Lögberg - 26.05.1921, Page 1

SPEIRS-PARNELL BAKINGCO.
ábyrgjast yður
fulla vigt, beztu vörur fyr- \
ir lœgsta verð sem verið
getur. R E Y NIÐ Þ AÐ!
TALSlMI: N6617 - WINNIPEG
Það er til myndasmiður
í borginni
W. W. RORSON
490 Afatn St. - Tals A7921
34 ARGANGUR
WINNIPE*G, MANITOBA, FIMTUDAGINN 26. MAl 1921
NUMER 21
Helztu Viðburðir
Síðustu Viku
Canada.
Umræðunum um fjárlögin í Can-
ada þinginu hefir haldið áfram og
hefir þar verið sókn og vörn all-
hörð. . Brevtingartillaga sú, sem
getiö var um í síðasta Lögbergi aö
Hon. Fielding hef'öi boriö fram í
sambandi viö fjárlögin, var feld
með um tuttugu atkvæðum; var
flokkaskifting við þá atkvæða-
greiöslu skýr, það er að segja á
móti henni greiddu atkvæði allir
afturhalds þingmennirnir eða Meig-
hen sinnar, en með framsóknar-
þingmenn, bæði frjálslvnda flokks-
ins og bændaflokksins.
Breytíng á innjflutningalGgum
Kínverja flytur Hon. J. A. Calder
innflutningamála ráðgjafi. Breyt-
ingin er í fyrsta lagi í því innifalin
að afnema þaö ákvæði innflutninga-
laganna, aö kinverskir kaupmenn,
sem hafa með höndum leiðarbréf,
sem gefið er út af stjórninni í
Kína og undirritað af vísikonsúl
Canada, fái landgöngu í Canada
gjaldfrítt. En í stað þess verða
kínverskir kaupmenn að sanna
fyrir yfir innflutningaumboðs-
manni Canada, að þeir séu kaup-
menn í raun og veru og eigi því
rétt á landgöngu án þess að borga
nefskatt samkvæmt ákvæði lag-
anna. Er þvi haldið fram að und-
ir þessu fyrirkomulagi verði inn-
flutningalögunum siður misboðið
en áður.
Þegar að innflutningalögin voru
brotin á þennan hátt, lá rannsókn
og dómsúrskurður undir dómstóla
nkisins. Akveðið er að breyta
]æim með þessum nýju lagabreyt-
ingum og láta nefnd hafa fult úr-
skui ðarvald í þeim máium. Tekið
er fram i þessu laga frumvarpi, að
sömu skorður séu settar við inn-
flutningi vissra stétta Kínverja og
annara landa; enn fremur er tek-
ið fram í þessu lagafrumvarpi, að
]>eir Kinverjar, sem á löglegan
hátt hafa flútt inn í Canada, en
hafa fyrir einhverja ástæðu verið
sendir heim til sín aftur, megi inn-
an tveggja ára aftur flytja til Can-
ada. Áður var sá timi að eins eitt
ár. En fullnaðar úrslit í öllum
þeim málum hefir innflutningaráð-
herrann sjálfur.
í sambandi við útgjöld til her-
mála, lýsti hermálaráðherra Can-
ada, Hon. Hiugh Guthrie, yfir því,
að útgjöld sem ætluð væru til her-
mála í Canada væru lægri heldur
en hjá nokkurri annari þjóð. “Ef
að vér göngum út frá því, að fólks-
talan i Canada sé átta miljónir,”
sagði Hon. Guthrie, “þá nema út-
gjöldin til hermálanna að eins $1.89
á hvern mann, og eru þar í talin
útgjöld til sjóliðs, landhers og flug-
deildar”.
Frumvarp til laga um að gjöra
ti. nóvember ár hvert að helgi-
<legi í Canada, hefir verið samþykt
i Ottawaþinginu, til minningar um
lok stríðsins mikla ('armistice dayj
og er talið víst að efri málstofan
muni samþykkja það móstöðulaust.
