Lögberg - 31.03.1921, Qupperneq 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN, 81. MARZ 1921
BIb.3
p
Hann kny’klaði brýrnar óþolinmóður.
“Nei, nei!” sagði ihann. “Það er Nelly
•— ungfrú Lorton. ’ ’»
Hún stóð upp undrandi.
“Ungfrú Lorton — í dyravarðarhúsinu?”
“Já,” sagði hann. “Við urðum trúlof-
uð fyrir tveimur árum síðan. Svo varð mis-
skilningur á milli ókkar, en nú er alt lagað
aftur. Óskaðu mér til hamingju.”
“Já, það geri eg, Drake. Blíða, fallega
stúlkan. Eg er sannarlega glöð! En —
en —”
“En hvað?” spurði hann óþolinmóður.
“Við héldum öll — að,” stamaði hún.
“En ylökur hefir öllum skjátlað,” sagði
hann. “Það er ungfrú Lorton. Farðu til
hennar og —”
Undrandi yfirgaf lafði Anleford her-
bergið.
Drake gekk að skrifborðinu.
Hann tók penna og skrifaði eitthvað á
blað, en reif það strax í sundur aftur. Hann
skrifaði á fleiri /blöð, en eyðilagði þau aftur;
lóbs gat hann skrifað fáein orð, sem ihann var
ánægður með.
Þá mundi hann eftir því, að hann þekti
ekki áritun Luces, og sökum þess, sendi hann
bréfið, sem tilkynti trúlöfun hans og ungfrú
Lortons, til lávarðar Turfleyis gildisskála í
London.
37. Kapituli.
Þessa nótt lá Nelly vakandi og spurði sig
aftur og aftur, hvort það væri áreiðanlegt, að
Drake væri nú sinn.
011 gæfa í þessum heimi, sem er svo þrung-
in af sorgum, vekur alt af efa um varanleik.
Morguninn eftir kom greifainnan af Ang-
leford til þess að óska henni til hamingju með
trúlofanina.
Nelly sat við borðið og neytti matar, en
stóð strax upp þegar greifainnan kom inn,
sem tók hana í fang sitt og kysti hana innilega.
“Kæra Nelly mín — eg má líklega kalla
þig þannig og þúa þig — eg er komin til að
segja þér, hve glöð eg og allir í höllinni eru
yfir gæfu þinni. Draike sagði mér alla sögu
ykkar; hún er rSmantisk, en endar vel, sem
flestar rómantiskar sögur gera. Lafði Wolfér
vildi fá að koma með mér, en eg neitaði henni
um það; eg vildi hafa þig út af fyrir mig; en
það verður naumast lengi, því Drake kemur
bráðum.”
Nelly »varð rauðari og rauðari, hún var
svo hrifin'' yfir vinsemd þessarar tignu konu.
“Hvers vegna eruð þið öll svo glöð?”
spurði hún undrandi. “Það er mikill munur
á ofckur, eg er fátæk stúlka af borgaraættum,
og Drake niðurægir sig til að giftast mér, það
hljótið þið' öll að sjá.”
‘ ‘ Kæra Nelly,” sagði greifainnan bros-
andi, “það er ekki niðurlæging fyrir neinn mann
að^ giftast góðri og saklausri stúlku, þvert á
móti. En, Nelly, við erum svo glöð yfir því,
að þú hefir gert Drake svo ánægðan, sem áður
var svo óánægður og ömurlegur. Nú er han»
miklu unglegri og rödd hans hefir fengið sinn
gamla glaða hreim, og það ert þú, sem gert
hefir þetta kraftaverk.”
“Og samt sem áður hefði hann átt að gift-
ast stúlku af sinni eigin stöðu. Eg vissi ekki
hver hann var, þegar eg trúlofaðist honum í
Shorne Mills.”-
“Eg veit það, hann sagði mér það alt. En
það sannar hve óeigingjörn ást þín til hans er.
Og að því er stöðuna snertir, þá hefir hann
leyfi til að giftast hverri sem hann vill, og hann
er svo ríkur, að ekkert tillit þarf að taka til
peninganna.
