Lögberg - 29.04.1920, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. APRIL 1920.
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIK
Óþektan höfund.
46. Kapítuli.
“Viljið þér verða lafði Lovel?” endurtók
hinn fallegi ungi barún og leit aðdáandi aug-
um á hina fögru söngmeyju.
Helen varð alveg hissa; hún blóðroðnaði;
og augu hennar urðu rök af tilfinningum.
Hin beiska reynsla hennar með hr. Arm-
strong, liafði kent henni að meta sanna, menni-
lega ást — þá ást sem býður bæði hönd og
hjarta.
Henni þótti vænt um tilboð hans, og var
honum þakklát fyrir það, því hún vissi að slíkt
tilboð var mikill heiður og virðingarvert.
En barúnin sá eitthvað í andliti hennar,
sem ekki glæddi von hans, og hann flýtti sér að
bæta við:
‘‘Hugsið þér um bón mína fáein augnablik,
kæra Helen, áður en þér neitið henni. Þér hafið
ágætt útlit fvrir framan yður, það veit eg, en
Iþegar alls er gætt, er þaðl þó það líf, sem er
fult af striti og áreynslu, og þér verðið máske
leiðar og þreyttar á því, þegar hið töfrandi
hrós almennings minkar smátt og smátt. Eg
bið yður þess vegna að hætta við þetta starf,
mín vegna, sökum minnar heitu og innilegu
ástar. Sem kona mín, sem drotning mín á
heimili okkar, skuluð þér eiga gæfuríka tilveru.
“Það veit eg vel,” sagði hún með þakkíát-
um róm; en með augnatilliti sínu gaf hún hon-
um bendingu um, að nálgast sig ekki, þegar
hann ætlaði að grípa hendi hennar.
“ó, Lorimer, fyrirgefið mér,.ef eg verð að
valda yður sorgar, með því að neita yðar góða
og göfuga til'boði. En eg elska yður ekki.”
“Leyfið mér að kenna yður það,” sagði
hann með bænarróm.
“ Það getið þér ekki; trúið þér mér, eg veit
hve mikils virði þetta er, og met mikils þann
heiður, sem þér veitið mér; það yrði stórkost-
legt hjónaband fyrir Helen Marlow. Eg er
yður mjög þakklát — en eg get ekki gefið yður
mitt já.”
Hún var mjög hnuggin yfir því, að sjá hve
mjög neitun hennar særði hann; já, hún var
líka sjálf hrygg yfir 'því að hún gat ekki gefið
honum ást sína.
“Það getur skeð að þér breytið skoðun yð-
ar. Leyfið mér að bíða og vona,” bað hann.
“Það gagnar ekki,” svaraði hún.
“Hvemig getið þér fullyrt það? önnur
eins ást og mín verður, held eg, að síðustu að
sigra vður, ef lijarta yðar er frjálst.”
“Það er ekki frjálst,” sagði hún lágt, mjög
lágt, og leit niður og varð eins og rauð rós.
Andlit hans sýndi fullkomna örvilnan.
“Ó, himneski guð!” hrópaði hann, “aldrei
hefi eg haft neinn grun um þetta. Þér eigið
annan elskliuga, Helen — og ætlið máske að
gifta yður bráðum? Hver er minn gæfuríki
meðbiðill?”
“Þey!” sagði hún angurvær, gekk til hans
4)g lagði litlu, hvítu hendina sína á handlegg
hans og hvíslaði viðkvæm: “Eg hefi opinber-
að fyrir yður leyndarmál sem eg hefi geymt svo
vel í huga mínum, að þér eruð sá eini sem vitið
það, góði vinur. Eg elska en ást mín er jafn
vonlaus og yðar.”
“Ó, hvað heyri eg. Sá mðoir hlýtur að
vera blindur, Hugsið þér ekki fremur um
hann, Helen. Ó, miskunið yður yfir mér. Eg
fullvissa yður um, að eg skal kenna yður að
þykja vænt um mig og gleyma honum, sem ekki
hefir augun opin til að sjá, hvað hann getur
eignast. ”
“Það er ómögulegt. Eg vil ekki gera
jafn eðallyndri ást og yðar nein rangindi, með
því að geta ekki veitt henni fult endurgjald.
