Lögberg - 07.10.1920, Síða 2

LÖGBERG FIMTUADGíHN 7. OKTÓBER, 1920.
Hún virtist
ólæknandi
EN
pó KOMU ‘FRUIT-A-TIVES’
HENNI TIL HEILSU
29. St. Rose St., Montreál.
“Eg skrifa þessar línur til að
láta yður vita, að eg á “Fruit-a-
tives” líf mitt að launa. petta
eðal læknaði mig, er eg hafði gef-
ið upp alla von. — Árum saman
þjáðist eg af Dyspepsia og ekkert
meðal virtist duga. Eftir að hafa
lesið um Fruit-a-tives reyndi eg
það og læknaðist að fullu af völd-
um þessa ágæta meðals, sem unn-
ið er úr jurtasafa.’
Madame Rosina Foisiz.
50 cent hylkið, sex fyrir $2.50,
reynsluskerfur 25c. Fæst hjá öll-
um lyfsölum eða beint frá Fruit-
a-tives, Limited, Ottawa.
Brot úr gamalli ferða-
sögu.
Fyrir löngu síðan stóð til að
leggja síma frá Alaska til síberíu,
og í þann leiðangur sendir menn
af Bandaríkjastjórn, undir for-
stöðu rssnesks foringja, er ferð-
uðust til Kamtschacka til þorps,
er heitir Petro-Paulovsk, en það-
an hófu þeir sína för. pó nokkuð
sé langt um liðið, síðan þetta var
skrifað, má vænta að það geti
orðið til gamans; ferðabók þessi
þótti læsileg, og er enn til henn-
ar vitnað í ferðabókm. Höfund
urinn heitir G. Kennan, hinn rit-
færasti maður.
í bænum Petro-Paulovsk áttu
heima um 3,000 sálir, þar með
taldir fáeinir þýzkir og amerískir
verzlarar; hann hefir aldrei náð
fullorðinsaldri eða gengur í barn-
dómi, því að ekki sjást þar neinar
framfarir né lífsmörk, að dómi
þessa amerísska manns. “Eigi varð
eg þess vísari, hvers vegna hann
var skírður Petro-Paulovsk, eftir
postulunum, þó eg reyndi kost-
gæfilega að grafast eftir því. Hin-
ar heilögu bækur ritningarinnar
hafa ekkert bréf inni að halda
stílað til Kamchatkabúa, þó marg-
faldlega hefðu þeir þurft þess við,
og heldur ekki finnast rök til þess,
að þeir frábæru dýrlingar hafi
nokkru sinni komið á þann stað,
sem þorpið stendur á. Fyrir því
hljótum vér að líta svo á, að íbúar
staðarins, — alt annað en skör-
ungar til heilagra siða — hafi
fundið til þess, að þeir þurftu í-
hlutunar með af hendi öflugra
dýrlinga; því nefndu þeir staðinn
þessu nafni, í þeirri von, að post-
ular þessir mundu láta sér ant um
hann sem eign sína og afla honum
sáluhjálpar, án þess að mikill
reki væri gerður að verðleikunum.
Ekki kann eg með vissu að segja
hvort þeir hafi litið svo á, sem í
upphafi reistu þar bygð, en ráðið
er dámlíkt því innræti, sem fyrir
finst víða í bygðarlögum Srberíu,
þar er trúin megn en verkin fá að
tölunni til og í vafasömu skyni
framin.”
Hvar sem aðkomumenn fóru um
þorpið, stóðu menn við, tóku af
sér húfurnar og héldu á þeim,
meðan þeir útlendu fóru fram hjá,
í gluggunum sá í mörg andlit, á
gægjum eftir gestunum, og jafn-
vel hundarnir kyrjuðu upp með
gelti og góli, er þá bar að. Einn
þeirra félaga kvaðst ekki muna til
þess tímabils í sögu sinni, er svo
mikið hafi þótt til hans koma og
honum verið slík eftirtekt og
virðing veitt sem nú, og þakkaði
það alt greind og gáfum heldra
fólksins í Kamchatka.
