Lögberg - 16.12.1920, Blaðsíða 3

LOGBERCt FIMTUDAGINN
16. DESEMBBR
tíl*. »
Nelly
frá SKorne Mills.
Efti.r Charles Garvice.
M ——=4^-•
Nelly gekk inn í lestrar stofuna, lokaði dyr-
unum og kveykti á rafljósinu. Stúlkurnar
höfðu enn ekki komið þangað og hlerarnir voru
fyrir gluggunum. Morguninn var rakur og
kaldur, 'og hryllingur fór um Nelly, meSan hún
sat og hor'fði á klukkuna. Hún vissi en ekki
hvaða orS hún átti að nota, þaS var undir því
komiS bvað Sir Archie segði; en hún var ákveð-
in í því, að berjast eins lengi og hún gæti og
vera róleg og halda fullri ráðdeild, þó líkami
honnar titraði af geðshræringu.
Doksins heyrði hún rödd hans og fótatak í
ganginum, svo opnuðust dyrnar og hann kom
inn.
Nelly stóð upp og snéri bakí að ljósinu.
Þegar hann var búinn að loka dyrunum gekk
hann til hennar afar glaður.
“Ada!” sagði hann. “Þú ert þá kom-
in —”
Nelly ýtti blæjunni til hliðar, en áður en
bún gerði það, sá hann að þetta var ekki lafði
Wolfer, hann stóð kyr og 'starði á hana
“Ungifrú Lorton!” sagði hann með tak-
markalausum hrygðarsvip á andliti og í rödd
sinni. “Eg bjóst við að finna lafði Wolfer.
Er hún ekki komin á fætur? Veit hún að eg
er hér? Hafið þér boð til mín?”
Hann reyndi að tala kæruleysislega og að
brosa, en Nelly sá að hendi hans, sem hélt á
hattinum skaif, og að roðinn í andliti hans, sem
kom í ljós þegar hann kom fyrst inn, hvarf og
itann fölnaði. Hún herti upp huigann.
“ Já, Sir Archie eg hefi boð til yðar,” sagði
hún eins rólega og 'hún gat, meðan sífelt end-
urómaði í huga hennar: “Það er til að frelsa
hana — til að ífrelsa hana.”
“HafiS þér” sagði hann ákafur og gram-
ur. “Hvernig eiu þau? Eg hefi lítinn tíma —’
liann leit á úrið sitt. “Vill hún tala við mig?
Viltu gera svo vel að fara til hennar og spyrja
hana um það? Eg skal ekki tefja liana leng-
ur en eina mínútu —”
“Nei, hún getur ekkr talað við yður,” sagði
Nelly. “Eg átti að 'biðja yður að fara, án
þess að sjá hana.”
Hann leit á hana og beit á vörina.
“Eg skil þetta ekki,” sagði hann. “Hef-
ir hún sagt yður, að eg ætlaði að fara til út-;
landa?”
Nelly kinkaði alvarlega.
“Hum — jæa! En hefir hún ekki sagt yð-
ur, að eg þurfi endilegia að tala við hana áður
en eg fer, viðvíkjandi mjög alvarlegu málefni?”
“Hún getur ekki talað við yður,” sagði
Nelly. “Hún vill að þér farið og verið er-
lendis —”
Fyrst roðnaði hann en fölnaði svo aftur.
“Vitið þór — hefir hún sagt yður hvers
vegna eg er hér í dag?” spurði hann lágt.
“Já, eg veit það,” svaraði Nelly og blóð-
roðnaði af sneypu.
Hann leit iþegjandi á hana og sagði svo hálf
þrjózkulega og hálf gramaur:
“Nú, jæa þá. Fyrst þér vitið hvers vegna eg
er kominn, ,þá skuluð þér einnig fá að vita, að eg
get ekki þegið slík skilahoð, að eg — get ekki farið
án hennar. í hamingjunnar bænum, ungfrú Lor-
ton, farið þér upp og sækið hana. Enginn stund
má missast, gæfa okkar er í veði. Jlá, þér verðið
að afsaka, eg er hræddur um að eg sé ókurteis og ó-
nærgætinn — en — þér verðið að sækja hana. Eg
verð að sjá hana og tala við hana eitt augnablik.”
Nelly hristi höfuðið.
“Eg get það ekki,” saigði hún. “pað yrði gagns-
laust; lafði Wolfer viill ekki fara með yður.”