ó, Lorimer, hve undarlega forlögin leika sér að
hjörtum okkar. Hvers vegna elskið þér ekki
Nathaliu í staðinn mín?”
“Hver getur elskað Nathaliu þegar þér er-
uð hjá henni?” sagði hann óþolinmóður, án
þess að skilja helminginn af meiningu orðanna;
því Helen hafði grun um ieyndarmál vinu sinn-
ar, og vildi gera alt sem hún gat til að auka á-
nægju hennar.
“En hvað þér smjaðrið. Nathalia á
fjÖlda aðdáenda,” sagði hún svo lauslega.
“Eg er viss um að hún verðskuldar aðdá-
un,” sagði hann kæruleysislega og stundi.
“En eg má ekki tefja yður lengur. Viljið þér
gera svo vel að flytja Nathaliu kveðju mína?”
“Nei það vil eg ekki. Nathalia er vin-
etúlka mín með viðkvæma lund; henni mundi
sáma það mikið, að fá ekki að sjá yður, áður
en iþér farið. Eg vil kveðja yður hér núna, og
senda Nathaliu ofan til yðar áður mínúta er
liðin. ”
H:in lagði hendina sína á hans, með blíðu
og vingjamlegu brosi, og hann kysti hnaa við-
kvæmur og stundi. “Hinn fegursti draumur
lífs míns er orðinn að engu, mín stærsta gleði
yfir auð mínum er horfinn; en gefi guð að þér
verðið farsælar, Helen.”
Hún svaraði honum vingjamlega, með
þakklátum orðum og tár í augum. Svo hrað-
aði hún sér upp til Nathaliu, sagði henni, að
Lorimer ætlaði að fara burtu, og að hann vildi
kveðja hana.
Faliega dökka andlitið hennar Nathaliu
varð náfölt, og hún sagði í hásum róm:
“Þú mín kæra Helen, þú átt auðvitað að
verða lafði Lovel?”
“En hvað þú talar heimskulega. Þú veist
að eg hugsa að eins um hann, sem vin, Nat,”
sagði Helen hlæjandi og nefndi ekki eitt orð
um bónorð hans.
Nathalia fór ofan og reyndi af öllu megni
að vera róleg, þó að hjarta hennar væri langt
fró að vera það.
Hún heilsaði honum fjörlega.
“Sir Lorimer Lovel,” sagði hún, “þér haf-
ið mínar beztu heillaóskir. ”
“Eg er yður þakklátur,” sagði hann og tók
litlu skjálfandi hendina hennar.
“Ó, Nathalia, eg met ekki hina miklu gæfu
mína eins mikils nú, því eg hefi mist mína kær-
ustu von. Helen hefir neitað mér um það,
sem eg bað hana um — hennar hönd og hjarta.’
“Mér þykir það afarleitt yðar vegna,”
svaraði hún með hreinskilinni samhygð, og tár
stóðu í dökku augunum hennar.
Hann mundi hve fögur hún var, þcgar þau
urðu samferða yfir hafið, og furðaði sig á því,
hvers vegna Helen hefði sagt með dulinni al-
vöru:
“Hve undarlega forlögin leika sér með
hjörtu okkar. Hvers vegna elskið þér ekki
Nathaliu í staðinn mín
Það hefði verið áform Helenar að sá hjá
lionum ofurlitlu fræi af vinsemd til Nathaliu
það gæti sáske frjóvgast og borið ávöxt með
tímanum.
Þegar hann hafði hugsað dálítið um þetta,
fór hann að gizka á hina duldu meiningu í orð-
unum, og spurði sjálfan sig hálf hissa:
“Er það hugsanlegt að hin fallega gletna
Nathalia hafi fest ást á mér?”
En sárið, sem Helen hafði veitt lionum, var
of djúpt til þess að hann gæti gleymt því vegna
ímyndaðrar ástar annarar stúlku.
Ferð hans yfir liafið að vetri til, var ekki
sem þægilegust; veðrið var stormasamt, að
sínu leytieins og hugarástand hans. Hvað var
nafnbót og auður fyrirj hann, þegar hann
kvaldist af vonlausri ást.
47. Kapítuli.
Helen tók bréfið frá Gladys og fór með það
til sinnar kæru vinkonu, frú Monteith, sem ef-
laust mjmdi láta samhygð s,na í ljós og ráð-
leggja henni hvað hún ætti að igera.
