Lögberg - 16.12.1920, Blaðsíða 3

Lögberg - 16.12.1920, Blaðsíða 3
LOGBERCt FIMTUDAGINN 16. DESEMBBR tíl*. » Nelly frá SKorne Mills. Efti.r Charles Garvice. M ——=4^-• Nelly gekk inn í lestrar stofuna, lokaði dyr- unum og kveykti á rafljósinu. Stúlkurnar höfðu enn ekki komið þangað og hlerarnir voru fyrir gluggunum. Morguninn var rakur og kaldur, 'og hryllingur fór um Nelly, meSan hún sat og hor'fði á klukkuna. Hún vissi en ekki hvaða orS hún átti að nota, þaS var undir því komiS bvað Sir Archie segði; en hún var ákveð- in í því, að berjast eins lengi og hún gæti og vera róleg og halda fullri ráðdeild, þó líkami honnar titraði af geðshræringu. Doksins heyrði hún rödd hans og fótatak í ganginum, svo opnuðust dyrnar og hann kom inn. Nelly stóð upp og snéri bakí að ljósinu. Þegar hann var búinn að loka dyrunum gekk hann til hennar afar glaður. “Ada!” sagði hann. “Þú ert þá kom- in —” Nelly ýtti blæjunni til hliðar, en áður en bún gerði það, sá hann að þetta var ekki lafði Wolfer, hann stóð kyr og 'starði á hana “Ungifrú Lorton!” sagði hann með tak- markalausum hrygðarsvip á andliti og í rödd sinni. “Eg bjóst við að finna lafði Wolfer. Er hún ekki komin á fætur? Veit hún að eg er hér? Hafið þér boð til mín?” Hann reyndi að tala kæruleysislega og að brosa, en Nelly sá að hendi hans, sem hélt á hattinum skaif, og að roðinn í andliti hans, sem kom í ljós þegar hann kom fyrst inn, hvarf og itann fölnaði. Hún herti upp huigann. “ Já, Sir Archie eg hefi boð til yðar,” sagði hún eins rólega og 'hún gat, meðan sífelt end- urómaði í huga hennar: “Það er til að frelsa hana — til að ífrelsa hana.” “HafiS þér” sagði hann ákafur og gram- ur. “Hvernig eiu þau? Eg hefi lítinn tíma —’ liann leit á úrið sitt. “Vill hún tala við mig? Viltu gera svo vel að fara til hennar og spyrja hana um það? Eg skal ekki tefja liana leng- ur en eina mínútu —” “Nei, hún getur ekkr talað við yður,” sagði Nelly. “Eg átti að 'biðja yður að fara, án þess að sjá hana.” Hann leit á hana og beit á vörina. “Eg skil þetta ekki,” sagði hann. “Hef- ir hún sagt yður, að eg ætlaði að fara til út-; landa?” Nelly kinkaði alvarlega. “Hum — jæa! En hefir hún ekki sagt yð- ur, að eg þurfi endilegia að tala við hana áður en eg fer, viðvíkjandi mjög alvarlegu málefni?” “Hún getur ekki talað við yður,” sagði Nelly. “Hún vill að þér farið og verið er- lendis —” Fyrst roðnaði hann en fölnaði svo aftur. “Vitið þór — hefir hún sagt yður hvers vegna eg er hér í dag?” spurði hann lágt. “Já, eg veit það,” svaraði Nelly og blóð- roðnaði af sneypu. Hann leit iþegjandi á hana og sagði svo hálf þrjózkulega og hálf gramaur: “Nú, jæa þá. Fyrst þér vitið hvers vegna eg er kominn, ,þá skuluð þér einnig fá að vita, að eg get ekki þegið slík skilahoð, að eg — get ekki farið án hennar. í hamingjunnar bænum, ungfrú Lor- ton, farið þér upp og sækið hana. Enginn stund má missast, gæfa okkar er í veði. Jlá, þér verðið að afsaka, eg er hræddur um að eg sé ókurteis og ó- nærgætinn — en — þér verðið að sækja hana. Eg verð að sjá hana og tala við hana eitt augnablik.” Nelly hristi höfuðið. “Eg get það ekki,” saigði hún. “pað yrði gagns- laust; lafði Wolfer viill ekki fara með yður.” Hann gekk nær Nelly og hvíslaði: “Ungfrú