Lögberg - 15.07.1920, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. JÚLÍ 1920.
Kls. 3
Nelly
frá SKorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“Eg skal útvega tízkublaðið, ef frú Porter
hefir fengið það, mianuna. Eg skal ekki vera
lengi í burtu, og ISIolly kemur undir eins og þú )
hringir,” sagði Nelly og gekk út glöð í huga
yfir því að losna.
Hún var áður kát og barnaleg, þegar hún
spaugaði við bróður sinn, en samvistin við
stjúpuna liafði breytt svip liennar. Augun voru
þreytuleg og drættírmir kring um munninn
angurværir. En þessi umbreyting gerði and-
lit hennar ósegjanlega fagurt. Eins og það
var nú, mundu þeir menn vera fáir, sem ekki
þráðu að taka 'þessa beinvöxnu persónu í faðm
sinn, eftir að liafa lokað hinum alvarlegu ígrund
umarsömu augum með kqssi og veita mjúka
hárinu ástaratlot. Það var svo töfrandi, eftir-
.tektarverður dráttur viið bogai varanna, sem
hefði fylt skáld eða málara með guðmóði, og
gert hvern vanalegan marai hrifinn af ást.
Frú Lorton hafði kallað Shorne Mills
“holu” en í rauninni stóð þorpið næstum alt
upp á hæðinni; við rætur hæðarinnar lá þjóð-
vegurinn niður að litlu höfninni og litla fiski-
verinu, sem stóð hjá hinum rauðu Devonklett-
um. Það var eitthvað tryllingslegt við þetta
pláss, en það var aðdáanlega fagurt. Ekkert
pláss gat verið yndislegra — og enn þá var það
næstum öllum ókunnugt. Að undanskildu
prestsetrinu, voru þar engar stórar byggingar;
hitt voru fiskimannakoifar. Næsta greiða-
söluhúsið og næsta verzlunin stóð við heiðar-
brúnina bak við fiskiverið og til annarar hliðar
við hús Lortons; hin næsta, nokkurn veginn
myndarleg bygging, var hið eina höfðingjaset-
ur í hálfrar mílu fjarlægð þaðan. Bærinn
Shallop stóð fáeinar mílur þaðan, og eina sam-
bandið milli hans og fiskiversins var flutnings- ‘
vagn, sem ók á milli þeirra tvisvar í viku.
Með fáum orðum sagt, Shorne Mills var
iriðhelgur staður og mun halöa áfram að vera
það, þangað til að járnbrautadjöfullinn breiðir
sína svörtu vængi yfir það og stígur sínum
í auÖglóandi fótum á það, til þess að svíða af því
fegurð þess og eyðileggja einveru þess. Það
hafði fengið þetta nafn frá gamalli mylnu, sem
eitt sinn ríkti þar í blóma æsku sinnar, en var
nú orðin að fúinni staura og borðahrúgu, og
áin hafði nú ekkert annað að gera, en færa í-
búumfiskiversins vatn, ®em var eins skært og
stjömumar, sem spegluðu sig í því. Þessi á sem
rann langs með þjóðveginum gegnum hallandi
engjar, rölti leið sína ofur hægt með lágu blíðu
mnli alt sumarið, en á vetrum þrútnaði hún og
skálmaði áfram nöldrandi yfir slétta hnöll-
unga út í hafið. Stundum var uml hennar
eina hljóðið sem heyrðist í dalnum, að undan-
skildum báradrunum sjávarins í fjarlægð og
hvínandi skrækjum fuglanna, þegar þeir flugu
frá sjónum til trjánna á hæðunum fyrir ofan.
Nelly elskaði þetta pláss af alhuga; það var
unun fyrir hana, sem elskaði allt fagurt. Hún
þekti hvert fet þarna, hún hafði átt heima í
húsinu á hæðinni síðan hún var isjö ára, og nú
var hún næstum tuttugu og eins. Hún þekti
hverja manneskju í fiskiverinu — já, í fleiri
mílna umhverfi. Það var alloft talað um liana,
sem “ungfrú Nellv frá Shorne Mills,” og þetta
almenna fólk var jafn hreykið yfir þessu nafni
'og Nelly sjálf. Það var upp með sér yfir
henni og þókti svo vænt um hana. 1 hverjum
kofa var tekið á móti henni með fögnuði, og kon-
ur og börn komu til hennar að leita hjálpar og
liuggunar þegar eittlhvað amaði — þau fóru til
hennar fyr en til prestsetursins.
