Lögberg - 04.11.1920, Blaðsíða 3

COtiHERU FIMTUDAGINN 4. NOVEMBER 1920
Itlm. 3
Nelly
frá Shorne Mills.
• V
Eftir Charles Garvice.
“En það ^lón er, að skeyta nokkuð um
ósamlyndi elskenda. Það fylgir ánægjunni,
þannig er það alt af, annars yrði þa5 of ein-
manalegt. Gaman að vitg hvort unga stúlkan
verður til staðar við hádegisverðinn í dag?
[>að eru þó líklega til ungar stúlkur, sem maður
aldrei þarf að þræta við, þó maður elski hana
og hún hann. Vesalings Drake! En eg er
v'iss um að eg finn þau daðrandi saman þegar
eg kem heim aftur.”
Diek brosti háðslega, um leið og hann
lagði af stað til The Grange.
------o-------•
18. Kapítuli.
Samkvæmt loforði reið Drake til The
Grange til þess að neyta morgunverðar. Hann
var glaður yfir því, að geta riðið svona árla
dags, glaður yfir því að geta ótruflaðut hugs-
að um viðburðinn kvöldið áður og að losna við
töfrana, sem orð og framboma lafði Luoe hafði
framleitt.
Ekki eitt augnablik gleymdi hann trygðinni
við Nelly, ekki eitt augnablik skygði fegurð
Lucé, hennar blíða, aðlaðandi rödd og ástar-
atlot hennar, á hið hreina, saklausa eðli og
framkomu Nelly. Ef það var mögulegt, þá
elskaði hann Nelly enn þá heitara og innilegar
en áður, og þráði hana enn þá meira nú eftir
samfund sinn og Luce.
A leiðinni til The Grange, hugsaði hann
um hvað hann ætti að segja við Nelly, þegar
hann kæmi heim til hennar. Hann ætlaði að
segja henni alt, biðja hana að fyrirgefa tál-
drægnina með tilliti til nafns hans og stöðu, og
liann ætlaði líka að segja henni, að hann hefði
einu sinni álitið sig elska lafði Luce, en nú —
nú elskaði hann að eins eina stíilku í heiminum,
og hún var Nelly.
Hann fann Sir William í reiðfötunum og
umbringdan hundum af mismunandi stærð og
mismunandi kyni. Hann var jafn rjóður í
andliti og bjarteygður eins og kvöldið áður,
og hann kinkaði ánægjulega til Drake, þegar
haim kom rfðandi til hans.
“Góðan morgun hr. Vernon, nú man eg
loksins nafn yðar. Nú, — þér liafið vel t —
Það er ljómandi fellegur hestur, sem þér hafið.
Ffafið þér sjálfur alið hann upp? Það er á-
valt. hentugast; það verða beztu skepnurnar.”
Hann benti hestasveininum að gæta hests-
ins, en bað Drake að koma inn og neyta morg-
unverðar.
“Þér finnið ongan annan en mig; við verð-
um alveg út af fyrir okkur. Það er það íak-
asta við kvennfólkið, að þegar þær eru einni
stundu lengur á ferli en vanalega, eða ef þær
verða fyrir geðshræringu, þá liggja þær á bak-
inu næsta morgun. Nú, við verðum að hjálpa
okkur sjálfir.*( Neytið þér nú matartegund-
anna með dugnaði. Eg byrja alt af með væn-
an steikarbita; það er góð undirstaða — eg
hefi gert það eins lengi og eg man. ’ ’
Drake neytti morgunverðarins og hlust-
aði á skraf gamla mannsins með lítilli eftirtekt,
því hann hugsaði um Nelly
Þegar barúninn hafði etið steikina sína,
fóru þeir út til að skoða bústaðinn, allir hund-
arnir eltu þá, meira eða minna óþolinmóðir eft-
ir biðina, og geltu og góluðu með þeim hávaða
sem eflaust heyrðist í hálfrar mílu fjarlægð.
Byggingarnar voru áftætar, og Drake veitti
nautgripunum nákvæmt athygli, sem Sir tVilli-
am sýndi honum allhreykinn. Tíminn leið,
og þó Drake af og til liti alvarlega á úrið sitt,
vildi Sir William ekki sleppa honum, og að
síðustu sagði hann.