Viðtökur höfðu þeir ágætar af
allra hálfu, veizlur og heimboð og
meðal annars voru þeim léðir hest-
ar í “útreiðartúr”, og þótti þeim
mestri furðu gegna, hve jurta-
gróður var mikill og skrúðugur
þar sem þeir fóru, og grasið svo
hávaxið, að vel gátu þeir lesið
blóm á hestbaki, og þurftu ekki
að beygja sig til þess. pað undr-
uðust þeir, hve veðrið var blítt, því
líkast sem á ítalíu, og útsýnið
fagurt, skrúðgræn daladrög.skógi
vaxnar hlíðar og gnæfandi fjalla-
tindar, sumir með jökulhettum, í
fjarska. peir höfðu átt von á að
finna fyrir kaldar auðnir, en sízt
aðra eins blíðu og fegurð lofts og
láðs.
voru á svipinn, þó hvert sæti í sínu
lagi. Brúðguminn var ungur
Kósakki um tvítugt, klæddur í
svarta lafamussu, lagða skarlats-
rauðum bryddingum; hún var
þröng fyrir ofan mitti, eins og
kvenbúningur; sá sem sneið þá
flík, mun ekki hafa verið útlærð-
ur í byggingu mannlegs líkama,
því mittið á spjörinni var skamt
fyrir neðan handvegina á eigand-
anum. Um hálsinn hafði hann
stinnan hólk af líni, er náði upp á
eyru, en piilli stígvéla og buxna-
skálma var spannarlangt bil; þar
skein í brúðgumann beran. Brúð-
urin var roskin ekkja, vafalaust
helmingi eldri en brúðguminn;
búningur hennar var úr þeim dúk,
sem stundum er hafður í húsgagna
setur, með engum bryddingum né
annari prýði, á höfðinu rauðan
silkiklút, festan að framan með
gyltum hnapp. pegar guðsþjón-
ustan var afstaðin, var altarið
fært fram í miðja kirkju, og
kvaddi klerkur brúðhjóna efnin
að koma þangað; hann færði sig í
svartan silkislopp, er stakk mjög í
stúf við fótabúnað hans úr kú-
skinni, er hvorki var stágvél né
skinnsokkar, heldur mitt á milli.
Hann afhenti hjónaefnunum þrjú
logandi kerti, bundin í knippi með
bláum borða og tók svo að þylja
giftingar formálann, að eg hélt,
með snjallri raust; hann þuldi í
belg og byðu, greip andann á lofti
í miðjum setningum og tafsaði
síðan enn hraðara en áður. Allir
þögðu við nema djákni, hann stóð
út við glugga og horfði út, og
svaraði prestinum öðru hvoru, með
löngum og döprum seim.
pegar þessum lestri var lokið,
krossuðu sig allir margsinnis,
prestur spurði hjónaefnin vana
legum spurningum og afhenti
síðan hvoru fyrir sig hring úr
silfri. pví næst tók hann til að
lesa á ný, og að því loknu gaf hann
brúðhjónunum teskeið af víni úr
bolla. Enn kom löng lota með
lestur og tón, brúðhjónin krossuðu
sig og lögðust niður án afláts, en
djákni tafsaði audsvörin með ótrú
legum hraða, þar á meðal helzt
þetta: “gaspodi pomilui" (drott-
inn miskuni oss). pegar því var
Iokið, íór hann til og sótti tvær
itórar kórónur gyltar, blés af þeim
ryk er safnast hafði á þær frá
næstu hjónavígslu á undan, og
setti þær upp á brúðhjónin.
Sú, sem brúðguma hlotnaðist,
var langt of rúm, hún hólkaðist of-
an fyrir augu á honum og sat á
eyrunum. Hárið á brúðurinni var
þann veg hnýtt, og bundið, að
kki var unt að láta höfuðdjásnið
tolla á henni og var því fengin
persóna úr brúðfylgdinni til að
styðja hana á höfði hennar. Prest-
ur lét því næst brúðhjónin taka
höndum saman, tók sjálfur í hönd
brúðguma og nú hófst hringferð
umhverfis altarið, — prestur I
broddi og dró á eftir sér Kósakk-
ann; hann sá illa, vegna kórón-
unnar, og steig því oft á hæla
prests; brúðurin kom næst og
hafði sig alla við, að gæta þess að
greyin innbyrðis í bátinn, barði þá
í höfuðið með árablöðum til að
vitka þá, ýtti bátnum af sandrif-
um, stjakaði honum og reri móti
straum, stökk fyrir borð, þegar
mest við lá, öskraði, blótaði og
dugði alla vega sem bezt. Við
lögðum að landi þar sem þurt var,
er á daginn leið, og slógum litlu
tjaldi þar sem grasið tók í höku.
