Lögberg - 25.11.1920, Blaðsíða 4

BU 4
L-OUBJUtG, FIMTUDAGINN 25. NÓVEMBER 1920.
I Sogbeig |
H Gefið út Kvem Fimtudag af The Col- m
umbia Press, Ltd.,.Cor. William Ave. & |
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TalMÍmnr: N-6327 oé N-Ö32S
Jón J. Bíldfell, Editor
Otanáskrift til blaðsins:
TIJE COLUKlBI/t PRESS, Ltd., Box 3172, Wlnnlpeg. ^sq.
Utanáskrift ritstjórans:
CDITOR LOCBERC, Box 3172 Winnlpeg, ^an.
H The ‘'LögberK” ls prlnted and publlshed by The B
B Columbia Press, Lfmited, in the Columbia Block, g
W 853 to 857 Sherbrooke Street, Winnipeg, Manitoba. I
.......................MniiMnimmrniiuiibeitinuMinDiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiwuMniiiiuiinnitniiiiini^
I aðsígi.
i.
Margt hefir anrað að í heiminum á undan-
förnum árum. En við Canadamenn höf-
um haft tiltölulegu lítið af því að'segja.
Að vísi nísti sorgin hjörtu margra, manna
og kvenna á stríðstímunum.
En vér þektum ekki svo ótal margt ann-
að sem lagðist svo tilfinnanlega yfir sumar
þjóðir, bæði á stríðstímunum og síðan stríð-
inu lau'k.
Canadamenn hafa aldrei þurft að bera
kvíðboga f}'rir morgundeginum, að því er til
fa*ðis og klæða eða húsaskjóls hefir komið.
Á stríðstímunum sjálfum þegar fólk gekk
hungrað og hálfnakið í Europu löndunum,
bjuggum vér Öanadamenn við allsnægtir, og
vér vildum segja meira enn allsnægtir, því pen-
ingaráð fólksins yfirleitt hafa aldrei í manna
minnum verið nærri því eins mikil og þau voru
þá.
En með þessum auknu peningaráðum virt-
ust ástríður manna auTcast til nautna og
skerotana.
Aldrei í þau þrjátíu ár, sem vér höfum
dvralið í þessu landi, höfum vér séð fólk fara
gáleysislegar með fé sitt en það hefir gert,
einmitt hér á þessum stöðvum undanfarin ár.
Eyðslusemi vor hefir vaxið stórkostlega,
ejálfsafneitunar tilfinning vor hefir sljófg-.
ast, og vér höfum borist út í straumkast óhófs og
eyðslusemi, á mörgum svæðum.
Skrifað er að ógirndin sé rót alls ills, og dett-
ur oss síst í liug að bera á móti því.
En vér vildum minna á, að eyðslusemin er
náskyld ágirndinni, og er hið mesta átumein
í lífi einstaklinga jafnt sem þjóða.
II.
Vér vildum mega rninna lésendur Lögbergs
ó, og alla Vestur-íslendinga, að ávalt hefir ver
l*örf á að athuga ráð sitt og ráðsmensku í
þessum efnum, en frá voru sjónarmiði hefir
hirn aldrei verið meiri en nú.
Ver*zlunin vor á meðal hefir verið óheil-
brigð sökum stríðsáhrifanna, eins og víðast
hvar annarstaðar í heiminum, og nú virðist
vera komið að þeim tíma, sem menn verði að
fara að taka út g.jöld sín, fyrir það óheilrigða
ásigkomlag.
Og hver eru gjöldin?
Að sölubúðirnar standa hálftómar, og
kaupmenn geta ekki selt vörur sínar fyrir verð
það er þeir tærguðu fyrir þær, og þar við )>æt-
ist, sú afstaða peningastofnana landsins, að
lána sem minst, en kalla inn sem mest af úti-
standandi skuldum.
Þessuni kaupmönnum er því nauðugur einn
kostur að selja vörur sínar fyrir það
sem þeir geta fengið fyrir þær, og bera sjálfir
hallan sem verður á milli mnkaups og sölu-
verðs.
