Lögberg - 23.06.1921, Blaðsíða 4

Bls. 4
LÖGBERQ jPÍMTUDAGINN, 23 JÚNÍ 1921
PERCY
Og
HARRIET
Eftir frú Georgia Súeldon.
Harriet gladdist næstum því eins og bam
yfir þessari nýju fegurÖ. Sjórinn var eins og
heimili fyrir liana. Það var eins og bernsku-
dagar hennar væra komnir aftur, þegar hún
réri út á sjóinn í léþta og laglega bátnum henn-
ar Bellu. Það var Harriet sem réri með mikl-
um dugnaði, meðan Bella sat í skutnum og lærði
að stýra.
En þar eð þær voru ókunnugar á sjónum,
urðu þær einn daginn fyrir litlu óhappi. þær
höfðu nefnilega komist eftir því, að það var lít-
il eyja. skamt frá landi. Og báðum kom þeim
saman um að fara þangað og skoða eyjuna.
Einn morguninn, vel út búnar með nesti
0g tvær ibækur, fóru þær aJf stað í þessum til-
gangi. Þær stefndu beina leið til eyjarinnar
og voru næstum komnar þangað, þegar þeim
varð bilt við marrandi hljóð undir bátnum, og
vissu jafnframt að báturinn var á skeri. Á,
næsta augnalbliki lyfti stór bylgja Ibátnum yfir
skerið, en að eins til að senda hann inn á milli
tveggja annara skerja, þar sem hann sat alveg
fastur.
Árangurslaust reyndu þær að stjaka hon-
um á flot með árunum, en hann hreyfðist ekki.
“flvað eigum við að gera?” spurði Bella
alihrædd. “Erum við í hættu?”
Harriet hló glaðlega.
‘‘Nei, ekki hin minsta hætta, góða Bella,”
svaraði hún. “Við erum að eins illa staddar.
Og nú er eg hrædd um að við verðum að sitja
hér þaugað til flóð er komið.”
“Hvað er langt þangað til?” spurði Bella.
“Það verður löng bið. Fleiri stundir er
eg hrædd um.”
Hamngjan góða!” hrópaði Bella. En
mamma, hvað ætli að hún hugsi?”
‘ ‘ Já, það er nú la'kast. í'rú Stewart verð-
iu hrædd um okkur,” svaraði Harriet alvarleg.
“Nú jæja, mér þykir samt vænt um að við
höfum nóg nesti,” sagði Bella.
Augu þeirra mættust snöggvast með kvíð-
andi svip, en fóru svo báðar að hlæja.
Þær vora svo glaðar. Veðrið var svo
indælt, svo það gerði ekki mikið þó þær sæti
fastar á skeri.
Eyjan blasti við iþeim með beinvaxin furu-
tré, fallegum vínvið 0g yndislegan burkna.
Hláturinn þeirra var naumast þagnaður,
þegar þær heyrðu karlmanns hlátur rétt hjá sér.
Hann var svo innilegur og gaf í skyn að maður-
inn skemti sér mikið yfir ástandi þena. 1
Báðar ungu stúlkumar snéru sér við, þegar
þær heyrðu þenna káta hlátur, og sáu mann, sem
réri léttilega í kringum eyjuna, sem var næst
þeim.
Það var ungur maður með kráftalega lík-
amsbyggingu, jarpt hár og laglegt andlit með
tveimur bláum, glaðlegum augum, sem nú voru
afar glettuleg.
Hann réri beint til þeirra.
“Áifsakð stúl'kur mínar,” sagði þann 0g
tók ofan stráhattinn. “En eg gat ekki var-
ist þess að hlægja að ykkur, þar eð ekki er lengra
síðan en í gær, að eg var í sömu kröggunum.
Og þar eð minn hátur er miklu stærri 0g þyngri
en ykkar, var eg neyddur til að vera hér kyr
í fullar sex stundir og bíða eftir flóðinu.”
Er það mögulegt? 0g voruð þér al-
einn?” spurði Bella með sinni vanalegu, barns-
legu hreinsikilni, meðan hún athugaði hann ná-
kvæmlega, og fcomst að þeirri niðurstöðu, að
þetta væri fallegasti ungi maðurnin, sem hún
hefði nokkru sinni séð.
