Lögberg - 15.04.1920, Blaðsíða 6

Bls. 6
LÖGBERG FIMTUADGAlíN 15. APRÍL 1920
——
VerDl vorf
að gel8lu(i)
Vegl lffelns i.
P P- f
m

z SggSS^SSgSa5S»araS5SgS5S5S5g5ggS5SgSaSg5gggl^.^VliB.T *"
Pennamynd af Kristi.
Nýbúið er að prenta : Rómaborg þýðing á
bréfi einu. sem fundist hefir í jörðu, eftir að hafa
varðveizt þar í nít.ján aldir.
Höfundur bréfsins er sagður að vera Publius
Lentulus, sem var vara-ræðismaður í Pálestínu á
héi’vistardögum Krists.
Hvort sem bréf þetta er ábyggilegt eða ekki,
J)á er lýsingin af frelsaranum dýrðlega fögur.
Publíus Leutúlus skrifari^i
“M-aður, gæddur yfirnáttúrlegum dygðum,
hefir komið liér fram. Lærisveinar hans kalla
hann son Guðs.
Hann læknar sjúka, og vekur dauða upp tii
lífs.
Hann er tignarlegur maður aneð afbrigðum,
og verðskuldar eftirtekt ailra manna.
Hann hefir mikið, i.jóst hár, sem hann skiftir
yfir miðju enni að sið Nazaret-manna og fellur
það í fagurlega liðuðum lokkum um herðar niður.
Ennið er beint, og á því sést hvorki ör né
hrukka, og svipurinn er rólegur.
Andlitsiiturinn er rauðbleikur og nefið er
frítt.
Skegg hefir liann, sem er ijóst á lit eins og hár
hans, og þvd er skift í miðju.
Svipbrigðin á andlitinu bera vott um vísdóm
og einiægni í viðmóti.
Augun eru blá og leiftra, Jægar hann ávítar,
en Jægar hann talar við menn, eru þau mild.
Mál hans er fjörugt, en ávaít hefir hann
meistaralegt vald vfir því og sjálfum sér.
Enginn hefir séð hann hlæja, en hann grætur
oft.
Hann er í góðu meðallagi á hæð, beinvaxinn,
með fagrn armleggi og hendur.
Þegar hann talar, er hann ávalt alvarlegur,
en hann talar lítið og er hógværðin sjálf.
í stuttu máli, hann er eins tignarlegur og
iiokkur maður getur verið.
Þeir kalla hann Jesús, son Maríu.
— Family flcrald and WeelSf) Star.
Árstíðirnar fjórar.
Það v'ar ekki til fallegra hús í ailri bygðinni,
en litla húsið sem stóð í skóginum, og var heimili
Láru og Klöru.
Umhverfis húsið var fegurðin sjáif, og utan
um húsið sjálft vafði rósaviðurinn sig með sínum
guiu, en smáu blómknöppum. Og það var eins og
þeir vildu hneigja sig í áttina þangað, sem Klara
stóð og segja: “Þú ert fegurðin og gæðin sjálf,
eins og við, og sólin skín jafnt á okkur og þig. ”
Blómknappaniir hneigðu sig ekki í áttina til
Láru, því hún var eins ljót og Klara var falleg, og
eins vond og Klara var góð.
Á andliti Láru var alt af ólundar svipur, og
var sá svipur sem endurskin frá andliti móður
hennar, sem þótti miklu vænna um Láru heldur
en um Klöru, og það var næstmn ofraun fyrir
móðurina, að sjá að sú dóttirin, sem ekki átti hið
mínsta ítak í ást móður sinnar, skyldi vera fall-
egri og aðgengilegri en hin, sem hún unni af öllu
hjarta.
Skaparinn hafði litið með sérstakri velþókn-
un á Klöru, þvrI lmnn hafði gefið henni kinnar
r.jóðar sem rós, f jólublá augu, varir rauðar eins
og jarðarber og glóbjart hár en þó gullleitt eins
og þegar aftangeislar sólar leika um komakuj,
sem búinn er til uppskeru. Lára gat aldrei litið
systur sína, án þess að öfunda hana og óska þess,
að hún væri komin langt í burtu.