Menn segja nú kannske, að það sé rétt
handa þeim sökum þess að þeir háfi áður grætt,
þegar vörurnar vora að stíga í verði. Þetta
getur verið á einhverjum grundvelli byggt.
En það bætir ekki úr þeim vanda, sem
þjóðfélag vort er komið í, þegar kaupmánna-
stéttin er komin í ihættu eða ógöngur, því smá-
salarair út um alt þetta land eru ein af aðal
máttarstoðum iðnaðar kerfis landsins.
t ndir eins og þeir verða að loka dyrum
sínum, verða veEcsmiðjur landsins að takmarka
franjleiðslu sína — en takmörkuö framleiðsla
á verksmiðju iðnaði, meinar atvinnuleysi.
Vestur-fslendingar, frá voru sjónarmiði
þá er þetta nu fyrir dyram hjá oss í ríkari mæli
en vér höfum áður þekt, og oss finst rétt og
sjálfsagt að benda ykkur á það.
Þessar erviðu kringumstæður í verzlun og
iðnaði sem virðast vera fyrir dyrum hjá oss
hér í Canada, þurfa ekki að vera skaðlegar, ef
menn mæta þeim með því eina meðali sem við
ú — sparnaði, og skilningi á því að fyrir ein-
einsfaklingnum, sem vinnur fyrir sínu daglega
brauði fer aiveg eins og kaupmanninum, sem
varð eða verður að Joka búðardyrunum, af því
haim gat ekki mætt skuldunum — að hann verð-
ur gjaldþrota, og verður að halda áfram á lífs-
leiðinni, með aukna lífs- óánægju, og lífservið-
leika.
Anað er í þessu sambandi, sem vert er að
hafa hugfast sérstaklega fyrir daglaunafólk,
og það er að hið háa kaup sem borgað hefir
verið til þess að mæta hinu aulkna verði á öll-
nm lífsnauðsynjum, verður að lækka með
þverrandi iðnaðar framleiðsu. Sú lækkun
getur komið áður en nokkum varir.
Það er með þetta eins og vatnið, aÖ þaÖ
leitar jafnvægisins, og það er aðeins þá, þegaj'
það héfir fundið það, að maður má vonast
eftir heilbrigði og þroska.
Oss dettur ekki í hug, að halda að sá
reynslutími sem framundan oss virðist vera,
verði óbætanlegur eða mjög langvarandi.
Canadaþjóðin er á því stigi, að hún er lík-
leg að taka hraustlega á móti öllu slíku — taka
á móti því með atorku innflytjendans, vongleði
framtíðamannsins og feztu og varfæmi for-
feðra sinna sem við talkmörkuð lífskjör áttu að
búa, og kunnu manna bezt að neita sér um það
sem efni og krigumstæður leyfðu þeim ekki að
njóta.
Vestur-lslendingar, athugið tákn tímanna
vel, og búið yður undir að mæta deyfð í iðnaði
og atvinnu, jafnvel á þessu komandi ári.
Bœjarstjórnar-kosningarnar.
Þær eiga fram að fara 3. des. n. k., og eru
dálítið breyttar frá því sem verið hefir, því
eins og menn vita 'þá var kjördeildum bæjar-
ins breytt á árinu, og bæjarráðsmönnum fjölg-
að.
Sjö af þeim bæjarráðsmönnum, sem búnir
voru að sitja tvö ár í stjórninni fara frá, en
þeir sjö sem kosnir vora í fyrra sitja út kjör-
tímabil sitt —1 tvö ár.
Undír nýja fyrirkomulaginu eru þrír
menn kosnir í hverri kjördeild, (en kjördeild-
imar eru nú aðeins þrjár,) til tveggja ára og
eins árs, í fyrstu og annari kjrdeild, ellfu í alt,
og verður þá tala bæjarraðsmanna átján, í stað-
inn fyrir 14 sem áður hefir verið.