“Ilvers vegna þurfið þér að flýta yður
Vernon? Viljið þér ekki verða mér samferða
til Hhallop? Þér getið skoðað bæinn meðan eg
er í réttarsalnum. Þér getið líka komið þang-
að inn með mér, og hlustað á hvernig við fram-
kvæmum réttlætið — ha, ha! það eru að eins ó-
merkileg mál, sem í dag er um að fjalla — of-
drykkja, óregla á götum og því um líkt. En
þér getið í öllu falli orðið mér samferða til bæj-
arins, svo neytum við lítils hádegisverðar á
Krúnu hótelinu. Þér megið ekki neita þessu,
mig langar til að tala við yður.”
Drake áleit það væri hentugast að sam-
þykkja, þá gæti hann riðið til Shallop, og það-
an á ská yf ir bersvæðið til Shorne Mills. Hann
lét því að bón hanns; það var komið með hest-
ana, og þegar Sir William hafði tæmt stór vín-
glas með öli í, fóru þeir af stað.
Það var markaðsdagur í Shallop og göt-
urriar fullar af svinum, kindum og nautgrip-
um, ásamt gæzlumönnum þeirra. Sir William
nam staðar hér og hvar, talaði fáein orð við
einn og annan, en loks komu þeir til lögreglu-
stöðvarinnar, og Drake ætlaði að segja, að nú
ætlaði hann að ríða til baka, þegar hann sá Sir
William verða dreyrrauðan í andliti, meðan
hann þreifaði eins og í blindni eftir hálsbandi
sínxí.
Drake skildi ekki hvað var í aðsigi, og
starði undrandi á gamla manninn; en alt í einu
reikaði Sir William fram og aftur í hnakknum
og datt svo áfram yfir Ööfuð hestsins niður á
jörðina. /
Á sama augnabliki stökk Drakc ofan úr
hnakknum og lyfti upp höfði gamla mánnsins.
Fjöldi manna umkringdi þá undir eins, og þeir
hrópuðu og orguðu: “ó, það er Sir William
— hann er veikur — sækið lækni —” o. s. frv.
Litlu síðar tróð læknir sér í gegnum mann-
fjöldahn oghnéféll við lilið Drake.
“Heilablóðfall!” sagði liann og hristi höf-
uðið. “Eg hefi búist við því. Við skulum
fara með hann til hótelsins.”
Þeir báru veika manninn til Krúnu liótels-
ins, þar sem Sir William ætlaði að neyta há-
degisverðar þenna dag, og komu lionum þar
fyrir í gott rúm.
“Eg he.fi oft aðvarað hann,” sagði lækn-
irinn og yfti öxlum. “En hvað gagnar það!
þó maður segi manni, að tóbak, vínandi, steik
og gamalt öl til morgunverðar muni deyða
hann, þá heldur hann samt áfram með það, unz
hann liggur þannig. Manneskjurnar eru
undarlegar skepnur.”
“Haldið þér að hann muni deyja?” spurði
Drake hryggur, því hann kunni vel við gamla
manninn.
“Nei — eg held ekki. Ekki í.þetta skifti;
við verðum að láta haann hafa næði. Lafði
Maltby verður að fá að vita um þetta — hún
verður að koma hingað; en við megum ekki
gera liana hrædda. Er yður á móti skapi að
ríða til The Grange og fylgja henni hingað?
'Hún þarfnast manns, sem er með öllu ráði
cg getur huggað hana, og það held eg þér getið
hr. minn.”
“Gott.” sagði Drake. “Auðvitað skal eg
fara til lafði Maltby og hjálpa henni, ef eg
get.” »
Þannig atvikaðist það, að í stað þess að
ríða til Shorne ~Mills til að tala við Nfdlv og
segja henni allan sannleikann, sem hefði hrevtt
sorg hennar í gleði, reið hann á harða sprettPtil
The Grange.
Þetta var ekki í fyrsta skifti sem liann
flutti sorgarfregnir — liann hafði oft verið til
staðar þegar menn slösuðust, annaðhvort á
veiðum eða við veðhlaup, og orðið að flytja
sorgarfregnina til f jölskyldu þeirra — og hanh
framkvæmdi líka að þessu sinni þetta leiðin-
lega starf með þeirri utnhyggjusemi og nær-
gætni, sem var honurn eðlilcg.
