Lögberg - 17.06.1920, Blaðsíða 3

4
fl *»
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 17. JÚNÍ 1920
Bls. 3
HELEN MARLOW
EFTIE
Óþektan Köfund.
“Eg ætla ekki að afsaka mig, eg breytti
ranglega, eg veit það, eg strauk burt með kær-
asta mhium og við giftum okkur. Við vissum
að það væri gagnslaust að biðja um samþykki
foreldra minna Þau höfðu mikinn viðbjóð á
leikhúsum og álitu leikendur glataðar mann-
eskjur. Pig skrifaði þeim og bað um fyrir-
gefningu, mér var neitað um hana. Það voru
brúkuð beisk liáðsyrði við mig, og faðir minn
bannaði mér að gera nokkru sinni kröfu til
skyldleika við nokkurn af fjölskyldunni. Hann
sagði að eg væri jafn dauð fyrir sínum augum,
eins og grasið væri farið að vaxa á gröf minni.
“Mér sárnaði það, að þau skyldu vera svo
beisk að geta ekki fyrirgefið mér; en eg var
mjög ánægð með manni mínum, hann var mér
altaf góður og þótti vænt um mig. Eg byrjaði
starf mitt í leikhúsinu og varð dugleg söng-
meyja. Smátt og smátt vandist eg við þenna
skilnað frá fjölskyldu minni, og hætti að liugsa
um nokkurn hennar, að einni undantekinni.
Það Var stvílka sem var tveggja ára gömul, þeg-
ar eg yfirgaf heimili mitt — mín litla systir
Gladys! ’ ’
“Gladys?” hrópaði Helen og stökk á fætur.
Frú Monteith brosti veiklulega.
“Nú veiztu mitt litla leyndarmál,” sagði
hún, “já, Gladys Drew,leikmeyjan, þín kæra
góða vinstúlka, er mín eigin systir, sem mér
hefir altaf þótt vænt um og altaf saknað, Helen.
Fyrir þína aðstoð fundumst við aftur.”
“Gladys systir yðar — og samt vissi hún
það ekki, og þér mintust ekki á það, þegar hún
var hér. Hve undarlegt,” sögðu stúlkurnar.
“Þið gleymið, eða hefi eg ekki getið þess,
að faðir minn hafði sagt, að hann skyldi lýsa
bölvun yfir mitt höfuð, ef eg opinberaði nokkr-
um af fjölskyldunni að eg væri af sömu ætt.
Þess vegna þorði eg ekki að minnast á það,
þorði ekki að gera kröfu tiL minnar elskuðu
systur. En,” og hún stundi þungan — “hún
fær aldrei að vita hve heitt eg elskaði liana,
hve mjög eg þráði hana meðan liún dvaldi hér.
Það getur verið, að hún hafi aldi-ei heyrt nafn
mitt, því henni hefir máske verið sagt að eg
væri dáin. Ef bún kemur aftur til þín, eftir
að eg er dáin, þá mátt þú segja henni sannleik-
ann, söguna um hið gagnslausa uppeldi mitt,
um hina happasælu giftingu mína, og um hina
miklu ást, sem eg ávalt bar til minnar litlu
systur, Gladys.”
“Leyfið mér að skrifa henni nú. og biðja
hana að koma hingað til yðar,” bað Helen með
tár f augum.
“Nei góða það má ekki eiga sér stað. Hún
er of veik til þess að heyra þessa nýung. Við
megum ekki sjást oftar. Það væri of mikið
fyrir taugar okkar. Auk þess er — eg —
bríedd við bannfærslu föður míns,” sagði liin
veika kona og stundi. Eins og flestir leik-
ondur eru, var hún mjög hjátrúarfull.
“Ó, kæra góða frú Monteith,” sagði Helen,
og trauk kinn hennar innilega; konan stundi
þungt.