Ákveðið er og, að þakkarhátíð
landsins skuli bera upp á sama dag.
Jarnbrautamála nefnd Canada
liefir þóknast að skipa svo fyrir, að
flutningsgjald á kolum frá námum
í Alberta og Saskatchewan skuli
verða fært niður innan sléttufylkj-
anna frá i. júní til 31. ágúst um
10 af htindraði. Námaeigendur
höfðu farið fram á 20 prct. niður-
frslu, en það sá nefndin sér ekki
fært að veita.
Thom Moore, yfirmaður “Inter-
natiónal" verkamanna félagsins í
Canada, kom til Winnipeg í síð-
ustu viku; átti hann að halda ræðu
í samkomusal iðnaðarmanna skál-
ans hér í bæ, en þegar á samkomu-
staðinn kom, höfðu æsingamenú
á meðal verkamanna safnast þar
saman og gerðu svo mikil ærsl að
hann fékk ekki að fyltja erindi sitt.
Degi síðar flutti hann snjalt erindi
í Canadian klúbbnum á Royal Al-
exandra hótelinu.
Nýlega kom skipið Empress of
Russia með 200 tonn af silki frá
liongkong og Yokohama til Van-
'couver, sem var $4,000,000 virði.
Bandaríkin
Verndartolla frumvarp það hið
margumrædda, sem kent er við
Fordney senator, hlaut loks sam-
þykki þjóðþingsins hinn 23. þ.m.,
með 245 atkvæðum gegn 97. Búist
við að það verði staðfest af Hard-
ing forseta einhvern hinna næstu
daga.
Marcell Cyrikrzit, dyravörður við
stórhýsi eitt í New York, starf-
rækti leynilega ölkeldu mikla í kjall-
ara hússins. Árla morguns vökn-
uðu íbúar húss þessa við vondan
draum og þutu upp úr rúmum sín-
um út á stræti. Mjöðurinn hafði
gerst geróttur og hlaust þar af
sprenging mikil, er þó ekki getið
um, að manntjón hafi orðið. Eig-
andi keldunnar játaði brot sitt og
fr vntanlega sína vöru selda.
Nýlátinn er eftir uppskurð í
Rochester, Minn., Franídin K.
Lane, fyrrum innaríkisritari í ráða-
neyti Wilson’s forseta. Hann var
canadiskur að ætt, fæddur nálægt
Oharlottetown á Prince Ed. Island
árið 1864, en fluttist á ungum aldri
til Oandaríkjanna. Mjög merkur
maður og mikilhæfur. Mr. Lane
lauk laganámi í California árið
1886. Svo stundaði hann blaða-
mensku um hríð og átti sjálfur
blaðið Tacoma WasK, Daily News,
Árið .1897 tók haun að gefa sig viö
málafærslu og þótti skara mjög
fram úr á því sviði. Alla æfi var
hann eldheitur stuðningsmaður
demókrataflokksins og tók við inn-
anríkisritara embættinu í stjórn
Wilsons árið 1913. Það var oft
mælt, a$ hefði Lane eigi fæddur
verið utan Bandaríkjanna, mundi
hann fyrir margra hluta sakir hafa
staðið injög nærri útnefningu til
forsetatignar. Franklin K. Lane
kvæntist árið 1893 og gekk að eiga
Miss Anne Wintermute frá Ta-
coma; eru börn þeirra tvö á lífi,
]>au Mrs. Nancy Lane Kauffman,
Washington og Franklin K. Lane,
lietitenant, er heinta á í Los Ange-
los í California.
