Lögberg - 23.09.1920, Page 3

P 04 H
LOGMAC. riUTUDAGINN
23. SEPTBM8BR' 1920 0»-4íiiJ<
»>•. t
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
“Eg hélt nú, að þér væruð ekki reiður við
hann,” sagði hún, “því allir segja, að þér og
hann hafið verið svo góðir vinir og að yður
þætti svo vænt um hann, en eg hélt að yður
líkaði illa við hana.”
Drake liló beiskjulega.
“Nei alls ekki,” sagði hgnn. “Auðvitað
hefði eg heldur viljað að frændi minn hefði
ekki gift sig, en eg er ekki nógu heimskur til að
reiðast stúlku fyrir það, að hún giftist honum.
Hann er mjög alúðlegur og aÖlaðandi maður,
og hún hefir naumst getað neitað honum. ’
“Það var einmitt það, sem hún ekki gat,”
svaraði hvin tilgerðarlaust. “Hafið þér heim-
sótt frænda yðar, síðan þér komuð heim?”
“Nei, enn þá ekki,” svaraði Dráke. “Eg
kom til London fyrír fáum stundum síðan. En
á morgun ætla eg að fara og finna liann.”
“Eg vissi að þér munduð gera það,” sagði
hún, “af því það var svo fallegt bréf, sem þér
skrifuðuð honum, og svo fögur gjöf, sem þér
senduð lafði Angleford.”
Meðan hún talaði tók hún blævænginn í
vinstri hendi og lyfti þeirri hægri upp, og Drake
sá um úlnlið hennar armbandið, sem hann hafði
sent lafði Angleford í brúðargjöf. Hann
roðnaði og hnyklaði brýrnar dálítið, svo hló
hann, þegar hann mætti skelkaða og biðjandi
augnatillitinu hexmar.
“Var þetta nú heiðarlegur leikur lafði
Angleford?” spurði hann brosandi.
“Eg veit ekki,” sagði hún hikandi, fyrst
sýndist mér það — en nú er eg ekki viss um að
hann sé það. Eg skal segja yÖur, að mig lang-
aði til að sjá og tala við yÖur, áður en þér
þektuð mig, svo eg gæti ikomist eftir áliti yðar
a mer. ’ ’
Drake gekk til hennar, settist við hlið henn-
ar og lagði handlegginn á bak stólsins hennar.
“En hvers vegna?” spurði hann.
“Það skal eg segja yÖur — eg var dálítið
hrædd við yður. Þegar lávarður Angleford
bað mig að verða konu sína, vissi eg ekki rétt
um ásigkomulag ykkar. Eg vissi elíki fyr en
eg kom til Englands, að eg að vissu leyti háfði
troðið mér á rrtfli yÖar og frænda yðar. Eg
varð svo leið yfir því, af því allir sögðu mér að
þér væruð svo góður — svo — ”
“Munið þér eftir því, að eg er Englend-
ingur; eg verð ímyndunargjarn og þóttafullur,
lafði Angleford,” sagði Drake brosandi.
, “Þetta sögðu allar manneskjur, og eg varð
þess Vör, að öllum þótti vænt um yður. Eg
varð hrygg yfir því, að eg skyldi verða orsök
til óánægju milli yðar og lávarðar Anglefords.
Mér sveið það sárt.”
“Þér skuluð ekki hryggjast yfir því lengi,
lafði Angleford,” sagði liann. “Þ.þÖ hefir
ekki verið og þarf ekki að vera neitt ósamþykki
á. milli mín og frænda míns.”