“Það er konungur Coíembua og betlara-
stúlkan”, tautaði Nelly.
“Þú getur sagt þetta, en þú líkist alls ekki
betlarastúlku,” svaraði greifainnan og leit al-
úðlega til Nelly; “nei, Nelly, það er ekkert
rangt við þetta; og nú langar mig til að biðja
þig að koma með mér til hallarinnar. ”
En Nelly hristi höfuðið.
“Það get eg ekki, greifainna,” sagði hún.
“Eg get eklki yfirgefið hr. Falconer. Honum
líður botur í dag en áður. Hjúkrunarstúlkan
segir, að hann hafi sofið í alla nótt í fyrsta
skifti, en enn þá þarfnast hann mín, og eg
skulda honum svo mikið.”
“Eg skil það. Drake sagði, að mér mundi
finnast torveldara að fá þig til að breyta
skoðun, heldur en útlit þitt benti á. Og eg held
nð þú hafir rétt fyrir þér. Þegar þú flytur í
höllina, verður það sem húsmóðir. En góða
stúlka mín; eg held að trúlofun ykkar veki svo
mikla eftirtekt, að við verðum neydd til að
halda stóra dagverðarsamkomu. ”
Nelly varð slkelkuð.
“O!” sagði hún. “Er það alveg nauð-
synlegt? Getum við ckki látið eins og ekkert
bafi borið við?”
Greifainnan hló.
“Þetta eru sömu orðin og Drake sagði,
[»egar eg talaði um þetta við hann í gærkveldi.
Það er ágætt að þið hafið sömu skoðanir. En
eg er hrædd xim, að það dugi ekki. Fólk lang-
ar til að sjá þig, og ef við högum okkur sam-
kvæmt venjunni við slík tækifæri, þá verður
minna skrafað og minni forvitni. Já, þú verð-
ur að ganga gegn um hreinsunareld, en þú þarft
ekki að hræðast afleiðingarnar.”
“Jæja þá,” stundi Nelly. “Þér -vitið
þetta bezf, og eg vil gera alt sem þér og Drake
óskið.’
“Það er rétt,” sagði greifainnan. “O.'j
þó þú flytjir ekki enn þá í liöllina, þá vona eg
þú komir þangað eins oft og þú getur — til há-
degisverðar og tedrykkju—”
“Eins oft og hr. Falconer getur án mín
verið,” sagði Nelly róleg.
“Já, auðvitað. Og að því er mig snertir,
góða, þá töluðum við um hann í gærkveldi og
framtíð hans. Drake ætlar að sjá uní hann,
því hann skuldar honum líka afar mikið, að
ha hann segir. Hr. Falconer er afburða lista-
maður, og það verðúr heimurinn að fá að vita
sem fyrst. Og bróðir þinn, Nell, þú tekur hann
rneð þér til hallarinnar.”
Nelly hló lágt.
“Þér liugsið um alt,” sagði liún, “líka um
Dick. Ó-já, hann mun efalaust koma, hann er
ekki hið allra minsta feiminn; en eins og nú
stendur, hugsar hann meira um rafmagnsvél-
arnar en nokkuð annað í heminum.”
“Eg veit það,” sagði greifainnan hlæj-
andi. “En við 'verðum að reyna að ná hugs-
unum hans frá þeim, við og við. Eg er viss
iim, að okkur mun þykja vænt um hann, þar eð
hann er svo líkur þér. En svo er það dagverð-
ar samkoman, eigum við að halda hana að viku
liðinni?”
“Svo fljótt?” sagði Nelly.
“Já, það má ðkki dragast lengur — því
síðarmeir kemur þetta leiðinlega mál fyrir
réttinn, og Darke verður að mæta sem vitni.
Kæra Nell mín — nú þykir mér vænt um, að
þeir gátu ebki »áð demöntunum. Þú hefir ekki
hugsað um þetta, kvöldið sem þú bjargaðir lífi
Drakes og hindraðir innrotsþjófinn frá að
sleppa burtu, að þú varst að herjast fyrir þína
eigin gimsteina.”
