Lögberg - 25.11.1920, Blaðsíða 3

LÖOBEÍUA FIMTUDAGINN 25. NÓVEMBER 1920.
Bls. S
\T * • •• 1 • \<• timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tcgundum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar, Vér erumætíð glaðir
að aýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
LimitocJ
HENHY AVE. EAST
WINNIPEG
KES®
Automobiie og Gas Tractor Sérfræðinga
verður meiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarladst?
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allnr tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar >er getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er ja eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcan.ting verksmiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnas|ta í Canada á allan hátt. v
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra úm að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifjð ei'tir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
|>ess að skoða skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.

City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
HIN EKTA
Nelly
frá Shorne Mills.
Eftir Charles Garvice.
Lafði Wolfer kinkaði.
“Grott. Þér munuð finna heimilis niímer
þeirra í heimila tilvísunarbókinni. En eg
held að lávarður Angleford hafi fótagigt, og að
lafði Angleford fa'ri aldrei út án hans. Hef-
ir maðurinn minn annars sagt nokkuð um
samkomuna, eða annað?” spurði hún og laut
niðúr að pappír, sem lá fyrir framan liana.
“Nei,” sagði Nelly. “Hann sagði áð
eins að hann léti yður ráða öllu.”
“Já auðvitað,” sagði lafðin. “Hann er
eins og vant er, alveg kærulaus um alt sem
snertir mig. Verið þér ekki hræddar, barnið
mitt,” bætti hún við með beiskum hlátri.
“Þannig eru flestir eiginmenn — einkum þeg-
ar þeim klotnast opinber staða og þurfa að
eins persónu, sem getur setið \við endann á
borði þeirra og ekið í vagninum, í staðinn fyrir
komi. “Nú eg sé að þér standið eins og á nál-
um — og þér lítið út. eins og eg bafi gert mig
seka um dandsvik. En góða Nelly mín, þegar
þér lærið að þekkja heiminn gins vel og eg
en hvers vegna ætti eg að opna saklausu augun
vðar! Hlaúpið þér nú og leikið yður lá mér
við að segja — en þér hafið líklega ekki neinn
tíma til að leika. Archie sagði fyrir skömmu
að við létum yður vinna of hart, og að við
ættum að skammast okkar.”
Nelly roðnaði af gremju.
‘ ‘ Eg er Sir Arehie þakklát fyrir umhyggju
iians,” sagði hún.
“Já. þér lítið iit fyrir að vera það,” sagðx
iafðin mægjandi. Hvers vegna rennur yður
ekíki oftar í skap í skap, kæra Nelly mín?
Andlit yðar skortir einmitt litinn, sem það
fékk núna, og eg liefi ekki tekið eftir því að
;iug yðar voi'u jafn dökkblá. Viljið þér það sjálf
verður einhver karlmaður ástfanginn af and-
liti yðar og augum. En þér ættuð aldrei að
giftast neinum stjórnfræðing — eða manni,
sem ekki álítur það skyldu sína að skeyta um
konu sína. Nxx megið þér fara.
Þegar Nelly var farin, alveg hissa yfir orð-
um og framkomu lafðinnar, fól lafðin höfuð
sitt með höndum sínum og starði á handritið,
sem lá fyrir framan hana, eins og hún hefði
alveg gleymt því.
Nelly gerði ekki boð eftir Cerise, en keypti
. svarta kniplinga og kjólefni og fór að sauma.
Hún sat starfandi við þetta tveimur kveldum
fyrir dagverðar samkomuna, þegar Burden
kom inn til hennar og sagði:
“Það er kominn maður sem óskar að fá
að tala við yður, ungfrú. Hann er í lestrar-
stofunni. Það er hr. Lorton — líklega broð-
ir yðar.”
Nelly var þotin út, áður en þernan hafði
sagt síðustu orðin, og bún kom inn í lestrar-
stofuna og fleygði sér með þeim ákafa í faðm
Dicks, að hatturinn hans, spánýr, faxík eftir
gólfinu.