Þessi kona, sem öðru hvoru þjáðist af
hjartveiki, la á legubekk, vafin isjali. Andlit
hennar var fölt, og í kring um dökku augun
hennar, voru stórir rauðir hringir.
En hún var ekki svo þjáð, að hún gæti ekki
með athygli hlustað á hina sorglegu sögu um
Gladys Drew, og sagði undir eins:
“Hennar góða hugsunarhátt virði eg mik-
ils, mín kæra stúlka. Hin eðallynda Gladys
verðskuldar alla velvild þírna, og þar eð þú
vinnur þér inn svo marga peninga nú, hefir þú
efni á að gera lífið þægilegt fyrir hana.”
“Eg var sannfærð um að þér munduð
'hugsa þannig,” sagði Helen og kvsti hendi
konnunnar hlýlega. “Og nú verðið þér að
hjálpa mér til að finna uðferð, til að bera um-
hyggju fyrir henni og hinni gömlu konu, án
þess að særa tilfinningar þeirra.”
Frú Monteith þurfti varla augnabliks um-
liugsun. Hún svaraði eins og af innblástri.”
“Þér verðið að senda þeim peninga, ekki
litla upphæð, og bjóða þeim að koma hingað
til New York og dvelja um tíma hjá okkur, svo
við getum fengið þá beztu læknishjálp, sem
mögulegt er að útvega vinstúlku þinni. Segðu
henni að þetta séu vextir af skuldinni, sem hún
eigi hjá þér, af því hún frelsaði fallega hárið
þitt; hún getur ekki neitað þessu.”
“Eg get fengið þær hingað. Ó, hvað þér
cruð góðar. Eg get aldrei þakkað yður eins
og vera ber fyrir þetta,” «agði Helen, og frú
Monteith svaraði með brosi:
“Þú hefir borgað mér alla mína velvild
til þín, með liinu ágæta starfshrósi er þér hefir
hlotnast, það lætur mig lifa upp aftur ánægjuna
sem eg hlaut á starfsbraut minni í æsku. Mér
þykir eins vænt um þig og Nathaliu, og þið
væruð mínar eigin dætur, og eg held að guð
hafi sent mér ykkur, sem endurbót fyrir það,
að hann gaf mér aldrei börn.”
Og nú sagði Helen sinni góðu vinkonu, um
hvað hinn ungi barún hefði beðið hana. Hr.
Monteith kom nú inn, og hann fékk líka að
heyra þessa nýung.
“Er þetta í raun og veru satt?” sagði kon-
an við Helenu, isem roðnaði og svaraði:
“Já, það hefði ekki verið heiðarlegt að
gefa honum hendina, án þess að hjartað fylgdi
með.”
“Þetta var stórkostlegur ráðhagur, frá
heimslegu sjónarmföi skoðað,” sagði leikhús-
eigandinn, en stúlkan svaraði látlaus:
“Eg vona að ganga í hjónaband frá himn-
esku sjónarmiði skoðað — það er, af sannri
ást á báðar hliðar. Slíkt hjónaband held eg
að þið tvö hafið stofnað,” sagði hún og benti
á hjónin, “islíkt er stofnað, eftir mínum skiln-
ingi á himnum.”
Og Helen hafði rétt fyrir sér, þau tvö
liöfðu elskað hvort annað innilega alla sína
samleið.
Svo var farið að tala um Gladvs, og hinn
vel hugsandi Monteitl( samiþykti nndir eins,
það sem kona hans hafði ráðlagt. Helen
skrifaði þess vegna Gladys með þeirri gæfu-
ríku meðvitund, sem er svo kær eðallyndri
mianneskju, sem er fær um að endurgjalda gott
með góðu.
Gladys fanst sér hafa batnað og vera
sterkari, og hugsunin um að fá að sjá Helenu
aftur, kom hjarta hennar til að þrútna af á-
nægju.
Gamla frú Angus var eins ánægð og barn.