“Ó, þú mátt bera Gladys mína innilegustu
kveðju, og eg þarf ekki að biðja þig að sýna
jienni systurlega velvild. Eg veit nú þegar
hve góða umhyggju þú munir bera fyrir henni,
bæði hennar veg-na og mín. Maður minn þekk-
ir sögn okkár, og hann liefir lofað mér, að hún
skuli vera hans elskulega systir. Og eg get
treyst orðum hans, því liann hefir altaf verið
eðallyndur og hreinékilinn. Enn þá eitt, góðu
stúlkurnar mínar, og hún leit á þær þeirn aug-
um, sem blikuðu af ást, “eg á nokkura peninga
sem séreign — hér um bil hundrað þúsund
dollara. Maðurinn minn er mjög ríkur, og
vill ekki, að eg skilji þá eftir lianda sér. Því
lét eg ekki skrifa erfðaskrá mína, fyr en vikuna
sem Gladys íór héðan og skifti eign minni jafnt
á milli ykkar og minnar elskuðu, kæru systur’.
Það gagnaði ekki að þær mótmæltu þessu,
og vildu að Gladys fengi alt saman.
“Nei, góðu vinur mínar, eg hefi liagað því
þannig, sem mér var kærast. Gladys er systir
min, en þið tvær liafið verið sem kærar dætur
við mig og fvrir mig, svo þið verðið að þiggja
gjöf, sem eg veiti ykkur af því eg elska ykkiir.
Nú getið þið farið, og sent lijúkrunarkonuna
hingað inn til mín; eg finn til einlivers drunga
og vil sofa.”
-------o--------
64. Kapítuli.
Helen og Nathalia gengu út og skildu í
stóra ganginum fvrir utan dyrnar, til þess að
fara til herbergja sinna; þær fundu til sárrar
sorgag yfir því, að þær áttu bráðum að missa
hana, sem alt at hafði verið þeim eins hlynt
eins og nióðir.
Læknirinn hafði sagt, að það gæti skeð að
hún lifði einn mánuð enn þá, en það væri þó
sennilegt, að hún mundi deyja fyr af skyudi-
legíi hjartveiki; asigkomulag liennar var mjög
-efasamt.
Allir í húsinu, lieimili þeirra voru mjög
hryggir. Pianoið var lolkað, og uú heyrðist
þar aldrei söngur. Þær litu auðvitað oft inn í
sjúkraherbergið, en í hvert skifti fóru þær það-
an með minni von og meiri sorg. Engir aðrir
en liinir nánustu kunningjar, fengu leyfi til að
heimsækja þessar vinstúlkur, Helenu og Nat-
haliu. /
Helen varð óróleg, þegar hún hugsaði um
það, sem frú Monteith hafði sagt frá, og hún
var hrygg vfir því, að þessar tvæ» systur, sem
höfðu verið aðskildar á svo undarlegan liátt,
skyldu aldrei mætast aftur. Hún hafði góða
von um að Gladys mundi aftur ná fullkominni
heilbrigði; daginn áður hafði hún fengið bréf,
sem sagði frá því, að það væri orðin mikil breyt
ing til hins. betra, bæði að því er snerti heil-
brigði og geðslag.
“Undir hinurn ógylta himni í hiuum
fögru suðurfylkjum, sit eg og hlusta á fugla-
sönginn með hinumv undarlegu lögum; og verð
meira og meira frísk og fyllist af von um
lengra líf, og alt þetta á eg ást þinni og gjaf-
mildi að þakka, kæra Heleu”.
Þannig s'krifaði Gladys lirifin af þakklæt-
is tilfinuingu.
Helen gekk ofan í dagstofuna og settist
þar, til að liugsa um eitt og annað.
Það fór hryllingur um liana, þegar hún
hugsaði um það, sem hún liafði lofað Rudolpli
Armstrong.