“Mína?” sagði Nelly.
Greifainnan hló.
“Já, auðvitað, góða Nelly mín. Eru það
ekki Anglefordsku ættardemantarnir, sem bráð-
lega verða þínir?”
Nelly roðnaði og leit undrandi út.
<lEg get ekki skilið alt þetta enn þá,”
sagði hún. “Ó, eg vildi að Drake væri að eins
— Drake Vernon. Eg verð svo rædd, þegar
cg hugsa um—”
Greifainnan brosti og hristi höfuðið.
“Þú þarft ekki að vera hrædd, kæra Nell”
sagði hún. ‘ ‘ Þú munt með miikilli aðdáun
bora Anglefordssku krúnuna, það er eg viss um.
Þama kemur Drake; það var vel gert af hon-
um að lofa mér að vera svona lengi alein hjá
þér. Gef þú mér koss, áður en hann kemur,
annars öfundar hanu mig yfir honum. Ó, þú
gæfuríka stúlka.”
Drake kom akandi í eineykisvagni.
“Eg get ekki yfirgefið vagninn, hesturinn
vill ekki vera kyr—” hann hafði af sérstökum
ásta^Sum engan ökumann. “Gerið svo vel að
ibiðja Nell að fara í vfirhöfn, og koma eins
fljótt og 'hún getur” sagði hann við greifainn-
una, þegar hún kom út.
Nelly var dálítið efandi.
“Eg verð fyrst að líta eftir Falconer,”
sagði hún
En Falconer svaf, og þegar hún kom of-
an, var hún í vfirhöfn. \
“Þú ekur líklega ekki of langt?” spurði
hún og leit dálítið feimnislega á hann. Eftir
hinn langa aðskilnað, fanst henni hann næst-
um ókunnur. i
“Eins langt og þú vilt,” svaraði hann, sem
skildi ástæðuna til spurningarinnar og leit upp
í glugga Falconers. “Dick segir, að Falconer
líði betur í dag, og það þykir mér mjög vænt
um, góða mín. Nell,” hvíslaði hann, þegar þau
óku iít um hliðið og eftir þjóðbrautinni, “ert
það í raun, og veru þú, sem situr við hlið mína,
eða er mig að drevma?”
Nelly snerti liandlegg hans alúðlega.
‘ ‘ Þetta sáma hefi eg hugsað um í alla nótt,
Dralke,” sagði hún lágt. “Þetta er eins og
draumur. Eigum við að aka gegn um þorpið ? ’ ’
spurði hún hikandi.
“Já, það skulum við gera,” sagði hann.
“Eg þrái að sýna gimsteininn minn, öllum góð-
um malneskjunum, sem 'hafa þekt mig frá því
eg var lítill. Nýungin hefir máske nú þegar
borist til þoi'psins, og nú vil eg þær sjái hve
glaður eg er. ’ ’
Nýungin var komin til þorpsins, því þeg-
ar þau óku í gegn um það, kom fólkið út úr hús-
unum og sölubúðunum að horfa á þau.
Drake kinkaði til allra og var svo ánægju-
legur, að ein konan fann sig verða að hrópa:
“Guð blessi yður, lávarður, og veiti yður
'lán og blessun sína.”
“Slík kveðja er ánægjuleg, Nely,” sagði
hann rólegur, en Nelly gat engu svarað, augu
hennar voru full af tárum. ‘ ‘ Fyrir fáum dögum
hefði eg brosað að þessari blessunarós'k,”
sagði liann alvarlegur. “En sú undran, sú
umbreyting, sem hefir átt sér stað með líf mitt,
þessar fáu stundir. Engum töfrum verður
líkt við ástina, Nell.”
Þau sátu þögul um stund, eftir að hafa
yfirgefið þorpið, en svo fór Drake að vekja
eftirtekt hennar á fegurstu stöðum umhverf-
isins.