Alt hennar vantraust á Helen var horfið, og
hún flutti altaf lofræður um hana. Gladys
notaði sumt af peningunum frá Helenu, til að
fá sér eitt og annað, sem þær vanhagaði um,
bæði hana og hina glöðu frú Angus. ó, hvað
gamla konan var ánægð, þegar hún sá sjálfa
sig í nettum, svörtum silkikjól — þeim fyrsta,
sem hún hafði klæðst í á æfi sinni. Sökum
ferðarinnar til New York, og dvalarinnar þar
hjá Monteith hjónunum, var auðvitað nauðsyn-
legt að vera öðruvísi klæddur, en uppi í fátæka
klefanum.
“Okkar dýrmæta, kæra stúlka, má ekki
skammast sín yfir okkur meðal sinna mikil-
hæfu vina,” sagði Gladys, sem eins konar af-
sökun fyrir þann klæðnað, sem hún keypti
handa þeim báðum.
Fáum dögum síðar lögðu þær af stað til
New York, og áttu þægilega ferð þangað. Þar
var tekið á móti þeim af Helenu og vinum
hennar, með svo hlýrri og ástríkri kveðju og
boðnar velkomnar, að hin veika Gladys fékk
eins og nýtt líf.
48. Kapituli.
Frú Douglas var mjög glöð yfir því, að
Helen hafði neitað Armstrong. Hún ól veika
von um það, að' með tímanum yrði alt gott á
milli Fred Oakland og Helenar.
Henni fanst það óumflýjan'legt, að þegar
Ilelen færi að skilja og íliuga live eðallyndan
karakter Oakland hefði, þá yrði hún að elska
hann; liún igæti ekki annað. Hún vissi, að marg-
ar aðrar fagrar stúlkur höfðu reynt að ná í
hann, sem hún hafði neitað og hrakið frá sér;
en jafnframt því, að hann hafði aldrei reynt að
ná í neina þeirra; það var ekki vani lians að
stæra sig gagnvart kvenfólki, að eins til þess að
spauga og masa við það.
Hvað hann var ólíkur hinum léttúðga Arm-
strong, sem langaði mest til þess að koma
stúlku til að elska sig og skifta sér svo ekkert
af henni framar. Hvað hún var glöð yfir því,
að Helen hafði losnað við gildrur hans, því hún
bar ómótstæðilega ást til hinnar fögru og góðu
Helenar; það gerði engan mun, hverjir foreldr-
ar hennar voru.
Hana furðaði sjálfa á ást sinni til hinnar
nafnfrægu söngmeyjar; hún reyndi að verjast
lienni, en gat það ekki. Milli hjarta hennar og
Hölenar var eitthvert ósýnilegt band, sem ekki
var hægt að slíta, þó að reynt væri að koma í
veg fyrir, að það ætti sér stað.
Þar eð lienni hepnaðist ekki að draga Hel-
en nær sér — að hjarta sínu, fór hún aftur að
hugsa um hinar vondu upplýsingar, sem bróð-
ursonur hennar hafði getað safnað viðvíkjandi
ætterni hennar. Það er máske alt tilbúið af
honum í því skvni að hefna sín á henni.
t liuga hennar frjófgaðist nú ofurlítil von,
og hún furðaði sig á því, að hún hafði borið
traust til orða lians einna, án þess hann kæmi
með þær sannanir, sem liann liafði lofað að út-
vega sér handa henni.
Einn daginn talaði hún um þetta við hann,
en hann var ekki hið minsta órólegur eða feim-
inn yfir því, þó hún vekti máls á þessu.
“Þú manst eftir Harriet Hall, sem var lier-
bergisþerna móður minnar þaiigað til hún dó?”
mælti hann.
“Já, hún er þerna Holenar nú,” svaraði
frú Douglas.
“Er það ekki undarleg tilviljun, að hún var
mörgár hjá móður Helenar?” svaraði liann og
bætti svo við: “Það var Harriet Hall, sem
sagði mér þetta um He'lenu.”
“Eg skal tala við Harriet Hall um þetta,”
sagði frú Douglas.
“Já, gerðu það, og reyndu að losast við
efann,” sagði liann í meinlegum og hrokafull-
um róm.
Einn daginn gerði hún boð eftir Harriet
Hall og bað hana að koma, }>ar eð sig langaði
til að tala við liana um nokkuð.
Stúlkan kom mjög bráðlega, og varð ekki
hið minsta feimin við spurningum frúarinnar.