Þegar hún þenna morgun lokaði girðingar-
hliðinu á eftir sér, stóð hún kyr og leit í kring
um sig í þessu fagra uirihverfi, sem nú liafði
einkennileg áhrif á hana, næstum því eins og
hún sæi það í fyrsta skifti.
“Við gætum verið gæfurík hér, ef mamma
-----og ef Dick gæti fengið eitthvað að gjöra! ’ ’
hugsaði hún og augu hennar urðu alvatleg og
fallegu varirnar drógust til munnvikjanna.
En l/egar hún gekk upp brekkuna, hafði ferska
loftið og sólskinið sömu áhrif á hana og verkeyð
andi lyf, augu hennar urðu skærari og hryggi
drátturinn kring um munninn hvarf. Þegar
Smart heildisali sá hana, breyttist andlit hans í
stórt bros, um leið og 'hann brá hendi sinni upp
að enninu til að heilsa henni.
“Bógeitla? Nei, nei, ungfrú — þá hefi eg
alls ekki — eg hefi lofaS matreiðslukonunni upp
í The Hall fáeinum — nú nú ungfrú Nellv, látið
þér þessi vonbrigði ekki hryggja yður! Eg
skal senda yður fáeina — í síðasta lagi að hálfri
stundu liðinni. Eg held maður geti ekki neit-
að yður um neitt, jafnvel þó þér beidduð um
toppinn af reykháfnum þarna upp! ’ ’ bætti hann
við með kvakhlátri-
Nelly þakkaði honum með brosi og þakk-
iátu augnatiliti, og gekk svo þaðan hress í liuga
til frú Porter. Til allrar liamingju var strúts-
fjöðrin kornin frá London, og sömuleiðis eitt
númer af tískublaðinu, og með þetta hvortveggja
í hendi sinni labbaði Nelly af stað heim á leið.
En við bugðu á veginum í nánd við liúsið stóð
hún kyr. Frú Lorton mundi hvorki sakna
fjaðrarinnar né blaðsins fyrstu stundina, hugs-
aði hún. Eg lield eg hafi nægan tíma til að
hiaupa niður á hafnarkampinn og líta á isjóinn?
Hún faldi fjöðrina og blaðið í lirísgirðingunni,
og hljóp svo með liröSum sikrefum eftir braut-
inni. Hún var svo brött, að ólamnir áttu ervitt
með að ganga upp eftir henni, og urðu að styðja
sig við prikin sín, en Nelly hljóp næstum því og
virtist naumast koma við jörðina með fótum síu-
um; hún hafði á bernsku árum sínum hlaupið á
þessum vegi og þekti hvern stein á honUm; hún
visisi hvar ihún átti að snúa inn á litla þrönga
stiginn, sem var að lögun eins <^g hálfur hring-
ur, og hún vissi hvert hún átti að fara, til að
geta notið beztu útsjónarinnar yfir höfnina sem
líktist tjörn við hliðina á liinu stóra liafi.
Konur og börn komu út úr kofunum, hún
heilsaði þeim vingjarnlega og hneigði sig, en
hún átti of annríkt til að nema staðar. Eitt
barnið hljóp grátandi á eftir henni. Hún stóð
fáeinar mínútur og talaði við mann, sem stóð
við kampinn og var að bæta netið isitt, og hún
kaillaði til Dick, sem lá og buslaði í bátnum sín-
um. Svo gekk hún ofur liægum skrefum upp á
hæðina.
Er hún nálgaðist húsið, heyrði hún hund-
gjamm, sem blandaðist saman við niðinn í ánni.
Hún stóð kyr og hlustaði, það hlutu að vera
veiðihundar — og hún leit oftir hvort hún sæi
þá koma hlaupandi ofan hæðina, sem þeir gerðu
stundum. Svo heyrði hún alt í einu annað
hljóð — það var jódynur. Hún varð þess
®trax vör, að þessi jódvnur barst ekki frá þeim
hestum, sem drógu vagninn frá þorpinu, og leit
forvitnislega upp eftir veginum. Það var
lieldur ekki læknishesturinn; hún þekti hóftölt
gömlu gráu hryssunnar. Þetta var miklu lið-
ugra fótataik.