Lorton, þér hafið enga heimild til að skifta yður af okkur; þér eruð of ung til að skilja —’ Nelly roðnaði mikið. “Jú,” sagði hún ofur higt, “eg skiil alt, eg hefi séð bréfið yðar.” Rósemi ihennar, kjarkur hennar ætlaði nú að bregðast henni, og um leið og hún lyfti upp höndum sínum og leit ibiðjandi á hann, sagði Ihún: “Ó, jú, eg skil það! Sir Archie, farið — farið þér! pað er rangt gert af yður að bíða. Ef þér lí raun og veru elskið hana, þá munuð þér fara og koma aldrei aftur hingað.” . Andlit hans varð náfölt og augun skutu eld- ir.gum. “Nei, þér skiijið þetta ekki, þó þér haldið að þér gerið það. pér segið að eg sé grimmur. Eg væri grimmur ef eg gerði það, sem hún biður mig um, það sem þér villjið að eg skuli gera, ef eg yfirgæfi hana og S'kildi hana eftir við þetta gamla, ömurlega líf í þessu húsi. Eg elska hana; eg vil taka hana frá þeim manni, sem ekki skeytir hið minsta um hana, og, sem hún ekki elskar.” "pað er ekki satt!” sagði Nelly reið. “Hann elskar hana og hún elskar hann, þó hún viti það ekki. pau mundu hafa uppgötvað sannleikann, ef þér hefðuð ekki troðið yður inn á millli þeirra, og gert þau Ibæði köld og hörð hvort við annað. Já, þér eruð grimmur — grimmur og vondur! En, það cr máske ekki yður að kenna — og — mér þykir leitt ef eg hefi talað of hörð orð.” Hann virtist ekki hafa heyrt 'síðusti^orðin, en endurtók með sjálfum sér: “Hún elskar hann — hún elskar Wolfer, manninn sinn.” “Já, j'á,” sagði Nelly með ákafa, “eg veit það. Eg hefi séð hana þegar hún var mest hrygg; eg heyrði sannleikann í rödd hennar — eg man það glögt — ihvernig hún var gagnvart honum, þegar hún hélt að enginn veitti sér eftirtekt. En þau hafa duilið það hvort fyrir öðru, og þér — þér haf- ið gert þeim erfiðara að sýna ást sína, en nú vitið Iþér sannleikann, og nú viljið þér fara er það ekki?” Hún lagði hendi sína ‘á handlegg hans, og leit á hann biðjandi, tárvotum auigum. Hann leit til hennar með hnyklaðar brýr og sampressaðar varir. “Er það mögulegt að þér segið satt?” sagði hann með réiðiþrútnum augum. “Nei, þér hafið rangt fyrir yður, áreiðanlega rangt, og það eruð þér, sem gangið á milli okkar og rænið okkur gæf- unni. Eg — eg — þér verðið að afsaka, en ef þér vissuð hvað eg hefi liðið og hvað hún hilýtur að líða á þessu augnabliki. Ungfrú Lorton, þér eruð vin- stúlka 'hennar — þér ihafið enga ástæðu til að bera óvild til mín — eg met mikils skoðanir, sem komu yður til að skifta yður af þessu — en eg verð að biðja yður um að hætta afskiftum yðar. Ef þér viljið fara og sækja Ihana, þá skal eg bíða hér, og þér skhluð frá hennar eigin vörum 'heyra, að það á sér engin ást stað á milli hennar og manns hennar. Eg skál Ibíða, en eg bið yður að sækja hana. Tím- inn er naumur.” “Nei, eg geri það ekki,” svaraði Nelly og augu hennar sögðu meira en varirnar. “pá ætla eg að hringja og gera henni boð að koma,” sagðUhann o gnálgaðist bjölluna. Nelly gekk í veg fyrir hann. “Nei,” sagði hún lágt, “það er eg, sem skai hringja, og það er lávarðurinn sem koma skal.” iSir Arohie stóð með framréttar ihendur til að ýta henni til bliðar. Hann var ekki Ihræddur við Wol- fer, en 'hann hataði rifrildi <og hneyksli, sem hlaut að enda með því, að lafðin yrði kyr í húsinu, en honum