En á komandi árum, að árinu 1921 með-
töldu, verða níu bæjarráðsmenn kosnir ár hvert
til tveggja ára, þrír í hverri kjördeild.
Annað er og vert að minnast á í sambandi
við þessar kosningar, sem osis virðist ekki vita
á neitt gott, og það er flokkaskiftingin í bæjar-
málum.
Vér furðum oss ekkert á, þótt menn séu
ekki allir sammála, um hin ýmsu mál sem upp
koma/og fram úr þarf að ráða í bæjarfélagi
vora, það er náttúrlegt og sjálfsagt.
En að vissir flokkar innan vébanda þessa
bæjarfélags séu að magna sjálfa sig, til þess að
taka ráð og framkvæmdir bæjarmálanna í sín-
ar hendur, teljum vér afar óheppilegt og óvit-
urlegt.
í bæjarmálum eins og í öllum mannfélags-
málum voram, er eitt aðalskilyrði til þrifa Qg
þroskunar, að vér látum velferð heildarinnar
'Sitja í fyrirrúmi, fyrir eigin hagsmunum og
istétta eða flokka hagnaði.
Innan vébanda þessa bæjarfélags á að eins
að vera einn flokkur, þegar um velferðarmál
}>ess er að ræða, og það er borgara flokkur, eng-
inn verkamannaflokkur, enginn verzlunar-
mannaflokkur, enginn sósialistaflokkur —bara
borgaraflokkur, sem í einlægni og/ af heilum
hug, velur sína hæfustu rnenn, til þess að standa
fyrir málum sínum-
Menn þurfa að geta sóð og skiliÖ, aS klofn-
ingur og stéttarígur, og illlyndi á milli flokka í
þessu bæjarfélagi, getur ekki komið nema illu
einu til leiðar.
I þetta sinn, eru flokkarnir tveir sem
keppa um völdin í Winnipeg. Verkamanna-
flokkurinn og hins vegar aðrir borgarbúar.
Vér ætlum ekki að spá neinu um hvernig
að þessar kosningar fara, en vér vitum hvernig
]>ær a>ttu að fara — þær ,ættu að þurka út alla
inöguleika á því, aÖ vissar stéttir manna væru
i'ð ,ieyna að ná yfirráðum í bæjarmálum — þær
ættu að fara svo að hæfustu og hreinustu mönn-
unum sem í boði eru við kosningarnar yrðu
'fengin völdin í hendur, en engum sérstökum
flokki manna — ættu að fara svo, að mönnunum
sem bera lrag adlra bæjarbúa fvrir brjósti, væri
fengin völdin í hendur, en ekki þeim sem láta
eér að eins hughaldið um hag vissra flokka eða
stétta.
Tveir íslendingar sækja um embætti við
þessar ikosningar, Arni Anderson lögfræðingur
sækir um stöðu í skólaráði bæjarins, fyrir aðra
kjördeild, er lrann stöðu þeirri vaxinn og lík-
legur til þess að verða nýtur skól'aráðsmaður og
verðskuldar því stuðning og atkvæði allra Is-
lendinga.
Hinn er Sig. Júl. Jóhannesison, læknir, sem
sækir um öldurmannsstöðu í annari kjördeild.
Maður sem aldrei hefir getað stjórnað' sjálfum
sér, 'hefir ekki meira vit á verklegum fram-
kvæmdum, eða fjármálum en fcöttur, og sjáum
vér ekki hvaða erindi að hann getur átt í bæj-
arstjórn ?
—------o--------
Leiðangur yfirráðgjafans.
\ firráðgjafinn og fóstbróðir hans, Mr.
Calder eru nú horfnir heim, eftir hinar póli-
tisku fyrirlestraferðir sínar um Vesturland-
ið og virðast vera í sjöunda himni yfir árangr-
inum. Fjöldi fólks hefir hvarvetna hlýtt á
mál þeirra, og þeir haifa reynt að berja inn í á-
heyrendur sína gleðiboðskapinn af öllu því afli
er þeir frekast áttu yfir að ráða. Yfirleitt
fengu þeir fóstbræður sæmilega áheyrn, þótt
sumstaðar að vísu hlypi snurða á þráðinn í
þessu tilliti.