Hann gekk nær Nelly og hvíslaði:
“Ungfrú Lorton, þér hafið enga heimild til að
skifta yður af okkur; þér eruð of ung til að skilja —’
Nelly roðnaði mikið.
“Jú,” sagði hún ofur higt, “eg skiil alt, eg hefi
séð bréfið yðar.” Rósemi ihennar, kjarkur hennar
ætlaði nú að bregðast henni, og um leið og hún
lyfti upp höndum sínum og leit ibiðjandi á hann,
sagði Ihún: “Ó, jú, eg skil það! Sir Archie, farið
— farið þér! pað er rangt gert af yður að bíða.
Ef þér lí raun og veru elskið hana, þá munuð þér
fara og koma aldrei aftur hingað.” .
Andlit hans varð náfölt og augun skutu eld-
ir.gum.
“Nei, þér skiijið þetta ekki, þó þér haldið að þér
gerið það. pér segið að eg sé grimmur. Eg væri
grimmur ef eg gerði það, sem hún biður mig um,
það sem þér villjið að eg skuli gera, ef eg yfirgæfi
hana og S'kildi hana eftir við þetta gamla, ömurlega
líf í þessu húsi. Eg elska hana; eg vil taka hana
frá þeim manni, sem ekki skeytir hið minsta um
hana, og, sem hún ekki elskar.”
"pað er ekki satt!” sagði Nelly reið. “Hann
elskar hana og hún elskar hann, þó hún viti það
ekki. pau mundu hafa uppgötvað sannleikann, ef
þér hefðuð ekki troðið yður inn á millli þeirra, og
gert þau Ibæði köld og hörð hvort við annað. Já,
þér eruð grimmur — grimmur og vondur! En, það
cr máske ekki yður að kenna — og — mér þykir leitt
ef eg hefi talað of hörð orð.”
Hann virtist ekki hafa heyrt 'síðusti^orðin, en
endurtók með sjálfum sér: “Hún elskar hann —
hún elskar Wolfer, manninn sinn.”
“Já, j'á,” sagði Nelly með ákafa, “eg veit það.
Eg hefi séð hana þegar hún var mest hrygg; eg
heyrði sannleikann í rödd hennar — eg man það
glögt — ihvernig hún var gagnvart honum, þegar
hún hélt að enginn veitti sér eftirtekt. En þau
hafa duilið það hvort fyrir öðru, og þér — þér haf-
ið gert þeim erfiðara að sýna ást sína, en nú vitið
Iþér sannleikann, og nú viljið þér fara er það ekki?”
Hún lagði hendi sína ‘á handlegg hans, og leit
á hann biðjandi, tárvotum auigum.
Hann leit til hennar með hnyklaðar brýr og
sampressaðar varir.
“Er það mögulegt að þér segið satt?” sagði
hann með réiðiþrútnum augum. “Nei, þér hafið
rangt fyrir yður, áreiðanlega rangt, og það eruð
þér, sem gangið á milli okkar og rænið okkur gæf-
unni. Eg — eg — þér verðið að afsaka, en ef þér
vissuð hvað eg hefi liðið og hvað hún hilýtur að líða
á þessu augnabliki. Ungfrú Lorton, þér eruð vin-
stúlka 'hennar — þér ihafið enga ástæðu til að bera
óvild til mín — eg met mikils skoðanir, sem komu
yður til að skifta yður af þessu — en eg verð að
biðja yður um að hætta afskiftum yðar. Ef þér
viljið fara og sækja Ihana, þá skal eg bíða hér, og
þér skhluð frá hennar eigin vörum 'heyra, að það á
sér engin ást stað á milli hennar og manns hennar.
Eg skál Ibíða, en eg bið yður að sækja hana. Tím-
inn er naumur.”
“Nei, eg geri það ekki,” svaraði Nelly og augu
hennar sögðu meira en varirnar.
“pá ætla eg að hringja og gera henni boð að
koma,” sagðUhann o gnálgaðist bjölluna.
Nelly gekk í veg fyrir hann.
“Nei,” sagði hún lágt, “það er eg, sem skai
hringja, og það er lávarðurinn sem koma skal.”
iSir Arohie stóð með framréttar ihendur til að ýta
henni til bliðar. Hann var ekki Ihræddur við Wol-
fer, en 'hann hataði rifrildi <og hneyksli, sem hlaut
að enda með því, að lafðin yrði kyr í húsinu, en
honum fleygt út, og þetta vildi hann forðast.