fleygt út, og þetta vildi hann forðast. “pér hljótið að vera fbrjiálaðar,” sagði hann. “Hún elskar mjg, og það vitið þér — og hún hefir aldrei skeytt um iávarð Wolfer. Leyfið mér að ná í bjölluna.” Hann rétti hendur sínar aftur fram, til að ýta henni til hliðar, en snerting handa hans rændi hana mótstöðuafli hennar. Hún náfölnaði og lyfti hend- inni upp að hálsinum, eins og hún væri að kafna, og vaggaði fram og aftur eins og hana svimaði. Sir Arl'hie greip hana áður en hún datt. “í Ihamingju Ibænum, fallið þér ekki í öngvit,” sagði hann skelkaður. Að Iheyra rödd ihans og finna snerting hans, veitti Nelly fulla meðvitun aftur. “Látið mig fara- Snertið' mig ekki!” sagði hún með viðbjóði; en áður en hún gat losnað við hann, opnuðust dyrnar og Wolfer kom inn. Með niðurbældu blóti snéri Arc'hie sér við og starði á hann, og Nelly hné aftur á bak og hallaði sér föl qgf skjlálfandi að veggnum. Mennirnir stóðu kyrrir og horfðu hver á ann- an. Á vorum dögum læra menn að taka kringum- stæðunum með rósemi, en hvorki rífast né berjast. Lávarðurinn , var mjög fölur og svipur hans hörkulegur, þegar hann leit á gestinn, en honum var sjáanlega léttara í skapi. Að augnabliki liðnu sem Nelly fanst vera eilífð, leit hann af Aröhie og á Nelly. “Ætluðuð þér að fara út með Archie, ungfrú Lorfcon?” spurði 'hann kuldalega. Sir Arcliie hrökk við og ætlaði að svara, en Nelly leit fljótlega ti'l lians með þeim augum, sem sögðu honum að þegja. Hún þagði líka, kreisti hendur sínar saman og horfði niður fyr- ir sig. “Er ágizkun mín rétt,” sagði lávarðurinn enn þá kuldalegar. Eg finn yður hér í ferða- fötum á þessum óvanalega tíma. Er hann hér samkvæmt l'oforði ? Neitið því ekki! Það er alveg e/falarast!” iSir Archie opnaði varir sínar, en Nelly aftur á hann skipandi augum mn að þegja. Hann stóð með hnyklaðar brýr, kreftar hendur og alveg ráðþrota. Hvað ætlaði þessi undar- lega stúfka að gjöra? Var það hugsanlegt að hún ætlaði að frelsa lafði Wolfer, og/Stofna sínu eigin áliti í hættu. Sir Archie var ekki vondur, og alt göfugt, sem í honum bjó, reis upp á móti hugsuninni uin slíka fórn. Og samt sem áður — það var fyrir konuna, sein hann elskaði. Svitinn brauzt út á enni lians, og hann leit af lávarðarins hörkulegu augum áfföla, niður- lúta andlitið hennar Nelly. “Þetta get eg ekki þolað!” sagði hann. “Hlustið á mig Wolfer —” Lávarðurinn leit upp. “Egihefi ekkert að segja yður, og eg neita að hlusta á yður,” sagði hann alvarlega. “Eg talaði við ungfrú Lorton. Eg spurði hana, en övarið er óþarft. Eg veit að eg hefi enga heim- iid til að skifta mér af hennar fyrirtækjum, en hún er undir mínu þaki og ættingi okkar —” íödd hans varð blíðari — “eg er næstum því fcinskonar ráðnautur hennar. Þess vegna á- lít eg það skjddu mína, að kynna henni lund- arfar þess manns, sem hún ætlar að flýja með.” Nelly lyfti upp höfðinu og stokkroðnaði, varir hennar opnuðust, eins og hún ætlaði að koma með mótmæli, en svo lokaði hún þeim aftur og hallaði sér að veggnum, sem sannfærði lavarð Wolfer um sekt hennar. “Vitið þér að þessi maður, sem hefir gert yður það heiðarlega tilboð að flýja með sér, er giftur, ungfrú Lorton?” Nelly hreyfðist. ekki, en Sir Archie hrökk við. Hann hefir dulið þetta