Bretland
iKoIaverkfallið á Englandi helzt
enn óbreytt, iþó sumir leiðtogar
náanamanna, eins og MeGurk um-
boðsmaður þeirra , Lancashire, séu
farnir að benda verkafélögunum á
að ef þau haldi áfram að krefjast
þess að námaeigendur leggji all-
an ágóða í sérstakan sjóð, til inn-
tekta fyrir báða málsaðilja, þá
geti fátækt fólk átt víst að verk-
fallið haldist til næstu áramóta,
áður en eigendurnir eða stjórnin
gæfi slíkt eftir.
Út af umtali á meðal járnbraut-
anþjóna, að neita að meðhöndla
koi, sem flutt væru inn lí landið og
leggja niður vinnu heldur en að
gjöra það, hefir Frank Hodges,
ritari félaga þeirra er járnbraut-
armenn og járnibrautaþjónar til-
heyra, lýst yfir því opinberlega,
að hann télji ekkert unnið við það
fyrir jánnibrautarmennina sjálfa
eða félög þeirra að verkallið yrði
gjört, og hefir sú yfirlýsing tekið
vindinn úr seglunum fyrir þeim
sem æstastir voru. Dálítið Ihef-
ir borið á óeyrðum í Skotlandi á
meðal manna þeirra sem vikið hef-
ir verið úr stöðum sínum, fyrir það
að þeir neituðu að vinni við flutn-
inga á innfluttum kolum. 'Af-
ferming kolaskipa heldur áfram ó-
hindruð í Glasgow undir umsjón
lögreglunnar. Nóg af sjálfboð-
um til þeirra og annara starfa
sm verkfíllsmenn hafa gengið frá.
Sagt er verkfall þetta hafi gjört
götu Bandarlíkjaman-na greiða
inn í Suður-Evrópu, með kolaverzl-
un sína og hafi, náð svo föstum
tökm þar 0g í hafnbæjum við
Miðjarðarhafið, að Bretar ef til
vill nái þar aldrei fö-stum fæti aft-
ur, að því er kolaverzlun snertir.
Pað sem hjálpað hefir Evrópulönd-
unum í þessu samfbandi, er aið
þau höfðu flest kolaforða mikinn
þegar verkfállið á Bretlandi skall
á, en sá forði er nú þrotinn og
geta þjóðirnar þá ekkert leitað
fyrir ,sér með kolaforöa, nema til
Ameríku, því Bretland er í þeim
sökum ver farið en þau, 0g þó
verkfallinu létti Ihjá þeim nú þegar,
þá tæki langan tíma fyrir þá að
koma námum sínum í lag aftur,
svo að framleiðslan komist í þol-
anlegt lag og sumar námur þeirra
eru með öll-u eyðilagaðar, hafa
verið fyltar með vatni og á annam
hátt eyðilagðar.
Menn hafa vaðið í villu og svíma
um af hvaða ástæðum að skipið
Hampshire, er Kitchener lávarður
æ-tlaði með til Rússlands 1916
fórst og með ihvaða hætti upplýs-
ingar Ihaia nú komið frá sjóliðsfor-
ingjan-um Kurt Beltgen, sem segir
að 29. maí 1916 hafi neðansjávar
-bátur U-75 lagt 34 sprengidufl í
(hafi suðvestur af Okneyjum, og á
þau segir hann að Hampshire hafi
hlotið að rekast, því enginn neðan-
sjávar bátur hafi verið á þeim
stöðvum 5. júnií þegar Hampshire
'lagði á stað í þessa ferð isíina.
Raunatölur Rögn-
valdar.
Það mætti teljast hluttekningar-
leyíi af mér, ef eg ekki með fá-
einum línum mintist á raunasögti
Rögnvaldar Péturssonar út af
Tjaldbúðartapinu. Grein sú birt-
ist í H-eimskringlu í vikunni sem
leið. Þótt bláþræðir séu margir
og langir á söguþræðinum, sem
auðveldlega mætti slíta, skal ekki
farið út i þá sálma hér, einkum þar
sem R. P. er á förum til íslands
í “íoflegum" erindagjörðum að
sögn, og það hefti kannske för
hans, ef hann þyrfti að spinna lop-
ann aftur.