Og hin skelkaða vesalihgs lafði Maltby
vildi ekki sleppa lionum, hún hélt sér við hann
eins og kvennfólk er vant að gera á sorgar-
stundunum, að styðjast við þann sem sterk-
ari er.
Sir William var að fá meðvitundina aftur
þegar þau komu til hans, sem var heppilegt
fyrir hann sjálfan, en að vissu leyti óheppilegt
fyrir Drake, því veiki maðurinn bar jafn mik-
ið traust til hans óg lafði Maltby, og vildi alls
ekki sleppa honum. Hann sárbændi Drake um
að yfirgefa sig ekki, og svo sat Drake við aðra
hlið rúmsins og lafðin við hina, þangað til Sir
v William að lokum féll í nokkurnveginn rólegan
svefn.
Klukkan var fjögur þegar Drake lagði af
stað til Shorne Mills. Það veitir alt af ánægju
að liafa framkvæmt gott starf, og Drake var
rólegri og glaðari en hann hafði nokkru sinni
verið síðan hann mætti Luce. Kvöldið áður
fanst honum löngu liðið og viðburðurinn á
hjallanum þýðingarlaus. Dauðinn — eða að
vera mintur á dauðann — er svo alvarlegur
viðburður, að alt annað fölnar við hlið hans.
En hann hikaði aldrei við það áform að segja
Nelly frá öllu, og hann reið eins hart yfir óslétta
veginn og hesturinn hans gat hlaupið.
Á einum stað á leiðinni, sem kallaður er
Short Cross, sá' hann flutningsmanninn, sem
var á leiðinni frá Shorne Mills til stöðvarinn-
ar. En Drake grunaði ekki að Nelly sat undir
segldúksþakinu, og að hann hefði getað náð
henni á tveim mínútum, ef hann hefði snúið við
og elt flutningsvagninn. Hann leit á vagn-
inn, hugsaði um þegar hanp sá hann í fyrsta
skifti o£ hélt svo áfram til Shome Mills.
iSólin var að hverfa niður fyrir sjóndeildar-
hringinn, þegar hann reið yfir heiðina, og
' rauðu geislarnir hennar skinu á klettana, þeg-
ar liann af hæðinni kom auga á The Oottage,
heimili Nellys. Hjarta hans sló afar hart síð-
ustu mínúturnar, þangað til hann kom að girð-
ingarhliðinu. Hvað skyldi hún segja? Mtm
hún verða mjög- hrædd, þegar hún heyrði að
liann væri lávarour Selbie? Myndi hún trúa
því, að liann hefði aldei af alvöra elskað lafði
Luce — að það var hún — Nelly -t- sem hann
elskaði af öllu hjarta og vildi að yrði konan sín,
að hann hefði elskað hana frá þeim frysta degi
að hann sá hana.
Þegar Dick heyrði jódyninn, hljóp hann út
úr húsinu og að hliðinu.
“Halló!” hrópaði hann. “Hvar hefir
þú verið?’ ’
Drake fór af baki og skýrði frá ástæðunni
til fjarveru sinnar.
“Eg neytti morgunverðar í The Grange;
eg mun hafa gleymt að geta þess í gærkvöldi, að
eg var boðinn þangað. Syo reið eg til Shall-
op með Sir William, þar veiktist hann, svo eg
varð að snúa við aftur og sækja lafði Maltby.
Og þegar vesalings gamli maðurinn náði aftur
ineðvitund sinni, vildi liann ekki sleppa mér,
svo eg gat ekki losnað frá honum fyr en hann
var sofnaður.”
“Vesalings gamli Sir William! Eg hefi
ekkert heyrt um þetta,“ sagði Dick. “En
komdu nú inw. Mömmu mun þykja vænt um
að heyi-a nýjungina — já, auðvitað ekki slíkar
hörmulegar nýjungar — en þú veizt hvað eg
rneina. Slíkt hefir jafn fjörgandi áhrif á
hana og kampavínsdrykkur.”