nákvæmlega, en eg veit það af tilviljun, og eg held hann þori ekki að neita því.” Hann þagnaði, en Sir Archie sagði ekkert. “Voruð þér óvitandi um þetta?” spurði lávarðurinn. Nellv opnaði varirnar þær mynduðu orðið “já”. “Eg bjóst við því,” sagði lávarðurinn. “Og nu, þegar þér vitið þetta, viljið þér þá enn fremur flýja með honum?” Horfandi á gólfið hristi Nelly höfuðið. “Nei,” ihvíslaði hún. Sir Ardhie hreyfði sig snögglega. “Eg get ekki þolað iþetta,” sagði hann hátf örvilnaðuu. “Hlu'stið þér á mig, Wolfer. Þér hafið alveg ranga skoðun. Ungfrú Lorton —” Lávarðurinn snéri sér að honum en leit ekki á hann. “Afsakið,” sagði hann, “en cg krefst engr- ar skýringar á hegðan yðar — yður er alveg ómögulegt að verja hana. En þar eð ungfrú Lorton hefir svarað spurningu minni, 'hefi eg heimild til að biðja yður að vfirgefa þetta hús. og það geri eg nú!” Sir Arcdhie gekk til Nelly og leit í augu hennar. “Viljið þér að eg skuli þegja?” spurði hann hás. “Hugsið áður en þér talið. Viljið þér það?” Nelly leit upp. “Já,” svaraði hún lágt. “Ef þér viljið fara alfarinn.” Sir Avchie leit skyndilega á ihana, eins og hann liefði gleymt nærveru lávarðarins. “Guð minn!” tautaði hann. “Þér breytið betur við mig, en eg hefi verðskuldað,” bætti hann við og snéri sér æstur að lávarðinum, sem gerði óþolinmóða hreyfingu. “En það er eitt, sem eg ætla að segja. Eg skal segja yður —“ hann vætti varir sínar með tungunni — ogihenni. að það, scm nú hefir átt sér stað, skal aldrei koma yfir mínar varir á meðan eg lifi. Eg — fer'til útlanda. Og það verður langt þangað til eg kem aftur.” Lávarðurinn hreyfði sig kæruleysislega “Fyrirtæki yðar eru mér alveg óviðkoin- andi,” sagði hann, “og eg vona, að þau liafi enginn áhrif á þessa vesalings ógæfusömu stúlku, fyrst hún hefir fengið að vita livernig sá maður er, sem hún hefir veitt traust sitt.” Sir Arehie hló, afar ógeðslega; svo tók liann hattinn sinn og glófana, en lagði þá frá sér aftur. “Viljið þér leyfa mér að tala við ungfrú Lorbon vitnalaust í tvær miínútur?” spurði hann og beit á vörina. Lávarðurinn hugsaði sig um og leit syrj- andi á Nelly, svo sagði hann: “Já, með því skilyrði, að þér að þvá loknu yfirgefið hús mitt strax -v- Þegar liann er far- inn, kem eg hingað aftur. ” Þegar lávarðurinn var Archie sér æstur að Nelly. “Vitið þér hvað þér liafið gjört?” spurði hann hás. “Vitið þér hvað þetta þýðir — að þér hafið fórnað sjálfri yður fyrir liana?” Ne'lly hafði hnigið niður á stól; hún leit á hann eitt augnablik, en leit svo af honum; en í augum liennar las hann ákveðinn vilja og ó- bifanlegan kjark. “ Já, eg veit það,” sagði hún. “Hann lieldur — mun alt af halda að það hafi verið eg —” lnín þagnaði með viðbjóð og hryllingi. Sir Arcliie strauk yfirskeggið, til þess að dylja skjálfta varanna. “Guð minn góður! Þetta er göfug breytni En 'hafið þér hugsað um afleiðingaraar —” “Já,” sagði hún. En það gerir ekkert. Eg er einkis virði. eg á engan mann, engan sem skeytir um hvernig mér líður, engan sem elskar mig — en hún — já, eg veit hvað eg hefi gert, og eg iðrast þess ekki. Eg treysti lof- orði yðar?” Hún leit til hans alvarlega. Ætlið þér ekki að halda það? Þér farið burt — yfirgefið hana----og komið alidrei aftur —” Hann krefti