‘‘Já, eg var aleinn,” svaraði hann og yfti
örlum, “og eg skal viðurkenna það, að megn-
ið áf stundunum notaði eg til að ásaka sjálfan
mig fyrir þetta glappaskot.”
‘ ‘ Látið mig nú sjá hvað eg gert til að hjálpa
ykkur. En fyrst verð eg að segja ykkur, að
eg er Charles Harwood, kandídat í lögum frá
London.”
“Já, eg held eg viti hver þér eruð,” sagði
Bella blátt áfram. “Þér 'hljótið að vera
sonur Sir Henry Harwood, hins mikilsvirta
læknis. Eg heyrði hertogainnuna af Jersey
segja mömmu nýlega, að hann ætti son, sem
væri að nema lög, þó faðir hans vildi heldur að
hann hefði numið læknisfræði.”
■‘JÞér segið satt ungfrú,” svaraði ungi mað-
urinn. “Eg er sonur Sir Henry Harwoods.
Mér þykir það líka leitt, að eg hafði ekki sama
smekk 0g löngun eins og faðir minn. Þér
þekkið þá hertogaífrúna af Jersey, litla stúlkan
mín?” sagði hann undrandi.
“Litla stúlkan!” endurtók Bella í huga sín-
um og kerti hnakkann við slíkt ávarp frá manni,
sem var jafn hár henni og álíka gamall og hún.
“Já, það geri eg,” svaraði hún styttings-
lega og með móðguðu velsæmi.
Harriet gat ekki varist að hlæja glaðlega.
Þessi nýi kunning+ji þeirra var svo gletnis-
legur, en jafnframt skelkaður, yfir klaufa-
stryki sínu, og hinn mikilláti en móðgaði svip-
ur Bellu var svo skringilegur. En hún blóð-
roðnaði þegar hún mætti hinum aðdáandi aug-
um unga mannsins. Hún jafnaði sig samt
strax og sagði: “Þér voruð svo lipur að
kynna yður sjálfur, hr. Harwood, svo þér verð-
ið að leyfa mér að gera það sama af okkar hálfu.
Þessi unga, tigna stúlka, er ungfrú Bella
Stewart. Og eg er hennar —”
“Vinstúlka mín, ungfní Harriet Gay,”
sagði Bella fljótlega, sem líka hafði löngun til
að kynna, og vildi ekki að Harriet segði honum,
að hún væri kennari sinn og félagssystir, sem
hún áleit að hún ætlaði að gjöra.
Harwood tók ofan hattinn aftur og hneigði
sig fyrir báðum stúlkunum, þó að hann horfði
lengst é Harriet.
“Hún er yndisleg,” hugsaði hann. “Eg
verð að reyna að sjá hana oftar á meðan eg
dvel hér.
“Nú, fyrst við erum búin að íkynna okkur,
stúlkur mínar,” sagði hann hátt, ‘‘er réttast að
eg fari að hugsa um, hveraig að eg get bezt
hjálpað ykkur.”
Hann greip nú í liátinn, en gat ekki hreyft
hann um þumlungs lengd.
“Eg er liræddur um að eg skemmi hann,
ef eg beiti valdi til að losa h’ann, en það vil eg
ekki gera, hann er of fallegur til þess,” sagði
hann. “Það er l>ezt að leggja hann hér við
akkeri, þangað til hækkar í sjónum og hann
lyftist upp; þá verðum við að koma hingað
seinna í dag og taka liann. Eg skal á meðan
hjálpa yíkkur yfir í bátinn minn og róa með
ykkur á land, ef eg má.”
“ó, þá verðum við að hætta við að sjá
eyjuna,” sagði Bella og leit til hennar. “Við
ætluðum að dvelja þar dálítið, og tókum með
okkur nesti í því skyni,” bætti hún við og snéri
sér að Harwood. ”Og mér líkar aldrei að
bætta við neitt, sem eg hefi ásett mér að gera.”
“Fáum manneskjum líkar að verða fyrir
vonbrigðum,” svaraði hann, 0g bætti við dá-
lítið ákafur. ‘ ‘ Eg skal fara með ykkur þang-
að, ef þið viljið, og þá get eg sýnt ykkur bezta
lendingarstaðinn, ef þið skylduð fara þangað
aftur. Eruð þér þessu samþykkar?” spurði
hann Harriet.