“Ó, hvað það gleður mig,” sagði hún og
snéri sér að honum roðnandi, sem gerði hana
enn þá fegurri en áður. “Mér hefir liðið illa
í hvert skifti, sem eg hefi hugsað um yður eða
heyrt nafn yðar nefnt. Það var talað um yÖ-
ur með þeirri meðaumkun/ sem kom mér til að
roðna. Eg vissi ekki hvað-eg gerði, vissi ekki
að eg rændi yður arfi yðar,” hún stundi svo
raunalega, að Drake varð að brosa. “Það er
;svo ervitt fyrir ameriskar persónur að skilja
þetta,” bætti hún við. “Menn halda að við
kunnum alla aðalsmannaskrána utan að, en
hana kunnum við ekki. Það er alt saman
leyndardómur og ringl fyrir okkur — jafnvel
fyrir þá hyggnustu af okkur. En eg forðast
að gera of mörg asnastrik. Og nú vil eg fegin
heyra yÖur segja, að við séum vinir. .Erum við
það ekki?”
Hún rétti litlu, beru hendina sína að Drake
með blending af hræðslu og vinsemd, sem hreif
hann.
“Það vona eg, lafði Ajngloford,” svaraði
hann. \
“Þér getið líklega ekki kallað mig föður-
systur?” y
Drake hló glaðlega.
“Nei, það held eg ekki,” sagði hann. “Þér
eruð of ungar til þess.”
“Það er leiðinlegt”, sagði liún. “Mér
þætti svo vænt um að þér kölluöuö mig frænku;
en það gerir ekkert, eg verð að vera ánægð með
það að við erum vinir, og að þér hatið mig
ekki. Nú er líklega bezt að eg fari heim. Á-
form mitt hefir heppnast — er það ekki?”
*‘ Jú, algerlega,” sagði Dráke, “og eg óska
yður hamingj^ með það.”
“Segið þér ekki lávarði A$ngleford frá
þessu,” bað hún. ‘^Hann mundi &gja: “En
hvað þetta er ameriskt,” og þati vil eg síður
heyra. ’ ’
Drake lofaði að segja frænda sínum ekki
frá þessum gamanleik; hann sótti yfirhöfn
hennar og fór með henni út og að Anglefords
vagninum. Þegar hann hjálpaði henni inn í
vagninn og lokaði dyrunum, rétti hún honum
hendi sína og brosti til hans, að liálfu leyti
sigri hrósandi og að liinu leyti biðjandi.
“Við erum þá vinir?” spurði hún.
“Hinir beztu vinir, lafði Angleford, ” svar-
aði hann. “Góða nótt.”
Hann fór aftur inn til að kveðja lafði
Northgate.
“Var þetta rétt breytni við mig?” sagÖi
hann við hana.
“Hvað átti eg að gera, góði Drake minn?”
sagði hún. “Vesalings litla konan var svo
áköf eftir að ná vináttu yðar. Hún hefir ekki
skilið skaðann, sem hún hefir ollað yður. Og
hvað ætlið,þér nú að gera? Hún er ósegjan-
lega rík — faðir hennar var ameriskur mil-
jónari.”
Drake varð hörkulegur á svip. Það var
að minsta kosti eitt, sem hann ekki vildi gera :*
hann vildi ekki þiggja peninga af lafði Angle-
ford. Lafði Northgate skildi svip hans.
“Deyðið mig nú ekki fyrir augunum á öll-
um þessum manneskjum, Drake!” sagði hún.
“ þetta var heimskulegt af mér, en eg gat ekki
yarist því, að hugsa um vellíðan yÖar. Eg er
iiú svo heimsk, að mér þykir vænt um yður.
Svona — farið þér nú ofan og drekkið Whisky
með Harry. Fyrst þér viljið ekki láta vini
yðar lijálpa yður — hvað ætlið þér þá að gera?”
“Það veit eg ekki — en við skulum tala
um eitthvað annað. Kvíðið þér ekki fyrir
mér, kæra Lucy — eg héld eg bjargist út úr
þessu.”
11. Kapítuli.
Við morgunverð daginn eftir fékk hann
lítinn seÖil frá lafíi Angleford, þar sem hún
bauÖ honum til dagverðar.
Drake svaraði að sér skyldi vera ánægja að
því að koma og kl. 8 kom hann til húss frænda
síns í Park Lane. Eins og Northgate átti lá-
varður A)ngleford annríkt við opinber störf.