Þeim var tekið með kurteisi eins og flest-
um öðrum stjórnmálaforingjum, sem ferðast
hafa um landið á undangengnum árum. Fólk-
ið sýnist um þessar mundir hafa vakandi áhuga
á opinberum málum; er það vel, og spáir góðu
nm framtíð þjóðarinnar. Kjósendur yfir höf-
uÖ að tala, era gætnir og eftirtektasamir, en
iflokksbandanna, sem í liðinni tíð gerðu flestar,
ef ékki allar opinberar stjórnmálasamkomur að
klíkumótum, gætir nú langtum minna. Stór
hluti kjósenda er ekki markaður undir neitt
stjómmálaflokks eyrnamark, heldur eru flestir
vijugir að hlusta á hinar ýmsu mismunandi
skoðanir og talsmenn þeirra, en fylgja síðan
því einu, sem dómgreind þeirra, eftir nákvæma
yfirvegun, telur þjóðinni fyrir beztu, án tillits
til hagsmuna þess éða hins stjórnmálaflokksins.
Þetta er ákveðin breyting til hins betra og
gjörólík því, sem við gekst fyrir þremur eða
f jóram árum. ___
Ánægju yfirlýsing Mr. Meighen’s í saii*
bandi við undirtektirnar í vesturförinni, er að
minsta kosti frá hans sjálfs sjónarmiÖi eigi á
sandi bygð. Mr. Meighen sýnisk hafa mjög
ákveðið traust á sjálfum sér, og treystir jiví ef
til vill einnig í bamslegri einlægni líka, að þeir
allir kjósendur Vesturlandisins, er gáfu honum
gott hljóð, hljóti að sjálfsögðu að veita sér
fylgi við næstu kosningar. 1 þessu tilfelli er
engan veginn óhugsandi að Mr. Meighen geti
orðið fyrir vonbrigðum. Það er harla vafa-
samt hvort gleÖiboÖskapur hans í sambandi við
verndartollana hefir snúið nokkurri sálu á hans
sveif.
Ávinningurinn, ef hann annars er nokkur,
héfir þá einkum og sérílagi verið sá, að skipa í
þéttari fylking vemdartolla postulum Vestur-
landsins, skapa úr þeim þéttari samábyrgð, allra
helzt í borgunum, þar sem ástandið er svipaðast-
og í stóriðnaðar hverfum Austur Canada. Vemd
artolla postularair, eru vitanlega_ í sjöunda
himni og dá þenna nýja spámann sinn.
Mr. Meighen virðist fylgja vemdartolla
stefnunni svona heitt og eindregið, af tveim
höfuðástæðum. 1 fyrsta lagi hefir hann bein-
línis tröllatrá á henni sjálfur, og á hinn bóginn
sýnist hann sannfærður um, þrátt fyrir ýms
þau tákn, sem benda kunna í aðra átt, að verði
vemdartolla gleSiboðskapurinn að eins barinn
inn í fólkið með nægilegu atfylgi, þá hljóti það
að láta sannfærast. A þenna hátt telur Mr.
Meighen sér sigurinn vísan. Hann trúir því
bersýnilega, að sömu öflin, sem vora að verki
í kosningunum 1878, 1891 og 1911 megi nota
til að vinna næstu kosningar. Þess vegna hef-
ir hann um ekkert annaÖ talaÖ á för sinni um
Vesturlandið. Þess vegna hefir hann þagað
um öll önnur mál, sem á dagskrá eru og þjóðin
átti iheimtingu á að væru rædd.
A ferðalögunum um Vesturlandið, forðaðist
Mr. Meighen eins ogheitan eld, að minnast einu
orði á deiluna um náttúruauÖæfi fylkjanna, sem
er þó lang viðkvæmasta og þýðingarmesta mál-
ið, er siléttufyl-kin hafa til meðferðar og framtíð
þeirra hvílir á.