“Kæra þökk, hr. Harwood! Við tökum
tilboði yðar með ánægju, ef það orsakar yður
ekki of mikið órnak, ’ ’ svaraði hún.
Ungi maðurinn hjálpaði þeion yfir í bátinn
sinn ásamt nestiskörfunni; svo tók hann akk-
erið sitt og festi það við bát þeirra. Að því
búnu réri hann til eyjarinnar.
Harriet bauðst til að taka aðra árina, en
hann neitaði til'boðinu brosandi.
Bella hélt samtalinu við, ^og notaði sér
hin barnslegu einkaréttindi sín, að spyrja um
það, sem henni datt í hug, þar á meðal um föð-
ur hans, sem hún hafði séð þegar hann vitjaði
Helenar í Osterly.
‘‘ Þér eruð líklega systip ungu stúlkunnar er
var veik, og sem faðir minn hugsaði sVo mikið
um?”
“Já, það er eg,” svaraði Bella. Helen varð
svo undarlega veik, að við héldum að hún
mundi deyja.”
“Ungfní Holen Stewart,” sagði Ifarwood.
“Eg held eg hafi séð hana á samkomu í London
fyrir tveim mánuðum síðan.”
‘ ‘ Það er mjög sennilegt. Hún var á mörg-
um samkomum meðan við Vorum í London.”
“Hún er mjög fögur , ef það er hún, sem
eg á við,” sagði ungi maðurinn.
“Flestum þykir Helen falleg, en mér finst
hún ekki vera það,” sagði Bella ákveðin.
“Finst yður það ekki?” spurði ungi mað-
urinn, sem hafði gaman af hve blátt áfram og
hreinskilin Bella var.
“Mér finst að þér ættuð að vera hreyknar
yfir fegurð hennar og þeirri hylli, er hún nýt-
ur hjá öllum.”
“Já, eg veit að hún er álitin að vera fög-
ur, og það er hún Mklega. En fyrir minni
sjón er hún ekki jaífn fögur og —” hún leit nú
á Harriet, “sumar aðrar persónur, sem eg hefi
séð,” sagði Bella og leit alvariega til hans,
sem hann endurgalt með brosi, sem gaf í skjm
að hann ökildi hana og var henni samþykkur,
að því er þetta snerti.
Báturinn rann inn í litla vík, þar sem auð-
velt var að lenda. Þrem mínútum síSar voru
iþau stödd á þessari fellegu eyju.
15. Kapítuíi.
Þau voru eina stund eða lengur, að líta í
kring um sig þar. Að því búnu settust þau í
skuggann undir stóru tré, og færðu sér í 'nyt
nestið í körfunni, sem hr. Harwood gerði æski-
legra með því, að taka úr duldum krók í bátn-
um poka með ávöxtum.
“Þetta er ein sú bezta máltíð sem eg hefi
neytt undir beru Jofti,” sagði Bella, um leið og
hún beit í stóra safaríka fíkju. ‘‘Við erum
alveg mátulega mörg; mér líka aldrei marg-
mennar samkomur. Líkar yður ð vera sam-
an með svo mörgum manneskjum?” spurði hún
blátt áfram.
“Það er nokkuð undir því komið, hvaða
manneskjur taka þátt í samkomunum. Eg hefi
oft skemt mér eins vel á margmennum samkom-
um ogfámennum.”
“Nú jæjav— þá þurfið þér að eins að bíða
þangað til Helen kemur, þá getið þér fengið
eins mikið og þér viljið af þesskonar skemt-
unum. Hertogafrúin og fýlgdarlið hennar
kemur í næstu viku, 0g mamma hefir stór á-
forim. Þekkið þér lávarð Tlartvell Nelson?”
“Já, mjög vel. Við vorum háskólabræður”
svaraði ungi maðurinn.
“Líst yður ekki yfirburða vel á 'hann? Eg
hefi aldrei hitt jafn viðfeldinn ungan mann.”
“Það mundi gleðja lávarð Nelson, ef hann
vissi að hann hefði jafn lipran aðdáanda,”
svaraði Ilartwood brosandi. “ílg er að öllu
leyti samþykkur yður, ungfrú Bella. Hann er
mjög elskuverður og göfugur ungur maður.”