Tvent er það í þessari sögu höf.
er eg vildi þakka bonum fyrir.
Fyrst það, að bafa samið og birt
þessa skýru bláþráða-sögu sína,
sem svo greinilega ber með sér á-
stæðuna fyrir hvalablæstri þeirra
Rögnvaldar út af Tjaldbúðar-
missinum. l>að er ávalt mikils-
vert, þegar menn auglýsa sinn
innra mann, hvort sem iþað er gert
með vilja eða af vangá. Hvort
beiskja R. P. út af því, að lútersk-
ir menn náðu kaupum á Tjaldbúð-
inni, en Únitarar ekki, er sprottin
af einskærri vandlætingu vegna
“meirihlutarts,” er hann svo nefnir,
eða af einhverjum “hlutrænni” or-
sökurn, getur liver skýr lesari dæmt
um með því að athuga Hkr.-grein-
ina áminstu.
• Aðal tilgangur R. P. með þessu
sex-dálka máli sínu, er auðsjáanlega
sá, að hnekkja þeim staðhæfingum
að Fyrsti lút. söfnuður hafi ekki
staðið á bak við málaferli Tjald-
búðar-safnaðar, og til mótmæla
þvi, að rógi hafi verið haldið uppi
gegn fyrnefndum söfnuði af ýms-
um í því skyni að fjarlægja Tjald-
búðarfólkið samvinnu við kirkju-
félagið lúterska. Þetta hvoru-
tveggja hefir misheTnast ihörmu-
lega, eins og við var að búast.
Hann hefir sem sé ruglað saman
málaferlunum út af Tjaldbúðar-
eigninni,— sem eg segi að Fyrsti
lút. söfn. ,og einstaklingar safn.
fyrir hans hönd hafi engan þátt
átt í—i, og tilraun nokkurra kristin-
dómsvina úr Tjaldbúðar og Fyrsta
>ut. söfn. að koma á samkomulagi
milli þeirra er líkt hugsuðu trúar-
lega. Þetta tvent eru þó óskyld
mál. Hvað gat verið eðlilegra en
það, að slikur samdráttur ætti sér
stað, og móti hverjum var synd
drýgð, þótt menn úr báðum söfn-
uðunum töluðu sig saman um mál-
ið, án þess að blása um .það á
gatnamótum. Við slíkt getur víst
enginn sanngjarn maður séð neitt
athugavert, og vissulega er það
engin sönnun þess að Fyrsti lút.
söfnuður, eða þeir meðlimir hans,
sem, án vitundar safnaðarins, töl-
uðu um samvinnumál við Tjald-
búðarmennina, hafi staðið að baki
málaferlanna. Naumast gat Rögn-
valdur ætlast til, að honum og
liði hans yrði tilkynt um slika sam-
talsfundi eða þeim iboðið að leggja
þar orð í belg. Ekki mun honum
heldur hafa dottið í hug að kalla
meðlimi Fyrsta lút. safnaðar til
skrafs og ráðagerða, þegar hann
var að halda fundina með þeim
hluta Tjaldbúðarmanna, sem hon-
um voru andlega skyldir, — og
munu þó þau fundahöld hafa ver-
ið gerð í því skyni að reyna að
kömast að samvinnu við þá. Eng-
inn úr Fyrsta lút. söfnuði Ihefir séð
ástæðu til að rita sex línur — hvað
þá sex dálka — hnjóðgrein um Ún-
ítarasöfnuðinn fyrir þau funda-
höld, eins og ekki var heldur við
að búast, því þar stóðu Únítarar á
rétti sínum. Þeir hafa víst álitið
málefni sínu gróðavænlegt, ef þeir
Fjórir Islendingar útskrifast sem læknar og lögmenn
Steinn O. Thompson
Kristján Jónsson Austmann
Edwin Gestur Baldwinson
Árni Guðni Eggertsson
næði samkomulagi við Tjaldbúðar-
mennina áðurnefndu, og hið sama
hefir að líkindum vakað fyrir ein-
staklingunum lútersku, er uni sam-
komulagið fjölluðu með trúbræðr-
um sínum úr Tjaldhúðarsöfnuði. j
Og sem sagt sanna þessar sam-
komulags tilraunir ekki, að aðiljar,
hvorki þeir frá Fyrsta lút. söfn.