“Ó, guð, vertu mér miskunsamur,” stundi
vesalings stúlkan, og lagði liendur sínar fvrir
andlitið; hún var nú sorgmæddari en nokkru
sinni áðui\
Alt í einu aðskildi hvít hendi fortjaldið
fyrir dyrunum, og fagurt andlit leit inn.
Það var Fred Oakland, og þegar hann sá
Helenu sitja svona sorgmædda og stynjandi,
glevmdi liann allri þeirri sorg sem hún hafði
valdið honum og gekk lirifin af meðaumkun og
blíðu inn í herbergið og til hennar.
Þrátt fyrir mikillæti hennar og kulda, og
þrátt fyrir það að hún var lieitbundin öðrum,
fanst Oakland að hún tilheyrði lionum með
réttu, og að hann hefði heimild til að liugga
hana í sorg hennar. An þess að liugsa sig
um, lméféll hann við hlið hennar, flutti fallega
höfuðið hennar yfir á öxl sína, og sagði undur
alúðlega:
“Kæra Helen, hvað er það, sem gerir yður
svo ákaflega sorgmædda?”
. Vesalings Helena, sem var utan við sig af
sorg og örvilnun, og heldur ekki gat fundið
samhygð hjá neinum, þar eð hún hafði engum
sagt frá raunum sínum, gat ekki hrint frá sér
eða veitt mótstöðu þeim manni, sem átti svo
•stórt sæti í huga hennar. Hún lót höfuðið með
gyltu lokkunum hvíla þar, sem liann hafði lagt
það, já, þrýsti því jafnvel að honum eins og
barn, sem bæri fult traust til lians. Hann
kysti enni hennar, en var hræddur um, að hún
mundi nú þjóta burt frá sér reið yfir djörfung
lians; en hún virtist ekki vera móðgnð, hún
þrýsti sér fastar að honurn, eins og til að leita
verndar, og stundi þungan.
“Annað hvort er hún hættulega ástleitin,”
hugsaði hann, “eða hún elskar mig.”
Hatrið til Rudolph Annstrongs brann í
honum, og liann hvíslaði að henni:
“Helen þér verðið að segja mér frá sorg
yðar, svo eg geti borið hana með yður. Er
frú Monteitli miklu veikari?”
Eins og þreytt barn, lét hún höfuð sitt
hvíla á öxl lians, sagði honum frá öllu, sem fram
hafði farið í sjúkraherberginu, og grét aftur
yfir því, að verða missa sína kæm vinkonu.
En hún gat ekki sagt þessum trygga vini
sínum, sem eftir hennar áliti elskaði liamv enn
þá, neitt um samfund sinn og Rudolph Arm-
strong, um loforðið sem hún varð að gefa hon-
um; það var þetta leyndarmál sem kvaldi hana
mest.
Þarna sátu þau tvö saanan á þann hátt, að
maður hafði heimild til að ætla að þau væru
elskendur. Oakland hélt því, þar eð liún var
svo alúðleg og hallaði sér að honum með fullu
trausti, að hún máske iðraðist sambands síns
við Armstrong. “Getur skeð”, sagði hann
við sjálfan sig, “að liún bregði loforð sitt við
hann,. og giftist mér”.
Ósegjanlega glaður yfir þessari von,
þrýsti hann kossi á hlýu kinnina hennar og
hvíslaði:
“Kæra Helen elskið þér mig?”
Þessi dirfska hans orsakaði það, að traust-
ið, sem hún hafði sýnt honum, hvarf alt í einu.
Hún rétti sig við á stólnum, lyfti höfðinu frá
öxl lians og var mjög vandræðaleg.
“Ó,” sagði hún lágt og hnuggin, “eg vissi
naumast sjálf hvað eg gerði, svo sorgmædd var
og er eg. Eg þrái svo mjög dálitla samhygð.
Ó, Oakland eg er svo þjáð af sorg og leit á yður
sem vin, en meira ekki. Við — við — við—
höfum ekki frelsi til að tala saman um ást.”