‘‘Auk þess er ungur la>knir í Kingston, sem
eg held að sé jaifn aðlaðandi og lávarður Iíart-
well,” sagði Bella. Hertogafrúin kallaði hann
til að Kta eftir Helen, þangað til Sir Henry
gæti komið, og állir segja, að liann hafi frelsað
líf hennar. Hann er mjög fallegur og eflaust
líka duglegur læknir.”
“Já, föður mínum líkaði hann yfirburða-
vel, og var sérlega ánægður með lækningaað-
ferð hans við ungfrú Helen,” sagði hann.
“Hann heitir Morton, er það ekki?”
“Jú, Percy Morton. Percy er mjög snot-
urt mannsnafn. Finst þér það eklki líka, Har-
riet?”
Þetta var í fyrsta skiifti, sem Harriet
heyrði að Peroy hetfði hjálpað Helenu.
Henni varð svo bilt við þessa spurningu
frá Bellu, að hún misti tertuna sem hún hélt á.
“Þetta var leiðinlegt, ungfrú Gay,” sagði
HarWood, án þess að gefa í skyn að hann hefði
séð feimnina. “En til allrar hamingju má
bæta úr þessu. Fáið yður aðra.”
Hann rétti henni körtfuna.
“Er aðdáun yðar að Hartwell Nelson eins
mikil og vinkonu yðar?” spurði hann, svo hún
slippi við að svara Bellu.
‘‘Eg þekki hann aðeins af heiðarlegu um-
tali, eg hefi aldrei verið, honum samvista,”
svaraði Iiarriet.
“Þér hafið þá aldrei verið í Kingston?”
spurði Harwood.
“Nei, þar hefi eg ekki verið,” svaraði
Harriet. “Og eg hefi heldur ekki séð mikið af
félagslífi heldra fólksins,” sagði hún 'og leit hik
laust í augu hans, á'kveðin í því að sýna sig
ekki í falskri stöðu. “Eg hefi í mörg ár verið
í fæðissöluskóla, og tók burtfararprótf þaðan
fyrir að eins mánuði síðan. Og sem kenslu-
stúlka býst eg heldur ekki við að sjá mikið af
því neipa í fjarlægð.”
Aúign Harwoods glóðu af aðdáun fyrir
Jiessari ’hngu stúlku, sem var nógu hreinskilin
til að segja sanleikann. En það var Bella
ekki.
“En, Harriet, eg skil ekki hvers vegna þú
þarft að segja HarWood, að þú sért kenslu-
stútka,” sagði hún ásakandi.
“En það er sannleikur, góða Bella,” svar-
aði Harriet ahíðlega. “Það var auðvitað vel
gert af þér að kynnna imig sem vinstúlku þína,
og eg veit að þú skoðar mig sem slíka; en jafn-
framt álít eg það ekki heiðarlegt, að láta hr.
Hartwood ímynda sér, að eg hafi aðra stöðu
hér en þessa.”
‘‘Eg verð að segja, að þér eruð mjög sam-
izkusamar, ungrú Gay. Virðing mín fyrir
kenslukonum verður tífalt stærri eftir Jænna
dag,” sagði ungi maðurinn. “Er mér svo leyfi-
legt að spyrja, hvar þér hafið stundað nám?”
“Á frú Hawkeys hærri skóla fyrir ungar
stúlkur í London.”
“Eg hefi heyrt, að það sé ágætur skóli.
Og það er dugnður af yðar hálfu, að vera búin
að taka burtfararpróf nú þegar.”
Hann fór að álíta, að unga stúlkan hlyti
að vera vel gáfuð, auk þess að vera fögur og
göfuglynd. Á þenna hátt snerist samtalið að
Percy; og þó Harriet langaði til að vita meira
um veiki Helenar, vildi hún þó ekki spyrja um
hana.
Þegar þau voru búin að neyta matar, sagði
Idarriet, að réttast væri fyrir þær að fara aftur
til Crescent Villa, svo frú Stewrt þyrfti ekki
að hræðast hina löngu fjarveru þeirra; og það
því heldur, sem hún gæti séð mannlauáa bátinn
í kíkir og þar af leiðandi álitið þær hafa orðið
fyrir óhappi.
Hálfri stundu síðar voru þær bomnar á
land, og IfarWood lofaði að koma með bátinn
þeirra strax 0g mögulegt væri.