linefana, þagði fáar sekúndur, en sagði svo: “Jú, það veit guð að eg vil. Fórnin skal ekki eiugöngu vera frá yður. Segið henni — nei, segið lienni ekki neitt, því þá yrðuð þér að segja henni alt. Segið henni ekkert, ungfrú Lorton —” meira gat hann ekki sagt um stund. Svo.sagði hann með örðugleikum: “Þegar einhver segir, að eðallyndar stúlkur séu ekki til, þá hugsa eg um það, sem þér hafið gert í dag. Verið þér sæl. Eg get ekki beðið yður um að rétta mér hendi yðar. Eg verð- skulda ekki að snci ta hana; það sé eg nú. Ver- ið þér sæl.” * Hann gekk út úr herberginu niðurlútur, en hann lyfti höfðinu upp þegar liann gekk fram hjá lávarðinum og hneigði sig, með tilliti til þjónsins sem opnaði dyrnar. Nelly byrgði andlitið með hönduin sínum og beið, en lávarðufinn kom strax inn til hennar. ------o------ 23. Kapítuli. ------o------ Lávarðurinn studdi hendinni á borðið og horfði hluttakandi á Nelly, sem var lionum nýtt. Nellv sat niðurlút með spentar greipar. Hún var enn þá föl, en hún kreisti varirnar saman, eins og hún byggist við ásökunum og áminn- ingum. “Verið þér ekki hræddar,” sagði liann loksins. “Eg er ekki kominn aftur til að á- víta yður. Þér eruð of ungar til að skilja þá raiklu hættu — máske synd —sem felst í fyrir- tækinu er voruð við að framkvæma. Eg er heimsmaður og skil freistinguna, sem fyrir yður var lögð. Sir Archie — nú, allir vita að slíkum manni sem honum er erfitt að veita mótstÖðu — og einkum fyrir jafn unga og ó- reynda stúlku og þér eruð. Eg þekki brögðin sem liann hefir notað til að ná trausti yðar og villa yður sjón.” Þetta var næstum meira en hún gat þolað að heyra, en Nelly beit á jaxlinn og forðaðist að anda, henni var næstum ómögulegt að bæla nið- ur löngunina til að hljóða, þegar hún heyrði þessar óverðskulduðu ásakanir. En hún hugs- aði um þessa ógæfusömu konu, sem hún hafði frelsað, og þjáðist þegjandi. “Eg er sannfærður um að þér iðrist mót- stöðulevsis yðar,” sagði lávarður Wolfer, “og eg er fyllilega ánægður með það loforð yðar, að vilja ekki sjá hann oftar — og eg vildi að eg mætti bæta því við, að hugsa ekki um hann oft- ar. Hann er hættulegur maður, ungfrú Lorton —” hann þagnaði og gekk að gluggan- um — ‘ ‘ miaður, sem er hættulegri hverri stúlku, sem liann veitir augnabliks ást sína. Það var sá tími — eg ætla að vera hreinskilinn við yð- ur — það vaj- sá tími, að eg var hræddur um —” hann þagnaði aftur og sló bumlbu með fingrunum á gluggkistuna — “að liann sýndi konu miuni of mikið ástríki. Enn þá er eg ekki viss um að þessi grunur minn hafi verið ástæðulaus. Ilann kom oft hingað og var alt af við hlið konu minnar, þangað til þér kom- uð.” Nelly hlustaði allæst á hann. Hafði fóm ihennar verið gagnslaus? Hafði hann upp- götvað sannleikann ? En hann hélt áfram að tala alvarlegur og lágt. “Hafi nokkur ástæða verið fyrir þessum grun, þá er það sjáanlegt að hann hefir flutt ást sína til vðar. Það er hræðilegt að verða að segjta það, en mér finst — að nærvera yðar hafi fjarlægt voðajLega ógæfu frá okkur. Já þetta bréf gat verið skrifað til konu minnar, og eg gat hafa fundið hana í stað yðar. Þér meg- ið ekki álíta mig alveg tilfinningalausan, þeg- ar eg segi, að hversu mikil samhygð, sem eg ber með yður, og hve mikil sem