eöa menn Únítarasafnaðarins hafi
staðiö að baki málaferlanna, er síð-
ar komu upp innan Tjaldbúðarsafn-
aðar út af kirkjueigninni. Stað-
hæfingin um hlutleysi Fyrsta lút.
safnaðar gagnvart málaferlunum
stendur því óhrakin.
Mótmæli Rögnvaldar gegn staö-
hæfingu minni um róginn, eru jafn
veigalitil og “sannanir” hans um
hitt atriöið. Vit -liku var líka að
búast, of mikiö af því goðgæti er
allareib'u komiö á prent hæði í
bundnu og óbundnu máli, til þess
að mótmælt verði með rökum.
Það sýndi einskæra fyrirlitning
gagnvart lesenditm Hkr., ef reynt
væri að telja þeim trú um, að það
sem þar stendur svart á hvítu sé
eitthvað annað en það sem orðin
benda til. Og þó Rögnvaldur kalli
það “vol’ og ‘“víl" að minst sé á
slíka hardaga-aðferð þeirra frjáls-
lyndu," þá blindar það ekki nokk-
urn þann lesanda, er opin vill
hafa augun.
Róg kalla eg það til dæmis, þegar
mönnum eru af einhverju “skáld-
inu” skapaðar hugrenningar og
hvatir, er þeim hafa aklrei í hug
eða hjarta komið, og verk manna
og athafnir færöar úr öllu lagi með
getsökum og útúrsnúningi. Hvort
nokkuð af því, sem R. Pétursson
liefir látið út úr sér í riti og á
ræðustóli, getur talist til áðurnefnds
hugtaks, skai ekki fjölyrt um hér,
Ýmsar klausur í þeirri sex-dálkuðu
nálægjast það þó ef til vill all-
hættulega í hugum sumra. * Og
sama er að segja um sumt af inni-
haldi “grýlu-kvæðis” — eða sögu,
öllu heldur —, sent hattn ruddi úr
sér í ræðustóli ekki alls fyrir löngu
og nefndi “Stefnurnar tvær” Þá
kalla eg það róg, þegar reynt er að
ýfa upp gömul sár, með því að
benda til löngu-dauðra reiöilestra,
sem gleyntdir hafa verið unt tutt-
ugu ára skeið. og sem bygðir voru
á misskilningi og vonhrigðum þess
er flutti, eins og þeir vita, er þá
fylgdu með málum.
Hvað Rögnvaldur myndi nefna
slíkar orða-elfur um félagsmál 'hans
og starfsaðferðir, ef þeim væri
veitt út um hugartún íslenzks al-
mennings gegn um blöðin af and-
ntælendum hans, veit eg auðvitað
ekki. Mér fyndist þó ekki úr vegi
fvrir hann að athuga þá hlið máls-
ins í góðu tómi. Og eins hygg eg
það myndi spara honum tnarga
ergelsisstundina, ef hann léti sér
detta i hug, að hvatir þeirra lút-
erskra manna, sem Tjaldhúðina
keyptu, hafi sprottið af jafn-göf-
ugri rót og þeirri, er frá hans
spjónarmiði knúði R. P. og hans
menn til að sækjast eftir sömu eign,
Hvorirtveggju ihafa að likindum
talið afstöðu hússins f umhverfi
íslendinga vænlega til aukinnar
starfrækkslu málefna sinna, og frá
því sjónarmiði ekkert ljótt við það,
þótt þeir reyndi með ærlegu móti
að eignast húsið, þegar það var
gengið úr eigu Tjaldhúðarmanna
]>eirra, er frá grundvallarlögum
safnaðarins höfðu vikið samkvæmt
dómsúrskurði. Fngar ónotagrein-
ar hafa birzt í blöðunum til Únít-
ara út’af því, að þeir reyndu að
klófesta Tjaldbúðina, en allur há-
vaðinn út af þeim húskaupum er
runninn undan rifjum þeirra, sem
of seinir urðu að ná í það þrætu-
epli. Þó undarlegt megi virðast,
þá skoða Únítarar það óhæfuverk
afvöðrum, sem þeir sjálfir reyndu
mikið til að framkvæma.