Hér um bil tuttugu skref frá húsinu, sá hún
hestinn og manninn. Hesturinn var fallegur
kyngæðingur, það sá hún strax, því konurnar í
héraöinu höfðu kynst lliiestum frá bernsku. Mað-
urinn var í skrautlegum ferðafötum. Hann reið
hægt með niðurlútt höfuð, meðan hann sjáan-
lega alveg utan við sig lét svipuólina dingla við
fætur sínar. Nelly sá strax að hann yar ekíki
einn af héraðsbúum. Hún sá líka strax að hann
var látprúður, að framkoma hans var höfðing-
leg, óiík framkomu íbúa héraðsins. Andlit
Iians gat hún ekki séð, en að öllu öðm leyti var
hann tígulegur, og ósjálfrátt hægöi hún göngu
sina. Það var sjaldgæft að sjá ókunna gesti í
Shorne Mills. Og Nelly, eins og aðrar stúlkur
var forvitin.
Þegar hún kom að girðingar hliðinu, var
reiðmaðurinn næstum við hiið liennar. A sama
aug'nabliki hljóp héri þvers yfir brautina rétt
við fætur liestsins. Viðkvæmur eins og allir
kyngæðingar eru, fældkst hann. Maðurinn tók
fast í taumana, til þess að víkja honum til hlið-
ar frá ungu stúllkunni — hesturinn gerði langt
stökk til hliöar, steig fætinum á stein og datt, á
næstu siekúndu lá maðurinn við fætur Nelly.
----------------------o--------■
2. Kapítuli.
A fyrsta augnablikinu varð Nelly svo hrædd
að hún gat ekki gert annað en æpa; en þegar
maðurinn hrevfði sig ekki, knéféll hún við hlið
nans og kallaði hátt á Molly, lyfti svo höfði
hans upp næstum óafvitandi. Hann liafði dott-
ið a liliðina, en snúið sér við um leið og hann
misti meðvitundina, og þegar Nelly lyfti upp
liöfði hans, fann hún eitthvað renna eftir hendi
sinni og vissi að það var blóð- Hún var mjög
hrædd, þetta var fyrsta slysið, sem hún hafði
verið viðstödd, og aldrei hafði liún þráð nokkra
manneskju jafn ákaft, og hún þráði Molly nú.
En hvorki Molly né neinn annar bom, og hjálp-
arlaus og vandræðaleg þurkaði Nelly blóðið af
enni mannsims.
Svo datt henni alt í einu vatnið í hug; hljóp
niöur að ánni og vætti vasaiklútinn sinn, þaut
attur til hans, lyfti höfði lians upp í keltu ,sína
og baðaði enni hans.
Meðan hún gerði það, rankaði hún svo mik-
ið við sér, oð hún athugaði hann forvitin.
Með sínum skarpa skilningi sá hún strax,
að liayn var fríður sýnurn; hann var fremur
dökkur en ljós á liár og hörund, og þó hann væri
enn þá ungur — 29 til 30 ára áleit hún hann vera
— var hár hams við gagnaugun orðið dálítiö
grátt.
En það var líka annað en andlits fegurðin,
sem vakti athygli hennár — það var hið tígu-
lega einkenni á allri persónu hans, sem hún áður
hafði séð, og vottur um þrieytu og magnleysi í
dráttum kringum munninn og augun. Hún tók
líka eftir því að hann var skrautlega klæddur,
að bera liendin hans var mjó og laung — höfð-
ingleg hendi— og alt benti á að hann var tíginn
maður. „
Alt þetta liugsaði hún á fáum sekúndum —
maöur hefði að minsta bosti þurft hálfa stund
til þess--og meðan hún hugsaði þetta, opnaði
maðurinn augun með dálítið vahdræðalegum
svip, eins og vant er, þegar menn hafa verið
meðvitundarlausir og rakna við aftur. Þegar
augu lmns opnuðust, tók Nelly eftir því að jiau
voru dökk, dekkri en maður mátti ætla eftir lit
liársins að dæma, og að þau voru alt öðru vísi
en vanalegt var. Hann leit allra snöggvast á
hana, tautaði svo eitthvað, sem Nelly gat ekki
heyrt, en sagði svo hátt og deyfðarlega:
“ Datt eg af baki í ’ ’
‘ ‘ Já, ” svaraði Nelly.