Vinshin bjó kveldverð á stuttri
stund, eftir það skröfuðum við
reykjandi um hríð og sofnuðum
svo við það, að andir kvökuðu milli
svefns og vöku í sefinu við ár-
bakkann.
Dagur var að renna í austri þeg-
ar eg vaknaði. Engin þoka var til
fjalla, og það fyrsta sem eg sá út
um tjaldskörina, var hvítur fjalls-
tindur, er glitti eins og tröllsleg
vofa í ljósaskiftunum. pegar roð-
jnn óx í austri, virtist náttúran öll
bregða blund, andir og gæsir kvök-
uðu kappsamlega úr hverjum sef-
runna; máfavæl heyrðist frá sjó,
og úr heiðu hálofti dunaði álfta
kvak, er þær teygðu hálsana og
knúðu flug til fjalla. Rétt bak við
tjaldið okkar blasti við keilisfjall-
ið Koratskoi, meir en tíu þúsund
fet á hæðí mjallar hjúpi, gnípa
þess roðaði fyrir sól, en jafnframt
blikaði morgunstjarnan fölnandi
við þess purpurarauðu, kuldalegu
fjallið Avacha, geysilega hátt;
skál var í topp 'þess, en ekki gnipa,
og stóð þaðan reykjarmökkur eins
og logagylt veifa; og enn annað
eidfjall blasti við, það er nefnt
Rasélskoi, og spúði dökkum eimi
Úr þrem gígum. f fjarska gnæfði
fjallið Villuchinski, á þess hrika-
tindi brunnu vitar morgunsársins
og enn fjær blánuðu strandafjöll,
dökk og skörðótt. pokuslæður
læddust hér og hvar upp eftir
fjallahlíðunum og liðu í hvarf líkt
og andar næturdaggar, er holdg-
ast við jörð og hverfa upp í himin-
loftið. Sólarroðið þokaði smám-
saman hlýjum rósalit ofan mjall-
hvítar fjallahlíðarnar, unz dagur
skyndilega ljómaði um dalinn, og
sló skærum roðablæ á litla, hvíta
tjaldið okkar. Á sömu stund varð
hver daggardropi að tindrandi
gimsteini, en í árvatnið, djúpt og
lygnt, glitti og. skein, svo sem
titrandi silfurflóð. Aldrei hefi eg
litið svo ósnortna, einmanalega og
hrikalega náttúru eins og í þessum
fagra, frjósama dal, er var horf-
inn rjúkandi eldfjöllum og snævi-
þöktum tindum, þakinn af fugla-
hópum og vafinn í hávöxnum
gróðri, var þó óbygður og virtist
engum kunnur.
Lýsing á hverfi og lifnaðarháttum
íbúanna.
Við giftingu.
Sögumaður kunni lítið eða ekk-
ert I rússnesku, og var því ráðinn
túlkur í förina, Ameríkumaður að
r.afni Dodd, er þar var fyrir í loð-
skinna kaupum, kátur og góður fé-
Jagsmaður; með honum fór höf.
til kirkju einn morgun á rúmhelg-
um degi, til þess að vera við gift-
ingu, er þeim var nýnæmi að sjá,
og segist honum þannig frá þeirri
athöfn:
“pegar við komum inn, var
prestur að ljúka morguntíðum.
Eg þekti strax brúðhjónin frá|
þöfuðdjásnið sliti ekki niður á
henni hárið, aukagetan rak lest-
ina, sem studdi höfuðdjásnið
brúðurinni, og steig alt af öðru
hvoru á pilsfald hennar.