Svona lít eg nú á þetta, en breyti
auðvitað sMoðun minni hvað af-
stöðu Únitaranna snertir, vilji R.
P. ekki ganga inn á að hugmynd
I tuín um hvatir þeirra — eins og
þeirra lúterslcu — til að ná í Tjald-
búðina — nefnil. aukin starfs-
tæki—, sé á réttum rökum bygð. Þá
á samlikingin ekki heldur við, en eg
verð að taka ofati og biðja afsök-
unar fvrir að hafa bendlað R. P.
og vini hans við slvkar hugsanir.
Eg get ekki með nokkru móti
skilið það, hvernig Únítarar gátu
með góðri samvizku notað sér
neyðarástandið i 'I'jaldbúðarsöfn-
uði, til þess að ná kirkju lians fyr-
ir litiðéPJ verð, ef slíkt var í þeirra
augum stórsynd af öðrum. Sú
“frjálsmannlega" rökfræði fer fyr-
ir ofan garð og neðan lijá mér, það
skal eg játa. — Hitt er annað mál,
hvort hyrggilegt hafi verið af þeim,
er ihúsið hreptu, að sækjast eftir
haldi á því, eins og hið kirkjttlega
andrúmsloft er nú hér í bæ. Það
kemur ekki beinlinis umræðuefninu
nú við, enda hefi eg áður látið í
ljós skoðun mína um það og þarf
þvi ekki að fjölyrða um það hér.
Að endingu má ekki hjá líða. að
þakka R. P. fyrir þann fagra vitnis-
1 burð, er hann gefur kirkjufélagi
voru, þar sem hann segir, aö í
liöinni tíð hafi kirkjulega starfsem-
in verið hygð á trúar-sannfæringu
og kirkjulega haráttan sprottin af
skoðunum, er áttu hjargfastar ræt-
ur í hjörtum manna. Undir þetta,
vil eg skrifa með höf. Mér þykir
sérstaklega vænt um ]>essi ummæli
vegna þess, að þau slá svo greini-
lega í höfuðið “uppvakninginn" er
dauður hefir legið síðan um alda-
mótin, og eins “grýlu-kvæðið’’ hans
sjálfs, er á var minst hér á undan.
S. Sigurjónsson.'
--------0--------
Athugasemd.
í síiðustu Heimskr. stendur
löng grein frá séra Rögnvaldi Pét-
ursson um Tjaldbúðarmálið svo
kallaða. Eg Ihafði Ihugsað að ein-
ungis hinir “smærri spámenn”
hans létu séi sæma að fara væl-
andi, rægjandi, og Ijúgandi um
íþað mál. En eftir að Ihafa lesið
þetta síðasta innlegg til málsins
þá ’komst eg að alt annari niður-
stöðu. pví aldrei hefi eg séð
meiri ósvífni, ifllgirni og ósannimjf-
um hrúgtað saman 5 eina blaða-
grein en einmitt þar. * Eg hefi
ekki haft fcíma þessa siíðustu viku
til þess að athuga þetta fagra rit-
smíð sem skyldi, jþví vel hefði á
því farið að gefa höfundinum
eifcthvað til umhugsunar í sam-
bandi við grein hans á hinu fyrir-
hugaða ferðalagi hans. En því
miður verður það að blíða hentugri
I tíma, en að eins vil eg með þessum
línum láta hann og aðra Ihliitað-
eigendur vita að ekki verður
gengið fram hjlá eins ósvífnum á-
rásum og iþessi síðasta grein er,
hvað feginn sem maður annars
vildi.