hluttekning mín er fyrir vðar kjörum, þá er mér hugHiægra, ósegjanlega hughægra sökum lafði Wolfers. Eg hefi þjáðst mikið þessa síðustu mánuði.” “Já,” sagði Nelly, hún gleymdi sorg sinni af meðaumkun með honum. Hann leit spyrjandi á hana. Nelly laut niður höfði siínu. “Eg hefi verið hér í íhúsinu — eg hefi séð —” stamaði hún. ITann kinkaði tvisvar. “Já, eg hélt að þér hefuð hlotið að taka eftir því, að milli okkar var djúp gjá, og að við vorum ekki eins og önnur gæfuiak hjón —” Hann strauk hendinni um ennið. “En við erum ekki einu ógæfusömu hjón- in. Eg er ekki sá eini maður, sem verð að líða með leynd og brosandi andliti, að því kona hans elskar hann ékki —” Nelly lyfti upp höfðinu og roðinn kom aft- ur fram í hinar fölu kinnar hennar. “Yður skjátlar — skjátlar algerlega,” sagði hún með úkafa en lágt. “Skjátlar? Við hvað eigið þér?” spurði hann alvarlegur. “Þetta er alt saman hræðilogur misskiln- ingur,” sagði hún. “Hún elskar yður, já — ó já, já. Það eruð þér, sem hafið verið blind- ur, en þér eruð maður — og það er skylda yð- ar að segja að þér elskið hana —” Hann roðnaði um leið og hann snéri sér að henni með æstum og undrandi svip. “Eg skil yður ekki,” sagði hann með titr- andi rödd. “Eigið þér við að sú skoðun mín sé röng, að kona mín —” Nelly stóð upp og rétti hendurnar fram undan sér þreytulega. “ó, hvað þér hafið verið blindur,” sagði hun. “Þér lialdið a ðliún elski yður ekki, og hún heldur það sarna um yður, og þó elskið þið bæði hvort annað.” Hann blóðroðnaði og einkennilegur gljái kom í ljós í augum hans. “Gætið að hvað þér segið!” sagði hann hás. “Þér notið svo auðveldlega, máske hugsunarlaus orð eins og —” “Eg segi yður sannleikann; eg reyni að opna augu yðar. Hún elskar yður.” “Hvers vegna haldið þér það? Hafið þér nokkru sinni heyrt hana segja eitt ástríkt og alúðlegt orð við mig?” “Hafið þér máske sagt slík orð við hana?” spurði Nelly. Hann hrökk við og leit með athygli á hana. \T ✓ • .. I • timbur, fialviður af öllum j Wjrjar vorubirgðir tegUndum, geirettur og ala- konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar. Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir að sýna þó ekkert sé keypt. Thc Empire Sash & Door Co. Limited , HENKY AVE. EASl WINNIPEG Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga verður ineiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands. Hví ekki að búa sig undir tafarlaust? ^ Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1 Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf- magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor Garage, hvar oer getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga. Skóli vor er sa eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum tímans. Vulcan:zing verksimiðja vor er talin að vera sú lang- fullkomnasta í Canada á allan hátt. Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann- fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna. —Skrifið ef'tir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til )>ess að skoða'skóla vorn og áhöld. GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd. City Public Market Building. CALGARY, ALTA. farinn snéri Sir

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.