pessi athöfn var öll svo skringi-
Ieg, að eg gat með engu móti var-
ist hlátri og varðist því með naum-
indum að hneyksla söfnuðinn. Að
aflokinni hringferðinni, sem var
margtekin, tóku brúðhjónin ofan
gyltu djásnin og kystu þau, leidd
ust meðfram öllum veggjum kirkj-
unnar og krossuðu sig með hneig-
igum fyrir hverri dýrlingsmynd,
er fanst innan veggja. pegar það
var um garð gengið, hópaðist fólk-
ið að þeim, óskaði þeim til ham-
ingju með kossi eða handabandi
og fyrirbænum. Eg fylgdi þeim
sið og tók í hönd brúðarinnar; eg
kunni ekki annað í rússnesku en
“já” og “nei” og “sæli nú”, og því
beitti eg fyrir mig I þetta sinn, en
hún svaraði skörulega með langrl
setningu. Að því búnu fórum við
okkar leið og bældum niður í okk-
ur hláturinn. Höfuðsmaðurinn
rússneski sagði mér seinna, að
hjónavígslu athöfn grísku kirkj-
unnar væri hátíðleg og tilkomu-
mikil, þegar framin væri svo sem
vera ber, en hana mun eg aldrei
sjá svo, að mig reki ekki minni til
vesalings Kósakkans, þegar hann
fór hrasandi á eftir prestinum
kring um altarið, með kórónuna á
höíðinu, sem klárlega gleypti
hann.
Ferðarbyrjun.
Lest og lausir hestar voru send-
ir Iandveg fyrir fjarðarbotn, eina
dagleið, en við þrir ásamt ferða-
stjóra af Kósakka kyni, er hét
Viushin, fórum á stórum bát yfir
voginn, og síðan eftir á nokkurri,
þar til við mættum hestunum.
prír Ameríkumenn fylgdu okkur á
Jeið, og voru þá druknar hesta-
skálar í drýgra lagi. Fylgdar-
mennirnir hinir innlendu, fengu
heldur ríflegan skerf, sungu þeir
hástöfum, blessuðu yfir Ameríku-
menn og féllu útbyrðis á víxl, varð
því ferðalagið skrykkjótt og hefði
gengið enn ver, ef Viushin hefði
öðrum, af því hve hátíðleg þau ekki skakkað leikinn, hann dró
Daginn eftir var ýmist stjakað
eða róið upp ána, þar til við kom-
um að þorpi því, þar sem hestar og
fylgdarmenn biðu okkar, en löngu
áður en við lentum þar, vissum við
af ákafri hundgá, að það var í
nánd. Hverfin standa venjulega
bala við árbakka, sunnan und-
ir hamri eða múla, sem skjól er
af fyrir norðanvindi, en espi- og
birkitré standa*á dreif hringinn
i kring. Húsin standa til og frá
um bakkann, mjög lág, úr trjá-
bolum, endarnir greiptir saman,
en mosa troðið á milli. pökin eru
mönuð stör eða stórgerðu grasi,
eða lögð næfrum, er slúta langt
fram yfir þakskeggin. Gler er í
gluggum sumstaðar, en víðasthvar
úr sundmögum, sem hripaðir eru
saman með hreindýraseimi, dyr
eru mjög lágar, en reykháfar eru
úr löngum renglum, sem lagðar
eru saman í hring og makaðar
þykkri leirskán. Til og frá standa
skrítnar byggingar á fjórum stoð-
um, uppmjóar, áþekkar stóreflis
móstryllum í lögun; í þeim er
fiskætið geymt, en á stólpum er
það haft, til þess að hundarnir
komist ekki að því. Hjá hverju
húsi standa háar trönur með
mörgum rám; það eru þurkhjall-
ar og hanga þar svo þúsundum
skiftir af laxi, þegar á líður sum-
arið; því vill verða þefsterk og
þræsin lykt umhverfis þorpin.
Nokkrir eintrjáningar liggja á
hvarfi við vatnsbakkann og þar á
net, vel upp gerð; tveir eða þrír
langir og mjóir hundasleðar
standa upp við hvert hús, og yfir
hundrað rakkar, hvasseygðir, úlf-
um líkir, mása í sólinni og glepsa
eftir flugum; þeir eru tjóðraðir á
langa og digra drumba, svo dreift
að þeir nái ekki saman. í þorpinu
miðju stendur kirkja, í allri sinni
dýrð; hún snýr í vestur, veggirnir
rauðir, úr vel feldum 'bjálkum,'
jökin hágræn og tveir turnar á,
líkir lauk eða næpu í lögun, úr
tini, himinbláir, settir gyltum
stjörnum og krossmark upp af,
logagylt. pessar kirkjur, steindar
skærum og sterkum litum, stinga
mjög í stúf við bjálkahreysin, er
umhverfis standa, ómáluð og lúpu-
leg, þær bera skörulega af þeirri
lágreistu útilegumanna bygð og
er fögur sjón að sjá þær bera við
bláa hamra og græna mörk. pær
eru ekki allar eins að stærð og út-
liti, ep þorpin eru alt af hvert
öðru lík, grá bjálkahús, strítu-
skemmur á fjórum stólpum, tjóðr-
aðir hundar, líkastir úlfum, sleðar,
nökkvar og slorlykt, — þetta hafa
þau öll til að bera.