“Dick — ó, Diek — ert þú þetta í raun og
veru?” /
“ Já, auðvitað er .það eg, en það verður
lítið eftir af mér, ef þú'lieldur áfram að kreista
mig þannig þangað til þú kreistir úr mér
lífið — og viltu nú gera svo vel og taka upp
hattinn minn? Eg hefi engann annan en
hann — þeir vaxa ekki á trjánum í Shorne
Mills. En Nell — hvað þú ert mögur. Og
þetta er skrautlegt hús. Eg verð að viður-
kenna að eg hefi ekki hugsað mér ættingja
mömmn neina fyrirtaks höfðingja eða mikil-
menni fyr en nú.”
“Mamma — er hún heilbrigð, Diék?”
H'ann kinkaði kolli rneðan hann sléttaði flóka-
hattinn sinn.
“Já, þökk fyrir. Eg hefi fjölda af skila-
boðum til þín. Hxin vonar að þú hafir hagnað
af þessari góðu stöðu þinni. Er þetta góð
staða, N^ll? Það leit út fyrir að þeir áliti mig
mjög merkilegan mann, þegar eg sagði þeim
að eg yæri bróðir þinn.”
Neily kinkaði.
“Já, þetta er góð staða og eg er fyllilega
ánægð. Hvemig, líður fólkinu á Shorne
Mills?”
“Ágætlega — eg hefi svo hundruðum skift-
ir af kveðjum til þín. En Nell, eg hefi lítinn
tíma, því eg fer með lestinni til IrlaiKÍs. Bards-
ley og Bardsley .liafa sent mig þangað, til að
framkvæma þar vinnu fyrir félagið. — En,
Nell, hvernig líður Drake ? ’ ’
Þessi sikyndilega spurning kom henni til
að roðna, en varð nndir eins náföl aftur.
“Drake — hr. Vernon?” sagði hún næst-
um óskiljanlega. “Það veit eg ekki. v Eg
hefi hvorki séð eða heyrt neitt nm liann.”
“Ekki? Það er merkilegt. Eg hélt að
þræta ykkar væri liðin hjá. Eg skil þetta
ekki. Hvað hefir þú gert?”
Nelly rejmdi að brosa.
“Hefir þú ekki talað við hann, Diek? Þú
hefir aldrei skrifað mér neitt um það. Þú
hefir fengið honum bréfið mitt?”
Diek kinkaði alvarlegur.
“ Já.” '
—°g—” meira gat hún ekki sagt.
Já, auðvitað fékk eg honum það, og hann
sagði — nú,jjá, hann virtist alveg eyðiiagður.
Itann sagði — látum okkur sjá — eg tók ekki
eftir því, af því eg liólt að hann hefði skrifað
þer og talað við þig. Trúlofaðar pei*sónur
fiættast ávalt aftur, þegar þær hafa þrætt, er
það ekki?”
“Eg hefi eins og eg sagði, livorki séð eða
heyrt neitt frá honum,” sagði Nelly.
“Nxí, jæja, hann sagði: “Segðu henni,
að þetta sé alveg satt!” Eg skil ökki liið minsta
af öllu þessu. Hann sagði líka að lxann vildi
ekki ama þér, að hann vildi hlýða þér, og hvorki
skrifa né heimsækja þig. Eg held hann hafi
■ekki sagt meira.” ^
“Þetta var líka nóg. Hafn nokkur von-
arneistx verið lifandi í liuga Nelly, þá höfðu orð
Dicks slökt hann, hún lét höfuðið hníga eitt
augnablik, en lyfti því strax upp aftur.
“Þetta er það, sem eg bjóst við, Dick.
Þetta er honum líkt. Nei, nei, segðu ekkert
— talaðu ekki meira um þetta. Getur þxí ekki
dvalið hér lengur, Diek? Lafði Wolfer þætti
vænt um að sjá þig. Hér eru allir svo við-
feldnir og góðir við mig, og —”
“Mér þykir vænt xim að heyi’a það,” sagði
Dick, “því ef þér 'hefði liðið illa, þá hefði eg
krafisf þess að þú kæmir heim. En eg vona
að fólkið sé þér gott og svelti þig ekki, þó þú
sért orðin mögur. ”
“Það er Lumlúna loftið, eða skortur á
lofti,” svaraði Nelly. “Og mamma saknar
hiin mín?” stpurði hiin.