“pér hljótið að vera fbrjiálaðar,” sagði hann.
“Hún elskar mjg, og það vitið þér — og hún hefir
aldrei skeytt um iávarð Wolfer. Leyfið mér að ná
í bjölluna.”
Hann rétti hendur sínar aftur fram, til að ýta
henni til hliðar, en snerting handa hans rændi hana
mótstöðuafli hennar. Hún náfölnaði og lyfti hend-
inni upp að hálsinum, eins og hún væri að kafna,
og vaggaði fram og aftur eins og hana svimaði.
Sir Arl'hie greip hana áður en hún datt.
“í Ihamingju Ibænum, fallið þér ekki í öngvit,”
sagði hann skelkaður.
Að Iheyra rödd ihans og finna snerting hans,
veitti Nelly fulla meðvitun aftur.
“Látið mig fara- Snertið' mig ekki!” sagði
hún með viðbjóði; en áður en hún gat losnað við
hann, opnuðust dyrnar og Wolfer kom inn.
Með niðurbældu blóti snéri Arc'hie sér við og
starði á hann, og Nelly hné aftur á bak og hallaði
sér föl qgf skjlálfandi að veggnum.
Mennirnir stóðu kyrrir og horfðu hver á ann-
an. Á vorum dögum læra menn að taka kringum-
stæðunum með rósemi, en hvorki rífast né berjast.
Lávarðurinn , var mjög fölur og svipur hans
hörkulegur, þegar hann leit á gestinn, en honum
var sjáanlega léttara í skapi. Að augnabliki liðnu
sem Nelly fanst vera eilífð, leit hann af Aröhie og
á Nelly.
“Ætluðuð þér að fara út með Archie, ungfrú
Lorfcon?” spurði 'hann kuldalega.
Sir Arcliie hrökk við og ætlaði að svara, en
Nelly leit fljótlega ti'l lians með þeim augum,
sem sögðu honum að þegja. Hún þagði líka,
kreisti hendur sínar saman og horfði niður fyr-
ir sig.
“Er ágizkun mín rétt,” sagði lávarðurinn
enn þá kuldalegar. Eg finn yður hér í ferða-
fötum á þessum óvanalega tíma. Er hann hér
samkvæmt l'oforði ? Neitið því ekki! Það er
alveg e/falarast!”
iSir Archie opnaði varir sínar, en Nelly
aftur á hann skipandi augum mn að þegja.
Hann stóð með hnyklaðar brýr, kreftar hendur
og alveg ráðþrota. Hvað ætlaði þessi undar-
lega stúfka að gjöra? Var það hugsanlegt að
hún ætlaði að frelsa lafði Wolfer, og/Stofna
sínu eigin áliti í hættu. Sir Archie var ekki
vondur, og alt göfugt, sem í honum bjó, reis
upp á móti hugsuninni uin slíka fórn. Og samt
sem áður — það var fyrir konuna, sein hann
elskaði.
Svitinn brauzt út á enni lians, og hann leit
af lávarðarins hörkulegu augum áfföla, niður-
lúta andlitið hennar Nelly.
“Þetta get eg ekki þolað!” sagði hann.
“Hlustið á mig Wolfer —”
Lávarðurinn leit upp.
“Egihefi ekkert að segja yður, og eg neita
að hlusta á yður,” sagði hann alvarlega. “Eg
talaði við ungfrú Lorton. Eg spurði hana, en
övarið er óþarft. Eg veit að eg hefi enga heim-
iid til að skifta mér af hennar fyrirtækjum, en
hún er undir mínu þaki og ættingi okkar —”
íödd hans varð blíðari — “eg er næstum því
fcinskonar ráðnautur hennar. Þess vegna á-
lít eg það skjddu mína, að kynna henni lund-
arfar þess manns, sem hún ætlar að flýja með.”
Nelly lyfti upp höfðinu og stokkroðnaði,
varir hennar opnuðust, eins og hún ætlaði að
koma með mótmæli, en svo lokaði hún þeim
aftur og hallaði sér að veggnum, sem sannfærði
lavarð Wolfer um sekt hennar.
“Vitið þér að þessi maður, sem hefir gert
yður það heiðarlega tilboð að flýja með sér, er
giftur, ungfrú Lorton?”