‘ ‘ Eg er frjáls sagði hann rösklega; hann
glevmdi leiknum með Nathaliu sökum þeirrar
vonar, að sér tækist að sigra Helenu.
En hún svaraði honum meinlega:
“Þér gleymið Nathaliu, og — og— yður
langar auðvitað til að sjá hana nú. Eg- skal.
En hann greip fram í fyrir henni, fékk
hana til að setjast við lilið sína og sagði:
“Farið þér ekki núna, Helen. Það er við
yður, sem mig langar til að tala í þetta skifti.”
Hún leit á liann undrandi og nokkuð kvíð-
andi. Skyldi liann aftur ætla að biðja um ást
hennar?
Hann sem átti hjarta hennar, en var svo
vonlaus ?
En nei; liann sagði að eins vingjarnlega:
“Verið þér ekki hræddar, kæra Helen, eg
ætla ekki að lcvelja yður með minni vonlausu
ást. Eg kem til yðar frá frú Douglas.”
Hún roðnaði og fölnaði við að heyra það
nafn. “Hún fer með mér til New England
á morgun, og hún bað mig að vara yður við
Harriet Hall, því það væri ekki óhugsandi, að
lnin vildi vinna yður rnein á einn eða annan
liátt. Hún hefir nú farið úr vistinni uppsagn
arlaust, af því hana grunaði að frú Douglas
treysti sér ekki. Mín kæra frænka var farin
að tala óráð, og það er hugsanlegt að Harriet
hafi gefið henni rangt lyf — en eg sótti læikni,
og hún jafnar sig fljótt aftur.”
‘ ‘ Ó, þökk fyrir, að þér komið og segið mér
þetta, einkum að hin elskuverða kona verður
bráðum frísk aftur. Hr. Oakland þér hafið
enga hugmynd um, hve vænt mér þykir ^im
þessa konu.”
“Hún elskar yður líka, það veit egT1’ sagði
hann og stóð upp til að fara.
“Eg vil ekki tefja yðiir iengur,” sagði
hann; “eg vildi að eins vara yður við hinni
dularfullu konu, Harriet Hall; eg hefi aldreí
getað varist því að álíta, að liún sé áreiðanlega
vond og hættuleg manneskja. Eg hefi sagt
yður, að við förum á morgun. Eg skal koma
aftur, áður en þér farið úr New York, og eg
skal koma með þessa smámuni, sem þér báðuð
mig um. Nú, Helen, verið þér sælar.”
Hann tók hendi hennar og liélt lienni dá-
litla stund, horfði í bláu sorgbitnu augun henn-
ar, sínuni dökku augum, sem henni þótti svo
vænt um. Hún gat lesið í þeim, qð hann elsk-
aði liana enn þá, og ekki minna en áður fyr.
Ó, hve fegin hún hefði verið, að mega biðja
hann að bíða, svo hún gæti grátið út við brjóst
hans.
Hann þrýsti hendi liennar og dró hana að
að sér.
“Verið þér sælar, Helen, mín týnda ást —
mín eina ást,” sagði hann, og áður en hiin vissi
af því, hafði liann kvst enni hennar, slept hendi
liennar og horfið út úr dyrunum.
Þegar hann var farinn, fanst henni eins og
alt sólskin væri liorfið; en hún vonaði þó, að
hún hefði ekki algerlega opinberað tilfinningar
sínar fyrir honum.
Á gólfinu láu hvítar fjólur, sem hann hafði
í hnappagatinu á jakkanum sínum, en hún liafði
losað þær þaðan með höfðinu sínu. Nú tók
lnin þær upp, þrýsti þeim að vörum sínum
geymdi þær við brjóst sitt.