Hún hvorki roðnaði né varð feimin. Hún
var svo hrædd, og þráði svo innilega að hann
\aknaði til meðvitundar aftur, að hún hugsaði
ekkert um sjálfa sig né um það, að höfuð hins
ókunna mann,s lá í keltu hennar.
“Eg hefi lilotið aö vera meðvitundarlaus, ”
tautaði hann við sjálfan sig. “ Já, eg hef i meitt
mig á höfðinu.”
Hann stóð upp og horfði niður á hana.
andlit hans var enn fölara en áður.
“ Mér þykir það mjög leitt; og þér verðið
sannarlega að afsaka mig; eg hefi hlotið að gera
vður afarhrædda. 0g —“ liann leit á kjólinn
hemnar, og sá þar stórann votann blett á þeim
,stab, sem höfuö ihans liafði legið — “og eg hefi
eyðilagt kjólinn—kjólinn yðar. Eg hefi í raun
og veru hagað mér eins og reglulegur klaufi.”
Nelly spurði kvíðandi, hvort hann hefði
ekki meitt sig meira.
“Neiþað lield eg ekki,” svaraði liann. “Eg
get ekki skilið hvers vegna eg skyldi detta af
baki. Eg er ekki vanur að hegða mér svo
klaut'alega.”
llann ætlaði að beygja sig til að taka upp
hattinn sinn, en reikaði, og Nelly hljóp til hans
og greip í handlegg hans.
“Þér hafið áreiðanlega meitt yður!” sagöi
hún. “Eg var líka hrædd um það!”
“Mig svimar dálítið það er líklega alt!”
svaraði hann. En hann kreisti varirnar sam-
an, sem skulfu í munnvikjunum. “Eg held að
hesturinn minn hafi meitt sig meira en eg,”
sagði hann og gebk með erviðismunum til liests-
ins, sem stóð og leit í kringum sig hræðslulegur.
“ Já, hann hefir meitt sig í linéð. Vesalings
gamli vinur — það var mér að kenna — mér
að kenna-”
Hann stóð kyr og studdi hendinni á enniö
iiálf vandræðalegur.
( Nelly tók sér stöðu við hlið hans; hún liafði
óijósan grun um að liann mundi detta, og að
hún yrði að styðja hann og hjálpa honum.
‘Líður yður illa” spurði hún með kvíða-
'svip og með augum, sem voru svört af kvenn-
legri meðaumkun og hluttekningu.
”Já, svaraði hann. ”Eg hefi meitt mig á
höfðinu og —”hann þreifaði á handlegg sín-
um, ”eg held næstum því að eg sé handleggs-
brotinn.”
”Ó,” hrópaði Nelly lirædd og kvíðandi, ”ó
þér verðið endilega að kom'a inn í húsið strax
— strax —”•
Hún leit til hússins.
”Er þetta yðar hús?”
”Já, — ó já,” sagði Nelly. ”En komið
þér nú — það getur liðið yfir yður aftur.”
”Ó, nei, það held eg ekki.”
”Það getið þér ekki vitað! Takið þér
handlegg minn — styðjið vður við mig —”
Hann tók handlegg hennar, en studdi sig
ekki við hana og leit brosandi til hennar.
“Eg mundi merja yður alveg,” svaraði hann.
”Eg lít máske ekki út fyrir það, en eg er býsna
þungur.”
”Eg er sterkari en eg lít út fyrir að vera
sagði Nelly. ”Þér veröiö endilega að koma.”
”Eg ætla fyrst að binda taumana við girð-
inguna,” svaraði liann.
”Nei það skal eg gera. Styðjið yður við
hliðliurðina á meðaan eg er að því.”
Hann studdi annari hendinni á hurðina.
Hún teymdi hestinn þangað og batt tauminn
um stólpann; svo tók hún handlegg hans og
leiddi ihann inn í dagstofu hússin's.
”Setjist þér niður og halliöi yður aftur á
bak,” sagði hún. “Eg kem undir eins aftur.
Ó, hvar er Molly? En eg ætti máske ekki að
yfirgefa yður?”
”Mér líður vel- Eg fullvissa yður um
það, að það er ekki áform mitt að falla í öng-
vit aftur,” svaraði hann, og það var ofurlítil
gremja í rödd hans.
Nelly hringdi bjöllunni, stóð svo kyr og
horfði kvíðandi á hann. Það var enginn
feimni, hvorki á svip hennar né framkomu.