Honum sást algerlega yfir að minnast með
einu orði á afstöðu vora innan breska veldisins
og til undheimsins í heild sinni, og er það þó
víst að á því sviði átti canadiska þjóðin heimt
ing á að fá nokkrar upplýsingar frá sínum
æðsta. embættismanni.
Hann gætti þess nákvæmlega að steinþegja
um fargjalds og flutningahækkunarmálið á allri .
sinni löngu för, þar til á siðasta fundinum að ‘
Holland, er hann fór í kringum merg málsins,
eins og köttur í kringum heitan graut. —
Hann reyndi ögn, þótt ekki tækist sem fim-
legast, að sannfæra áhyrendur sína um, að
stjórain hefði ekkert vald til að endurskoÖa
úrskurð járnbrautarráðsins í sambandi við
hækkun á flutnings og farþegjagjöldum og
kvað stjómina hafa farið einu færu leiðina,
sem sé þá að vísa málinu aftur til járnbrautar-
ráðsins.
Váfalaust hefði það kannske veriÖ ónota-
legt og nokkuð hart aðgöngu fyrir stjóraina að
taka á herðar sínar ábyrgðina <á vandræða-nið-
urstöðu járnbrautarráðsins, en fult vald frá
lagalegu sjónarmiði hafði hún til að ógilda úr-
skurðinn, eða að minsta kosti fresta fram-
kvæmdum hans. 0g einmitt það atti stjórnin
að gera. Hún heR5i átt að segja við járnbraut-
arráðið eitthvað á þessa leið: “YSur hefir
tekist óhönduglega til með verk það, sem vér
treystum yður fyrir. Þér verðið að fara heim
og læra betur, reyna að forðast skerin, sem
hinn fyrri úrskurður yðar 'hefir strandað á,
og þar til þér komiÖ með annan úrskurð, full-
komnari og endurbættari, ógildum vér hinn
fyrri, og látum flutnings og fargþegjagjöldin
standa óbreytt. Slík ráðstöfun hefði orðið
fólkinu í hag og hefði að minsta kosti getað þó
nokkuð réttlætt þá staðhæfing yfirráðgjafans,
að hann léti heill alþýðunnar ávalt ganga á
undan óskum auðfélaganna.
Hin einlægnislega afneitun Mr. Calder’s á
öllum þeim stjórnmálastefnum, er hann barð-
ist fvrir hér á fyrri áram, um það leyti, sem
hann var einn af leiÖandi stjóramálamönnum í
Vesturlandinu, og á hinn bóginn sú bjargfastá
trú, er hann virtist hafa fengið á því nýja
politiska andrúmslofti, sem hann nú lifir og
hrærist í, sýnir óneitanlega hve maðurinn er
snar í snúningum og fljótur að finna hvar fiskur
liggur undir steini. Það er samt sem áður
næsta óviðkunnanlegt, að Mr. Calder skyldi ekki
sjá sér fært að draga ögn saman afneitana og
afsakana prédikanir sínar á þessum umræddu
ferðalögum, svo honum hefði getað unnist of-
urlítill tími til að gera fólkinu grein fyrir ráðs-
menisku sinni á þeirri þýðingarmiklu stjóraar-
deild, er hann nú veitir forstöðu. —
Vesturlandið má að miklu leyti þakka
þroska sinn viturlegum ráðstöfunum, sem ýms-
ar stjórnir vorar hafa gert í sambandi við inn-
flutnings og nýlendumálin í liðinni tíð. En
um alt annað fremur en þessi mál, sýndist Mr.
Calder langtum hugleiknara að tala. Afskifta-
leysi ráðgjafans á þessu sviÖi eða gleymsku,
verður tæpast hægt að leggja út á annan veg
en þann, aÖ hann muni einhvem veginn ósjálf-
rátt hafa haft það á samvizkunni, að sléttu-
fylkin, sem mest gátu hagnast eða tapað á ráð-
stöfunnm hans, mundu ekki hafa orðið sem
hrifnust af skýringunum, þótt gefnar hefðu
verið, og þess vegna hafi hann helzt kosið að
þegja. —
Lausleg þýðing úr Manitoba Free Press-
pað er þjóðemisleg og mjög áríðandi skylda
að allir spari.