“Heflen litla var fædd erlendis, tveimur
cða þremur árum áður en eg varð herbergis-
þerna ungfrú Carmen Callas, og hún bar strax
allmikið traust til mín. Hún sagði mér, að
Douglas þætti mjög vænt um sig, og að hann
hefði gifzt yður að eins af því, að þér væruð
ríkar; annars hefði hann ekki gifzt yður. Hún
sagði líka, að hann væri faðir litlu stúlkunnar
sinnar.”
Þetta var hin rólega fullvissa, sem hún gaf
frúnni, og sem olli henni hinnar mestu kvalar.
Harriet Ha'll gladdist yfir örvilnan hennar
með óskiljanlegri ró. Hún hataði þessa konu,
af }nrí hún liafði verið Oaklands megin í mála-
ferlinu, með syni hinna fyrverandi húsbænda
hennar. Að því er hana snerti, þá var liún al-
gert þý Rudolphs Armstrong.
Frú Douglas herti upp liugann til þess að
geta spurt:
“Þekkir vðar núverandi húsmóðir til þess,
að þér geymið jafn leiðinlegt leyndannál og
þetta?”
“Það veit eg ekki, við höfum aldrei talað
um neitt slíkt. Eg er að eins búin að vera
stutta stund hjá henni, og eg veit að hún er
mjög drambsöm. Eg álít, að hún vilji ekki tala
um neitt slíkt, það mundi verða of kvreljandi
fyx-ir hana.”
“Það held eg líka,” sagði frií Douglas með
áherzlu. “Munið eftir því, að tala aldrei um
þetta við hana, Harriet Hall, og sem borgun
fyrir þögn yðar þiggið þessa gullpeninga. ”
Harriet þakkaði henni innilega fyrir pen-
ingana og fór svo burt. Frú Douglas sat nú al-
ein xneð sorg sína. Og liún var svo miklu sárari
nú, af því hún liafði gert sér von og efast, er
hafði um stund kveikt dauft ljós í hinum ang-
urværa huga hennar.
Efi hennar var orðinn rniklu beiskari nú,
}>ví hún fami enga ástæðu til að vilja ekki trúa
því, sem Harriet Hall sagði.
Hún hafði um mörg ár verið herbergis-
þexma móður Rudolphs Armstrong. Hún vissi
ekkert ilt um hana, heldur þ\rert á móti, að hún
var dugleg og áreiðanleg og hafði alt af þótt
mjög vænt um Rudolph, eins og það væri vegna
móður hans.
En með þeirri sorglegu sannfæring um, aö
þessi kona hefði sagt sannleikann, byrjaði aft-
ur stríðið, sem hennar særða ást og sjálfsvirð-
ing átti í með að fyrirgefa liinum framliðna
eiginmanni sínum, sem nú var gagnslaust að
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
\T •• 1 • V* timbur, fjalviður af öllum
Wyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al»-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limitad
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Allar Allar
tegundir af tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 og 239
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri iþörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L 'head, T head, I head, Valve in the bead 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, -Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
A. CARRUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Húðir yðar, Ull, Gœrur, Tólgog Seneca rætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greipum ,hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba
ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; 'Vancouver, B. C.
BLUE RIBBÖN
TEA
Það er auðvelt að segja eitt-
hvað vera gott, en það er annað
að sanna það. Blue Ribbon Te
stenzt reynsluna.
REYNIÐ ÞAÐ.
RAUPfl) BEZTA BLADID, LOGBERG.
vreita nokkrax* ásakanir.
Hún gekk einsömul til hins rólega herherg-
is, þar sem mynd hans hafði liangið í næstunx
þrjú ár og snúið andliti að veggnunx. Hún lok-
aði dyrunum og stóð nú aftur fvrir framan
hann.
Ó, hve þetta var líkt honum, lxve eðalynt út-
lit hans var. Gylta höfuðið hexmar hafði svo
oft hvílt við þetta breiða brjóst, og sagt honum
frá ást sinni; þetta göfuga enni liafði hún svo
oft kyst, um leið og hún sti*auk hendinni aftur
um liið þykka brúna hár. Dökkbláu augun
hans voru svo undur blíð, og báru í sér svo
sanna ást og alvariega, að hún gat aldrei ímynd-
að sér, að bak við þau lægi fals og svik.