd. Hún er föðursystir hans.
Hvernig hefir slík hugmynd komist inn i fall-
ega höfuðið yðar, með hrokkna hárið?”
“Eg — eg — veit ekki. Eg sá þau sitja
saman, og jieim virtist þvkja svo vænt., hvoru
um annað,” sagði Helen og lángaði til að vúta
meira.
Já, þeim þykir vænt hvoru um annað,
j að er áreiðaniegt. Hún er í orðsins fylsta
skilningi ekki föðursystir bans, en hann kallar
hana það ált af . Þau eru samt skvld og hann
varð seinna stjúpsonur bróður hennar. Hugs-
ið yður, húsmóðir mín er tólf áruan eldri en
Oakland. Giftast henni. Nei hann hefði
getað gift sig dóttur hennar, ef hún hefði
lifað. ”
“Dóttir hennar?” endurtók Helen, og Est-
her skýrði fyrir henni.
Eina bamið hennar,ellskuverð, lítil stúlka,
því var stolið frá henni þegar það var lítið, og
v ið liöldum að það hljóti að vera dáið.; þvrí frú
Douglas ljjefir eytt þúsundi eftir þúsuncl af
dollurum til að reyna að finna hana; en alt
hefir verið árangurslaust. Við kölluðum
jiana Kisu litlu, því mamma hennar gat ekki
fimdið neitt nafn sem hún vrar ánægð með.
Ef hún hefði lifað, j>á væri . húu, hér um bil
sextán ára og ætti afarstóran arf í vændum.”
“Eg er sextán ára, en aldrei hefi eg vitað
livað móðurást er. Eg yar uppalin af alvar-
legri gamalli ömmu,” sagði Helen og stundi,
og sú ósk lifnaði hjá henni, að hún væri dóttir
hinnar góðu frú Douglas, og hefði alist upp
undir hennar bli'ðu ufmhyggju.
Nú, þegar hún fann ekki lengur til neinnar
afbrýði, vrarð hún hrifin af hinni innilegustu
hollustu til hinnar góðu konu, se mhafði ann-
ast hana svo vingjamlega í hennar stóru,
hættulegu vandræðum; nú gat hún lflca með
þakklæti þegið gjafir hencar.
“0, hvað þetta er ljómandi fagurt hár,
alveg eins fallegt og húsmóður minnar, og næst -
um því af sama lit, nerna þetta er gyltara,”
ságði hin glnða Esther, og hún horfði með að-
dáun á stúlkuna, þar eð meira bar á fegurð
henn nú, þar sem hún stóð í bláum morgunkjól,
skreyttum með kniplingum, og ófléttað hár,
sem tell niður um herðar hennar.
“Eg ætla að fygl.ja yður til frú Douglas í
viðtalstofunni hennar,” sagði hin alúðlega
Esther, “og láta senda eitthvað til morgun-
verðar upp. Hún sagðist vilja borða með
yður.”
“Mér þykir leitt að eg hefi látið hana bíða
eftir mér,” sagði Helen og næstum því á sama
augnabliki var hún inni hjá velgerðakonu sinni
í litlu ljómandi fallegu herbergi, þar sem ind-
æl blóm sendu þægilegan ilm frá sér, og dug-
legir litlir söngvarar, tveir kanaríufuglar,
keptust um að dilla röddinni.
“Góða stúlkan mín, þér lítið úf eins og glæ-
ný blómarós!” hrópaði frúin sem gladdist yfir
yndi og fegurð Helenar. Með sjálfri sér hugS-
aði hún: “Ef mín elskulega Kisa litla hefði
lifað, þá liefði hún verið eins fögur og þessi
töfrandi stúlka.”
Helen Taut niður og kysti hendi hennar
alúðlega.
» “Ó, frú, hvemig get eg þakkað yður alla
yðar góðvild við mig. Guð' hefir hlotið að
senda yður mér til hjálpar í gærkvöldi, ’ ’ sagði
hún yfirburða þákklát.
R. S. ROBINSON
Stofnsett 1883 KAH'II! og SKM’H HöfuSstóll S3SO,000.00
Loðskinn, Húðir, Seneca Ræiur, Ull, Feldi
OSS VANTAB TAFAKI.AUST mlklS af MUSKBATS. WOI.VES og MINK
niott eftirfyljíamli húa vertlíi I atómin og amáuni kaupum:
WINTER RATS .... S6.50 to S3.00 MIK, Prime Pale .$35.00—$13 00
FAI.L RATS...... $1.00 to $3.00 WOLP, Fine Cased No l $38.00—$Í0.