“Við söknum þín öll — einkum ketsölu-
maðurinn og bakarinn,” svaraði Dick. “En
nú verð — Nellv, ó, hugsaðu ofurlítið um nýja
hattinn minn. Heyrðu, ef ]m veizt áritun
Drakes, þá segðu mér hana, mig langar til að
skrifa lionum —”
Nelly hristi liöfuðið.
“Undarlegt,” sagði Dick. “Eg skrifaði
þangað sem eg sendi hrefin hans, þegar liann
var veikur, en mín bréf komu aftur nxeð xirit-
aninni: “Óþektur hér.” Hann er líklega far-
inn til útlanda. Nú, eg skal ebki segja meira,
en hann hefir verið mér mjög góður Nelly.”
Já, það var gott fyrir Nelly, að liún hafði
ekki tíma til að lxugsa um sorg sína, og þó fékk
hún tækifæri til í fáeinar mxnútur að minnast
síns sára missir, þegar hún um kveldið &at við
að sauma svarta kjólinn sinn, eftir að algerð
kyrð var í þessu stóra húsi, og kyrláta einmana-
jega herbergið hennar fyltist með myndir frá
Shorne Mills, myndir og vxðburði, þar sem
Drake, maðurinn sem yfirgaf hana sökum
lafði Luce, var aðalpersónan.
Kvöldið þegar stóra dagverðar samkoman
átti fi'am að fara, talaði Nelly í síðasta.sinni við
frú Hubbard og kjallaravörðinn, og gekk svo
inn í dagstofuna. Þetta stóra herbergi var
tómt, og hún leit kvíðandi á klukkuna á ai'in-
hillunni, því það var ekki ósennilegt að lafði
Wolfer kæmi of seint ofan, og að einhverir
gestir mundu koma áður en húsmóðirin væri til
staðar til að taka á rnóti þeim. En nú opnuð-
ust dyrnar og lafðin kom inn. Hún var mjög
fallega klædd og með fjölskyldu demantana,
og Nelly sem aldrei hafði séð hana jafn skraut-
klædda, ætlaði að fara að láta í ljósi aðdáun
sma, þegar lafði Wolfer nam staðar og athug-
aði beivaxna, fallega líkaman ungu stúlkunnar
með galopnmn augum og vingjarnlegu brosi.
1 “Kæra bamið mitt — hvar — hum! Nú
það er það sama, eg verð að segja meiningu
mína. Kæra Nelly mín, ef eg væri eins hé-
gómagjörn og flestar konur, og eins og flestar
konur af mínu kyni vildn síður láta skyggja á
sig í sínu eigin húsi — og ]vir á ofan af frænkxx
minni — þá skyldi eg strax senda yður í rúm-
ið. Hvar hafið þér fengið þenna fatnað, og
hver hefir saumað hann?”
Nelly hló og roðnaði.
“Eg keypti hann í Regent Street— það er
að segja, helminginn af honum — hitt hefi eg
sjálf saumað, en þér megið ómögulega láta eins
og yður þyki hann fallegur —”
“Hum,” sagði lafði Wolfer. Kæra Nelly
mín, þér emð eins fallegar og draumur, og fatn-
aðurinn er töfrandi. ó, minn! Minn er alveg
almennur við liliðina á vðar, hann er fram-
leiddur samkvæmt fegurðarviti skartsalans, en
yðar — já, Archie segir satt, þér hafið betra
fegurðarvit en frú Cerise sjálf —” hún þagnaði
af því lávarðuriún kom inn á þessu augnahliki.
Dáist þú ökki að fatnaði Nellvs?” spurðn hún,
en leit um leið á annað armhandið sitt," sem var
eittihvað aflagað.
Lávarður Wolfer leit á Nellv, sem hú var
orðin blóðrjóð í kinnnm, með alvarlegu, athug-
andi augnatilliti.