“Eg ætla að aka með þig til bóndabýlis,
sem um marga mannsaldra hefir verið eign
ættar minnar,” sagði hann. “Eg lield að þú
munir kunna vel við Styles og konu hans, og
það mun ekki særa þig, að þau ®egi meiningu
sína blátt afram — góða mín. Eg neytti þar
hádegisverðar fyrir fáum dögum og Styles hélt
þá ræðu yfir mér um skyldur mínár, ein af þeim
mest áríðandi var, að eg skyldi flýta mér að fá
kcnuefni, og nú langar mig til að sýna lionum,
að eg hefi hagað mér samkvæmt hvatning hans.
“Máske hann samþykki okki val þitt,”
sagði Nelly.
Drake hló.
“Þá hikar hann ekki við áð segja það,”
svaraði Drake.
Þau óku heim að bænum, og Styles kom að
hliðinu til að bjóða þau velkomin, og kallaði til
fjósamanns að gæta hestsins.
“Já, eg vil feginn kom inn litla stund, ef
frú Styles vill hafa okkur,” sagði Drake.
Frú Styles ikom út í dyrnar, meðan hún
þurkaði hendur sínar, því hún hafði verið að
þvo, og heilsaði þeim vingjarnlega.
“Komið þér inn, lávarður,” sagði 'hún.
“Þér vitið, að þér eruð a\t af velkominn.” —
Hún leit á Nelly, sem roðnaði við augnatillit
h.ennar. “Og enn þá meira velkominn sökum
þeirrar, sem með yður er.”
“Setjið yður niður, lávarður — setjið vð-
ur niður ungfrú — er hún “lafði”?” spurði
Styles blátt áfram.
“Þetta er ungfrú Lorton, sem hefir verið
svo óvarkár að lofa að verða kona mín, hr.
Styles,” sagði Drake. “Eg kom til að sýna
ykkur hana, og til þess að þið gætuð séð, að eg
íiefi farið að ráðum ykkar.”
Hjónin litu snöggvast á Nelly, en 'litu af
licnni aftur, þegar lxún roðnaði.
“Má eg vera svo djarfur að segja yðar há-
tign, að hygnara starf hafið þér aldrei gert á
æfi yðar,” sagði Styles rólegur, “og ef unga
stúlkan er eins góð og liún er fögur — og ef eg
skil dálítið útlit manneskja, þá er hún það —
svo við getum af einlægni óskað yðar 'hátign
langrar æfi og allrar mögulegrar ánægju.”
Dra'ke rétti honum hendi sína og hló á-
nægjulega.
“Þöbk fyrir orðin, Styles,” sagði hani^
“og þið megið reiða ykkur á, að eg er ánægð-
ur, vel ánægður.”
“Eg hefi heyrt talað um ungfrú Lorton,”
sagði frúin, “og aldrei annað en gott,” og hún
leit á Nelly, sem hafði tekið eitt af börnunum
upp á kné sín, “og fyrir okkur, sem erum leigj-
endur yðar, hefir það mikla þýðingu, hverri
þér giftist.”
Nelly reyndi að sigra feimni sína, en nú
hugsaði hún um almúgann í Shorne Mills, og
niannaði sig upp.
“Eg er ekki tízkustúlka frá London, frú
Styles,” sagði hún brosandi. “Eg hefi næst-
u malla æfi mína lifað í litlu þorpi, enn þá
fjarlægara London, en þið eruð, og þekki sára
lítið til London siðanna.”
“Er það satt, ungfrú?” sagði frúin með
ánægjubrosi.
“ Já, ” sagði Nelly og hló. “0g ef þér vild-
uð leyfa það, þá gæti eg búið til eplamaukið
yðar.” /
Frúin starði ú hana undrandi, og Drake
hló að undran hennar.
“Ó, já, ungfrú Lprton getur stjórnað
heimili vel og búið til ágætan mat, frú Styles,
svo eg vona, að þér séuð ánægðar.”