B. J. Brandson.
Arni Guðni Eggertsson.
Að undangegnu fullnaðarprófi í
lögum, war hann á ársloka hátíð
Manitoba háskó'lans síðastliðinn
föstudag, útskrifaður lögfræðingur
með titlinum, “hac'helor of laws.”
Hann leysti af hendi gott próf,
hlaut aðra einkunn, og skorti að
eins örlítið til að ná fyrstu einik-
unn. pegar tekið er tillit til
þes.s að lögfræðanemendur verða
að starfa í skrifstofu, og mikill
lestur heimtaður af þeim, má
telja þessa útkomu ágæta.
Árni er fæddur í Winnipeg 10.
jan. 1896, sonur þeirra hjónanna
Árna Eggertssonar og Oddnýjar
Jónínu Jakobsdóttur (pú dáin).
,Árni ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Winnipeg, stundaði skóianám
í a'llþýðuskólum ibæjarins, fyrst
txarnaskóla og svo mi&skóla. Vet-
urinn 1914—15, var hann nemandi
í Jóns Bjarnasonar skóla og út-
skrifaðist þaðan um vorið og hafði
þá lokið miðskólanámi. Eru hann
hahn og Edwin G. Baldwinson
fyrstu nemendur til að ná fullnað-
arprófi í lögum.
Næstu tvö ár var hann nemandi
í mentaskóladeild háslkólans og
lauk við annan Ibekk, en með því
er mentaskólanám hálfnað. pá
um haustið í sept. 1917 innritað-
ist 'hann í fJugdeild canadiska
hersins. Var hann við nám og
æfingar í Ihernum her um bil eifct
ár, en fékk þá lausn sökum heilsu-
bilunar endá var strfiðið skömmu
síðar á enda. Hvarf hann aftur
til Winnipeg og 'byrjaði á laga-
námi 1. okt. 1918 og innritaðist hjá
lögmannafélaginu Rothwell, John-
son, og Bergman. Hjá þeim var
hann svo starfsmaður um tvö ár,
en siðastliðið ár starfaði hann hjá
Mullock, Lindsay og McDonald.
Framvegis fyrst um sinn, starf
ar 'hann fyrir lögmannafélagið
Garland and Anderson,. Sfcarfar
hann bæði ,hér í bænum og norð-
ur í Árborg; opnar hann þar skrif-
stofu og verður þar einn dag í
viku Ihverri
Hann kvæntist 12. okt. síðast-
liðið haust og er kona hans Maja
Laxdal dlóttir Gníms Laxdal og
Sveinbjargar Torfadótttir við
Kristnes, Sask.
Hann hefir tekið allmikinn þátt
í félagsskap unga fólksins íslenzka
í Winnipeg, ibæði í söfnuði þeim
sem hann til heyrir, Fyrsta lút.
feöfnuði, og eins í stúdentafélag-
inu.
Hann er vel gefinn maður, hefir
góða hæfiileika, er ötull til fram-
kvæmda og vinsæll meðal sam-'
ferðamanna sinna. Vér spáum
og óskum honum bjartar fram-
ííðar. /
Kristján Jónsson
Austmann
er fæddur að Glenhoro, Mani-
toiba, sonur Jóns slkálds ólafsson-
ar, sem ættaður var úr SuðurMúla-
sýslu á íslandi og póru porvarðs-
dóttur Austman, ættaðri úr Borg-
arfirði. Kristján ólst upp í
Winnipeg, þar til að hann var 9
ára að hann fluttist með móður
sinni til ísafoldarbygðar að vesitan
verðu við Manitoihavatn. par
komst hann í kynni við Magnús
Bjarnason skáld, sem hvatti hann
til æðri mentunar og sem veitti
honum tilsögn í fræðum iþeim sem
nauðsynleg eru til inntöku í æðri
skóla og innritaðist Kristján í
undirbúnings deild Wesley skol-
ans árið 1907. Námsmaður var
Kristjón ágætur og tók verðlaun
fyrir nám sitt við háskólann og
útskrifaðist úr honum með fyrstu
einkunn árið 1914.