Það var vetrardag einn, þegar snjórinn lá
sem þykt lín yfir öllu landinu, frostið nísti og
vrindurinn gnauðaði á litla húsinu þeirra og frost-
liólkarnir teygðu sig niður úr þakskegginu, að Lára
beiddi móður sína að senda Klöra út í skóg til
þess að tína f jólur handa sér.
“Fjólur, ” endurtók móðir hennar, “um þetta
leyti árs. Þig er að dreyma! Það er ekki eitt ein-
asta blóm til í öllum skóginum. “
En Lára lét sér ekki segjast við það, heldur
lieimtaði að Klara yrði send til þess að leita að
blómunum og Jiað tafarlaust, og móðir hennar,
sem aldrei lét neitt á móti henni, varð við þessari
ósk, og skipaði Klöru að fara út í gaddinn og
snjóinn að leita að fjólum handa systur sinni.
“Láttu þér ekki detta hug að koma heim aft-
ur, fyr en þú hefir fundið blómin,” kaliaði Lára
úr dyrum hússins, á eftir systur sinni og bætti
við: “Jyú getur rcitt þig á, að þú færð að kenna
á því, ef þú svíkst um að koma með blómin.”
Klara vissi það líka, þar sem hún gekk eftir
mjóum slóða, sem lá inn í skóginn. 0g hún vissi
líka, að í skóginum var mikið af stórum, gráum
úlfum, sem voru dauð hungraðir.
Eftir að Klara bafði gengið fram hjá nokkr-
um trjám í skóginum, kom hún að tré, þar sem
lítill fugl með rauðleitt brjóst sat á grein og tísti
glaðlega, eins og hann vildi hughreysta hana.
Eftir að hún hafði haldið áfram nokkru
lengra, sá hún eldsloga fram undan sér í skógin-
um; hún greikkaði sporið og sá brátt, að loginn
kom frá afar miklum eldi, sem brann þar í skóg-
inum og í kring um eldinn sátu tólf menn. Þeir
voru allir góðlegir útlits, þrír þeirra voru í snjó-
hvítum fötum og með hvítt skegg. Þrír voru
klæddir í græn föt og höfðu skegg, sem gullslitur
var á.
Enn voru þrír menn, með skegg jörp að lit og
í gulleitum fötum, og þrír þeir síðustu voru
kladdir í rauð föt og höfðu mikil skegg svört að
llit.
Einn af hvíthærðw mönnunum leit upp, þeg-
ar Klara kom til þeirra.
“Má eg verma mig við eldinn, góði herra?”
spurði hún fehnnislega. Hann færði sig til, svo
hún kæmist að eldinum og spurði hvernig á því
stæði, að hún væri ein á ferð úti í skógi í svona
köldu veðri.
“Eg var send til þess að tína blóm fyrir hana
systur mína, og eg þori ekki með nokkru móti að
koma heim aftur án þeirra, því hún yrði svo reið,”
svaraði Klara.
Þegar Klara var búin að bera fram þessa
skýringu, sneri sá, sem spurði hana, sér að rauð-
kdæddu mönnunum þremur: “Fjólurnar eru í
þinni umsjá, bróðir Maí. Geturðu hjálpað þess-
um ungling, annars frýs hún í hel, því það verður
kaldara í nótt en nokkru sinni fyr.”
“Já, sannarlega,” svaraði bróðir Maí um
leið og liann lagði hönd sína á höfuðið á Klöru.
Svo tók hann staf, sem hvítklæddi maðurinn hélt
á ,og rak liann í eldinn. Alt í einu varð undarleg
breyting í skóginum. Snjórinn og kuldinn hvarf,
og loftið varð lilýtt og angandi. Fuglarnir sungu
í limi trjánna og það sem Klöru J>ótti undarlegast
af öllu var, að allstaðar meðfram brautinni, sem
hún gekk eftir, sprattu nú fögur blóm. Hún tíndi
saman knapp af fjólum, sneri sér svo til mann-
anna og þakkaði þeim mjög innilega fyrir hjálp-
ina.