“Segið ]>ér ekki mömmu neitt um þetta,”
sagði Bella í bænarrómi þegar þær nálguðust
húsið. “Hún mundi að eins ímynda sér, að við
höfum breitt rangt, og lfa okkur ekiki oftar að
fara einsiömlum.”
Harriet sneri sér við og horfð rólega í
augu Bellu meðan 'hún svaraði: “Eg vona, að
þú viljir segja henni það undir eins sjálf, góða
Bella. ”
“Nei það ætla eg ekki að gera. Revnslan
hefir kent mér, að vera hyggin og varkár. Eg
hetfi mist af svo mörgum skemtunum fyrir þá
sök, að vera um of samvizkusöm,” svaraði
Bella með áherzlu.
“Þá verð eg að gera það,” sagði Harriet
alvarleg.
“Nei, gerið það ekki! Við höfum ekki
gert neitt rangt. Harwood kemur með bátinn
aftur, og enginn þarf að vita, neitt um þetta”,
sagði Bella biðjandi.
“Á meðan eg verð hér, Bella, vil eg ekki
dylja hið minsta, sem þér viðvíkur, fyrir móður
þinni. Við höfum ekkert rangt gert. En við
höfum kynst þessum ókunna manni, og eg skal
segja frú Stewart frá því, ef þú vilt eklki gera
það sjálf. Þú veizt 0g skilur efiaust, að þessi
framkoma er hin eina rétta, og að þú mundir
hætta að virða mig nokkurs, ef eg gerði ,mig
seka um eitthvað, sem ekki er heiðarlegt og
rétt.”
“Um hvað 0g um hvern talið þið?” spurði
frú Stewart á þessu augiiabliki.
Hún batfði setið á lágum stól bak við eina
stðina í súlnaganginum, og heyrði þar meg-
inið af samtali þeirra.
Bella blóðroðnaði, en á sama augnabliki
hljóp hún upp tröppurnar, knéféll fyrir fram-
an móður sína, og sagði henni frá öllu, er fram
hafði farið. Harriet s-tóð við hlið hennar og
brosti við og við að hinni fjörlegu lýsingu
hennar, en frú Stewart horfði rannsakandi
augum á þær á víxl.
'Þegar dóttir hennar var búin að segja
henni frá öllu, spurði hún liana fáeinna spurn-
inga, sýndist svo að vera ánægð og sagðf ungu
stúlkunum a ðfara um leið og hún sagði, gð
J)ær liefðu ekki hagað sér illa, fyrst að ]>ær vissu
hver þessi ui?gi maður var.
“Mérþykir vænt um, að þíi sagðir mér
Jætta, góða barnið mitt,” sagði hún og kysti
Bellu. “Þú mátt aldrei dylja neitt fyrir móður
þinni. líún leit svo með viðurkennandi brosi
á Harriet, og ásakaði sjáífa sig fyrir að hafa
látið dóttur sína lifa svo lengi í heiminum, án
Jiess að fá henni fastar reglur fyrir samvizku-
semi og göfgi — sem hvin nú fékk fyrst tæki-
færi til að læra hjá sinni ungu kenslustúlku.
Hún vissi nú, að göfugri kennara gat hún
naumast fengið, heldur en Harriet Gay. Virð-
ing hennar fyrir ungu stúlkunni óx mikið, sök-
um samtalsins, sem hún Ireyrði þennan dag.
II/* .. 1 • timbur, fialviður af öllum
Nyjar vorubirgðir tegundum, geirettur og al*-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar.
Komið og sjáið vörur vorar. Vér erum ætíð glaðii
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
1—— ---------- Limitad-------------'
HENRY AVE. EAST - WINNIPEC
Eftirspurn eftir æfðum mönnum.
Menn, sem vita. Menn, sem framkvæma. Aldrei áður hefir
verið slík eftirspurn eftir sérfræðingum.
Aðferðir vorar eru Practical Shop Methods að eins, og spara
hinn langa tíma, sem oft gengur ekki í annað en lítilsverðan
undirbúning; hjá oss læra menn sv<J,'fljótt, að þeir fá sama sem
undir eins gott kaup. Vér kennum yður að eins praktiskar að-
ferðir, svo þér getið byrjað fyrir yðar eigin reikning nær sem er.