“Eg dái-st alt af að ungfrú Lorton,” sagþi
hann og hneigði sig dálítið. Svo varð honum
litið á hvíta handlegginn og opna armband(ð,
og gekk eitt skref nær fconu sinui; en nam svo
staðar aftur, og áður en hann var bxxinn að á-
kveða að bjóða benni hjálp sína, lokaðist arm-
bandið með dálitlum • smell.
“Hiin vekur eftitekt í kveld,” sagði laJðin
og gekk lengra áfram.
Hann leit alvarlega til konu sinnar.
“Já, auðvitað,” svaraði hann utan vi^S
sig. “Er ekki kominn tími til að gestimir
komi?”
Meðan hann tálaði, opnaði þjónninn dyrn-
ar, og sa'gði lafði Angleford komna.
Hún kom inn með langt hældrag á kjóln-
nm og vingjarnlegt bros á fallega andlitinu.
“Er eg sú fyrsta, lafði Wolfer? amerisku
stundvísinni verður hegnt —”
“Þetta er svo vingjamlegt af yður,” svar-
aði lafði Wolfer ahíðlega. ‘‘Og livar er lá-
varður Angleford?”
“Og lávarður Selbie?” spurði tafði Wol-
fer. “Fáum við ekki að sjá liann?”
“Var hann boðinn?” spurði lafði Angle-
foTd áköf. Er hann í Englandi? Hafið þér
heyrt nokkuð um, að hann sé kominn aftur?”
önnnr kona hefði orið sneypuleg, en lafði
Wolfer var vön við vakandi ásigkomulag og
áttaði sig því.
“Já, — þetta er mér líkt! — Kæra Nelly
— þetta er frænka mín og heimilisins góði
verndarengll — ungfrú Lorton — lafði Angle-
ford! — höfum við boðið lávarði Selbie?”
“Nei,” svaraði hún. “Hans nafn var
ekki á skránni.”
Lafði Angleford, sem lxafði athugað hana
nákvæmlega gekk til hennar.
“Það hefði 'heldur ekki gagnað,” sagði
hún. Hann er í útlöndum eg veit ekki hvar.”
Hún duldi stunu.
“Þá þurfum við ekki að ásaka okkur,
Nelly,” sagði lafði Wolfer. “Komið þér nxí
og vermið yður við eldinn, kæra lafði Angle-
ford. Ó. þeési slæma gigt, nxig undrar nú ekki
að þér neituðuð að vera með í félagi okkar.
Þér hafið eflaust mikið að gera. Nelly, komið
þér hingað og segið lafði Angleford hve' ann-
ríkt eg á.”
Nelly gekk til þeirra og tók þátt í samtal-
inu, en var alt af að liugsa um, hvar hún hefði
hevrt nafn lávarðar Selbie.
---------o----------
21. Kapítuli.
Lávarður Selbie! Lávai'ður Selbie! Nelly
reyndi að endurkalla þetta í minni sitt, en á-
rangurslaust. Hún hafði lesið “The Fashion
Gazette” alloft, en höfðingja nöfnin iiurfu úr
minni hennar um leið og hún las þau, svo það
var ekki að furða þó hún mvndi ekki Selbie
nafnið.
Hún fékk ekki langan tíma til að lmgsa
um þetta, því gestirnir komu hver á eftir öðr-
um. ^ Aíeðan hún stóð í afviknum stað og horfði
á búningana, brosti hún með sjálfri sér vfir
ódugnaði sínum til þess að lýsa skrauti þeirra
fyrir frú Lorton. Þetta var henna fyrsta
stóra dagverðar samkoma, og hún hafði ánægju
af aö horfa íi búningana og heyra samræðum-
ar.
Rödd lafði AVolfei’s heyrðist greinilega, en
þó að hún talaði og lilæi glaðlega, gat Nelly
ekki látið vera að gruna, að gleði hennar var
þvinguð og að hlátur hennar við og við var
ekki eðlilegur. Nelly sá líka að hún leit oft
til dyra, eins og liún vænti einlivers.
Lávarðurinn kom til Nelly.
Eru nú allir komnir? Það er orðið fram-
orðið,” isagði hann alvarlegur og leit á úrið
sitt.