SHOT and CUT.... $1.35 to .50 AVOI.F, Fine Cased No 2 $18.00—$-..
KITS...............35 to ,15 WOLF, No. 3 .......$3.00—$1.00
MINK, Prime Dark ....$35.00 to $18.00 WOLP, No. 4 ....... .50
Eins og allar atírar tesrundir meO beata vertíi.
YKRHI.ISTI, SEM Nt EB OII.HANDI
Salted BEEF HIDES .. 35c—33c I KAI.FSKINS 45c—Söc KIPS 30c—35c
Frozen BEEF HIDES ....3*c—19c / HORSE HIDES .....$10.00 to $5.00
Uxa, Stíra, og Bola húöir, einntg brennmerktar .höbir aB tfltöiu iægrt
HútSir horguRt liæata markaftvcröi dakian cr þær koma tii vor.
SEND STRAX «11 157-63 KUPERT Avc. og 150-6 PACIFIC Ave., WINNlrEO
Notið tœkifœrið!
Vér viljum fá 500 íslenzka menn til þess að læra meðferö á
dráttvélum (tractors), einnig alt sem lýtur að Welding og Batt-
ery vinnu. Eftirspurn eftir slíkum sérfræðingum er afarmikil.
Afbragðs kaup, þetta frá $100 til $300 um mánuðinn. — Mörg
hundruð íslendinga hafa lært hjá oss siðast liðin fimm ár. —
Lærið góða handiðn að vetrinum og byrjið fyrir eigin reikning.
ókeypis atvinnu-skrifstofa vor leiðbeinir yður að loknu námi.
Vér höfum allar tegundir Automobíla og annara véla við hend-
ina, sem lærlingar fá að æfa sig á. Fónið oss eða skrifið eftir ó-
keypis kensluskrá. Komið og skoðið vorn nýtýzku-skóla.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED,
Rétt hjá Strand leikhúsinu. Office, 626 Main St., Winnipeg
tJtibú: Regina, Saskatoon, Edmonton, Calgary, Vancouver.
^^^^asasasasaasagssassasssasscasasasassasasasasasasaasasassasasssBasasassasasear'
W” „ timbur, fjalviður af öllum
vorubirgðir tegundum, geirettur og als- j
konar aðrir strikaðir tiglar, Kurðir og gluggar. j
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumaetið glaðir /
að sýna þó ekkert sé keypt.
I
The Empire Sash & Door Co. f
----------------1
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
The Campbell Studio
Nafnkunnir ljótmyndasmiðir
Scott Block, Main Street South
Simi M. 1127 gagnvart IðDaðarhöllinni
Stœrsta og elzta Ijósmyndastofan í Winnipeg og
ein af þeim stærsta og beztu í Canada.
Areiðanleg og lipur afgreiðsla.
Verð við allra hœfi.
Q]»fifi'r?éSivsoé^í?^?éS'í?éVí/gvfrSvr7éAT?iiN"iýi\i;?^r^:r?éý;rg\“7éVvéVt7é^77éVbéNT7évr7év /év
»VYéVMbS^SV
Allar Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 05 239
Kaupið
Kolin
þér sparið með því að kaupa undir eins.
AMERISK HARDKOL:
EGG, PEA, NUT, PEA stærðir Vandlega hreinsaðar
REGAL LINKOL
LUMP and STOVE stærðir
Ábyrgst Hrein — Sótlaus, Loga Alla Nóttina
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
TELEPHONE: GARRY 2620
Office and Yards: Cor. Ross and Arlington Sts.
FULLFERMI AF ÁNŒGJU
tii!lil!lliRIIIII!!!lll!i;|!l1lll!i!lll!l!li:ilí!íi|ílll5!illl!ll'IC!ii!!tl:,iilllli!,':!!IS!lilllillllllllll!!llll!!lll!lIll]!6;il'!Íiiil!!Íl!^",!il!irl|!!!!|!i|!r'f'l|l;|Si!,l':i!í>
ROSEDALE KOL
óviðjafnanleg að endingu og gæðum. Spyrjið nágranna
yðar, sem hafa notað þau. Ávalt fyrir liggjandi
• birðir af Harðkolum og Við
Thos. Jacksnn & Sons
Skrifstofa, 370 Colony St. Símar: Sher. 62-63-04
Forðabúr, Yard, í vesturbænum:
WALL STREET og ELLICE AVENUE
Talsími: Sher. 71.
KAUPID BEZTABLADID, LOGBERG.