“Það var velkomið, góða bara,” svöruðu
mennirnir, og gamli hvítklæddi maðurinn tók aft-
ur við stafnum, skaraði í eldinn með honum, og
alt hvarf aftur til hins fyrra ástands — kaldur
vetur og Klara flýtti sér heim til sín sem mest
hún gat.
Móðir hennar og Lára urðu alveg forviða,
þegar Jxer sáu hana, þvrí þær þóttust vissar um,
að hún mundi villast í skóginum og aldrei koma
aftur.
Klara rétti Láru fjóluraar, en hún hrifsaði
þær af henni og lienti þeim út í horn, og var svo
vond við.Klöra það sem eftir var af deginum, að
Klara átti engan frið á sér þar til um kvöldið, að
hún komst í rúm sitt — þá grét hún og grét, þar
til að hinn miskunnsami svefn tók hana á vald
sitt.
Morguninn eftir, þegar Klara vaknaði, sagði
móðir hennar henni að fara út í skóg og sækja
þangað jarðarber. Og þegar að veslings Klara
lagði á stað út í kuldann og frostið aftur, þá kall-
aði systir hennar Lára á eftir henn og sagði:
“Láttu þér ekki detta í hug að koma heim aftur
án berjanna.” Og Klara vissi, að ef hún upp-
fylti ekki ósk þessarar vondu systur, þá myndi
æfi hennar ekki verða upp á marga fiska.
Svo hélt hún aftur á skóginn og aftur hitti
hún mennina tólf, þar sem þeir sátu umhverfis
eldinn. Þegar hún kom til þeirra, stóð maður-
inn með hvíta skeggið og í hvítu klæðunum, sem
hét Janúar, á fætur, tók í hönd Klöru og mælti:
“Ert þú komin hér aftur, bamið gott? Það
væri hyggilegra af þér að vera heima í húsi, held-
ur enn að vera úti í skógi á þessum tíma árs, þeg-
ar veturinn heldur öllu í sínum heljargreipum.
Þú ert ung og óhörðnuð, en hann er kaldur og
miskunnarlaus. ’ ’
“Eg varð að fara, herra,” svaraði Klara.
“Systir mín heimtaði að eg fær^ og tíndi jarðar-
ber handa henni. Við tíndum dálítið af jarðar-
berjum hér á skóginum í júní síðastliðið sumar.”
Janúar sneri sér að félaga sínum í gulu föt-
unum og mælti:
“Júm, þú sérð um jarðarberin. Það er nú
þitt hlutverk, að hjálpa þessari stúlku eftir getu.”
“ Það skal eg gera með ánægju,” svaraði
Júní og rétti hönd sína eftir stafnum, sem hann
tók og skaraði djarflega að eldinum.
Þá hvarf veturinn alt í einu, trén í skóginum
urðu algræn og rauðleit jarðarberin sáust sveigja
krónur jarðarberja plöntunnar niður með þunga
sínum.
Klara tíndi eins mikið af jarðarberjum eins
og hún gat borið, og þakkaði velgjörðamönnum
sínum vel og innilega fyrir hjálpina. '
“Þér var velkomin hjálpin, svöruðu allir
mennirnir. .íalnúav tók jtftur stafinn sinn og
vetur lagðist aftur yfir allan skóginn.
Þegar Klara kom heim, hélt hún að systir sín
Lára mundi verða berjunum fegin, en það var
öðru nær; hún var ónotalegri heldur en hún hafði
nokkru sinni áður verið og sárreið yfir því, að
úlfarnir skyldu ekki hafa étið Klöru upp.
Móðir Klöru var líka reið og sendi hana frá
sér út í fjós til þess að þurfa ekki að hafa hana
fyrir augum sér.