Hún liugsaði aö eins um hann.
”Eg skammast mín fyrir að orsaka vður
svo mikil óþægindi,” sagði hann.
”Það eru alls enginn óþægindi,” svaraði
liún. ”Hvers vegna ættuð þér að skammast
yðar?”
t sama bili snéri hún sér skjótlega við að
vinnukonunni, sem var komin inn.
”Ó, Molly þú mátt hvorki gráta né hljóða
— það er engin skelfing á ferðum! Vertu ró-
leg, Molly! þessi maður datt af hestbaki og
— og ó iheyrðu, Mollv — bomdu með ögn af
konjaki — og heyröu, segðu mömmu ekkert —
gerðu liana ekki hrædda.”
Með opinn munn og starandi augu þaut
Molly út úr herberginu, og Nellv snéri sér aft-
ur að unga manninum.
Hann sat og starði á gólfið með huvklaðar
augnabrýr eins og lionum fvndist þessi saga
óseigjanlega leiðinleg. jSærði handleggnrinn
lá þvers um á hnjánum. Hann var ekki óró-
legur og hann kom ekki með fleiri afsakanir.
Nelly áleit að hann liefði alveg gleymt sér og
vildi lielzt losna við hana, og fá enda á þessu.
ásigkomulagi. En hann leit upp, þegar Molly
kom þjótandi inn með konjakið, og þegar hann
tók glasið úr hendi Nellys, sem nú skalf í fyrsta
skifti, sagði hann:
”Eg þakka yður innilega. Nú er eg mik-
iö betri og vil hraða mér að komast af stað.”
Hann stóð upp meðan liann talaði, en rétti
strax hendina að legubekknum til að styðja sig,
og með gremjulegu ópi, sem naumast iheyrðist,
hné hann aftur niður-
”Eg er hneddur um að eg verði að bíða
fáeinar mínútur enn þá,” sagði hann og stundi.
”Eg get ebki skilið hvað að mér gengnr — en
mér finst mig svima svo liræðilega og vera ringl-
aður. Þaö líður lfklega bráðlega frá. Er
nokkurt veitingahús liér í nándinni?”
“Nei,” svaraði Molly. “Veitingahúsið
er í mikilli fjarlægð, alt of mikilli—”
”Það hlýtur þó að vera til pláss þar sem
eg get sezt að —”
”Þér rnegið ekki hugsa um að fara enn þá,’
greip Nelly fram í fyrir honum. ”Eg þekki
ekkert til slíkra viðlburða — eg liefi aldrei fyr
verið viðstödd nokkurt óhapp — en eg er viss
um að þér eruð stórbostlega meiddur. Og þér
segið líka að þér hafið brotiö handlegg yðar —’
”Eg er hræddur um það — en hvem ræf-
ilinn gerir það! Ó — fvrirgefið. Eg ætla
að ganga til veitingahússins — fætur mínir eru
'heilir — og ná þar í læknir.”
Nú heyrðist fótatak frú Lorton útí gang-
inum, og litln síðar heyrðist rödd þessarar
konu, áður en hún var bomin inn ývrir dvrnar.
Hún talaði með gremjulegum, ásakandi róm.
’ ’Ellinor, hvað á alt þetta að þýða? Hvers
vegna vilt þú fá kbnjak — og það á þessum
tma dags ? Ert þú veik? Eg liefi alt af sagt,
að einhvern daginn yröir þú veik af því, að
! flækjast hingað og þangað í allskonar veðri —’
Hugsið yður annað eins!
Vér greiðum mönnum og konum hátt kaup, meðan verið er
að læra hjá oss Rakaraiðn. Tekur að eins fáar vikur að verða
fullnuma; góðar stöður bíða yðar, með $25 til $50 um vikuna,
að loknu námi, og auk þess getum vér hjálpað yður a stofna
og starfrækja atvinnuveg fyrir eigin reikning. — Mörg hundr-
uð íslenzkra karla og kvenna hafa lært Rakaraiðn á skóla
vorum og stjórna nú upp á eigin ábyrgð Rakarastofum og
Pool Rooms. — Slítið yður eigi út á þrældómsstriti alla æfina.
Lærið Rakaraiðn hjá oss og myndið yður sjálfstæða atvinnu.
Skrifið eftir vorri ókeypis verðskrá.