“Eg verð að láta hestinn inn hann er
. þreyttur,” sagði Drake. Hann hefir orðið
að fara fram og aftur um þessa ósléttu vegi.”
Meðan hann talaði leit hann, leit hann þrá-
andi til dyranna sem voru opnar. Hvers vegna
hún, sem fyrst heyrði fótatak hans eða hests-
ins.
“Eg skal sjá um hestinn. ó, Drake, það
var mjög fallega gjört af vður að — þú veizt
þetta með Bardsley og Bardsley. Eg veit allí
ekki hvernig eg á að þak-ka þér. Nei — það
veit eg sannarlega ekki!”
“Það gerir heldur ekkert” sagði Drake.
1 ‘ Eg vona að það verði þér til gagns og ánægju,
Dick; ef ekki. þá verðum við að finna eitthvað
annaðy En þú getur nú revnt það.”
“Já, það mun ganga vel, það getur þú reitt
þig á. Þetta er einmitt það, sem eg vildi helzt.
Eins og eg sagði við Nell—”
“En hvar er Nell!” spurði Drake óþolin-
móður.
Dick varð alt í einu hikandi.
“—Ó— já— sjáðu— heyrðu, hvers konar
rugl er með þig og Nelly?” sagði hann með
titrandi róm.
“Við hvað áttu” spurði Drake undrandi.
“Eg veit alls ekki hvað það er,” sagði
liann hikandi, “eg vcit ekki annað en það, sem
liún sagði við mig. Hún var í mikilli geðs-
hræringu í morgun, hún liafði rauð augu og
hvítar varir, og það sem eg gat skilið, var, að
það væri úti um alt milli þín og liennar.” Hann
reyndi að brosa, en það mishepnaðist. “Eg
veit mjög vel, að þetta er að eins hið vanalega
ósamlyrrdi milli trúlofaðra, og að það jafnast
aftur með sátt og kossum.”
Iíann þagnaði skyndilega l>egar liann sá
svipinn á andliti Drakes.
“Hvað hefir komið fyrir”? spurði hann al-
varlegur. Er nokkuð rangt á seyði milli
vkkar?”
“Eg veit alls ekki um hvað þú talar,” svrar-
aði Drake, serti talaði með þeim róm eins og
hann ætti von á dauða sínum.
“Eg veit það ekki sjálfur,” svaraði Diek
alveg ringlaður. “ó, það er satt — eg hefi
bréf til þín — það levsir máske þessa gátu. En
hvmð hefi eg gert af því? Ó nú veit eg það —
bíð þú augnablik!”
Hann hljóp inn í húsið, og Drake beið og
klappaði ósjálfrátt hálsi hestsns!
Dick kom aftur og rétti honum bréfið.
“Hún fékk mér þetta handa þér.”
Drake opnaði bréfið og las:
“Kíéri Drake!
Leyf þú mér að kálla þig þetta í síðasta
sinni. Eg skrifa þér til þess að segja þér, að
trúlofun okkar er rofin. Eg hefi orðið þess
vör að eg — að okkur hefir báðum skjátlastA
Þú sem hefir svo skarpan skilning sérð strax,
að eg hefi uppgötvað alt það, sem þú hefir dul-
ið fyrir mér, og þar eð eg veit það nú alt sam-
an, þá er það ómögulegt, alveg ómögulegt fyrir
mig að —”. hér var strikuð út ein lína. “Mér
er kærast að þú álítir ekki ap eg ásaki þig hið
minsta, það er ómögulegt fyrir mig að elska
þig nú, eða að verða kona þín. Mér þykir leitt
mjög leitt, að við skyldum mætast.
Ef eg hefði alt það, sem eg veit nú, vildi eg
heldur hafa verið dauð, en leyfa þér að tala
eitt einasta orð um ást við mig.
Gerðu mér ekki lífið þvngra með þvf, að
skrifa mér eða reyna að fá að tala við mig —
en eg veit að þér hefir þótt vænt um mig, og
þykir máske ennþá of vænt um mig til þess, að
vilja gera það. Ekkert getur knúð mig til
þess að endurnýja trúlofun okkar, en eg vil á-
valt hugsa vingjarnlega um þig, og óska þér,
alls góðs. Eg sendi þér aftur hringinn sem
þú gafst láér. Blýantinn má eg líklega hafa
til endurminningar um þann mann, sem eg á-
valt skoða sem vin minn, en aidrei neitt meira
Ellinor Lorton.