Frumbyggjar þessa lands, er
búa sunnan til, eru svartir á brún
pg brá, lægri á vöxt en aðrir íbú-
ar Síberíu og mjög ólíkir þeim,
sem ekki hafa fastan samastað og
halda sig norðar. Karlmenn eru
vart meira en 63 þuml. á hæð,
breiðleitir og kinnbeinamiklir,
smáeygðir og inneygðir, skegg-
lausir, hárið sítt, svart og strítt,
hendur smáar og fætur, mjög út-
limagrannir og kviðmiklir. peir
eru sennilega ættaðir úr miðbiki
Asáu, en hafa áreiðanlega ekki
haft samgang við aðrar kynkvislir
Síberíu, sem á reiki lifa og eg
þekki, svo sem Tjúksji, Kóraka,
Jakúta og Túngúsa. Með þvi að
þeir höfðu fastan samastað, varð
Rússum auðveldara að vinna þá en
hina, er .á flakki lifðu, og kenna
þeim trú sína, tungu og siðu. Um
þessa Kamchatka-búa má segja,
að þeir eru hvorki ágjarnir né ó-
ráðvandir, né sjálfstæðir, né harð-
ir af sér, né tortryggir, og eg verð
að segja eins og er, að eg veit ekki
til að þeir eigi sina líka að greið-
vikni og gestrisni, eins gæfa og
góðlynda menn hefi eg aldrei þekt.
peir eru nú smámsaman að deyja
út, af farsóttum og hallæri, sem
öðru hvoru ber að, ef fiskigöngur
bregðast. peir hafa felt niður
forna siði og flesta hjátrú og ekki
verða ferðamenn varir við þeirra
svo ber við að þeir blóta hundi
til að blíðka illvættir, ef þeir verða
í háska staddir eða hungur eða
sótt ber að. Á veturna lifa þess-
ir menn og hundar þeirra nær ein-
göngu á laxi, en á sumrin er betra
í búi hjá þeim af garða- og akra-
rækt og einkum dýraveiði. Hrein-
dýr og bjarndýr finnast hvarvetna
í óbygðum, villifé og villigeitur
halda sig á fjöllum, en á hverri
tjörn og um allar mýrar er krökt
af fugli, gæsum, öndum, álftum,
svo miljónum skiftir. pegar fugl-
jnn er á sárum, er hann rekinn
eftir á eða læk, af 50 til hundrað
manns á bátum, þangað sem girt
er fyrir hann með netum, og þar
er hann rotaður með bareflum,
síðan reittur og skorinn upp og
saltaður til vetrarins. Te og
pykur hafa þeir lært að brúka og
að gera brauð úr rúgi, en áður
fyrri gerðu þeir brauð úr rótum
þeirrar lilju-tegudar, sem í Kam-
ehatka vex. Ber vaxa þar mikið,
pvo sem bláber og mjög mörg önn-
ur, sem tind eru á haustin og
geymd til vetrarins. Nautgripir
eru næstum í hverju hverfi og nóg
af mjólk og könnuábrestur voru
css oft bornar með sætum rjóma
og möluðum kanelberki út á, en
sá réttur á það skilið, að vera bor-
jnn á borð í siðuðum löndum. Af
þessu er auðséð, að viðurlífi þeirra
í Kamchatka er alt annað en bágt,
ef þeir bera sig karlmannlega eft-
ir björginni.
Fyrstu áfangarnir.
Nú er þar til að taka, er vér
komum þangað sem fylgdarmenn
biðu með lest og reiðskjóta. Vér
átum dagverð hjá einum hverfis-
búa, rúgbrauð og mjólk og bfáber,
stigum á bak, miður fimlega,
sumir hverjir, og héldum síðan í
þalarófu inn i skóginn; við Dodd
í broddi fylkingar og sungum há-
stöfum vísur, er þá voru nýjastar
og mest um hönd hafðar í voru
landi. Gatan lá undir þeim ^öll-
um, er við oss höfðu blasað um
morguninn, en ekki sáum við af
þeim nema gnípurnar gegn um
skógarlim af birki og askviði.