Nelly leit í kring um sig og taldi.
“Það vantar einn,” sagði hun lágt. En
í sama bili voru dyrnar opnaðar og Sir Archie
Walbrooke kom irm — Nelly heyrði að lafði
M7olfer þagnaði í miðri setningu og sméri baki
að dyrunum.
Si1' Archie gekk þvert yfir gólfið með hægð
og kærúlausum svip, eins og að hann vissi ekki
að fjöldi manna hafði beðið hans. Lafði Wol-
fer rétti honum hendi sína, Ún þess að hætta
samræðu sinni við forsætisráðlxerrann, sem hló
og talaði mjög fjörlega.
“Alér þykiKslæmt að eg kem nokkuð seint,’
sagði Sir Archie. “Hesturinn datt — hann
dettxxr næstum alt af þegar eg sit í vagninxxm
þó undarlegt sé.”
“Eg skal láta yðar afsökun flytjast til mat-
reiðslumannsins,” svaraði lafði Wolfer. “Við
skulum vona að hann vilji trúa yður; en eg get
fullvissað vður um, að enginn af okkur gerir
það.”
Kjallaravörðurinn sagði, að matur væri á
borð borinn, og mennimir leiddu kvennfólkið
að borðinu. Lávarðurinn tók hertogaekkju.
Nelly fékk skrifara nýlendanna, sem vanalega
var kallaður Sir Charles, fyrir fyjgdarmann.
Eins og flestir.gáfaðir menn, var hann blátt á-
fram og athugaði Nelly nákvæmlega, meðan
hún athugaði þessa skrautlegu röð gestanna,
sem sátu við stóra, aflanga borðið.
“Hún lítur afbragðsvel út í kveld hún
lafði Wolfer,” sagði liann og horfði á húsmóð-
irina, sem sat við borðendann. A,ugu hennar
geisluðu og í kinnunum var fagur roði. Mjúka
hárið hennar leit eins vel út og stutt hár getur
litið. “Maður er svo vanur \dð að sjá lxana
í — nú jæja—” hann brosti — “í viðskifta ein-
kennisbúningi, svo nxaðxxr veit ekki hve fögur
hún í rauninni er. ’ ’
“Já, er hún ekki falleg?” sagði Nelly á- .
köf. ”Mér hefir alt af sýnst hún vera það —
þó eg kunni bezt við hana í sparifötunum.”
Hann brosti að hinum sakleysislegu orðum
hennár. ;
“Ef eg mætti ráða, þá skyldi kvennfólk
annaðhvort vera í reiðfötum eða sparifötum,
en aldrei öðm.”
“Það yrði dálítið óþægilegur fatixaður,”
sagði Nelly. að hugsa sér að ganga úti í rign-
ingu í rciðfötum eða sparifötum.”
“Já, að sönnu,” svaraði hann. “En mér
finst að kvennfólk eigi ekki að vera úti í rign-
ingu.”
“Þór ættuð að eiga lieima á Tyrklandi,”
sagði Nelly hlæjandi.
“Máske,” sagði hann og kinkaði. “ En
endurtakið ekki orð mín við lafði Wolfer, liún
mundi álíta mig óbetranlega léttúðugan, og þó
geri eg alt hvað eg get til að sannfæra lxana
um alvöru mína og staðfestu.”
“Þurfa þá allir stjðrnfræðingar að vera
svo alvarlegir?” spurði Nelly og leit til forsæt-
isráðherrans, sem var að segja frá smáspgu
með sinni eigin yfirlætislausu aðferð, og hló
svo dátt eins og hvorki væri sorg né gremja
til í heiminum.
Sir Chai’les fylgdi augnatilliti hennar og
brosti. '
“Ef dæma skal eftir hr. Gresham, verður
maöur að svara neifaudi,” sagði liann. “En
SAMUEL
DRUr/3HfeLLER
KOL
IVIIL §& COMPANY Ltd. Einka umhoðssalar
PANTANASKRIFSTOFA: Cor. Portage Ave. East &Main St.