Ráddu með sjálfum þér hvað mikið þú getir
lagt til hliðar sérhvern borgunardag. Eftir að
hafa ákveðið hvað þú getir sparað, fastsettu þá
að sú upphæð skuli fyrst tekin af kaupi þínu og
lögð í sparisjóðinn.
OPNA REIKNING NÆSTA BORGUNARDAG HJÁ
THE ROYAL BANK 0F CANADA
Höfuðstóll og varasjóður - $38,000,000
Allar eignir - -- -- -- - $590,000,000
Auður er bygður á sparsemi
Ef þú þarft að vinna hart fyrir peningum þín-
um, þá láttu peningana vinna hart fyrir þig.
Sparisjóður vor borgar 3 prct. árlega og er vöxt-
unum bætt við höfuðstólinn tvisvar á ári.
THE DOMINION BANK
NOTRE DAME BRANCH,
SELKIRK BRANCH,
P. B. TUCKER, Managcr
W. E. GORDON, Manager.

Hveiti! Hveiti!
Islendingar sem hafa hveiti til sölu
œttu að lesa eftirfarandi auglýsing
Memibers Winnipeg Grain Exchange — Members Winnipeg
Produce Clearing Association.
LICENSED AND BONDED
By the Board of Grain Commissioners of Canada
orth-West CommissiomiCoo
Limited
Telephone A 3297
216 Grain Exchange, Winnipeg, Man.
íslenzkir Bændur !
Um leið og vér ávörpum yður, óskum vér fyrst af öllu, að
þér hafið haft arðsama uppskeruí ár. En vér vonum einnig að
þér hafiö lesið og athugað auglýsingar þær og greinar, sem
birzt hafa í íslenzku blöðunum iðuglega þau síðastliðin sex
ár, er vér höfum stundað kornverzlun, og að þær hafi sann-
fært yður um, að það væri yðar eigin hagnaður að láta ís-
lenzka kornverzlunarfélagið, The North-West Commission
Co., Ltd., selja korn yðar.
pað er ekki eins og nýtt og óreynt félag væri að höndla
korn yðar, þegar þér sendið það til vor. Eftir sex ára starf
sem kornsölumenn fyrir bændur, er það sannfæring vor, að
þekking vor geti orðið yður hagur þetta ár. Eins og það er
hagur fyrir bændur að yrkja land sitt vel, eins er það hagur
vor að selja korn það, sem oss er trúað fyrir, svo vel, að
bændur verði ánægSir. En til þess ^ið geta þaS, þarf maður
sá er selur, að hafa reynslu og þekkingu á kornverzlun og
hinu breytilega markaðsverði á kornvörunni.
í ár, þegar markaðurinn er opinn til hæstbjóðanda, má
búast við mjög breytilegum og mismunandi prísum, og þegar
svoleiðis er, vill oft til, að menn selja þegar sízt skyldi, en
geyma þá selja ætti. þeir sem vildu geyma korn sitt um
lengra eða gkemmri tíma, ættu að senda til vor það sem þeir
hafa. Vér skrifum hverjum sem sendir oss korn, þegar vér
álítum að selja ætti. Einnig gefum vér daglega prísa og á-
lit, vort um markaðinn þeim viðskiftavinum vorum, er þess
æskja. Vér borgum ríflega fyrir fram borgun, ef æskt er.