Rétt fyrir sólarlag riðum við í
annað hverfi er nefndist svo kæn-
lega samsettu nafni, að mér var
með engu móti unt að nefna það
eða skrifa, þó oft væri það nefnt
fyrir mér. Eg skírði það þvi að
lokunum Jerúsalem og lét þar við
lenda. Eg hefi nefnt það því nafni
á landabréfi því er bókinni fylgir,
en vara skal alla við að draga þar
pf sönnun fyrir því, að hinar
týndu kynkvíslir ísraelslýðs hafi
flutt sig til Kamchatka Eg býst
við að þær hafi alls ekki gert það
og eg veit fyrir víst, að þetta
vesala bygðarlag hét svo vand-
ræðalegu skrípanafni, áður en eg
sá aumur á því, að hvorki stafróf
hebreskunnar né nokkurrar ann-
arar tungu, er til rita var notað að
fornu, hefði getað unnið bug á því
eða komi stöfum yfir það.
Eg hélt löturhæga innreið í Jerú-
salem, þreyttur eftir reiðlagið og
fleygði taumunum í einn af stað-
arins inn'byggjurum; sá var í
þlárri skyrtu og skinnhaldi og
þneigði sig kurteislega er hann
tók við hrossinu. Kósakkinn, sem
sendur hafði verið á undan til að
boða komu vora, hafði látið mikið
yfir því, hve merkilegir og vold-
ugir gestirnir væru, og því höfðii
þeir í Jerúsalem haft mikinn við-
búnað. Kvenþjóðin hafði farið í
sparifötin, úr rósóttum stólsetu-
dúk og bundið silkiklúta um hár-
ið,; krakkar höfðu verið þvegnir
í sápuvatni með hampþvögum,
alt þorpið hafði lagt saman
diska, bolla og spæni til borð-
háldsii>s, en góðvild jþeirra og
gestrisni sást Ijóslega á því, hve
piikið barst að okkur af öndum,
hreindýratungum, rjóma og blá-
berjum. Stofan, sem við höfð-
umst við í, var úr ómáluðum
birkiborðum, en svo hvít og (hcift-
hrein, að vel mátti borða af
gólfinu. Tveir glergluggar voru
þar á framstafni, búnir tjöldum
og blómum, stór ofn úr leir,
rauðmálaður, fyrir öðrum vegg,
en borð og stólar meðfram hin-
um, alt vel smíðað, líklega að eins
með sög, öxi og tálguhníf. Með-
al réttanna er á borðum voru það
kveld, telur höf blöð af villirós
Copenhagen
Vér ábyrgj
umst þaS a<
vera algjörlegi
hreint, og það
bezta tóbak i
heimi.
Ljúffengt og
endingar gott.
af því það ei
búið til úr safa
miklu en mildu
tóbakslaufl
MUNNTOBAK
r
TIL ÞEIRRA ER LEIKHÚS
SŒKJAÍ WINNIPEG:
Vér bjóðum almennlngl nú upp á þá beztu skemtun, sem enn lieflr þekst
síðan að Trans-Canada Theatres I.iinlted var stofnað. Vér trúum að
fólk það muni lesa tilkynningu þcssa með athygli, er metur hæst þær
skemtanir, sein mest listagiltli hafa,
pegar vér tókumst á hendur stjóm VValker icikhvissins, þá létum
vér íbúum VVinnipegborgar þvf, að þejr skylilu fá að kynnast því fuil-
koinnasta í sjón og söngleika Iistlnni. Nú höftim vér gert samning
við F. Ray Comstock og Morris Gest, er búið hafa á leiksvið “Cliu'
Chin CIiow” og verður þessl hrifandi söngleikur, er lýsir liinni fomu
dýrð Hagdad sýndur á VV’alker leikhúsinu) vlkuna sem hefst mánu-
(lagskveldið. 18. október.
“Chu Cldn Chow” er merkiiegur söngleikur í fjórtán sýningnm,
með 18 söngstykkjum, er sungin verða af 300 manns. Ixíikurinn var
fyrst sýndur í L/ondon á His Vla.iesty’s Theatre, fyrir fjórum ámm,
ttndir umsjóii Oscar Asche í féiagi við Sir Herbert heitinn Tree, og
dregur cnn að sér feikna fólksfjölda.