Hann var mjög Konservativ í hægrimanna-
flokknum svo nefnda, og þó hann væri roskinn,
var hann furðu unglegur og leit vel út. Hárið
var hvítt, en augun skær og kinnavnar rjóðar,
og þegar hann var ekki gigtveikur, var hann
æstur — það eru allir gigtveikir menn — en
hann var að sínu leyti eins aðlaðhndi og lafði
Angleford og vel þokkaður af öllum.
Ilann hefði máske ekki gifst litlu, fallegu,
amerisku stúlkunni, ef hann hefði ekki lent í
ósamlyndi við Drake, en það lagði þunga lóÖið
í vogrskálina, og þó hann hefði gert þetta í
reiði sinni, iðraðist hann ekki eftir það, því
lionum þótti vænt um konu sína og var hreyk-
inn yfir henni. En honum þótti líka mjög vænt
um Drake og var montinn yfir honum, og hann
varð glaður þegar kona hans sagði honum, að
hún hefði fundiÖ Drake óg vildi bjóða honum
til dagverðar.
“Það er rétt,” sagÖi hann. “Mig langar
til að sjá hann, þó hann sé sérlyndur maður.
Eg lield þú kunnir vel við hann.”
“Eg kann vel við hann,” hafði hún svarað.
“Hann er svo laglegur — hann líkist þér svo
rnikið — og hann er alls ekki montinn eða í-
myndunargjarn, eins og flestir landar þínir.”
“Ó, já — Drake er ekki svo afleitur,”
sagði lávarðurinn, ‘ ‘ en hann er of mikið hneigð-
ur til að fra eftir sínum vilja.”
Lafdi Angleford hafði brosað — því hún
þekti annan mann af ættinni, sem líka fylgdi
sínum eigin skoðunum og vildi fá vilja sinn
framkvæmdan í öllu.
Hún beið eftir Drake í dagstöfunni, og
rétti honum báðar hendur sínar svo alúðlega,
að það hreif unga manninn.
“Mér þykir vænt um að þér eruð kom-
inn, ’ ’ sagði hún. ‘ ‘ Og frændi yðar er líka glað-
ur yfir því. Þið ætlið líklega ekki að þræta
— ætlið þið? Þið Englendingar eruð svo
gefnir fyrir þrætur. Og eg held að hann hafi
gigt núna, þó hann vilji ekki kannast við það
— hann var svo afar gramur í morgun, þögar
eg mintist á það.”
Drake vonaðist eftir að frændi sinn hefði
nú ekki gigtarkast. 1 sama bili kom lávarður-
inn inn í stofuna, rétti Drake hendi sína og
sagði eins glaðlega og hann hefði skilið við
Drake kvöldið áður:
“Nú, góðan daginn, Drake, hvernig líður
þér? Mér þykir vænt um að sjá þig.. Þú
hefir nú þegar kynst lafði Angleford. Er
ekki kominri dagverðartími?”
Drake leiddi lafði Angleford að borðinu.
Þar voru ekki fleiri gestir, og máltíðin var
mjög viðfeldin. Lafði Angleford talaÖi fjör-
lega með mikilli sálargöfgi, eins og hún hefði
séð heiininn frá öllum hliðum, og Drake fanst
að hann hefði þekt hana í mörg ár. Það lá vel
á greifanum, liann hlustaði með eftirtekt á sam-
ræður þeirra, brosti til konu sinnar og talaði við
Drake, eins og ekkert ósamkomulag hefði átt
sér stað á milli þeirra. Það var alveg eins og
áður fyr, og þegar Drake opnaði dymar fyrir
lafðina, þegar hún gekk inn í dagstofuna, brosti
liann niður til hennar kinkaði kolli, þegar
hún leit spyrjandi á hann.
Svo gekk liann aftur til sætis síns og kjall-
aravörðurinn helti portvíninu frá Anglefords
vínkjallara í glösin. , '
“Eg ætti nú ekki að smakka það,” sagði
greifinn, “því eg hefi fundið til gigtarverkja í
dag, en við þetta tækifæri—”
Hann fylti aftur glasið sitt ogzýtti svo flösk-
unni til Drake — kjallaravörðurinn var nú far-
inn út.