Merkið X við reitinn framan við iþá iðngreinina, sem þér eruð
bezt fallinn fyrir og munum vér þá senda yður skrá vora og
lýsingu á skólanum.
Vér bjóðum vður að koma og skoða
GARBUTT MOTOR SCHOOL, LIMITED
Room 3, Calgary — Alberta
Motor Medhanics | | Tractor Meohanics
Oxy Welding | | Vulcanizing
| Battery | | Car Owners
| Ignition, Starting and Lighting
Regular Course | | Short Course
J I----1
Hertogafrúin af Jersey hafði nú lokið
undirbúningi sínuan fyrir sumardvölina í
Brigihton. E11 áður en hún fór, hafði hún á-
kveðið, að hatfa stóra samkomu un<lir bera
lofti, úngfrú Helen til heiðurs.
Alt sem auður og fegurðarvit gat fram-
leitt, var viðhaít til þess að gera samkomuna
sem hátíðlegasta.
Þetta kvöld var llelen yfihburða fögur.
Peroy var boðið að taka Jmtt í þessari
skemitisamldomu í því skyni, að þetta gæti orð-
ið hentugt tækifæri til að afhenda ungfrú
Stewart hringinn 0g glófann, sem hann fyrir
nokkru hafði fundið í nánd við gróðrarhúsið,
þáði hann heimboðið.
Þegar hann kom þangað, var bæði lysti-
garðurinn og húsið skreytt ljósum.
Ungfrú Stewart stóð við hlið herbogafrú-
arinnar, Iþegar hann kom inn í salinn. Hann
sagði við sjálfa sig, að hann hefði aldrei séð
fegurri né höfðinglegri stúlku.
Hann hafði fundið hana tvisvar eða þrisv-
ar, eftir að henni var íbötnuð veikin. En hann
hafði allrei séð hana í sparifötum. Og nú
tfanst honum hún töfrandi fögur. Hún tók
mjög ánægulega á móti honum. 0g þegar geng-
ið var til danssalsins, leytfði hún honum að
leiða sig þangað og dansa fyrsta dansinn við
sig.
Percy dansaði tvisvar við hana, og þegar
siðari dansinn var búinn, spurði hún hann,
hvort hann vildi ökki ganga með sér um garð-
inn og sjá skrautið.
Hann þáði boðið með ánægju og þau gengu
um garðinn hlið við hlið. Loks nálgnðust þau
blettinn þar sem Helen fanst í yfiriði. Henni
varð bilt við, J>egar hún sá var hún var stödd.
“Það var liérila, sem ég féll í öngvit,”
sagði hún með viðbjóði og leit í kring um sig.
“Já, eg veit J>að,” svaraði hann rólegur.
Hún hrökk við.
“Hatfið þér komið hingað fyr, Morton?”
spurði hún og leit til hans rannsakandi aug-
um.
“Já, eg gekk hingað sama daginn og eg
var kallaður til að líta eftir yður — þegar eg
var búin að vekja yður til lífs atftur.”
“I hvaða tilgangi?” spurði hún.
“Til ]>ess að líta á sum blómin í gróðrar-
húsinu, sem garðyrkjumaðurinn sagði mér að
væri svo fögur og sjaldgæf.”
“Ó, til þess!”
Raddhreimur þessara orða var svo glað-
ríegur, að Percy áleit hann þýðingarmikinn.
“Eg held J>að hafi verið hér um bil hérna,
sem Iþér duttuð,” sagði hann, um leið og þau
stóðu kyr við bugðu á veginum.
“Hveraig getið þér vitað það?” spurði
Helen undrandi. Hann tfann að hendi hennar,
sem lá á handlegg lians, skalf dálítið.
“Það era ýms inehki, sem benda á það.”
“Hvaða merki?”
“ Já, ]>að skal eg segja yður. Grasið hér
var 'bælt niður og blómin hrotin og trbðin niður
Auk þess—”
“Auk ]>ess — hvað?” sagði hún í skipandi
rómi, þegar hann Jiagnaði.
“Hérna í nándinni, rétt hjá runnanum til
hægri handar, fann eg — þetta.”
Hann tók nú upp úr vestisvasanum hring-
inn, sem hann fann í glófanum.