Jjeikur þessi var fyrst innleiddur í Ameríku af þeim herrum Comstock
og Gest í New York fyrir tveim árum síðan, með feikna tiikostnaði;
búningar og tjölil innflutt frá Englandi.
“Chii Cliin Chow” var sýndur heilt leiktímabil í New York á Cen-'
tury leikliúsinu og þar næst sýnt ineð feikilegri aðsókn í Iioston, 1‘liila-
delpliia, Chicago og iiðriim hiniini stærri borga.
pessi hrífandl söngleikur er sýndur var enn einu sinni í New York í
sl. ágústmánuði, kemur nú beint liingað í nýju skrauti, nýjum tjöldum
og búningiim. eftir fáilæma aðiláun á Broailway á endaðu öðm sýn-
ingartímabili þar.
V’egna þess live eftirspnrn eftir sætum að leik þessum er feykimikil,
höfum< við nú opnað “MAIIi ORDER, og geta menn því pantað að-
göngumiða með pöstl. Sentlið penlnga fyrir aðgöngumiðana sem fjæst
ásanit frímerktu umslagi með eigin árituii og hcimilisfangi. Itnfram
alt gicjTnið eigi að taka fram fyrir livora sýningima þér viljið fá senda
miða.
Verð—Að kveldi:—Sl.OO. $2.00, $2.50, $3.00 á aðalgólfi $3.50. Mið-
vikudag. aukasýning:—$1.00, $2.00, og á aðalgólfi $2.50. Iiaugardags
aukasýning:—$1.00. $2.00, $2.50 og á aðalgölfi $3.00. Skattur að auki.
Vér höfum þá trú að “Chu Chin Chow” vcrði skemtilegasta sýningin,
er enn hefir þekst á Ieikhúsi þessu.
THANS-CANADA THEATRES, I/imited, E. H. Benson, Itesldent Mgr.
VVATiKER THEATRE.
raurin saman við hvítasykur, og
segir það höfðingjamat. peir
félagar höfðu átt von á að lifa
við spik, kertatólg og lýsi, en
vistin reyndist þeim alt önnur,
svo sem nú var sagt frá.
Nú verður fljótt yfir sögu að
fara, er ferðamenn héldu leiðar
^innar um skóga, háa hálsa og
djúpa dali, lágu stundum úti en
gtundum í hverfum innfæddra,
var hvert eftir öðru, veðurblíða
og náttúrufegurð, og amaði ekk-
iprt að, nema ógurlegar harð-
sperrur fyrstu dagana með til-
heyrandi ákomum, svo að fá urðu
þeir dúnkodda í hnakkseturnar
og mannhjálp til að komast á
bak. En er sá reynslutími var
yfirstaðinn, þótti höf. svo góð
æfin, að aldrei kveðst hann hafa
lifað glaðari og frjálsari en þá.
(Framh.)
iiiiniin
91BI
JÁ, ÞAÐ ER HREINN SANNLEIKUR!
The Flymauth Ltd.
286
j Portage Ave.
ERU AD HŒTTA VERZLUN
Hvert einastafdollars virði verður að seljast fyrir 31. Október
Aðeins fáeinar tegundir af hinum miklu
vörubyrgðum eru hér á eftir taldar upp:
Arrow Collars Vanaverð 35c. nú á 20c . W. G. and R. Skyrtur Vanaverð $3.50 nú á $2.45 Axlabönd Vanaverð $1.20 nú á 75c. Ekta Fur-flóka ■“ Hattar Vanaverð $6.50 nú á jjf $4.95 |

Lisle Sokkar pykkir Vetrarfrakkar Afbragðs Alfatnaðir Tweed Alfatnaðir
Vanaverð 60c. Vanaverð $50.00 \ Vanaverð $65—$75 1 Vanaverð $50
| nú á nú á nú á nú á
39c. $35.00 $49.50 i $38.75
Öllum hjartanlega velkomið að skoða vörubyrgðirnar.
Alt selt með stórkostlegum afslœtti. Notið tœkifœrið.
T. P. Jackson, selur vörubirgðirnar.
TH[ PLYMOUTH LIMITED, - 28G Portage Avenue