“Þú hefir þá fundið lafði Angleford í gær-
kvöldi?”
“Já, frændi, og eg vil nota tækifærið til að
óf'ka 'þér hamingju; lafði Angleford er eins
elskuleg og hún er fögur, og þú verður að leyfa
mér að segja, að samkvæmt minni skoðun ert þú
gæfuríkur maður.”
Greifinn var auðvitað mjög ánægjulegur
að útliti.
“Þökk fyrir, þetta er fallega sagt af þér,
Drake,” sagði hann, “einkum þar eð gifting
mín breytir svo miklu fyrir þér.”
Drake horfði á vindilinn sinn.
“Eg hefi enga ástæðu til að kvarta, frændl,
og eg kvarta heldur ekki. Þú hefðir getað gift
]>ig fyrir mörgum árum síÖan, og mig furðar
það í rauninni. að þú skyldir-ekki gera ^að.”
Greifinn umlaði eitthvað í skeggið.
“Eg hefði naumast gift mig, ef þú hefðir
ekki verið jafn þrjózkur heimskingi. Þú gerðir
mig þrályndan. En þó að eg ekki iörist þess,
sem eg hefi gert—nei, alls ekki—, þá máttu ekki
arila, að eg sé ánægðnr með útlit framtíðar þinn-
ar. Er þetta ekki gott portvín? Það gerir okk-
ur að betri manneskjum. Nú hefir þú auðvitað
enga von um arfinn—” ^
“Nei, sennilega alls enga,” svaraði Drake.
“Þess vegna er sanngjarnt, að eg geri eitt-
hvað fyrir þig.”
“Þú ert mjög alúðlegur, frændi!” sagði
Drake.
Greifinn roÖnaÖi dálítið.
“Heyrðu nú, Drake—eg verð alt af grun-
samur, þegar þú ert svona rólegur. Eg varS
mjög glaður, þegar lafði Angleford sagði mér,
að þú ætlaðir að koma hingað í dag, og eg ákvað
að gleyma því, sem fram hafði farið á milli okk-
ar og breyta sanngjarnlega við þig. Eins og eg
sagði—eg iðrast þess ekki að neinu leyti, að
liafa gift mig—! Þú liefir séð lafði Angleford,
svo þú getur skilið það, en eg vil samt ekki
sleppa hendinni af þér. Eg vil ekki, að þetta
þjái þig meira en nauðsynlegt er. Eg hefi liugs-
að mikið um þetta efni, og eg skal segja þér
hvað eg ætla að gera. Ó, gefðu mér meira
portvín.”
Drake fylti glas frænda síns, dreypti á sínu
og beið svo eftir því, hvað frændi hans ætlaÖi
að segja.
“Auðvitað held eg áfram að gefa þér þá
upphæð, sem eg hefi liingað til gefið þér, en-eg
eé jiað nú, að undir Jiessum kringumstæðum
er það of lítið. Mér gæti viljað eitthvað til—”
“Eg vona þess innilega, að þér vilji ekkert
éhapp til, frændi. sagði Drake.
Greifinn umlaði aftur.
“Nú, eg er nú ekki eins ungur og eg hefi
verið, og eg gæti dottið af hestbaki eða eitthvað
af því tagi, og þá yrðir þú í slæmum vandræð-
um — því þú ert líklega búinn að eyða megninu
af peningum móður þinnar?”
“Já, allmiklu af þeim,” sagði Drake.
“Eg ímyndaði mér þaÖ. En heyrðu nú, eg
skal segja þér hvað eg ætla að gera, Drake. Þú
veizt að lafði Angleford er stórrík; faðir henn-
ar var miljóneri. Það leyfir mér að gera hvað
eg vil við mína eigin peninga. Og ávo ætla eg
að gefa þér tíu þúsund pund í árstekjur, Drake,
—en með einu skilyrÖi.”