Ef vigtar útkoma á vagnhlössum, sem oss eru send, ekki
stendur heima við þaS, sem í þau hefir verið látið, gjörum
vér það sérstaklega að skyldu vorri að sjá um, að slíkt sé lag
fært. Einnig gæti það veriS peningar í yðar vasa, að vér
skoðum sjálfir kornið í hverju vagnhlassi, sem oss er sent,
svo að rangindi við tegundaflokkun (grading) getur ekki
átt sér stað. petta er nokkuð, sem flest stærri félög ekki
gjöra, því þau hafa mörgu að sinna^ láta sér nægja úrskurð
verkamanna sinna. Einnig eiga flést þeirra sín eigin korn-
geymsluhús, svo það er þeirra hagnaður, ef flokkunin er
gjörð bóndanum í óhag. pað er ætíð gott að vita, þegar mað-
ur sendir korn, að einhver líti eftir, ef óviljandi skyldi vera
gjörð röng flokkun, og að einhver sjái um, að slikt sé strax
lagfært. Margir bændur halda því fram, a,ð það borgi sig
betur að draga hveiti og aðrar korntegundir í næstu korn-
hlöðu, þar sem vinnulaun eru há eins og í ár. En ef þeir vissu
hvað þeir tapa af vigt við þaS, mundu þeir hafa aðra skoð-
un. Ef þér hafið fylt járnbrautarvagn og viljið selja inni-
hald hans áður en hann fer á stað, þá símið oss númeri'ð á
vagninum og munum vér selja kornið strax fyrir hæsta verð.
Sendið oss svo “Shipping Bill” af því og munum vér borga
út á það ef beiöst er-eftir og afganginn, þegar vigtar út-
koman fæst.
íslendingar! Vér mælumst til, að þér sendið oss sem
mest af korni yðar í ár. Vér erum þeir einu landar, sem
reka þá atvinnu að selja korn fyrir bændur gegn umboðssölu-
launutm. Vér höfum ábyrgö og stjórnarleyfi og gjörum oss
far um að gjöra viðskiftamenn vora ánægða.
Vér þökkum svo þeim, sem að undanförnu hafa skift við
oss, og vonum að þeir, sem enn ekki hafa haft viðskifti við
oss, gefi oss tækifæri til að selja korn þeirra í ár. Vér á-
byrgjumst áreiðanleg viðskifti og gjörum vort ítrasta til að
glöra bændur ánægða.
i Hannes J. Lindal.
Pétur Anderson.
(Jr minninQarblöðum
Finns frá Kjörseyri.
jón Bjarnason fyrrum alþing-
ismaður í ólafsdal, var nafnkunn-
ur maður. Eg kyntist honum síð-
ustu ár hans í Ólafsdal, en enkum
eftir að hann flutti búferlum og
keypti Óspakseyri í Bitru. par
bjó hann sæmdarbúi, þar til hanni
brá búi og fluttist að Skriðnesenni1
í sömu sveit, til Lýðs hreppstjóra'
Jónssonar og önnu Magnúsdóttur j
sonardóttur sinnar, en konii Lýðs, i
og hjá þeim dó ihann í hárri elli
1892
Jón Bjarnason var vitsmuna-
maður, skarpur og fjörugur, glað-
lyndur, úrræðagóður og hjálpfús,
einkum við bágstadda, en glettinn
vov liotin
ÍAF A/n'nvn on hlllF

við hvern sem hann átti. Oft
tók hann svari lítilmagna, ef þeir
urðu fyrir órétti af þeim, er meira
áttu að sér, og hlífðist hann þá
stundum lítt við.
Jón var upprunninn í Skaga-
firði, sonur Bjarna bónda porleifs
sonar á Reynistað og Sigríðar por-
leifsdóttur á Siglunesi, en ekki
man eg fæðingarár hans. Jón
var kominn af hinni svo nefndu
Kársætt, og má sjá ættartölu
hans í tímariti Jóns Péturssonar,
3. bindi. Kona Jóns var Anna
Magnúsdóttir prests í Glaumbæ
("1813—1840) og Sigríður Hall-
dórsdóttir Vídalíns á Reynistað.
Jón ólst upp í Skagafirði og bjó
þar, unz hann og Indriði bóndi
Gíslason Konráðssonar fluttust
búferlum vestur að Breiðafirði
um miðja 19. öld. Bjó Jón á
Reykhólum áður en hann flutti að