Undir eins morguninn eftir skipaði móðir
Klöra henni að fara út í skóg og sækja epli, því
systur hennar Lára langaði svo mikiðí í |>au.
Framh.
-------—o--------
Þú getur alt af gert betur.
Þegar Jni ert ánægður með sjálfan þig, þá
fara aðrir að verða ónægðir með þig. Enginn,
sem er ámægður með sjálfan sig, er að gera sitt
bezta.
Það er enginn endir á braut tækifæramia og
fullkomnunarinnar. Þú getur að eins haldið í
áttina til fullkomftunarinnar, en fullkomnunar-
takmarkinu getur þú aldrei náð.
Sannur metnaður er aldrei aðgjörðarlaus,
Hann er neisti, sem þarf eldsneyti á degi hverjum.
Það er ávalt til hærra takmark áforma þinna.
Tvíhjólaði vagninn hefir aldrei orðið að bif-
reið. Póstflutningavagnamir gömlu aidrei að
eiimlest, sem fer mílu á mínútunni, og olíulamp-
inn hefði aidrei orðið að glitrandi rafljósum, ef
sjálfsánægjan hefði vilt forfeðram vorum sjónar
á framfarabrautinni.
Það eru ekki enn liðin hundrað ár, síðan fyrsta
gufuskipið fór yfir Atlantshafið, og fyrir fjórum
árum síðan voru hafnbryggjurnar í Liverpooi
þétt skipaðar fólki. sem alt stóð undrunarfult yfir
skipinu Lusitania; þó varð jafnvel það mikla skip
að þokast í skuggann fyrir öðram tveimur, sem
Jjetta þrjátíu og fimm þúsund tonna skip var sem
leikfang vrið hliðina á. Það er ávalt rúm fyrir
framför.
Þú veizt aldrei hvað þú getur gjört, unz þú
reynir. Vér erum farin að breyta skoðunum vor-
um á mönnum og hugsjónum. Vér erum jafnvel
farin að trúa því, sem ómögulegt var talið.
Framfarasporin, sem stigin hafa verið á síð-
ustu öld, eru mörg. Menningin hefir tekið meiri
framförum á einu ári í vorri tíð, heldur en hún
gerði í stjórnartíð Georgs konungs'.
Ný, þróttmikil kynslóð er að myndast, djarfir
æfintýramenn, sem Jwira að láta sig dreyma um
ný vísindi, iðnaðarfyrirtækí og veldi.
Afl manna til framkvæmda, er takmarkað
við daga lífs hans, og víðsýni.
Uan varanlega fullkomnun á meðal manna
er ekki að tala, sokum þess að hún er ekkitil.
Á hæðu'm tækifæranna eru ávalt nýir tindar
tii boða.
Enginn maður hefir klifrað yfir svo margar
hæðir, að hann hafi e'kki séð fleiri fram undan á
braut sinni.
Vertu ekki að óska eftir tækifærum feðra
þinna. Þín eigin eru langt um fleiri. Allur um-
heimur þinn er svo að segja ónumið land.
Hér og þar eru fáeinar miljónir af fólki, sem
þyrpst hafa saman í borgir og bæi, sem í heimsku
sinni eru að berjast um fyrir tilverunni, en bæði
til norðurs og suðurs era miljónir ekra með ómæli-
leg framfærslu og framleiðslu tæifæri.
Plógurinn hefir enn þó ekki snert meira en
einn áttunda af plóglendum Ameríku.
Þótt þú næðir eins háum aldri og Methusalah
og gerðir alt sem þú gætir í gegn um aldirnar, þá
yrði samt alt af eitthvað nýtt, sem biði eftir
frumbyggjunum — óleyst spursmál fyrir land-
nemana til þess að leysa úr, vefstóll, sem enginn
hefði áður reynt, óhugsað dæmi handa mælinga-
mönnunum tii þess að reikna, og tækifæri fyrir
verzlzunarmanninn, som énginn hafði áður komið
auga á.