Drake furðaði á þessu. Tíu þúsund pund
um árið er stór upphfcð, og þó að greifinn væri
' afarríkur, hafði.Drake aldrei haldið að hann
væri svo örlátur. Með tíu þúsund punda árs-
tekjur getur maÖur lifað sældarlífi — jafnvel á
Englandi. Drake hugsaði um skuldir sínar og
alt livað liann gæti gert með þessari miklu upp-
liæð, og hann varð yfirburða þakklátur.
“Þú ert mjög góður, frændi,” sagði liann.
“Þú gerir mig alveg hissa. . Hvert er svo skil-
yrðið?”
Greifinn flutti sig til á stólnum, dálítið óró-
legur.
“Heyrðri nú, Drake,” sagði hann, “eg hefi
aldrei ásakað þig fyrir hegðan þína; eg veit að
ungir menn eru oft eyðslusamir og að lífið sjálft
verður að kenna þeim alvöru. Það er á þinni á-
birgð en ekki minni; en nú finst mér kominn
tími til þess að þú verðir reglusamur og stofnir
þér þitt eigið heimili. Eg vil gefa þér þessa
peninga með því skilyrÖi, að þú farir að búa.
Þú ert heitbundinn ungri og fallegri stúlku,
giftu þig og fáðu þér heimili, svo skal eg sjá
um efnahag ykkar. ”
Drake horfði fram undan sér. Hefði liann
fengið þetta tilboð fyrir mánuði síðan, þá hefði
hann þegið jiað; en nú var alt breyt. Þó liann
hefði fengið hundrað þúsund pund í árstekjur,
gat hann ekki -gifzt Lucy.
“Eg er hræddur um—” byrjaði hann, en
þagnaði.
Greifinn starði á hann og fylti aftur glasið
sitt með portvíni, sem var eitur fyrir hann.
“Nú, við hvað áttu? Eg segi, að ef þú vilt
stofna heimili og giftast Luce, skal eg gefa þér
viðeigandi tekjur. Hvers vegna hikar þú, ertu
ekki ánægður með tilboð mitt? Þarf eg að segja
þér, að eg er ekki skyldugur til að gefa þér eitt
einasta cent?”
Lávarðurinn var orðinn rjóður og augun
blikuðu — vínið liafði álirif á liann.
“Eg veit það„” svaraði Drake svo rólegur,
að frændi hans varð enn gramari, “ og eg er þér
mjög þakklátur. Eg veit hvað tíu þsund punda
árstekjur þýða, en eg held eg geti ekki sam-
þykt þetta skilyrði.”
“Við hvað áttu?” þrumaði greifinn.
Fáeinar sekúndur reykti Drake þegjandi.
PJestir menn mundu liafa sagt, að lafÖi Turf-
leigh hefði rofið trúlofunina sökum hins breytta
ásigkomulags hans; en Drake hafði heiðarjegar
hegðanareglur gagnvart kvenfólki, og vildi ekki
opinera Svik lafði Lucille.
“Eg get því miður ekki gifst Luce,” sagði
hann. v“Trúlofun okkar er rofin.”
Greifinn þaut á fætur bálreiður.
“Þú ættir að skamast þín jTfir sjálfum
þér,” sagði hann. “Hún er ein af þeim feg-
urstu stúlkum, sem eg þekki, og henni þótti
vænna um þig en þúVerÖskuldar. Þú vilt ekki
giftast lienni? Þú ert máske farinn að elska
aðra?”
Drake fór að verða gramur, en hélt fast við
skoðan sína.
“Eg skal segja þér hvað þetta er, Drake,”
sagði greifinn. “Þið ungu mennirnir þessara
tíma liafiÖ enga hugmynd um heiður. Ludíe er
falle^ og ágæt stúlka í öllu tilliti, henni þótti
vænt um þig og svo svíkur þú hana hiklaust;
auðvitaÖ sökum einhverrar heimsku. En þetta
get eg ekki þolað, skal eg segja þér. Eg held
fast við mitt skilyrði. Þú giftist Luce og stofn-
ar heimili, og eg gef þér peningan. Ef ekki—”
“Mér þvkir þetta leitt, frændi—” byrjaði
hann.