“Ó, já, lávarður, meira en ánægð,” svar-
aði frúin. “En eg er raunar mjög undrandi,
'lávarður, því hún er svo ungleg — já, þér verð-
ið að afsaka mig—”
“ Ó — hún er nógu hyggin á sínum aldri, ’ ’.
sagði Drake. “ Já, Styles, eg þigg með ánægju
eitt glas af lieima tilbúnu öli.”
Frú Styles sótti mjólk og sætábrauð handa
Nelly, svo drógu þær sig í hlé og töluðu saman
eins og góðar vinur, á meðan Drake og Styles
töluðu um þjófnaðinn. En frúin talaði um
Drake sem dreng og ungan mann, og þess vegna
hugsaði Nelly ekki um að flýta sér; en alt í einu
inundi hún eftir Faiconer, stóð upp og gekk til
Drakes, sem spratt á fætur þegar hún nálgað-
ist hann.
“Nú, verið þér sæll, Styles. Eg sagði einu
sinni, að þér ættuð að dansa við brúðkaup
mitt, og það verðið þér að gera.”
“Þökk fyrir, lávarður,” sagði hann. “Eg
skal gera alt hvað eg get, en hélt að þetta væri
spaug yðar.”
“Og guð blessi ykkur bæði,” sagði frý.
Styles, þar sem hún stóð bak við þau.
Þau óku af stað með hraða, og þegar
Drake gat loks fengið hestinn til að fara hægra
tók hann utan um mitti Nelly og þrýsti henni
að sér.”
“Veizt þú hvers egna eg ók með þig í dag,
Nell?”
Ilún hristi höfuðið.
“Eg skal segja þér það. Þessi nýja gæfa
mín fanst mér svo ótrúleg, að eg átti bágt með
að skilja hana. Eg var ekki ánægður með ham-
ingjuóskir greifainnunnar einnar, eg varð að
fá fleiri hjá1 fólkinu mínu. SkilUr þú mig
góða ?’ ’
Nelly skildi hann og ást hennar margfald-
aðist:
“1 morgun varst þú 'boðin velkomin á
heimili mínu,” sagði hann, “og mér fanst ó-
mögulegt, að eg misti þig aftur. Nú mun Stvles
ganga til veitingahússins, tala um heimsókn
okkar og lýsa þór nákvæmlega, og allir hér á
jörðunum mínum munu heyra um mína tilvon-
andi eiginkonu — mér finst eins og við séum
gift, Nell. — Nú getur ekkert aðskilið okkur.”
Hún sagði ekkert, en þrýsU sér fastara að
honum. /
“Þú ert fráleitt leið yfir því, að eg fór með
þig til Styles, góða mín?”
“Nei, nei,” svaraði hún. “ Eg vil heldur
béimsækja þetta hreinskilna bændafólk, en all-
ar þessar lieldri tízkumanneskjur. Mér þykir
vænt um að eg er ebki ein af þeim, sem þau
voru hrædd við. Drake, þú gleymir því líklega
aldrei, að eg er fátæk stúka frá Shorne Mills.”
Hann brosti með sjálfum sér, því hann
vissi, að þessi lieitmey sín, með fegurð sinni og
eðallyndi, var fær um að fýlla þau æðstu pláss
í liinum svo nefnda “tízku heimi.”
“Vertu róleg, vina mín,” sagði hann. “Þú
liefir náð vináttu Styles fjölskyldunnar, og það
er ekki lítill sigur. Smátt og smátt kynnist þú
leigjendum mínum, og eg vil að þú skiljir, að
\T ✓ • .. ■ • v» tknbur, fjalviÖur af öllum
Nyjar vorubnrgðir tegundum, geiréttur og al.-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og .jáið vörur vorar. Vér erumœtíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
---------------Limíf.d--------------—
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
-- -----------------------------------------------------*
ISLENDINGAR—piltar og stúlkur óskast til að læra
rakaraiðn á HEMPHILL BARBER COLLEGE. Eftirspurn
mikil bæði í Canad'a og Bandaríkjunum. Hátt kaup, frá $25
til $50 um vikuna. Námið tekur aðeins átta vikna tíma. Vér
ábyrgjumst hverjum fullnuma stöðuga atvinnu. Rakara
vantar nú í mörgum bæjum og borgum. Skrifið eftir ókeypis
Catalogue, er sýnir yður hve auðvelt er að læra rakaraiðnina
og stofna iðn fyrir eigin reikning með mánaðarborgunum.