Manneskjumar taka böggum forlaganna á
ýmsan hátt. Drake reyndi að vera eins róleg-
ur og honum var mögulegt. Hann var náfölur
og andlit hans titraði, en ekkei’t annað sýndi
hina innri geðshræringu hans. f
“Hvar er Nell?” spurði hann með svo
breyttri rödd, að Dick starði á hann undrandi.
“Hefi eg ekki sagt þér það? Hún er
farin —”
“Farin?” endurtók Drake skjálfandi.
“Já, hún er farin til London — til ein-
h,verra ættingja okkar — ættingja mömmu, átti
eg að segja.”
Drake vissi ekki hvert hún var farin, en
hann hélt sig skilja hvers vegna að hún væri
farin. Hún mundi segja, að það væri óbifan-
legt áform sitt að yfirgefa hann.
Ast hennar hefði breyst í efa, ef til vill í
óvild.
Hann snéri sér að hestinum, lierti á hnakk-
gjörðinni ósjálfrátt og klappaði hestinum.
“Eg skal sjá um hestinn sjálfur,” sagði
hann. “Og Dick, það er satt, eg verð að
fara til London í kvöld.”4
“Nú, þú líka?” sagði Dick. “Það er liV
lega engin alvarleg misklíð milli ykkar? Það
er líklega þetta vanalega jag, sem alt af á sér
stað milli trúlofaðra — er það ekki?”
“Eg er hræddur him að það sé alvar-
legra,” saraði Drake eins rólegur eins og hann
gat. “En við skulum ekki tala um það. Syst-
ir þín hefir rofið trúlofun okkar — það gagnar
ekki að tala um það nánar. Hún hefir máske
rétt firy rsér — heyrir þú? Hún hefir máske
rétt fyrír sér —” endurtók hann allæstur.
“AJt í mér segir að hún hafi rétt; eg viðurkenni
það. Þetta er mér að kenna alt saman —” J
\ “Nú, — hún sagði það sama um sjálfa
sig,” sagði hinn ringlaði og skilningslausi
Dick.
“Það sem hún hefir skrifað það er satt, alt
oi satt, ” sagði Drake, “og það er ekki meira um
þetta að segja. þegar þú skrifar henni eða
talar við hana, seg þú henni þá að eg ætli að
hlýða henni, þ^ð er það minsta sem eg get gert
— og að eg skuli aldrei ama henni eða ónáða.
Orð hennar , óskir hennar eru lög, sem eg skal
brevta eftir. Og þú mátt segja, að eg verð-
skuldi betta alt saman. Þú mátt líka segja
það —” >
Hann bosmaði og gekk með hægum bungum
skrefum til hestsins síns, eins og sá maður sem
ii/* .. i • v* timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgoir tegundum, geirettur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og .jáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ckkert sé keypt. ~~
The Empire Sash & Door Co.
Limlt.d
HENRY AVE. EAST
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
ver6ur meiri þörf en nokkru sinni áður í aöfu þemnm land«.
Hvi ekki aö foúa sig undir tafarlaust?
Vér kennum yður Garsge e; Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, VaWe in the head 8-6 4-2-1
Cylinder vélar eru notaöar við keneluna, einnig yfir 26 raf-
magneaðferðir. Vér böfum einnig Automobile ost Traeter
Garage, hvai «er retið fengið að njóta allra mögule.ra seíinga.
Skóli vor er *a e\ni, sem býr til Batteries, er fullnstgja kröfum
tímans. Vulcan.’sing verksmiðja ver er talin að vera sú lang-
fullkomnaista í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorrl hefir oss til mikillar ánegju sann-
fsert bæfii sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið eftir upplýsingum—ailir hjartanlega velkem.ir ttt
þese að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
skyndilega og óvænt var orðinn þrcyttur.
“Nei, segðu henni ekki annað, en að eg
skuli hlýða henni og ekki ama henni. Vertu
sæll, Dick.”
“Heyrðu nú, Drake — þetta er svo hræði-
legt! Það getur ekki verið að þú kveðjir í síð-
asta skifti? Eg skil þetta ekki.”