Nelly hreyfðist. ekki, en Sir Archie hrökk
við.
Hann hefir dulið þetta nákvæmlega, en eg
veit það af tilviljun, og eg held hann þori ekki
að neita því.”
Hann þagnaði, en Sir Archie sagði ekkert.
“Voruð þér óvitandi um þetta?” spurði
lávarðurinn.
Nellv opnaði varirnar þær mynduðu
orðið “já”.
“Eg bjóst við því,” sagði lávarðurinn.
“Og nu, þegar þér vitið þetta, viljið þér þá
enn fremur flýja með honum?”
Horfandi á gólfið hristi Nelly höfuðið.
“Nei,” ihvíslaði hún.
Sir Ardhie hreyfði sig snögglega.
“Eg get ekki þolað iþetta,” sagði hann
hátf örvilnaðuu.
“Hlu'stið þér á mig, Wolfer. Þér hafið
alveg ranga skoðun. Ungfrú Lorton —”
Lávarðurinn snéri sér að honum en leit
ekki á hann.
“Afsakið,” sagði hann, “en cg krefst engr-
ar skýringar á hegðan yðar — yður er alveg
ómögulegt að verja hana. En þar eð ungfrú
Lorton hefir svarað spurningu minni, 'hefi eg
heimild til að biðja yður að vfirgefa þetta hús.
og það geri eg nú!”
Sir Arcdhie gekk til Nelly og leit í augu
hennar.
“Viljið þér að eg skuli þegja?” spurði
hann hás. “Hugsið áður en þér talið. Viljið
þér það?”
Nelly leit upp.
“Já,” svaraði hún lágt. “Ef þér viljið
fara alfarinn.”
Sir Avchie leit skyndilega á ihana, eins og
hann liefði gleymt nærveru lávarðarins.
“Guð minn!” tautaði hann. “Þér breytið
betur við mig, en eg hefi verðskuldað,” bætti
hann við og snéri sér æstur að lávarðinum,
sem gerði óþolinmóða hreyfingu. “En það er
eitt, sem eg ætla að segja. Eg skal segja yður
—“ hann vætti varir sínar með tungunni —
ogihenni. að það, scm nú hefir átt sér stað, skal
aldrei koma yfir mínar varir á meðan eg lifi.
Eg — fer'til útlanda. Og það verður langt
þangað til eg kem aftur.”
Lávarðurinn hreyfði sig kæruleysislega
“Fyrirtæki yðar eru mér alveg óviðkoin-
andi,” sagði hann, “og eg vona, að þau liafi
enginn áhrif á þessa vesalings ógæfusömu
stúlku, fyrst hún hefir fengið að vita livernig
sá maður er, sem hún hefir veitt traust sitt.”
Sir Arehie hló, afar ógeðslega; svo tók
liann hattinn sinn og glófana, en lagði þá frá
sér aftur.
“Viljið þér leyfa mér að tala við ungfrú
Lorbon vitnalaust í tvær miínútur?” spurði hann
og beit á vörina.
Lávarðurinn hugsaði sig um og leit syrj-
andi á Nelly, svo sagði hann:
“Já, með því skilyrði, að þér að þvá loknu
yfirgefið hús mitt strax -v- Þegar liann er far-
inn, kem eg hingað aftur. ”
Þegar lávarðurinn var
Archie sér æstur að Nelly.
“Vitið þér hvað þér liafið gjört?” spurði
hann hás. “Vitið þér hvað þetta þýðir — að
þér hafið fórnað sjálfri yður fyrir liana?”
Ne'lly hafði hnigið niður á stól; hún leit á
hann eitt augnablik, en leit svo af honum; en
í augum liennar las hann ákveðinn vilja og ó-
bifanlegan kjark.
“ Já, eg veit það,” sagði hún. “Hann
lieldur — mun alt af halda að það hafi verið
eg —” lnín þagnaði með viðbjóð og hryllingi.
Sir Arcliie strauk yfirskeggið, til þess að
dylja skjálfta varanna.
“Guð minn góður! Þetta er göfug breytni
En 'hafið þér hugsað um afleiðingaraar —”
“Já,” sagði hún. En það gerir ekkert.