Ó, hve mikið liún elskaði hann. Hve harð
lega hún varð að þjást fyrir það, að hún hafði
neitað lionum fyrir tveim árum síðan. Hún
vissi nú, að hann liafði alls ekki elskað Natha-
liu,'cn að liann elskaði sig enn þá. Milli þeirra
stóð ekkert annað en frú Douglas. Fyrir liana
varð hún að fórna sinni eigin gæfu, hana qjsk-
aði hún, og Rudolph Armstrong skyldi ekki
fá tækifæri til að opinbera söguna um ótrvgð
manns hennar; heldur skyldi liún sjálf þjást
og láta neyða sig til að gáftast þessum lélega,
hataða Armstrong.
“Hvers vegna átti það að atvikast svo, að
eg skyldi elska þessa konu, með svo örlaga-
þningnum innileik og blíðu? Er það rétt af
mér, að eyðileggja gæfu Fred Oaklands, og
mína eigin jafnhliða, til að frelsa liana og henn-
ar mikillæti? spurði hún sjálfa sig.
Um leið og hún ætlaði að fara, kom Sir
Lorimer inn, og liún kallaði í hann þessum
orðum:
“Eg — eg — var að fara. Eg hefi —
svo kveljandi höfuðverk. Eg vona að þér af-
sakið mig, og eg skal senda Natlialiu ofan, svo
að hún geti talað yður til skemtunar.”
Hann tók eftir því, að hún var í mikilli
geðshræringu, og hún fór; sjálfur gekk hann
inn í næsta herbergi til að bíða þar eftir Natha-
liu, sem kom strags á eftir inn. Enn þá sáust
merki tára í andliti hennar, síðan liún skildi við
frú Monteith.
Hann tók hendi hennar, þrýsti liana blíð-
lega og spurði:
“Er hin kæra vinkona yðar lakari, fvrst
eg finn yður og Helenu svo sorginæddar?”
“ Já, hún er mikið veikari nú,” ^varaði
Nathalia og stundi.
--------o---------
65. Kapítuli.
Sir Lorimer horfði fast á Nathaliu, og þess
vegna kom roði fram í Idnnar hennar.
“Eg mætti aðdáanda yðar, hr Oakland,
einmitt núna. Hann fór út liéðan, þegar eg
kom inn,” sagði hann skyndilega.
“Var hann hér, það vissi eg ekki. Hann
hefir komið að finna Helenu,” svaraði hún
liissa.
“Hann leit út fyrir að vera mjög hryggur;
svo fann eg ungfrú Helenu, hún var grátþrúng-
in með tár í augum og hraðaði sér út. Hvað
þýðir þetta?” spurði hapn.
“Þau hafa ef til vill lent í þrætu sín á
milli,” svaraði Nathalia.
“En þér skiljið mig ekki. Eg hélt hann
væri kærasti yðar Nathalia.”
Hún leit eitt augnablik dökku augunum
sínuni í andlit lionum, og sagði svo frjálslega:
“Eg lield að þér getið geymt leyndarmál;
þess vegna ætla eg að segja yður eiftg og er,
Sir Lorimer Lovel. Oakland er ekki kærasti,
minn, hann lieldur fast við ást sína á Helenu:
hún neitaði biðlun hans, sökum auðugs miljón-
era, og hr. Oakland og eg, höfum látist vera
ástfangin hvort af öðru, til að vekja afbrýði
hennar.”
Sir Lorimer hló glaðlega og spurði:
“Hepnaðist áformið?”
“Eg er hryedd urn að það hafi ekki hepn
ast, ef þau liafa ekki einmitt nú komist að em-
hverri niðurstöðu. Þér vitið að Helen er
ihjög þótta full. Hún hefir lofað að giftast
Rudolpli Armstroag, og það er metuaðargimi
liennar sem leiðir liana.”
“Og samt neitaði hún minni tign og mínum
auð,” sagði barúninn.
“Það er satt en það er ekki auðvelt. að
skilja hana,” sagði Nathalia og stundi, og aftur
lagðist þessi hugsandi svipur yfir andlit henn-
ar; það var liann, sem Sir Lorimer veitti svo
nóna eftirtekt.