Það er aldrei of seint að brjótast áfram og
upp á við.
Gjörðu eitthvað, vertu eitthvað.
Verk þitt gerir enginn, ef þú gerir það ekki
sjálfur. Aladdin er dauður og þrælar lampans
hættir sinni iðn.
Óskasteinninn varð svo mjög til farartálma,
að álfarnir eyðilögðu hann sökum þess, að hann
stóð framförunum fyrir þrifum.
Haron al Raskid hefir aldrei komið vestur
yfir Atlantshaf, og það eru ltil líkindi til þess, að
hann gjöri sér ferð hingað til þess að ljúka við
verk þitt á meðan þú sefur.
Þér hefir verið úthlutað verkefni til þess að
vinna á einn eða annan hátt. Það er hið uppsetta
verð fyrir tilverurétt þinn.
Á meðan að þú ert hæfur til vinnu, er ekkert
til, sem getur leyst þig frá þeirri skyldu.
Ef að þú víkur af verði skylduverkanna, þá
verðurðu að svara fyrir það á síntim tíma, frammi
fyrir dómstóii réttlætisins.
Ef að þú ekki gjörir þinn part af verki því,
sem til er að vinna, þá sannaðu að það verður þér
til friðarspillis í framtíðinni.
Þú getur ekki svikið skylduverk þín. A ein-
hvern hátt verðurðu að borga fyrir hvera einasta
dag, sem þú nýtur verndar þjóðfélagsins, nýtur
góðs af frmkvæmdum þess, neytir brauðs þess, og
hagnýtir þér hlunnindin, sem það hefir að bjóða.
Hefir þú smeygt þér hjá skyldum þínum fram
að þessum tíma?
Forlögin eru ekki aðgerðarlaus. Máske þau
hafi nú þegar skráð nafn þitt á spjöld sín. Þau
hafa marga af slíkum mönnum til þess að líta eft-
ir, og }>ú getur verið viss um, að nafn J>itt er á
skrá Jæirra—og J>að verður kallað á J>ig til reikn-
ingsskapar áður en þú deyrð, og þú mátt vera viss
um, að þú verður krafinn ekki að eins um liöfuð-
stól og vexti, heldur rentu-rentur að fullu frá
Jieirri stundu, sem þú fórst að svíkja lit.
Heimurinn væri ekki hæfilegur bústaður
mannanna, ef að þú fengir ekki makleg málagjöld.
— Það væri nógu fallegt, ef Jní gætir leikið J>ér
að vild á meðan að meðborgarar þínir vnnu fyrir
}>ér.
Þegar annar liesturinn, sem fyrir vagninum
gengur, er latur og heldur sér til baka með þeirri
tilfinningu, að hinn muni halda áfram að draga
ækið. En eftir tíma þreytist viljugi hesturinn og
þegar að hæðinni kemur, þá verður sá lati að
draga meira en sinn upphaflega skerf.
Það eru margir hjallar fram undan Jx>r, svo
þér er betra að bæta fyrir tapaða tíð strax.
A meðan að þú sveikst um, gjörðir þú engum
eins mikið ógagn og sjálfum þér.
Areynslulaus hugsav.afæri verða dauf, og á-
reynslulausir vöðvar verða slakir.
Þegar þú slórar, þroskastu ekki vegna æfing-
arleysis, þú missir skerpu og festu. Það er ekk-
ert jafnvægi á milli tíima þess, sem þú notar til
vinnu og iðjuleysis, og afleiðingin veröur, að þú
hættir að njóta iífsánægu þeirrar, sem frelsið
veitir.
Þegar þú hefir lokið öllu, sem þú vilt gjöra,
og þú verður að fara að elta uppi tilbreytingar
lífsins þér til ánægju, þá hefirðu tekið á herðar
}>ér }>á lítihnótlegustu stöðu, sem lífið hefir að
bjóða.