HEMPHILL TRADE SCHOOLS, LIMITED
Aðalskrifst.: 626 Main Str., Winnipeg (hjá Starland leikhúsi)
Barber Gollege, 220 Pacific Avenue, Winnipeg.
Útibú:— Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary.
konar aðrir stríkaðtr tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir |
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
----------------Limlt.d--———————
HENRY AVE. EAST *- WINNIFEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en noldcru sinni áður í sögu iþessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automiobile og Tractor
Garage, hvar þér getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sá eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcanizing verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCHOOL, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
Hún þagnaði sbyndilega og starði á þau,
rétti svo hendina upp að hárinu, eins og hún
ætlaði að laga það.
”Hver er þetta? Hvað þýðir þetta,
Nelly?”
Ókunni maðurinn stóð upp og hneigði sig,
og útlit hans og göfuga framboma, hafði hiu
réttu áhrif á frú Lorton.
”Eg bið yður afsökunar,” sagöi hún með
sínu blíðasta og ástúðlegasta brosi. ”Eg sé
að hér hefir átt sér stað óhapp. Eruð þér
mikið meiddur? Ellinor stattu ekki þarna
eins og þú sért búin til úr tré eða steini — vertu
ekki svona klaufaleg og heimsik —”
Nelly roðnaði og leit vandræðaleg í kring
um sig.
”Gerið þér svo vel að setjaist,” sagði frú
Lorton- ”Ellinor, áttaðu þig manneskja.
Taktu sessuna þarna — setjist þér niður, hr.
minn. Leyfið mér aö láta þessa sessu við bak
vðar. Eruð þér mjög veikur? Ellinor, sæktu
ilmvatns flöskuna mína”.
Ungi maðurinn beit á jaxlinn og hnyklaði
brýrnar. Nellv vissi að hann var að ásaka
þær í huga sfnum, blota og óska þess, að þær
væru á botni hafsins.
”Nei, nei!” svaraði hann og reyndi að
losna við gremju sína og óþolinmæði. ”Eg ^
er ekki veiklulegur. Eg datt af hestbaki og
hefi líklega brotið handlegginn — það er alt.”
”Er alt!” endurtók frú Lorton með hlut-
te'kningar róm. ”ó, þetta er hræðilegt! Við
verðum aö gera boð eftir lækni, Ellinor. Vilj-
ið þér ekki leggja fæturnar upp á legubekkinn?
Það hvílir bezt að liggja endilangur.”
Hann stóð upp með ákveðnum svip.
”Eg þakka vður innilega, frú, en eg má
ekki leyfa að 'þér gerið yður meira ómak mín
vegna. Eg er nógu hraustur til að ganga
hvert sem vera skal, og eg vil—” hann þagn-
aði og hljóðaði lágt, um leið iliann hné niður
aftur. ’ ’Eg er óliraustari en eg hélt mig vera, ’
sagði hann, ”og eg verö að biðja um húsaskjól
litla stund enn þá — liálfa stund að líkindum-”
Frú Lorton gekk yfir gólfið jafn tígulega
og keisarinna, eða eins og dýrðlingur, sem ætl-
aði að framkvæma eittvhert líknarstarf, og
hringdi bjölhmni.
”Eg get ekki leyft að þér yfirgefið þetta
hús, fjrr en þér eruð heilbrigður,” sagði liún
nieð metnaði. ”Molly búðu út gestherbergið
handa þessum manni, Ellinor þú verður að
hjálpa henni! Eg skal sjá um aö rekkjuvoð-
irnar verði vel hlýjar — ekkert er meir áríð-
andi í slíkum tilfellum — og svo skulum við
tsenda boð eftir la'kni, meðan þér leggið vður
út af.”
Mollv þaut út ásamt Nelljr, og frú Tærton
settist á móti þessum meidda, unga manni,
spenti greipar og starði á liann, eins og hún ein
bæri ábyrgð á vellíðan hans.
”Eg er yður mjög þaikklátur fyrir vin-
semd vðar, frú”, sagði hann loteins, en ekki
neitt alúðlega. ”Má eg spyrja hverjum eg
skulda jafn mikla vinsemd!”
”Nafn mitt er Lorton,” Sagði þessi góða
fcona með þeim svip er bar vott um að hún heföi
koniið með hann inn í liúsið og gefið liönum kon
jak, ”en eg er fædd Wolfer.”