Eg er einkis virði. eg á engan mann, engan
sem skeytir um hvernig mér líður, engan sem
elskar mig — en hún — já, eg veit hvað eg hefi
gert, og eg iðrast þess ekki. Eg treysti lof-
orði yðar?” Hún leit til hans alvarlega.
Ætlið þér ekki að halda það? Þér farið burt
— yfirgefið hana----og komið alidrei aftur —”
Hann krefti linefana, þagði fáar sekúndur,
en sagði svo:
“Jú, það veit guð að eg vil. Fórnin
skal ekki eiugöngu vera frá yður. Segið henni
— nei, segið lienni ekki neitt, því þá yrðuð
þér að segja henni alt. Segið henni ekkert,
ungfrú Lorton —” meira gat hann ekki sagt
um stund. Svo.sagði hann með örðugleikum:
“Þegar einhver segir, að eðallyndar stúlkur
séu ekki til, þá hugsa eg um það, sem þér hafið
gert í dag. Verið þér sæl. Eg get ekki beðið
yður um að rétta mér hendi yðar. Eg verð-
skulda ekki að snci ta hana; það sé eg nú. Ver-
ið þér sæl.”
* Hann gekk út úr herberginu niðurlútur, en
hann lyfti höfðinu upp þegar liann gekk fram
hjá lávarðinum og hneigði sig, með tilliti til
þjónsins sem opnaði dyrnar.
Nelly byrgði andlitið með hönduin sínum
og beið, en lávarðufinn kom strax inn til
hennar.
------o------
23. Kapítuli.
------o------
Lávarðurinn studdi hendinni á borðið og
horfði hluttakandi á Nelly, sem var lionum nýtt.
Nellv sat niðurlút með spentar greipar. Hún
var enn þá föl, en hún kreisti varirnar saman,
eins og hún byggist við ásökunum og áminn-
ingum.
“Verið þér ekki hræddar,” sagði liann
loksins. “Eg er ekki kominn aftur til að á-
víta yður. Þér eruð of ungar til að skilja þá
raiklu hættu — máske synd —sem felst í fyrir-
tækinu er voruð við að framkvæma. Eg er
heimsmaður og skil freistinguna, sem fyrir
yður var lögð. Sir Archie — nú, allir vita að
slíkum manni sem honum er erfitt að veita
mótstÖðu — og einkum fyrir jafn unga og ó-
reynda stúlku og þér eruð. Eg þekki brögðin
sem liann hefir notað til að ná trausti yðar og
villa yður sjón.”
Þetta var næstum meira en hún gat þolað
að heyra, en Nelly beit á jaxlinn og forðaðist að
anda, henni var næstum ómögulegt að bæla nið-
ur löngunina til að hljóða, þegar hún heyrði
þessar óverðskulduðu ásakanir. En hún hugs-
aði um þessa ógæfusömu konu, sem hún hafði
frelsað, og þjáðist þegjandi.
“Eg er sannfærður um að þér iðrist mót-
stöðulevsis yðar,” sagði lávarður Wolfer, “og
eg er fyllilega ánægður með það loforð yðar, að
vilja ekki sjá hann oftar — og eg vildi að eg
mætti bæta því við, að hugsa ekki um hann oft-
ar. Hann er hættulegur maður, ungfrú
Lorton —” hann þagnaði og gekk að gluggan-
um — ‘ ‘ miaður, sem er hættulegri hverri stúlku,
sem liann veitir augnabliks ást sína. Það var
sá tími — eg ætla að vera hreinskilinn við yð-
ur — það vaj- sá tími, að eg var hræddur um
—” hann þagnaði aftur og sló bumlbu með
fingrunum á gluggkistuna — “að liann sýndi
konu miuni of mikið ástríki. Enn þá er eg
ekki viss um að þessi grunur minn hafi verið
ástæðulaus. Ilann kom oft hingað og var alt
af við hlið konu minnar, þangað til þér kom-
uð.”
Nelly hlustaði allæst á hann. Hafði fóm
ihennar verið gagnslaus? Hafði hann upp-
götvað sannleikann ? En hann hélt áfram að
tala alvarlegur og lágt.