pegar stríðið skall á innritaðist
Kristján í herinn, en fór ekki til
Vígvalla sökum þess að hann þótti
ekki nógu hraustur í þann hildar-
leik. pegar honum var veitt
lausn undan herskyldunni, tók
hann að Qesa læknisfræði og út-
skrifaðist af læknaskólanum nú í
ver með ágætis einkunn.
, Kristjá er hár maður vexti, tígu-
legur á velli, góðum gáfum gædd-
ur og drengur hinn bezti í hví-
vetna.
Kristján er kvæntur dóttir por-
steins Oddsonar fasteignasala í
Winnipeg.
--------0--------
Edwin G. Baldwinsion
Hann er annar ísleningurinn, er út
skrifaðist úr lagadeild Manithba
háskólans (University), við próf-
in sem fram fóru þar fyrri hluta
þessa mánaðar.
Edwin er fæddur í Reykjavík á
íslandi 8 marz 1893. Foreldrar,
B. L. Baldwinson, aðstoðar fylkis-
ritari Manitoha, og kona hans
Helga Sigurðardóttir— dáin 1911.
Edwin hefir alist upp í foreldra-
húsum í Winnipeghorg aQlan sinn
aldur frá fþví hann var þriggja
mánaða gamall. Mentun sína
hefir hann því fengið hér í borg,
fyrst á alþýðus'kólum og síðan á
Wesley College og um tíma á Jóns
Bjarnasonar Academy. Hann
innritaðist í lagadeild Manitoba
háskólans árið 1915, sem lögnemi
ihjá Hannesson og McTaavish. í
desember það ár yfirgaf hann flám-
ið til að ganga í alríkis herinn, og
með honum starfaði hami á Frakk-
landi 0g í Belgiu fram á árið 1919.
Hann kom aftur til Canada í
júniílok það ár, og síðan hefir
hann stundað nám sitt af kappi og
nú lokiö iþví ári fyr en alment
tíðkast um lagaskólasveina.
Steinn 0. Thompson
er fæddur í Winnipeg Man. 23.
nóvember 1893, sonur Sveins ak-
týgja smiðs Thompsonar (Tomas-
sonar) horgfirskur að ætt, og
konu hans Sigurlaugar Steinsdótt-
ur ættaðri úr Eyjafiröi á íslandi,
en sem pú eru búsett í Selkirk.
Undirbúningsmentun siína hlaut
Steinn í Selkirk. Árið 1910 byrjaði
hann nám við Wesley College og
útskrifaðist hann þaðan 1914 og
hafði hann þá tekið verðlaun á
h^erju ári fyrir framúrskarandi
námshæfileika og þegar hann út-
skrifaðist vann hann gullmedalíu
háskólans.
Aö loknn háskólanámi tók Steinn
að lesa læknisfræði, en eftir
tveggja ára nám við læknaskólann
gekk hann í herinn og var þrjú ár
í herþjónustu eða þar til í nóv.
1918, að hann kom heim aftur.
Tók Ihann þá til að lesa læknis-
fræði á ný og útskrifaðist frá
læiknasíkólanum hér í Manito.ba I
þessum mlánuði með ágætis eink-
unn. Dr. Thompson er einn
þeirra manna sem lQdegur er til
þess að verða nýtur maður í sinni
stöðu og til þess að ryðja sér
'braut hvarx sem hann fer.