“Ungfrú Nathalia, sagði hann blátt áfram
‘‘eruð þér ástfangnar af hr. Oakfand?”
“Nei alls ekki,” svaraði liún frjólslega.
“Hafið þér fest ást á nokkrum öðmm?”
spurði hann.
“Nei auðvitað ekki,” svaraði hún fjör-
lega, blóðrjóð í andliti.
“En þegar eg fór til Englands, þá áttuð
þér nokkura biðla,” sagði hann. “Hafið þér
neitað þeim öllum?”
Hún kinkaði kolli og sagði svo spaugandi:
“Eruð þér ekki býsna nærgönull með’ spurn
ingum yðar, Sir Lorimer Lovel? Hvað gagn-
ar yður að vita, hvort eg elska nokkurn eða
engann?”
Hann horfði í augu liennar og svaraði við-
stöðulaust:
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yöirr a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraion á skóla
vorum og stjórna nu upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstritÞalla æfina.
Lærið Rakáraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str„ Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
útibú: — Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
;.. 1 ----- ■ ■■= .......■ ------------------ . =======-1
.. | • timbur, fjalviður af öllum i
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og au- \
konar aðrír strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limit.d
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Allar
tegundir af
Allar
tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. Garry 238 o£ 239
•VSH
Automobile og Gas Tractor Sérfræðioga
verður meiri íþörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksimiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
" GARBUTT M0T0R SCHOOL, *Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
A. CARHUTHERS Co. Ltd.
SENDIÐ
Húðir yðar,Ull,Gœrur, Tólgog Senecarætur
til næstu verzlunar vorrar.
VJER greiíSum ,hæsta markaðsverð.
VJER sendum merkispjöld og verðáætlanir þeim er æskja.
Adalskrifstofa: WINNIPEG, Manitoba
ÚTIBÚ—Brandon, Man.; Moose Jaw, Sask., Saskatoon, Sask.;
Edmonton, Alta.; Vancouver, B. C.
RAUPD) BEZTA BLADID, LOGBERG.
“Af því mig langai* sjálfan til að eignast
yður, NathaJia, og eg var liræddur um að eg
ætti meðbiðla.”
Eitt augnablik var hún agndofa, en áttaði
sig brátt aftur og sagði móðguð:
“ Að þér §kuiuð voga yður að lienda gam-
an að mér á þenna hátt? Þér vitið að þér
elskið Helenu.”
“ Já, eg elskaði hana — taktu eftir því,
kæra Nathalia, að eg segi elskaði, því það er
hið rétta orð. Hún vildi mig ekki, og eg hélt
fyrst að liúu hefði marið lijarta mitt. En
meðan eg var fjarverandi héðan hugsaði eg oft
nm yður, já, mjög oft” — liann nefndi ekki með
einu orði, að það var Helen, sern benti honum á
'hana — “og þegar eg kom aftur, og Helen
hafði í annað skifti sagt , að eg gæti ekki fengið
hana, af því hún væri lieitbundin, þá faust mér,
að eg gæti eius vel kvatt heiminn, eg viðurkenni
það hreinskilnislega. En svo strags á eftir
tók eg eftir yður og Fred Oakland, og varð af-
brýðissamur gagnvart lionum; og ásetti mér
að tr,oða mér inn á milli ykkar. Var það ekki
einkennileg tilfininng, sem greip mig? Og eg
hefi verið mjög athugull gagnvart yður síðan,
hefi eg ekki verið það, kæra Nathalia? Já,
eg fór raunar að hata Oakland, þangað til þér
sögðuð mér að þessi daðurleikur væri að eins
til málamynda. í gær þegar við vorum sam-
ferða úti, var eg svo áuægður, að eg furðaði mig
á því sjálfur. Eg vai'ð alveg lirifinn af yður.
Þetta er það sem eg get sagt um sjálfan mig,
góða. ’ ’