“Hafi nokkur ástæða verið fyrir þessum
grun, þá er það sjáanlegt að hann hefir flutt
ást sína til vðar. Það er hræðilegt að verða
að segjta það, en mér finst — að nærvera yðar
hafi fjarlægt voðajLega ógæfu frá okkur. Já
þetta bréf gat verið skrifað til konu minnar, og
eg gat hafa fundið hana í stað yðar. Þér meg-
ið ekki álíta mig alveg tilfinningalausan, þeg-
ar eg segi, að hversu mikil samhygð, sem eg
ber með yður, og hve mikil sem hluttekning
mín er fyrir vðar kjörum, þá er mér hugHiægra,
ósegjanlega hughægra sökum lafði Wolfers.
Eg hefi þjáðst mikið þessa síðustu mánuði.”
“Já,” sagði Nelly, hún gleymdi sorg sinni
af meðaumkun með honum.
Hann leit spyrjandi á hana.
Nelly laut niður höfði siínu.
“Eg hefi verið hér í íhúsinu — eg hefi
séð —” stamaði hún.
ITann kinkaði tvisvar.
“Já, eg hélt að þér hefuð hlotið að taka
eftir því, að milli okkar var djúp gjá, og að við
vorum ekki eins og önnur gæfuiak hjón —”
Hann strauk hendinni um ennið.
“En við erum ekki einu ógæfusömu hjón-
in. Eg er ekki sá eini maður, sem verð að
líða með leynd og brosandi andliti, að því kona
hans elskar hann ékki —”
Nelly lyfti upp höfðinu og roðinn kom aft-
ur fram í hinar fölu kinnar hennar.
“Yður skjátlar — skjátlar algerlega,”
sagði hún með úkafa en lágt.
“Skjátlar? Við hvað eigið þér?” spurði
hann alvarlegur.
“Þetta er alt saman hræðilogur misskiln-
ingur,” sagði hún. “Hún elskar yður, já —
ó já, já. Það eruð þér, sem hafið verið blind-
ur, en þér eruð maður — og það er skylda yð-
ar að segja að þér elskið hana —”
Hann roðnaði um leið og hann snéri sér
að henni með æstum og undrandi svip.
“Eg skil yður ekki,” sagði hann með titr-
andi rödd. “Eigið þér við að sú skoðun mín
sé röng, að kona mín —”
Nelly stóð upp og rétti hendurnar fram
undan sér þreytulega.
“ó, hvað þér hafið verið blindur,” sagði
hun. “Þér lialdið a ðliún elski yður ekki, og
hún heldur það sarna um yður, og þó elskið þið
bæði hvort annað.”
Hann blóðroðnaði og einkennilegur gljái
kom í ljós í augum hans.
“Gætið að hvað þér segið!” sagði hann
hás. “Þér notið svo auðveldlega, máske
hugsunarlaus orð eins og —”
“Eg segi yður sannleikann; eg reyni að
opna augu yðar. Hún elskar yður.”
“Hvers vegna haldið þér það? Hafið
þér nokkru sinni heyrt hana segja eitt ástríkt
og alúðlegt orð við mig?”
“Hafið þér máske sagt slík orð við hana?”
spurði Nelly.
Hann hrökk við og leit með athygli á hana.
\T ✓ • .. I • timbur, fialviður af öllum j
Wjrjar vorubirgðir tegUndum, geirettur og ala-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
Thc Empire Sash & Door Co.
Limited
, HENKY AVE. EASl
WINNIPEG
Automobile og Gas Tractor Sérfræðinga
verður ineiri þörf en nokkru sinni áður í sögu þessa lands.
Hví ekki að búa sig undir tafarlaust? ^
Vér kennum yður Garage og Tractor vinnu. Allar tegundir
véla — L head, T head, I head, Valve in the head 8-6-4-2-1
Cylinder vólar eru notaðar við kensluna, einnig yfir 20 raf-
magnsaðferðir. Vér höfum einnig Automobile og Tractor
Garage, hvar oer getið fengið að njóta allra mögulegra æfinga.
Skóli vor er sa eini, sem býr til Batteries, er fullnægja kröfum
tímans. Vulcan:zing verksimiðja vor er talin að vera sú lang-
fullkomnasta í Canada á allan hátt.
Árangurinn af kenslu vorri hefir oss til mikillar ánægju sann-
fært bæði sjálfa oss og aðra um að kenslan er sú rétta og sanna.
—Skrifið ef'tir upplýsingum—allir hjartanlega velkomnir til
)>ess að skoða'skóla vorn og áhöld.
GARBUTT M0T0R SCH00L, Ltd.
City Public Market Building.
CALGARY, ALTA.
farinn snéri Sir