HEMPHILL BARBER COLLEGE
220 Pacific Avenue Winnipeg, Man.
Útibú í Regina, Saskatoon, Edmonton og Calgary. petta er af-
bragðs tækifæri fyrir íslenzka pilta og stúlkur.

Allar Allar
tegundir aí tegundir af
KOLUM
EMPIRE COAL COMPANY Ltd.
Tals. N. 6357-6358 Elcctric Railway Bldg.
EF YÐUR VANTAR WJT \ T
í DAG— n, MJ
PANTIÐ HJÁ
D. D. WOOD & SONS, Ltd.
Phones: N 7641 — N 7642 — N 7308
Skrifstofa og Yard á horni Ross og Arlington
Vér höfum að eins beztu tegundir /
SCRANTON HARD COAL —Hin beztu harðkol
....Egg, Stove, Nut og Pea.
SAUNDERS CREEK — Stór og smá beztu
Canadisk Ivol.
DRUMHELLER (Atlas)—Stór og smá, beztu
tegundir úr því plássi.
STEAM KOAL — að eins þau beztu, — Ef
þér eruð í efa þá sjáið oss og sannfærist.
þú átt þetta, með mér. Heldur þú, Nell, að þér
muni nokkurn tíma þykja eins vænt um þetta
pláss og Shome Mills?”
“Já,” svaraði hún, “af því þú átt það,
Drake.”
Hann leit þakklátum augum á hana.
“En þú skalt ekki missa Shorne Mills,”
sagði hann ákveðinn. “Eg skal kaupa land-
lett og byggja hús fyrir neðan brekkuna, og
þangað skulnm við fara á hverju sumri og
sigla Annie Laurie um sjóinn.”
Þannig töluðu þau saman á milli þagn-
anna, sem hann notaði til ástaratlota. Og þeg-
ar þau komu að húsinu, heyrðu þau fiðlusöng.
Nelly stundi og vaknaði til veruleikans.
“Ó, eg hafði næstum gleymt,” stundi hún
upp.
“Þey — hlustaðu!” hvíslaði Drake.
Nelly hlustaði.
Flconer tók “Gloria in Excelsis” (Heið-
ur sé guði himnum á).
“Ó, hve gæfurík eg hefi verið!” sagði hún
lágt hálf ásakandi sjálfa sig.
“Og, hve gæfurík þú munt verða, góða —
guð leyfi það,” sagði Drako lágt, um leið og
hann siepti hendi hennar og lét hana ganga
inn í húsið.
--------o---------
I
i
38. Kapituli.
“Nell, eg held þú sért taugaveik! Ert þú
ekki? Það er gott! Vilt þú þá standa upp,
og segja, “Mesopotamia” sjö sinnum?”
Þetta var dagurinu, sem dagverðar sam-
koman átti að eiga sér stað, og Nellv átti, eins
og Dick komst að orði, að “vera til sýnis” sem
heitmey lávarðar Auglefords. Nelly var ný-
komin ofan, skrautklædd og tilbúin að fara af.
stað. Dick og Falconer voru líka tilbúnir, því
Falconer var nú orðinn svo hress, að hann gat
crðið þeim samferða, og bafði boðist til að
taka fiðluna með sér.
“Þú mátt ekki etríða henni, Dick,” sagði
Falconer sem eldri bróðir, “hiín lítur ekki út
fyrir að vera taugaveik.”
“En eg er það,” sagði Nelly skjálfrödd-
uð og hló. “Eg er sannarlega dálítið tauga-
veikluð.”
“Það er mjóg slæmt,” sagði Falconer,
“því nú er eldraun, sem þú verður að mæta.
Það er óþægilegt, að vita allra augu hvíla rann-
sakandi á sér. En þú hefir ekkert að hræð-
ast.”