M•• I • .V* timbur, fialviður af öllum
Ny]ar VOrubirgðir tegundum, geirettur Og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
-------------------Limltad........—..
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðioga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hvl ekki að búa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garage og* Traotor vinnu. Allar tegundir
véla — L 'head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vélar eru notaðar við kensluna, einnig Vfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Aufcornobile og Tractor
Garage, hvat oer getið fengið að njóta allra mögulegra aefinga.
Skóli vor er *a eini, sem býr til Batteries, er fullnsegja kröfum
tímans. Vulcanísing verkamiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenalan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—ailir hjartanlega velkomnir til
þess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT MOTOR SGHOOL, Ltd.
City Public Market Building. CALGARY, ALTA.
Komið til 5^4 King Street
og skoðið
ElectricWashing Machine
Það borgar sig að leita upplýsinga
City Light & Power
54 King Street
Til bænda er selja rjóma!
Vér getum nú boðið allra hæzta verð út í hönd fyrir rjóma
og greiðum allan kostnað, er af flutningnum leiðir. Vér leggj-
um osb í framkróka með að gera viðskiftavini vora ánægða;
eigum líka í vissum skilningi hægra með það, þar sem vér fá-
umst einungis við smjörgerð, og þrjátíu ára reynsla vor í þeirri
grein ætti að gefa bændum hvöt til þess að senda rjóma sinn
beint til
THE MANITOBA CREAMERY COMPANY, LIMITED
846 Sherbrooke Street
WINNIPEG - - - MANITOBA
A. McKay, framkvæmdarstjóri Meðmæli Bank of Toronto
“Rugl!” öskraði greifinn æstur. “Viltu
eða viltu ekki?”
“Eg get það ekki,” svaraði Drake rólegur.
Greifinn stóð upp skjálfandi af reiði.
“Þá hefi eg ekki meira við þig að segja!”
hrópaði hann. “Eg hefi gert þér gjafmilt til-
boð og að eins krafist þess, að þú breytir eins
og göfugmenni Þér er þá alvara að neita
þessu?”
Drake var líka staðinn á fætrur.
“Eg get ekki annaÖ, frændi,” sagði hann.
“Gott’,, sagði greifinn ofsareiður. “Þá
iiöfum við ekki meira að tala nm. Þú getur far-
ið þína leiÖ og fylgt vilja þínum. En eg verð
að segja þér—”
“Ó, nei, segðu ekki meira, frændi,” greip
Drake fram í næstum hrvggur. “Eg get ekki
gert það, sem þú biður mig um. Guð veit, að eg
skyldi gera það, ef eg gæti, en það er ómögulegt.
En við skulum ekki þræta—”
“Þræta! Eg cr eins kaldur og ís!” hróp-
aði greifinn blóðrjóður af ilsku. “Eg segi að
eins—” nú komu gigtarverkimir honum til að
hljóða — “að þetta er svívirðilega brevtt af
þér — svívirðilega. — Við skulum nú fara inn
til kvenfólksins — eg á við lafði Angleford— ”
“Eg held eg megi heldur biðja þig að af-
saka'mig,” sagði Drake. “Það er gagnslaust
að skaprauna lafði Angleford. Hún bað mig að
koma liingað í góðu skyni, og liún verður hrygg,
ef bún fær að vita að .okkur hefir ekki samið
Eg ætla heldur að fara. Viltu afsaka mig gagn-
vart henni?” ,
“Ef þú vilt,” svaraði greifinn. “En levfðu
mér að segja þér, að mér finst þú vera—”
“Stórt flón,” greip Drake fram í með
raunalegu brosi. “Máske eg sé það; en eg get
ekki breytt öðru vísi. Góða nótt, frændi.”
Greifinn tautaði eitthvað, sem líktist “góða
nótt”, og Drake fór út. Hann hefði átt að
kveðja lafðina, en gerði það ekki, þó iiann kynni
vel við kana.
«