(Gagnvart Bank of Montreal)
YARD: McPhilips St. og Notre Dame Avenue
A-3289 A.1597 A-3569
hann er undanþeginn reglunni; hann er að eins
alvarlegur þegar hann er í parlamentinu og
jafnvel ökki alt af þar. Eg hefi heyrt hann
segja fyndni í óþægilegum kringumstæðnm fyr-
ir hann sjálfan. Sumir menn eru fæddir gal-
gopar, og halda áfram úð vera það alla æfina,
og sumii', —” hann þagnaði og leit ósjálfrátt á
húsbóndann, sem sat svo'alvarlegur við borðs-
endann. Hann hafði heyrt smásöguna og
brosti, en brosið livarf strax og andlitið fékk
sinn vanalega alvarlega svip.
“Eg hefi alt af álitið lávarð Wolfer vera
fyrirmyndar stjórnfræðing, ” sagði Sir Char-
les. “Öll framkoma hamT tilheyrir reglulega
æfðum og góðum Stjórnfræðing.”
. NaHy þagCi. ' Henni ( fanst ekki viðeig-
andi að deila um húsbónda sinn og vinnuveit-
enda, og hún hugsaði um hvort þessi hygni
maður við hlið hennar vissi hver hún væri, og
hvaða stöðu hún hefði á heimilinu. Hún var
heiminum of ókunnug til að vita, að nú á dög-
um deila menn við vini sína, jafnvel við þeirra
eigið borð, með þeiri'i djörfung, sem hefði
skelkað fyrri ættliði:
“Eg hefi oft hugsað,” sagði hann, “að lá-
varður Wolfer gæti verið siðameistaranum að
gagni, sem dæmi fullkomnunarskorts mannlegra
óská.”
“En hvers vegna?” gat ekki Nelly forð-
ast að segja. v
“Eg skal segja yður—” siagði Sir Charles
og hló. “Hann hefir gamla og tigna nafn-
bót, hann er ríkur, hann hefir mikilsvirta
pólitiska stöðu, hann er giftur gáfaðri og að-
laðandi konu — okkur kom saman um að hún
væri falleg var það ekki? og —” hann þagn-
a.ði snöggvast, ‘Viljið þér kalla lávarð Wolfer
gæfuríkan mann ? ’ ’
Um leið og hann flutti þessa þyðingar-
miklu spurningu, leit Nelly á lávarðinn. Að
því er virtist hlustaði hann á sessunaut sinn,
hertogainnuna, sem talaði við hann, en augu
hans, undir beinu, dökku augabrúnunum, horfðu
á kouu hans, sem laut dálítip áfram, leit niður
og hlujstaði á eitthvað, senx Sir Archie var''að
segja, er sat fáeinum sætum frá henni.
Nelly roðnaði. ,
“Nei — það veit eg ekki —” svai'aði hún
hálf ringlnð.1 Lávarður Wolfer hefir svo
mikið að hugsa um — pólitiskt og— hanu hef-
ir alt af svo mikið að gjöra — hann vinnur
mjög mikið — oft situr híinn í hei'bergi sínu og
skrifar, þangað til bjart er orðið á morgnana.”
Sir Oharles athugaði hana nákvæmlega.
“Þekkið þér fjölskylduna riokkuð vel? Eig-
ið þér heirna í húsinu hérna?” spurði hann.
“Já, eg á hér heima,” sagði Nelly. “Eg
er það, sem Sir Arehie Walbrooke kallar til
“almennra nota.” Lafði Wolfer liefir svo mik-
ið að gjöra, að eg hjálpa henni til að stjórna
heimilinu, eða reyni að gei'a það, að nxinsta
kosti. ’ ’
Sir Charles var of mikill heimsmaður til
þess að lóta koma fát á sig; en hann hló dálítið
iðrandi um leið og hann sagði:
!á,/eg verðskulda þetta, af því eg tala
um fólk við þá stúlku, sem eg hefi ^kki þann
heiður og ánægju að þekkja. Það minnir mig á
gömlu söiruna um manninn í kveldsamsafinu.
- Þér þekkið hana eflaust.”
I