Sætmeti er bragðgott því að eins, að maður
smakki það sjaldan. Sykursalinn tapar fljótt
lystinni á vöra sína.
Abyrgðarlaust sveim, er hverjum manni
plága. Sofðu ekki lcngur, tak til verka. Gerðu
eitthvað — vertu eitthvað — reyndu.
Mennirnir bera heiminn á baki sér. Ef þú
reynir að koma þér undan þeirri byrði, verður hún
tvöfalt þyngri. Ef þú berð hana með hraustum
líkama og af fúsum vilja, finst þér hún ekki
þyngri en vindbóla.
(Lauslega þýtt.)
Hinn iðrandi sonur. — Eftir Moody.
Sögu minnist eg að hafa heyrt um vondan
son, sem strauk burt af heimili sínu. Hann var
svo ódæll við föður sinn, sem mest mátti verða,
og gerði honum flest til skapraunar, og hljóp svo
burt af heimilinu. Faðir hans hafði hvað eftir
annað skorað á liann og sárbeðið hann að snúa
aftur heim og lofað honum fyrirgefning, alt til að
friða sitt hrelda hjarta, en árangurslaust. Svo
ramt kvað að mótþróa og óvild þessa sonar, að
liann svaraði bæði föður og móður með háðsyrð-
um. I)ag nokkurn var honum bréflega tilkynt lát
föður síns, og til þess var innilega mælst, að hann
yrði við greftrun hans. Fyrst neitaði hann að
'korna, en svo fór hann að hugsa um, að minkun
niundi fyrir sig að vilja ekki sýna svo góðum föð-
ur þann virðingarvott, að standa við gröf hans.
Fyrir siðasakir tók hann sér því far heim
með járnbrautarlest, var við jarðarförina, og fór
s\ro heim með fjölskyldunni og öðrum vinum hins
látna, með hjarta, sem var kalt sem járn og hart
sem steinn. En Jxi er erfðaskrá gamla föðursins
var opnuð, og upplesin, fékk hinn vanþakkláti
sonur að vita, að faðir hans hafði munað eftir
honum fult svo vel sem öðrarn af fjölskyldunni,
cg að honum var ætlaður sami arfshluti sem öðr-
um, sem ekki höfðu breytt eins og hann. Þá fyrst
fór hjarta hans að vikna. Það gat honum þó
aldrei til hugar komið, að hans aldurhnigni faðir,
sem hann fram til hins síðasta hafði sýnt svo
gegndarlausa þrjózku, og óvirt svo ómáklega á
margan hátt, mundi elska hann alt til síðustu
stundar.
En svona ferst föður vorum á himnum við
oss alla, sem ekki viljum gefa honum hjörtu vor.
Hann elskar oss þrátt fyrir syndir vorar, og það
er þessi óumræðilegi kærleiki hans, fremur en
nokkuð annað, sem vinnur á hin hörðu hjörtu
syndugra manna.
Áttatíu og fimm ára. — Eftir Moody.
Þegar eg var í Lundúnum, var þar gömul
kona, 85 ára gömul. Hún kom á samkomur þar og
sagðist vilja taka einhvera þátt í líknarstarfinu.
Var henni það mikið áhugamál. Var henni þá
ætlað svæði nokkurt þar í borginni, og vitjaði hún
þar manna af öllum stéttum. Hún kom J>ar á
staði, þar sem oss öðrum sennilega hefði verið
vísað á dyr, og talaði til manna um frelsarann:
Engimi vildi né gat andmælt henni. Fjör hinnar
gömlu konu og kærleiki hreif alla. Þegar þessi
hálf níræða kona kom inn í húsin og spurði hús-
ráðendur, hvort hún mætti biðja fyrir þeim, tóku
þeir vingjarnlega tilboði hennar, jafnt hverskyns
fólk það var, kaþólskir, gyðingar eða heiðingjar.
Hnn var í sannleika “höndluð af Kristi”, og það
eru þess konar hjálparmenn sem vér viðþurfum.