“Eg er hræddur um að þetta verði síðasta
kveðjan,” sagði Drake og þvingaði sig til að
brosa. “Mér þykir leitt að verða að yfirgefa
þig, Dick, við höfum verið góðir vjnir, en þeir
beztu vinir verða að skilja. Eg fer í kvöld með
kvöldlestinni, sem mér er mögulegt að ná. Far
þú svo tii Bardsley og Bardsley.”
Hann kinkaði þreytulega, snéri hestinum
við og reið ofan brekkuna. ,
Hann týndi saman {ilögg sín og muni og
lét þá í töskuna; fékk eina vagninn sem var
notandi til að flytja sig til stöðvarinnar, og
kom þangað nógu snemma til að ná í kvöldlest-
ina. 1 Salesburg skifti hann um lestir og tók
Southamton lestina, og kom þar til faliegu hafn-
arinnar næsta morguninn.
iSkipstjóri Sjóúlfsins var svo heppinn að
vera í skipinu, þegar eigandi þesssa alkunúa
skemtiskips var fluttur til þess, og hann hrað-
aði sér að hástokknum og bar hendina að húf-
unni, þe.gar Drake gekk upp stigann.
“Hafið þér símritað lávarður?” spnrði
hann. “Eg hefi ekkert símrit fengið.”
“Nei eg kem óvænt,” sagð Drake rólegur.
“Er skútan ferðbúin?”
“Já, hér um bil, lávarðnr. Eg held við
getum farið að 5—6 stundum liðnum.”
‘ ‘ Ef alt er eins og á að vera í káetunni minni
þá ætla eg að fara ofan o^ hafa fataskifti,”
sagði hann. “Við skulum sigfci af stað nnd-
ireins og alt er tilbúið.”
“Já, lávarður! Ilvort .eigum við að
fara?” Spurði Murphy eins kæraleysislega
og hann ggt.' Þó hann væri vanur við snögga
aðvörun, var þetta alveg óvanalegt.
Drake horfði fram undan sér hugsandi.
“Ó, til Miðjarðarhafsins held eg,” sagði
hann. Eitt augnahlik stóð hann og studdi
hendinni á brjóstriðið hjá salsstiganum, og hr.
Murphy vogaði að spyrja: “Eg vona að þér
séuð heilbrigður, lávarður?” því svipnrinn á
föla andlitinu hans, skaut þessum ágæta sjó-
manni skelk í bringu. Hann hafði séð hús-
bónda sinn í mörgum vandasömum og mismun-
andi kringnmstæðum, en -hann hafði aldrei séð’
hann með þessn útliti.
“Alveg heilbrigður hr. skipstjóri”, svar-
aði Drake. “Viljið þér ekki vindil? Eg held
að vindurinn sé góður — er það ekki?”
Hér um bil um sama leyti nam vagn NeJly
staðar fyrir utan Wolfers House, Egerton
Square. Þar stóðu nokkrir aðrir vagnar fyrir
utan húsið og vagn Nelly varð að bíða dálítið,
þangað til hann komst áfrani; en loksinsi gat
hún stigið ofan úr honum, og þjónn fór tneð
liana og farangur hennar inn í stóra en fremur
ömurlega forstofu. Hann virtist dálítið undr-
andi yfir farangri hennar, og leit efandi á liana
þegar hún spurði eftir lafði Wolfer.
“Lafði Wolfer, já ungfrú hún er inn í
borðstofunni; fundurinn er nýbyrjaður, það
er máske bezt að þér farið þangað inn.”
Jáfn efandi og feiminn og þjónninn, fylgdi
Nelly honum að dyrunnm. Þegar hann opnaði
lieyrði hún kvennmannferödd, ekki sterka en á-
kveðna og dálítið óþýða. Hún sá að herbergið
var fult af fólki, flest af því var kvenfólk á
ýmsum aldri, en allar með einkennilegu útliti
og einkennilega klæddar, sem Nelly furðaði sig
á, en þar voru líka fáeinir karlmenn, menn með
• feit andlit en magnlítil, menn sem voru litlir og
grannir, síðliærðir og skeggjaðir menn, og menn
með stutt hár og snoðrakaðir.